“Ik ben leerkracht. Voilà, daar heb je het...”, begint ze aan haar rede. “Ik ben leerkracht en eigenlijk zou ik daar openlijk trots op willen zijn. En toch durf ik tegenwoordig maar amper tegen mensen te zeggen dat dit mijn droomjob is, dat ik nooit iets anders heb willen doen. Mijn job, mijn roeping is gereduceerd tot één zinnetje. En enkel dat zinnetje telt nog in de ogen van anderen; alles wordt gerechtvaardigd omwille van dat ene zinnetje.”

Om haar mening te ondersteunen, somt ze moeilijke situaties op die zij als leerkracht moe(s)t ondergaan:

Een startende leerkracht verdient geen hopen geld. Maar ik heb veel verlof.

Wanneer ik ‘s avonds thuis kom, moet ik opnieuw beginnen werken. Maar ik heb veel verlof.

In drukke tijden zit ik vaak tot over 22u aan mijn bureau. Maar ik heb veel verlof.

Ik heb moeite een hobby te behouden, want ook ‘s avonds word je vaak op school verwacht voor vergaderingen, oudercontacten, klassenraden... Maar ik heb veel verlof.

De brandstof van de 100km die ik elke dag moet rijden om mijn school te bereiken wordt niet vergoed. Maar ik heb veel verlof.

Alle problemen die leerlingen me komen vertellen, daar kan ik erg emotioneel op reageren. Zeker als je beseft dat je helemaal niets kan doen om hem of haar te helpen. Maar ik heb veel verlof.

Ik durf een kind nog maar amper terecht te wijzen, bang voor de reactie van ouders, waarbij het steeds vaker ‘mijn kind, schoon kind’ is. Maar ik heb veel verlof.

Hoewel ik aan mijn vijfde jaar als leerkracht begonnen ben, is mijn plaats voor volgend schooljaar nog altijd onzeker. Niet omdat ik niet voldoende presteer, maar omdat het systeem ons nu eenmaal niet ondersteunt zoals zou moeten. Maar ik heb veel verlof.

Elk jaar moet ik weer energie investeren in het leren kennen van een nieuwe school, nieuwe collega’s, nieuwe leerlingen... Maar ik heb veel verlof.

Elk jaar is er weer die stress, die teleurstelling. Maar ik heb veel verlof.

Ondanks mijn ervaring moet ik nog elke les die ik geef volledig uitschrijven, want de directie wil (terecht) kunnen checken of ik mijn job goed doe. Maar ik heb veel verlof.

Doorheen de week zijn mijn sociale contacten uiterst beperkt, want deze les moet nog worden voorbereid en die klas wacht al een week op hun verbeterde toets. Maar ik heb veel verlof.

Mijn overuren worden niet uitbetaald noch mag ik daar een dag vakantie voor opnemen. Maar ik heb al zoveel verlof.

Als ik een afspraak wil maken bij een dokter, dan moet dit buiten de schooluren en bij sommigen merk je dat dit niet altijd met volle goesting is. Maar ik heb veel verlof.

Sommige weken heb ik bijna geen middagpauze, omdat ik leerlingen bijles geef of hun toets laat inhalen. Of omdat we nu eenmaal ook toezicht doen op speelplaatsen. Maar ik heb veel verlof.

Als ik eens een slechte dag heb, dan heb ik pech. Ik kan niet bellen dat ik die overuren van vorige week opneem omdat het me niet gaat. Ik moet dag in dag uit enthousiast en gepassioneerd voor de klas staan. Maar ik heb veel verlof.

Lees de volledige blogpost van de jonge lerares