'Painted Ruins' van Grizzly Bear: van kleurrijk krot tot pretpark
Het zag er even naar uit dat Grizzly Bear zijn winterslaap tot in de oneindigheid zou oprekken. Maar vijf jaar na Shields, en acht jaar na hun meesterwerk Veckatimest, is de beer opnieuw los. En belangrijker nog: de Brooklynse band toont zich opnieuw van haar kleurrijkste kant.
"Could I ask of you not to cut into me?" Opvallend hoffelijk lijkt Ed Droste zich te richten tot zijn eigen manschappen in 'Losing all Sense'. Even verder klinkt dan ook het mantra "Take the past, own your scars, let it show", net alsof de plooien die gladgestreken moesten worden toch nog een onderhuidse kreuk mogen vertonen.
Het verlies van liefde, leven en onschuld heeft er de voorbije jaren stevig ingehakt bij de dertigers van Grizzly Bear. Huwelijken eindigden al eens in een echtscheiding (Ed Droste kreeg nadien ook geen letter meer op papier, gaf hij onlangs toe), familieleden stierven en ook de band zelf ging door zwaar weer. Dat hoorde je eigenlijk al op het even complexe als wisselvallige Shields, waarop de groepsleden elk een andere visie probeerden door te drukken. Uiteindelijk versplinterde de groep in solo-uitstapjes en werd hun gemeenschappelijke uitvalsbasis in Brooklyn ingewisseld voor verschillende steden.
Verkrotte relaties krijgen likje verf
Die afstand - zowel fysiek als artistiek - lijkt op Painted Ruins gelukkig overbrugd. Afgaande op de titel van de plaat kregen de verkrotte relaties duidelijk een nieuw likje verf. Net zo goed is de sound van Grizzly Bear kleurrijker dan ooit.
Dat geldt alvast voor één van de allermooiste songs op de plaat: het barokke 'Losing all Sense' pikt vlot de draad op waar Grizzly Bear die liet liggen na de prachtsingle 'Two Weeks'. Beide songs doen hun voordeel met een plink-plonkende piano en beheerste gitaarexplosies. Onder de hoofdtelefoon schittert de groep bovendien in elegante detailzucht.
"Don't you feel it all come together?" klinkt het dan ook verheugd in 'Three Rings' - nog zo'n song die de hoogste toppen scheert op Painted Ruins, rakelings langs Radiohead. Nerveuze jazz op knekelpercussie overwoekert slome gitaararpeggio’s, terwijl het spookachtige 'Sky Took Hold' of dreigende 'Aquarian' net zo'n magistrale staaltjes sfeerschepping zijn. Grote verrassingen of stijlbreuken blijven goeddeels uit op Painted Ruins, maar dat stoort hoegenaamd niet. Why change a winning team? De bekende formule van westcoast pop, kamermuziek, ritselende jazz, intimistische elektronica en folk, waarmee Grizzly Bear zichzelf ooit de mainstream binnenloodste, smaakt allerminst belegen.
Auditief pretpark
De wonderlijke harmonieën van een door hiphopbeat gestut 'Wasted Acres' doen nog altijd vermoeden dat de Everly-broertjes in de strot van Droste en Daniel Rossen een echokamer betrekken. Bassist en duvelstoejager Chris Taylor toont zich onveranderd een meester in multitasking en neemt in 'Systole' zelfs voor het eerst het voortouw als zanger. Drummer Chris Bear blijkt op zijn beurt nog altijd de bescheiden steunpilaar in het caleidoscopische geluid van de band.
Net als hun magnum opus Veckatimest nodigt Painted Ruins je uit op verbluffende attracties in een auditief pretpark van retrofuturistische signatuur: nostalgie met een blik op de toekomst, zoiets. Het grootste verschil met die eerstgenoemde plaat? Tja… Misschien het gebrek aan ontroering. De lyrics blijven meestal op de vlakte, of klinken zelfs effenaf abstract.
Maar vraag het over een maand of twee nog eens aan ons: misschien lezen we voorlopig nog te weinig tussen de regels, en staren we ons te veel blind op de ruïnes om de architecturale pareltjes van teksten naar waarde te schatten.
Hoe dan ook: Grizzly Bear ontwaakte op Painted Ruins met verve - haha! - uit haar winterslaap.
Painted Ruins is verschenen bij Sony Music.