Beste lezers,
De laatste twee weken waren de hel op aarde. Ik zend dit vanuit een internetcafé in Mechelen, ik zit vast. Ik zal maar beginnen bij het begin: het begon maandag met een ruzie met mijn ouders. Het ging over mijn slechte resultaten op school, mijn gebrek aan vrienden, mijn onaanvaardbare gedrag tegenover hun en over hoe andere kinderen het zoveel beter doen dan mij. Het liep allemaal uit in een knallende dialoog met mijn vader op mijn kamer. Hetgene dat nog het meeste pijn deed van heel deze bedoeling was dat ze gelijk hadden. Ik heb geen echte vrienden, ik haal geen goede punten, ik ben een rotkind en ik kan wel tientallen klasgenoten opnoemen waar mijn ouders gelukkiger mee zouden zijn. De volgende dag zou het de excursie zijn naar Namen maar het laatste wat ik nodig had was mevrouw aardrijkskunde die het noodzakelijk vindt te lullen over elke kleine steen die ze tegenkomt. Ik spijbelde, ik belde mijn baas op bij de beenhouwerij en zei dat ik een vrije dag op school had en dat ik makkelijk die dag kon komen werken. Wanneer de dag om was, had ik genoeg geld om mijn nieuw drumvel te gaan kopen, wat ik ook deed maar tevergeefs. Toen ik thuiskwam zette mijn vader, na erachter te komen dat ik gespijbeld had, de schaar in mijn nieuwe egale drumvel. Klootzak. Ik was boos en ging naar mijn kamer, sloeg een paar keer tegen mijn muur, wat uiteindelijk erg nadelig bleek te zijn voor het stuk duim dat nog overgebleven was na het incident bij de beenhouwer. Zo ging het een week door, dag in dag uit, ruzie en de wenende rotbaby wist ook niet van ophouden. Pas op, ik hou van haar, maar het is dat soort liefde dat meer kwelling geeft dan geluk. Het ging niet veel beter op school. Ik had zelfs ruzie met Lynn dinsdag. Ze maakt zich te veel zorgen om me, hetgene waar ik ooit naar verlangde is geëvolueerd naar afkeer. Ze stelt zo veel vragen over hoe het thuis gaat, hoe ze verzot is op mijn kleine zus en het ergst van al, hoe ze het zo goed kan vinden met mijn ouders. Het ging me allemaal te ver aldus, donderdag om kwart voor vier ging ik naar het busstation waar ik normaal gezien mijn bus zou nemen naar huis. Maar toen de 500 Mechelen recht stopte voor mijn neus kwam dat gevoel van haat en afkeer van mijn eigen thuis terug boven. Ik vertrok. Hier zit ik dan in een internetcafé. Ik overnacht in de jeugdherberg. Ik vraag me af of ze zich zorgen maken, ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor ze me vinden, ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhoud.
Adieu, Barry.
|