Pffft, we zijn in therapie gegaan, op mijn aangeven. Louis vindt het eigenlijk allemaal maar weggesmeten geld, maar hij gaat mee om mij ter wille te zijn, omdat hij weet dat ik er wèl nood aan heb. Heb van de therapeut "huiswerk" gekregen om Louis toch te bepotelen en te doen zonder iets terug te verwachten.. OK, ik verwacht niks terug in de zin van "Louis moet en zal mij hier en nu pakken en mij te pletter neuken", maar ik verwacht op z'n minst toch enig signaal dat hij het toch enigzins plezant vindt dat ik met z'n pik speel. En laat dat nu juist hetgene zijn wat ontbreekt.... Wat ik ook doe, Louis geeft mij niet het minste teken, niet het minste signaal dat hij er op z'n minst toch ook maar een béétje van geniet.... En dus stop ik, want het versterkt alleen maar mijn gevoel en mijn gedacht dat hij eigenlijk liever heeft dat ik hem gerust laat, dat ik er af blijf. Het idee en het gevoel dat hij liever met zichzelf speelt dan dat ik er mee speel....
Het is nu bijna een week geleden sinds ons eerste therapie-gesprek en ik heb het nog niet kunnen opbrengen om aan zijn pik te zitten. Er is die angst, want door zijn gebrek aan "reactie", voel ik mij minderwaardig, waardeloos en gekwetst en zooooo breekbaar en kwetsbaar. Vandaag heb ik wijn gedronken en ik heb er zin in, ik wil er nu wel voor gaan!
Hij zit aan de pc een online game te spelen, maar ik ga naar hem toe en laat hem rechtstaan en stroop zijn broek af.... ik verwacht niks, ik wil alleen zijn lekkere, mooie pik in mijn mond... Maar wat krijg ik als antwoord? "Schat, laat mij me toch op z'n minst douchen en een Viagraatje nemen...." Maar straks, als het zover is, dan zal het allemaal weer MIJN werk zijn, want Louis ligt daar maar en laat mij maar doen.... Zijn voorspel is het innemen van Viagra en voor de rest laat hij alles aan mij over.... Heb al enkele keren gedacht dat ik net zo goed zou kunnen vrijen met een opblaaspop... Ik vrij met hem maar hij niet met mij, hij ligt daar maar, hij ondergaat het gewoon. Met z'n ogen dicht, en dan vraag ik me af of hij aan mij denkt of dat hij porno-filmpjes die hij gezien heeft in z'n hoofd aan het afspelen is....
Wat het ook is, ik kan mij niet ontdoen van het gevoel en het idee dat vrijen met mij (en daarmee bedoel ik niet per sé penetratie) een opgave is. Heb het zo ook tegen de therapeut gezegd: ik heb echt niet het gevoel dat Louis met mij vrijt, maar eerder het gevoel dat hij het "ondergaat", dat het een soort "opgave" is.
Eigenlijk probeer ik hier zombies tot leven te wekken, want de seks tussen ons is dood, ik rouw, ik moet het alleen nog kunnen begraven....
Gisteren heb ik mijn sexy outfitjes opgeborgen. Ze weggooien krijg ik niet over mijn hart, want ik vind ze nog steeds mooi en ze hebben genoeg geld gekost. Maar ze dragen heeft toch geen zin meer, want het heeft geen effect op Louis. De enige opmerking die hij zal maken is "ja, dat is wel een mooi setje".
Op een warme lentedag had ik mij verleidelijk uitgedost: een mooi, sexy, doorschijnend mini-jurkje, bijpassende string en klasse-schoentjes met hoge hakken. Een fantasietje van mij om in die outfit een ganse dag en avond rond te lopen en zo op ieder moment en op eender welke plaats en in eender welke positie lekker gepakt te worden... Welke man kan weerstaan aan zo'n "aanbod"? Louis dus, want hij heeft mij met geen vinger aangeraakt! Ik vond het vreemd en dacht bij mezelf "dit is dan ook de laatste keer geweest dat ik dit gedaan heb". Ik had alleen maar het gevoel dat ik me belachelijk gemaakt had door de hele tijd zo rond te paraderen.
Later, toen ik zijn porno- en masturbatieverslaving ontdekt had, begreep ik zijn toenmalige desinteresse: ik kon hem niet verleiden met sexy lingerie omdat hij zo al duizenden vrouwen gezien had op het internet. Hij was daar al lang op uitgekeken, dat wond hem al lang niet meer op. Toen ik al weet had van zijn verslaving, maar hem er nog niet mee geconfronteerd had, vroeg ik eens wat ik moest doen om ons seksleven nieuw leven in te blazen. Moest ik hem verleiden, moest ik meer sexy lingerie dragen? Zijn antwoord toen was dat dat niet hoefde, het lag niet aan mij, het lag aan hem, aan zijn lage libido. Een week later, tijdens de confrontatie, kreeg ik als antwoord: "ja maar, jij loopt er ook niet zo bij zoals die vrouwen op internet". In al zijn onmacht omdat ik hem betrapt had en in een poging zich goed te praten / zich er uit te praten, kreeg ik dat naar mijn hoofd geslingerd! Ik was met stomheid geslagen, kon letterlijk geen woord meer uitbrengen.
Ik doe dus geen moeite meer. 'k Heb altijd een zwak gehad voor fijne en sexy lingerie en ik heb het ook lang gewoon voor mezelf gedragen, omdat ik mij er lekker en verleidelijk en "vrouw" in voelde. Nu voel ik me alleen maar belachelijk...
Deze blog werpt op een bepaalde manier zijn vruchten af. Ik heb iemand leren kennen die in een zelfde situatie verkeert en hoe raar het ook mag klinken, het doet deugd. Iemand die het ook meegemaakt heeft en nog meemaakt geeft een gevoel van verbondenheid, verstandhouding en begrip dat je bij de "gewone" lezer niet echt vindt. Zij worstelt hier al vijf jaar mee en ze heeft tenslotte haar toevlucht gezocht bij een minnaar. Iemand waar ze niet enkel bij terecht kan voor haar seksuele behoeftes, maar ook voor genegenheid en een babbel.
Ik ben zover nog niet.
Jaren geleden ben ik in de val getrapt: ik werd verliefd op en ging in zee met een man die beweerde dat hij aan het scheiden was, maar uiteindelijk bleek daar niets van waar te zijn. Ik was dus een minnares, een "aanhoudster". Ik voelde mij echt niet gelukkig in die rol, maar het duurde jaren eer ik mij van die man kon losmaken. Nadien kwam er weer zo'n man: hij had al een relatie, maar hij wou mij er nog bij... Ik heb heel kort een relatie met hem gehad, maar heb toen vriendelijk bedankt omdat ik echt niet weer in de rol van maîtresse wou belanden. Het leven heeft mij niet gespaard en er kwam een moment dat ik, als vorm van rebellie, een aantal maanden "wild" geleefd heb. Ik weet dus hoe en waar ik aan seks kan komen. Ik ben geen nymfomane, maar ik weet dat ik als ik wil iedere dag minstens één keer van bil kan gaan. Maar ik wil het niet... Nog niet... Ik wil Louis!!!!
Maar Louis snapt nog steeds de ernst van de situatie niet, hij vindt nog steeds dat ik mij druk maak om een pruts... Maar we hebben dus al 2,5 maand geen seks meer gehad, ik moet het bij wijze van spreken "aanvragen"..... Dat is iets dat al dateert van voor mijn "ontdekking". Ons seksleven was toen al zo verwaterd dat ik tenduur een avond inplande, een avond voor en met ons twee, met seks als apotheose. Maar ik moest wel steeds het initiatief nemen...
Laatst liet ik hem nog horen dat ik nog wel eens zin had in een goeie vrijpartij en zijn antwoord was: "plan dan maar een avond hé". Ik vertik het dus, ik heb het gevoel dat ik dus seks met hem moet aanvragen, boeken, reserveren, het enige wat nog mankeert is een driedubbel aanvraagformulier.... En hij snapt het niet... En als de seks dan nog de moeite zou zijn, dan zou ik die "aanvraag" er nog voor over hebben, maar de seks die we dan hebben, is niet veel waard... Waarom zou ik nog moeite doen? Het zegt hem toch niks. Sexy lingerie? Vroeger vond ik het fijn dat te dragen en ik voelde me sexy en aantrekkelijk en vroùw! Nu heb ik enkel maar het gevoel dat ik me belachelijk sta te maken, want het windt hem toch niet op, ik kan hem er toch niet mee verleiden... Voor zover ik het kan zien, kijkt hij geen porno meer, maar hij mastubeert nog wel. Hij geeft nog altijd de voorkeur aan vrijen met zichzelf dan aan vrijen met mij... Waarom zou ik nog moeite doen om er iets van te maken als hij daar toch maar ligt als een opblaaspop en ik niet meer krijg dan enkele strelingen, een occasionele vinger en soms een penetratie van enkele minuten? Ik hou er zo van dat er met mijn borsten gespeeld wordt, dat ze gekneed en gekust en gelikt worden... Ik heb borstkanker gehad en ik was zo blij dat de "schade" zeer miniem was, maar men had ze evengoed allebei kunnen amputeren, want Louis beziet ze niet...
Ik vind het zo erg, ik zou nog zoveel kunnen schrijven hierover, en dat zal ik zo nu en dan ook nog wel doen, maar ik vind het zoooooooooooooooo jammer.... We houden van elkaar, we leven goed samen, we werken goed samen, maar ons seksleven doet ons -allez, toch zeker mij- de das om...
Sinds einde juni geen seks meer gehad.... Je maakt mij niet wijs dat hij ondertussen niet gemasturbeerd heeft.... Tja, ik heb ook gemasturbeerd, maar uit noodzaak, zal ik het maar noemen. Ik masturbeer omdat ik van Louis geen seks krijg. Bij hem ligt het anders: hij masturbeert blijkbaar omdat hij dat leuker/gemakkelijker vindt dan met mij te vrijen. Ik ben beschikbaar (om het zo maar te noemen), maar hij vrijt liever met zichzelf dan met mij....
Groot was mijn verbazing vorig weekend, toen ik tegen hem aan kroop en hij mijn rug en lendenen begon te strelen... en op een gegeven moment mijn hand vastpakte en die op zijn pik legde... Ik heb hem wat "bewerkt", maar uiteindelijk eindigde het zoals altijd: ik krijg hem niet "klaargespeeld", hij rukt zichzelf verder af terwijl ik hem streel en kus en lik. Hij komt klaar, hij heeft zijn "seks" gehad, maar ik.... enerzijds genoot ik er van, omdat het zo lang geleden was... anderzijds heb ik niet het gevoel dat ik seks gehad heb, want ik ben niet klaargekomen, ik heb het enkel moeten stellen met strelingen en een klein beetje vingeren... En in mijn achterhoofd speelde de vraag of hij daadwerkelijk aan mij dacht of dat hij zijn pornofilmpjes in zijn hoofd aan het afspelen was om klaar te komen.....
Het moeilijkste en het pijnlijkste van de hele zaak is dat we ondanks dit seksprobleem echt van elkaar houden. We vormen zo'n goed en fantastisch en leuk "team", om het zo maar te zeggen. Er is enkel die seksfactor die ons serieus parten speelt. Na al wat ik al over deze materie gelezen en gehoord heb, verwacht ik geen beterschap. Ik zal moeten leren leven met een zéér beperkt seksleven... of ik zal ergens anders aan mijn trekken moeten zien te komen.
Maar daar heb ik geen zin in, ik ben katholiek en conservatief opgevoed, en ook al ben ik door de jaren heen "losser" en breeddenkender geworden: ik heb mijn normen en waarden. Toen ik nog single was, tja, toen heb ik een korte tijd "gebonjourd" zoals ze zeggen, maar eens ik in een relatie zit, ben ik zo trouw als maar kan zijn. Ik heb ook geen zin in seks met andere mannen, ik weet hoe en waar ik daarvoor moet zijn, maar ik wil het niet, ik wil seks met Louis, de man waar ik van hou...
Louis beziet mij nog amper. Hij begeert mij niet meer, ik kan hem niet verleiden of niet opwinden. Ik heb het gevoel dat ik als vrouw, als seksueel wezen, niets meer voor hem beteken. Ik heb laden vol fijne en sexy lingerie, ik heb in het verleden, toen ik nog single was, een aantal maanden "geseksperimenteerd". Ik ben breeddenkend, hij hoeft maar met z'n vingers te knippen en ik sta/lig er! Anytime, anywhere, anyhow... Maar niks.... er gebeurt juist niks..... Ik heb geprobeerd hem dit duidelijk te maken, maar het lukt niet echt. Als ik seks wil, moet ik dat min of meer "aanvragen". Ik moet het initiatief nemen en zeggen: "ok, vanavond wil ik seks". En dan neemt hij een blauw pilletje.... Maar dan nog.... dan nog moet ik verder het initiatief nemen, ik moet er aan beginnen.... En hij ondergaat het gewoon.... hij ligt daar maar, het enige wat er voor mij afkan is een streling over mijn rug of soms een vingertje.... Mijn borsten zijn in geen maanden nog aangeraakt.... Soms denk ik: "moet ik misschien nog een formulier in drievoud invullen of zo?" en ook "ik kan net zo goed vrijen met een opblaaspop, want hij doet toch geen moeite". Ik heb het min of meer opgegeven.... Op dit ogenblik heb ik een oude vrijer op de chat; die zit er om te springen om nog eens van bil te gaan met mij. Ik weet wat ik waard ben, ik ben goed, maar Louis doet er niets mee.... En die oude vrijer.... ik wil doodgraag seks, maar niet met hem of anderen. Ik wil seks met Louis, de man waarvan ik hou en die van mij houdt. Ik heb nog "connecties" uit de tijd dat ik single was, ik hoef maar te bellen of op bepaalde internetsites te gaan en ik kan binnen een uurtje seks hebben.... Maar hoezeer ik er ook naar verlang, ik kan het niet.... ik ben een trouw beestje en zoals eerder reeds gezegd: ik wil geen seks met anderen, ik wil seks met Louis!!!!! Maar Louis dus blijkbaar niet meer met mij.... Hij is zo afgestompt door de internetporno.... Uit hetgene wat ik ontdekt heb, kan ik opmaken dat hij een voorliefde heeft voor lesbische/bi vrouwen die met elkaar aan het vrijen zijn, en dan nog liefst niet zomaar gewoon. Als het effe kan: bdsm, plasseks enz... Nu ben ik zelf bi, ik heb zelf al met vrouwen gevrijd en ik vond het wel leuk, ik zou het zo weer doen. Ik heb ook aan amateur/beginners-bdsm gedaan, ik ben nu eenmaal nieuwsgierig en ik wou/wil alles wel eens uitproberen. Als wij een goede, evenwichtige seksuele relatie zouden hebben, dan zou ik er niets uit maken om een triootje of zo te doen. Maar nu.... ik weet dat hij de koning te rijk zou zijn als ik een trio met een andere vrouw zou voorstellen of organiseren, maar ik vertik het!!!! Niet nu, niet op deze manier, niet in mijn situatie. Ik kan wel huilen.... hij houdt van mij en zorgt voor mij, maar ik ben geen "vrouw" meer, ik beteken niets meer voor hem op seksueel gebied..... hij vrijt liever met zichzelf (en zijn pornomadamen) dan met mij..... HET LIGT NIET AAN MIJ!!!!!!!
Een man alleen kijkt naar porno en masturbeert. Dat vind ik een normaal menselijk gegeven. Het is helemaal niet raar of ongewoon, integendeel, ik zou het eerder ongewoon vinden als een single man nooit zou rukken of naar bloot zou kijken.
Louis was single en opeens was er internet! Heel normaal dus dat hij toen ook porno begon te kijken. Verslaving is een sluipend vergif, men voelt of ziet het niet aankomen. Hij heeft nooit gevoeld of beseft dat de porno en de masturbatie hem in hun greep kregen. Zelfs tot op de dag van vandaag niet.... Hij wil nog steeds niet toegeven dat hij verslaafd is, het enige wat ik te horen krijg zijn smoesjes en allerhande verklaringen die zijn gedrag zouden moeten verantwoorden.
Ik heb niets tegen porno en/of masturbatie zolang beide partners zich goed voelen in hun seksuele relatie met elkaar. Maar hier.... Ik voel mij tekortgedaan, aan de kant geschoven, vervangen.... Dus heb ik wèl enorme moeite met zijn gedrag!
Ik ben geen seut, ik weet van wanten in bed. Vorige partners waren steeds vol lof en zeiden dat "mannen in de rij zouden gaan staan voor mij" en dat "de man die mij als partner zou hebben in z'n twee handen mocht klappen". Ik heb nooit "neen" gezegd tegen Louis, ik ben altijd zeer begripvol geweest als hij moeite had met zijn erecties. Louis kan en mag met mij doen wat hij wil, waar en hoe en wanneer hij maar wil. Maar hij wil dus niet.....
Ik veroordeel Louis enerzijds niet, omdat ik kan begrijpen hoe en waarom hij zich indertijd als man alleen met internetporno geamuseerd heeft. Maar ik begrijp niet waarom hij nu er nog steeds de voorkeur aan geeft. De enige verklaring die ik dus kan bedenken, is: "hij is verslaafd"....
Bij het woord "verslaving" denkt iedereen meestal direct aan drugs, alcohol, sigaretten.... Bij "computerverslaving" denkt men ook eerder aan spelletjes en chatrooms.... Maar een internetporno- en de daarbij horende masturbatieverslaving lijkt een ver-van-mijn-bed-show. Het is (nog) niet zo wijd en zijd ge- en bekend als bovenvermelde verslavingen. En zoals op iedere verslaving een soort van taboe rust en men dikwijls aarzelt om er over te praten omdat men zich beschaamd voelt of zo, zo is dit ook met een IPM-verslaving. Alleen is het nog erger.... Ik schaam mij verschrikkelijk, want Louis, mijn partner, is IPM-verslaafd en het is helemaal niet makkelijk om daar mee naar buiten te komen.
Daarom deze blog, hier hoop ik mijn woede, mijn verdriet en mijn frustraties hieromtrent even te ventileren. Dit zal mij ook helpen alles op een rijtje te zetten en te beslissen of ik nog verder wil/kan leven met Louis of niet. Misschien breng ik zo ook deze verslaving wat meer onder de aandacht, misschien vinden andere vrouwen in dezelfde situatie hier steun en troost of misschien opent het hen de ogen... Want ja, men heeft het inderdaad nooit dadelijk door, het valt niet dadelijk op. En zelfs als men vermoedens begint te krijgen, dan worden die nog weggemoffeld, want men kan of wil het niet geloven.
Ik heb het helemaal per toeval ontdekt, maar ineens verklaarde het een heleboel dingen waar ik mij voorheen al wel eens vragen bij gesteld had. Ik begon opzoekingen te doen omtrent IPM-verslaving en hoe meer ik er over las, hoe meer de puzzelstukjes op hun plaats vielen, het was allemaal zo herkenbaar. Eén groot probleem: Louis ziet zelf niet in dat hij verslaafd is en dat maakt het allemaal nog veel moeilijker. Het weegt zwaar op mij, ondanks het feit dat wij echt van elkaar houden, maakt dit mij en onze relatie kapot.
In mijn hoofd is het eigenlijk al een uitgemaakte zaak: ik ga breken met hem. Maar in mijn hart hou ik nog steeds van hem en dat is de reden waarom dit aansleept. We hebben gepraat, hij heeft de kans gekregen om met zichzelf en met mij in het reine te komen, maar hij beliegt en bedriegt me nog steeds.... Ik blijf dit niet volhouden....
