Ik groet u op deze heerlijke avond.
Nooit gedacht dat ik het volgende ooit zou zeggen en het nog
eens zou menen ook: Jammer dat het vrijdag is.
Toegegeven, het waren weer slaapverwekkende lessen, ik was
niet van plan namen te noemen, maar mevrouw Godsdienst heeft deze week nog
maar eens- de award voor minst interactieve lesuur in de wacht gesleept, goed
op weg naar goud in deze categorie als u het mij vraagt.
Maar goed, we dwalen af.
Mijn punt was eigenlijk dat ik het een aangename week vond. Herinner
u het snijmachineincident een week geleden? Niks aan over gehouden. Maar Lynn
blijkt dus extreem overgevoelig te zijn, zo t soort dat ohhh en ahh zegt
bij schattige puppys en niezende babypandas. En blijkbaar dus ook bij
zielige, ietwat onhandige Barrys met een sneetje in hun vinger. Een hele week
al vraagt ze me elke dag hoe alles gaat, of het nog pijn doet en of ze niet
moet helpen bij het schrijven, waarop ik verlegen antwoord met wilt ge dat
echt? of de populaire het pikt precies toch nog een beetje als ik mijnen bic
vastpak. Ok, ok, ik hoor jullie al komen: Maar Barry, das echt profiteren!
Feit. Maar hoe zouden jullie zelf zijn? Nooit opgemerkt worden en ineens, met
dank aan uw eigen onhandigheid, verwend worden door het enige meisje waarvoor
ik ooit oog had op deze school, nee wacht, in het hele universum. En nee, dat
was niet melig uitgedrukt, das de waarheid. t Is misschien wel niet zon
strak plan om elke week uit te voeren, met dat snijmachien, den baas zou nogal
vloeken. En dat nieuw drumvel gaat tenslotte zichzelf niet betalen. Ik blijf
nog wel een paar daagjes comédiant uithangen, misschien werkt het wel en
ontdekt Lynn dat ik, zelfs zonder allerhande
te verzorgen letsels, best de moeite waard ben om mee te praten. Blijven
hopen, Barry, blijven hopen
|