An invisible red thread connects those who are destined to meet, regardless of time, place or circumstance. The thread may stretch or tangle, but will never break.
Enkele belangrijke data van onze adopties
inschrijving: september 04 cursus: januari 05-maart 05 beginseltoestemming: 16 juni 05 versturen dossier: 5 september 05 LID (login): 10 oktober 05 geboren: 6 februari 06 toewijzing: 2 februari 07 het eerste fotootje: 7 februari 07 gotcha-day: 19 maart 07 thuiskomst: 31 maart 07
inschrijving: 1 juni 07 verschijning JRB: 29 juni 07 MO: oktober-november 07 verschijning JRB: 20 februari 08 vonnis: 12 maart 08 intake: 18 maart 08 versturen dossier: 29 september 08 aanvraag verlenging: september 11
MO verlenging: maart 12 verschijning JRB: 4 april 12 verlenging vonnis: 16 mei 12
toewijzing: 14 mei 13 het eerste fotootje: 15 mei 13 gotcha-day: 1 juli 13
adoptionboard: 3 juli 13 thuiskomst: 13 juli 13
Hoe kunnen jullie ons kindje helpen om zich aan ons te leren hechten? Door zeker de eerste tijd enige afstand van hem/haar te houden! Door haar niet op schoot te nemen, te knuffelen of een aai over haar bolletje te geven!Door het kindje niet te veel aandacht te geven met geluiden,woorden,spelletjes etc.! Door haar niet rechtstreeks cadeautjes, koekjes, snoepjes etc. te geven! Kortom: Alle contacten moeten in de gewenningsperiode op haar papa en mama gericht zijn. Ook na deze eerste tijd blijft het van belang om rekening te houden, zij het in mildere vorm, met de ontwikkeling van het hechtingsproces. Met behulp van bovenstaande maatregelen zal zij worden geholpen om te wennen en zich te kunnen binden aan ons, als nieuwe ouders. Zij zal gaan beseffen: "Zij horen bij mij en ik hoor bij hen, alleen zij zijn mijn papa en mama!". Hierdoor zal het hechtingsproces op gang worden gebracht.
Een reis van duizend mijlen begint met een enkele stap.
Het verhaal van onze adoptieprocedures en onverwachte zwangerschap
17-04-2007
Haar eerste fotosessie!
De resultaten van haar eerste fotosessie, dit weekend, tussen de bloesems staan in het fotoalbum. We moesten immers dringend wat mooie en professionnele foto's van haar hebben. De digitale kiekjes die mama en papa tot nu toe genomen hebben, zijn echt wel amateuristisch in vergelijking met de foto's van haar fotosessie! Het is haar adoptiemeter Sarah die, als fotografe, deze foto's gemaakt heeft. Noralie is echt een fotogenieke meid!
Door het mooie weer zitten we nu veel buiten. Gisteren hebben we de ganse namiddag, tot 's avonds buiten gespeeld. Ze zit enorm graag buiten. We hebben dan ook de paraplu gezet en een speelhoekje op het terras gemaakt waar ze fijn al haar speeltjes heeft en kan spelen. Dit doet ze enorm graag zo buiten spelen, gisteren was ze niet moe te krijgen en had ze echt geen zin om naar bed te gaan. Ze mocht dan ook een beetje langer op blijven omdat twee van haar meters op bezoek waren. Onze kleine spruit is echt wel al een beetje verwend. Ze heeft namelijk 3 meters! De mama en de papa hebben elk één zus en beide zussen zijn tot meter benoemd en dan hebben we haar nog een derde meter gegeven met een speciale taak. Aangezien er in onze familie niemand is die ervaring heeft met adoptie en Noralie de enige is die via adoptie in onze familie terechtgekomen is, hebben we besloten om haar een adoptiemeter te geven. Sarah, haar adoptiemeter, is zelf een 20-tal jaar geleden naar België gekomen via adoptie. Zij kan dus ons, en vooral onze dochter, helpen om later op al haar vragen te kunnen antwoorden in verband met adoptie.
We hebben een heel fijne dochter gekregen. Ze slaapt steeds rustiger (minder nachtmerries) en weent of reclameert amper. Haar middagdutje duurt maar een paar uurtjes, maar 's nachts slaapt ze bijna 12 uur aan één stuk door. Ze eet heel flink en graag. Ze is altijd een beetje triest als het bordje leeg is. Ze zou blijven eten! Alles wat ze ziet is interessant. Ze ziet dan ook zoveel nieuwe dingen die ze nog niet kent. Haar autootje is haar tofste speelgoed, daarmee kan ze immers overal geraken en overal aanzitten. Lopen is momenteel niet echt meer belangrijk, ze kan immers met haar autootje overal bij! Staan doet ze ook nog heel erg graag, maar nog steeds niet zelfstandig. Haar badje nemen is nu ook intussen in orde en dit doet ze zelfs met veel plezier, haartjes wassen is helemaal geen probleem. Spijtig toch dat ik er na een tijdje altijd uit moet! Ik zou er eeuwig in willen blijven! Mama en papa hebben het zwembad al opgezet, als het dit weekend zo warm wordt als ze voorspellen, dan kunnen we misschien al in het zwembad gaan spelen! We kregen vandaag ook de officiële bevestiging dat ze onze dochter is, nu is de adoptie volledig rond. Nu enkel nog dit document naar alle instanties sturen.
Vandaag, 14 maanden geleden, werd onze dochter Noralie geboren. Proficiat meisje, al 14 maanden oud. Dit is de eerste kleine verjaardag die we met haar kunnen vieren. Voor de rest gaat alles opperbest, we kunnen nu stilletjesaan beginnen te genieten van de tijd thuis en zij begint ook meer en meer te lachen. Papa en mama zijn genezen, Noralie heeft het voorlopig niet opgevangen, en begint van haar hoest en snotneusje ook af te geraken. Gelukkig maar, nu kunnen we eindelijk eens langsgaan bij de overgrootouders, want die hebben haar nog niet gezien.
De namiddagen zijn een ramp voor ons meisje. Ze heeft precies toch wel erg last van een jetlag. Het begint ons op te vallen dat ze haar middagdutje als nachtrust beschouwd. Haar middagdutje gisteren wou ze nog niet doen, en heeft welgeteld 1h30 geduurd, waarschijnlijk van een nachtmerrie wakker geworden. Dus de ganse namiddag was ze moe en humeurig. Gisteren hebben we haar toch kunnen wakker houden tot bijna 20h, toen was ze echt wel heel erg moe. Deze morgen was ze bijgevolg pas wakker tegen 6h!!! Elke dag een half uurtje meer. Ze geraakt stilaan op ritme, maar ze heeft haar tijd nodig. Het papierwerk langs onze kant is bijna afgerond. Ze is ingeschreven bij de gemeente, de mutualiteit (hebben we al gebruik van kunnen maken toen we de dokter lieten komen), de documenten voor haar adoptiepremie en kindergeld zijn ingevuld, de aanvraag voor adoptieverlof voor ons beiden is in orde en voor het ouderschapsverlof ook. De voorlopige documenten werden naar Amarna verstuurd. Hopelijk zijn we niets vergeten!!! Nu wachten we enkel nog op de goedkeuring en de definitieve bevestiging van haar adoptie. Dit moet ons toegestuurd worden door de Centrale Federale Authoriteit (of zoiets), een afdeling van het ministerie van justitie als ik me niet vergis. Maar door de paasvakantie kon dit langer duren, enfin, de meeste documenten zijn toch al in orde, dus zoveel haast is er ook weer niet meer bij. Dan pas kan onze dochter een Belgisch paspoort krijgen op haar naam en kunnen we de procedure starten om haar ook in het burgerlijk wetboek te laten overschrijven, dit is nog iets anders dan inschrijven bij de gemeente. Door de inschrijving bij de gemeente in het volksregister zit ze in onze gezinssamenstelling en bevestigd de gemeente dat ze onze dochter is. Het overschrijven in het burgerlijk wetboek is niet verplicht (er staat ook geen tijdslimiet op), maar wel handig voor haar later, als ze ooit een geboorteakte nodig heeft of zo, dan kan de gemeente die verstrekken. Maar hiervoor moeten we alle documenten van haar adoptie nog door een beëdigd vertaler laten vertalen in het Nederlands. Voor de inschrijving bij de gemeente volstond, in ons geval (onze gemeente doet niet echt moeilijk), de engelstalige versie van de adoptieakte en de andere documenten. De gezondheid gaat er ook op vooruit, momenteel zit Noralietje weer met een lichte verkoudheid, dus moeten we dit weer even aanpakken.
De dokter gisteren heeft ons verteld dat we beiden buikgriep hebben opgelopen, doordat we oververmoeid zijn is die buikgriep veel heviger. En blijkbaar begint deze buikgriep met keelpijn en koorts, hetgeen papa de eerste week in China heeft gehad en mama de tweede week. We hopen eigenlijk een beetje dat we het van haar over gekregen hebben, want zij hoestte ook heel erg en had ook koorts toen we haar kregen en heeft ook een paar dagen diarree gehad in het begin. Voor haar waren we zo slim om haar lacteol te geven, waardoor ze er eigenlijk vrij snel vanaf was. Toen het onze beurt was hebben we hier niet meer aan gedacht! We dachten immers dat papa toerista opgelopen had en hielden het dus bij immodium. Nu mama eergisteren ook buikpijn begon te krijgen, vermoedden we wel dat het misschien toch geen toerista was. De dokter schreef ons beiden lacteol voor. Vandaag is papa al terug werken en mama is ook al heel wat beter. Papa heeft de laatste dagen intensief haar eten gegeven, pampers vervangen, haar slapen gelegd...Hierdoor begint Noralie stilletjesaan terug aan papa te gewennen, wat een hele opluchting voor mama is. Het is immers niet makkelijk als je naar het toilet moet en Noralie wil je absoluut niet loslaten of ze geeft de ganse tijd een krijsconcert (wat echt door haar wel heel erg hard gebeurd). Vandaag kan ze het al af en toe verdragen dat ze alleen speelt terwijl mama in de kamer blijft. Niet de kamer verlaten hé, want dat heeft ze gezien. Ze heeft nog steeds heel erge verlatingsangst blijkbaar. Als papa bij haar blijft, en ze ziet mama niet vertrekken, dan mag het wel. Maar laat ze niet alleen eventjes in haar eetstoeltje zitten! Ze is zo flink en begint al echt zich aan de uren aan te passen. Ze heeft gisteren van 19h30 tot 5h30 deze morgen geslapen en haar middagdutje heeft slechts 2 uurtjes geduurd.
Na papa, die trouwens nog steeds niet terug in orde is, na zoveel dagen niets eten, is nu ook mama ziek geworden. Met een griep trachten te hechten met je dochter is niet simpel. Het allerliefst zou mama de ganse dag willen slapen, maar dat is buiten de wil van Noralie gerekend, die nog steeds niet over haar aanhankelijkheidsbui naar mama toe heen is. Papa mag enkel in de buurt komen als ze bij mama is. Dus mama moet alles doen, wanneer papa iets doet, dan lukt dit wel, behalve wanneer mama in de buurt komt, dan schreeuwt ze om bij mama te zijn. Niet makkelijk op deze manier de eerste dagen samen thuis zijn. Noralie zelf is trouwens ook niet helemaal 100% in orde, een beetje haar ritme kwijt. Ze weet echt nog niet wanneer het nu eten is en wanneer niet en wanneer het slaaptijd is (als ze moe is, dan valt ze gewoon waar ze zit in slaap). Dit zal voor haar, na zo lang onregelmatig met ons te hebben geleefd ook wel een hele aanpassing zijn om nu regelmaat terug te vinden. Ook het uurverschil speelt haar nog steeds parten. Straks laten we de huisdokter komen voor een paardemiddeltje voor mama en papa, zodanig dat ze snel terug al de aandacht kan krijgen die ze verdient. Haar achterstand is ze wel heel erg aan het inhalen. Ze had een loopautootje als cadeau gekregen en hier kan ze dus al, na 2 dagen, terwijl ze erop zit mee vooruitgaan (behalve wanneer papa het wil filmen, dan niet meer natuurlijk). Ze wil niets liever dan constant staan (wat voor ons natuurlijk heel vermoeiend is) en begint sinds vandaag zo af en toe haar benen omhoog te doen alsof ze wil stappen. Ze gaat op motorisch gebied echt wel heel erg snel vooruit. Foto's volgen, wanneer mama en papa een beetje beter uitgerust zijn (zodanig dat die wallen onder onze ogen wat minder opvallen!)
Vandaag is ze heel wat beter geluimd dan gisteren. Het is dan ook een hele aanpassing voor haar! Ze heeft deze nacht ons slechts 2 maal wakker gemaakt met een huilbui en 1 keer was er een kakabroekje bij, dus de huibui was niet zonder reden, dat zouden wij ook niet fijn vinden natuurlijk. Maar ze begint haar "goede" gewoonte van vroeg wakker te worden terug te hervatten, dus deze morgen om 5h was ze al heel erg hard aan het praten in haar bedje en lawaai aan het maken. Dus hebben we haar nog een uurtje bij ons in bed genomen, en ze heeft de ganse tijd zitten spelen en toen zijn we maar opgestaan. Ze heeft al de ganse voormiddag gelachen en is al veel losser terug. Het gaat de goede richting uit! We hebben vandaag al alle documenten gekopieerd, voor eensluidend laten verklaren en bij de gemeente binnengebracht om haar in te schrijven. Ook hebben we de orginelen al naar Brussel verstuurd (aangetekend) en de kopies naar Amarna. De gemeente moest echter een attest hebben dat ze Belg is, wat wij niet hadden, maar we veronderstelden dat we dat bij de legalisatie wel zullen krijgen. Gelukkig zijn ze hier niet zo moeilijk op de gemeente en willen ze het voorlopig zo in orde maken (en dan achteraf de documenten toevoegen). Toen we deze middag terug thuiskwamen, bleek dat er in de brievenbus het bewuste document zat! Dus straks zullen we maar opnieuw naar de gemeente gaan voor het document binnen te brengen. Misschien kunnen we haar nu ook al bij de mutualiteit inschrijven, dit moeten we nog even nakijken. Namiddag zal het een winkelnamiddag worden, we moeten immers dringend een nieuw pak pampers in huis halen! En natuurlijk babyvoeding, op voorhand wisten we niet goed wat ze zou eten, vandaar dat we niets in huis hebben gehaald.
We hebben een redelijk goed verblijf gehad in China, niet te veel problemen en Noralie die heel braaf was. De nacht vooralleer we naar huis vertrokken (vertrek was om 8h 's morgens in het hotel), heeft papa heel ernstige toerista gehad. Ons Noralie nachtmerries, dus niemand van ons had geslapen. Zo zijn we het vliegtuig opgestapt, Papa met de maximale dosis Immodium, en zonder eten, Noralie die haar hechting begint door te maken, waardoor ze plots enkel maar heel erg dicht tegen mama wil zitten en mama niet meer wil loslaten, zelfs niet voor bij papa te gaan (die is immers ziek en had de laatste dagen daardoor wat minder aandacht aan haar gegeven). Dus mama heeft de ganse vlucht Noralie op de schoot gehad, zonder te bewegen, want iedere beweging was een huilbui. 10h hebben we gevlogen en toen we in Amsterdam aankwamen, waren we echt wel blij dat we thuis waren. En blij dat ons welkomscomité alles geregeld had, zodanig dat we zelf even konden uitblazen. Bedankt trouwens allemaal voor de cadeautjes die we reeds kregen, ze is er erg blij mee. Ons Noralie had heel erg goed bij mama geslapen op de vlucht en was dus heel erg uitgerust. Papa had ook goed geslapen, maar was nog niet beter toen we aankwamen. Nu trouwens nog steeds niet. Ze heeft genoten van alle aandacht en was zoals gewoonlijk heel erg verlegen. Vandaag begint ze stilletjesaan te beseffen wat er allemaal gebeurde. Haar volledig eetschema ligt overhoop, de hotelkamer waar we gezellig met zijn drietjes verbleven is plots een volledig huis geworden, waardoor mama en papa niet altijd meer in het zicht zijn. Allemaal nieuwe speeltjes, geurtjes, kleurtjes,... Het is veel voor zo'n klein mensje. Dus zijn wij al sinds 3h wakker (ze dacht zeker nog dat we in China waren). We hebben haar toen maar haar flesje gegeven en geprobeerd haar terug slapen te leggen, omdat mama en papa echt nog wel heel erg moe waren. Ze is dan fijn, na een uur of zo schreeuwen in slaap gevallen. Voor een uurtje of zo, toen was ze weer wakker. Dus hebben we haar toen nog voor een uurtje bij mama en papa in bed gelegd, want de huilbui was niet meer te stoppen, het vastklampen aan mama en nu ook papa was er weer terug. Dus zijn we maar tegen 6h opgestaan, we hebben werk genoeg om alles terug op orde te zetten, maar ons Noralie is daar echter niet mee akkoord. Bijgevolg is ze dus al de ganse voormiddag niet meer te troosten, behalve als mama of papa haar stevig vast houden. Als ze echt moe is, wil ze wel gaan slapen, maar spelen is er niet echt bij, nog niet. Het is ook allemaal wat veel voor haar en het zal wel beteren. Ze heeft gewoon wat tijd nodig.
We hebben net eindelijk het visum voor Noralie ontvangen van de Belgische ambassade. Nu kunnen en mogen we met haar China verlaten en Europa binnentreden. Tot het laatste moment blijft het toch spannend allemaal. Nu gaan we verder onze koffers pakken en zetten we morgen eindelijk terug vaste voet op Belgische bodem. Hoe mooi sommige zaken hier in China zijn.. genoeg is genoeg geweest.. of voor de Walen.. trop est trop.. Belgium.. here we come! Groetjes van een heel content gezinnetje!
Onze laatste uitstap zit erop. Deze morgen trokken we naar de Lama-tempel, die voor de Chinezen de tempel van de Harmonie is. Het is een heel mooie Boedhistische tempel, maar het was vandaag enorm koud. Vandaar dat het bezoek een beetje korter was dan gewoonlijk. Tot nu toe hadden we alle dagen heel mooi zonnig weer, niet te warm, niet te koud. Vandaag scheen de zon niet en was er een snijdende wind. Zelfs met onze warmste kleding die we bij hebben aan, hadden we nog koud. Hopelijk hebben de kindjes niet te erg kou gevat, want dat zal niet leuk zijn morgen in het vliegtuig als ze verkouden zijn. Ons Noralie heeft zoals gewoonlijk weer het ganse bezoek geslapen. Ze was op voorhand een beetje zeurderig, volgens ons misschien van haar tandjes die doorkomen, want één wangetje is rood en ze zweet af en toe heel erg. De papa zit er ook een beetje door, hij heeft al de ganse dag darmkrampjes. Er werd dus deze middag niet veel meer gegeten aan tafel, de meesten hebben enkel wat rijst gegeten, uit veiligheidsoverwegingen. Gelukkig dat we deze week zelf geen papierwerk meer hoefden te doen, onze gids heeft voor ons de papieren bij de Belgische Ambassade binnengebracht voor legalisatie en de aanvraag van het visum voor onze dochter. Deze namiddag gaat zij ook al de visa halen en moeten we ze gewoon op haar kamer gaan ophalen. Nu rest ons deze namiddag dus enkel nog het inpakken! Dat gaat leuk worden, onze koffers moeten om 6h45 al op de gang staan, dan worden ze met een camionnette meegenomen naar de luchthaven. Wij zelf vertrekken om 8h pas met de bus, dus tussenin kunnen we nog even ontbijten.
Vandaag zijn we vroeg moeten vertrekken, tegen 9h. Ons Noralie heeft ons deze nacht wakker gemaakt met een huilbui, dus we zijn een beetje moe, maar zij niet hoor! Ze heeft tijdens het ganse bezoek alweer geslapen, maar in de lange busrit was zij voor één keertje de star die verhaaltjes zat te vertellen en te lachen. Ze voelt zich dus intussen echt wel heel erg op haar gemak bij ons en in de bus begint het ook te gaan, de gezichten van de andere kindjes en koppels begint ze te kennen, net nu we bijna vertrekken natuurlijk. Ze heeft dus duidelijk heel wat meer tijd nodig om te wennen, als we haar vergelijken met de andere kindjes. Het blijft een verlegen meisje, maar vandaag heeft ze laten zien dat zij ook kan lachen en brabbelen op uitstap. En ze heeft er nog steeds niet genoeg van! Ze zou nu normaal gezien haar middagdutje moeten doen (het is nu 15h), maar ligt nog steeds heel erg hard te brabbelen (het volume is er wel hoor, ook als ze weent, denk ik dat ze haar 3 kamers verder nog horen) en rond te draaien in haar bedje, slapen is er niet echt bij. We zijn na het bezoek aan het zomerpaleis nog naar een parelwinkel geweest, waar men ons getoond heeft hoe men de parels uit de oester haalt en hoe ze in geraken. De vermoeidheid slaat toe in de groep, er waren vandaag heel wat koppels waarvan de partner ziek was, of een kindje en die niet zijn meegeweest vandaag. Er was blijkbaar gisteren ergens iets mis in het eten of zo, in bijna ieder koppel had er iemand overgegeven. Bij ons niemand, wij voelen ons trouwens elke dag beter aangepast. Vermoeid, maar dat is zo erg niet. We hebben na de parelwinkel nogmaals een chinese maaltijd gekregen. Deze keer was het echt wel voortreffelijk! Enfin, wij genieten hier van het eten. Zaterdag komen we terug naar België via Amsterdam waar familie ons zal oppikken. We komen zaterdag terug met de vlucht KL 898 en de aankomst te Amsterdam is voorzien om 15h00. Van hieruit zullen we zeker nog minstens 2h30 moeten rijden, samen met het wachten op de koffers zullen we dan normaal gezien tegen 18h30 waarschijnlijk thuis zijn.
Om 10h zijn we deze morgen vertrokken naar de Hemeltempel. Deze keer hadden we de buggy in het hotel gelaten. Het is veel handiger om haar in de draagzak te dragen, want er zijn heel veel trapjes in die tempels en ook gisteren in de Verboden Stad was het plein zelf zo erg afgesleten dat het echt bijna onmogelijk was om met de buggy rond te rijden. De Hemeltempel is heel erg mooi (zie foto's in het album, klikken op de foto van Noralie) en enorm groot. De Chinezen die hier komen die gebruiken deze grote ruimte met grote pleinen als een soort vrij podium. Ze vliegeren, doen een soort yoga met een balletje op een soort racket, zingen in koor, kaarten, stijldansen of bespelen muziekinstrumenten. Je kan het zo gek niet bedenken. Maar de meeste dingen die we daar gezien hebben, hebben we thuis nooit gezien, zeker niet op het plein van een tempel. Achteraf zijn we gaan eten in een restaurant wat de keuken van een minderheidsgroep in China voorstelde. Er waren ook enkele mooie meisjes in traditionele klederdracht die dansjes opvoerden. Het eten was er zoals altijd, heel erg lekker (het eten is absoluut niet vergelijkbaar met de Chinees bij ons) en het eten met stokjes gaat ons heel erg goed af. Ook Noralie rijst geven om te eten met stokjes lukt zelfs, dit gaat (voor rijst dan toch) beter dan met een lepeltje, volgens ons is ze dit ook meer gewoon. Ons Noralie heeft er echt wel van genoten. Dansen ziet ze graag. Voor de rest heeft ze weer heel veel geslapen tijdens de uitstap en zit ze nu weer vrolijk te spelen, terwijl mama en papa stikkapot zijn van het wandelen. We hebben echt wel geluk met onze reis, onze gids vertelde ons dat de volgende groep die vertrekken rond de 15de april en zullen dus 3 weken moeten blijven, maar de laatste week dat zij hun documenten moeten ophalen is het rond de 1ste mei en het feest van de arbeid wordt hier heel erg uitbundig (enkele dagen lang) gevierd. Dus misschien moet deze groep nog langer dan 3 weken in China verblijven. Morgen moeten we weer vroeger vertrekken, dan gaan we naar het zomerpaleis. Hieronder enkele filmpjes van onze uitstap vandaag. Een turnoefening in het park met een soort tennisraketjes en een bal en de lokale zangstonde
We hebben vandaag de verboden stad gezien. Heel mooi en alweer heel indrukwekkend. Als de Chinezen een bouwwerk neerzetten is het telkens met heel wat meer grandeur dan bij ons. Hierbij vergeleken zijn onze kerken en kastelen maar klein. Daarna zijn we iets gaan eten en deze namiddag zijn we vrij. Gelukkig maar, het is zo al vermoeiend genoeg en dan hebben we wat tijd om te gaan shoppen en de kleintjes kunnen dan eens rustig hun middagdutje doen, alhoewel die van ons altijd op de uitstappen slaapt en nu dus klaarwakker is. Gisterenavond zijn we al eventjes wezen shoppen en toen hebben we de superbabywinkel gevonden! Het is echt wel een babyparadijs zoals ze zeggen, een ganse verdieping baby en kinderschoentjes, een ganse verdieping speelgoed, een ganse verdieping babyspullen en een ganse verdieping kleding en een verdieping met opvang (verdiepingen zo groot als bij ons een supermarkt). Heel leuk! De schoentjes zijn hier trouwens heel erg mooi en toch van een goeie kwaliteit (voor zover wij er iets van kennen natuurlijk) en spotgoedkoop! We hebben ons gisteren al een beetje laten gaan, maar gaan dit zeker opnieuw doen! Noralie begint zich steeds beter in haar vel te voelen bij ons en zeker op de hotelkamer. Het is echt een verlegen meisje, wanneer we op uitstap zijn of in de groep zijn, dan kijkt ze stilletjes rond met haar ogen heel groot open en beweegt ze amper. Wanneer we de hotelkamer binnenkomen begint ze onmiddellijk te vertellen en te spelen en lacht ze heel veel. Intussen begint ze ook steeds beter te staan, dit doet ze enorm graag, maar er is nog heel wat oefening nodig om de beentjes sterk genoeg te krijgen en het evenwicht helemaal te vinden. Daarenboven beweegt ze ook meer in haar bedje, als ze niet wil slapen, dan rolt ze zich naar alle kanten in haar bedje om overal bij te kunnen en als ze moe is, valt ze meestal ter plekke in slaap. Van eten lust ze nog steeds geen harde brokjes, maar het is al heel wat beter, de musliepap heeft ze nu al liever dan haar fles. Het gaat op alle gebieden de goede kant op.
Vandaag hadden we een zogezegde rustige daguitstap. Maar die blijkt evenzeer heel erg vermoeiend voor de kinderen en we zijn evenzeer van 10h deze morgen tot 17h weggeweest. We zijn net terug in het hotel en alle kindjes waren weer heel vervelend van het slaapgebrek en het reizen in de bus. Deze voormiddag hebben we een ritje door de Hutongs gemaakt in een tuk-tuk (fiets met zo'n karretje achter). Heel erg gezellig en aangenaam, we beginnen meer en meer te genieten van de reis zelf. Onze gids had intussen de papieren binnengebracht op de Belgische Ambassade en daar vertelden ze haar dat wij de laatste groep zullen zijn die deze reis in 2 weken doet. De volgende groepen zullen er zowiezo 3 weken over moeten doen, want de Belgische Ambassade krijgt niet alles binnen een week geregeld (typisch!). Dus nu zijn we zeker dat we zaterdag terug naar huis komen. Enfin, we hebben een bezoekje gebracht aan een kinderdagverblijf hier in China (hier moeten de kindjes tot 6 jaar naar het kinderdagverblijf, maar dit is ook met een soort leerprogramma dat ze daar zitten) en een bezoekje aan een groenten en kledingmarkt . Deze markt is heel typisch voor Azië en lijkt erg op de markten in Thailand. Dan zijn we ergens gaan eten en nadien hebben we nog een zijdemuseum/fabriek (met natuurlijk bijbehorende winkel) bezocht. Ons Noralie had heel erg goed gegeten in het restaurant, maar in de zijdewinkel heeft ze toch eens goed overgegeven op papa. Dit hadden we dus nog niet gehad. Ze is ons wel op alle mogelijke gebieden aan het uittesten. Het was dus weer een gevuld programma. Nu gaan we straks nog eventjes naar de supermarkt (de winkels zijn hier tot 21h open, heel erg handig) voor wat inkopen. Ze vordert echt dagelijks en heeft deze morgen bijna de ganse tijd gestaan (met hulp) terwijl we aan het wachten waren om te vertrekken. In het begin moesten we haar tegen houden als ze recht zat en was het echt wel duidelijk dat ze niet gewoon was om veel recht te zitten. Na een dikke week, wil ze niet meer liever dan rechtzitten en wil ze zelfs lopen (dit kan ze wel nog niet, maar ze zou het maar al te graag doen!). Dus oefenen we voorlopig de beentjes om deze wat sterker te krijgen, zodanig dat ze toch tenminste al goed kan staan.
Het hotel hier in Peking heeft een ster meer, maar is, in sommige opzichten toch minder interessant dan het vorige hotel in Nanchang. Die kamer was beter ingedeeld (had een venster die open kon voor verluchting, handig bij kakapampers) en daar hadden we een grote thermos voor warm water in te doen, altijd interessant voor de fles snel te kunnen klaarmaken. Nu moeten we het stellen met het kleine thermosje wat we hebben meegebracht. De waterkoker daar was ook veel beter en sneller. Maarja, we klagen niet. Hier zijn er dan meer winkels in de buurt en is het aangenamer verblijven. Vandaag zijn we alweer zeer vroeg moeten opstaan. Om 8h50 moesten we al klaar zijn. Met een baby, die we nog zo heel goed niet kennen, is dit geen lachtertje. Maar het is een goede leerschool voor binnenkort als we terug moeten gaan werken. Al moeten we zeggen dat het elke dag betert. De vermoeidheid is ook minder, zelfs vandaag, nadat ze om 4h30 al haar flesje moest hebben, hebben we niet meer veel geslapen. Enfin, voor een daguitstap als vandaag is er toch heel wat voor te bereiden. Pampers, doekjes, papflessen, jasjes, mutsjes,...niet te vergeten geld en onze versnaperingen en je weet natuurlijk nooit hoe het weer daar op die Chinese muur is. Volgens wat we al gelezen hebben kan het daar enorm waaien. Na een reis van 1,5 uur en en pipistop in een jadewinkel (ook natuurlijk met de mogelijkheid om te kopen),kwamen we aan op de muur. Heel indrukwekkend. We zijn beiden niet tot boven geweest. Het weer was er prachtig, zalig zonnetje en t-shirtweertje, maar toch ook een redelijk fris en aangenaam windje. Spijtig dat we niet langer op de muur konden blijven (slechts een uurtje), want er was nog zoveel te zien, dus we gaan zeker eens terug en nemen dan onze picknick mee, dat moet gewoon prachtig zijn. Noralie heeft de gewoonte aangenomen van altijd in de bus te slapen, zo ook deze keer weer en dan wanneer we uitstappen is ze fris en wakker en kijkt ze graag rond. Ze heeft heel erg genoten van het zonnetje en de frisse wind. In de bus durft de buschauffeur namelijk nooit de airco op te zetten (ook hier in de hotelkamer niet), waardoor het altijd vreselijk warm is, ahoewel wij dat wel willen. Het is de gewoonte niet in China dat babietjes ook maar een klein beetje kou zouden lijden. Hier worden ze allemaal in skipakjes gestoken, zelfs bij 20° zoals vandaag. Dus zitten we er iedere keer in de bus heel erg bezweet bij, vooral de kindjes, die zweten enorm in de bus. Na de wandeling op de muur (die trappen zullen we morgen wel in onze benen voelen) zijn we iets gaan eten in een Friendshipsstore. Dit is een soort winkel/restaurant/pipistop voor toeristen waar ze een hapje kunnen eten en wat kunnen spenderen. Voor (ervaren) reizigers zoals wij, zijn we deze manier van uitstappen al gewoon. Ze hebben ze gewoon in elke toeristische streek, ook in Mexico en Thailand, wanneer men met een georganiseerde uitstap meegaat. Het is wel aangenamer en snel om een lekker hapje te eten op deze manier. Op de terugweg naar huis zijn we langs het nieuwe grote stadion gereden wat ze aan het aanleggen zijn voor de olympische spelen. Enorm groot (zie foto's), en enorm veel nieuwbouw zijn ze daar aan het neerpoten. Ze zijn ook een extra metrolijn naar de luchthaven aan het aanleggen en het wegennet in Peking is excellent. Ze hebben heel wat nieuwe snelwegen aangelegd. Nu 17h, zijn we terug in het hotel en gelukkig maar, de kindjes begonnen allemaal vervelend te worden, niet verwonderlijk na zo'n lange en zware trip. Ons Noralie is steeds de braafste van allemaal, ze slaapt veel tijdens de reis en weent enkel als ze honger of dorst heeft, ze wacht de laatste dagen steeds met haar mooie kakabroekje tot we terug in het hotel zijn (een pipibroekje tussendoor is niet te vermijden natuurlijk), mama en papa zijn haar daar heel erg dankbaar voor!
De eerste vliegreis voor Noralie naar Peking. Ze heeft haar eerste vliegreis vooral slapend doorgebracht. Ze is ongeveer 10 minuten wakker geweest in het vliegtuig. Net genoeg tijd om haar nog een flesje te geven. Toen is ze 2 uur lang in slaap gevallen en heeft ze geslapen tot 5 minuten voordat we moesten uitstappen. Heel makkelijk op deze manier reizen. Ze was trouwens de enigste van de kindjes die de ganse reis geslapen had. De anderen waren ook braaf, maar hebben hun ouders goed bezig gehouden. Vooral heel leuk omdat ze op schoot moeten zitten en je dan niet weg kan met het eten wat je krijgt natuurlijk Ervoor hadden we nog een uurtje in de bus gezeten en na de vliegreis ook nog een uurtje. Al bij al zijn we toch van 9h tot 15h onderweg geweest, van kamer tot kamer. Een goede trip. We hadden natuurlijk wel wat bang dat we met een diarreepamper zouden zitten, maar ze heeft haar best gedaan en hiermee gewacht tot in het hotel. We hadden ook enkele potjes babyvoeding meegebracht vanuit België: groentepapjes. En omdat ze tot nog toe enkel maar haar melk luste, ook deze verdikt met babymuslie (ook uit België meegebracht) en niet de lokale babyvoeding in Nanchang, die vooral bestaat uit noodlessoep en dikke eierpap, hebben we daarnet haar zo'n potje gevoed. Ze heeft dit met veel smaak, volledig opgegeten! Is dat niet flink! (zie foto in het fotoalbum). Nu zit ze alweer rustig te brabbelen in haar nieuwe bedje, een echt babbelkous!
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. We vinden het altijd leuk om te weten wie er onze blog volgt of interessant vindt.
){kind=link}