Eindelijk het einde van het schooljaar. De examens zijn achter de rug, het goeie leven kan beginnen. De examens zijn uiteindelijk allemaal nog wel vlot verlopen. Met de hulp van Lynn ben ik door al mijn leerstof op tijd geraakt. Het was nu alles mondeling, dus ik heb me volledig kunnen laten gaan.
Ik heb de mevrouw van aardrijkskunde eens laten voelen hoe het is om heel de tijd te moeten luisteren naar e e e . Ik denk dat hij ook wel minsten tot 10 had kunnen turven. Bij de meneer van Natuur kon ik het niet laten om heel de tijd naar boven te kijken als ik het antwoord gaf. Tijdens het debat bij de mevrouw van Nederlands heb ik de NVA eens goed naar beneden gehaald met mijn argumenten over hoofddoeken. Alles is heel vlot verlopen, enkel bij Gedrag was er een probleem. De meneer was natuurlijk weer niet komen opdagen. Gevolg: het examen was afgelast. Dit kwam natuurlijk goed uit want de psychische stoornissen zaten allemaal al terug ver weg.
Ik was er uiteindelijk met alles redelijk goed door. Enkel bij 1 vak had ik een tekort, LO. Bij dat mountainboarden de laatste week is het volledig misgegaan. Daar zat ik dan, bovenaan aan de helling, helemaal klaar om Prospier, Britney en Harold in te maken bij de race. Op mijn poep naar beneden, volle speed. Natuurlijk kon ik door al die spatten van diegene voor mij niet zien dat ik recht naar de plas reed. Dus daar ging ik dan, helemaal door de diepe plas. Mijn benen, gezicht en kleren hingen vol met modder. Daar gingen mijn punten, maar ja, wat maakt LO ook uit ..
Het hoogtepunt van het schooljaar was toch wel gisteren, het bal. Gelijk een echte stond ik aan Lynn haar deur in kostuum met de 2 tickets om binnen te geraken. Eens aangekomen werden we meteen bedient door de leerkrachten. Je kunt je wel voorstellen hoe we daar van profiteerde. Het feest was een groot succes. Iedereen was in goeie sfeer en Lily ging weer door met haar wasmachine techniek, deze keer uiteraard niet met een onbekende
Het jaar heb ik dus weer goed kunnen afsluiten. Ik ga jullie ook ineens vertellen dat dit mijn laatste blog is. Er begint nu eenmaal een nieuw leven voor mij. Onze band werd ontdekt door een producer van een studio via een filmpje op Facebook en hij wil meteen een album maken, ik zal het dus heel druk hebben. Dus bedankt allemaal, voor het gezelschap en de steun de afgelopen maanden.
Ik zal voor
alle duidelijkheid verder gaan waar ik donderdag in het internetcafé gestopt
was. Na het schrijven van mijn blog ben ik meteen naar de jeugdherberg gegaan,
het was immers veel te koud om s avonds te blijven rondlopen zonder een jas,
die doordat ik direct na het school was weggelopen, nog thuis hing. Toen ik
daar op mijn kleine maar toch warme kamer zat werd ik constant gebeld door mijn
ouders, maar ik was nog te boos of eerder te teleurgesteld om op te nemen, dus
negeerde ik alle oproepen. Ik kreeg ook enkele smsjes van Lynn. Blijkbaar
hadden mijn ouders naar haar gebeld om te vragen of ik niet bij haar was en dat
was dus duidelijk niet het geval. Ze vroeg me waar ik was en ik zei dat ik er
even van tussen was gekropen om te kunnen nadenken. Tot mijn grote verbazing
zei ze dat ze me wel begreep en ook dat ze wou afspreken morgen. de ochtend daarop na een zeer onaangename
nacht , duurde het even voor de gebeurtenissen van de laatste dagen waren
doorgedrongen. Toen ging ik dan maar meteen naar de Meir voor mijn afspraak met
Lynn. Toen ik ze daar zag staan, in de regen wachtend op mij, was plots al mijn
woede jegens haar verdwenen en voelde ik terug wat ik altijd voor haar gevoeld
had. Op het moment dat ze me zag had ik
van haar een stormloop aan vragen verwacht, maar het eerste wat ze tegen me zei
was: ik zie je graag, en daarop omhelsde ze me zoals twee verliefde mensen elkaar
omhelsen. Vervolgens wachtte ze tot ik tegen haar begon te vertellen over wat
er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was en wat er door men hoofd speelde.
Het gesprek dat we hadden was fantastisch en nadien voelde ik een grote last
van men schouders vallen en was ik enorm opgelucht. Ze had me overtuigd om
terug naar huis te gaan, maar ik wou nog niet, niet die morgen dat Lynn bij
was.
Toen hebben
we nog een hele dag in Antwerpen vertoefd voor ik uiteindelijk met een klein
hartje naar huis ging. Toen ik binnen kwam en men ouders me zagen kwamen ze
meteen op me afgelopen.
Ze waren
weliswaar boos, maar minder dan ik gevreesd had en bovendien zeiden ze dat ze
blij waren dat ik terug was en dat ze ongerust waren geweest. Ze hadden zelfs
al naar de politie gebeld maar die hadden hen verteld dat ik heus wel zelf zou
terug komen. Mijn vader vertelde me dat hij er spijt van had dat hij mijn
drumvel had kapot geknipt, en beloofde me zelfs een nieuw als ik zou slagen dit
jaar.
Ook de
volgende dagen op school waren beter dan de vorige week. Ik had nog steeds niet
veel vrienden maar daar heb ik op dit moment toch geen nood aan. Ik heb Lynn en
ik geloof dat zei het is die nu op onze deurbel duwt.
De laatste twee weken waren de hel op aarde. Ik zend dit vanuit een internetcafé in Mechelen, ik zit vast. Ik zal maar beginnen bij het begin: het begon maandag met een ruzie met mijn ouders. Het ging over mijn slechte resultaten op school, mijn gebrek aan vrienden, mijn onaanvaardbare gedrag tegenover hun en over hoe andere kinderen het zoveel beter doen dan mij. Het liep allemaal uit in een knallende dialoog met mijn vader op mijn kamer. Hetgene dat nog het meeste pijn deed van heel deze bedoeling was dat ze gelijk hadden. Ik heb geen echte vrienden, ik haal geen goede punten, ik ben een rotkind en ik kan wel tientallen klasgenoten opnoemen waar mijn ouders gelukkiger mee zouden zijn. De volgende dag zou het de excursie zijn naar Namen maar het laatste wat ik nodig had was mevrouw aardrijkskunde die het noodzakelijk vindt te lullen over elke kleine steen die ze tegenkomt. Ik spijbelde, ik belde mijn baas op bij de beenhouwerij en zei dat ik een vrije dag op school had en dat ik makkelijk die dag kon komen werken. Wanneer de dag om was, had ik genoeg geld om mijn nieuw drumvel te gaan kopen, wat ik ook deed maar tevergeefs. Toen ik thuiskwam zette mijn vader, na erachter te komen dat ik gespijbeld had, de schaar in mijn nieuwe egale drumvel. Klootzak. Ik was boos en ging naar mijn kamer, sloeg een paar keer tegen mijn muur, wat uiteindelijk erg nadelig bleek te zijn voor het stuk duim dat nog overgebleven was na het incident bij de beenhouwer. Zo ging het een week door, dag in dag uit, ruzie en de wenende rotbaby wist ook niet van ophouden. Pas op, ik hou van haar, maar het is dat soort liefde dat meer kwelling geeft dan geluk. Het ging niet veel beter op school. Ik had zelfs ruzie met Lynn dinsdag. Ze maakt zich te veel zorgen om me, hetgene waar ik ooit naar verlangde is geëvolueerd naar afkeer. Ze stelt zo veel vragen over hoe het thuis gaat, hoe ze verzot is op mijn kleine zus en het ergst van al, hoe ze het zo goed kan vinden met mijn ouders. Het ging me allemaal te ver aldus, donderdag om kwart voor vier ging ik naar het busstation waar ik normaal gezien mijn bus zou nemen naar huis. Maar toen de 500 Mechelen recht stopte voor mijn neus kwam dat gevoel van haat en afkeer van mijn eigen thuis terug boven. Ik vertrok. Hier zit ik dan in een internetcafé. Ik overnacht in de jeugdherberg. Ik vraag me af of ze zich zorgen maken, ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor ze me vinden, ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhoud.
Nooit gedacht dat ik het volgende ooit zou zeggen en het nog
eens zou menen ook: Jammer dat het vrijdag is.
Toegegeven, het waren weer slaapverwekkende lessen, ik was
niet van plan namen te noemen, maar mevrouw Godsdienst heeft deze week nog
maar eens- de award voor minst interactieve lesuur in de wacht gesleept, goed
op weg naar goud in deze categorie als u het mij vraagt.
Maar goed, we dwalen af.
Mijn punt was eigenlijk dat ik het een aangename week vond. Herinner
u het snijmachineincident een week geleden? Niks aan over gehouden. Maar Lynn
blijkt dus extreem overgevoelig te zijn, zo t soort dat ohhh en ahh zegt
bij schattige puppys en niezende babypandas. En blijkbaar dus ook bij
zielige, ietwat onhandige Barrys met een sneetje in hun vinger. Een hele week
al vraagt ze me elke dag hoe alles gaat, of het nog pijn doet en of ze niet
moet helpen bij het schrijven, waarop ik verlegen antwoord met wilt ge dat
echt? of de populaire het pikt precies toch nog een beetje als ik mijnen bic
vastpak. Ok, ok, ik hoor jullie al komen: Maar Barry, das echt profiteren!
Feit. Maar hoe zouden jullie zelf zijn? Nooit opgemerkt worden en ineens, met
dank aan uw eigen onhandigheid, verwend worden door het enige meisje waarvoor
ik ooit oog had op deze school, nee wacht, in het hele universum. En nee, dat
was niet melig uitgedrukt, das de waarheid. t Is misschien wel niet zon
strak plan om elke week uit te voeren, met dat snijmachien, den baas zou nogal
vloeken. En dat nieuw drumvel gaat tenslotte zichzelf niet betalen. Ik blijf
nog wel een paar daagjes comédiant uithangen, misschien werkt het wel en
ontdekt Lynn dat ik, zelfs zonder allerhande
te verzorgen letsels, best de moeite waard ben om mee te praten. Blijven
hopen, Barry, blijven hopen
Hey hey, kennen jullie me nog? Het is al een tijdje geleden dat jullie nog iets van me hebben gehoord hé... Dat komt omdat ik op eindejaarsreis ben geweest met mijn school naar Italië. Ja ja ik dat nog eens naar het buitenland kon gaan, was natuurlijk zeer enthousiast over deze trip! Jammer natuurlijk dat Lynn voor Parijs had gekozen, anders had ik misschien wel mijn kans kunnen wagen in Venetië. Konden we samen in zo'n gondeltje rondvaren, oh hoe romantisch zou dat wel niet geweest zijn! Ok Barry, genoeg gedroomd. Op woensdag 27 maart vertrokken we, juist de dag waarop Shanaya van onze klas 18 jaar werd. Zij ging ook mee naar Italië, dat moest dus zeker gevierd worden op de bus! Ashley, Britney en Steffi van mijn klas hadden ballonnen en slingers gekocht om de bus te versieren. Zo vertrokken we dus met onze partybus! Iedereen zat zeer enthousiast en natuurlijk met zijn voorraad eten en drinken op de bus. Ook ikzelf had de snoepbakken van 't Kruidvat leeggeplunderd. Maar ja, wat kan je nu anders doen dan eten als je 17 uur op de bus zit? Slapen, ja... Als dat nou eens ging hé! Dan zit je daar op de achterste bank, al super krap op die vierkante meter, dan kwam er nog zo'n irritant ventje van Latijn voor mij zitten die het blijkbaar leuk vond om heel de tijd op en neer te wippen als een Duracell konijn dat te lang was opgeladen. Dan kom je eindelijk aan in Italië en wil je wel eens iets anders eten dan snoep, krijg je daar als hoofdgerecht 2 lapjes vlees waarvan zeker 20% uit vet bestond met patatjes die ook nog eens dreven in het vet of de olie en sla met een té zure vinaigrette. Al een geluk serveren de Italianen als voorgerecht pasta. Daar heb ik het dan maar mee gedaan gedurende die 12 dagen. Ach ja, het had natuurlijk wel een voordeel: door deze vakantie zijn er al geen extra kilootjes bijgekomen. Oh ja! Door heel dit gedoe ben ik bijna vergeten te vertellen hoe mijn eerste werkdag verlopen is bij de slager. Nadat hij me verteld had hoe alles daar in elkaar zat kreeg ik de taak om zo'n grote blok vlees in plakjes te snijden. Zo'n grote machine en ik... hmm als dat maar goed komt dacht ik. Ik begon stilletjes aan in het ritme te komen tot opeens het belletje van de winkeldeur rinkelde. Ik keek op en ra ra ra wie er binnen kwam gewandeld... Van het verschieten sneed ik toch wel in mijn vinger zeker! Ja lap, en dan nog wel in Lynn haar bijzijn... Al een geluk kon ze er mee lachen. Alé, ik ga mijn vinger nog eens verzorgen, tot de volgende!
De voorbije 5 seconden dat je mijn blog las, en dan zul je denken dat pietluttig welkomszinneke?, ja inderdaad dat zinneke, zullen waarschijnlijk de 5 normaalste seconden zijn van deze blog. Ik ging dus opzoek gaan naar een jobke. Na een week alle mogelijke gazettekes doorbladerd te hebben van boven naar onder en van achter naar voren, had ik, buiten veel telefoonnummers van vrouwen die aan hun trekken willen komen en dit ook mondig beschreven in advertenties, een kleine groep jobkes gevonden die mij wel aanstonden. Als je de advertenties voor werk bekijkt dan moet je tegenwoordig ook niet veel capaciteiten hebben om geld te verdienen. Zelfs die vele vrouwen hadden twee grotere capaciteiten als je begrijpt wat ik bedoel. Alé, met andere woorden, ik begon met volle moed aan mijn sollicitatie tocht! Al huppelend ging ik naar het jobke dat mijn voorkeur droeg, een parfumerie. Ik had gehoopt dat ik dan korting kreeg en dan zou ik toch ook al heel wat geld uitsparen voor de verjaardagen en Moederdagen van ons ma en ons bomma. Voor de deur van Parfumerie Pascale hield ik halt en spoot ik nog even met het staaltje parfum dat hier altijd aan de deur staat, kwestie van een goeie eerste indruk te maken. Eens binnen gekomen hadden twee verkoopsters hun wenkbrauwen al opgetrokken om te laten verstaan dat er aan mijne kop nog veel werk is. Die wenkbrauwen deden mij echt denken aan een klasgenoot, de Karel. Die jongen, die kan echt alles met zijn wenkbrauwen! Maar bon, volle moed ging ik door naar een iets oudere vrouw die verderop achter de toonbank stond. Toen ik vertelde dat ik voor de advertentie kwam solliciteren was ook deze vrouw verbaasd. Heel voorzichtig bracht ze aan dat ze eigenlijk opzoek waren naar een meisje. Rond de pot draaien, dat kunnen die verkoopsters goed! Had ze dan toch gewoon gezegd dat de verkoopcijfers gingen dalen wanneer ik parfums moest verkopen. Maar neen, altijd tien minuten rond de pot draaien en dan nog niet duidelijk zeggen wat ze bedoelen. Deze job was bij nader inzien misschien toch wat hoog gegrepen. Ik zette mijn weg dus verder en slenterde naar de slagerij wat verderop, deze wanhopige slager wachtte al 3 maand op hulp. Ik kon goed begrijpen dat ik er uitzag als een engel voor hem! Jobke!? Check! Nu alleen nog afwachten hoe mijn eerste werkdag zondagmorgen gaat verlopen Duimen jullie allemaal mee?!
Met een klap in de vorm van mijn wekker werd ik terug in de realiteit geslingerd. School. Hoe had ik ook kunnen denken dat het leven een feest zou blijven. Ik slof naar de bus. Geklemd tussen een dikke vrouw, die uiteraard nog eens veel te veel zakken van den Aldi bijhad, een starende, doodsenge blik van de kale man tegenover mij en de populaire jongen die ik had willen zijn, zette de bus zijn weg voort naar school. Ik stap af en kan nog net een onnozel, puberaal vreugdekreetje, met bijbehorend dansje, onderdrukken als ik mijn persoonlijke doorbreking van de dagelijkse sleur voorbij zie wandelen. Lynn. Als een ninja, verstoppende in steegjes en schaduwen volg ik mijn droomvrouw wiens lange haren wapperden in de wind. Dit romantisch plaatje bleef helaas niet duren toen zij achterom keek en ik toch niet zon goede ninja bleek te zijn. Gênant. Maar zo beginnen mijn dagen meestal. Mijn klasgenoten leken nog steeds last te hebben van hun kater dus ik besloot wijselijk te zwijgen en mij terug te trekken achterin de klas waar ik in stilte lachte om de moppen van mevrouw Cultuur die net beweerde dat er een woord zomaar uit haar stift op het bord verscheen. Mevrouw Nederlands kon mij wel bekoren met haar verhaal over een afrodisiacum. Toen ik besefte dat een liefdesdrank de enige manier was waarop ik ooit Lynn zou kunnen krijgen, zakte de moed in mijn schoenen. Vrijdag. Repetitie met de band. Ik laat alles los en sla als een opgefokte King Kong op mijn drumstel. Plots sla ik door het vel van mijn trom heen. Geweldig, en natuurlijk is Barry weer platzak. Bij mijn ouders moet ik al niet aankloppen want Madonnas pampers en schattige, roze jurkjes zijn natuurlijk belangrijker dan mijn toekomst. Tijd om een jobke te zoeken en toch nog eens na te denken over dat afrodisiacum.
Amai! Wat was me dat? Ik heb nog nooit zoveel zatte mensen bijeen gezien seg! Da was echt de moeite! Ge kent da wel hé, als ge naar een feesje gaat en ge ziet daar mensen waarvan ge dacht dat die op zaterdagavond gene poot buiten zetten, awel, de die! Zo'n waren dus ook op mijn feesje. Ja ik heb wa te vertellen maar ge weet: de zatte verhalen zijn altijd de beste. Dus, ik kwam daar aan, 'k was helemaal in shock natuurlijk. Daarna kreeg ik kussen van bijna iedereen, behalve van Julien, nu was die onderweg naar daar wel overreden zeker, al zijn tanden eruit! Ja da's nie smakelijk om daar ne kus van te krijgen zenne! Daarna zijn we rustif op gang gekomen, heel de familie was er, ons moeder en ons vader, ons Madonna ook natuurlijk en mijn klas was er ook! Onze band heeft dan een optreden gegeven en iedereen was aan't meezingen en aan 't dansen. Da wilt ofwel zeggen da den band goed bezig is, overwal dan den alcohol al naar hunne kop gestegen was. Pakt da het da laatste was. Een paar uur later, rond 2u denk ik, had 'k eventjes genoeg van eht dansen en ging ik mij aan de bar zetten. Toen zag ik da Emma en Soofsel al meer dan genoeg op hadden want die waren striptease aan 't doen, en ons moeder deed toch wel mee zeker! Dan zag ik daar den Dany liggen buiten op den dorpel, in coma. Ja , die zal ook wel verschoten zijn als hij 's morgens wakker werd met een infuus in zijn lijf. Dan hoorde ik nog nen ambulance aankomen, da was voor Naomi, blijkbaar had ze haar weer nie kunnen inhouden en was ze op de Prosper gekropen, maar zijn vriendin kon daar nie mee lachen! Toen zag ik op den dansvloer Lily staan, ze was blijkbaar in form, en ze was precies weer een wasmachien! Zoals ge hoort, 't was een goe feesje, goe gedanst en gelachen, den dag daarna had 'k wel de kater van m'n leven, maar dat pakken we er gerust bij!
Wat een rotdag! Wat een vreselijke, kloterige schijtdag! Sorry, voor het vloeken maar dit was echt nog een propere manier om het te omschrijven. Ik zal beginnen bij het begin. Het is dus krokusvakantie, het is woensdag en ik wordt wakker (tot zo ver dus het spannende stuk van mijn verhaal) opeens besef ik wauw het is eigenlijk vandaag mijn 18e verjaardag! Vol verwachtingen sta ik op , neem ik eerst snel nog een douchke en ga ik dan naar beneden in de hoop een enorm cadeau te zien wachten op mij.
Maar nee niets te zien, geen zagende moeder, geen tamme vader me zijn krant, en geen duivel van een zus. Alleen 1 stom briefke. Wij zijn voor twee daagjes naar Parijs, geld ligt in het spaarpotje Ik wist niet wat ik moest denken, alle emoties die ge u maar kunt voorstelle gingen toen door mijn hoofd, hoe kan het dat zij met drie weg zijn naar Parijs en ik thuis zit terwijl het toch wel MIJN 18e verjaardag is! Ik was razendgewoon. Na een paar uur bokken in de zetel, besefte ik oké iedereen is twee dagen weg, twee dagen alleen thuis, en geld van mijn ouders, dit kan echt nog wel leuk worde! Ik stond meteen recht ging naar het spaarpotje, ik probeerde vol spanning het dekseltje eraf te krijgen, maar ge kent da als ge u haast ga alles net nog trager. Na veel sukkelen slaag ik erin het dekseltje eraf te krijgen ik kijk vol spanning en ongeduld in het spaarpotje en voelde mij voor even weer helemaal gelukkig, tot ik er opnieuw een briefje in tegenkwam, Goe geprobeerd, bier kan je zelf betalen, we hebben geen geld achtergelaten omdat we niet weten aan wat je ermee gaat doen kusjes mama!
Ik denk dat iedereen zich nu wel kan inbeelden hoe ik mij voelde na het lezen van dat stom briefje! Ik was zo razend kwaad! Ik ging naar boven naar mijn kamer, en ja ik weet het, het is gay maar ik ging gewoon op mijn bed liggen en en ben beginne wenen, deze dag kon gewoon niet slechter gaan. Na een paar uurtjes extra slaap hoor ik de telefoon gaan, dik tege mijn goesting strompel ik de trap af, en neem ik de telefoon op, op de meest onbeschofte manier mogelijk: ja wa ist? Het was mijn moeder die mij er efkes ging inwrijven over hoe zalig Parijs was, meteen begin ik mijn moeder uit te schelden voor het vuil vant straat, ik smeet de telefoon in de zetel pakte mijn gerief en ging naar buiten. Ik haastte mij al vloeken en stampend tege elk steentje dat ik maar tegen kwam naar het zaaltje waar ik over een minuut ging beginnen repeteren met mijn band. Ik deed de deur open en opeens zag ik iedereen daar staan, mijn ouders, die rotte appel van een zus, mijn familie, mijn vrienden en ja zelfs LYNN!
A Crying Monster. Dat is de titel van onze nieuwe hit die speciaal is opgedragen aan mijn liefste zusje Madonna. En ik zeg hit omdat het hele zesde mee stond te headbangen tijdens de o zo fantastische Chrysostomus show. De commentaar van de juryleden - onze leerkrachten, wat dacht je, we hebben die uiteraard aan het werk gezet - was ook heel lovend. Die van Nederlands trok ogen zo groot als die van bambi en even was ik bang dat ze ons ging bespringen. De meneer van geschiedenis zei dat er eindelijk eens wat talent aanwezig was op onze school maar dat het spijtig was dat we pantys droegen. Op dit moment trekken jullie waarschijnlijk jullie wenkbrauwen op en bij sommige zal er al een spottend lachje verschijnen. Maar als je als Men in Tights (uit de film Robin Hood Men In Tights) verkleed gaat, dan zijn pantys een essentieel deel van het kostuum. Na ons spetterend concert moesten we de zaal met zn alle opruimen. Terwijl ik mijn drumsticks aan het opbergen was voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Toen ik me omdraaide keek ik recht in de groene ogen van een meisje die een middeleeuws kleed aanhad. Ze trok een wenkbrauw: Robin Hood? vroeg ze. Ja zoiets stamelde ik verlegen. Ik ben Lady Marion en ik kwam zeggen dat ik jou en je Merry Men fantastisch vond en weg was ze. Wow! Ik heb zowaar aandacht van een meisje gekregen! Ik heb heel de dag op wolken gelopen maar toen ik thuis kwam ben ik van mijn roze wolk gevallen. Madonna was weeral aan het huilen en toen ik mijn zakgeld voor deze week vroeg kreeg ik te horen dat die in pampers verandert waren voor het engeltje Madonna. Ik was witheet van woede. Het enige wat me een beetje kon kalmeren was Lady Marion. Ik wou dat ik haar echte naam wist. Ik hoop dat ik die weet tegen het volgende blogbericht. En met deze wens eindig ik dit blogbericht. Tot de volgende keer mijn trouwe lezers!
Ik moet even iets rechtzetten, in mijn vorige blog schreef ik dat Madonna, je weet wel, dat kind dat mijn moeder perse op de wereld moest zetten, het beste is wat mij ooit is overkomen. Vergeet maar al rap dat ik dat ooit heb gezegd, want dat ding verpest gewoon weg mijn leven. Ja je leest het goed ik noem haar dat ding. Die is gewoon door de duivel bezeten, of beter nog zij is de duivel. En het ergste van al is dat mijn ouders dat niet willen inzien. Ik kwam op het schitterende idee om Madonna in een mandje te stoppen, en haar in het eerste het beste riviertje te droppen, zodat we voor altijd van haar verlost zouden zijn. Maar toen ik mijn grandioze idee aan mijn ouders vertelde kreeg ons ma bijna een hartattack en zag k bij onze pa dat ene zenuwtrekje aan zijn oog verschijnen waar ik kon uit aflezen dat hij mij op dat moment zo graag een pak rammel had willen verkopen, maar in plaats daarvan een vaas op de grond smakte. Spijtig genoeg was het deze keer de vaas waarin de as van mijn kat in bewaard werden en als straf moest ik dat dus ook opkuisen. En als dat nog niet erg genoeg was, zei mijn moeder toen ik alles had opgeruimd dat ik de vaas, wel ja de scherven van de vaas, op de tafel mocht zetten omdat die nog wel gelijmd kon worden en dat ik mijn kat maar in de wc moest doorspoelen. Daar ging dus de enige herinnering die ik had van mijn kat. Maar dat is lang nog niet alles, nee, nee echt niet! Ik had met mijn bandleden afgesproken om Nieuwjaar samen te vieren, dus op de vooravond van 31 december stond ik klaar om te vertrekken. Ik had mijn mooiste t-shirt en mijn enigste broek zonder scheuren, vlekken of weet ik veel wat nog allemaal, aangetrokken, ik had mij eens langer gewassen dan dat kattenwasje dat ik normaal altijd doe en ik had mijn vaders parfum op, waarvan ik per ongeluk veel te veel van op had en dus nog harder stonk dan de ici paris xl of zon bomma die denkt dat het in is om heel haar flesje parfum over haar te kappen om zo dan te paraderen op de Meir van Antwerpen. En toen gebeurde het,toen kreeg duivelse Madonna ineens de ingeving om haar strot eens goed open te trekken. Ons ma in volle paniek want ze wist niet wat ze moest doen, ik vraag mij dan op zon momenten wel af hoe ze dat dan met mij heeft gedaan... Zo kon ze Madonna toch niet mee nemen naar haar vrienden. En toen kwam het, toen flapte onze pa het er ineens uit: Anders kan onze Barry thuis blijven en op Madonna passen. Ik krimte bijna ineen toen hij dat zei en wat nog erger was, ons ma ging gewoon akkoord. Dat was met voorsprong de slechtste Nieuwjaar ooit. Zelfs die ene keer bij nonkel Frans, waarbij tante Madeleine het nodig vond om na 10 glazen cava te gaan paaldansen aan de leuning van de trap, er af viel, met een smak op haar gezicht belande en zo al haar tanden kwijt raakte, ja zelfs die Nieuwjaar was nog beter !!
Ik heb jullie weer
heel wat te vertellen. Allereerst zal ik jullie bedanken voor de steun de laatste
dagen. Zoals jullie weten ben ik een paar dagen buiten strijd geweest. Ik heb
helse nachten achter de rug waarbij het zweet van mn gezicht droop, ja
buikgriep is echt geen pretje... Nu ik
weer helemaal op en top ben, heb ik enorm veel zin om mijn wekelijks ritueel
voort te zetten. Ik heb het jullie nog niet verteld, maar ik ga dus elke
zaterdag met mijn trouwste vrienden Karel en Steffi naar de KV kijken. We gaan
normaal altijd samen met de fiets, maar
deze keer ben ik alleen gekomen. Ik moest ons ma nog wat helpen inpakken aangezien
ze 39 weken ver is. Op dit moment sta ik in de spionkop tussen zoveel mensen
dat ik eigenlijk het veld niet meer kan zien, spijtig want tis net zon
interessante match De spionkop staat bekend als de voortrekker van de
gezangen, jammer dat ik de teksten niet ken RING RING mijn telefoon gaat, wie
zou dat weer zijn? Misschien Karel of Steffi want ik heb hen nog niet gezien en
zijn staan normaal ook altijd in deze sferige blok. Na het telefoontje haast ik
me het stadion uit. Ik bots van links naar rechts, bier vloeit in mijn jas tot
in mijn onderbroek wooow dit voelt echt
zo vreemd. Eindelijk aangekomen probeer ik mijn fiets open te krijgen, maar tis
toch iets wreed, ze zeggen altijd zo ne plooifiets dat is echt iets handig maar
ik krijg dat ding dus echt ni open! Voor ik het vergeet twas dus onze pa die
gebeld had. Ons ma haar water is gebroken en ze zit al int ziekenhuis tegen nen
druk van 50 te persen. Wanneer ik de verloskamer binnenkom, lijkt het wel alsof
het allemaal in scène is gezet. Ons ma
zit te brullen als een leeuw omdat het kindje er precies niet zo goed doorschuift.
Na enkele minuten was het daar, die kleine spruit. Het was alsof het mn eigen
kind was, Madonna heette ze en ik was zo fier als een gieter. Een week later
mocht ons ma en little Madonna het ziekenhuis verlaten en ik paradeerde met
haar langs elke deur en elke mens die ik tegenkwam moest haar gezien hebben.
Het is een geschenk uit de hemel, die kleine meid en ik hoop op een nieuw
begin, een nieuwe start waaraan ik kan beginnen met heel mijn hart.
Ik ga haar nu even
wassen en hoop jullie snel weer te schrijven!
Het geheimzinnig berichtje waarmee ik mijn vorige blog eindigde, bleek van mijn grootmoeder te zijn. Ze had zich net de nieuwste iPhone aangeschaft. Via deze weg wou mijn grootmoeder mij en al mijn neefjes uitgenodigden om naar een pretpark te gaan. In haar jeugdig enthousiasme was ze het woord pret vergeten en zorgde ze voor een golf van paniek in onze familie.
Familie uitstappen bij de familie Loosveld is steeds een heuse belevenis. Meestal is het een dag vol stress en chaos. Zaterdag vertrokken we met veel lawaai, te vroeg naar mijn goesting naar de Efteling. En ja hoor, alle tien mijn neefjes stonden paraat. Het liep al fout toen we ons allemaal in den jumbo van ons grootmoe probeerde proppen. Jumbo is de originele naam die onze grootmoe gaf aan haar veel te kleine autootje. Na een stressvolle rit, met de nodige plaspauzes, kwamen we eindelijk aan op de parking van de Efteling. Happend naar lucht probeerde ik me uit de vleeshoop te ontknopen. Ik wou weg weg weg, ver weg van die joelende massa. Maar al snel werd ik weer tot de orde geroepen, voor het geniaal idee van mijn grootmoeder. Ze was op het geweldige plan gekomen om ieder kleinkind uit te dossen met een trendy fluo-vestje . Op deze manier kon mijn bijziende grootmoeder ons beter in het oog houden. Dus ik zal even snel het plaatje schetsen: ik, uitgerust met zon belachelijk fluo-vestje uittorent boven de omsingeling van mijn twee koppen kleinere, brullende neefjes die staan te popelen om de Efteling te veroveren in hun fluo-ridderpakje, net aangekomen op een plaats waar ik helemaal niet wou zijn. Ze stormde naar de eerste de beste attractie zonder rekening te houden met de leeftijdslimiet. Na juist op de kop 47 minuten aanschuiven en wanneer ik net het gevoel in mijn kleine teen begin te verliezen, worden mijn neefjes tegengehouden door een eveneens in fluo gestoken man, die bij de Efteling security crew bleek te horen. Het luidde: jongens, helaas! Maar jullie zijn niet toegelaten op deze attractie! Mijn neefjes begonnen natuurlijk in koor te brullen en te schelden. En na dat de haantje-de-voorstes de security fysiek te lijf gingen, rukte het versterkingsteam aan en werden we pardoes het pretpark buiten geknikkerd. Na een even verschrikkelijke terugreis, zit ik nu ziek in mijn bed te wachten op de huisdokter.
Weet je nog dat ik vorige week vertelde dat er iemand binnenkwam? Wel ik hoopte natuurlijk dat het Lynn was, maar nee. Het was nog beter. Toen de deur openzwaaide, stond daar ineens de grootste muziekproducer van onze stad. We waren met stomheid geslagen toen hij binnenkwam en gewoon ging zitten. Hij zag eruit gelijk nen echte! Hij had een bruine cowboyhoed op, een glanzende zonnebril op en gouden kettingen rond zijn nek. Nadat we van de shock bijgekomen waren, begonnen we met spelen. Het moest wel goed zijn, nu dat we de kans hadden om ons te bewijzen. Dus daar stonden we dan, zo zenuwachtig als het maar kon. We begonnen goed, maar toen liep het mis. Ik was zo vol van enthousiasme dat ik veel te hard sloeg, het resultaat was dat ik door mijn drum zat. Prospeir, de gitarist van onze band, struikelde over de draden van zijn versterker en belandde zo op Harold, waardoor onze pianist van zijn kruk viel. Natuurlijk begonnen onze toeschouwers te lachen. We kleurden zo rood als een tomaat van de schaamte. We stonden terug recht, maakten alles in orde, maar toen we opnieuw wilden beginnen, stond de producer op en riep dat we moesten stoppen. Vol zenuwen wachtten we af wat hij ging zeggen. Tot onze verbazing zei hij dat hij ons graag nog een keer zou willen horen, omdat hij dacht dat dit fiasco door de zenuwen kwam. Natuurlijk was dat zo! Hij kwam dan ook onaangekondigd, dus waren we helemaal niet voorbereid. We maakten een nieuwe afspraak en hij vertrok. Ik was zo gelukkig! Wacht maar tot ze het op school weten, alle meisjes zullen me opeens zien staan. En ik ben er zeker van dat ik Lynn dan eindelijk de mijne zal mogen noemen. Het is gedaan met die sullige jongen en ik word het nieuwe meisjesidool! Op het moment dat we wilden opruimen, kreeg ik een sms van een onbekende nummer. Er stond in dat ik naar het park moest komen. Maar wat er daar gebeurde vertel ik jullie volgende keer wel!
Wat een rare week. Toen we met de band samenkwamen voor onze wekelijkse repetitie, merkte ik dat ik maar één drumstick bij me had. Dat was balen. Wat moet ik nu doen? Juist nu, nu dat we dringend moeten repeteren voor de Halloweenfuif van volgende week. De organisator had me vorige week gesms't met de vraag of we konden optreden. Ik wist niet waar ik het had. Wel tien keer heb ik het bericht gelezen! Razend enthousiast belde ik alle groepsleden op. Uiteraard gingen we op het voorstel in. En daar stond ik dan... Met één drumstick. Vlug rende ik naar de muziekwinkel om een paar drumsticks te kopen. Onderweg kwam ik Lynn tegen. Ze zag er alweer fantastisch uit. Spijtig genoeg had ik geen tijd te verliezen en kon ik niet stoppen om even met haar te praten. Ze hield me echter tegen. Ze zei dat ze blij was me te zien en spontaan kwam er een glimlach op m'n gezicht. Blijkbaar was ze al een tijdje naar me op zoek, maar ze wist niet waar ik woonde. Ik was in de zevende hemel. Was ze echt op zoek naar MIJ?! Ik werd helemaal rood. Heb ik dan echt zo veel indruk gemaakt? Nee (zucht), toch niet. Toen ik vorige week tegen haar opbotste, had ik m'n drumstick verloren. Wat stom van me. Toch was ik blij, niet alleen had ik mijn drumstick terug, maar ik had vandaag ook nog eens het mooiste meisje van de hele wereld gezien. Verlegen bedankte ik haar en zei dat ik nu wel vlug door moest om te gaan repeteren. Ik zei dat ze gerust mocht meekomen om te luisteren, maar ze had geen tijd. Spijtig, een gemiste kans. Zo had ik haar kunnen laten zien wie ik ben. De dagen erna heb ik een paar keer geprobeerd mijn moed bijeen te rapen om naar haar toe te stappen. Tevergeefs, ik durfde het niet. Vrijdag kwamen we nog eens samen met de band en Dries, onze gitarist, had enkele toeschouwers uitgenodigd. Toen we wilden beginnen, was er nog niemand, maar dan ging plots de deur open. Maar hierover vertel ik jullie volgende keer wel meer, want ik heb nog een hele klusjeslijst die ik moet afwerken.
Jullie gaan nooit raden wat er vandaag is gebeurd, echt gênant eigenlijk. Jullie kennen Lynn nog hé?! Dat prachtige meisje met haar mooie lange bruine haren, met een lach waardoor opeens heel je dag perfect door is geworden, met ogen waar je gewoon MOET inkijken en nog zoveel meer.! Jaja, jullie kennen ze nog wel. Wel, daar gaat mijn gênant puntje over. Ik moest dus nog een ziektebriefje afgeven aan het secretariaat van deze week. Ja, ik had deze week vreselijke rugpijn dus ik was maandag en dinsdag niet opt school. Ik hoopte dat ik Lynn vandaag terug ging zien en al snel ging mijn wens in vervulling. Alleen niet op de manier waarop ik hoopte. Na dat ik het briefje was gaan afgeven liep ik snel van de trappen want ik moest vreselijk dringend naar de wc. Door al mijn gehaast had ik natuurlijk niet door dat er iemand naar boven kwam. BAM, ik botste tegen iemand die net naar boven wou gaan en natuurlijk moet dat de ene persoon zijn waar ik net niet tegen mag lopen, Lynn. Ze vloog een paar treden naar beneden maar ze kon zich nog net recht houden door de trapleuning. sorry zei ik met een bang hartje. Tot mijn grote verbazing was ze helemaal niet boos en zei ze zelfs maakt niet uit, maar jij bent toch Barry, die nieuwe van 6.4?. Compleet verrast door haar vraag werd ik rood, ken je dat? Zo vuur vuurrood? Ze lachte. Man, als zij lacht dan staat gewoon alles stil, al het geluid rondom verdwijnt gewoon. Al snel had ik door dat ik stond te staren als een gek en al vlug stotterde ik ja en vroeg haar naam. Natuurlijk wist ik wie zij was maar wat moest ik anders zeggen? Ik kan moeilijk haar nummer ofzo vragen hé? Bekomen van de gênante botsing en van mijn vuurrood gezicht luisterde ik naar haar stem. De manier waarop ze haar naam uitsprak was zo rustgevend maar spannend tegelijk. En wat een mooie stem had Lynn, volgens mij kan ze zangeres worden. Zou ik vragen of ze niet mee in mijn bandje komt zingen? Soit, de rest van de dag vloog voorbij al denkend aan Lynn, het mooie meisje die zelfs mijn naam wist, raar. Ik had zoals elke dag weer veel te veel huiswerk maar ik kon mij gewoon niet concentreren door haar, ze spookte door mijn gedachten en ze ging er niet meer uit. Dat wou ik ook niet.
Eindelijk, morgen is onze wekelijkse repetitie met de band. Ik heb het nodig, mij nog is goed inleven in mijn muziek. Zou ik het vragen of we nog een nieuwe zangeres nodig hebben?
Alé, ons mama heeft net geroepen om te komen eten.
Ik wil net afsluiten en de blog posten maar opeens hoor ik mijn gsm afgaan, een bericht?
Mh, waarom... Nee, daar vertel ik jullie de volgende keer meer over want ik verga van de honger.
Wat goed dat ik nu toch ook een manier heb om mijn frustraties kwijt te geraken! Ja, mijn muziek helpt daar ook wel deels bij maar het is toch anders. Ik moet het even kwijt, nu.
Vandaag zag ik Lynn op school. Zoals iedere dag eigenlijk, ik doe namelijk niets anders dan naar haar zoeken als ik daar de kans voor krijg. Meestal maakt dat me juist gelukkig, wanneer ik haar zie, maar deze keer dus niet. Helemaal niet. Het stelde me teleur en ik werd er boos van.
De bel luidde het einde van de schooldag in, ik nam mijn boeken snel bijeen en haastte me van het verduffende klaslokaal naar de ijskoude gang. In mijn weg naar buiten hoorde ik meneer Engels nog iets zeggen over een toets tegen volgende week maar dat kon me geen barst schelen. in de gang botste ik op tegen Jackie, mompelde binnensmonds sorry en liep door naar buiten. Bijna bij het fietsenrek aangekomen, zag ik haar. Haar lange bruine haren vielen over haar donkergrijze sjaal. Dat was niet het enige dat me opviel. Ze werd namelijk omringd door enkele jongens. Ze hadden plezier, leek het, want ze lachten. Wat haatte ik dat! Ik haalde bruusk mijn fiets uit het fietsenrek. Een fractie van een seconde dacht ik dat ik mijn evenwicht zou verliezen en zou vallen, omdat mijn fiets veel sneller naar beneden kwam gegleden dan ik had verwacht en ik dus al mijn kracht moest verzamelen om hem tegen te houden. Het zou een dikke afgang zijn geweest als ik daar, juist daar, over mijn fiets zou zijn gevallen. Even overviel me een gevoel van opluchting, maar de afschuw nam al snel terug de bovenhand toen ik het groepje voorbij liep. Thuiskomen maakte het er ook niet beter op. Mijn moeder begon al onmiddellijk met klagen over het feit (ja, wel degelijk een feit) dat ik niets doe in het huishouden en dat dat moet veranderen. Ik liep straal door naar mijn kamer zonder te reageren, wat haar sowieso nog kwader maakte. Dat wist ik gewoon. Ergens haalde ik daar wel wat plezier uit, nu was ik alleszins niet de enige die gefrustreerd was vandaag.
Nog even iets totaal anders! Binnen enkele dagen komen we eindelijk nog eens samen met de band. Dat werd tijd, want na vandaag heb ik wel wat inspiratie vooreen nieuw lied. Iets als your smile misschien? Of eerder in de richting van Those guys?! ? Wie weet maken we er zelfs iets van als I hate you now. Ik zal het eens voorleggen aan mijn bandleden en jullie volgende week laten weten wat zij ervan vonden. Wat vinden jullie alvast?
Ik heb eindelijk nog eens wat tijd gevonden om verder te werken aan mijn blog, ik heb het namelijk de laatste 2 weken heel druk gehad met mijn bandje, we waren bezig aan een nieuw nummer dat ik zelf geschreven heb. De naam van dit liedje is 'Someone like you'. Mijn bandleden zijn er helemaal weg van maar wat ze niet weten is dat het liedje voor mij verder gaat dan een paar zinnen op een goede melodie. Het lied gaat namelijk over een meisje waar ik al een tijdje een crush op heb. Ze zit bij ons op school en heeft lange, bruine haren, oceaanblauwe ogen en een mooi bruin tintje. Kortom: een godsgeschenk en ze luistert naar de naam Lynn. Zij maakt mijn dagen op school aangenamer. Zoals ik in mijn vorige blogpost al schreef, voelde ik me niet thuis in mijn klas, of beter nog: in mijn school, maar nu dat Lynn daar nu ook een deel van uitmaakt, vliegen de dagen werkelijk voorbij. Ik heb al liggen denken om haar te vragen of ze met mij is wou afspreken, maar daar ben ik veel te verlegen voor en zelfs al moest ik dat niet zijn, was ze nog steeds onbereikbaar. Ze krijgt namelijk veel aandacht van andere jongens want iedereen noemt haar "de poes van 't school". Maar verder hierover vertel ik je later wel want ik wordt geroepen om te komen eten!
Al vaak heb ik op deze website blogs gelezen, en vaak dacht ik dat het ridicuul
was om zoiets zelf te doen, maar goed. Mijn naam is Barry. Ik ben een jongen
van 17 jaar en enig kind.
Thuis geloven ze dat alles goed gaat op school. Ze denken dat ik een model-leerling
ben die altijd met goede punten naar huis komt. Dat klopt, maar ze denken ook
dat ik erg sociaal ben.
Maar eigenlijk is de waarheid dat ik niet veel vrienden heb. Het liep al mis
vanaf de eerste dag op deze school. Niemand deed moeite om me te leren kennen,
en ikzelf was te verlegen om anderen aan te spreken. OLVI is al mijn vierde
school in vijf jaar. De eerste dag kon dus ook niet anders dan uitdraaien op
een ramp. Ik kende nog niemand en vreesde het ergste.
Ik kwam in een klas terecht waar iedereen al een jaar bij elkaar zat. Alle
vriendengroepjes waren al samengesteld en het leek wel of er geen plaats meer
was voor iemand anders. Al een geluk dat we maar een tweetal uurtjes op school
moesten blijven. Moest 3 september een volledige schooldag zijn dan had ik het
nooit uitgehouden tot het laatste lesuur.
Ik spendeer veel tijd op mijn kamer. Niet enkel om mijn huiswerk te maken, school
interesseert me immers toch niet, maar vooral om naar muziek te luisteren.Mijn muziek, mijn band zijn muziek, is
eigenlijk het enige waarin ik me volledig kan uitleven. Ik ben de drummer van
een band die jullie waarschijnlijk allemaal wel kennen, maar daar vertel ik
later wel eens wat meer over.
