Incredible India is de algemene slogan hier, alé zo promoot India zichzelf.


En kmoe zeggen kvind het inderdaad ook ongelofelijk, maar nie zoals da zet hier bedoelen.
Tbegon al aan de grens, tussen de modder en de stront.
Bijna geript en int zak gezet door ne locale opportunist. Maar nie met den dezen zenne, hij was bijna weg met de centjes maar dan moest em toch eerst nog uit de bus geraken. En daar stond ik dus.
Blijkbaar moet ik toch ferm uit men rapen geschoten hebben want heel de bus stond mij aan te gapen achteraf.
Enfin khad toch men geld terug en hij mocht eigenlijk nog content zijn dak hem geen patat verkocht heb want em verdiende het wel.

Incredible India!

En dan Gorakphur station. Stel u voor een station de grootte van station Brugge of Hasselt met al de mensen van de drie stations in Brussel erin. Allemaal hangend en liggend op de grond en allemaal Indiërs, donkere kerels dus.
En dan loopt er daar één bleken tussen die toch ook graag de trein van 23.30u zou nemen.
Kant u verzekeren, als je wa tekort aan aandacht moest hebben, tis de place to be zenne. Kheb men camera toch maar in men rugzak laten zitten deze keer, dus geen actie foto's.

Daarbovenop was de check-out in men mega-hotel tegenover het station om 10.00u, dus khad wel wat tijd te vullen voor ik men twaalf uur durende treinrit die er uiteindelijk zeventien geworden zijn naar Agra kon aanvatten.
Rondtsjolend in het slijk en de stront, en geambeteerd door bijna iedere marchan en riksjacoureur die mij allemaal als "my friend" zien (uit pure naastenliefde verzekers), heb ik het concept "met-de-duimen-draaien" toch weer een nieuwe dimensie gegeven.

Incredible India!

In Nepal kunnen ze der al goe weg mee maar hier in India ist nog een pak erger hoor.
Kheb er in Agra meer dan één gehad die mij probleemloos tien minuten bleef achtervolgen in de hoop om mij toch maar in dien riksja te krijgen. Ze testen hier ferm uw geduld moek zeggen en soms moet je je toch inhouden om nie...

En dan zijn er nog die pipo's die wachten tot dat donker wordt om dan als "my friend" naast u te glippen en letterlijk in uw oor te komen fluisteren of ge geen hasji, of coke nodig hebt.
"GET THE FUCK AWAY FROM ME YOU FUCKING FUCKS!!!": is zowat het enige da je op den duur nog wil roepen.
Shit man. 1.1miljard Indiërs en ze hangen allemaal rond mij als vliegen op ne stront, en ook da ligt hier weer genoeg!
For fucks sake! Steekt die verdomde koeien toch eens in een wei, da ze daar de boel wa gaan onderschijten. En terwijl da ge dan bezig zijt ruimt dien afval hier overal eens op en recycleert da wa, castreert die bende zwerfhonden en ruimt dien stront op.
En neen ik ben geen wandelende geldzak waar da ge aan moe komen schudden in de hoop da ter wa uitvalt én neen ik ben uw vriend nie! FUUUUUUCK

Incredible India!

Wa da ongelofelijk is, is dat diezelfde mensen zijn die toch maar het meesterwerk dat de Taj Mahal is gebouwd hebben. En wa da nog ongelofelijker is, is da nadat de Taj afgewerkt was de handen van de kunstenaars die hem gebouwd hebben afgekapt geweest zijn omda ze hem toch zeker nie zouden hebben kunnen nabouwen.

En jammer genoeg heb ik deze keer de zonsopgang nie gezien ondanks het feit dak om half vijf ben opgestaan. Maar diezelfde wolken die de zonsopgang verborgen gehouden hebben, hebben wel voor een uniek decor gezorgd.
Tzelfste maar heel anders dus.

Incredible India...

Gorakphur station by night

den Taj Mahal in al zen glorie

de details van de Taj worden gebruikt in vanalles en nog wa. Eén zo een ontwerp in een Perzisch tapijt noemen ze : the windows of live, genoemd naar de Taj. En als je dan antwoord dat de Taj wel een tombe is laat de repliek wel een tijdje op zich wachten.

maar tis toch eens de moeite om te zien

da had ik tot nu toe ook nog nie tegengekomen.

alez hoe goed is de kennis?

met één bult ist een ...
met twee bulten ist een ...

Namaste

Op het programma deze week: Visa aanvragen voor India, uitstapje naar Barakhpur en gewoon wa chillen om terug wa de batterijen op te laden na Tibet.

Maar da was zonder ziek zijn gerekend!
Wat begon met een verkoudheid en keelpijn de eerste week (vermoedelijk het temperatuursverschil en onze vijf uur op de bus in den trek, we hadden der alle drie van), ist dan toch nog geëindigd in een tweede week diaree en zelfs koorts.

Natuurlijk krijg je zo een nachtje buikkrampen en koorts maken de nacht voor da je zeven uur in een 45°C warme bus op zo een "kaarsrechte" bergweg van Kathmandu naar Pokhara moet. En natuurlijk krijg je na daar vier dagen iedere tien minuten naar de pot te crossen de nacht voor da je diezelfde leuke rit terug moet maken weer zo een koortsaanvalletje da je dan toch maar beslist om de antibiotica boven te halen en der een halt aan toe te roepen.

Wat een vier-daagse trektocht in Pokhara had moeten worden is een close-encouter met de pot gebleven. Urineren langs de anus om het beschaafd te zeggen. In West-Vlaanderen zouden we zeggen: pissen langs je gat, maar kan da toch nie typen hé.
Afgezien van dien ene betere dag da we moto's gehuurd hebben en dan maar wa rond het meer gereden hebben is er in Pokhara nie veel gebeurd dus.

Dan maar terug naar Kathmandu om dien verrekte visa te gaan halen (Nepal was vijf minuten, India verre twee weken en drie keer naar de ambassade lopen), en daarna richting Zuid-Nepal.

Chitawan nader bepaald, net naast één van de Nepalese Nationale parken en das er één in de jungle. Tijgers en krokodillen heb ik jammer
genoeg nie gezien. Maar wel olifanten en neushoorns, alsook twee rode mieren en een bloedzuiger van te dichtbij.

Jungle walk, kano-tocht, elephantride, elephant breeding center en Tharu lokale volksdansen hebben de week compleet gemaakt.

Nepal heeft mij verrast moet ik zeggen.
Zo veel diversiteit in natuur en landschap had ik nie verwacht.

Tis een speciaal land wa betreft politieke situatie en zo, en de stroom valt hier meer uit dan da kik naar de pot gelopen ben die ene week maar desondanks alles heeft Nepal heel veel te bieden voor een heel goeie prijs.

Kzie mezelf hier nog wel eens terug komen om die trektochten te doen en wa te raften en zo.
Maar alé men visum loopt ten einde en de moeson is hier ingezet, dus weeral direction sud.

En das naar het menselijke mierennest: India!

Barakhpur, eeuwenoud dorp nog steeds bewoond




ge komt ze toch overal tegen hé

Pokhara lake

de boosdoener, in men bed!

elephant breeding center


neushoorns op de elephant safari

de tharu

Ik zie de friendschip bridge al liggen maar moet eerst de Chinese douane nog passeren.

Alles verloopt zoals gewoonlijk tot men rugzak door de X-raymachine gaat.
Groot alarm! De Chinese autoriteiten zien een mysterieus en hoogstwaarschijnlijk levensgevaarlijk wapen in men rugzak zitten.

Men rugzak vliegt eruit en ik wordt bevolen om alles uit te halen. Vermoedelijk men leatherman denk ik, of er heeft iemand iets in men rugzak gestopt zonder ik het wist; drugs, een pistool, een zwaard, misschien een bom. Maar ik heb dat toch altijd zo goed in de gaten en met die cover zou da quasi onmogelijk moeten zijn.
Ik kijk spannend uit naar wat het nu zou kunnen zijn dat mij hier seffes men hoofd gaat kosten, en waar zo zwaar aan getild wordt.

Maar niets van dit bovenstaande zou de interesse getrokken hebben, want wat gevonden word is nog veel gevaarlijker... een boek!! En niet zo maar een boek hé. Een boek over China, men Rough Guide.
Doelbewust wordt er door het boek gebladerd tot... de kaart van China tevoorschijn komt.

Het aanzicht is gewelddadig gruwelijk, ik wordt bekeken als zijnde verrader en vijand van de volksrepubliek. Op de kaart is Taiwan namelijk niet ingekleurd als zijnde deel van China!
Hoe durf ik, ik zou me moeten schamen. Iedereen weet toch dat Taiwan een deel is van China, of toch?

Ik kom er nog vanaf met een waarschuwing en de mededeling dat ik dit boek China niet meer mag binnenbrengen maar Mike, die ook betrapt werd met ... zo een boek, had minder chance. Zijn boek was een Lonely Planet, en op die kaart staat Taiwan niet alleen anders ingekleurd maar ... er staan zelfs streepjes tussen het eiland en het vasteland!! ON-VOOR-STEL-BAAR. Hoe durft ie!
Niet meer dan normaal toch dat ie het boek mocht achterlaten bij de Chinese autoriteiten..
Wat een arrogantie, ze moesten hem opsluiten.

En het lijkt misschien wat in het belachelijke getrokken maar de feiten liegen er zeker niet om.

Zo is het gebeurd, beeld je eens in!

Dan maar snel de brug over richting Nepal, ik twijfel nog even of ik net over de lijn men broek eens zou afsteken om men bloot gat te tonen als protest, maar beslis al gauw om het maar zo te laten.

Nepal is dan toch een heel pak simpeler hoor: 5min en je hebt een visa, 10min en je zit op de bus naar Kathmandu. En deze keer is da wel heel letterlijk bedoeld.

Na vijf dagen opgesloten en doormekaar geschud in onze landcruiser-bus. Opgesloten, want na acht- negen uur ist verschil met een vogel in een kooitje nie zo groot meer, zijn de volgende vijf uur richting Kathmandu een ware verlossing.

Ik zit op de bus!
Het uitzicht in de vallei is fenomenaal, het gevoel als bevrijdend, ik zit op de bus!
Met links en rechts een copain naast me helemaal vooraan, ik zit op de bus!
Vrij als een vogel, de haren in de wind, ik zit op de bus!
Ik voel me haast weer twaalf jaar oud en tis dulle leute, ik zit op de bus!
En voor degene die et nu nog nie begrepen zouden hebben: ik zit niet in de bus.
Op naar Kathmandu, controversieel China is al vergeten...

zoals dak zei: op de bus

achteraan beginnen

geleidelijk aan opschuiven

om dan de plaatsen vooraan te bezetten

Kathmandu, onder Moa-istische politiek

De Tibetaanse hoogvlakte, ver genoeg boven de boomgrens om dor en stoffig te zijn.

Maar dit had ik wel verwacht, alé kwist het nog wa van de andere kant van het Himalayagebergte.
Wat het ook mag zijn, één ding staat vast: het aanzicht is fenomenaal uniek!
Groen en blauw langs de rivieroevers, alle kleuren bruin in de tektonische omhoog geduwde bergenketens en dan op de allerhoogste toppen de eeuwige sneeuw.

Als je er even bij stilstaat besef je heel snel hoe klein je wel bent.

Kijk en zie hoe een rivier, in de snijlijn tussen twee bergen, zich al tien meter diep een weg heeft uitgesleten, ieder jaar een klein beetje meer.
Kijk en zie hoe de verschillende, miljoenenjaren oude oceaanbodemlagen, omhooggeduwd door die tektoniek bloot komen te liggen, geen verassing dus dat hier heel veel fossielen tevoorschijn komen.
Kijk en zie hoe eindeloos dit Himalaya gebergte zich lijkt uit te strekken, berg na berg, top na top.

Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn natuurlijk. Dit is ook een vijandige omgeving, mens en natuur dienen hier te overleven. En dat is heel contrasterend met de schoonheid.
Contrasterend is ook onze ervaring.
En met ons bedoel ik één fransman, twee Ieren, twee Amerikanen en ikzelf.

Wij zijn de in Chengdu samengestelde groep die een negendaagse toer betaald hebben door dit ongelooflijke landschap.
En zo mooi en overweldigend het landschap rondom ons, zo slecht georganiseerd en amateuristisch het reisbureau.

Gelukkig zat de sfeer goed en hingen we goed aan elkaar want voor ieder van ons is het Tibet-avontuur een ware beproeving geweest. Van niet nagekomen afspraken, tot onmogelijke dagindelingen, via uren tijdverlies door verkeerde transportkeuzes, naar uiteindelijke ruzies met de gids en het reisbureau en bijna te zijn achtergelaten te midden het Himalaya gebergte door diezelfde gids!
Ik bespaar u de details.

Zo figuurlijk ongelooflijk dit massieve plateau, zo letterlijk ongelooflijk de zever en miserie om hier te kunnen zijn.
Maar na alle gekheid op een stokje probeer ik toch zoveel mogelijk om mij er niet te veel van aan te trekken en vooral zo bewust mogelijk de omgeving rondom mij op te nemen en te genieten waar mogelijk.

Vijf dagen door mekaar gesmeten in een kleine bus waar we landcruisers moesten hebben, gemiddeld negen uren per dag in die bus en één keer twintig uren in de bus in amper vierentwing uren tijd, aangekomen om vijf uur s'morgens.

I shit you not! Tis geen lachertje geweest.

Wie in Tibet wil zijn moet lijden.

Het plateau, de weg ziet ter effen uit maar niets is minder waar hoor. pitn en bultn an olle kanten...

...en een verzakking hier en daar

swastika, der heeft da nie zo lang geleden een sloeber gestolen en omgedraaid gebruikt hé. Maar dit is den originelen

"Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven" zong den raymond ooit. Ewel hier weten ze hoe da moet.

En da zijn die mannen hun schoenen, kheb mij laten wijsmaken dat ter geen linkse en rechtse tussenzitten. Denk daj ze nie in de brantano zult tegenkomen

Jong geleerd... , de droevigheid krijg je der voe niet bij

Elke dag opnieuw, maar deze keer toch da ietsje specialer

Nen Tibetaan se

Tzijn nie alleen natuurlijke bergen da je hier ziet

Tzelfste maar gans anders

En dan is em daar hé. Ook voor Tenzing en Hilary is er ooit een eerste keer geweest

Been there, done that, en op aanraden van KR, took the picture want het t-shirt was te duur

Tibetaans guesthouse

Op weg naar de grens met Nepal, stilletjes aan terug onder de boomgrens. Soms vallen der al eens wa steentjes naar beneden

Onze "landcruiser-bus"

up en neere weg en weere...

... je zou ter dronke van worden

noot: alle foto's worden genomen met een Nikon D90 en 16-85 Nikkor lens( = NIET de standaard kitlens). Maar enkel een goede camera is geen garantie voor goede foto's. Als autodidact zijn er heel wat boeken verslonden geweest en daarbovenop heeft Jelle V. in de cursus fotografie de puntjes op de i gezet en heel wat handige tips meegegeven.

Lhasa.

Ik heb de verboden stad gezien in Peking, maar dit is zonder twijfel de echte verboden stad!

Wat zeg ik, het is een f*cking belegerde stad. Op iedere hoek, in iedere straat, op ieder dak staan Chinese militairen. Allemaal in antidemonstraties outfit, bewapend met alles der op en der aan.
Ist nie in de gaten houden en patrouilleren dan ist incognito afluisteren.

Ik zeg het u: China is paranoïde en geschift!

Als de bergen rondom mij aan Afghanistan herinneren dan ben ik met deze militaire aanwezigheid beslist terug in Kaboel hoor. WTF!!
En durf ter geen foto's te maken van die militairen of ge zijt uw camera kwijt, durf geen commentaar te geven over China of ge wordt het land uit gezet. Allemaal voor het goede doel maar niemand in de wereld mag het weten of zien. En dan is er zogezegd niets te verbergen.

Mij stoot het ferm tegen de borst maar wat beslist nog erger is is dat hier dus mensen wonen. Authentieke Tibetanen die dag in dag uit met deze situatie moeten leven. Velen onwillens en machteloos. Gedoemd om als volk verslonden te worden door het gele gevaar.
Nu al wonen er meer (door de staat gesubsidieerde) chinezen dan Tibetanen in Lhasa. Alle belangrijke posities , institutionele- en uitvoerende machten, grote winkels etc zijn bezet door Chinezen.
En terwijl het nieuwe (Chinese) stadsgedeelte constant word opgewaardeerd, volgebouwd en voorzien van faciliteiten raakt het oude (Tibetaanse) stadsgedeelte alsmaar meer verloederd.

Net zoals velen hoop ik op vrijheid voor het Tibetaanse volk maar bij dit aanzicht realiseer ik dat de Chinese greep op Tibet harder is dan ooit en vrees het ergste. Hopelijk komt er snel een oplossing.

Maar voorbij de Chinese façade gekeken is Lhasa natuurlijk nog altijd een historische, mythische stad met een heel religieus en spiritueel verleden. Naast de vele Boeddhistische kloosters en monniken staat daar niet toevallig ook wel het Potala Paleis. Dit prachtige paleis, gebouwd onder impuls van de vijfde Dalai Lama eind- begin 14de-15de eeuw zou nog steeds de thuisplaats van de huidige 14de Dalai Lama moeten zijn, zij het niet dat...

Zo prachtig dit paleis aan de buitenkant, zo indrukwekkend en historisch binnenin. Jammer genoeg maakt het overweldigend gevoel snel plaats voor een soort walging en verdriet bij het zien dat de hoogste Boeddhistisch spirituele leider Dalai Lama plaats heeft moeten maken voor Chinese, lustig rondspuwende militairen.

Het paleis is zo mooi dat buiten de normale foto’s overdag men er probleemloos om halfzes voor uit bed kruipt en een half uur wandelt om toch die ene unieke foto met zonsopgang te kunnen maken. En wees maar zeker dak hem heb, maar hij is zo mooi en uniek dak hem niet op het internet ga zetten. Deze foto gaat naar de collectie: ,,toekomstig in kaders te steken en thuis op te hangen foto’s’’. Maar kheb ook gekende foto’s die wel gepost kunnen worden.

Had ik nu nog eens het traditionele Tibetaanse Yak-vlees gerecht geserveerd met Yakboter-thee kunnen laten proeven wast compleet geweest.
Maar das dan weer één van de voordelen als auteur natuurlijk, ha!

Eén ding staat vast, Lhasa en het oude stadsgedeelte vervult moeiteloos verwachtingen.

het oude stadsgedeelte van Lhasa

Potala Palace

shoot van op Potala Palace

Jokhang, oudste en heiligste Boeddhistisch klooster in Tibet

aan kleuren geen gebrek int Boeddhisme

en overal de gebedsvlaggen

Langzaam maar zeker boemmelt de trein zich een weg naar het Himalaya-gebergte.

Naarmate de uren wegtikken wordt het uitzicht vanuit de trein pittoresker. In de verte worden de eerste besneeuwde toppen al zichtbaar en raar maar waar dit uitzicht voelt heel herkenbaar aan.
De toppen in Afghanistan hadden net dezelfde aanblik.

3000m, 4000m, 5000m, daar is de treincrew met nasale darmpje om aan te sluiten op de zuurstofvoorziening van de trein. Nog eventjes en we halen de 5700m, het hoogste punt op deze treinrit.
Ademen is met momenten al wat lastiger maar gezien de statische toestand waarin ik mij bevindt op deze trein is men lichaam niet al te veeleisend ten opzichte van men bloedcirculatie en zodoende functioneer ik nog steeds naar behoren.

Niet verwonderlijk eigenlijk gezien het panda-ritme waarop ik de laatste nacht en dag geleefd heb. Slapen, eten, chillen en dan weer van tzelfte. De enige onderbreking betreft de pot (alé het gat in de grond, jaja ook in de trein) en af en toe een foto van de setting rondom ons.

Maar wat een setting,.. Vlaktes, weiden, heiden. Beekjes, rivieren, meren. Zandduinen, afgesleten gebergten en scherpe Himalaya toppen. En het kleurenpallet is al even spectaculair; de doorsnee regenboog kan er nog iets van opsteken.
En toch in dit uitgestrekte, desolate gebied zie je hutjes en tentjes, maar vooral veel gebedsvlaggen. Herders, voor de vele schapen en Yaks in dit gebied.

Een eenvoudig en hard leven op het dak van de wereld, leven of overleven?

En dit is nog maar het begin!

heuse Sahara zandduinen

ooit de film "into the wild" gezien? theeft er wa van weg hé

yaks yaks yaks

tziet ter wel heel mooi uit maar tis toch geen simpel leven zenne

de avond valt maar de trein boemelt verder

Namtso Lake ,het hoogste zoutmeer ter wereld en één van de drie heilige Tibetaanse meren

en overal gebedsvlaggen

Van Chengdu naar Lhasa met de trein neemt 45uren in beslag, tijd genoeg dus om nog eens een verslagje te schrijven.
Ik heb drie hoogtepunten op deze trip; Tibet, Nieuw-Zeeland en Canada.
Mooie vooruitzichten dus deze week.

Niet dak zo veel te vertellen heb maar kwil China nu echt wel afsluiten, zowel mentaal als literair om plaats te maken voor... Tibet.

En alhoewel ik de laatste weken al meermaals heb moeten aanhoren dat Tibet dus wél een deel van China is, en alhoewel ik nooit de discussies heb willen aangaan blijft Tibet voor mij toch Tibet.
En de Chinezen hier mogen der van denken wa ze willen, kzal kik da ook doen.

De laatste week in China is zoals verwacht een strijd geweest. Een strijd om Tibet binnen te geraken. En da zou dan een deel van China moeten zijn, maar je hebt wel een speciale " Tibet entry permit", een speciale "Tibet travel permit", een speciale dit en een speciale dat nodig.
Maak deze kater dus iets anders wijs hé.

Maar kben al weer over Tibet bezig en kging nog iets over China vertellen, tis duidelijk waar men gedachten zitten zenne.
China dus, wa heb ik nog gezien en gedaan.

Kwas in Xi'an, en daar heeft een locale boer een tijdje geleden bij het graven van een waterput een hoofd in terracotta gevonden in de grond. Eerst nog heeft hij het verzwegen omdat het een slecht voorteken was en dus ongeluk zou brengen (want alles hier da nie in het rijtje past betekent automatisch ongeluk ). Maar uiteindelijk ist toch uitgekomen en dan hebben ze dus het Terracotta leger van Keizer Qin gevonden.
Na veel graven en uren met pattex bezig te zijn om heel da boeltje weer te samen te plakken hebben ze hier dus een Terracotta leger ten toon te stellen. Nie alledaags maar toch nie zo spectaculair als verwacht.
Dan vond ik de Panda's van de dag voordien in het animal rescue center toch toffer. Enfin

Chengdu, gekend voor zen spicey food. Raar dus om mij hier te vinden, maar tis ook het mekka voor reizigers op weg naar Tibet. Dit is zowat de beste plaats om met anderen een groep te vormen om de prijs wa te drukken en om alle nodige info en papieren te mbt Tibet te vinden.
Maar in afwachting van die papieren had ik toch nog iets van de omgeving willen zien. En laat het nu juist lukken dat Mt Emei, één van de vier heilige bergen van China hier op een goei twee uur vandaan ligt.

Komt nog goed uit eigenlijk, juist voor het 45-uren-op-men-gat-zitten eventjes ferm de benen strekken.
De driedaagse van 60km zal voor een volgende keer zijn aangezien ik daags erop in de avond al op de trein moet zitten, maar een tweedaagse van 25km moet nog juist lukken.
Ale tis te zeggen 23km en 2500m hoogteverschil de eerste dag, tot een gat in de nacht om zo hoog mogelijk te geraken. En dan na een korte overnachting in een Boeddhistisch klooster om vier uur der weer uit om de resterende 2km en 500m hoogteverschil af te malen om voor zonsopgang op de top te staan.

Allemaal goe gelukt zij het dat precies dien dag moest gaan regenen en alst regent en je staat op 3077m dan sta je letterlijk... in de wolken hé.
Heel jammer, want van die befaamde zonsopgang heb ik dus helemaal niks gezien.

Khoop dak met de Mt Everest wa meer geluk ga hebben.

In ieder geval binnen hier en een paar uur zit ik in Tibet, en da op zich is ook al een geluk.

Panda's

Maar ook andere locale dieren worden daar opgevangen en verzorgd

Terracotta leger

Mt Emei, trappen trappen en nog eens trappen

uitzicht tussen twee toppen

en maar trappen

de hikers

dit hadden we moeten zien, maar da was zonder de regen gerekend

De grote muur, de f*cking grote muur!

Wan li Changcheng zoals da ze hem hier noemen.
Dit is toch weeral een kleine jongensdroom in vervulling, heel lang al heb ik met grote bewondering uitgekeken naar die grote muur.

Vanuit Peking zijn er traditioneel drie mogelijkheden om de grote muur te bezoeken.
Badalaï, dit stuk ligt dichtst bij Peking,is als nieuw na renovatiewerken en een waar toeristenbolwerk.

Mutianyu, dit stuk is iets minder druk, ligt iets verder maar nog altijd toeristen-eigendom

Shinsaling en Simatai, dit verbindingstuk ligt het verst, is ongerestaureerd sinds de Ming-periode en is beklimbaar tussen de twee dorpjes. Totaal 6km en nog eens 3 stijl naar omhoog als je in Simatai naar de hoogste toren van de hele grote muur wil.

Drie keer raden, tlaatste natuurlijk. Twas bijna zoals met de pap en de lepel hé.

Maar een geschikte dag vinden is nog nie zo simpel hoor. Eerst gingen we de woensdag gaan, maar ik had daags voordien vier redelijke toppen beklommen in Fragrant Hills Park. En men sherpa kon niet uit haar bed plus da de hemel grijs zat ( nie goed voor men foto's).
Donderdag was ook al nie mogelijk want toen regende het half en half ( weeral nie goed voor men foto's ).
Dus ist dan maar vrijdag geworden want de week begon toch al te korten. S'morgens vroeg zag het er eigenlijk weeral nie zo goed uit maar dan toch beslist om het er op te wagen.
En tleven is aan de durvers en da is beloond geweest met zowaar een per-fec-te dag. Voldoende zon om goei foto's te maken en toch voldoende wolken om genoeg drama in de lucht te brengen. Met een volledig blauwe hemel zou het niet beter geweest zijn.

Over de tocht zelf kan ik heel kort zijn, iedere meter ge-nie-ten!!
Om het in de woorden van Fei te zeggen (en zij kan het weten, ze was er bij): blue sky, green mountain, great wall!

Geniet van de foto's en wees gerust jaloers!


yee be warned, arrhh




allemaal gepasseerd


ken je den dezen?


theeft toch iets intimiderends hé


nie moeilijk om te verstaan waarom ze in china de grote muur ook wel als een slang vergelijken


opt hoogste mogelijke punt op de gehele grote muur.
hele prestatie, hele klim. hele dag men wandelstok moeten afstaan


om een idee te geven, linksboven in de foto, daar


wa da sommige mensen toch allemaal nie doen om een foto te kunnen nemen


de gelukzaligheid straalt er af, "ksta der op!"

Ni hao

China, het gele gevaar.

Goed en wel aangekomen met China Eastern, de luchtvaartmaatschappij met niet de allerbeste reputatie ( de vliegtuigen durven al wel eens rapper landen dan de piloot bedoeld had ), vlotjes door de controle, had wel iets anders verwacht moek zeggen.

En dan naar centrum Beijing, nine million pickles (fietsen dus, maar men tekstverwerker is wa tegentsjok vandaag dus vanaf nu zijnt pickles), om dan maar direct op zoek te gaan naar men Chinese gastvrouwen. Deze week in Peking verblijf ik bij drie Chinese meisjes via couchsurfing.
Pei pei, Fei en Monica. Tis de eerste keer dat ze iemand te slaape leggen en dus heb ik alle eer om in de watten te worden gelegd.

In Peking is veel te doen en veel te zien, en nog meer te proeven. Met men uitpuilende planning voel ik me een al even bezig bijtje als alle andere in deze korf. Gelukkig heb een fiets ter beschikking want de afstanden zijn hier niet min. Maar dan nog, bij 30° en een waanzinnig verkeer ist nog geen sinecure om te geraken waar je wil. De taxi’s en bussen hebben meermaals geclaxoneerd voor mij alleen. Eerst dacht ik nog dat er zo een sticker "horn if you're gay" op men fiets hing maar later wast dus heel duidelijk dak eigenlijk in de weg reed.

Anyway, kmoe zeggen, ik vind Peking wel leuk. Tis wel te druk en er is te veel smog om een lange tijd hier te blijven maar zo een goei week is nog ideaal. Just lang genoeg om alle bezienswaardigheden te gaan bezien dus hé, maar nie te lang om heel poepeloere te worden. Ideaal lik of da me zeggen. En bezienswaardigheden in Peking, meer dan genoeg zenne. Een kleine greep uit het aanbod: Verboden Stad, Tian’tan (hemeltempel) Park, Mao mausoleum, Jingshan Park, Tian’anmen plein, Qianmen Daje (oude befaamde straat), Fragrant Hills Park en nog veel meer voor wie da wil.

En pour le manger.
Chinees lik bij den Chinees in België ist dus nie hoor. In de verste verte nie zelfs, kheb natuurlijk het geluk gehad om iemand bij me te hebben die alle goede restaurants in den omtrek weet zijn. Maar ik durf zeggen dat culinair gezien deze week een even groot avontuur geweest is als al de rest ( en kheb toch oa de verboden stad en de grote muur gezien ).

Kzou begod nie meer kunnen zeggen wat en waar ik allemaal gegeten heb, alleen al omdak de namen nie kan onthouden, maar twas heel verrijkend.
Misschien kan ik het nog best zo omschrijven: twas me momenten heel verassend wat dak aant eten was, me momenten wist ik zelfs nie wa dak aant eten was en andere momenten wou ik het eigenlijk liever nie weten wa dak aant eten was.

Laat uw fantasie maar de volle gang gaan wi, iedereen spreekt over Korea en het feit dat ze daar hond eten. Maar kan u zeggen, kheb hier nog heel andere dingen op de menukaart zien staan. Kheb soms heel rap doorgebladerd in de kaart.

Dus alles bij mekaar wast een fantastische ervaring, Peking, surtout achter Korea. Volgende is Xi'an, maar der zit nog iets tussen waar ik niets over verteld heb hè.

De grote muur, maar das een avontuur geweest op zich, en vraagt dan ook om verslagje op zich.

Verboden stad in bovenaanzicht


Verboden stad binnen


Idem


Zonsondergang vanop Jingshan


Tian'anmen plein, monument voor de volkshelden en erachter het Mao mausoleum


Fei Liang, gastvrouw, gids en chauffeur op de scooter


Dé uitgaangsbuurt in Beijing


Chinees ontbijt, dumplings


Schuilt hier een levensles?!
Tis nie wat je ziet...

Korea Korea,

Ik vraag me nog steeds af hoe ik de identiteit van Korea nu zou kunnen omschrijven.
Tis nie simpel hoor.

Cultuur?
Weinig of niet gezien, alles in teken van de vooruitgang en imitatie van westerse landen.

Religie?
Het weinige Boedhhisme dat nog overblijft wordt ruimschoots overschaduwd door het Katholicisme. Want de meeste westerse landen zijn Katholiek natuurlijk.

Sfeer?
Misschien ergens in het binnenland maar hier ist shopping shopping shopping, én plastische chirurgie.

Authenticiteit?
Made in Korea. Da wil evenveel zeggen als nep, fake of namaak. En da zie je in alles, ook in het gedrag.

Genesis, het logo van Aston Martin op een koetswerk van een C-klasse en de voor en achterlichten van een 5-serie. Niet voor export bestemd natuurlijk.

Om dan zo in het verkeer te rollen. Het verkeer werkt als volgt.
Rood licht betekent stoppen… of doorrijden maar dan moe je wel goed uitkijken want groen licht betekent doorrijden en opletten want rood licht is niet altijd stoppen. Simpel toch?
Als voetganger ist ook heel simpel, de voetganger heeft nooit voorrang.
Zwakke weggebruiker? Come again?!

En wat gezegd over de mensen daar.
Ewel de meeste Koreanen zijn obsessief bezig met hun uiterlijk. Macho gedrag is de normaalste zaak. En hier is de consumptiemaatschappij op zen top. Veel Koreanen zijn dan ook Amerikaanser dan de meeste Amerikanenen.
Vermoedelijk is dit het grootste ajuin-producerende land ter wereld want alle Koreaanse mannen lijken der onder hun oksels te hebben. Misschien de reden waarom ze zo zuur kijken.
Alles werkt volgens een strikte hiërarchie en als buitenlander sta je helemaal onderaan.
En toch, als vrouw trouw je nog steeds met de man die je ouders voor je gekozen hebben en scheiden is de grootste schande ook al loopt het helemaal scheef in de relatie.

Er hangt hier iets in de lucht, en ik denk dat ik heel goed zie wat. Arrogantie, ijdelheid en materialisme en ikzelf voel me er totaal niet in passen, hier ben ik niet op men plaats. Raar toch hoe ik nog nooit zo veel met muziek in men oren rondgelopen heb dan in Korea. Alsof ik me onbewust wil afsluiten van deze wereld. Ik zie dat ook in men foto’s, had men fototoestel steeds bij me maar heb zelden zin gehad om hem boven te halen.

(Weeral) en toch,. kheb ook leuke mensen en momenten gezien. Kben uitgenodigd geweest bij locals om te eten en rijstwijn te drinken. Kheb met een Koreaanse gedineerd in een traditioneel Koreaans restaurant, ook heel tof.

Feit is dat Korea je veel stof geeft om over na te denken.

Maar uiteindelijk denk ik dat er maar twee manieren zijn om naar Korea te kijken: of je houd er van en vind het echt te gek, of je vind het maar niets en vind het echt té gek.

Aan u de keuze

Seoul tower




pissen met zicht Seoul


Hoop doet leven

Ha!!
Kheb goed nieuws en slecht nieuws.

Het goede nieuws is dak de ferry goed overleefd heb deze keer, het slechte nieuws is, voor jullie, dak de ferry goed overleefd heb deze keer. Heb wel niet veel meer gezien dan het plafond van de kamer en de binnenkant van men oogleden maar das voldoende voor mij.

Terug tot de orde van de dag. Kben in Korea, nader bepaald Busan.

Volgens Van Dale
Oordelen: oor·de·len -deelde, h geoordeeld 1 vonnissen, rechtspreken 2 door redenering tot een gevolgtrekking komen 3 van mening zijn; achten
Indruk: in·druk de; m -ken 1 merk, teken, spoor: de ~ ve voet 2 werking op geest of gemoed: een diepe ~ maken op

Laat me even duidelijk stellen dat het volgende enkel een persoonlijke, dus absoluut subjectieve indruk is waarmee hoegenaamd geen rekening mee hoeft te worden gehouden.

Waarom deze onnozeligheden?! Ewel omdat men eerste indruk van dit waarschijnlijk fabuleuze land niet bepaald… ewel fabuleus zijn.
Meer nog het contrast met Japan had niet groter kunnen zijn!

Daar waar de meeste japanners uiterst respectvol, beleefd, hulpvaardig en zelfs mooi te vinden zijn vind ik de meeste Koreanen die ik tot nu toe heb tegengekomen neerbuigend, onbeschoft, vuil en lelijk. Meer nog,, ze stinken!
Zelfde geldt voor de stad waarin ik mij nu bevindt. Busan, ongetwijfeld één van de lelijkste steden die ik al gezien heb. Eén van de grootse containerverwerwerkende zeehavens ter wereld, vreed sexy ist hier dus niet.

Ik vind slaaping in een met moeite tot hostel omgebouwd appartement in een weinig aantrekkelijke buurt en ben dus voor het eerst zelf zo een aap in een kooi zoals ik vroeger nogal eens laconiek durfde opmerken bij het zien van dergelijke appartementsblokken. Ik staar naar buiten door het beregende raam van mijn eigen ‘kooi’ op de 18^de verdieping en stel mezelf de vraag: ‘wat doe ik hier eigenlijk?’. Hier is werkelijk niets te zien. Nogmaals, het contrast met Japan had niet groter kunnen zijn.

Nu, een goed nachtje slapen en eens in de lonely planet bladeren zal wel raad brengen zeker.

Niet dus! Na een nachtje in hell met twee ruziënde, 21jaar jonge Zweedse meisjes, een hyperactieve Canadese met Vietnamese roots die blijkbaar tot 4 uur ‘s morgens in luid gesprek moest blijven met een suffe jonge Brit, die na een jaartje Korea nog niet doorheeft dat hij hier nog is. En een snurkende, hoestende maar vooral stinkende Koreaan uit Seoul op men kamer, die zelf de botten weet over zijn land, besluit ik smorgens vroeg om de biezen te pakken en thier aan te zetten.

Ik neem de trein en zoek het geluk zes uur verder in Seoul.
En toegegeven. De voet ,links van men hoofd, van de Koreaanse achter mij op de trein en de stinkende buurman naast mij die net niet op men andere schouder in slaap aant vallen is. Evenals de op een vrijgekomen, gereserveerde zitplaats, wachtende Koreanen zonder reservatie die in ware om-ter-eerst-stijl bijna vechten voor zo een gereserveerde zitplaats hebben mij men mening nog niet bepaald doen herzien.

Doe er nog een schepje regen bij en het wordt nog eens te meer duidelijk wat een prachtig land Japan wel is.

Dit beloofd…

Vanop de ferry zag het er allemaal toch nog vrij exotisch uit

Op de trein naar Seoul

Fris en vroeg uit de veren, vandaag ga ik naar Miyajima.

Niet alleen voor de wereldberoemde O-Torii gate maar ik heb me laten wijs maken dat het eiland ook qua natuur de moeite is en dan is er ook nog Mt. Misen.

Een uurtje op de tram, da was nog eens lang geleden maar wel plezant, 15min op de ferry en dan eerste voet aan wal op Miyajima

De O-Torii gate staat voort moment int water en das blijkbaar nie altijd zo voor de hand liggend dus snel wat pics. Tis eigenlijk wel nog een ferm spel hoor. Geene kak. Twee kastaars van (waarschijnlijk) cederstammen als pilaren en dan nog een paar der op en der rond.
Maar afgezien van de grootte ist toch al nie meer de eerste die ik gezien heb in Japan dus verschuift men aandacht naar dien Mt. Misen.

Ik laat me vertellen dat ter twee manieren zijn om daarboven te geraken. Met de kabelbaan of te voet. Ik kies uiteraard voor het laatste en dan is er nog keuze tussen een aangelegd, betrekkelijk simpel pad, bestaande uit vooral trappen en een moeilijker te beklimmen pad met een mix van oude, deels gebroken trappen, stukken zonder pad en stukken bijna rotsbeklimming.
Drie keer raden…

Maar tis zeker een goede keuze geweest. Twee uur helemaal alleen in de volle natuur met een heus Indiana Jones gevoel naar omhoog op de teva-tjes. Om dan al bijna boven op een filmachtig adembenemend panorama van de baai en erin liggende eilandjes te stuiten. ZAAA-LIG!!

Kheb al veel overweldigende momenten gehad in Japan maar dit is toch veruit men mooiste hoor.

Eigenlijk zijn er twee toppen te beklimmen maar bijna niemand doet de tweede, klinkt als muziek in de oren natuurlijk.. En wat voor één, de top is letterlijk een rots. Afgesleten van de duizenden jaren sneeuw, ijs en water, en je kunt ter nog op ook! En dan weer dat uitzicht, kheb zowaar een machtig-aller-prachtigst-gevoel van het ‘’lied van het zuiden’’ voor de mensen die da kennen. Zippedidoeda!!

Na de tweede top de afdaling ingezet in de hoop de gate nog eens in de zonsondergang te kunnen fotograferen maar het water was al weer weg uit de baai. Eb dus. De chance was op voor vandaag.
Enfin, kben allesins content van de dag, mooie momenten beleefd en mooie pics genomen. En nu komt de technische stuff, door dak men sluitertijd moest verlengen om alle details van de O-Torii gate te kunnen meepakken zijn in combinatie met de straffe zon de foto’s iets te licht naar men gedacht. Lichtcorrectie stond nochtans op maximum. Maar heb ook RAW-opnamen dus da fix ik wel nadien.
In ieder geval kmoet toch dringend eens werk maken van een polarisatiefilter.

Enjoy the pics, tzullen de laatste van Japan zijn.

Morgen naar Fukuoka en daags nadien daar de ferry op.

Ferry naar Miyajima

Uitzicht vanop de schrijn

Dé O-Torii gate

Okonomijaki in Miyajima is een specialiteit. Enkel hier verkrijgbaar met noedels

En zo krijg je da onder je neus

Een deel van het pad onderaan de berg, hier wast nog nie zo steil

Int midden ergens, begon al steiler te worden


En dan ist kiezen he, welke van de twee. Of alletwee


Mooi toch hé. Alleen wa jammer van die polarisatiefilter


The rock


De rechtse twee toppen heb ik beklommen

Men laatste diner met Akiko, men Japanse vriendin in Tokyo.
Okonomijaki by the way, en das wel heel tof, een tafel voor twee met een ferm uit de kluiten gewassen bakplaat voor je neus en dan ist alles zelf te doen. Dikke leute wi.

Maar ook afscheid nemen, emotioneel en zwaar weeral, want we hebben toch wel veel plezier gemaakt samen en tklikte wel zoals ze da zeggen. Maar ik moet verder hé.

Direction sud, Hiroshima.
Twaalf uren op de nachtbus en met wel hele kleine oogjes en een schroeiende zon op tkoppeke later sta ik dan eindelijk in het peace memorial park in Hiroshima…

En dan komt de klop. En niet één keer, niet twee of drie keer, maar constant. De hele dag lang. Dit kan ik niet beschrijven, dit moet je gevoeld hebben.
Hier zou iedereen minstens één maal in zijn/haar leven moeten geweest zijn.
Dit is enorm.

Daar sta je dan, moe en versleten. Wereldveroveraar en alleskunner. Niet uit het lood te slaan, voor alles een oplossing vindend. Maar nu ben je klein, heeeel klein.
Ik geef me over en laat alles los. Het heeft geen zin hier tegen te vechten, dit is te groot. In volle besef van de historische gebeurtenis loop ik door het park, van monument naar monument, het ene nog dramatischer dan het vorige. De druk op men emoties is enorm, ik probeer nog maar was eigenlijk al lang verloren. Willen of niet maar daar zijn ze dan, de traantjes. En net op dat moment blaast de wind in de bomen boven mij en de vruchtjes van de reeds uitgebloeide bloesems vallen als… tranen naar beneden.

En ik weet wel dat er zo veel dergelijke dingen gebeuren over de hele wereld en doorheen onze geschiedenis als mensheid. En ik weet wel dat ik voor deze dingen wel niet zo meevoel. En ik weet wel dat… Maar op zo een moment weet je… niets.

Ik crash op een bankje in het park en sluit mijn ogen. Ik ben moe, niet alleen fysiek maar vooral emotioneel. Ik hoor nog eventjes de vogeltjes fluiten en val in slaap.

Rust

Peace monument, eeuwige vlam en A-bomb dome op één rij

Peace clock tower
Iedere morgen om kwart over acht als herinnering voor het dodelijke moment in 1945 en als roep om vrede

Schoolreis als bewustmaking, heb niet alleen Japanse scholen gezien hoor

Monument voor de gestorven kinderen

Weg -en-were, zo kan ik de laatste week het best omschrijven.

Van Nikko naar Tokyo naar Kyoto en were naar Tokyo en dan naar Hiroshima via… Kyoto.
Kun je nog volgen??
En das nie zoals van Roeselare naar Brugge hé.
Nikko-Tokyo is twee en half uur op de trein, Tokyo-Kyoto acht uur op de nachtbus, Kyoto-Tokyo vantzelfste en Tokyo-Hiroshima nog eens de helft derbij.
Tis best da je der nu eventjes geen kaart bij neemt want alle logica is zoek hoor.

Enfin, de reden dak nog eens een visite heb gebracht aan Tokyo was enkel en alleen omwille van men Chinees visum en gelukkig ist geen onnozele rit geweest.
Met andere woorden kheb em!

En om da te vieren heb ik beslist om… naar Korea te gaan. Begrijpe wie begrijpen kan he.

Maar China loopt nie weg en khad zo graag eens naar Hiroshima geweest. Dus fuck de logica, fuck de buskosten en fuck de slapeloze nachten ik wil en ga naar Hiroshima. En binst dak daar ben kan ek zowel nog efkes doorsteken naar Fukuoka en daar de ferry (jaja) nemen naar Korea. Vandaar dus.

De ferry jaja. De ferry jaja. Klinkt nie zo speciaal he?
Maar toch, ondergetekende is wel de enige persoon die er in geslaagd is om op de ferry (geen kleine bootje dus) tussen Oostende en Dover op een biljarttafel-vlakke Noordzee notabene zeeziek te worden. Zelfs een andere keer in putje winter min kweetniemeer hoeveel graden Celsius onder nul was de enige iet-of-wat remedie halfbevroren buiten op het dek zitten, en dan kon men arme papatje der nog bij komen zitten ook. Ha.
Dus ik denk dat ik ook deze trip met de ferry weer ‘ferry’ horizontaal zal doorbrengen.

Anyway eerst nog wa vertellen over Kyoto en Tokyo part II. De (vooral voor jullie) plezante zee(r)verhalen zullen later nog wel volgen.

Kyoto betekent hoofdstad der hoofdsteden, en is gedurende lange tijd ook de hoofdstad van Nihhon geweest. Vandaar dat ter ook veel oude gebouwen type tempels, schrijnen en kastelen te vinden zijn. Zo veel zelfs da je op den duur zou beginnen denken: ‘wauw weer een schrijn, of tempel’. Maar der zitten wel een paar mooie tussen hoor.
In tegenstelling tot Nikko met de mooi versierde tempels en schrijnen zijn die van Kyoto gewoon… wit.
Ah ja want tis zen-boeddhisme en hoe simpeler hoe beter dus.
Maar da wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door dien ongelofelijke ‘gouden tempel’. En das precies geen overdreven naam. Zie foto.
Ze hebben daar ook nog een hele reeks heilige bogen achter mekaar gezet, totaal lengte enkele kilometers.
Moet bezigheidstherapie geweest zijn denk ik.
En dan heb ik het oude imperiale paleis, de er rond liggende tuinen of het verstekte kasteel nog nie vernoemd. Met van die echte ‘nachtegaal’ vloeren, da marcheert dus echt he.
Maar das nog lang nie alles, der is ook sake, karaoke en Australische meisjes…

Ale om een lang verhaal wa korter te maken, tis al ne keer de moeite om tot daar te gaan.

Zen-boedhisme op zen... zenst?!


Da begint met een paar...

maar waar eindigt da hé!


Japans contrast: trouwen in tradionele stijl...

en iets verder manga festival


Het kasteel van al de buitenkant


En dan de gouden tempel

Tokyo part II
By the way Tokyo betekent hoofdstad van het oosten, de nieuwe naam van de stad Edo nadat die hoofdstad van Japan werd.

De eerste week is er vooral één geweest van acclimatiseren, arrangeren en oriënteren.
Dus tweede keer goede keer? In ieder geval ferm compenseren.

Alles passeert de revue: Nationaal museum, zwaardmuseum, Edomuseum, Shinjuku-altijd-wel-iets-te-doen-centrum, Sushi the original, processies, Sumo wrestling, dineren, casual sideseeing, noem maar op: been there, done that, got the t-shirt.

En dan toch nog tijd vinden om een bus of twee te boeken, een ferry en vlucht naar china te zoeken, een klapke te doen met den een en den anderen en te skypen.

Wauw kbegin al ne hele Japanees te worden, gemiddeld 12uur per dag werken, 6 op 7 en dan of overal in slaap vallen of voor een trein springen.


Suchi ''en passant'' Tis lik vissen op de meifoore (kermis); andere kleurtjes andere prijzen!


Tokyo by night, still alive and kickingk


Nog een Japans contrast, het oude paleis tegen een achtergrond van wolkenkrabbers

en voor de tuinen rond het paleis geldt; van het zelfde laken een ...euh kimono zeker.


Processie in hartje Tokyo, bijna lik de bloedprocessie in Brugge maar dan mét de dulle leute, mét het zingen en springen en mét spirit.


Eerst de kleintjes...


en dan de grote.


Afzien ze maat in 25° blekkende zon, kspreek van ondervinding want kwas de enige buitenlander die der weer tussin moest lopen.


Je zou ter voor minder je broek voor thuis laten.
Dus zijn der maar twee verstandige manieren om da aan te pakken...


Of je blijft ter stoïcijns 'cool' onder...


of je trekt er je geen fluit van aan en doet gewoon je dagelijks middagdutje.

Vervolg fotoreeks Nikko

‘Nikko is Nippon’ , op posters en reclame, kom je in Japan heel vaak tegen.

Nikko beschrijven is moeilijk.
In essentie is het bergen, natuur en religie. Bossen, meren en watervallen met daartussen schrijnen en tempels. Maar je moet het vooral gezien hebben, of eigenlijk gevoeld.

Want het is niet belangrijk wat je ziet maar hoe je er naar toe kijkt hé.

Schrijnen worden opgericht ter ere van het Japanse oeroude Shinto-geloof. Dit zegt dat alles een God heeft, iedere berg, ieder meer, ieder noem maar op. Stof genoeg dus voor legendes, mythes, offers, gebeden en rituelen.
Tempels worden opgericht ter ere van Boeddha. Hij heeft de verlichting bereikt en als wij ooit van deze kl*tebol willen afgeraken kunnen we best ook zijn richting uitgaan. (kort samengevat en met enige auteursrechtelijke vrijheid)
Iets bijgeleerd vandaag??

Omdat één beeld meer zegt dan duizend woorden, da wordt toch gezegd, zal ik deze keer de foto’s laten vertellen. Hier en daar met wat tekst en uitleg uiteraard.

Boeddha standbeeld


Shinkyô. De heilige brug van Nikko. De legende is dat een shintoistische priester de rivier niet over kwam en hulp vroeg aan Jinjaou, god van de slangen. Deze gooide twee slangen in de rivier die samen deze brug vormde.


De klokkenluider van Nikko




Eén van de twee eerste ‘bodyguards’, links en rechts van den entree, om kwade geesten weg te houden


Eerste binnenplaats met heilige schrijn boog


Eén van de twee volgende ‘bodyguards’, om de nekslag te geven int geval dat ter toch zouden binnengeglipt zijn denk ik


Kraanvogels hebben heel veel symbolische waarde


Naar buiten via de hoofdingang, niet alleen op de weg ist links te doen

Tokyo is opwindend.

Niet opwindend zoals een mooie vrouw (of man voor de vrouwelijke lezers) of een mooie auto of wat dan ook opwindend kan zijn. Maar opwindend in je ogen, opwindend in je lijf.
De vele kleuren en geuren, de drukte en hoeveelheid, de gejaagdheid van een metropool.
Willen of niet maar Tokyo grijpt je bij je ballen en sleurt je mee, mee vooruit.
Want stilstaan of achteruitgaan bestaat hier niet.

En dan neem ik de trein. Weg uit de drukte. Weg uit deze zoo van mensen en auto’s, weg van de vervuiling en kilte van de stedelijkheid. Ik neem de trein richting Nikko. Nikko waar de japanners zo trots op zijn, en terecht waarschijnlijk.

Ik boemel met de goedkoopste en dus traagste trein door het veranderende landschap. Vanuit het steeds-op-overdrive-kloppende hart van Tokyo en zijn typisch stedelijke buitenwijken met Panasonic schotels en aan het balkon hangende waste rijdt de trein langs de net-genoeg-onder-water-staande rijstvelden van de ‘buiten‘. Tot ik stilletjes bergen zie opduiken. Het binnenland van Japan is grotendeels bergachtig, dus ik begin te naderen.
Niet dat ik veel tijd heb om alles goed te bekijken want vandaag heb ik, zij het voor even, compagnie.
De bergen worden steeds talrijker en voor ik het goed en wel besef zit ik te midden een oase van groene bergen. Hier kom ik tot rust. Dit is het Japan dat ik zo graag wou zien. Wat een panorama’s.

Geen CS vanavond, maar een authentieke hostel, ofte jeugdherberg. Alhoewel het een lange en steile klim is van het station naar de hostel kom ik met een big smile boven aan.
Vrij abnormaal eigenlijk als je in rekening brengt dat ik de laatste week amper geslapen heb door het uurverschil.
Dag is nacht voor men body, maar dan ben ik wakker, want overdag heb ik vanalles te doen en zien. Bovendien wil ik me zo snel mogelijk aanpassen dus nie lullen.
Nacht is dag voor men body, dus kan ik s’nachts niet slapen omdat men body dan klaarwakker is en vanalles wil doen. Je zult het ondertussen wel al door hebben zeker, t’is wa op de tandjes bijten voort moment dus..

Het is de eerste keer dat ik in een jeugdherberg zal slapen en deze is volledig hoe ik me zoiets voorstelde.
Een gezellig samenzijn met lange houten tafels en comfy zetels ,met bloemenprint en al. In het midden een houten kachel, die voort moment gelukkig nie meer brand en ook nog een computer, een televisie en een boekenkast, uitpuilend met lonely planet‘s en andere reisgidsen. Dit alles in een decoratie van vele foto’s, tekeningen en geschreven bedankingen van reizigers voor mij en van de mooie locale omgeving. Schoenen uit vooraan en pantoffels aan, tis nog altijd Japan he, en dan check-in. De eigenaar zou een monnik geweest zijn en hij is tevens de kok dus ik bestel meteen het befaamde ‘zen’ diner voor vanavond.

Ik dump men rugzakken op de kamer, maak mij snel meester van het enige onderste bed nog beschikbaar en kruip met veel plezier nog eens in bad. By the way, iets hoger dan bij ons en de helft minder lang. De knieën quasi achter men oren dus. Ik laat voor het eerst sinds een paar weken nog eens het scheermes over men gezicht glijden en neem voluit de tijd om Tokyo uit men lijf te weken.

Chilled en gaar gekookt zit ik aan tafel, met een smakelijk uitgebalanceerde maaltijd, en ik zet men avond in.
Ik hoop op een rustige avond en een vroeg in bed kruipen, maar dat is zonder al de andere reizigers gerekend, die ook wel eens willen weten waarmee ik bezig ben en waar ik vandaan kom en die uiteraard ook zelf een verhaal te vertellen hebben.
Van Engels spring naar Frans en terug, hier en daar met een vertaling en een arrigato ertussen bewijs ik eens te meer hoe taalkundig wij Vlamingen toch wel zijn vergeleken met vele anderen. Morgen zal ik er zelfs nog Limburgs tussen hebben maar da weet ik nog niet hé.

Uiteindelijk sukkel ik toch nog in bed, eindelijk na een week op de grond slapen, een bed. Met een matras en al, maar de matrassen hier zijn de volle twee cm dik. Met daaronder een fantastisch meeverend en zich naar de vorm van je rug plaatsend houten raamwerk. Kdenk dat lattoflex of beka hier nog een afzetmarkt kunnen vinden.
Ik zal die nacht nog meermaals herinnerd worden aan het feit dat ik in Japan ben.

Morgen heb ik afgesproken met een Japanse die me een privé rondleiding zal geven in Nikko en omgeving. Het belooft prachtig te worden, niet alleen staan hier oude schrijnen en tempels in de omgeving maar ook Nikko National Park, need I say more.

Maar hoe ik het daar gesteld heb, vertel ik de volgende keer.

Oyasomi

Tokyo city op een kalm uur

En toen stootte ik op een bekend gezicht

Als je even stilstaat en de tijd neemt om alles te bekijken zie je pas hoe snel alles rondom je beweegt

De metro op een kalm uur


Op de trein richting Nikko

Nikko omgeving, bekeken vanop de hoofdbrug

Na een verrassend aangename vlucht met de 747 jumbo ( had weer chance dat er op mijn rij niemand zat en ik mij zodoende horizontaal en languitgesmeten naar Tokyo heb laten vliegen) ben ik onze tijd 0200u s’nachts, Tokyo tijd al 0900u snuchtings (fuck man), geland op Narita airport.

Kweet nie of dat het aan men uitgesproken gangsterlook of dodelijk priemende ogen ligt maar net zoals in Gate B te Brussel hing ik er dus weer aan voor een gepersonaliseerde, uitgebreide fouillage en securitycheck. Deze keer met drugshonden en al. En diene gast die voor mij stond, ook me ne rugzak, vloog der zo door. Nu ja, dien was dan precies wel netjes geschoren en droeg daarbovenop ook nog eens een grappig brilletje waardoor hij verzekers al helemaal nie meer verdacht overkwam.

Zou het tactiek zijn?? Misschien ook maar eens bij de oogmeester gaan zien. (heb jem)

En ik nochtans zó een lieveke!

Nie dak er zwaar mee inzit hoor, kheb toch niets te verbergen. Maar kdenk da moesten ze ooit met zo een latex handschoentje afkomen en de mededeling: ’’bend over, grap your enkels and… de reste ken je wel h钒 dak der plots toch nie meer zo gerust in ga zijn hoor. Kmag der nie aan peizen.

Nu ja kben weer aant uitweiden.

In ieder geval heb ik daarna snel een trein richting Tokyo kunnen nemen, waarna ik via een hyperingewikkeld systeem van zowat alle kleuren van de regenboog-lijntjes en Japanse kversta-der-geen-bal-van karakters door de eigenlijk wel vrij logisch werkende subway van Tokyo op zoek kon gaan naar het Chinese consulaat. Chinese consulaat?? In Tokyo?? Ewel omdak het zo lumineus vond om daar men visum aan te vragen ipv in Brussel natuurlijk. Kkhad ook beter in men broek gekakt toen!

De zon en twee, aan men toch nie meer zo gewend zijnde schouders, trekkende rugzakken langs de fantastisch platte straten van een of andere buurt in Tokyo, ook wel ‘roppongi hills’ genoemd hier, op weg. Zwetend en puffend, mezelf nie toestaan te stoppen om iets fris te kopen alvorens het Consulaat te bereiken en na enige extra kilometers én ontcijfering van locale japanse wegbeschrijvingen eindelijk, finallement, toch het Consulaat gevonden… om te constateren dat verdomme gesloten was!! Miljaar, deze keer geen chance.

Enfin, kheb precies tijd genoeg en zo van die toeren was ik eigenlijk wel verwachtende. Overmorgen dan nog maar eens proberen want morgen ist hier een feestdag, meer bepaald Groendag.

Vraag het mij nie want kweet het nie, zal da morgen wel zien.

Dan maar terugzeulen zoals den ezel dak ben (openingsuren zullen waarschijnlijk wel opt internet te vinden zijn) en op zoek naar Mitaka in de hoop daar vanavond een bed te vinden.

Toch weer een prachtige ervaring hoor vandaag, in the middel of wa-is-da-hier-allemaal. Constant bekeken als zijnde een ontsnapte psychiatrisch patiënt met de witte jas me lange mouwen nog aan, of giechelende schoolmeisje, net zoals in de films, alsof da je rechtreeks van mars gekomen zijt beseffen da je in Tokyo staat. Eigenlijk best wel leuk hoor, je kunt er op den duur zelfs mee beginnen spelen:

Plots in de ogen kijken van degene die je zo onopvallend mogelijk probeert aan te gapen en dan die reacties zien. Goddelijk. Of zonder boe of ba ‘’konnichiwa’’ en een gesprek starten int engels over de onnozelste dingen en dan die verlegenheid. Simpelweg onbetaalbaar.

Man man, today life is good.

Wordt vervolgd…



Manga is big business in Japan, klein tot oud zie je ermee rondlopen.
Toch maar eigenaardig gezicht zo een opa van 50 met een mangaboek

Taxi's zijn er in alle kleuren


Avondoptredentjes in Mitaka

Kwas nie de enige die stond te luisteren

Brussel Nationale Luchthaven 27.04.09

Tis de eerste keer dat ik er nu zelf sta. Vele malen heb ik deze gebouwen aangestaard vanaf de andere kant van de startbaan, het militaire gedeelte by the way, maar deze keer niet. Deze keer zit ik er middenin.

Heb mij aangemeld bij de pc’s van British Airways, zo gaat dan nu blijkbaar en men 21,3kg wegende rugzak toevertrouwd aan de goede zorgen van de sympathieke brunette van de luggage control. Voorbij de passport controle en met een aromatisch geurende kamillethee voor de neus staar ik naar buiten en ik denk.

De voorbije ‘hectische’ weken heb ik mezelf merkwaardig kalm gevoeld. Bijna alsof ik men hele leven al niets anders doe. Ook toen het afscheid nemen bij zoveel mensen zo zwaar bleek, en als ik iets onderschat had ist wel dat, had ik toch steeds een rustig-zijn in mij

Maar nu voel ik zenuwen! Men hart bonst al wat harder in men borst en men sluitspier heeft zich daarstraks niet voor de laatste keer vandaag ontspannen. Hoewel dit zeker niet de eerste keer is dat ik per vliegtuig reis en deze procedures doorloop voel ik dat dit toch anders is.

Het is bijna een droom, iets surrealistisch. Weeral een grote stap in het duister.

Wel spannend eigenlijk, echt wel.

Ik besef dat ik het eigenlijk nog niet zo goed besef. Maar toch voldoende dat ik weet, dat wat er ook zal komen, ik er zoveel mogelijk van zal moeten proberen te genieten. Want ook dit zal voorbijgaan, al lijkt het nu nog zo ver af voor zo veel mensen.

Ooit stap ik ergens terug in een vliegtuig die mij zal terugvliegen en dit sprookje zal eindigen.

Maar nu nog niet!

Nu begint het pas, en zo meteen zit ik er middenin én op de eerste rij.

Eddy-Wally gewijs is het ‘‘gewélllldig’’.

Binnen dit en een uurtje neemt BA flight 391 mij mee naar de toekomst, mijn toekomst.

Enkel nog de controle door gate B en dan weg ermee. Whoehaha

Maar nu nog snel even naar de pot.