Alles wordt anders! Het leven in een nieuwe plooi. De laatste trainingen dateren van inmiddels 3 maanden geleden, tot een blessure mij aan de kant hield van het WK. Een scheur in de quadricepspes was de boosdoener. Intussen, 3 maanden later, is die pees hersteld en heb ik de trainingen terug hervat. Maar in die 3 maanden is er meer gebeurd dan dat. Mijn mentaal en fysiek vermoeiende periode Arlon zit er na 3 jaar op. Ik werd overgeplaatst naar Heverlee en werk nu op 5km van mijn deur, wat me veel tijdwinst oplevert tegenover de vorige jaren. Tijdwinst voor meer training, meer slaap, meer sociaal leven... meer leven quoi! Het kort bij huis werken schept ook mogelijkheden om mijn bezigheden als privécoach verder uit te werken, want nu kan ik 's avonds vaker training geven. Leuk, en actief, want als trainer doe ik tohc telkens mee. Vorige week startte ik een eerste training, 30' joggen, 2x, dat liep moeilijk. ik deed het BK in 21A mee, als proevertje, maar dat lukte me nog aardiug, al wa sik A niet gemotiveerd, B niet geconcentreerd, C rustig aan 't lopen. Deze week startte dan echt de trainingen, met dagelijk een uitje met de loopschoenen, schommelend van' tot 75' en nog 2 trainingen in de fitnesszaal. Het is allemaal nog wat rustigaan, want er te hard invliegen mag ook niet. Dit weekend deed ik anders wel al aardig wat uurtjes cardio: op zaterdag 50' lopen en na de middag per MTB het parcours van de Ecotrail van Brussel gaan verkennen. De 45km in het Zoniënwoud moest ik verkennen. Vandaag, zondag, was dan een lange loopdag, met 2.5 uur onderbroken joggen. 25' heen, naar de afspraak paard en ruiter voor een toertje met het paard, en ik zou meelopen/meewandelen. Behoorlijk wat gewandeld, dat wel, maar ook wel heel wat gelopen, met wat tempowisselingen, dus alles samen toch een meer dan degelijke km's-training. Op naar meer, zeg ik dan.
Medisch onderzoek wees vandaag uit dat er een scheur is in de quadricepspees, in de lengte (2.7cm). Mits alternatieve training, begeleid door een kinesist, zou ik over 3 weken het lopen kunnen hervatten... de week van het WK dus. Dat lijkt een verloren zaak, en dus zal ik mijn plaats afstaan aan een reserve. Helaas. Na een EOC die tegenviel door enerzijds oververmoeidheid en een achillespeesblessure, is nu deze blessure de boosdoener geweest op het militaire WK en de WOC. mentaal is het ook wel een domper die me volgend jaar zal doen nadenken over het feit of ik al dan niet de batterijen nog eens wil opladen voor iets wat door omstandigheden in't water kan vallen. De grootste reden om toch nog een jaartje verder te doen met de nationale ploeg zou zijn dat het ten eerste WOC in Finland is, land van mijn club Brahe, en ten tweede, 10 jaar na mijn eerste WOC, kwestie van van een 'carrière' te kunnen spreken. Maar zover is het nog niet... de toekomst zal het wel uitwijzen...
De militaire wereldkampioenschappen (CISM) zijn achter de rug, schrijven we vanuit Finland, op de vooravond van de Jukola. De CISM begon 2 dagen voor het begin, met een ordinaire terugrit per fiets van de supermarkt die eindigde in een tuimeling over mijn stuur nadat een plastiek zak het nodig vond zich in mijn voorwiel te werpen. Schaafwonden en blauwe, dikke knie... kneuzingen, geen erg. Daags nadien was de knie erg stijf, maar dat zou wel beteren.
2 dagen later voerde een vliegertje van't Belgisch leger ons naar Denemarken en de knie kon al genoeg plooien om van beenruimte te kunnen spreken. De modelevent, op zaterdag, was nog geen succes, het plooien van het been hinderde nog duidelijk bij het overschrijden van elke tak op de grond... en dat waren er veel. Desalniettemin, de vorderingen deden me geloven dat het wel OK zou zijn. Daags nadien, middel, voelen de benen erg OK, enkel een stevige versnelling, zo eentje waar de hielen tot achter uw oren vliegen, doet zeer aan de knie... maar daar hoef ik me geen zorgen om te maken, in dit groene terrein zal ik nergens zo hard kunnen lopen, buiten de schnitzel. Drie fouten, klein in navigatiefout, groot in tijdsverlies, leidden tot een teleurstellend resultaat, waarmee ik wel nog 2e Belg ben, al weet ik niet of dat een argument is om me aan op te trekken. Na de wedstrijd voel ik de knie wel wat meer.
Op maandag is er de lange afstand. Ik doe het voorzichtig, maak wat foutjes, maar geen te grote, en ben technisch gezien niet ontevreden. De knie begon na een uur wel meer te protesteren en dat zorgde ervoor dat ik zowel op de weg als door het terrein moest inhouden. Ik kwam uit als 3e Belg, deze keer, met 36" achter de 2e Belg. Blij??? Neen. Ik eindig 2x tussen de 70 en 85e plaats, is me ooit nog al gebeurd, maar dit kon echt wel beter.
Op de rustdag voelde ik dat de lange afstand mijn knie geen goed had gedaan, maar om de aflossing niet te lopen... het is toch maar een kneuzing, geen overbelasting??? De aflossing werd een uur lang afzien, de korte venijnige klimmetjes en afdalingen en het vele kreupelhout en struikgewas deden steeds meer pijn. Alles wat naar beneden ging werd hinkend gedaan. Ach was er in't bos maar zo'n fantastische wonderdokter met wonderspuitbus van EURO2012 om de pijn weg te spuiten. Onnodig de eindtijd te bekijken, ik was niet eens moe.
Intussen ben ik doorgereisd naar Finland voorde Jukola, maar of ik daar zal starten is alsnog de vraag. De knie is zeker niet minder dik dan een week geleden, en de pijn is van de plaats van de kneuzing doorgetrokken naar de omgeving, daar waar pezen zitten...
De afgelopen 10 dagen stonden in het teken van 'herbronnen'. Wat extra uurtjes slaap, wat onthaasten, een training schrappen of inkorten... De gebruikelijke treinritten naar Arlon en terug die met een railpas 15 voor een op en af kosten heb ik eventjes ingeruild voor op en af per auto. Tegen de tarieven van 0.20/km kosten zo 3x op en af je wel 240 ipv 45, maar bon, als je moet uitrusten dan is opstaan om 05.50 toch al iets aangenamer dan om 4.40. De extra rust deed deugd, in die mate dat ik de afgelopen week toch vaker echt zin had om te lopen, en niet traag. een helling op een regenachtige zondag was een perfecte uitnodiging om nog eens flink door te trekken. Het deed zodanig veel deugd dat ik spontaan dacht, rustig, nu ook weer niet gaan overdrijven, met die herboren benen. Vrijdag vliegen we met de militaire ploeg naar Denemarken om daar de militaire wereldkampioenschappen te lopen. Het is dus een zaak nog enkele keren de benen te strekken, met licht tempo erin, maar zonder te overdrijven..... en vooral de goesting nog aan te wakkeren...
Het Europees kampioenschap zit er nu een weekje op. De resultaten waren, net als twee jara geleden eerder tegenvallen, en, eveneens net als twee jaar geleden, was een blessure daar mee de oorzaak van. In 2010 was de blessure acuut van aard en gooide plots roet in het eten met hevige pijnen. Dit jaar was er van heviige pijnen geen sprake. Al sinds oktober had ik met periodes last van een achillespeesblessure die me belette om een trainingsschema af te werken zoals het hoort. Te weinig basisconditie, gevolgd door nadien intervaltrainng zorgt logischerwijs voor problemen. Ofwel is je conditie ontoereikend om te trainingen aan te kunnen en ben je niet snel genoeg hersteld van een zware training om de volgende training aan te vatten, ofwel kan je lichaam een training niet aan en loop je risico op blessures. daarnaast had ik de laatste maanden een heel druk schema. Het op en af pendelen naar Arlon vraagt veel energie (vaak opstaan om 4.30), korte nachten, onderbroken stukjes nachtrust van een uurtje slapen op de trein, 4 uurtjes 's nachts, 1 uurtje in de vooravond. Het drukke schema was ook een gevolg van de bezigheden als beginnende zelfstandige bijberoeper. Enthousiast en gemotiveerd als we zijn willen we daar iets serieus van maken, en dan kruipt daar tijd in. Samen met een partner zullen we in oktober ResearchRUN organiseren, een loopevenement voor bedrijven (researchrun.be) en in die voorbereidingen is al veel tijd gekropen. Het betreft een bedrijventerrein van 6000 mensen, en er komt dus heel wat bij kijken, zowel toelatingen, sponsors, partners, locatie, infosessie... Erg leerrijk en interessant, maar door enkele meevallers (we hebben erg goede contacten bij de Kamer van oophandel)raakte het wat in een stroomversnelling, en dan moet je uiteraard vooruit. Het ijzer smeden als het heet is. Nu, het zijn keuzes die ik zelf gemaakt heb, en dus hoef ik niet te klagen. Naast Researchrun had ik ook ene overeenkomst om de komende jaren meer voor Zatopek te schrijven, en enkele eerste onderwerpen werden me opgelegd, samen met een deadline. De nodige documentatie die ik daarvoor nodig had en het schrijven zelf neemt natuurlijk ook z'n tijd in beslag, en zo kwamen we uit op een erg druk schema... te druk om goed te rusten,en rusten heeft een lichama nodig, zoniet... blessure of vermoeidheid. Toevallig de twee die me parten speelden tijdens de EOC. Intussen is het op het vlak van zelfstandige wat rustiger (zowel Zatopek als ResearchRUN) en wat rust doet me goed. Veel tijd om te rusten heb ik echter niet, want over twee weken staan de militaire wereldkampioenschappen voor de deur, met aansluitend de Jukola, en 3 weken later de wereldkampioenschappen. Na de EOC was ik onmiddellijk op stage met de militaire ploeg, en dat was geen goed plan... ik was de hele week uitgeput, vandaar dat de rust nu extra welgekome is. Nu, te lang stilzitten gaan we niet doen, na zo'n drie dagen rust kunnen we weer een eerste keer een sporttenuetje aantrekken...
Nu de eerste ronden, de kwalificaties, erop zitten, is het
tijd voor een klein verslagje, een terublik.
Een internationaal kampioenschap begint uiteraard niet op de
dag van het kampioenschap, maar al lang voordien, met de voorbereidingen. In
mijn geval werden die voorbereidingen verstoord door een aanslepende achillespeesblessure
die geregeld de kop opstak. Het begon in het najaar van 2011, waar de
basisuithouding niet kon getraind worden naar believen. Vanaf eind december kon
ik zorgeloos lopen en de voorbereiding kon beginnen, weliswaar met een
achterstand. Na enkele weken volgde
immers al de fysieke test, en dus moest ik al wat intervaltraining doen zonder
een degelijke basis, om probleemloos de fysieke test te halen. Dat lukte, maar
in de komende weken merkte ik dat de conditie niet was zoals andere jaren. Dan
sta je voor een probleem, je moet sneller gaan lopen (tempo + weerstand), maar
je basisconditie is er nog niet (meer uithouding, lang en traag). Daarenboven
komen er wedstrijden aan zoals de selecties voor het WK die je zowaar dwingen
om wat aan intensiever werk te doen. Het gevaar loert dan om de hoek, want een
onvoldoende basisconditie wil zeggen, een lichaam dat niet genoeg getraind is
voor het zwaardere werk. Blessuregevaar dus. Eind maart begon de achillespees
weer op te spelen. Doorgedreven trainen is dan vaak onmogelijk, al wil je toch
niet bij de pakken blijven zitten. Je zoekt manieren om je conditie op peil te
houden, wat kracht te trainen, wat interval in te voegen, en dat alles zonder
die pees al te veel te belasten. Rustdagen, bijvoorbeeld maar ja, dan doe je
weer geen kilometers.
Daar kwam dan nog bij kijken, door wat troubles@work, dat ik
2x per week op en af naar Arlon kon gaan per trein met de nodige overuren en
vele uren op de trein. Opstaan om 4.40 was eerder regel dan uitzondering,
slaaptekort was mijn deel, net wat je kan missen als kiespijn tijdens een
trainingsperiode mét blessure.
De week voor de EOC, tijdens de opwarming van de Tiomila,
stak de pees weer de kop op. Daar sta je dan, in Zweden, met een Finse club die
je vlucht heeft betaald opdat je voor hen zou lopen, in een ploeg van 10 man.
Voor mezelf zou ik die Tiomila niet gelopen hebben, sparen voor EOC. Helaas,
met een afgereisd team van 10 man denk je anders. Ik liep de wedstrijd, voelde
de hele tijd die pees (1hr50 lang) en de laatste week voor de EOC is die pijn
niet weggegaan. Eén lichtpunt, erger werd het ook niet.
Aangekomen op de EOC doe je de trainingen, als
terreinverkenning, maar ook daar voel je voortdurend die pees, vooral op
hellingen en oneffen ondergrond zoals stenen. Gen comfortabele situatie dus.
Helaas, een uitweg is er niet.
Op de middel, de eerste dag, voelde ik al snel dat de conditie
verre van wat ze zou moeten zijn is. Logisch, te weinig training, er zijn geen
geheimen. Op het vlakke eerste deel ging het nog behoorlijk, maar eens die klim
eraan kwam sloegen de benen direct vol. Hetzelfde gold voor de lang. Op de lang
loop ik trouwens, op 1 fout van 3 na, in een technisch stuk , een technisch
behoorlijke wedstrijd. Als je via GPS ziet wat andere lopers doen, daar zitten
een pak grotere kemels bij, van grote atleten. Helaas, als je conditie te zwak
is wordt een fout extra afgestraft.
De vraag die dan telt is, wat met de komende dagen en weken.
Er zijn die B-finales waar je voor een goed resultaat kan lopen, maar wat denkt
de pees daarvan? Zondag is het dan de aflossing, met direct na thuiskomst
dinsdag selectiewedstrijd voor de militaire ploeg, gevolgd door 3 dagen stage
met de militaire ploeg en op vrijdag de schiftingen voor het militair WK. OK,
ook op één been haal ik die finale, maar het zijn wel weer intensieve dagen.
Het vervelende is, met zon beginnende ontsteking, dat ze geen pijn doet en
misschien niet veel erger wordt als je ze wat vriendelijk behandelt, maar beter
wordt je conditie er niet van. Wil je intensiever trainen, dan volgt er
wellicht luid protest van die pees
Ze moeten
het in Finland geweten hebben, dat de Belgen de dappersten onder de Galliërs
waren. Hoe verklaar je anders dat een Scandinavische club voor een wedstrijd
van een Scandinavische sport op Scandinavisch terrein 2 Belgen (for gods sake,
Belgen!!) inzet om de kastanjes uit het vuur te halen. Tijdens de Tiomila, een
aflossing met ploegen van 10 lopers, mochten Wouter Leeuws en ik, beide Omega
en Belg, de twee langste omlopen voor hun rekening nemen. Of het moet zijn dat
die Finnen wilden dat die Belgen hun dure vlucht terugbetaalden in gelopen
kilometers. Alleszins, de omlopen van 17.5 bij nacht en 17.8km (dag) waren
respectievelijk voor Bart en Wouter. Geen tijd om te treuzelen, ten aanval!
If Brahe
startte voort eerst met Filip Brunell die goed op dreef is de laatste weken. Hij
wist de nervositeit te kanaliseren maar stond versteld van het verschroeiende
ritme van de massastartlopers. Hij liep een goed wedstrijd, maar moest toch
meer dan 5 toegeven en kwam als 136e binnen. Daarna wist Filip al meteen de
prestaties van zijn ploeggenoten vorige jaren te waarderen als zij op minder
dan 5 van de leider over de meet kwamen J. Onze 2e en 3e loper
liepen een goede wedstrijd, maar konden niet meer dan 15 plaatsen goedmaken. En
toen was het de beurt aan ondergetekende.
Ik vertrok als
117e, voorzichtig naar post één, maar nauwelijks mijn eerste post
geknipt of er komen twee wervelwinden voorbij. Ik schrok me rot en liet hen
begaan, véél te snel voor een wedstrijd van 17.5km (bij nacht). De hazewinden
liepen snel weg, maar toch kon ik ze in het vizier houden (lang leve de straffe
hoofdlampen!). Ik hield hen nauwlettend int oog en trachtte daar waar zij wat
slalomden terrein terug te winnen. Achter mij had een drietal zich veilig
genesteld alsof ik hun betrouwbare leider was. De speedos vertraagden een
beetje, en als bij wonder konden we ze weer bijbenen en ik voel dankwoorden in
mijn nek van mijn volgelingen. Wie niet snel is moet slim zijn, denk ik om de
20 meter. De hazewind had, om het gemakkelijk te maken, een geel truitje aan,
dat ik later als reddingsboei en referentie zou gaan gebruiken. Hij raapte de
ene na de andere loper op, waaronder nog een tweetal dappere nachtraven en
samen woerden ze de achtervolging op al wat voor hen uit liep. Ik nestelde me
veilig in het pak, met maar één overtuiging: ik ben hier verre van de
sterktse, ook niet de zwakste, maar als ik wil overleven gedurende de nog meer
dan 10 km, dan zal het van de sluwheid van een hoogbegaafde vos moeten komen.
Ik liep eerder achteraan het groepje en trachtte elke versnelling vooraan te
negeren, omdat ze meestal toch gevolgd werden door wat zigzaggen en oriënteren
op zoek naar de post. Ik sprak me heel de tijd moed in, dat ik niet de kaart
moest lezen, maar de wedstrijd en het terrein. Daar waar anderen zich vast
liepen in moeras of struikgewas zocht ik beter beloopbare stroken om energie
uit te sparen. Ik bengelde zoveel als ik bengelen kon, zolang ik de gele baken
nog kon zien zat alles snor.
De groep
zwol aan en we waren zowat halfweg. Tijdens het doorsteken kon ik gemakkelijk
volgen, er ging steeds meer volk achter mij bengelen, ik verdapperde wat een
bewijs van mentale veerkacht. Wanneer we op een brede weg kwamen trokken de
koplopers alle registers open en leek het voor velen aanpikken of overboord
gegooid worden, maar niets was minder waar. Zelfs zonder die energieverkwisting
kon ik onze kanarie nog in het vizier houden. Hij en zijn collegas liepen foutloos
en genoten het vertrouwen van het hele peloton, alsof Cancellara de
achtervolging op zn eentje leidt op Chavanel. De groep moet intussen al wel 30
lopers tellen, en steeds vaker zie ik mannen aanklampen, en steeds vaker zie ik
wat hopeloze gekken naar voor spurten alsof ze energie te koop hebben, en later
herhalen ze die passeerbeweging opnieuw, telkens harder hijgend. Ik geniet van
het schouwspel en begin van deze groep te houden.
Ik bekijk
rustig waar ik mijn energiegel tot me zou nemen en wanneer ik zou gaan
opschuiven naar de voorste regionen, want, intussen voel ik dat ik zodanig veel
gespaard heb dat ik me wel erg zeker voel. Bluffen vanuit de achtergond, Laat
geeltje maar rennen, ik loop er wel heen straks straks doe ik dat wel. Ik
voel me zodanig lekker dat ik denk mijn energiegel niet eens nodig te hebben,
en besluit m dan ook niet voortijdig te nemen. Pas kort voor de wedstrijd zou
ik de ballast in mijn keelgat gieten. Helaas, in al mijn groeiend
zelfvertrouwen en mentale veerkracht had ik één ding over het hoofd gezien:
Pech! Mijn veter kwam los (beginnersfout, nochtans getapet!). Ik stopte, bond mn
veter en zette mijn koers verder, helaas was zowat de hele trein van 35-40
lopers daardoor voor mij, en mij uitgekiend plan om langzaam naar de kop te
rukken viel in duigen. Ik trok aan het gashendel, sprong met haasje over,
tijgersprong en salto over de concurrenten naar voor en wanneer er een stukje
brede wegwas waande ik me op een
stratenloop. Dapper en met zekere gezwindheid trok ik naar voren, halfslachtige
Vikings achter mij latend. Maar ook dit was een beginnersfoutje, ik ging wat in
het rood en plafonneerde. We waren intussen bij de laatste 5 posten gekomen en
net dara maakt ons geliefkoosd leiderstrio een foutje, waardoor ik toch nog
iets korter kom. Naar de laatste post ben ik blij dat er na mij nog 6
ploegmaats komen, ik moet niet sprinten om kost wat kost de hele trein af te
houden, en eindig netjes vooraan in de trein, op 10 van de leiders van onze
trein, en met nog zon 30 man achter mij (en de gelosten verderop).
In totaal
heb ik 43 plaatsen goedgemaakt. Ik deed 1u50 over de 17.5km, waar de snelste
tijd (Vincent Coupat) 1u41 was. De grote kleppers zaten tussen 1u41 en 1u48
meer dan tevreden dus.
In de tent
van IF Brahe aangekomen is alom gejubel om de gewonnen plaatsen, alsof ik hen
weer helemaal in de strijd heb gebracht..; Maar eerlijk is eerlijk, zonder het
gele ventje was dit niet waar geweest en als mijn ploegmaats voordien 2
trager waren geweest had ik het gele mannetje nooit gezien.
De ploeg
zet verder nog een goed resultaat neer, niemand kent een off-day, wat al veel
is als je met 10 man bent op zon terrein, en Wouter doet als slotloper wat hij
kan. We hoopten dat hij nog enkele plaatsjes kon terugpakken, maar hij blijft
op zijn positie.
Voor Brahe
is deze 88e plaats een record in hun Tiomilageschiedenis, en Wouter
en ik zijn maar al te blij dat wij mee de doorslag daartoe hebben gegeven door
de twee langste afstanden voor onze rekening te nemen.
Volgende
vrijdag vertrek ik naar het EK, opnieuw in Zweden hopelijk is het gele
mannetje er dan nog
Gisteren (vrijdag) een duurloopje van 45' gedaan, ohne Probleme, en vandaag, na eerst training te geven nog eens een flinke portie trappenlopen gedaan... alles is weer koek en ei, tussen mijn pees en mij! Om eerlijk te zijn, die week schoenen aan de haak hangen, dat was geen echte week... dat was met nog eens loslopen en training geven uiteindelijk maar 2 dagen op 7 zonder lopen, maar gezien de kortere duur en lagere intensiteit noem ik het volledige rust . Off to Danmark
Het is enkele weken wat stil geweest op deze blog, wat niet wil zeggen dat het stil is geweest wat training betreft. gesport wordt er, getraind wordt er, maar het leven naast de sport vergt ook zijn tijd en aandacht en dat uit zich in wat onregelmatig up to date houden van deze blog. Na de selecties heb ik behoorlijk wat duurtempotrainingen en krachttrainingen gedaan: versnellingen van 2 tot 6 minuten en heuvel- en trappentraining. Dat ging vaak erg vlot, en tijdens zo'n tempotraining maakte ik me de onkwetsbare bedenking dat mijn achillespeesproblemen voorgoed van de baan leken. Ik had het niet mogen zeggen. Net als vorige keer, in oktober, deed ik een stevige intervaltraining met dat andere paar loopschoenen, dat paar waar ik geen fan van ben (Brooks), en net als toen had ik het daags nadien vlaggen. Een lichtjes gevoelige pees...de standaardreflex is:"voel ik nu iets of niet, ik weet het niet zeker, ach, ik zal een rustige duurloop doen". 2 duurlopen en een nieuwe tempotraining later wist ik het wel, ik had het vlaggen. Sinds afgelopen maandag heb ik dan maar 4 dagen rust genomen, met ontstekingsremmers, en die blijken vruchten af te werpen. Niets te vroeg, want maandag vertrek ik op stage met de militaire ploeg. Morgen ga ik ze terug testen, die pees, met wat kilometers, zachte ondergrond, en dan kunnen we hopelijk weer in alle hevigheid verder stomen...
Dit weekend streden 10 mannen en 4 vrouwen om WK-tickets.
Bij de mannen werden er maximaal 4 tickets uitgedeeld, dus er moest en er zou
gestreden worden.
De eerste selectiewedstrijd was de sprint, waar neo-senior en toptalent Yannick
Michiels al meteen liet zien waarom hij de coming man is (of was, hij is niet
meer coming, hij staat er al). Hij gaf iedereen het nakijken. Fabien en Tomas H
eindigden op 2 en 3. er werden geen grote verschillen gemaakt, met andere
woorden, niemand bezweek onder de stress. Michel Bastin presteerde nog aardig,
maar had zichtbaar een ziekte van zijn kleine overgenomen en zou niet echt tot
het uiterste kunnen gaan. Bij de vrouwen mocht Greet aan de kant blijven
vanwege haar spierscheurtje (BK middel), zij zou na de middag pas in actie
moeten treden, maar later zou blijken dat de blessure nog niet genezen was,
waardoor Greet haar selecties moest staken.
Tijdens de middel, zaterdagmiddag, liep Fabien (32'54) als vanouds, iedereen op
een hoopje. Yannick liet het afweten bij post 2 en mocht al tegen een
achterstand van 3' aankijken. Pieter raapte hem op (en pepte hem op). Achter
Fabien gapte een gat van 3' op Pieter. Tomas (38'...) werd alweer 3e, maar dat
was al op ruim 5' van Fabien. Achter Tomas lag alles weer heel kort bij elkaar,
op amper 1 minuut van elkaar. Na de eerste dag bleek dat Fabien op anderhalf
oor mocht slapen, dat Yannick vrij gerust kon zijn (de winnaars van een etappe
zij automatisch geselecteerd als ze in totaal op 3 wedstrijden binnen 120% van
de winnaar lopen), maar voor de overige twee plaatsen kon zowel Pieter, Tomas,
Jeremy, Johan, Michel (de zieke) en ikzelf nog een kans maken. De lang zou
alles beslissen...
Op de sprint liet ik heel weinig tijd liggen, of toch wat fouten betreft. Wat
trager gelopen en trager gewerkt dan de speerpunten, maar dat noem ik geen
risico's nemen. 30-40" verliezen op de anderen was geen ramp.
Op de middel liep ik een goede wedstrijd, met aan post 8 een missertje van goed
20", maar net op dat moment zie ik de voor mij gestarte Johan Goubeau
(3'). Jammer maar helaas, 2 posten verder, ik had hem nog niet te grazen, zat
ik al zodanig met de vlinder in mijn hoofd dat ik van post 10 vertrek alsof ik
van 11 naar 12 ga, 150° verkeerd en 3 kostbare minuten aan mijn broek. Wat
buitensmonds gevloek later herwon ik mijn concentratie terug en de wedstrijd
verliep nog vrij goed. Ik eindigde op een ietwat zure 7e plaats, maar slechts
40" achter de 3e en nog volop in de running voor een WK-ticket. Jammer van
die 3 weggegooide minuten.
Vandaag, op de lange afstand moest het dan gebeuren. Fabien, 3' na mij gestart,
kreeg me pas in de allerlaatste meters te pakken en kon niet echt overpakken,
in tegendeel, dus dat op zich is al een goed teken. Pieter, 6' voor mij
vertrokken, had een mindere dag, en ik had hem na 2/3 koers te grazen. Helaas
had ik dit weekend een patent op onnozel tijdverlies. Ik at mijn energiegel en
week dusdanig van mijn lijn dat ik weer een goede minuut kon gaan goedmaken op
Pieter. Onderweg had ik ook even Jeremy gezien en getimed, en ik wist dat ik
voor hem lag. Ik ging Pieter weer oprapen (hij liep op reserve) en maakte op't
einde nog enkele kleine stressmissers. Ik ging vol op mijn gastpedaal staan,
vandaar dat ik de mij voorbijgesnelde Fabien (tijdens zo'n klein missertje)
weer inhaalde en ij zo na ter plekke liet... maar 100m verder beende hij me
weer bij met z'n zevenmijlslaarzen. Richting finish was ik 'm nog net te snel
af. Aan de aankomst bleek Tomas en Yannick 2 en 3' sneller te zijn dan ik, maar
Jeremy en Pieter waren te ver achter me om me nog te bedreigen. johan Goubeau,
dieop de sprint 10" voor mij was en op de middel 3" achter mij, had
anderhalve minuut trager dan ik, en dus was mijn WK-ticket op de valreep
binnen... Fieeeoooo
owww
Dat het een dichte top 10 zou worden stond op voorhand vast. Velen zouden aan elkaar gewaagd zijn, met enkele topfavorieten die er iets bovenuit staken. En zo geschiedde. Topfavoriet fabien was ziek en liep onder zijn niveau. Andere favoriet en thuisloper Thomas VDK bevestigde zijn snelle benen (ja, hij heeft die echt wel in huis), maar verspeelde zijn kansen al aan de eerste post. Hij verloor meer dan 2' en dat was direct ook voldoende om van het podium gekegeld te worden. Hij deed nog een knappe remonte, maar die inspanning bleek net te min voor podium. een beetje zoals Scarponi vorig jaar in Milaan Sanremo, een joekel van een versnelling achterin, maar hetlaas, ietwat nutteloos wegens kansen al om zeep. Bleef nog over: Pieter H, Yannick M en Olle K, en dat werden ook de drie medaillewinnaars. Yannick trok aan het langste eind, Olle aan het kortste. Ik voelde al bij de opwarming dat er iets te weinig explosiviteit en dynamisme in de benen zat; Niet zwaar vermoeid, maar toch een beetje, genoeg om geen kanonkoers te lopen. Dat heeft als onmiddellijk gevolg dat je net dat tikkeltje trager loopt, en vooral dat je net iets vaker moet pushen om het tempo erin te houden. Indirect gevolg is dat je door vermoeidheid iets minder nauwkeurig werkt, en dat liet zich vooral naar't einde toe gevoelen. Ik maakte wat foutjes, samen goed voor goed 2', en strandde op 4'40 van Yannick. Slecht was het niet, de vermoeidheid was waarschijnlijk toe te schrijven aan de intensievere driedaagse woensdag-vrijdag, maar die was nodig met het oog op het verdere verloop van het seizoen... Er zal dit jaar nog wel beters uit de bus vallen. Groet!
De eerste nationale was er eentje die even in de benen is blijven zitten. Dat hoort misschien ook wel, na zo'n 90' durende wedstrijd. Maandag en dinsdag voelde ik duidelijk nog vermoeide benen. Woensdag koos ik dan toch terug voor een tempotraining. Het is wikken en wegen, zo in een week tussen twee wedstrijden. Je moet proberen goed te recupereren van de ene wedstrijd, uitgerust aan de volgende wedstrijd te verschijnen, en tussendoor moet je toch nog kwaliteitstrainingen doen, want het seizoen is nog lang niet aan z'n hoogtepunt. Over 2 weken zijn er selecties, en later op het jaar komen nog grotere vuren. Ik koos voor het seizoen als prioritiet en iets minder voor het BK, wat zoveel inhield als: woensdag tempotraining (10x2' tempo, 1' rust) en donderdag een ochtendlijk ommetje van 30' en 's avonds 6x 500m tempo met 200m joggen. Vandaag, vrijdag, liep ik aan jogtempo de militaire wedtsrijd in Spa. De stukjes bergop waren wel zwaar, dus daar ging de hartslag wel even de hoogte in, maar voorts liep ik aan heel rustig tempo. Ik voelde de afgelopen twee dagen wel in de benen - dat mag!- en hoop dat morgen als recuperatiedag (loslopen) zal volstaan om fris aan de start te komen. Alleszins, als alles meezit (goeie benen, technisch goeie wedstrijd, en anderen die wat missen) zit een top-3 erin, maar met een plaats in de eerste 5 zal ik al tevreden zijn. Benieuwd wat het wordt, en benieuwd wat het voor de anderen wordt...
Terwijl er enerzijds nog wat twijfel was over de benen en de mate waarin die al dan niet gerecupereerd waren, en anderzijds het niet goed kunnen inschatten van de conditie bij gebrek aan wedstrijdritme, hoopte ik stiekem dat het fysiek wel zou meevallen.Over 3 weken wordt er gesreden om tickets naar het WK, en dus was deze nationale lange afstand een eerste test. Fysiek, zoals gezegd, voor mezelf, maar ook tegenover de concurrenten, maar vooral, mentaal. Ik weet immers dat ik tijdens lange afstanden wel eens te kampen heb met een gebrek aan concentratie én gretigheid n de tweede wedstrijdhelft. Mijn focus lag dus vooral op het concentratie-aspect. Lange benen zijn dooddoeners. Niet de lange benen onder mijn lijf, maar een been van 3km bijvoorbeeld, tussen post 7 en 8. Ik ga over op een iets te gezapige cruise-control waar mijn gedachten durven afdwalen. Ik trachtte bij de les te blijven, maar kon enkele foutjes door gebrek aan concentratie en vooruitkijken niet vermijden. Anderzijds had ik tijdens het lange been wel de tijd genomen om de rest van de omloop even te monsteren en in te plannen waar ik mijn energiegel zou nemen. Zo'n energiegel, het lijkt soms een wondermiddel, maar ook aan die wonderen zijn grenzen. Zo zorgt de energiegel voor het vrijmaken van nieuwe energie, van nieuwe suikers. Supertof, zo na 70' wedstrijd plots een nieuw vat steken om uit te tappen. Helaas heeft de gel geen effect om de vermoeide spier an sich. Als de spieren te plat zijn om bergop vooruit te geraken, dan zijn de spieren te plat. Dan mag je nog nieuwe suikers aanvoeren bij de vleet. Hoewel er dus nieuwe energie voorradig was kon ik ze niet echt benutten wegens vermoeide en ietwat verkrampende spieren. Een drankpost had op deze 15km-lange omloop niet overbodig geweest. Tijdens de laatste kilometers trachtte ik op de paden de loopstijl zo economisch mogelijk te maken om wat te recupereren, maar dat leek niet veel op te leveren. Voor wie zich er iets bij wil voorstellen, zoek op youtube naar The Pose-method, een goeroe. Aan de meet bleek ik de snelste tijd neergezet te hebben, 30" sneller dan Johan Goubeau. Ik was wel relatief tevreden met mijn resultat, al kon ik toch zeker 2' sneller, denk ik, en fysiek was het ook nog niet top; Nu ja, de toppers waren niet van de partij (Pieter, Fabien, Yannick, Geert) of lieten het om mij nog onbekende reden afweten (Thomas VDK). Alvast tevreden met de uitslag en een opsteker voor de komende weken...
De bergtraining van afgelopen zondag is me niet zo goed bevallen, tot gisteren, donderdag, heb ik ze in mijn quadriceps gevoeld. Misschien is dat het teken dat het een goed , zware training was. Je hebt er altijd het gissen naar, naar de juiste intensiteit van een training. Te licht, dan is er geen positief effect, enkel een onderhoudend effect. Ga je wat dieper, dan is er een positief effect, althans als je nadien op het juiste moment de volgende training inlast, niet te vroeg, niet te laat. Ga je te hard met die training, dan kan je, algemeen of lokaal, zodanig vermoeid zijn dat het lichaam alle zeilen moet bijspannen om ervan te recupereren en is er van een positief effect geen sprake. In dit geval was de algemene vermoeidheid geen probleem, maar misschien heb ik die ene spier zodanig belast dat ze er niet sterker van is geworden. Wie zal het zeggen? Daarenboven, door de lokale vermoeidheid/spierpijn heb ik 4 dagen alle hellingen gemeden en bergaf heel rustig moeten doen, terwijl ik hier gehoopt had toch ook wat werk voor de desbetreffende spieren voor te schotelen. Het ongewisse dus! Vandaag is alleszins een rustdag, morgen een losloopdagje, en zondag dan wedstrijd, de 1e nationale wedstrijd van het seizoen... als ik mag starten! Ik had me ingeschreven, maar om onbekende reden sta ik niet op de startlijst. Hopelijk wordt dat nog tijdig rechtgezet.
De week langlaufcursus was een erg zware week, althans de eerste dagen. We zouden 6 dagen op de latten staan, en de eerste 3 mochten er best wezen. De sneeuwkwaliteit was niet top en er moest extra geduwd worden op armen en benen. Daarenboven eistte de koude ook zijn tol: -25°C 's ochtends, dat vreet aan je energie. Als je bij dergelijke temperaturen 2-3 uur AM en 2-3 uur PM op de latten staat te zwoegen, dan is het kaarsje 's avonds uit. De leukerds van monitoren waren er overigens van overtuigd dat je techniek nergens zo goed leert als bergop, bijgevolg deden we elke helling die we tegenkwamen tussen 3 en 8 keer . Feest Op de 3e dag schiep God dan 's avonds, na al 5 uur op de latten, nog eens een avondtocht van 15km, zonder hoofdlamp, zonder verlichting... Heel mooi, zo in de duisternis op je latten, in het witte decor, maar geen sinecure. De laatste dag was een marathon gepland, maar de hevige sneeuwval heeft ons gedwongen binnen te blijven (wegen afgesloten, lawinegevaar, met een lawine in onze vallei). Bij thuiskomst heb ik eerst een dagje acclimatisatie genomen, zijnde loslopen en de benen weer laten wennen aan die gouwe ouwe loopbeweging. Zondag ben ik er dan weer tegenaan gegaan met de heuveltraining die ik tegenwoordig vaak doe. De benen signaleerden al snel een zekere flauwte ter hoogte van de quadriceps, maar koppig on ontkennend als ik was deed ik toch verder. De hellingen (een ware muur) kregen me ij zo na klein, ook al wilde ik niet toegeven. Vandaag heb ik dan toch, enigszins postuum, moeten toegeven dat de Kesselberg me geklopt heeft, want elke afdaling in mijn rustige duurloop was een ware kwelling voor de bovenbenen. Ach wat maakt het uit als je graag eens wat afziet...
De ijskoude temperaturen mogen dan wel het één en het ander
in de war sturen of bemoeilijken, het lopen, of beter gezegd, de trainingen
lijden er nauwelijks onder. Daar waar bij de jaarlijkse winterprik mijn
wasmachine uit het kot moet binnengehaald worden, met diepvriezer tijdelijk in
coma gaat en mijn wc-pot het spoelen niet kan laten, functioneert lichamelijk
alles naar believen bij -15°C. Hoewel. Een overmoedig fietstochtje heeft er een
klein stokje voor gestoken. Als MTB-onderrichter ben ik nogal fanatiek in het
onderdeel techniek en ik ga er dan ook prat op dat wat gladheid me niet kan
deren. Ik weiger mijn snelheid aan te passen, maar overmoed is al wel vaker
niet de verstandigste aanpak gebleken. Een slippertje of 2 op het ijs hebben me
genoopt tot een onverwachte beweging die toch wel wat pijn doet in de
liesstreek, zij het eerder tijdens het wandelen dan het lopen. En, vandaag, 4
dagen na de slipcursus, was ook al wandelend de pijn omgetoverd in geen pijn
meer.
De ijskoude temperaturen zijn wat mij betreft een waar feest om te trainen.
Extra laagjes kleren zorgen voor een lekker warm gevoel, en de frisse lucht
zorgt ervoor dat het lichaam niet moet zorgen voor de afkoeling, waardoor meer
van je energie gebruikt wordt voor de spierwerking; maw, harder lopen!!!
Afgelopen woensdag trok ik door het besneeuwde heidelandschap van Montagne de Stockem
nog 10 streepjes dwars over de heideheuvel (zwaar zwaar zwaar!), en daags
nadien had ik nog steeds veel zin in klimmen in de koude. Ik trok donderdag
weer naar de Kesselberg, het moet zowat de muur van Geraardsbergen zijn voor
lopers (of die van Huy). Langs de ene kant liggen er steile trappen op, langs
de andere kant loopt een pad ongeveer even steil omhoog, zo'n 30-40m. Ik heb
meer beenkracht nodig, dus legde ik mezelf op: 3x het steile pad, 3x de
trappen, en weer 3x het steile pad (het pad is vergelijkbaar met het steilste
stuk terril van Beringen). Niks snelheidstraingen... Power!
Vrijdag deed ik 2 korte uitjes van amper 30 minuutjes maar zo vrij als een
vogel, zonder beperkingen, een beetje spelend lopen, en als de benen vlot
bollen is dat een waar feest. Blij dat ik glij, maar dan al lopend.
Zaterdag en zondag laste ik een kleine pauze in (met dank aan de slipcursus).
Maandag stond er een sessie start-to-run op het menu (25' joggen), en later op
de dag een uurtje oriëntatie met de leerlingen (1hr joggen met haltes). Om de
dag af te ronden deed ik nog wat stabilisatieoefeningen.
Vanochtend, dinsdag, 30' loslopen met de leerlingen om wakker te worden...
niets beter op zo'n frisse ochtend dan 30' warm ingepakt joggen door bos en
veld. Daarna deden we 40' volleybal, gevolgd door nog 25' stabilisatie- en
krachttraining. Na de middag volgde dan weer een beenkrachttraining... Op 1km
van mijn werk staat een watertoren op een heuvel van zon' 30m hoog, één kant
heel steil (15-20%), één kant wat minder (8-10%). 10 intervalletjes naar boven
volstonden om de benen moe te maken.
Nu volgt er nog een rustig dagje, en donderdag wat snelheid, en dan vertrek ik
voor een weekje cursus langlaufen... ook krachtuithouding dus...
Een mooi stukje basistraining... hopelijk volgen in maart goede wedstrijden...
Na een grondige analyse van het VK afgelopen zondag merk ik dat ik toch net iets meer tijd verlies dan ik oorspronkelijk dacht (twee wegkeuzes, een foutje hier, een foutje daar, een iets te zekere en tragere wegkeuze... Maar ik ben wel tevreden over de wedstrijd, absoluut. Intussen is de motivatie erg goed, zeker na zondag. Maandag startte ik met les 2 IOF voor onze leerlingen in Arlon, lijnloop in groep, met veel pauzes voor uitleg. Perfect als recuperatietraining dus. Dinsdag moest er wat gewerkt worden aan de zwakke punten, de kracht bergop (off-road). De omstandigheden waren perfect om er een historische training van te maken. Men neme een berg van 35-40m hoog, begroeid met heide, met een fijn laagje sneuw overheen, de laagstaande winterzon werpt een oranje-gele gloed over de kam en het droomdecor is een feit. Vervolgens loop je 10x in de breedte, dwars door de besneeuwde heide de berg over (lekker knieën heffen) en je bent klaargestoomd voor een deugddoende douche met zetelplakkerij er achteraan...
Vanochtend stond alweer dezelfde les 2 IOF op het programma maar dan met een andere groep, dus alweer een uurtje recuperatietraining. Vanavond heb ik dik 45' rondgetoerd op de halfharde Finse piste aan het Leuvense Sportkot. De benen draaiden heel erg soepel, wat altijd extra deugd doet. Anderzijds was het zaak om niet te overmoedig te worden, want morgen staat een hevigere en stevigere training gepland...
Bart Delobel valt nipt naast het podium op het Vlaams Kampioenschap in een razendsnelle wedstrijd
Met de Europese selectie op zak (met frissen benen de test beëindigd) was mijn weekend al geslaagd, zou een Kevin Pauwels gezegd hebben. ..Maar omdat Kevin nu niet eenmaal de hongerigste wolf uit het dierenrijk is en ik over een metabolisme beschik dat grommen gaat als het niet om de 4 uur gevoed wordt wou ik nog wel iets meer dan Pauwels. Het Vlaams kampioenschap lange afstand werd beslecht op Pijnven, een bos dat me al vaker met een triomfantelijk gevoel huiswaarts deed keren. Van voorbereiding was er eigenlijk geen sprake. Qua training sta ik in feite nog nergens, hoewel een goede basisconditie nooit ver weg is gezien mijn job. tempo's, weerstand, wedstrijdritme daarentegen zijn nog grote afwezigen. Desalniettemin, de helft van een goede voorbereiding speelt zich af tussen de oren. Ik laadde de mentale batterijen op volgens eigen routine, dit maal op de wel erg zalvende deuntjes van The Hickey Underworld (men wil er al eens een bushok door afbreken) en die energie balde ik tot voer voor mijn benen. Ik vond dat het vlotte als weleer, mits af en toe een minidipje. Technisch liep het niet 100% perfect, maar veel tijd laat ik niet liggen, enkel wat schoonheidsfoutjes. Helaas word je daarop afgemaakt op een snelle wedstrijd als deze, zeker als je fysiek niet eens de evenknie bent van de topfavoriet. Ik strandde net naast het podium, een plaats waar ik gezien mijn parkoer van de laatste maanden heel tevreden mee ben. De jongens die voor me waren waren vandaag beter, maar zij zijn dan ook niet van de minsten. Alle lof voor hun prestatie, maar Delobel Bart zou Delobel Bart niet zijn als hij er moreel een meer dan goed gevoel aan overhoudt... Bij deze, mits een klein beetje specifieke training (coming soon), ben ik snel weer paraat om de strijdbijl op te nemen...
Vooravond fysieke test en Vlaams Kampioenschap lange afstand
Na een korte (tweedaagse) stage met de militaire ploeg hoop ik dat de benen morgenvroeg fris genoeg zullen zijn om, met nog relatief weinig training in de benen, het tot een goed einde te brengen op de fysieke test. Als ik de limiet haal is deelname aan het EK in Zweden verzekerd, en is een deelname aan het WK in zwitserland ook alweer een stapje dichterbij. Zondag volgt dan nog het Vlaams kmapioenschap lange afstand, waar ik hoop op nog enig teken van leven in de benen. Ik durf nog geen voorspellingen doen aangezien ik daarvoor nog te weinig training in de benen heb. Zondagavond weten we meer...
Na de twee corrida's heb ik een dagje aan de zijlijn gestaan. De twee wegwedstrijden waren er nog net iets teveel aan voor Peesje, die intussen al bijna een eigen persoonlijkheid begint te krijgen. Ik ruilde een looptraining in voor andere trainingen, maar intussen lijkt Peesje zich neer te leggen bij de zaken. Deze week deed ik onder andere zelf een aardige intervaltraining op een glooiend en bochtig pad. Daags nadien begeleidde ik een heuveltraining op asfalt (interval), en die twee trainingen gingen heel erg vlot. Soepele benen! Vrijdag kregen de leerlingen-infanteristen een training zoals ik ze graag geef: veel op en af lopen, oefeningetjes per twee, elkaar de berg op heffen, off-road lopen, korte spurtjes om ter eerst boven ... Een uurtje sport z'n naam waardig. Spelen in de natuur, meer moet dat niet zijn. Morgen vertrek ik voor een weekje sneeuwpret en dus zou vandaag nog een fikse training volgen. De Kesselberg, bult van 30m hoog met aan één kant een groeve/rots, ideaal terrein om net naast de rots het steilste pad omhoog te lopen, 10x. De eerste drie waren doenbaar, daarna was het puur afzien en pijn in de quadriceps en hamstrings om in beweging te blijven. Er zijn twee opties, twee uitersten: opgeven, of hier mentaal sterker van worden. Bovenop de Kesselberg is een grasveld waar wat schaapjes lopen en met een uitzichtpunt vanwaar je het Atomium kan zien. Een prachtigere plek is er niet om puffend boven te komen en uit te blazen en te stretchen tot het lichaam gerecupereerd is. Als ik daar loop dan weet ik, ooit zal ik daar training geven, op de mooiste plaats van Leuven, in de natuur, in de buitenlucht, een combinatie van lopen en spiertraining. Ik zie ze al op een zonnige ochtend, of met de ondergaande zon die in de verte boven Brussel hangt, oefeningen doen met zicht op het Atomium (20km verder?). Het zou (in mijn ogen) de mooiste training van Leuven zijn. Ooit...
Op skireis zal de hoofdzorg zijn: ontspannen en zorgen dat ik zonder blessures terug kom, want een dikke week later wacht de fysieke test al...
.
. Feest 
