Binnenkort komt de volledige reeks met foto's van de marginale boswandeling van Snake, Sparky en Flimax! Maar deze foto was te insane om mee te wachte!! Zeer binnenkort volgt de rest!! Be patient..
Naar zee gaan is geweldig, terug naar huis komen daarentegen..
Een gedetailleerd verslag volgens Snake:
Om half zeven vertrekken we vanuit Oostende richting Brugge waar we horen over te stappen richting Bilzen. Tot zover geen probleem. Aangekomen in Brugge, staat er geen enekle trein klaar om ons naar Bilzen te brengen. In de veronderstelling dat we deze gemist hebben wachten we een uur op de volgende. Blijkt later dat deze lijn gewoon geschrapt was om niet vermelde redenen..
Dus.. Om half acht stappen we op de trein naar bilzen, die een kwartier later nog steeds niet vertrokken is.. Nog enkele minuten later weerklinkt de stem van de conducteur, enkel in het Nederlands dat deze trein niet zal vertrekken omdat er problemen zijn met de airconditioning en er teveel volk op de trein zit.. Noujah
Snel haasten we ons op een andere trein die zogezegd ook de goede richting uitgaat.. De goede richting wel, maar niet tot waar wij moeten. Eenmaal gestrand in Brussel-Noord horen we ook dat de vorige trein (die wat niet zou vertrekken!) toch vertrokken is!!
Uiteindelijk vinden we toch nog een trein die de juiste richting uitgaat en komen we gezellig thuis aan om precies half twaalf..
Laatst vertelde mij iemand over zijn absolute vertrouwen in God. In plaats van hem de meest gestelde vraag ooit te stellen (Waarom geloof je?) vroeg ik hem dit:
Heeft het geloven in God nut voor jou?
Na mij bedenkelijk aan te kijken antwoordde hij me resoluut: Ja!
Wat natuurlijk te verwachten viel. Of toch niet?
Is er nut in het geloven in een hogere macht dan de mensheid?
Deze vraag kunnen we enkel oplossen als we weten waarom men gelooft in zulk een macht.
Het meest logistieke antwoord brengt ons bij vrees. Vrees voor het leven na de dood, de mens vreest wat hij niet kent en niet kan zien. Dat zit in zijn aard, niemand kan hem kwalijk nemen te vrezen. Angst is goed maar moet worden gedoseerd.
Daarom werkt hij heel zijn leven lang om op een goed blaadje te staan bij zijn schepper.
Hij kromt heel zijn leven onder noeste arbeid en volgt de geboden van zijn leider.
Is het dit waard? Levert dit werkelijk gemoedsrust?
Behaagt het sommigen werkelijk te weten dat als ze een heel leven lang hun heers wegen volgen ze een eeuwig leven van gelukzaligheid verdienen? Maar bij de minste misstap kans maken op een eeuwigdurende ellende en pijn! Resulteert dit niet in een constant bedrukkend gevoel en een continu over de schouder kijken?
Kijkt mijn god mee? Heeft hij gezien wat ik net deed?
Een dreigend zwaard hangt hen boven het hoofd die deze overtuiging aannemen.
Men kan ook geloven omdat men het moeilijk heeft, men zoekt steun. Heel aannemelijk dat, wanneer men aan niemand zijn ongeluk kwijt kan, een beroep doet op iemand waarvan verondersteld wordt er altijd te zijn.
Maar werkelijk, kan het oor van iemand die geen raad geeft zorgen voor rust?
Bijvoorbeeld: Een vrouw verlaat haar man na vele jaren huwelijk. Hij, hoewel zijn huwelijk niet van een leien dakje liep, mist haar verschrikkelijk. Hij zondert zich af van de wereld omdat hij haar beeld steeds weer ziet in het gezin van zijn kinderen en vrienden.
Eerst proberen men hem nog te bereiken. Maar al snel geven zijn vrienden het op en ook zijn kinderen bezoeken hem niet meer. Hij isoleert zich, wanhopig wilt hij met iemand over zijn verdriet praten maar niemand schijnt er voor hem te zijn. Zijn laatste hoop is dan ook gericht op diegene die er altijd hoort te zijn.
Hoe groot is zijn ontgoocheling wanneer hij geen antwoord krijgt? Wanneer er geen belofte komt dat alles goed zal komen? Zelfs een god geeft geen gehoor aan zijn gebeden.
Welke enorme gevolgen zal dit hebben voor de conclusies van de man en zijn volgende daden? Wees er zeker van dat ze niet fraai zullen zijn.
En dit allemaal omdat hij luisterde naar iemand die geen raad gaf.
Dit doemdenkend scenario is echter slechts een van de mogelijkheden. Misschien herwint de man na het gesprek zijn levenslust. En leeft hij er weer duchtig op los. Zijn vrienden en kinderen begrijpen er niets van, maar vinden het prachtig om hun vader en vriend weer zo opgewekt te zien. Prachtig toch?
Misschien..
Wat gebeurt er denkt u bij de volgende tegenslag die de man krijgt? Zijn vrienden denken: Laat hem maar begaan, hij komt er wel weer bovenop zoals de vorige keer.
Weer is de man moedeloos alleen en richt hij zich tot degene die hem de vorige keer gered heeft. Wie weet herwint hij opnieuw zijn levenslust en leeft hij weer volop verder.
Dan inderdaad heeft de man nut gehad in zijn geloof en het vasthouden hiervan. Het heeft hem inderdaad geholpen terug zin te krijgen in het leven.
Dit kan een nog een tweede keer gebeuren, en een derde, een vierde als het nodig is. Maar ooit zal de man erachter komen dat er niemand is die hem helpt.
Maakt hij zichzelf dan wijs dat hij gedoemd is voor het ongeluk en dat zijn leven mislukt is, dan zal hij alsnog in het doemscenario terechtkomen.
Maar kan hij zichzelf ervan overtuigen dat het geen hogere macht was die hem door deze moeilijkere periodes heen hielp maar zijn eigen vastberadenheid en doorzettingsvermogen.
Dan zal hij wederom zich herpakken en bij de volgende tegenslag weten dat hij zich er doorheen kan slaan als hij dat zelf wil. Zonder te moeten afhangen van anderen.
Want dat is de kern! Het afhankelijk zijn van anderen! Vanaf het prille begin van onze geboorte worden we gekoesterd en wordt alles ons binnen handbereik geplaatst.
We hebben ouder, grootouders, ooms, tantes, broers, zussen en noem maar op die niets liever willen dan ons vast te houden en te amuseren. Met ons te spelen en op al onze vragen te antwoorden met onvermoeibare inzet.
Maar grootouders worden oud en zijn sneller vermoeid, ouders werken hard om de onstilbare honger van het kind te stillen, oom en tante zien we ook steeds minder, broer en zus slaan stilaan hun eigen weg in. We groeien op..
En dan, plots, zonder enige reden, moeten we zelf voor alles zorgen.
We schrikken en willen weer gekoesterd worden, willen weer iemand hebben die over ons waakt en ons kan beschermen. We willen terug afhankelijk zijn!
We kunnen in zekere zin niet zonder de geruststelling dat alles goed zal komen. En als we daarvoor een geloof moeten omarmen dan nemen we dat er graag bij. Als we ons maar terug kunnen laten wegvallen in een roes van (veronderstelde) zekerheid.
Daar draait het allemaal om. Geen lichtzinnige theorieën over het zien van het licht.
We willen gewoon niet langer alleen zijn.
Als we toch maar eens onze ogen open deden en rond ons keken. Dan zagen we dat we helemaal niet alleen zijn.
Grootouders vinden het geweldig als de kleinkinderen op bezoek komen, val ze alleen niet te lang lastig. Ouders werken zelden 24 uur per dag. Ooms, tantes broers en zussen zijn slechts een beltoets van ons verwijderd. En de straat loopt het met mensen die allemaal hun leven leiden zonder zich eenzaam te voelen. Toegegeven, we kunnen niet met iedereen even goed opschieten maar tussen 6 miljard (of zitten we ondertussen al aan 12?) zullen we er wel een paar vinden die ons aanstaan niet?
Waar deze massa tekst dus eigenlijk op neerkomt is het volgende:
We zijn niet alleen! We hoeven niet te vertrouwen op één persoon, die we überhaupt nog nooit hebben gezien. We moeten vertrouwen op onszelf en op zij die ons nauw aan het hart liggen.
Nu zijn er er altijd die moeten moeilijk doen en gewoon geloven omdat ze er van overtuigd zijn dat God gewoon bestaat.
Zucht..
Dat doet mij dan werkelijk pijn, ik die zoveel moeite probeer te doen om rationeel en logisch te denken, kom dan iemand tegen die een dogma consequent aanneemt.
Proberen zo iemand te laten uitleggen waarom God bestaat is even productief als de opwarming van de aarde tegen te gaan met ijsblokjes. Ze kunnen werkelijk geen reden bedenken waarom God bestaat anders dan ik weet dat hij bestaat.
Waarom weet je dat?
Heb je hem gezien?
Dan mag iedereen stoppen met lezen, want dan staat hier slechts een hoop onzin.
Heb je hem gesproken?
Vraag hem dan terug te bellen en roep mij. Ik wil hem een paar vragen stellen.
Maar tot dan..
Waarom geloof je?
Ik denk dat het iedereen al vrij duidelijk is welk antwoord ik heb op de eerder gestelde vraag.
Er is geen enkel, maar dan ook geen enkel, nut in het geloven in een hogere macht, genoemd naar wie dan ook, hoger dan de menselijke geest.
Waarom die toevoeging over de geest?
Wel een mens hoeft dan niet te moeten geloven in een god, hij moet daarom niet zijn overtuigingen laten vallen. Mijn overtuiging is dat de menselijke geest de hoogste macht is.
Daarin is alles mogelijk. En als we daarin geloven dat we kunnen overleven in deze wereld zonder afhankelijk te zijn van wie dan ook. Wie gaat ons dan tegenhouden?
Toch is er nog één vraag die ik wil stellen aan allen die blindelings geloven.
Ik doe een toegift en ga er even vanuit dat God bestaat.
Zucht..
Goed.. God bestaat..
Waarom doet hij niets aan alle ellende in de wereld? Je kan het draaien en keren zoals je wil het feit is en blijft dat er niets gedaan wordt om te helpen.
Nu, er zijn in principe maar twee mogelijkheden waarom hij eventueel niet zou helpen.
1) Hij wil niet.
2) Hij kan niet.
In het eerste geval is het dus eigenlijk een grote eikel die mensen liever zelf alles laat oplossen dan eventjes zijn lui gat van zijn troon te heffen en een goddelijke tussenkomst te maken.
Wel dan gaat hij ook niet helpen als je in de problemen zit vanwege een nare collega als de wereld al niet belangrijk genoeg is.
Hij moet niet eens in een keer de hele wereld verbeteren, ons enkel laten zien dat we verkeerd bezig zijn. Hem zouden we eventueel nog geloven.
Liever lui dan moe noemen ze dat bij ons.
Waarom geloof je in zo iemand? En belangrijker, waarom vertrouw je hem?
In het tweede geval accepteer je dus dat God niet almachtig is. Tot zover dus de Almachtige Vader. Je accepteert dus met klem dat het kwade sterker is dan het goede.
Zonder kwaad kan er geen goed bestaan, net zoals er geen vrede is zonder oorlog.
Zonder verdriet geen vreugde..
Tegengestelden zijn nodig om elkaar in stand te houden.
Klein intermezzo, enkel om aan te tonen dat geloven in het goede resulteert in geloven in het kwade.
En grote optimist die dan nog naar buiten kan kijken, en geen Apocalyps ziet.
Welk voordeel haal je er uit om te geloven in een god zonder macht?
Heeft het verleden dan niet geleerd men zonder macht geen rijk in stand kan houden? En zijn rijk moet dan nog komen. Het zal nog niet voor vandaag zijn..
