Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
31-05-2009
12 horn if you're gay
Ni hao
China, het gele gevaar.
Goed en wel aangekomen met China Eastern, de luchtvaartmaatschappij met niet de allerbeste reputatie ( de vliegtuigen durven al wel eens rapper landen dan de piloot bedoeld had ), vlotjes door de controle, had wel iets anders verwacht moek zeggen.
En dan naar centrum Beijing, nine million pickles (fietsen dus, maar men tekstverwerker is wa tegentsjok vandaag dus vanaf nu zijnt pickles), om dan maar direct op zoek te gaan naar men Chinese gastvrouwen. Deze week in Peking verblijf ik bij drie Chinese meisjes via couchsurfing. Pei pei, Fei en Monica. Tis de eerste keer dat ze iemand te slaape leggen en dus heb ik alle eer om in de watten te worden gelegd.
In Peking is veel te doen en veel te zien, en nog meer te proeven. Met men uitpuilende planning voel ik me een al even bezig bijtje als alle andere in deze korf. Gelukkig heb een fiets ter beschikking want de afstanden zijn hier niet min. Maar dan nog, bij 30° en een waanzinnig verkeer ist nog geen sinecure om te geraken waar je wil. De taxis en bussen hebben meermaals geclaxoneerd voor mij alleen. Eerst dacht ik nog dat er zo een sticker "horn if you're gay" op men fiets hing maar later wast dus heel duidelijk dak eigenlijk in de weg reed.
Anyway, kmoe zeggen, ik vind Peking wel leuk. Tis wel te druk en er is te veel smog om een lange tijd hier te blijven maar zo een goei week is nog ideaal. Just lang genoeg om alle bezienswaardigheden te gaan bezien dus hé, maar nie te lang om heel poepeloere te worden. Ideaal lik of da me zeggen. En bezienswaardigheden in Peking, meer dan genoeg zenne. Een kleine greep uit het aanbod: Verboden Stad, Tiantan (hemeltempel) Park, Mao mausoleum, Jingshan Park, Tiananmen plein, Qianmen Daje (oude befaamde straat), Fragrant Hills Park en nog veel meer voor wie da wil.
En pour le manger. Chinees lik bij den Chinees in België ist dus nie hoor. In de verste verte nie zelfs, kheb natuurlijk het geluk gehad om iemand bij me te hebben die alle goede restaurants in den omtrek weet zijn. Maar ik durf zeggen dat culinair gezien deze week een even groot avontuur geweest is als al de rest ( en kheb toch oa de verboden stad en de grote muur gezien ).
Kzou begod nie meer kunnen zeggen wat en waar ik allemaal gegeten heb, alleen al omdak de namen nie kan onthouden, maar twas heel verrijkend. Misschien kan ik het nog best zo omschrijven: twas me momenten heel verassend wat dak aant eten was, me momenten wist ik zelfs nie wa dak aant eten was en andere momenten wou ik het eigenlijk liever nie weten wa dak aant eten was.
Laat uw fantasie maar de volle gang gaan wi, iedereen spreekt over Korea en het feit dat ze daar hond eten. Maar kan u zeggen, kheb hier nog heel andere dingen op de menukaart zien staan. Kheb soms heel rap doorgebladerd in de kaart.
Dus alles bij mekaar wast een fantastische ervaring, Peking, surtout achter Korea. Volgende is Xi'an, maar der zit nog iets tussen waar ik niets over verteld heb hè.
De grote muur, maar das een avontuur geweest op zich, en vraagt dan ook om verslagje op zich.
Verboden stad in bovenaanzicht
Verboden stad binnen
Idem
Zonsondergang vanop Jingshan
Tian'anmen plein, monument voor de volkshelden en erachter het Mao mausoleum
Fei Liang, gastvrouw, gids en chauffeur op de scooter
Dé uitgaangsbuurt in Beijing
Chinees ontbijt, dumplings
Schuilt hier een levensles?! Tis nie wat je ziet...
Ik vraag me nog steeds af hoe ik de identiteit van Korea nu zou kunnen omschrijven. Tis nie simpel hoor.
Cultuur? Weinig of niet gezien, alles in teken van de vooruitgang en imitatie van westerse landen.
Religie? Het weinige Boedhhisme dat nog overblijft wordt ruimschoots overschaduwd door het Katholicisme. Want de meeste westerse landen zijn Katholiek natuurlijk.
Sfeer? Misschien ergens in het binnenland maar hier ist shopping shopping shopping, én plastische chirurgie.
Authenticiteit? Made in Korea. Da wil evenveel zeggen als nep, fake of namaak. En da zie je in alles, ook in het gedrag.
Genesis, het logo van Aston Martin op een koetswerk van een C-klasse en de voor en achterlichten van een 5-serie. Niet voor export bestemd natuurlijk.
Om dan zo in het verkeer te rollen. Het verkeer werkt als volgt. Rood licht betekent stoppen of doorrijden maar dan moe je wel goed uitkijken want groen licht betekent doorrijden en opletten want rood licht is niet altijd stoppen. Simpel toch? Als voetganger ist ook heel simpel, de voetganger heeft nooit voorrang. Zwakke weggebruiker? Come again?!
En wat gezegd over de mensen daar. Ewel de meeste Koreanen zijn obsessief bezig met hun uiterlijk. Macho gedrag is de normaalste zaak. En hier is de consumptiemaatschappij op zen top. Veel Koreanen zijn dan ook Amerikaanser dan de meeste Amerikanenen. Vermoedelijk is dit het grootste ajuin-producerende land ter wereld want alle Koreaanse mannen lijken der onder hun oksels te hebben. Misschien de reden waarom ze zo zuur kijken. Alles werkt volgens een strikte hiërarchie en als buitenlander sta je helemaal onderaan. En toch, als vrouw trouw je nog steeds met de man die je ouders voor je gekozen hebben en scheiden is de grootste schande ook al loopt het helemaal scheef in de relatie.
Er hangt hier iets in de lucht, en ik denk dat ik heel goed zie wat. Arrogantie, ijdelheid en materialisme en ikzelf voel me er totaal niet in passen, hier ben ik niet op men plaats. Raar toch hoe ik nog nooit zo veel met muziek in men oren rondgelopen heb dan in Korea. Alsof ik me onbewust wil afsluiten van deze wereld. Ik zie dat ook in men fotos, had men fototoestel steeds bij me maar heb zelden zin gehad om hem boven te halen.
(Weeral) en toch,. kheb ook leuke mensen en momenten gezien. Kben uitgenodigd geweest bij locals om te eten en rijstwijn te drinken. Kheb met een Koreaanse gedineerd in een traditioneel Koreaans restaurant, ook heel tof.
Feit is dat Korea je veel stof geeft om over na te denken.
Maar uiteindelijk denk ik dat er maar twee manieren zijn om naar Korea te kijken: of je houd er van en vind het echt te gek, of je vind het maar niets en vind het echt té gek.
Het goede nieuws is dak de ferry goed overleefd heb deze keer, het slechte nieuws is, voor jullie, dak de ferry goed overleefd heb deze keer. Heb wel niet veel meer gezien dan het plafond van de kamer en de binnenkant van men oogleden maar das voldoende voor mij.
Terug tot de orde van de dag. Kben in Korea, nader bepaald Busan.
Volgens Van Dale Oordelen:
oor·de·len -deelde, h geoordeeld 1 vonnissen, rechtspreken 2 door redenering tot een gevolgtrekking komen 3 van mening zijn; achten Indruk:in·druk de; m -ken 1 merk, teken, spoor: de ~ ve voet 2 werking op geest of gemoed: een diepe ~ maken op
Laat me even duidelijk stellen dat het volgende enkel een persoonlijke, dus absoluut subjectieve indruk is waarmee hoegenaamd geen rekening mee hoeft te worden gehouden.
Waarom deze onnozeligheden?! Ewel omdat men eerste indruk van dit waarschijnlijk fabuleuze land niet bepaald ewel fabuleus zijn. Meer nog het contrast met Japan had niet groter kunnen zijn!
Daar waar de meeste japanners uiterst respectvol, beleefd, hulpvaardig en zelfs mooi te vinden zijn vind ik de meeste Koreanen die ik tot nu toe heb tegengekomen neerbuigend, onbeschoft, vuil en lelijk. Meer nog,, ze stinken! Zelfde geldt voor de stad waarin ik mij nu bevindt. Busan, ongetwijfeld één van de lelijkste steden die ik al gezien heb. Eén van de grootse containerverwerwerkende zeehavens ter wereld, vreed sexy ist hier dus niet.
Ik vind slaaping in een met moeite tot hostel omgebouwd appartement in een weinig aantrekkelijke buurt en ben dus voor het eerst zelf zo een aap in een kooi zoals ik vroeger nogal eens laconiek durfde opmerken bij het zien van dergelijke appartementsblokken. Ik staar naar buiten door het beregende raam van mijn eigen kooi op de 18de verdieping en stel mezelf de vraag: wat doe ik hier eigenlijk?. Hier is werkelijk niets te zien. Nogmaals, het contrast met Japan had niet groter kunnen zijn.
Nu, een goed nachtje slapen en eens in de lonely planet bladeren zal wel raad brengen zeker.
Niet dus! Na een nachtje in hell met twee ruziënde, 21jaar jonge Zweedse meisjes, een hyperactieve Canadese met Vietnamese roots die blijkbaar tot 4 uur s morgens in luid gesprek moest blijven met een suffe jonge Brit, die na een jaartje Korea nog niet doorheeft dat hij hier nog is. En een snurkende, hoestende maar vooral stinkende Koreaan uit Seoul op men kamer, die zelf de botten weet over zijn land, besluit ik smorgens vroeg om de biezen te pakken en thier aan te zetten.
Ik neem de trein en zoek het geluk zes uur verder in Seoul. En toegegeven. De voet ,links van men hoofd, van de Koreaanse achter mij op de trein en de stinkende buurman naast mij die net niet op men andere schouder in slaap aant vallen is. Evenals de op een vrijgekomen, gereserveerde zitplaats, wachtende Koreanen zonder reservatie die in ware om-ter-eerst-stijl bijna vechten voor zo een gereserveerde zitplaats hebben mij men mening nog niet bepaald doen herzien.
Doe er nog een schepje regen bij en het wordt nog eens te meer duidelijk wat een prachtig land Japan wel is.
Dit beloofd
Vanop de ferry zag het er allemaal toch nog vrij exotisch uit
Fris en vroeg uit de veren, vandaag ga ik naar Miyajima.
Niet alleen voor de wereldberoemde O-Torii gate maar ik heb me laten wijs maken dat het eiland ook qua natuur de moeite is en dan is er ook nog Mt. Misen.
Een uurtje op de tram, da was nog eens lang geleden maar wel plezant, 15min op de ferry en dan eerste voet aan wal op Miyajima
De O-Torii gate staat voort moment int water en das blijkbaar nie altijd zo voor de hand liggend dus snel wat pics. Tis eigenlijk wel nog een ferm spel hoor. Geene kak. Twee kastaars van (waarschijnlijk) cederstammen als pilaren en dan nog een paar der op en der rond. Maar afgezien van de grootte ist toch al nie meer de eerste die ik gezien heb in Japan dus verschuift men aandacht naar dien Mt. Misen.
Ik laat me vertellen dat ter twee manieren zijn om daarboven te geraken. Met de kabelbaan of te voet. Ik kies uiteraard voor het laatste en dan is er nog keuze tussen een aangelegd, betrekkelijk simpel pad, bestaande uit vooral trappen en een moeilijker te beklimmen pad met een mix van oude, deels gebroken trappen, stukken zonder pad en stukken bijna rotsbeklimming. Drie keer raden
Maar tis zeker een goede keuze geweest. Twee uur helemaal alleen in de volle natuur met een heus Indiana Jones gevoel naar omhoog op de teva-tjes. Om dan al bijna boven op een filmachtig adembenemend panorama van de baai en erin liggende eilandjes te stuiten. ZAAA-LIG!!
Kheb al veel overweldigende momenten gehad in Japan maar dit is toch veruit men mooiste hoor.
Eigenlijk zijn er twee toppen te beklimmen maar bijna niemand doet de tweede, klinkt als muziek in de oren natuurlijk.. En wat voor één, de top is letterlijk een rots. Afgesleten van de duizenden jaren sneeuw, ijs en water, en je kunt ter nog op ook! En dan weer dat uitzicht, kheb zowaar een machtig-aller-prachtigst-gevoel van het lied van het zuiden voor de mensen die da kennen. Zippedidoeda!!
Na de tweede top de afdaling ingezet in de hoop de gate nog eens in de zonsondergang te kunnen fotograferen maar het water was al weer weg uit de baai. Eb dus. De chance was op voor vandaag. Enfin, kben allesins content van de dag, mooie momenten beleefd en mooie pics genomen. En nu komt de technische stuff, door dak men sluitertijd moest verlengen om alle details van de O-Torii gate te kunnen meepakken zijn in combinatie met de straffe zon de fotos iets te licht naar men gedacht. Lichtcorrectie stond nochtans op maximum. Maar heb ook RAW-opnamen dus da fix ik wel nadien. In ieder geval kmoet toch dringend eens werk maken van een polarisatiefilter.
Enjoy the pics, tzullen de laatste van Japan zijn.
Morgen naar Fukuoka en daags nadien daar de ferry op.
Ferry naar Miyajima
Uitzicht vanop de schrijn
Dé O-Torii gate
Okonomijaki in Miyajima is een specialiteit. Enkel hier verkrijgbaar met noedels
En zo krijg je da onder je neus
Een deel van het pad onderaan de berg, hier wast nog nie zo steil
Int midden ergens, begon al steiler te worden
En dan ist kiezen he, welke van de twee. Of alletwee
Mooi toch hé. Alleen wa jammer van die polarisatiefilter
Men laatste diner met Akiko, men Japanse vriendin in Tokyo. Okonomijaki by the way, en das wel heel tof, een tafel voor twee met een ferm uit de kluiten gewassen bakplaat voor je neus en dan ist alles zelf te doen. Dikke leute wi.
Maar ook afscheid nemen, emotioneel en zwaar weeral, want we hebben toch wel veel plezier gemaakt samen en tklikte wel zoals ze da zeggen. Maar ik moet verder hé.
Direction sud, Hiroshima. Twaalf uren op de nachtbus en met wel hele kleine oogjes en een schroeiende zon op tkoppeke later sta ik dan eindelijk in het peace memorial park in Hiroshima
En dan komt de klop. En niet één keer, niet twee of drie keer, maar constant. De hele dag lang. Dit kan ik niet beschrijven, dit moet je gevoeld hebben. Hier zou iedereen minstens één maal in zijn/haar leven moeten geweest zijn. Dit is enorm.
Daar sta je dan, moe en versleten. Wereldveroveraar en alleskunner. Niet uit het lood te slaan, voor alles een oplossing vindend. Maar nu ben je klein, heeeel klein. Ik geef me over en laat alles los. Het heeft geen zin hier tegen te vechten, dit is te groot. In volle besef van de historische gebeurtenis loop ik door het park, van monument naar monument, het ene nog dramatischer dan het vorige. De druk op men emoties is enorm, ik probeer nog maar was eigenlijk al lang verloren. Willen of niet maar daar zijn ze dan, de traantjes. En net op dat moment blaast de wind in de bomen boven mij en de vruchtjes van de reeds uitgebloeide bloesems vallen als tranen naar beneden.
En ik weet wel dat er zo veel dergelijke dingen gebeuren over de hele wereld en doorheen onze geschiedenis als mensheid. En ik weet wel dat ik voor deze dingen wel niet zo meevoel. En ik weet wel dat Maar op zo een moment weet je niets.
Ik crash op een bankje in het park en sluit mijn ogen. Ik ben moe, niet alleen fysiek maar vooral emotioneel. Ik hoor nog eventjes de vogeltjes fluiten en val in slaap.
Rust
Peace monument, eeuwige vlam en A-bomb dome op één rij
Peace clock tower Iedere morgen om kwart over acht als herinnering voor het dodelijke moment in 1945 en als roep om vrede
Schoolreis als bewustmaking, heb niet alleen Japanse scholen gezien hoor
Weg -en-were, zo kan ik de laatste week het best omschrijven.
Van Nikko naar Tokyo naar Kyoto en were naar Tokyo en dan naar Hiroshima via Kyoto. Kun je nog volgen?? En das nie zoals van Roeselare naar Brugge hé. Nikko-Tokyo is twee en half uur op de trein, Tokyo-Kyoto acht uur op de nachtbus, Kyoto-Tokyo vantzelfste en Tokyo-Hiroshima nog eens de helft derbij. Tis best da je der nu eventjes geen kaart bij neemt want alle logica is zoek hoor.
Enfin, de reden dak nog eens een visite heb gebracht aan Tokyo was enkel en alleen omwille van men Chinees visum en gelukkig ist geen onnozele rit geweest. Met andere woorden kheb em!
En om da te vieren heb ik beslist om naar Korea te gaan. Begrijpe wie begrijpen kan he.
Maar China loopt nie weg en khad zo graag eens naar Hiroshima geweest. Dus fuck de logica, fuck de buskosten en fuck de slapeloze nachten ik wil en ga naar Hiroshima. En binst dak daar ben kan ek zowel nog efkes doorsteken naar Fukuoka en daar de ferry (jaja) nemen naar Korea. Vandaar dus.
De ferry jaja. De ferry jaja. Klinkt nie zo speciaal he? Maar toch, ondergetekende is wel de enige persoon die er in geslaagd is om op de ferry (geen kleine bootje dus) tussen Oostende en Dover op een biljarttafel-vlakke Noordzee notabene zeeziek te worden. Zelfs een andere keer in putje winter min kweetniemeer hoeveel graden Celsius onder nul was de enige iet-of-wat remedie halfbevroren buiten op het dek zitten, en dan kon men arme papatje der nog bij komen zitten ook. Ha. Dus ik denk dat ik ook deze trip met de ferry weer ferry horizontaal zal doorbrengen.
Anyway eerst nog wa vertellen over Kyoto en Tokyo part II. De (vooral voor jullie) plezante zee(r)verhalen zullen later nog wel volgen.
Kyoto betekent hoofdstad der hoofdsteden, en is gedurende lange tijd ook de hoofdstad van Nihhon geweest. Vandaar dat ter ook veel oude gebouwen type tempels, schrijnen en kastelen te vinden zijn. Zo veel zelfs da je op den duur zou beginnen denken: wauw weer een schrijn, of tempel. Maar der zitten wel een paar mooie tussen hoor. In tegenstelling tot Nikko met de mooi versierde tempels en schrijnen zijn die van Kyoto gewoon wit. Ah ja want tis zen-boeddhisme en hoe simpeler hoe beter dus. Maar da wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door dien ongelofelijke gouden tempel. En das precies geen overdreven naam. Zie foto. Ze hebben daar ook nog een hele reeks heilige bogen achter mekaar gezet, totaal lengte enkele kilometers. Moet bezigheidstherapie geweest zijn denk ik. En dan heb ik het oude imperiale paleis, de er rond liggende tuinen of het verstekte kasteel nog nie vernoemd. Met van die echte nachtegaal vloeren, da marcheert dus echt he. Maar das nog lang nie alles, der is ook sake, karaoke en Australische meisjes
Ale om een lang verhaal wa korter te maken, tis al ne keer de moeite om tot daar te gaan.
Zen-boedhisme op zen... zenst?!
Da begint met een paar... maar waar eindigt da hé!
Japans contrast: trouwen in tradionele stijl... en iets verder manga festival
Het kasteel van al de buitenkant
En dan de gouden tempel
Tokyo part II By the way Tokyo betekent hoofdstad van het oosten, de nieuwe naam van de stad Edo nadat die hoofdstad van Japan werd.
De eerste week is er vooral één geweest van acclimatiseren, arrangeren en oriënteren. Dus tweede keer goede keer? In ieder geval ferm compenseren.
Alles passeert de revue: Nationaal museum, zwaardmuseum, Edomuseum, Shinjuku-altijd-wel-iets-te-doen-centrum, Sushi the original, processies, Sumo wrestling, dineren, casual sideseeing, noem maar op: been there, done that, got the t-shirt.
En dan toch nog tijd vinden om een bus of twee te boeken, een ferry en vlucht naar china te zoeken, een klapke te doen met den een en den anderen en te skypen.
Wauw kbegin al ne hele Japanees te worden, gemiddeld 12uur per dag werken, 6 op 7 en dan of overal in slaap vallen of voor een trein springen.
Suchi ''en passant'' Tis lik vissen op de meifoore (kermis); andere kleurtjes andere prijzen!
Tokyo by night, still alive and kickingk
Nog een Japans contrast, het oude paleis tegen een achtergrond van wolkenkrabbers en voor de tuinen rond het paleis geldt; van het zelfde laken een ...euh kimono zeker.
Processie in hartje Tokyo, bijna lik de bloedprocessie in Brugge maar dan mét de dulle leute, mét het zingen en springen en mét spirit.
Eerst de kleintjes...
en dan de grote.
Afzien ze maat in 25° blekkende zon, kspreek van ondervinding want kwas de enige buitenlander die der weer tussin moest lopen.
Je zou ter voor minder je broek voor thuis laten. Dus zijn der maar twee verstandige manieren om da aan te pakken...
Of je blijft ter stoïcijns 'cool' onder...
of je trekt er je geen fluit van aan en doet gewoon je dagelijks middagdutje.
Haarspeldbochten om boven te geraken en het bijhorende uitzicht. Door de hoogte is het blad nog niet overal uitgevouwd. Tweevaksbaan enkele richting naar boven en beneden, kmoe der geen tekeningetje bij maken zeker wa de motos en autos type skyline GTR, evo VI en impreza STI hier komen doen.
Fish-sticks!? The one and only denk ik, in your face captain iglo
Akiko Itabashi. Men chauffeur en gids
Volledig int groen ist waarschijnlijk nog schooner
De grootste en langste van Nikko en omstreken. Moet bijna kop 45° zijn vermoed ik
Sunset in Nikko, kweetet de foto staat scheef. Zal da wel fixen me photosoep of zo
Nikko is Nippon , op posters en reclame, kom je in Japan heel vaak tegen.
Nikko beschrijven is moeilijk. In essentie is het bergen, natuur en religie. Bossen, meren en watervallen met daartussen schrijnen en tempels. Maar je moet het vooral gezien hebben, of eigenlijk gevoeld.
Want het is niet belangrijk wat je ziet maar hoe je er naar toe kijkt hé.
Schrijnen worden opgericht ter ere van het Japanse oeroude Shinto-geloof. Dit zegt dat alles een God heeft, iedere berg, ieder meer, ieder noem maar op. Stof genoeg dus voor legendes, mythes, offers, gebeden en rituelen. Tempels worden opgericht ter ere van Boeddha. Hij heeft de verlichting bereikt en als wij ooit van deze kl*tebol willen afgeraken kunnen we best ook zijn richting uitgaan. (kort samengevat en met enige auteursrechtelijke vrijheid) Iets bijgeleerd vandaag??
Omdat één beeld meer zegt dan duizend woorden, da wordt toch gezegd, zal ik deze keer de fotos laten vertellen. Hier en daar met wat tekst en uitleg uiteraard.
Boeddha standbeeld
Shinkyô. De heilige brug van Nikko.
De legende is dat een shintoistische priester de rivier niet over kwam en hulp vroeg aan Jinjaou, god van de slangen. Deze gooide twee slangen in de rivier die samen deze brug vormde.
De klokkenluider van Nikko
Eén van de twee eerste bodyguards, links en rechts van den entree, om kwade geesten weg te houden
Eerste binnenplaats met heilige schrijn boog
Eén van de twee volgende bodyguards, om de nekslag te geven int geval dat ter toch zouden binnengeglipt zijn denk ik
Kraanvogels hebben heel veel symbolische waarde
Naar buiten via de hoofdingang, niet alleen op de weg ist links te doen
Niet opwindend zoals een mooie vrouw (of man voor de vrouwelijke lezers) of een mooie auto of wat dan ook opwindend kan zijn. Maar opwindend in je ogen, opwindend in je lijf. De vele kleuren en geuren, de drukte en hoeveelheid, de gejaagdheid van een metropool. Willen of niet maar Tokyo grijpt je bij je ballen en sleurt je mee, mee vooruit. Want stilstaan of achteruitgaan bestaat hier niet.
En dan neem ik de trein. Weg uit de drukte. Weg uit deze zoo van mensen en autos, weg van de vervuiling en kilte van de stedelijkheid. Ik neem de trein richting Nikko. Nikko waar de japanners zo trots op zijn, en terecht waarschijnlijk.
Ik boemel met de goedkoopste en dus traagste trein door het veranderende landschap. Vanuit het steeds-op-overdrive-kloppende hart van Tokyo en zijn typisch stedelijke buitenwijken met Panasonic schotels en aan het balkon hangende waste rijdt de trein langs de net-genoeg-onder-water-staande rijstvelden van de buiten. Tot ik stilletjes bergen zie opduiken. Het binnenland van Japan is grotendeels bergachtig, dus ik begin te naderen. Niet dat ik veel tijd heb om alles goed te bekijken want vandaag heb ik, zij het voor even, compagnie. De bergen worden steeds talrijker en voor ik het goed en wel besef zit ik te midden een oase van groene bergen. Hier kom ik tot rust. Dit is het Japan dat ik zo graag wou zien. Wat een panoramas.
Geen CS vanavond, maar een authentieke hostel, ofte jeugdherberg. Alhoewel het een lange en steile klim is van het station naar de hostel kom ik met een big smile boven aan. Vrij abnormaal eigenlijk als je in rekening brengt dat ik de laatste week amper geslapen heb door het uurverschil. Dag is nacht voor men body, maar dan ben ik wakker, want overdag heb ik vanalles te doen en zien. Bovendien wil ik me zo snel mogelijk aanpassen dus nie lullen. Nacht is dag voor men body, dus kan ik snachts niet slapen omdat men body dan klaarwakker is en vanalles wil doen. Je zult het ondertussen wel al door hebben zeker, tis wa op de tandjes bijten voort moment dus..
Het is de eerste keer dat ik in een jeugdherberg zal slapen en deze is volledig hoe ik me zoiets voorstelde. Een gezellig samenzijn met lange houten tafels en comfy zetels ,met bloemenprint en al. In het midden een houten kachel, die voort moment gelukkig nie meer brand en ook nog een computer, een televisie en een boekenkast, uitpuilend met lonely planets en andere reisgidsen. Dit alles in een decoratie van vele fotos, tekeningen en geschreven bedankingen van reizigers voor mij en van de mooie locale omgeving. Schoenen uit vooraan en pantoffels aan, tis nog altijd Japan he, en dan check-in. De eigenaar zou een monnik geweest zijn en hij is tevens de kok dus ik bestel meteen het befaamde zen diner voor vanavond.
Ik dump men rugzakken op de kamer, maak mij snel meester van het enige onderste bed nog beschikbaar en kruip met veel plezier nog eens in bad. By the way, iets hoger dan bij ons en de helft minder lang. De knieën quasi achter men oren dus. Ik laat voor het eerst sinds een paar weken nog eens het scheermes over men gezicht glijden en neem voluit de tijd om Tokyo uit men lijf te weken.
Chilled en gaar gekookt zit ik aan tafel, met een smakelijk uitgebalanceerde maaltijd, en ik zet men avond in. Ik hoop op een rustige avond en een vroeg in bed kruipen, maar dat is zonder al de andere reizigers gerekend, die ook wel eens willen weten waarmee ik bezig ben en waar ik vandaan kom en die uiteraard ook zelf een verhaal te vertellen hebben. Van Engels spring naar Frans en terug, hier en daar met een vertaling en een arrigato ertussen bewijs ik eens te meer hoe taalkundig wij Vlamingen toch wel zijn vergeleken met vele anderen. Morgen zal ik er zelfs nog Limburgs tussen hebben maar da weet ik nog niet hé.
Uiteindelijk sukkel ik toch nog in bed, eindelijk na een week op de grond slapen, een bed. Met een matras en al, maar de matrassen hier zijn de volle twee cm dik. Met daaronder een fantastisch meeverend en zich naar de vorm van je rug plaatsend houten raamwerk. Kdenk dat lattoflex of beka hier nog een afzetmarkt kunnen vinden. Ik zal die nacht nog meermaals herinnerd worden aan het feit dat ik in Japan ben.
Morgen heb ik afgesproken met een Japanse die me een privé rondleiding zal geven in Nikko en omgeving. Het belooft prachtig te worden, niet alleen staan hier oude schrijnen en tempels in de omgeving maar ook Nikko National Park, need I say more.
Maar hoe ik het daar gesteld heb, vertel ik de volgende keer.
Oyasomi
Tokyo city op een kalm uur En toen stootte ik op een bekend gezicht Als je even stilstaat en de tijd neemt om alles te bekijken zie je pas hoe snel alles rondom je beweegt De metro op een kalm uur
Op de trein richting Nikko Nikko omgeving, bekeken vanop de hoofdbrug
Na een verrassend aangename vlucht met de 747 jumbo ( had weer chance dat er op mijn rij niemand zat en ik mij zodoende horizontaal en languitgesmeten naar Tokyo heb laten vliegen) ben ik onze tijd 0200u snachts, Tokyo tijd al 0900u snuchtings (fuck man), geland op Narita airport.
Kweet nie of dat het aan men uitgesproken gangsterlook of dodelijk priemende ogen ligt maar net zoals in Gate B te Brussel hing ik er dus weer aan voor een gepersonaliseerde, uitgebreide fouillage en securitycheck. Deze keer met drugshonden en al. En diene gast die voor mij stond, ook me ne rugzak, vloog der zo door. Nu ja, dien was dan precies wel netjes geschoren en droeg daarbovenop ook nog eens een grappig brilletje waardoor hij verzekers al helemaal nie meer verdacht overkwam.
Zou het tactiek zijn?? Misschien ook maar eens bij de oogmeester gaan zien. (heb jem)
En ik nochtans zó een lieveke!
Nie dak er zwaar mee inzit hoor, kheb toch niets te verbergen. Maar kdenk da moesten ze ooit met zo een latex handschoentje afkomen en de mededeling: bend over, grap your enkels and de reste ken je wel hé dak der plots toch nie meer zo gerust in ga zijn hoor. Kmag der nie aan peizen.
Nu ja kben weer aant uitweiden.
In ieder geval heb ik daarna snel een trein richting Tokyo kunnen nemen, waarna ik via een hyperingewikkeld systeem van zowat alle kleuren van de regenboog-lijntjes en Japanse kversta-der-geen-bal-van karakters door de eigenlijk wel vrij logisch werkende subway van Tokyo op zoek kon gaan naar het Chinese consulaat. Chinese consulaat?? In Tokyo?? Ewel omdak het zo lumineus vond om daar men visum aan te vragen ipv in Brussel natuurlijk. Kkhad ook beter in men broek gekakt toen!
De zon en twee, aan men toch nie meer zo gewend zijnde schouders, trekkende rugzakken langs de fantastisch platte straten van een of andere buurt in Tokyo, ook wel roppongi hills genoemd hier, op weg. Zwetend en puffend, mezelf nie toestaan te stoppen om iets fris te kopen alvorens het Consulaat te bereiken en na enige extra kilometers én ontcijfering van locale japanse wegbeschrijvingen eindelijk, finallement, toch het Consulaat gevonden om te constateren dat verdomme gesloten was!! Miljaar, deze keer geen chance.
Enfin, kheb precies tijd genoeg en zo van die toeren was ik eigenlijk wel verwachtende. Overmorgen dan nog maar eens proberen want morgen ist hier een feestdag, meer bepaald Groendag.
Vraag het mij nie want kweet het nie, zal da morgen wel zien.
Dan maar terugzeulen zoals den ezel dak ben (openingsuren zullen waarschijnlijk wel opt internet te vinden zijn) en op zoek naar Mitaka in de hoop daar vanavond een bed te vinden.
Toch weer een prachtige ervaring hoor vandaag, in the middel of wa-is-da-hier-allemaal. Constant bekeken als zijnde een ontsnapte psychiatrisch patiënt met de witte jas me lange mouwen nog aan, of giechelende schoolmeisje, net zoals in de films, alsof da je rechtreeks van mars gekomen zijt beseffen da je in Tokyo staat. Eigenlijk best wel leuk hoor, je kunt er op den duur zelfs mee beginnen spelen:
Plots in de ogen kijken van degene die je zo onopvallend mogelijk probeert aan te gapen en dan die reacties zien. Goddelijk. Of zonder boe of ba konnichiwa en een gesprek starten int engels over de onnozelste dingen en dan die verlegenheid. Simpelweg onbetaalbaar.
Man man, today life is good.
Wordt vervolgd
Manga is big business in Japan, klein tot oud zie je ermee rondlopen. Toch maar eigenaardig gezicht zo een opa van 50 met een mangaboek Taxi's zijn er in alle kleuren Avondoptredentjes in Mitaka Kwas nie de enige die stond te luisteren
Tis de eerste keer dat ik er nu zelf sta. Vele malen heb ik deze gebouwen aangestaard vanaf de andere kant van de startbaan, het militaire gedeelte by the way, maar deze keer niet. Deze keer zit ik er middenin.
Heb mij aangemeld bij de pcs van British Airways, zo gaat dan nu blijkbaar en men 21,3kg wegende rugzak toevertrouwd aan de goede zorgen van de sympathieke brunette van de luggage control. Voorbij de passport controle en met een aromatisch geurende kamillethee voor de neus staar ik naar buiten en ik denk.
De voorbije hectische weken heb ik mezelf merkwaardig kalm gevoeld. Bijna alsof ik men hele leven al niets anders doe. Ook toen het afscheid nemen bij zoveel mensen zo zwaar bleek, en als ik iets onderschat had ist wel dat, had ik toch steeds een rustig-zijn in mij
Maar nu voel ik zenuwen! Men hart bonst al wat harder in men borst en men sluitspier heeft zich daarstraks niet voor de laatste keer vandaag ontspannen. Hoewel dit zeker niet de eerste keer is dat ik per vliegtuig reis en deze procedures doorloop voel ik dat dit toch anders is.
Het is bijna een droom, iets surrealistisch. Weeral een grote stap in het duister.
Wel spannend eigenlijk, echt wel.
Ik besef dat ik het eigenlijk nog niet zo goed besef. Maar toch voldoende dat ik weet, dat wat er ook zal komen, ik er zoveel mogelijk van zal moeten proberen te genieten. Want ook dit zal voorbijgaan, al lijkt het nu nog zo ver af voor zo veel mensen.
Ooit stap ik ergens terug in een vliegtuig die mij zal terugvliegen en dit sprookje zal eindigen.
Maar nu nog niet!
Nu begint het pas, en zo meteen zit ik er middenin én op de eerste rij.
Eddy-Wally gewijs is het gewélllldig.
Binnen dit en een uurtje neemt BA flight 391 mij mee naar de toekomst, mijn toekomst.
Enkel nog de controle door gate B en dan weg ermee. Whoehaha
Ik hoopte nog deze morgen dat per hoogstuitzondering en zonder het aan iemand te vertellen, vadertje tijd himself, voor één keer en enkel vandaag het uur 14.00 eens zou overslaan.
Maar niets was minder waar, de nieuwe eigenaar kwam men busje ophalen.
Na een bij momenten eindeloos lange verhuisweek en want-to-be huisbaas troubles was er geen ontsnappen meer aan, met spijt in men hartje heb ik haar laten gaan, men busje is weg, een pagina werd omgeslaan.
Maar ik prijs me gelukkig met alle mooie momenten die ze mij en anderen geschonken heeft, de fantastisch unieke reizen, het in-eerste-vitesse-toch-nog-op-de-top-geraken in de pyreneëen, het cruizen, chillen, genieten, het glimlach-toveren bij de mensen int passeren, het zalige geroffel bij het cruisen waarmee ze leek te zeggen "tis goed zo"...
Maar ja... alles heeft zen plaats en tijd. En nu is mijn tijd op.
Ik ben blij iemand gevonden te hebben die even goed voor haar zal zorgen en haar met evenveel liefde zal behandelen. Iemand die even zot loopt en ook wel een oogje zal dichtknijpen als ze eens een steekje laat vallen.
Michael, zorg goed voor haar.
Ik weet zeker dat ze jou evenveel plezier zal bezorgen als mij. Leef, reis, cruise, chill, maar vooral... geniet!!
Raar hoeveel mensen geïnteresseerd blijken in het avontuur waarin ik mij nu weer ga storten.
Raar hoeveel keer ik dus al diezelfde vraag heb moeten aanhoren: "heb je een website of iets dergelijks waarop wij het allemaal een beetje zullen kunnen volgen". Tot grote verontwaardiging als het antwoord steeds opnieuw volgt: "euhm, neen, niet echt".
Dus na heel wat geklik, getyp en het betere internet-speurwerk, bloed zweet en tranen zoals da ze da zeggen, een zere rug en gezwollen ogen van veel te lang op een veel te laagstaand scherm te staren is het een volmaakt feit!! Men dinge, alé "blog" zoals da ta dus noemt is er.
Het is voort moment, voor mij, nog even spannend om te zien wa da ter allemaal op staat als voor jullie. Maar alsk het allemaal wa goed begrepen heb zou je hier de toekomstige kampvuurverhalen, grappige anekdotes, benarde situatieverslagen maar ook fantastische momenten van intense gelukzaligheid evenals de press-foto's van het jaar in spe kunnen terugvinden.
Gezien de mogelijkheid om zelf reacties te plaatsen hoop ik er geen monoloog van te hoeven maken en reken ik zodoende op wat inbreng van jullie uit. Dit kun je best doen onderaan ieder bericht met de zwarte knop "reageer". Vlieg ter dus maar eens goed in he.
Voila, dit gezegd zijnde, rest er mij dus enkel nog het voorlopige laatste punt te plaatsen.
