Eindelijk het einde van het schooljaar. De examens zijn achter de rug, het goeie leven kan beginnen. De examens zijn uiteindelijk allemaal nog wel vlot verlopen. Met de hulp van Lynn ben ik door al mijn leerstof op tijd geraakt. Het was nu alles mondeling, dus ik heb me volledig kunnen laten gaan.
Ik heb de mevrouw van aardrijkskunde eens laten voelen hoe het is om heel de tijd te moeten luisteren naar e e e . Ik denk dat hij ook wel minsten tot 10 had kunnen turven. Bij de meneer van Natuur kon ik het niet laten om heel de tijd naar boven te kijken als ik het antwoord gaf. Tijdens het debat bij de mevrouw van Nederlands heb ik de NVA eens goed naar beneden gehaald met mijn argumenten over hoofddoeken. Alles is heel vlot verlopen, enkel bij Gedrag was er een probleem. De meneer was natuurlijk weer niet komen opdagen. Gevolg: het examen was afgelast. Dit kwam natuurlijk goed uit want de psychische stoornissen zaten allemaal al terug ver weg.
Ik was er uiteindelijk met alles redelijk goed door. Enkel bij 1 vak had ik een tekort, LO. Bij dat mountainboarden de laatste week is het volledig misgegaan. Daar zat ik dan, bovenaan aan de helling, helemaal klaar om Prospier, Britney en Harold in te maken bij de race. Op mijn poep naar beneden, volle speed. Natuurlijk kon ik door al die spatten van diegene voor mij niet zien dat ik recht naar de plas reed. Dus daar ging ik dan, helemaal door de diepe plas. Mijn benen, gezicht en kleren hingen vol met modder. Daar gingen mijn punten, maar ja, wat maakt LO ook uit ..
Het hoogtepunt van het schooljaar was toch wel gisteren, het bal. Gelijk een echte stond ik aan Lynn haar deur in kostuum met de 2 tickets om binnen te geraken. Eens aangekomen werden we meteen bedient door de leerkrachten. Je kunt je wel voorstellen hoe we daar van profiteerde. Het feest was een groot succes. Iedereen was in goeie sfeer en Lily ging weer door met haar wasmachine techniek, deze keer uiteraard niet met een onbekende
Het jaar heb ik dus weer goed kunnen afsluiten. Ik ga jullie ook ineens vertellen dat dit mijn laatste blog is. Er begint nu eenmaal een nieuw leven voor mij. Onze band werd ontdekt door een producer van een studio via een filmpje op Facebook en hij wil meteen een album maken, ik zal het dus heel druk hebben. Dus bedankt allemaal, voor het gezelschap en de steun de afgelopen maanden.
Ik zal voor
alle duidelijkheid verder gaan waar ik donderdag in het internetcafé gestopt
was. Na het schrijven van mijn blog ben ik meteen naar de jeugdherberg gegaan,
het was immers veel te koud om s avonds te blijven rondlopen zonder een jas,
die doordat ik direct na het school was weggelopen, nog thuis hing. Toen ik
daar op mijn kleine maar toch warme kamer zat werd ik constant gebeld door mijn
ouders, maar ik was nog te boos of eerder te teleurgesteld om op te nemen, dus
negeerde ik alle oproepen. Ik kreeg ook enkele smsjes van Lynn. Blijkbaar
hadden mijn ouders naar haar gebeld om te vragen of ik niet bij haar was en dat
was dus duidelijk niet het geval. Ze vroeg me waar ik was en ik zei dat ik er
even van tussen was gekropen om te kunnen nadenken. Tot mijn grote verbazing
zei ze dat ze me wel begreep en ook dat ze wou afspreken morgen. de ochtend daarop na een zeer onaangename
nacht , duurde het even voor de gebeurtenissen van de laatste dagen waren
doorgedrongen. Toen ging ik dan maar meteen naar de Meir voor mijn afspraak met
Lynn. Toen ik ze daar zag staan, in de regen wachtend op mij, was plots al mijn
woede jegens haar verdwenen en voelde ik terug wat ik altijd voor haar gevoeld
had. Op het moment dat ze me zag had ik
van haar een stormloop aan vragen verwacht, maar het eerste wat ze tegen me zei
was: ik zie je graag, en daarop omhelsde ze me zoals twee verliefde mensen elkaar
omhelsen. Vervolgens wachtte ze tot ik tegen haar begon te vertellen over wat
er de afgelopen dagen allemaal gebeurd was en wat er door men hoofd speelde.
Het gesprek dat we hadden was fantastisch en nadien voelde ik een grote last
van men schouders vallen en was ik enorm opgelucht. Ze had me overtuigd om
terug naar huis te gaan, maar ik wou nog niet, niet die morgen dat Lynn bij
was.
Toen hebben
we nog een hele dag in Antwerpen vertoefd voor ik uiteindelijk met een klein
hartje naar huis ging. Toen ik binnen kwam en men ouders me zagen kwamen ze
meteen op me afgelopen.
Ze waren
weliswaar boos, maar minder dan ik gevreesd had en bovendien zeiden ze dat ze
blij waren dat ik terug was en dat ze ongerust waren geweest. Ze hadden zelfs
al naar de politie gebeld maar die hadden hen verteld dat ik heus wel zelf zou
terug komen. Mijn vader vertelde me dat hij er spijt van had dat hij mijn
drumvel had kapot geknipt, en beloofde me zelfs een nieuw als ik zou slagen dit
jaar.
Ook de
volgende dagen op school waren beter dan de vorige week. Ik had nog steeds niet
veel vrienden maar daar heb ik op dit moment toch geen nood aan. Ik heb Lynn en
ik geloof dat zei het is die nu op onze deurbel duwt.
De laatste twee weken waren de hel op aarde. Ik zend dit vanuit een internetcafé in Mechelen, ik zit vast. Ik zal maar beginnen bij het begin: het begon maandag met een ruzie met mijn ouders. Het ging over mijn slechte resultaten op school, mijn gebrek aan vrienden, mijn onaanvaardbare gedrag tegenover hun en over hoe andere kinderen het zoveel beter doen dan mij. Het liep allemaal uit in een knallende dialoog met mijn vader op mijn kamer. Hetgene dat nog het meeste pijn deed van heel deze bedoeling was dat ze gelijk hadden. Ik heb geen echte vrienden, ik haal geen goede punten, ik ben een rotkind en ik kan wel tientallen klasgenoten opnoemen waar mijn ouders gelukkiger mee zouden zijn. De volgende dag zou het de excursie zijn naar Namen maar het laatste wat ik nodig had was mevrouw aardrijkskunde die het noodzakelijk vindt te lullen over elke kleine steen die ze tegenkomt. Ik spijbelde, ik belde mijn baas op bij de beenhouwerij en zei dat ik een vrije dag op school had en dat ik makkelijk die dag kon komen werken. Wanneer de dag om was, had ik genoeg geld om mijn nieuw drumvel te gaan kopen, wat ik ook deed maar tevergeefs. Toen ik thuiskwam zette mijn vader, na erachter te komen dat ik gespijbeld had, de schaar in mijn nieuwe egale drumvel. Klootzak. Ik was boos en ging naar mijn kamer, sloeg een paar keer tegen mijn muur, wat uiteindelijk erg nadelig bleek te zijn voor het stuk duim dat nog overgebleven was na het incident bij de beenhouwer. Zo ging het een week door, dag in dag uit, ruzie en de wenende rotbaby wist ook niet van ophouden. Pas op, ik hou van haar, maar het is dat soort liefde dat meer kwelling geeft dan geluk. Het ging niet veel beter op school. Ik had zelfs ruzie met Lynn dinsdag. Ze maakt zich te veel zorgen om me, hetgene waar ik ooit naar verlangde is geëvolueerd naar afkeer. Ze stelt zo veel vragen over hoe het thuis gaat, hoe ze verzot is op mijn kleine zus en het ergst van al, hoe ze het zo goed kan vinden met mijn ouders. Het ging me allemaal te ver aldus, donderdag om kwart voor vier ging ik naar het busstation waar ik normaal gezien mijn bus zou nemen naar huis. Maar toen de 500 Mechelen recht stopte voor mijn neus kwam dat gevoel van haat en afkeer van mijn eigen thuis terug boven. Ik vertrok. Hier zit ik dan in een internetcafé. Ik overnacht in de jeugdherberg. Ik vraag me af of ze zich zorgen maken, ik vraag me af hoe lang het nog duurt voor ze me vinden, ik vraag me af hoe lang ik dit nog volhoud.
Nooit gedacht dat ik het volgende ooit zou zeggen en het nog
eens zou menen ook: Jammer dat het vrijdag is.
Toegegeven, het waren weer slaapverwekkende lessen, ik was
niet van plan namen te noemen, maar mevrouw Godsdienst heeft deze week nog
maar eens- de award voor minst interactieve lesuur in de wacht gesleept, goed
op weg naar goud in deze categorie als u het mij vraagt.
Maar goed, we dwalen af.
Mijn punt was eigenlijk dat ik het een aangename week vond. Herinner
u het snijmachineincident een week geleden? Niks aan over gehouden. Maar Lynn
blijkt dus extreem overgevoelig te zijn, zo t soort dat ohhh en ahh zegt
bij schattige puppys en niezende babypandas. En blijkbaar dus ook bij
zielige, ietwat onhandige Barrys met een sneetje in hun vinger. Een hele week
al vraagt ze me elke dag hoe alles gaat, of het nog pijn doet en of ze niet
moet helpen bij het schrijven, waarop ik verlegen antwoord met wilt ge dat
echt? of de populaire het pikt precies toch nog een beetje als ik mijnen bic
vastpak. Ok, ok, ik hoor jullie al komen: Maar Barry, das echt profiteren!
Feit. Maar hoe zouden jullie zelf zijn? Nooit opgemerkt worden en ineens, met
dank aan uw eigen onhandigheid, verwend worden door het enige meisje waarvoor
ik ooit oog had op deze school, nee wacht, in het hele universum. En nee, dat
was niet melig uitgedrukt, das de waarheid. t Is misschien wel niet zon
strak plan om elke week uit te voeren, met dat snijmachien, den baas zou nogal
vloeken. En dat nieuw drumvel gaat tenslotte zichzelf niet betalen. Ik blijf
nog wel een paar daagjes comédiant uithangen, misschien werkt het wel en
ontdekt Lynn dat ik, zelfs zonder allerhande
te verzorgen letsels, best de moeite waard ben om mee te praten. Blijven
hopen, Barry, blijven hopen
Hey hey, kennen jullie me nog? Het is al een tijdje geleden dat jullie nog iets van me hebben gehoord hé... Dat komt omdat ik op eindejaarsreis ben geweest met mijn school naar Italië. Ja ja ik dat nog eens naar het buitenland kon gaan, was natuurlijk zeer enthousiast over deze trip! Jammer natuurlijk dat Lynn voor Parijs had gekozen, anders had ik misschien wel mijn kans kunnen wagen in Venetië. Konden we samen in zo'n gondeltje rondvaren, oh hoe romantisch zou dat wel niet geweest zijn! Ok Barry, genoeg gedroomd. Op woensdag 27 maart vertrokken we, juist de dag waarop Shanaya van onze klas 18 jaar werd. Zij ging ook mee naar Italië, dat moest dus zeker gevierd worden op de bus! Ashley, Britney en Steffi van mijn klas hadden ballonnen en slingers gekocht om de bus te versieren. Zo vertrokken we dus met onze partybus! Iedereen zat zeer enthousiast en natuurlijk met zijn voorraad eten en drinken op de bus. Ook ikzelf had de snoepbakken van 't Kruidvat leeggeplunderd. Maar ja, wat kan je nu anders doen dan eten als je 17 uur op de bus zit? Slapen, ja... Als dat nou eens ging hé! Dan zit je daar op de achterste bank, al super krap op die vierkante meter, dan kwam er nog zo'n irritant ventje van Latijn voor mij zitten die het blijkbaar leuk vond om heel de tijd op en neer te wippen als een Duracell konijn dat te lang was opgeladen. Dan kom je eindelijk aan in Italië en wil je wel eens iets anders eten dan snoep, krijg je daar als hoofdgerecht 2 lapjes vlees waarvan zeker 20% uit vet bestond met patatjes die ook nog eens dreven in het vet of de olie en sla met een té zure vinaigrette. Al een geluk serveren de Italianen als voorgerecht pasta. Daar heb ik het dan maar mee gedaan gedurende die 12 dagen. Ach ja, het had natuurlijk wel een voordeel: door deze vakantie zijn er al geen extra kilootjes bijgekomen. Oh ja! Door heel dit gedoe ben ik bijna vergeten te vertellen hoe mijn eerste werkdag verlopen is bij de slager. Nadat hij me verteld had hoe alles daar in elkaar zat kreeg ik de taak om zo'n grote blok vlees in plakjes te snijden. Zo'n grote machine en ik... hmm als dat maar goed komt dacht ik. Ik begon stilletjes aan in het ritme te komen tot opeens het belletje van de winkeldeur rinkelde. Ik keek op en ra ra ra wie er binnen kwam gewandeld... Van het verschieten sneed ik toch wel in mijn vinger zeker! Ja lap, en dan nog wel in Lynn haar bijzijn... Al een geluk kon ze er mee lachen. Alé, ik ga mijn vinger nog eens verzorgen, tot de volgende!
De voorbije 5 seconden dat je mijn blog las, en dan zul je denken dat pietluttig welkomszinneke?, ja inderdaad dat zinneke, zullen waarschijnlijk de 5 normaalste seconden zijn van deze blog. Ik ging dus opzoek gaan naar een jobke. Na een week alle mogelijke gazettekes doorbladerd te hebben van boven naar onder en van achter naar voren, had ik, buiten veel telefoonnummers van vrouwen die aan hun trekken willen komen en dit ook mondig beschreven in advertenties, een kleine groep jobkes gevonden die mij wel aanstonden. Als je de advertenties voor werk bekijkt dan moet je tegenwoordig ook niet veel capaciteiten hebben om geld te verdienen. Zelfs die vele vrouwen hadden twee grotere capaciteiten als je begrijpt wat ik bedoel. Alé, met andere woorden, ik begon met volle moed aan mijn sollicitatie tocht! Al huppelend ging ik naar het jobke dat mijn voorkeur droeg, een parfumerie. Ik had gehoopt dat ik dan korting kreeg en dan zou ik toch ook al heel wat geld uitsparen voor de verjaardagen en Moederdagen van ons ma en ons bomma. Voor de deur van Parfumerie Pascale hield ik halt en spoot ik nog even met het staaltje parfum dat hier altijd aan de deur staat, kwestie van een goeie eerste indruk te maken. Eens binnen gekomen hadden twee verkoopsters hun wenkbrauwen al opgetrokken om te laten verstaan dat er aan mijne kop nog veel werk is. Die wenkbrauwen deden mij echt denken aan een klasgenoot, de Karel. Die jongen, die kan echt alles met zijn wenkbrauwen! Maar bon, volle moed ging ik door naar een iets oudere vrouw die verderop achter de toonbank stond. Toen ik vertelde dat ik voor de advertentie kwam solliciteren was ook deze vrouw verbaasd. Heel voorzichtig bracht ze aan dat ze eigenlijk opzoek waren naar een meisje. Rond de pot draaien, dat kunnen die verkoopsters goed! Had ze dan toch gewoon gezegd dat de verkoopcijfers gingen dalen wanneer ik parfums moest verkopen. Maar neen, altijd tien minuten rond de pot draaien en dan nog niet duidelijk zeggen wat ze bedoelen. Deze job was bij nader inzien misschien toch wat hoog gegrepen. Ik zette mijn weg dus verder en slenterde naar de slagerij wat verderop, deze wanhopige slager wachtte al 3 maand op hulp. Ik kon goed begrijpen dat ik er uitzag als een engel voor hem! Jobke!? Check! Nu alleen nog afwachten hoe mijn eerste werkdag zondagmorgen gaat verlopen Duimen jullie allemaal mee?!
Met een klap in de vorm van mijn wekker werd ik terug in de realiteit geslingerd. School. Hoe had ik ook kunnen denken dat het leven een feest zou blijven. Ik slof naar de bus. Geklemd tussen een dikke vrouw, die uiteraard nog eens veel te veel zakken van den Aldi bijhad, een starende, doodsenge blik van de kale man tegenover mij en de populaire jongen die ik had willen zijn, zette de bus zijn weg voort naar school. Ik stap af en kan nog net een onnozel, puberaal vreugdekreetje, met bijbehorend dansje, onderdrukken als ik mijn persoonlijke doorbreking van de dagelijkse sleur voorbij zie wandelen. Lynn. Als een ninja, verstoppende in steegjes en schaduwen volg ik mijn droomvrouw wiens lange haren wapperden in de wind. Dit romantisch plaatje bleef helaas niet duren toen zij achterom keek en ik toch niet zon goede ninja bleek te zijn. Gênant. Maar zo beginnen mijn dagen meestal. Mijn klasgenoten leken nog steeds last te hebben van hun kater dus ik besloot wijselijk te zwijgen en mij terug te trekken achterin de klas waar ik in stilte lachte om de moppen van mevrouw Cultuur die net beweerde dat er een woord zomaar uit haar stift op het bord verscheen. Mevrouw Nederlands kon mij wel bekoren met haar verhaal over een afrodisiacum. Toen ik besefte dat een liefdesdrank de enige manier was waarop ik ooit Lynn zou kunnen krijgen, zakte de moed in mijn schoenen. Vrijdag. Repetitie met de band. Ik laat alles los en sla als een opgefokte King Kong op mijn drumstel. Plots sla ik door het vel van mijn trom heen. Geweldig, en natuurlijk is Barry weer platzak. Bij mijn ouders moet ik al niet aankloppen want Madonnas pampers en schattige, roze jurkjes zijn natuurlijk belangrijker dan mijn toekomst. Tijd om een jobke te zoeken en toch nog eens na te denken over dat afrodisiacum.
Amai! Wat was me dat? Ik heb nog nooit zoveel zatte mensen bijeen gezien seg! Da was echt de moeite! Ge kent da wel hé, als ge naar een feesje gaat en ge ziet daar mensen waarvan ge dacht dat die op zaterdagavond gene poot buiten zetten, awel, de die! Zo'n waren dus ook op mijn feesje. Ja ik heb wa te vertellen maar ge weet: de zatte verhalen zijn altijd de beste. Dus, ik kwam daar aan, 'k was helemaal in shock natuurlijk. Daarna kreeg ik kussen van bijna iedereen, behalve van Julien, nu was die onderweg naar daar wel overreden zeker, al zijn tanden eruit! Ja da's nie smakelijk om daar ne kus van te krijgen zenne! Daarna zijn we rustif op gang gekomen, heel de familie was er, ons moeder en ons vader, ons Madonna ook natuurlijk en mijn klas was er ook! Onze band heeft dan een optreden gegeven en iedereen was aan't meezingen en aan 't dansen. Da wilt ofwel zeggen da den band goed bezig is, overwal dan den alcohol al naar hunne kop gestegen was. Pakt da het da laatste was. Een paar uur later, rond 2u denk ik, had 'k eventjes genoeg van eht dansen en ging ik mij aan de bar zetten. Toen zag ik da Emma en Soofsel al meer dan genoeg op hadden want die waren striptease aan 't doen, en ons moeder deed toch wel mee zeker! Dan zag ik daar den Dany liggen buiten op den dorpel, in coma. Ja , die zal ook wel verschoten zijn als hij 's morgens wakker werd met een infuus in zijn lijf. Dan hoorde ik nog nen ambulance aankomen, da was voor Naomi, blijkbaar had ze haar weer nie kunnen inhouden en was ze op de Prosper gekropen, maar zijn vriendin kon daar nie mee lachen! Toen zag ik op den dansvloer Lily staan, ze was blijkbaar in form, en ze was precies weer een wasmachien! Zoals ge hoort, 't was een goe feesje, goe gedanst en gelachen, den dag daarna had 'k wel de kater van m'n leven, maar dat pakken we er gerust bij!
Wat een rotdag! Wat een vreselijke, kloterige schijtdag! Sorry, voor het vloeken maar dit was echt nog een propere manier om het te omschrijven. Ik zal beginnen bij het begin. Het is dus krokusvakantie, het is woensdag en ik wordt wakker (tot zo ver dus het spannende stuk van mijn verhaal) opeens besef ik wauw het is eigenlijk vandaag mijn 18e verjaardag! Vol verwachtingen sta ik op , neem ik eerst snel nog een douchke en ga ik dan naar beneden in de hoop een enorm cadeau te zien wachten op mij.
Maar nee niets te zien, geen zagende moeder, geen tamme vader me zijn krant, en geen duivel van een zus. Alleen 1 stom briefke. Wij zijn voor twee daagjes naar Parijs, geld ligt in het spaarpotje Ik wist niet wat ik moest denken, alle emoties die ge u maar kunt voorstelle gingen toen door mijn hoofd, hoe kan het dat zij met drie weg zijn naar Parijs en ik thuis zit terwijl het toch wel MIJN 18e verjaardag is! Ik was razendgewoon. Na een paar uur bokken in de zetel, besefte ik oké iedereen is twee dagen weg, twee dagen alleen thuis, en geld van mijn ouders, dit kan echt nog wel leuk worde! Ik stond meteen recht ging naar het spaarpotje, ik probeerde vol spanning het dekseltje eraf te krijgen, maar ge kent da als ge u haast ga alles net nog trager. Na veel sukkelen slaag ik erin het dekseltje eraf te krijgen ik kijk vol spanning en ongeduld in het spaarpotje en voelde mij voor even weer helemaal gelukkig, tot ik er opnieuw een briefje in tegenkwam, Goe geprobeerd, bier kan je zelf betalen, we hebben geen geld achtergelaten omdat we niet weten aan wat je ermee gaat doen kusjes mama!
Ik denk dat iedereen zich nu wel kan inbeelden hoe ik mij voelde na het lezen van dat stom briefje! Ik was zo razend kwaad! Ik ging naar boven naar mijn kamer, en ja ik weet het, het is gay maar ik ging gewoon op mijn bed liggen en en ben beginne wenen, deze dag kon gewoon niet slechter gaan. Na een paar uurtjes extra slaap hoor ik de telefoon gaan, dik tege mijn goesting strompel ik de trap af, en neem ik de telefoon op, op de meest onbeschofte manier mogelijk: ja wa ist? Het was mijn moeder die mij er efkes ging inwrijven over hoe zalig Parijs was, meteen begin ik mijn moeder uit te schelden voor het vuil vant straat, ik smeet de telefoon in de zetel pakte mijn gerief en ging naar buiten. Ik haastte mij al vloeken en stampend tege elk steentje dat ik maar tegen kwam naar het zaaltje waar ik over een minuut ging beginnen repeteren met mijn band. Ik deed de deur open en opeens zag ik iedereen daar staan, mijn ouders, die rotte appel van een zus, mijn familie, mijn vrienden en ja zelfs LYNN!
A Crying Monster. Dat is de titel van onze nieuwe hit die speciaal is opgedragen aan mijn liefste zusje Madonna. En ik zeg hit omdat het hele zesde mee stond te headbangen tijdens de o zo fantastische Chrysostomus show. De commentaar van de juryleden - onze leerkrachten, wat dacht je, we hebben die uiteraard aan het werk gezet - was ook heel lovend. Die van Nederlands trok ogen zo groot als die van bambi en even was ik bang dat ze ons ging bespringen. De meneer van geschiedenis zei dat er eindelijk eens wat talent aanwezig was op onze school maar dat het spijtig was dat we pantys droegen. Op dit moment trekken jullie waarschijnlijk jullie wenkbrauwen op en bij sommige zal er al een spottend lachje verschijnen. Maar als je als Men in Tights (uit de film Robin Hood Men In Tights) verkleed gaat, dan zijn pantys een essentieel deel van het kostuum. Na ons spetterend concert moesten we de zaal met zn alle opruimen. Terwijl ik mijn drumsticks aan het opbergen was voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Toen ik me omdraaide keek ik recht in de groene ogen van een meisje die een middeleeuws kleed aanhad. Ze trok een wenkbrauw: Robin Hood? vroeg ze. Ja zoiets stamelde ik verlegen. Ik ben Lady Marion en ik kwam zeggen dat ik jou en je Merry Men fantastisch vond en weg was ze. Wow! Ik heb zowaar aandacht van een meisje gekregen! Ik heb heel de dag op wolken gelopen maar toen ik thuis kwam ben ik van mijn roze wolk gevallen. Madonna was weeral aan het huilen en toen ik mijn zakgeld voor deze week vroeg kreeg ik te horen dat die in pampers verandert waren voor het engeltje Madonna. Ik was witheet van woede. Het enige wat me een beetje kon kalmeren was Lady Marion. Ik wou dat ik haar echte naam wist. Ik hoop dat ik die weet tegen het volgende blogbericht. En met deze wens eindig ik dit blogbericht. Tot de volgende keer mijn trouwe lezers!
