Nog meer als je die zoon zo’n tien jaar lang met eindeloos veel liefde en toewijding gekoesterd heb en hem dan ziet vertrekken richting een van de grote concurrenten. Dat smaakt bitter. En iets netter had ook best gemogen. Het verhaal wil dat Albert en boezemvriend Roodhooft maandag nog gezapig samen de middag hebben door­gebracht.

Een kleine hint van Albert was wel het minste geweest. Helaas. Nee, niemand die het de broers-Roodhooft kwalijk zal nemen als ze enkele dagen nodig zullen hebben om die pil door te slikken. Sommige dingen hebben nu eenmaal tijd nodig.

Maar of je het Niels Albert daarom ten kwade kan duiden? Al maanden draait en keert het leven van Niels ­Albert als een rollercoaster. Faut-le-faire. Op je 28ste je hele leven en carrière noodgedwongen een ­andere richting moeten geven. Het moet ook ­Albert een zomer vol kopzorgen bezorgd hebben. Maar Albert heeft er vooral nooit een geheim van gemaakt dat het vuur en de ambitie in hem nog lang niet gedoofd waren. Zijn gedwongen en veel te vroege afscheid van het veldrijden zou een tijdelijk afscheid worden. Hij zou terugkeren, in een andere rol. En terecht. Pas als zoveel knowhow en ervaring verloren ­waren gegaan, zou je van een echt schandaal mogen spreken. Als dan een van de meest prestigieuze veldritprojecten van de jongste jaren bij je aanklopt, als je met Wout Van Aert een van de grootste wielerbeloftes in ­jaren onder je hoede kan krijgen en als je haast onbeperkte sportieve bevoegdheden krijgt, wie zegt daar neen op?

Trouwens, wat was het alternatief? Toch een bijrolletje gaan vervullen in de brede entourage van BKCP en de broers-Roodhooft? Een entourage waar de voornaamste postjes allemaal ingevuld zijn en waar Niels Albert noodgedwongen op zijn publicitaire waarde zou moeten terugvallen? Lees: waar hij vooral handjes zou mogen schudden. Met het gevaar dat hij op termijn toch de broers-Roodhooft voor de voeten zou gaan lopen. Het had gekund, was wellicht zelfs makkelijker geweest, en het had Niels Albert alle heisa van gisteren ongetwijfeld bespaard. Maar of iemand daar beter van was geworden? Ooit was ook Christoph Roodhooft een jonge ex-renner die barstte van de ambitie om het als manager en ploegleider waar te maken in het veldrijden. Diep in zijn binnenste weet hij best dat hij zijn eeuwige poulain niet veel kwalijk kan nemen.