Nooit gedacht dat ik het volgende ooit zou zeggen en het nog
eens zou menen ook: Jammer dat het vrijdag is.
Toegegeven, het waren weer slaapverwekkende lessen, ik was
niet van plan namen te noemen, maar mevrouw Godsdienst heeft deze week nog
maar eens- de award voor minst interactieve lesuur in de wacht gesleept, goed
op weg naar goud in deze categorie als u het mij vraagt.
Maar goed, we dwalen af.
Mijn punt was eigenlijk dat ik het een aangename week vond. Herinner
u het snijmachineincident een week geleden? Niks aan over gehouden. Maar Lynn
blijkt dus extreem overgevoelig te zijn, zo t soort dat ohhh en ahh zegt
bij schattige puppys en niezende babypandas. En blijkbaar dus ook bij
zielige, ietwat onhandige Barrys met een sneetje in hun vinger. Een hele week
al vraagt ze me elke dag hoe alles gaat, of het nog pijn doet en of ze niet
moet helpen bij het schrijven, waarop ik verlegen antwoord met wilt ge dat
echt? of de populaire het pikt precies toch nog een beetje als ik mijnen bic
vastpak. Ok, ok, ik hoor jullie al komen: Maar Barry, das echt profiteren!
Feit. Maar hoe zouden jullie zelf zijn? Nooit opgemerkt worden en ineens, met
dank aan uw eigen onhandigheid, verwend worden door het enige meisje waarvoor
ik ooit oog had op deze school, nee wacht, in het hele universum. En nee, dat
was niet melig uitgedrukt, das de waarheid. t Is misschien wel niet zon
strak plan om elke week uit te voeren, met dat snijmachien, den baas zou nogal
vloeken. En dat nieuw drumvel gaat tenslotte zichzelf niet betalen. Ik blijf
nog wel een paar daagjes comédiant uithangen, misschien werkt het wel en
ontdekt Lynn dat ik, zelfs zonder allerhande
te verzorgen letsels, best de moeite waard ben om mee te praten. Blijven
hopen, Barry, blijven hopen
Hey hey, kennen jullie me nog? Het is al een tijdje geleden dat jullie nog iets van me hebben gehoord hé... Dat komt omdat ik op eindejaarsreis ben geweest met mijn school naar Italië. Ja ja ik dat nog eens naar het buitenland kon gaan, was natuurlijk zeer enthousiast over deze trip! Jammer natuurlijk dat Lynn voor Parijs had gekozen, anders had ik misschien wel mijn kans kunnen wagen in Venetië. Konden we samen in zo'n gondeltje rondvaren, oh hoe romantisch zou dat wel niet geweest zijn! Ok Barry, genoeg gedroomd. Op woensdag 27 maart vertrokken we, juist de dag waarop Shanaya van onze klas 18 jaar werd. Zij ging ook mee naar Italië, dat moest dus zeker gevierd worden op de bus! Ashley, Britney en Steffi van mijn klas hadden ballonnen en slingers gekocht om de bus te versieren. Zo vertrokken we dus met onze partybus! Iedereen zat zeer enthousiast en natuurlijk met zijn voorraad eten en drinken op de bus. Ook ikzelf had de snoepbakken van 't Kruidvat leeggeplunderd. Maar ja, wat kan je nu anders doen dan eten als je 17 uur op de bus zit? Slapen, ja... Als dat nou eens ging hé! Dan zit je daar op de achterste bank, al super krap op die vierkante meter, dan kwam er nog zo'n irritant ventje van Latijn voor mij zitten die het blijkbaar leuk vond om heel de tijd op en neer te wippen als een Duracell konijn dat te lang was opgeladen. Dan kom je eindelijk aan in Italië en wil je wel eens iets anders eten dan snoep, krijg je daar als hoofdgerecht 2 lapjes vlees waarvan zeker 20% uit vet bestond met patatjes die ook nog eens dreven in het vet of de olie en sla met een té zure vinaigrette. Al een geluk serveren de Italianen als voorgerecht pasta. Daar heb ik het dan maar mee gedaan gedurende die 12 dagen. Ach ja, het had natuurlijk wel een voordeel: door deze vakantie zijn er al geen extra kilootjes bijgekomen. Oh ja! Door heel dit gedoe ben ik bijna vergeten te vertellen hoe mijn eerste werkdag verlopen is bij de slager. Nadat hij me verteld had hoe alles daar in elkaar zat kreeg ik de taak om zo'n grote blok vlees in plakjes te snijden. Zo'n grote machine en ik... hmm als dat maar goed komt dacht ik. Ik begon stilletjes aan in het ritme te komen tot opeens het belletje van de winkeldeur rinkelde. Ik keek op en ra ra ra wie er binnen kwam gewandeld... Van het verschieten sneed ik toch wel in mijn vinger zeker! Ja lap, en dan nog wel in Lynn haar bijzijn... Al een geluk kon ze er mee lachen. Alé, ik ga mijn vinger nog eens verzorgen, tot de volgende!
De voorbije 5 seconden dat je mijn blog las, en dan zul je denken dat pietluttig welkomszinneke?, ja inderdaad dat zinneke, zullen waarschijnlijk de 5 normaalste seconden zijn van deze blog. Ik ging dus opzoek gaan naar een jobke. Na een week alle mogelijke gazettekes doorbladerd te hebben van boven naar onder en van achter naar voren, had ik, buiten veel telefoonnummers van vrouwen die aan hun trekken willen komen en dit ook mondig beschreven in advertenties, een kleine groep jobkes gevonden die mij wel aanstonden. Als je de advertenties voor werk bekijkt dan moet je tegenwoordig ook niet veel capaciteiten hebben om geld te verdienen. Zelfs die vele vrouwen hadden twee grotere capaciteiten als je begrijpt wat ik bedoel. Alé, met andere woorden, ik begon met volle moed aan mijn sollicitatie tocht! Al huppelend ging ik naar het jobke dat mijn voorkeur droeg, een parfumerie. Ik had gehoopt dat ik dan korting kreeg en dan zou ik toch ook al heel wat geld uitsparen voor de verjaardagen en Moederdagen van ons ma en ons bomma. Voor de deur van Parfumerie Pascale hield ik halt en spoot ik nog even met het staaltje parfum dat hier altijd aan de deur staat, kwestie van een goeie eerste indruk te maken. Eens binnen gekomen hadden twee verkoopsters hun wenkbrauwen al opgetrokken om te laten verstaan dat er aan mijne kop nog veel werk is. Die wenkbrauwen deden mij echt denken aan een klasgenoot, de Karel. Die jongen, die kan echt alles met zijn wenkbrauwen! Maar bon, volle moed ging ik door naar een iets oudere vrouw die verderop achter de toonbank stond. Toen ik vertelde dat ik voor de advertentie kwam solliciteren was ook deze vrouw verbaasd. Heel voorzichtig bracht ze aan dat ze eigenlijk opzoek waren naar een meisje. Rond de pot draaien, dat kunnen die verkoopsters goed! Had ze dan toch gewoon gezegd dat de verkoopcijfers gingen dalen wanneer ik parfums moest verkopen. Maar neen, altijd tien minuten rond de pot draaien en dan nog niet duidelijk zeggen wat ze bedoelen. Deze job was bij nader inzien misschien toch wat hoog gegrepen. Ik zette mijn weg dus verder en slenterde naar de slagerij wat verderop, deze wanhopige slager wachtte al 3 maand op hulp. Ik kon goed begrijpen dat ik er uitzag als een engel voor hem! Jobke!? Check! Nu alleen nog afwachten hoe mijn eerste werkdag zondagmorgen gaat verlopen Duimen jullie allemaal mee?!
Met een klap in de vorm van mijn wekker werd ik terug in de realiteit geslingerd. School. Hoe had ik ook kunnen denken dat het leven een feest zou blijven. Ik slof naar de bus. Geklemd tussen een dikke vrouw, die uiteraard nog eens veel te veel zakken van den Aldi bijhad, een starende, doodsenge blik van de kale man tegenover mij en de populaire jongen die ik had willen zijn, zette de bus zijn weg voort naar school. Ik stap af en kan nog net een onnozel, puberaal vreugdekreetje, met bijbehorend dansje, onderdrukken als ik mijn persoonlijke doorbreking van de dagelijkse sleur voorbij zie wandelen. Lynn. Als een ninja, verstoppende in steegjes en schaduwen volg ik mijn droomvrouw wiens lange haren wapperden in de wind. Dit romantisch plaatje bleef helaas niet duren toen zij achterom keek en ik toch niet zon goede ninja bleek te zijn. Gênant. Maar zo beginnen mijn dagen meestal. Mijn klasgenoten leken nog steeds last te hebben van hun kater dus ik besloot wijselijk te zwijgen en mij terug te trekken achterin de klas waar ik in stilte lachte om de moppen van mevrouw Cultuur die net beweerde dat er een woord zomaar uit haar stift op het bord verscheen. Mevrouw Nederlands kon mij wel bekoren met haar verhaal over een afrodisiacum. Toen ik besefte dat een liefdesdrank de enige manier was waarop ik ooit Lynn zou kunnen krijgen, zakte de moed in mijn schoenen. Vrijdag. Repetitie met de band. Ik laat alles los en sla als een opgefokte King Kong op mijn drumstel. Plots sla ik door het vel van mijn trom heen. Geweldig, en natuurlijk is Barry weer platzak. Bij mijn ouders moet ik al niet aankloppen want Madonnas pampers en schattige, roze jurkjes zijn natuurlijk belangrijker dan mijn toekomst. Tijd om een jobke te zoeken en toch nog eens na te denken over dat afrodisiacum.
Amai! Wat was me dat? Ik heb nog nooit zoveel zatte mensen bijeen gezien seg! Da was echt de moeite! Ge kent da wel hé, als ge naar een feesje gaat en ge ziet daar mensen waarvan ge dacht dat die op zaterdagavond gene poot buiten zetten, awel, de die! Zo'n waren dus ook op mijn feesje. Ja ik heb wa te vertellen maar ge weet: de zatte verhalen zijn altijd de beste. Dus, ik kwam daar aan, 'k was helemaal in shock natuurlijk. Daarna kreeg ik kussen van bijna iedereen, behalve van Julien, nu was die onderweg naar daar wel overreden zeker, al zijn tanden eruit! Ja da's nie smakelijk om daar ne kus van te krijgen zenne! Daarna zijn we rustif op gang gekomen, heel de familie was er, ons moeder en ons vader, ons Madonna ook natuurlijk en mijn klas was er ook! Onze band heeft dan een optreden gegeven en iedereen was aan't meezingen en aan 't dansen. Da wilt ofwel zeggen da den band goed bezig is, overwal dan den alcohol al naar hunne kop gestegen was. Pakt da het da laatste was. Een paar uur later, rond 2u denk ik, had 'k eventjes genoeg van eht dansen en ging ik mij aan de bar zetten. Toen zag ik da Emma en Soofsel al meer dan genoeg op hadden want die waren striptease aan 't doen, en ons moeder deed toch wel mee zeker! Dan zag ik daar den Dany liggen buiten op den dorpel, in coma. Ja , die zal ook wel verschoten zijn als hij 's morgens wakker werd met een infuus in zijn lijf. Dan hoorde ik nog nen ambulance aankomen, da was voor Naomi, blijkbaar had ze haar weer nie kunnen inhouden en was ze op de Prosper gekropen, maar zijn vriendin kon daar nie mee lachen! Toen zag ik op den dansvloer Lily staan, ze was blijkbaar in form, en ze was precies weer een wasmachien! Zoals ge hoort, 't was een goe feesje, goe gedanst en gelachen, den dag daarna had 'k wel de kater van m'n leven, maar dat pakken we er gerust bij!
