Er is zoveel vertwijfeling, angst en onzekerheid... dat ik steeds minder weet hoe ik het heb. Ik weet niet meer wat te doen en wat te laten. Wat verwachten ze van me? En ik? Verwacht ik beter niets meer?
Ik voel me bij tijden geen 'mam' meer, ik voel me al helemaal geen menselijk wezen meer. Alsof ik geheel opgelost ben en het stof ervan in het heelal rondzweeft.
Ik hoop met dit blogje de weg naar mezelf toch enigszins terug te vinden.
Ik vrees dat ik er in mijn eentje niet uitkom uit deze steeds troebeler geworden massa die ze leven noemen. Ook al heb ik wekelijkse sessies bij een hulpverlener... het ventilatiesysteem in me blokkeert door het té veel... .
Misschien helpt het om telkens er zich wat aandient dat hier te kunnen uitschrijven... zodat het zich niet blijft opstapelen en me nog meer verdooft en alles zo akelig doet vervagen.
Er is zoveel vertwijfeling, angst en onzekerheid... dat ik steeds minder weet hoe ik het heb. Ik weet niet meer wat te doen en wat te laten. Wat verwachten ze van me? En ik? Verwacht ik beter niets meer?
