Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
22-10-2009
35 amai men kl*ten, zeg maar gerust koud
Kbent nie meer gewend!!
Na een half jaar in Azië en de laatste maanden in Zuidoost-Azië ben ik al goed gewend geraakt aan de altijd heersende warmte hier.
En alhoewel dak toch alsmaar meer richting evenaar aant afzakken ben en de gemiddelde temperatuur evenredig nog wat omhoog gaat heb ik hoegenaamd al lang geen last meer van de warme dagen.
Meer nog: kheb het nog veel liever zo dan in België!!
Maar in de Cameron Highlands wast toch tegen men tanden hoor.
Amai men kl*ten, zeg maar gerust koud!
Maar rond vijventwintig graden overdag en vrieskoud tien graden s'nachts.
Moord, tis lik winter hier in de Cameron Highlands, brrrrr
Enfin, tis me veel trots dak kan zeggen dak na men eerste slapeloze nacht meteen men nachtelijke uitrusting aangepast heb naar een t-shirt, een laken en drie dekens op elkaar! Veeel beter...
Wien heeft da toch uitgevonden hé zeg die koude?!
Ale kbedoel minder dan vijventwintig graden, das toch bijna onmenselijk koud hé?!
Dan maar snel de jungle in voor wa trekkings en op zoek naar die grootste bloem ter wereld: raflessia!
Tis ook hier dat de lokale bevolking nog met de blaaspijp op jacht gaat. Nie zooo moeilijk maar vooral belangrijk dat je eerst inademt en dan pas de blaaspijp tegen je mond plaatst, als je begrijpt wat ik bedoel?!!
Nu, die mannen hier moeten da precies nie meer geleerd zijn maar onze groep heeft elk ook eens op een schijfke mogen proberen en kheb toch rare toeren gezien.
Eén dag met een tour op weg dus om die raflessia's te kunnen zien en de rest van de dagen lekker opt gemak en met een paar vrienden zelf wa int rond geavonturierd.
En afgezien de jungle is er al veel gekapt en platgebrand om plaats te maken voor thee- en aardbeiplantages.
Heel cool en heel relax hier in de Cameron Highlands.
Nog efkes terug naar KL voor de MotoGP en een avondje uit me iemand dak in Nepal had leren kennen en dan op naar Borneo...
panorama CH
een beetje off-road vooraleer de trekking te kunnen beginnen
da zijn ze se: de mannen
raflessia
de jeep heeft het me momenten toch nie gemakkelijk gehad. Maar me een degelijke chauffeur kun je toch teen en tander forceren me zo een defender.
theeplantage
thee dus
den dezen benk eigenlijk tegen gekomen op één van de eigen uitstapjes.
en een mens komt azo vanalles tegen op zen pad in de jungle hé
da zijn coole planten: groen in de schaduw en fluo blauw in het licht.
Toch al heel wa verder ontwikkeld dan de meeste andere landen hier in de omtrek maar ergens toch nog heel Aziatisch.
Kuala Lumpur,
Tis nog het mooiste voorbeeld van hoe ze da hier mixen.
Zoals de meeste hoofdsteden een grote stad, maar eigenlijk nog vrij fraai.
Ale kbedoel een mix van tien procent Chinezen, vijftien procent Indiërs en de rest Malei.
Maar ook een mix van oude vervallen gebouwen, nieuwe glitterende complexen, overal waar dat er nog een plaatsje over was een plantje en een boompje ertussen en helemaal int midden: de Petronas Towers!!! En dit alles verbonden met de monorail.
De Petronas Towers, kheb nu toch al enige torens gezien maar tis voort eerst dak durf zeggen dak het écht mooi vind.
Artistiek, Architectuur en kleurschakering allemaal top!
De orchideeën- en hibiscustuin, KL toren, Petronas torens, shopping-malls, sinds lang nog eens het uitgaansleven en een groot Hindoe feest in de kweet-al-nie-meer-hoe-da-ze-noemt-grot.
Kmoet int vervolg eens wa rapper men blog bijweken, al zijnt deze keer speciale omstandigheden
Enfin, Key El zoals da ze ier zeggen is een fantastische stad!
Na KL hebben de Cameron Highlands men aandacht getrokken, gevolgd in een eigen verhaal en nadien Kota Kinabalu (key key)in Borneo.
En Borneo heeft mij op zen minst gezegd verrast...
Enfin, tnadeel van véél te laat je blog bij te werken is daj op den duur zodanig in de toekomst zit te schrijven dat ter geen één nog wa van begrijpt.
Voor nu zitten we dus nog altijd in KL.
monorail
groen
twee van eenenzestig schoppingmalls in KL
het ochtendgloren in KL
let vooral op de zilveren schijn
vanop de luchtbrug
de KL toren
panorama uitzicht vanuit de KL toren
Petronas Towers by night
het Hindoe feest
Indiërs en apen. Je ziet ze toch altijd tezamen hé, in India was da ook zo!
Maar das eigenlijk niet helemaal correct: tis meer Bohol, heerlijke zon, helderblauwe zee en witter dan wit strand. Voeg er nog een paar palmbomen en zeilbootjes bij en je verstaat de setting hier.
Veel tropischer dan dit komen de eilanden nie meer denk ik.
Tis ook hier dak na al die maanden reizen de eerste keer een Belg tegenkomen ben, en tis dan nog een Gentenaar. Is begin dit jaar ook beginnen reizen maar in zijn eerste weken al blijven "plakken". jaja de Filippijnse vrouwen zijn inderdaad heel mooi.
En afgezien van nog maar eens een mislukte poging om te leren duiken (nog steeds oorproblemen) en een paar dagen luilekkeren op het strand zijn we toch nog een paar keer op een scooter belandt om het eiland te verkennen en in het Nationale Park naar de Tarsier aapjes te gaan kijken.
Allemaal wreed opt gemak natuurlijk want Bohol is ook voor mij een beetje vakantie, vakantie in het reizen dan.
Ale veel raars is ter eigenlijk nie gebeurd, dus droom maar eventjes weg met de foto's...
voor zij die het zich nie kunnen voorstellen
veel oude koloniale kerken op het eiland
oude uitkijktoren
oude kerk
organische boerderij en bee farm
bijenhouder djordi!
chocolate hills
Tarsiers, kleine aapjes
aangezien ik nie mag duiken heb ik men vriend Chris gevraagd om speciaal voor men jongste zusje eens bij Nemo op bezoek te gaan
Vliegen met Air Asia heeft één groot nadeel: niet mogelijk om vluchten op elkaar aan te sluiten.
Dit wil zeggen dat van Cambodja naar Filippijnen over Kuala Lumpur je in plaats van rustig te overnachten in de transitzone, je officieel Maleisië binnen moet. Heel de avond met je bagage rondloopt en buiten kunt overnachten om dan s'morgens Maleisië weer officieel te verlaten om in te checken naar de Filippijnen.
Gezien het uurverschil wast nog geen zo erg aangezien ik eens uitgebreid heb kunnen chatten en skypen met het thuisfront. En een nachtje doortrekken is nu precies ook zo moeilijk niet. S'morgens op weg naar Filippijnen dan, en ik kijk er wel naar uit want kga in lange tijd nog eens efkes met iemand samen reizen.
Het vliegtuig op, klaar om een paar uurtjes te soezen en in gedachte dat bij aankomst in Clark het centrum van Manilla maar een tweetal busuurtjes rijden ligt en ik zodoende ergens in de vroege namiddag wel een lekkere douche zal kunnen nemen en zelfs een dutje op men bed kan doen moest da nog nodig zijn.
Tleven kan toch simpel zijn hé!
Maar slapen in een vlucht in volle turbulentie is nu precies nog zo simpel niet, dus da wordt niets. En het regent en waait hier toch wel wat hoor in Clark. Dan maar snel de bus op en richting Manilla, twee uurtjes en basta. Of niet?!
Na één uur rijden door serieuze regenvlagen en nog meer aangetrokken wind alles opeens stil op de autoweg. File? jazeker, maar met welke oorzaak? Spitsuur, Botsing, panne.. Of wacht eens.. Filippijnen.. da wordt ook wel eens gelinkt met... orkanen toch?
De gsm van de busbegeleider verteld dat er wel degelijk een orkaan over Noord-Filippijnen raast en aan de bijna horizontale houding van de palmbomen buiten heb ik geen moeite om dat te geloven. Niets waar ze hier nog niet mee te maken gehad hebben maar deze keer toch iets anders. De combinatie van een uitzonderlijk hoge regenval en hoge waterstand zorgt dat half Manilla onder water staat inclusief de autoweg waar onze bus langs moet.
De voorziene twee uren worden een onzekere tien uren, om dan om half elf s'avonds in een half onder water staande stad gedumpt te worden. Na lang zoeken krijg ik uiteindelijk toch nog een taxi te pakken om mij te brengen naar de plek waar ik een bedje hoop te vinden.
Maar als een orkaan een grootstad lam legt, en zodoende er ook geen vluchten vertrekken vanuit Manilla International Airport betekent dit natuurlijk dat alle gestrande reizigers terugkeren naar het centrum voor de nacht. En dan mag je nog drie uur in een taxi rondrijden en half Manilla afzoeken: een plaats met nog één bedje over vindt je niet meer!
Na een veel te veel betaalde drie uur durende taxi-rit laat ik mij dan maar op de luchthaven in Manilla droppen om daar buiten, hoofdje op de rugzak en plat op de stoep nog maar eens te wachten op een nieuwe zonsopgang.
Een nieuwe zonsopgang, een nieuwe dag en een nieuwe poging leveren uiteindelijk slaping op en dit avontuur hebben we ook weer overleeft.
En toch hoor je mij niet klagen hoor! In vergelijking met het verlies van levens en huizen dat hier geleden is kan ik nog heel content zijn met waar ik door gemoeten heb.
Een paar dagen later loopt Manilla al weer als een trein en krijg ik de andere kant te zien. Manilla is zeker niet mijn soort stad maar er ligt heel wat historie verborgen voor zij die het willen ontdekken.
Een paar dagen in deze jungle (en bijna mangrove) en dan met Fei richting Bohol!
Zonsondergang van Cambodja naar KL, hier zat ik lang op te wachten
Jeepneys, het openbaar vervoer in Manilla
Koloniale kerk
Oud Spaans koloniaal huis dat nu museum is geworden
Chinees kerkhof, moet nie ver zoeken wie in de Filippijnen over het geld gaat hoor
Zes uur s'morgens in Saigon de bus op. Met kleine oogjes de grens met Cambodja over om dan zes uur later in Phnom Penh aansluitend een andere bus te nemen naar Siem Reap.
Zeven uur s'avonds en moe gebusd sta ik da eindelijk op de drempel van het Angkor complex!
Alhoewel ik het "Azië" zo stilletjes toch wa moe aant geraken ben en ze der hier in Cambodja graag nog eens een schepje bovenop doen is er toch geen enkele plaats waar ik de komende dagen liever zou zijn.
Angkor Wat. Gebouwd begin 12de eeuw onder bewind van Suryavarman II in het Khmer rijk. Initieel gebouwd als Hindu tempel ter ere van Vishnu en in de 14-15de eeuw omgetoverd tot Theravada Buddhistische tempel.
Het complex spreidt zich over vierhonderd vierkante kilometer uit en is in 1992 uitgeroepen als World Heritage Site door UNESCO.
Meer dan reden genoeg dus om der al een tijdje naar uit te kijken.
En ik weet wel dat jullie helemaal niet geïnteresseerd zijn in al die feiten of in het smorgens vroeg op staan om dan een hele dag op de fiets in 35°C tsjoolend vant een naar tander te vliegen om alles gezien te krijgen. Of in het feit dat er buiten Angkor Wat ook nog Bakong, Banteai Srei, The Bayon, The Baphuon, Ta Prohm, Preah Ko, Preah Khan en Ta Keo te zien valt in het complex. Evenmin in de restaurants waar je met plezier iets meer betaald omdat de opbrengst rechtstreeks naar weeskinderen en hulp aan uxo-slachtoffers gaat wat ik toch wel heel mooie initiatieven vindt.
Maar dat iedereen eigenlijk vooral zit te wachten op de foto's!
Kga niet te lang meer lullen dan.
Vooral omdat de foto's voor zichzelf spreken en ook wel een beetje omdat ik hier voort moment nog te veel op men gemak zit in de Cameron highlands en ik eigenlik geen goesting heb om veel te schrijven. :-p
Enjoy the pics, en wees gerust maar weer een heel klein beetje jaloers.
Ik beloof het u plechtig: ge mist iets!
"sunglass sir?!" no thanks man i've already got one. "how about a second one then sir?!"
ooit da filmpje gezien waar da ze zo veel mogelijk mensen in een mini proppen? ier doen ze alle dagen.
één van de vier grote entrees
Angkor Thom
elephant terras
één van de kleine entrees, beetje weggestoken en geen volk
30 niets! maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit
Alé de laatsten van de vier vasteland 'zuidoostazië-landen': Cambodja.
De rest zijn eilanden en Maleisië is naar Aziatische normen ontwikkeld!
In ieder geval mentaal niet de minsten,
Angkor Vat en omliggende complexen kent iedereen wel. Maar hoeveel mensen denken er aan Khmer Rouge, communisme, genocide, armoede, corruptie (opmerkelijk hoe die twee toch altijd hand in hand gaan hé), criminaliteit, maffia, uxo's, mijnenvelden, ontwikkelingshulp en bedreigde flora en fauna door kaalkap als ze het woord Cambodja horen? Ik in ieder geval ook niet voordien.
En voor zij die nu nog niet weggelopen zijn door de sombere toon of met de gedachte dat ik alles toch al weggegeven heb, hier nog een verassing: Angkor is het allemaal waard!
Kzou zelfs durven stellen dat Angkor het meest indrukwekkendste is dat ik in zuidoostazië tot nu toe gezien heb!
Kheb eerst Angkor bezocht, en daarna enkele plaatsen in Cambodja. Maar om de aandacht en interesse nog wat scherp te houden ga ik het hier in omgekeerde volgorde vertellen. Kwestie van een anticlimax te vermijden en het verhaal over de rest buiten Angkor gelezen te krijgen!
In volgorde, van Siem Reap (waar Angkor te vinden is) heb ik een boottocht (langs een rivier en een heus meer maw geene golfslag en een horizon) naar Battambang genomen. Theeft me wel wa meer gekost dan om dezelfde trip met een bus te doen maar zeker de moeite want kheb weer zo een "simpel" gelukzalig moment beleefd: int zonneke op het dak van de boot en een vreugdevol briesje door men haar! Tdeed me nog eens terugdenken aan de rit op de bus in Nepal. Tzijn zulke simpele dingen die een mens nog tmeest gelukkig kunnen stemmen.
Enfin, enkele uren later en rood gelijk een tomatte, haakse hoek en reflectie (zonnecreme was weer nie nodig natuurlijk), de meute bloedhonden met hun tuktuk's weeral eens overwonnen en gepasseerd zo rap mogelijk thotel binnen en daar twee dagen binnengebleven.
Kga het toch nooit leren hé! En tis nie dak der geen bij heb hoor.
Tja De tour met ne mototbike die ik, na twee dagen kluizenaren, dan genomen heb in Battambang-omstreeke heeft gelukkig nog iets opgeleverd van men aanwezigheid daar. En behalve de locale 'doeningsjes' en nog wa tempels en het mooie platteland, heb ik ook kunnen kennismaken met de vismarkt. En hoe ze daar vispasta maken.. nie voor de zwak-van-maag-zijnde zunne!!
Battambang en wa verbrand vel achtergelaten richting Ponh Phen en een paar dagen later Kampot, om te bekomen. Kweet nie wa dat is hier in Cambodja, maar sinds ik het land binnengekomen ben benk al nie anders of ziek geweest. Van snotvalling en keelpijn naar maagpijn en maagzuur en dan naar spier- gewrichtspijn en krampen en alles met de enige constante factor zijnde diaree. De hygiëne en bereidingswijze zullen er voor een groot deel mee te maken hebben maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit.
Kampot is zo het 'laidback' plekske van Cambodja. En das precies wa dak daar een goei week gedaan heb: niets!
neen de foto staat nie op zen kop, zo is hij genomen. Opt dak van de boot, languitgestrekt int zonneke.
één van de vaargeulen..
al die willen te water varen...
hele drijvende dorpen gepasseerd, en onze boot was lik een stadsbus
vleerhonden
de 'bambootrein' op een oud nog in gebruik zijnde spoor. en hoe gaat da tan als ter een tegenligger komt?!
Kga nie zeggen hoe... maar kben uiteindelijk dus toch nog in één stuk van dien bergtop geraakt!
En een aantal dagen later zat ook het Sapa-avontuur er al weer op.
Terugkeren naar Ha Noi dus om dan aansluitend een nachtbus te nemen naar Hué. En aangezien dat de rit op de hard-sleepertrein nie direct voor herhaling vatbaar was hield ik het voor de terugkeer maar weer bij een gewone 'local' nachtbus.
Kzeg wel 'local' aangezien dak weer de enig aanwezige buitenlander was. Van bergstadje Sapa een uurtje afzakken naar Lao Cai om daar nog wa volk op te pikken en dan op weg naar Ha Noi.
En om van een bergstadje weg te geraken moet je natuurlijk via bergwegen naar beneden.
In de bus tussen de 'locals', van links naar rechts, boven en onder.
En tmag duidelijk zijn, die mannen kunnen daar dus aan geen kanten tegen hoor!
De kotszakjes hebben het zwaar te verduren gekregen op weg naar Lao Cai.
Voor mij wast precies geen probleem en kheb dan ook met veel smaak van men 'fried rice me groentjes' gegeten tijdens het wachten in Lao Cai.
Al goe dus, en mijnen avond kon nie meer stuk dacht ik. Al wist ik toen nog nie welke verrassing mij te wachten stond s'anderdaags s'morgens.
En ge moet et gezien hebben om het te geloven wa da ze allemaal in de koffer van zo een bus proppen. Van bagage en valiezen tot dozen, tapijten, machines, noem maar op en zelfs een complete mobilette!
Maar das nog nie alles deze keer...
deze keer moest er ook een kooitje mee...
en in da kooitje zat...
een biggetje...
en weet je wat biggetjes doen in het midden van de nacht, opgesloten in een koffer van een rijdende bus?!...
en weet je waar mijn rugzak lag?!...
moet ik er nog een tekeningetje bij maken?!...
Shiiiiiiiiiiiiitttt!!!
Figuurlijk én letterlijk deze keer!
Na een hele voormiddag in de douche met al men gerief en al men kleren in de waste. Schrobben met een blok zeep alsof da men leven der van af hing en spoelen lik ne zot heb ik besloten om men rugzak vanaf nu als "piggiebag" door het leven te laten gaan. En alhoewel dak der een hele blok zeep doorgedraaid heb zijn der achteraf nog enige bussen deodorant nodig geweest in een poging om de hardnekkig nagebleven geurtjes te maskeren.
Enfin, da zijn de leukste reisvehalen denk je dan.
Gelukkig stond er een brandende zon dien dag en heb ik al men gerief droog gekregen om s'avonds aan te zetten naar Hué.
In Hué had ik een beetje een overroepen gevoel, maar Hoi An was wel de moeite.
Heel wa geschiedenis, heel wa te doen en alles in een 'relax' sfeertje.
Tis ook hier dak men eerste dag aant strand tussen de palmbomen doorgebracht heb.
Jaja zoals van op de foto's: blauw water, wit zand en palmbomen!
En kheb natuurlijk wel eens aan jullie gedacht: hoe iedereen aant opstaan zou zijn, en de stuutjes aant klaarmaken voor de middag, klaar om weer een hele dag opt werk door te brengen.
En neen khad daar eigenlijk geen slecht gevoel bij! Raar toch hé.
Tja, khad da misschien wel eens verdient hé: na al die maanden rondreizen en ontdekken, en bijdrage leveren aan de economie en staatskas, hihihi
Alé kgaat maar stilleggen zeker voor dat ter in Belgie computerschermen door het raam beginnen te vliegen.
Of toch, nog één keer dan: hihihi
Enfin, Nha Trang en Saigon hebben dan men drie weken Vietnam afgerond.
En alhoewel dat er in Vietnam heeel veel te zien valt, en ik bijlange nog nie alles gezien heb was ik toch klaar om te vertrekken. Want van alle landen in zuidoost Azie deed Vietnam me nog veruit het meest aan de drukte van India denken!
Als al dat moois in Ha Long Bay nog niet genoeg was, doen we der in Sapa nog een schepje bovenop.
Sapa, in het bergachtige Noord-Vietnam. Eindeloze panoramas, groener-dan-groene rijstvelden en uitdagende bergtoppen.
Maar om al da moois te kunnen meemaken heb ik wel eerst nog maar weeral eens een slapeloze nacht in een hardsleeper trein moeten doorstaan. En geloof me vrij, de hardsleepers in Vietnam zijn we letterlijk hard-sleepers.
Maar ook die momenten passeren uiteindelijk, en het gevoel om dan van het treinstation in een minibusje naar dat bergdorpje te rijden met een bloedrode ochtendzon tussen de bergen aan de horizon heelt al snel alle wonden.
Natuurlijk kom je niet naar Sapa om aant strand te liggen, das voor een andere keer. Dus werden de wandelschoenen met veel plezier nog eens bovengehaald, met de intentie om toch ergens int ronde nog eens een top te beklimmen. Eerst had ik nog Mt.., hoogste top in ZO-Azie willen doen. Maar alleen rondtsjoolen daar is niet toegestaan aangezien het in een nationaal park ligt en de touragentschappen te veel centjes zouden verliezen natuurlijk.
En over veel centjes gesproken, de goedkoopste toer om in twee dagen naar boven en terug beneden te wandelen kost zo een goei zeventig dollar!! En das dus enkel om te wandelen hé!
Na een namiddagen prijs vragen heb ik dan toch snel beslist om men zeventig dollar in men zakken te houden en voor vijf dollar een mobilette en kaart te huren en zelf een andere berg te gaan zoeken.
Zo gezegd zo gedaan, sanderdaags smorgens vroeg op weg en op zoek naar een schoonen bergtop. Noord-Vietnam is natuurlijk nie zoals de Franse Alpen en zodoende is de weginfrastructuur navenant. Om een idee te geven na één uur op verharde weg en twee uur op aardewegen langs de bergwanden in tweede en eerste vitesse omhoog wast gedaan met berijdbare wegen. Khad mij nochtans al vree ver geriskeerd en kgeef nog nie te snel op maar nu wast echt niet meer mogelijk om nog verder te rijden. Dus mobilette aan de kant gezet en de rest op eigen kracht naar boven.
En het mooie van zo een eigen ondernomen avontuur in the middel of nowhere is dan da je op plaatsen komt waar geen enkele toerist ooit geweest is. En zo ben ik dan een authentieke hill tribe gemeenschap binnengewandeld, binnen geweest in die authentieke huisjes en met handen en voeten toch ietwat van een gesprek proberen aan te gaan.
Na heel de boel op stelten gezet te hebben door mijn aanwezigheid en met een hele meute kinderen roepend en zingend achter mij weer op weg naar de top van dien berg.
Mezelf een weg zoekende door het bamboo-bos begon het hoe langer hoe steiler te worden. Zo steil dat ik op den duur men camera moest wegstoppen omdat ik alle handen en voeten nodig had om bij iedere stap nie terug naar beneden te gletsen.
Yesss daarvoor ben ik naar hier gekomen natuurlijk!
Een paar uur zwoegen en zweten en een weg zoekende naar boven kom ik dan uiteindelijk aan bij de top..
Om te zien dat het weer zo een verticaal recht naar boven veertig meter hoge kale rotswand is.
Deju, en nu??
En nu? een aap in tenue antwoord ik dan soms een keer, maar nu wast ter nie veel meer aan te doen.
En toen dak dacht dat het niks ging worden voor vandaag komt ter daar ineens een local met een machette uit het bosgekropen. En hou wel in gedachten dak dus drie uur rijden en een paar uur wandelen temidden de brousse zat hé!
Eerste gedachte was nog: shit, ik ben hier op een plaats waar dak nie hoor te zijn. Maar na wat met handen en voeten expliceren dat enkel naar den top is dak wou was de spanning al direct wa minder.
En ineens neemt dien kerel mij dan mee naar de achterkant van de rots, daar in de schaduwzijde groeien varens en struikjes langs de wand omhoog. En als je dan echt op de eigenlijke top wilt staan is er maar een mogelijkheid hé: recht omhoog klimmen, hangend aan die planten. Allemaal vree spannend en nie zonder risico weeral, maar dikke leute natuurlijk.
En hoe je je dan voelt na zo een tocht kan je zien op het filmpje daar opgenomen.
En daar sta je dan.. op dien top.. na een intense klimtocht.
En dan kun je jezelf als mens maar één vraag stellen
hoe geraak ik hier ooit van ze leven weer naar beneden!
27 James Bond, een mens moet zen prioriteiten kennen
Ha Long Bay,
UNESCO werelderfgoed evenals parel en uithangbord van Vietnam.
Voor mij persoonlijk weeral eentje die hoog genoteerd stond op men lijstje en waar ik met heel veel verwachting naar uitgekeken heb. En dan te weten dat ik zelfs al mensen tegengekomen heb die naar Vietnam gingen en die twijfelden of ze wel naar Ha Long Bay zouden gaan?! Come on?!
Met een wondermooie blauwe hemel en een tweedaagse met overnachting op de boot int vooruitzicht stond ik dan toch maar op de kaai in Ha Long.
Eindelijk Ha Long Bay...maar euh.. tis wel op een boot hé, juist ja. Afwachten wa dat gaat geven dus! Maar meevaren ga ik, dat staat vast.
En van zeeziek zijn was helemaal geen sprake gezien dat Ha Long Bay in een 'baai' ligt hé, en zodoende alle golfslag en stroming uitgesloten is. Resulterend in een onbezorgde en vooral uiterst stabiele boottocht!
En als da nog nie genoeg leute bracht was er nog het klimmen zonder koorde op die rotsen en dan in het water springen. Het van het dak van de boot, tien meter naar beneden het sop in springen, het s'nachts naar een mega-schoone sterrenhemel én vallende sterren staren en het s'nuchtings met een adembenemende zonsopgang wakker worden. Het kajakken, het lekkere eten en de baai van James Bond is al snel bijzaak, een mens moet zen prioriteiten kennen hé.
Ha Long Bay is werkelijk fantastisch, super-romantisch en absoluut niet te missen in Vietnam! En ja het is toeristisch, en ja het is commerce, maar als je daar naast kunt kijken: man man...
Ha Long Bay, here we come
Drijvend dorpje, kvraag mij toch af hoe da werkt als ter weer eens zo een tyfoon passeert
Na men toch wel zwaarste busrit tot nu toe, toeter toeter, en een half uur rondtsjoolen om een bed te vinden, toeter toeter, ben ik dan toch gesetteld geraakt voor de nacht in Ha Noi, toeter toeter.
Van het slapende Laos rechtstreeks in het drukke 'old quarter' van Ha Noi, toeter toeter. En kheb het geweten, toeter toeter.
Alles waar ik normaal voor vlucht in een grote stad, toeter toeter, krijg ik hier weer eens tegen men oren gesmeten, toeter toeter. Ik dacht in Peking al veel scooters en mobiletten gezien te hebben, toeter toeter, maar Vietnam overschaduwt dat dan toch met gemak , toeter toeter. Kheb al veel woeste verhalen gehoord over het Vietnamese verkeer, toeter toeter, en kheb toch al teen en tander tegengekomen in het verkeer ondertussen, toeter toeter, maar eerlijk is eerlijk, toeter toeter, weeral overschaduwt Vietnam dat met gemak.
Maar willen of niet, toeter toeter, kmoet der door, toeter toeter. Om te beginnen moet er dringend een bezoekje gebracht worden aan de kapper, toeter toeter, want kheb al veel te veel reacties gehad de laatste weken, toeter toeter, en tbegint misschien toch wel weer eens tijd te worden, toeter toeter. Dan moet ik nog een nieuwe, toeter toeter, zonnebril zien te vinden, toeter toeter. Aangezien ik men vorige in een vlaag van empathie gedoneerd heb aan de locals in Laos, toeter toeter. En binst dak hier dan toch ben, toeter toeter, had ik tussen het boeken van de trip naar Ha Long Bay en het wa rondvragen over Sapa, toeter toeter, toch nog eens wa willen rondlopen in het park en omliggende straatjes, toeter toeter.
In alle drukte en bezigheid, toeter toeter, heb ik toch nog een nieuwe kunstvorm ontdekt, toeter toeter: het spitsuur in Ha Noi.
Tis heel simpel, tkost geen geld, toeter toeter, en twerkt als volgt: je wacht tot het spitsuur, toeter toeter, vervolgens, toeter toeter, zoek je jezelf een kruispunt en een plaats met overzicht, toeter toeter. Dan kruis je je armen, overkijk je het spektakel en neem je een bedenkelijke, doch glimlachende blik aan, toeter toeter.
Ik beloof het u, toeter toeter: het verkeer in Ha Noi is kunst! En een plezier om naar te kijken, toeter toeter, zie filmpje via link onderaan.
Enfin, toeter toeter. Na de gekheid van Ha Noi, toeter toeter, kijk ik met veel plezier, toeter toeter, en eigenlijk ook wel veel verwachting, toeter toeter, uit naar men volgende bestemming, zijnde, toeter toeter: Ha Long Bay!
En, toeter toeter, er kan veel gezegd worden over Ha Noi en Vietnam, toeter toeter, maar feit is, toeter toeter, dat er hier toch wel heel veel getoeterd wordt! Toeter toeter.
Ha Long Bay, here I come...
het spitsuur in Ha Noi: een symphonie van behendigheid en opportunisme
"street-food" in Ha Noi: lekker, goedkoop en gegarandeerd diaree
en toen moest ik nog maar eens aan men zusje denken
Link naar filmpje "the art of traffic, Ha Noi" klik
Een busreis is eigenlijk nog goed te vergelijken met wiskunde.
En aangezien iedereen kan tellen, rij en tel efkes met mij mee:
01 vreselijke busrit. 02 keer de zon zien ondergaan door het raam. 03 uren om de grens met Vietnam over te geraken. 04 plasstops van elk twee minuten. 05 keer mij beklaagd dak misschien toch beter het duurdere vliegtuig had genomen. 06 frutin pilletjes in een poging om de maag wa te stabiliseren. 07 keer opgekrikt langs de kant gestaan door remproblemen. 08 bijkomende passagiers opgepikt ook al was de bus stampvol toen we vertrokken. 09 keer mijn buurman van mij afgeduwd, hij had geen problemen om de slaap te vatten. 10 onvoorziene stops door mechanische problemen. 11 euro kost zo een ticketje, omgerekend, om mee te kunnen. 12 kartonnen dozen waar men benen moesten zijn.13 tapijten achter men rugleuning waardoor die enkel nog rechtop kon staan. 14 pogingen om men benen toch eens te kunnen strekken. 15 minuten gruwelijke pijn voor dien gast die, bij het laten zakken van de bus op kriks, zen arm heeft gebroken. 16 keer men mp3 bovengehaald om van deuntje te kunnen veranderen. 17 uur plaatselijke tijd: het vertrek in Vientianne. 18 duizend Dong voor één US Dollar, om te wisselen aan de grens. 19 keer het locale muziekfestival op de televisie in de bus gezien. 20 keer de lucht in gekatapulteerd na weeral veel te snel over een bobbel in de weg te zijn getjeesd. 21 uur s'anderdaags aangekomen in Ha Noi. 22 uren initieel voorziene reistijd 23 pogingen om toch heel efkes de oogjes dicht te doen. 24 keer direct nadien terug wakker geschud plus één keer om zeker te zijn. 25 dagen geldig verblijf in Vietnam op men visum. 26 krampen in men billen gezien de ergonomische zithouding. 27 bijna-dood ervaringen in het voorbijsteken mét tegenliggers. 28 uren in een 'local' bus tussen Vientianne en Ha Noi.
Aan het landschap en de taal denk ik Laos, maar aan de gebouwen, de invasie fransen en de croissants zou je denken Frankrijk.
Hey?!: croissants? en kijk: baguettes.. en: chocolakoeken... wow: zelfs appelkoeken en gebak en al da je wil op een luie zondagmorgen! Woehoew! nog eens deftig ontbijten, met alles der op en der aan en met tzonneke op het gezicht. Vive Lao!
Laos was ooit een franse kolonie en da heeft duidelijk zen strepen nagelaten! Niet alleen de alom gekende franse bakkerijen maar ook prachtige monumenten en koloniale gebouwen. En tmoet in den tijd toch een zuid-franse kolonie geweest zijn want tis hier allemaal vreed 'a laise'. Laos met de "L" van Lazy zenne!
Eigenlijk is Laos nog tmeest gelijkend op Noord-Thailand, maar dan twintig of dertig jaar geleden. En in veel opzichten is da nog een zegen maar deju, tis toch afzien om vant een naar tander te reizen hoor. De weginfrastructuur is alles behalve vlotjes en gezien de geografische grillen verre van rechte boane! Tis al bijna just gelijk in Nepal, surtout int Noorden.
Gezien het feit dat er geen rijdende treinen te vinden zijn in Laos is het aanbod busverbindingen dus exotisch genoeg en op sommige trajecten ist zelfs mogelijk om een sleeperbus te nemen, das dus met bedjes in plaats van zetels.
En tklinkt allemaal wel veel comfortabeler dan een gewone bus maar twerkt dus als volgt:
Eerst en vooral is de lengte van de bedjes, en ik zeg wel bed-jes, op maat van een gemiddelde Laos-tiain. Als je wa groot bent zoals ik: pech onderweg. Vervolgens ziet het er breed genoeg uit, maar das omda je der met twee personen in ligt. Als je alleen reist zoals ik: pech onderweg. Met wa geluk heb je dan zo een kleinen aap van een jaar of 15 naast u liggen, die nog tbest te vergelijken valt met Billy Turf én die geen twee minuten stil kan liggen. En als ter één ding is waar ik precies nie goe tegen kan ist dus da ze nie stil liggen naast mij! Dus, pech onderweg.
Nader inziens neem ik int vervolg terug ne gewone bus zenne.
Maar enfin, kben dan toch in Vientianne geraakt. En om s'lands hoofdstad te zijn is het hier al bij al toch nog vree klein en vree rustig., eigenlijk zoals alles in Laos. Zelfs de motorbike-chauffeurs liggen liever achterin in hun hangmat te slapen dan mensen te ronselen om rond te voeren. Heel raar gedrag allemaal. Tis best wel plezant zo een dagje rondtoeren op een velo in Vientianne, nie te groot, nie te klein en al opt gemak.
Maar in Vang Vieng ist allesbehalve opt gemak! Tis al bijna of da Bangkok's Khao San ,mega-toeristische-jonge-dronken-tieners-me-veel-laweijt, Road hier is neergestreken. En afgezien van een dagje klimmen en tubing heb ik Vang Vieng heel snel omgeruild voor de mooiste stad van Azië: Luang Prabang.
En Luang Prabang mag zich terecht wel mooiste stad van Azië noemen wa mij betreft! Koloniaal, verzorgd, vredig en bijna properder dan anders. Luang Prabang is leunend op zen faam natuurlijk nie echt goedkoop, maar tis zo plezant daj der gerust een tijdje blijft rondhangen.
En gezien de ligging, een heel goede uitvalsbasis om trektochten te doen of nog meer het Noorden in te trekken.
Tis, by the way, hier dak men verjaardag gevierd heb. Met een deel gasten waarmee dak samen aant reizen was, de nodige vloeistoffen én zelfs frietjes, en met verlies van men zonnebril tot gevolg!
En aangezien dak een paar uur later een bus naar Vietnam moest halen zal hij daar dus blijven. Kheb het gevoel dak verre van genoeg gezien heb van Laos, maar kbetwijfel of dak int tkorte nog eens terug zal komen hier.
Al bij al is Laos een schoone ervaring geweest en zeker niet te missen in een Zuid-Oost-Azë-avontuur. En ondanks de snelle kaalkap in de bossen en het nog steeds dreigende UXO-gevaar in vele streken (een amerikaans kadootje in de Vietnam oorlog ) onthoud ik vooral één ding:
Laos = groen.
hill tribe village, doe da eigenlijk nie zo graag. Tis alsof je in de dierentuin rondloopt
de 'Arc de triomphe' van Vientianne
groener dan dit ga je de rijstvelden nie vinden, en de berg rechts in beeld kun klimmen
want Chiang Mai ligt te midden de bergen en jungle en heeft vanalles te bieden alst op trekkings en avontuurlijke sporten aankomt. De trekkings heb ik deze keer aan mij voorbij laten gaan, iets té toeristisch voort tmoment. Maar die avontuurlijke sporten hadden wel een grotere aantrekkingskracht.
En kheb mij allesins goed laten verleiden.
tbegon nog relax met een dagje Thai kookcursus: s'morgens naar de plaatselijke markt met tekst en uitleg en dan zelf een zestal potjes te koken. Veel plezier gehad en allesins genoeg gegeten dien dag. Kzal u toch moeten teleurstellen wa betreft het eens langskomen om te komen koken, maar ge moogt gerust mijn boekje eens lenen. Tis al iets hé.
Goed opgewarmd en voorzien van alle nodige "powerfood" wast daags nadien de beurt aan het singletrack downhill mountainbiken! Twas allesins steil en 'challenging' genoeg, en toegegeven, nog de grootste verassing van de week. Khad wel al wa gemountainbiked en de nodige heuvels afgecrossed, maar singletrack downhill man! shjjjiiiiiittt.
Héél cool!
Dikke fun verzekerd en weer genoeg grenzen tegengekomen om te verleggen. Tkon natuurlijk weer nie zot genoeg maar ergens toch nie de volle 100% gegaan in de gedachte dat een gebroken wat-dan-ook nu echt wel nie welgekomen zou zijn. Enfin, afgezien van de wat ingehouden rijstijl toch heel veel plezier dien dag en een mega-gevoel nadien. Dit zal ik in de toekomst nog wel doen.
Toch wa stijf en veel te moe na weeral veel te laat in bed te zijn gekropen na een weeral veel te plezante avond, s'morgens vroeg opt appel voor het rotsklimmen. Deze keer mét professionals én deze keer wil ik absoluut eens deftig klimmen en deftige uitleg krijgen!
Zo gezegd, zo gedaan en terug vanaf nul begonnen zoals dat moet. En ondanks niet de volle 'power in the body' toch geëindigd met twee zes A plussen. Da zijn toch al redelijke klims en kwas best content van de geleverde prestaties. En aangezien dak altijd wel graag geklommen heb en zeker nu met al de nodige voorzieningen, beslist om nog een extra dag te doen na men driedaagse. Voorklimmer cursus, kwestie van int vervolg zelf, "veilig", uit de voeten te kunnen.
Last en misschien toch een beetje least is er nog een dagje rafting gepasseerd.
De familie in de derde boot waarvan we de onderkant van de boot eens kunnen bezichtingen hebben zal het waarschijnlijk veel te wild gevonden hebben. Maar eerlijk, ik vond er nie zo veel aan. Alé twas wel leutig hé en kheb wel plezier gemaakt, maar khad het mij allemaal wa zotter voorgesteld. En eigenlijk wa teleurgesteld teruggekeerd dien avond. You win some, you loose some hé. En twas azo al een heel ferme week ,plus dak er nog een dagje voorklimmer cursus bij had, dus eindconclussie: super!
Maar mooie liedjes... én met weeral het einde van het visa in zicht naar noord-oost Thailand om daar het zuiden van Laos binnen te gaan. Thailand loopt ten einde, en dit hoofdstukje in men reisdagboek is er één van heel veel leute en heel veel contentement geweest.
Met een goed gevoel en goed geladen batterijen op naar Laos...
zuid-oost azie kun je ook wel de fruitlanden noemen
rijst is nie zo maar rijst zenne, en nie in zakjes
versje curry maken
crazyass downhill mountainbike team, voor de inspanning
na de inspanning
climbing, climb on
drappeaus
wat .. kweet et al ie meer
En dan heb ik nog groot nieuws. Na juist geen zevenentwintig jaar ist mysterie van mijn voornaam eindelijk opgelost. Djordi, komt uit .. Catalonië. Komt van het Spaanse Jorge. En betekent zoveel als het Engelse Georges of Franse George.
Niets Scandinavisch dus, al is er in de Shetland eilanden, die toch wel ferme Scandinavische roots hebben (de Vikings zijn daar ooit eens gepasseerd hé), een traditionele naam Geordiy.
21 dagen in Thailand en nog geen letter geschreven!
Logischerwijze kan dat maar twee dingen betekenen: of der is helemaal niets om over te schrijven of tis veel te plezant en der is geen tijd meer over óm te schrijven
Maar aangezien ik hier al 21dagen ben moet het nie veel verder gezocht worden hé.
Thailand is perfect wat ik nodig had na Nepal en India!
Kmoe wel toegeven dak, na het landen in Bangkok en met de VIP bus naar Khao San Road werd gebracht, ik zowaar een halve cultuurschok tegen men appel gesmeten kreeg. Kwast duidelijk nie meer gewend, die propere straten en al dergelijks wat van een geciviliseerd land verwacht kan worden. Maar kwas toch heel content hier te zijn, na van planeet India te komen en voort eerst na enige tijd nog eens terug op aarde geland te zijn. En alhoewel ik eigenlijk nie zo aan steden en drukte ben, was Bangkok en entourage een zeer welgekomen afwisseling.
Nie verwonderlijk dak de eerste vijf dagen enkel en alleen wa gechild heb en met een paar heel interessante mensen op stap ben geweest...
En dan naar Kanchanapuri, iets ten Noorden van Bangkok. Eigenlijk bijna van tzelfste uitgenomen dak daar toch de moeite heb genomen om naar 'the bridge over the river Kwai' en bijhorend museum te gaan kijken alsook de watervallen in het nabijgelegen Nationale Park.
Heel plezant allemaal, en schoone foto's.
Van daar wast dan nog naar Ayuthaya, das een oude hoofdstad met vooral heel wat ruines en oude tempels. En omdat al die dingen toch wa ver uit mekaar liggen wast nog eens een goed excuus om een tweewieler te huren en al rond tzjeezend vant één naar tandere te gaan.
Thailand is hypertoeristisch, en vooral nu met de congees!
Kzie en kvoel da goed aan het soort mensen dak nu meer en meer tegenkom, het verschil tussen toeristen en reizigers is groot. Maar kbegrijp wel waarom Thailand zo populair is, theeft zowat alles te bieden: van witte stranden tot bergen en jungle. Alles in een herkenbaar geciviliseerde setting zoals gewend van thuis en toch exotisch genoeg om helemaal anders te zijn.
Same same but different zoals da ze in Chiang Mai zeggen.
En daar wast nog tplezantst van allemaal!
hoe kun je schooner verwelkomd worden dan met een regenboog
den dezen noemen ze "Big Boeddha"
de (nieuwe) bridge over the river Kwai
Kanchanapuri National Park met zen watervallen
tzijn der maar een paar van de vele
Chichita kennen ze hier nie, maar tzijn wel vree lekkere
Ayuthaya, tempels..
..en ruines
van heel lang geleden
de dezen noemen ze "Liggende Boeddha", ze zijn toch creatief met hun benamingen hé
Alez de Taj was toch eki de moeite, maar Agra is nu precies nie echt de stad waar da je voor tplezier een paar dagen blijft rondhangen.
Dan maar snel een weeral veel te duur tatkal treinticket kopen en afzakken naar Varanasi. Kheb er al veel raars over gehoord dus kben vree benieuwd wat zal geven. En zoals dat nog nie vanzelf gegaan is hier in India, is er toch weer een nachtelijk incidentje nodig geweest om uiteindelijk toch in Varanasi te geraken. Met 'maar' drie uur retard deze keer!
Maar kweet eigenlijk nie of dak er wel goed aan gedaan heb om tot hier te komen. Van alle smerige, ambetante en 'ongelofelijke' plaatsen neemt Varanasi toch makkelijk de koppositie in. Bijna tzelfste als in Agra, alleen met meer mensen, met meer spanningen, meer stront en afval en met meer en kleinere straatjes. Ook de toon in de achtergrond is hetzelfste, alleen de tekst is wa anders. Hier ist alle drie meter "yes, boat my friend. Good price my friend" waar dat in Agra voornamelijk riksja's waren die men vrienden aanboden.
Varanasi de heiligste Hindu stad. En tis ter aan te zien. De Ganges is een wonderdrankje, Panoramix waardig, waar lustig uit gedronken wordt! Ondanks dat de as van de verbrande doden, de lichamen van de 'speciaal' gestorvenen, de was en de plas en de behoefte van mens en dier daar ook hun laatste rustplaats krijgen.
Superman had zen kryptonite die hem onoverwinnelijk maakte, hier is Varanasi ist simpelweg de rivier. Of zou al dien drugs hier der ook iets mee te maken hebben? In ieder geval heb ik het hier na drie dagen toch ook al weer gehad en dus wordt het weeral zo een Tatkal ticket om mij hier uit da zottekot te bevrijden. En int wachten op de met zes uur vertraging sleeper-train die mij naar Kolkata zal brengen, kom ik nog van een Israeliër te weten dat hij deze morgen na het zien van een door honden aangevreten lijk er ook genoeg van had.
Snel naar Kolkata om men visa voor Myanmar te gaan ophalen en dan weg hier!
Maar dan wist ik nog nie dak eerst drie uur zeiknat geregend op zoek zou mogen gaan naar dien ambassade om te horen dat het visum twee weken op zich laat wachten en dat de laatste vlucht voor de komende twee maanden van Kolkata naar Myanmar over zes dagen al vertrekt!
Hoe ist mogelijk, hoe ist mogelijk.
Myanmar zal dus voor nen andere keer zijn, den dezen zet het aan naar Thailand.
Varanasi langs de Ganges
een rustpunt in men wandeling langs de rivier, theeft spijtig genoeg nie te lang geduurd.
tja de rivier is van alles en iedereen hé
eerste keus rundsleder verkrijgbaar in volgende kleuren: zwart
wit
bruin
tzijn geen vlekken op de lens hoor daj ziet op de trappen
% schoone van verre mo verre van schoone zoals da we da zeggen
en om da te vieren springen we zoals plons de gekke kikker nog maar eens int water
Incredible India is de algemene slogan hier, alé zo promoot India zichzelf.
En kmoe zeggen kvind het inderdaad ook ongelofelijk, maar nie zoals da zet hier bedoelen. Tbegon al aan de grens, tussen de modder en de stront. Bijna geript en int zak gezet door ne locale opportunist. Maar nie met den dezen zenne, hij was bijna weg met de centjes maar dan moest em toch eerst nog uit de bus geraken. En daar stond ik dus. Blijkbaar moet ik toch ferm uit men rapen geschoten hebben want heel de bus stond mij aan te gapen achteraf. Enfin khad toch men geld terug en hij mocht eigenlijk nog content zijn dak hem geen patat verkocht heb want em verdiende het wel.
Incredible India!
En dan Gorakphur station. Stel u voor een station de grootte van station Brugge of Hasselt met al de mensen van de drie stations in Brussel erin. Allemaal hangend en liggend op de grond en allemaal Indiërs, donkere kerels dus. En dan loopt er daar één bleken tussen die toch ook graag de trein van 23.30u zou nemen. Kant u verzekeren, als je wa tekort aan aandacht moest hebben, tis de place to be zenne. Kheb men camera toch maar in men rugzak laten zitten deze keer, dus geen actie foto's.
Daarbovenop was de check-out in men mega-hotel tegenover het station om 10.00u, dus khad wel wat tijd te vullen voor ik men twaalf uur durende treinrit die er uiteindelijk zeventien geworden zijn naar Agra kon aanvatten. Rondtsjolend in het slijk en de stront, en geambeteerd door bijna iedere marchan en riksjacoureur die mij allemaal als "my friend" zien (uit pure naastenliefde verzekers), heb ik het concept "met-de-duimen-draaien" toch weer een nieuwe dimensie gegeven.
Incredible India!
In Nepal kunnen ze der al goe weg mee maar hier in India ist nog een pak erger hoor. Kheb er in Agra meer dan één gehad die mij probleemloos tien minuten bleef achtervolgen in de hoop om mij toch maar in dien riksja te krijgen. Ze testen hier ferm uw geduld moek zeggen en soms moet je je toch inhouden om nie...
En dan zijn er nog die pipo's die wachten tot dat donker wordt om dan als "my friend" naast u te glippen en letterlijk in uw oor te komen fluisteren of ge geen hasji, of coke nodig hebt. "GET THE FUCK AWAY FROM ME YOU FUCKING FUCKS!!!": is zowat het enige da je op den duur nog wil roepen. Shit man. 1.1miljard Indiërs en ze hangen allemaal rond mij als vliegen op ne stront, en ook da ligt hier weer genoeg! For fucks sake! Steekt die verdomde koeien toch eens in een wei, da ze daar de boel wa gaan onderschijten. En terwijl da ge dan bezig zijt ruimt dien afval hier overal eens op en recycleert da wa, castreert die bende zwerfhonden en ruimt dien stront op. En neen ik ben geen wandelende geldzak waar da ge aan moe komen schudden in de hoop da ter wa uitvalt én neen ik ben uw vriend nie! FUUUUUUCK
Incredible India!
Wa da ongelofelijk is, is dat diezelfde mensen zijn die toch maar het meesterwerk dat de Taj Mahal is gebouwd hebben. En wa da nog ongelofelijker is, is da nadat de Taj afgewerkt was de handen van de kunstenaars die hem gebouwd hebben afgekapt geweest zijn omda ze hem toch zeker nie zouden hebben kunnen nabouwen.
En jammer genoeg heb ik deze keer de zonsopgang nie gezien ondanks het feit dak om half vijf ben opgestaan. Maar diezelfde wolken die de zonsopgang verborgen gehouden hebben, hebben wel voor een uniek decor gezorgd. Tzelfste maar heel anders dus.
Incredible India...
Gorakphur station by night
den Taj Mahal in al zen glorie
de details van de Taj worden gebruikt in vanalles en nog wa. Eén zo een ontwerp in een Perzisch tapijt noemen ze : the windows of live, genoemd naar de Taj. En als je dan antwoord dat de Taj wel een tombe is laat de repliek wel een tijdje op zich wachten.
maar tis toch eens de moeite om te zien
da had ik tot nu toe ook nog nie tegengekomen.
alez hoe goed is de kennis?
met één bult ist een ... met twee bulten ist een ...
Op het programma deze week: Visa aanvragen voor India, uitstapje naar Barakhpur en gewoon wa chillen om terug wa de batterijen op te laden na Tibet.
Maar da was zonder ziek zijn gerekend! Wat begon met een verkoudheid en keelpijn de eerste week (vermoedelijk het temperatuursverschil en onze vijf uur op de bus in den trek, we hadden der alle drie van), ist dan toch nog geëindigd in een tweede week diaree en zelfs koorts.
Natuurlijk krijg je zo een nachtje buikkrampen en koorts maken de nacht voor da je zeven uur in een 45°C warme bus op zo een "kaarsrechte" bergweg van Kathmandu naar Pokhara moet. En natuurlijk krijg je na daar vier dagen iedere tien minuten naar de pot te crossen de nacht voor da je diezelfde leuke rit terug moet maken weer zo een koortsaanvalletje da je dan toch maar beslist om de antibiotica boven te halen en der een halt aan toe te roepen.
Wat een vier-daagse trektocht in Pokhara had moeten worden is een close-encouter met de pot gebleven. Urineren langs de anus om het beschaafd te zeggen. In West-Vlaanderen zouden we zeggen: pissen langs je gat, maar kan da toch nie typen hé. Afgezien van dien ene betere dag da we moto's gehuurd hebben en dan maar wa rond het meer gereden hebben is er in Pokhara nie veel gebeurd dus.
Dan maar terug naar Kathmandu om dien verrekte visa te gaan halen (Nepal was vijf minuten, India verre twee weken en drie keer naar de ambassade lopen), en daarna richting Zuid-Nepal.
Chitawan nader bepaald, net naast één van de Nepalese Nationale parken en das er één in de jungle. Tijgers en krokodillen heb ik jammer genoeg nie gezien. Maar wel olifanten en neushoorns, alsook twee rode mieren en een bloedzuiger van te dichtbij.
Jungle walk, kano-tocht, elephantride, elephant breeding center en Tharu lokale volksdansen hebben de week compleet gemaakt.
Nepal heeft mij verrast moet ik zeggen. Zo veel diversiteit in natuur en landschap had ik nie verwacht.
Tis een speciaal land wa betreft politieke situatie en zo, en de stroom valt hier meer uit dan da kik naar de pot gelopen ben die ene week maar desondanks alles heeft Nepal heel veel te bieden voor een heel goeie prijs.
Kzie mezelf hier nog wel eens terug komen om die trektochten te doen en wa te raften en zo. Maar alé men visum loopt ten einde en de moeson is hier ingezet, dus weeral direction sud.
En das naar het menselijke mierennest: India!
Barakhpur, eeuwenoud dorp nog steeds bewoond ge komt ze toch overal tegen hé Pokhara lake de boosdoener, in men bed! elephant breeding center neushoorns op de elephant safari de tharu
Ik zie de friendschip bridge al liggen maar moet eerst de Chinese douane nog passeren.
Alles verloopt zoals gewoonlijk tot men rugzak door de X-raymachine gaat. Groot alarm! De Chinese autoriteiten zien een mysterieus en hoogstwaarschijnlijk levensgevaarlijk wapen in men rugzak zitten.
Men rugzak vliegt eruit en ik wordt bevolen om alles uit te halen. Vermoedelijk men leatherman denk ik, of er heeft iemand iets in men rugzak gestopt zonder ik het wist; drugs, een pistool, een zwaard, misschien een bom. Maar ik heb dat toch altijd zo goed in de gaten en met die cover zou da quasi onmogelijk moeten zijn. Ik kijk spannend uit naar wat het nu zou kunnen zijn dat mij hier seffes men hoofd gaat kosten, en waar zo zwaar aan getild wordt.
Maar niets van dit bovenstaande zou de interesse getrokken hebben, want wat gevonden word is nog veel gevaarlijker... een boek!! En niet zo maar een boek hé. Een boek over China, men Rough Guide. Doelbewust wordt er door het boek gebladerd tot... de kaart van China tevoorschijn komt.
Het aanzicht is gewelddadig gruwelijk, ik wordt bekeken als zijnde verrader en vijand van de volksrepubliek. Op de kaart is Taiwan namelijk niet ingekleurd als zijnde deel van China! Hoe durf ik, ik zou me moeten schamen. Iedereen weet toch dat Taiwan een deel is van China, of toch?
Ik kom er nog vanaf met een waarschuwing en de mededeling dat ik dit boek China niet meer mag binnenbrengen maar Mike, die ook betrapt werd met ... zo een boek, had minder chance. Zijn boek was een Lonely Planet, en op die kaart staat Taiwan niet alleen anders ingekleurd maar ... er staan zelfs streepjes tussen het eiland en het vasteland!! ON-VOOR-STEL-BAAR. Hoe durft ie! Niet meer dan normaal toch dat ie het boek mocht achterlaten bij de Chinese autoriteiten.. Wat een arrogantie, ze moesten hem opsluiten.
En het lijkt misschien wat in het belachelijke getrokken maar de feiten liegen er zeker niet om.
Zo is het gebeurd, beeld je eens in!
Dan maar snel de brug over richting Nepal, ik twijfel nog even of ik net over de lijn men broek eens zou afsteken om men bloot gat te tonen als protest, maar beslis al gauw om het maar zo te laten.
Nepal is dan toch een heel pak simpeler hoor: 5min en je hebt een visa, 10min en je zit op de bus naar Kathmandu. En deze keer is da wel heel letterlijk bedoeld.
Na vijf dagen opgesloten en doormekaar geschud in onze landcruiser-bus. Opgesloten, want na acht- negen uur ist verschil met een vogel in een kooitje nie zo groot meer, zijn de volgende vijf uur richting Kathmandu een ware verlossing.
Ik zit op de bus! Het uitzicht in de vallei is fenomenaal, het gevoel als bevrijdend, ik zit op de bus! Met links en rechts een copain naast me helemaal vooraan, ik zit op de bus! Vrij als een vogel, de haren in de wind, ik zit op de bus! Ik voel me haast weer twaalf jaar oud en tis dulle leute, ik zit op de bus! En voor degene die et nu nog nie begrepen zouden hebben: ik zit niet in de bus. Op naar Kathmandu, controversieel China is al vergeten...
zoals dak zei: op de bus achteraan beginnen geleidelijk aan opschuiven om dan de plaatsen vooraan te bezetten Kathmandu, onder Moa-istische politiek
17 Tibet in het Himalaya gebergte, I shit you not!
De Tibetaanse hoogvlakte, ver genoeg boven de boomgrens om dor en stoffig te zijn.
Maar dit had ik wel verwacht, alé kwist het nog wa van de andere kant van het Himalayagebergte. Wat het ook mag zijn, één ding staat vast: het aanzicht is fenomenaal uniek! Groen en blauw langs de rivieroevers, alle kleuren bruin in de tektonische omhoog geduwde bergenketens en dan op de allerhoogste toppen de eeuwige sneeuw.
Als je er even bij stilstaat besef je heel snel hoe klein je wel bent.
Kijk en zie hoe een rivier, in de snijlijn tussen twee bergen, zich al tien meter diep een weg heeft uitgesleten, ieder jaar een klein beetje meer. Kijk en zie hoe de verschillende, miljoenenjaren oude oceaanbodemlagen, omhooggeduwd door die tektoniek bloot komen te liggen, geen verassing dus dat hier heel veel fossielen tevoorschijn komen. Kijk en zie hoe eindeloos dit Himalaya gebergte zich lijkt uit te strekken, berg na berg, top na top.
Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn natuurlijk. Dit is ook een vijandige omgeving, mens en natuur dienen hier te overleven. En dat is heel contrasterend met de schoonheid. Contrasterend is ook onze ervaring. En met ons bedoel ik één fransman, twee Ieren, twee Amerikanen en ikzelf.
Wij zijn de in Chengdu samengestelde groep die een negendaagse toer betaald hebben door dit ongelooflijke landschap. En zo mooi en overweldigend het landschap rondom ons, zo slecht georganiseerd en amateuristisch het reisbureau.
Gelukkig zat de sfeer goed en hingen we goed aan elkaar want voor ieder van ons is het Tibet-avontuur een ware beproeving geweest. Van niet nagekomen afspraken, tot onmogelijke dagindelingen, via uren tijdverlies door verkeerde transportkeuzes, naar uiteindelijke ruzies met de gids en het reisbureau en bijna te zijn achtergelaten te midden het Himalaya gebergte door diezelfde gids! Ik bespaar u de details.
Zo figuurlijk ongelooflijk dit massieve plateau, zo letterlijk ongelooflijk de zever en miserie om hier te kunnen zijn. Maar na alle gekheid op een stokje probeer ik toch zoveel mogelijk om mij er niet te veel van aan te trekken en vooral zo bewust mogelijk de omgeving rondom mij op te nemen en te genieten waar mogelijk.
Vijf dagen door mekaar gesmeten in een kleine bus waar we landcruisers moesten hebben, gemiddeld negen uren per dag in die bus en één keer twintig uren in de bus in amper vierentwing uren tijd, aangekomen om vijf uur s'morgens.
I shit you not! Tis geen lachertje geweest.
Wie in Tibet wil zijn moet lijden.
Het plateau, de weg ziet ter effen uit maar niets is minder waar hoor. pitn en bultn an olle kanten...
...en een verzakking hier en daar
swastika, der heeft da nie zo lang geleden een sloeber gestolen en omgedraaid gebruikt hé. Maar dit is den originelen
"Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven" zong den raymond ooit. Ewel hier weten ze hoe da moet.
En da zijn die mannen hun schoenen, kheb mij laten wijsmaken dat ter geen linkse en rechtse tussenzitten. Denk daj ze nie in de brantano zult tegenkomen
Jong geleerd... , de droevigheid krijg je der voe niet bij
Elke dag opnieuw, maar deze keer toch da ietsje specialer
Nen Tibetaan se
Tzijn nie alleen natuurlijke bergen da je hier ziet
Tzelfste maar gans anders
En dan is em daar hé. Ook voor Tenzing en Hilary is er ooit een eerste keer geweest
Been there, done that, en op aanraden van KR, took the picture want het t-shirt was te duur
Tibetaans guesthouse
Op weg naar de grens met Nepal, stilletjes aan terug onder de boomgrens. Soms vallen der al eens wa steentjes naar beneden
Onze "landcruiser-bus"
up en neere weg en weere...
... je zou ter dronke van worden
noot: alle foto's worden genomen met een Nikon D90 en 16-85 Nikkor lens( = NIET de standaard kitlens). Maar enkel een goede camera is geen garantie voor goede foto's. Als autodidact zijn er heel wat boeken verslonden geweest en daarbovenop heeft Jelle V. in de cursus fotografie de puntjes op de i gezet en heel wat handige tips meegegeven.
Ik heb de verboden stad gezien in Peking, maar dit is zonder twijfel de echte verboden stad!
Wat zeg ik, het is een f*cking belegerde stad. Op iedere hoek, in iedere straat, op ieder dak staan Chinese militairen. Allemaal in antidemonstraties outfit, bewapend met alles der op en der aan. Ist nie in de gaten houden en patrouilleren dan ist incognito afluisteren.
Ik zeg het u: China is paranoïde en geschift!
Als de bergen rondom mij aan Afghanistan herinneren dan ben ik met deze militaire aanwezigheid beslist terug in Kaboel hoor. WTF!! En durf ter geen foto's te maken van die militairen of ge zijt uw camera kwijt, durf geen commentaar te geven over China of ge wordt het land uit gezet. Allemaal voor het goede doel maar niemand in de wereld mag het weten of zien. En dan is er zogezegd niets te verbergen.
Mij stoot het ferm tegen de borst maar wat beslist nog erger is is dat hier dus mensen wonen. Authentieke Tibetanen die dag in dag uit met deze situatie moeten leven. Velen onwillens en machteloos. Gedoemd om als volk verslonden te worden door het gele gevaar. Nu al wonen er meer (door de staat gesubsidieerde) chinezen dan Tibetanen in Lhasa. Alle belangrijke posities , institutionele- en uitvoerende machten, grote winkels etc zijn bezet door Chinezen. En terwijl het nieuwe (Chinese) stadsgedeelte constant word opgewaardeerd, volgebouwd en voorzien van faciliteiten raakt het oude (Tibetaanse) stadsgedeelte alsmaar meer verloederd.
Net zoals velen hoop ik op vrijheid voor het Tibetaanse volk maar bij dit aanzicht realiseer ik dat de Chinese greep op Tibet harder is dan ooit en vrees het ergste. Hopelijk komt er snel een oplossing.
Maar voorbij de Chinese façade gekeken is Lhasa natuurlijk nog altijd een historische, mythische stad met een heel religieus en spiritueel verleden. Naast de vele Boeddhistische kloosters en monniken staat daar niet toevallig ook wel het Potala Paleis. Dit prachtige paleis, gebouwd onder impuls van de vijfde Dalai Lama eind- begin 14de-15de eeuw zou nog steeds de thuisplaats van de huidige 14de Dalai Lama moeten zijn, zij het niet dat...
Zo prachtig dit paleis aan de buitenkant, zo indrukwekkend en historisch binnenin. Jammer genoeg maakt het overweldigend gevoel snel plaats voor een soort walging en verdriet bij het zien dat de hoogste Boeddhistisch spirituele leider Dalai Lama plaats heeft moeten maken voor Chinese, lustig rondspuwende militairen.
Het paleis is zo mooi dat buiten de normale fotos overdag men er probleemloos om halfzes voor uit bed kruipt en een half uur wandelt om toch die ene unieke foto met zonsopgang te kunnen maken. En wees maar zeker dak hem heb, maar hij is zo mooi en uniek dak hem niet op het internet ga zetten. Deze foto gaat naar de collectie: ,,toekomstig in kaders te steken en thuis op te hangen fotos. Maar kheb ook gekende fotos die wel gepost kunnen worden.
Had ik nu nog eens het traditionele Tibetaanse Yak-vlees gerecht geserveerd met Yakboter-thee kunnen laten proeven wast compleet geweest. Maar das dan weer één van de voordelen als auteur natuurlijk, ha!
Eén ding staat vast, Lhasa en het oude stadsgedeelte vervult moeiteloos verwachtingen.
het oude stadsgedeelte van Lhasa
Potala Palace
shoot van op Potala Palace
Jokhang, oudste en heiligste Boeddhistisch klooster in Tibet
