Een hele goeie avond mijn beste lezers!

De voorbije 5 seconden dat je mijn blog las, en dan zul je denken ‘dat pietluttig welkomszinneke?’, ja inderdaad dat zinneke, zullen waarschijnlijk de 5 normaalste seconden zijn van deze blog. Ik ging dus opzoek gaan naar een jobke. Na een week alle mogelijke gazettekes doorbladerd te hebben van boven naar onder en van achter naar voren, had ik, buiten veel telefoonnummers van vrouwen die aan hun trekken willen komen en dit ook mondig beschreven in advertenties, een kleine groep jobkes gevonden die mij wel aanstonden. Als je de advertenties voor werk bekijkt dan moet je tegenwoordig ook niet veel capaciteiten hebben om geld te verdienen. Zelfs die vele vrouwen hadden twee grotere capaciteiten als je begrijpt wat ik bedoel. Alé, met andere woorden, ik begon met volle moed aan mijn sollicitatie tocht! Al huppelend ging ik naar het jobke dat mijn voorkeur droeg, een parfumerie. Ik had gehoopt dat ik dan korting kreeg en dan zou ik toch ook al heel wat geld uitsparen voor de verjaardagen en Moederdagen van ons ma en ons bomma. Voor de deur van Parfumerie Pascale hield ik halt en spoot ik nog even met het staaltje parfum dat hier altijd aan de deur staat, kwestie van een goeie eerste indruk te maken. Eens binnen gekomen hadden twee verkoopsters hun wenkbrauwen al opgetrokken om te laten verstaan dat er aan mijne kop nog veel werk is. Die wenkbrauwen deden mij echt denken aan een klasgenoot, de Karel. Die jongen, die kan echt alles met zijn wenkbrauwen! Maar bon, volle moed ging ik door naar een iets oudere vrouw die verderop achter de toonbank stond. Toen ik vertelde dat ik voor de advertentie kwam solliciteren was ook deze vrouw verbaasd. Heel voorzichtig bracht ze aan dat ze eigenlijk opzoek waren naar een meisje. Rond de pot draaien, dat kunnen die verkoopsters goed! Had ze dan toch gewoon gezegd dat de verkoopcijfers gingen dalen wanneer ik parfums moest verkopen. Maar neen, altijd tien minuten rond de pot draaien en dan nog niet duidelijk zeggen wat ze bedoelen. Deze job was bij nader inzien misschien toch wat hoog gegrepen. Ik zette mijn weg dus verder en slenterde naar de slagerij wat verderop, deze wanhopige slager wachtte al 3 maand op hulp. Ik kon goed begrijpen dat ik er uitzag als een engel voor hem! Jobke!? Check! Nu alleen nog afwachten hoe mijn eerste werkdag zondagmorgen gaat verlopen … Duimen jullie allemaal mee?!