Maar de moment dat ik er dan behoefte aan had om erover te praten dan wilde zij niet. Ik mocht er niet meer over praten. Ik moest er over zwijgen. 

Ik ben ook nooit met een psycholoog gaan praten omdat ik niet mocht van hen ik moest alles vergeten. Maar het is niet gemakkelijk om alles te kunnen vergeten. 

Ik heb niks zelfvertrouwen meer want dat heeft hij me allemaal ontnomen. Ik ben bang om alleen over straat te lopen of ergens alleen naartoe te gaan. Ik ben bang van vreemde mensen,.... 

Ik huilde me 's nachts in slaap en had nachtmerries. Wat ik nu ook nog steeds heb. 

In dat onthaalcentrum heb ik gezeten van 2april 2002 tot 30juni 2002. In september zou ik terug naar school gaan maar ik mocht van mijn ouders niet meer naar de school gaan waar ik zat. Ik moest naar een andere school gaan. Ik was daar niet mee akkoord maar ik moest. Ik moest al mijn vrienden laten vallen waar ik veel steun aan gehad heb. 

Een paar jaar later heb ik er met mijn huisdokter over gesproken dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb en dat ik 's nachts niet slaap. Hij heeft me medicatie voor geschreven dat ik kon slapen en me beter zou voelen. Sindsdien neem ik medicatie in dat ik er niet aan denk. 

Ik woon nu 4jaar alleen en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik kan het nog steeds niet verwerken. Ben al paar jaar aant zoeken om met iemand te kunnen praten maar ne psycholoog kost redelijk veel geld en CAW's daar staan lange wachtlijsten. 

Ik weet soms echt niet wat te doen. 

Een jaar geleden is er dan ook bij mij CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) vastgesteld en dat zou ook deels te maken hebben met mijn verleden. 

Ik ga jullie laten want ik ga wat rusten ik ben zo ontzettend moe. 

Liefs