"Ze huilde toen ze hoorde dat zijn organen vijf anderen hadden geholpen"

Hanneke Hagenaars (56), transplantatiecoördinator in het Erasmus MC: "Hij was op zijn werk onwel geworden en in elkaar gezakt. Al in de ambulance moest hij worden beademd en na aankomst in het ziekenhuis was zijn situatie snel verslechterd. Een jonge vader, met opgroeiende pubers, geveld door een omvangrijke hersenbloeding. Na een paar uur constateerden de artsen dat al zijn hersenfuncties waren uitgevallen. Ze spraken met zijn familie, vertelden dat herstel zou uitblijven, dat verder behandelen zinloos was."

"De artsen raadpleegden het donorregister maar de man had zijn wens niet vastgelegd. Daarom vroegen ze zijn vrouw voorzichtig of zij het met hem wel eens over orgaandonatie had gehad. Hij was jong en sterk, ze hadden het gevoel dat veel van zijn organen geschikt zouden zijn. Zijn vrouw gaf toestemming. Dat was het moment waarop bij mij de telefoon ging."

"Ik ben naar het ziekenhuis gegaan, op de intensive care trof ik naast zijn vrouw, zijn zus en twee kinderen. Ze waren opvallend rustig. Ik heb lang met ze gesproken, veel uitgelegd, ook aan de kinderen, verteld wat er precies zou gaan gebeuren. Ik probeerde steeds in te schatten welke informatie ze nodig hadden."

"De artsen waren bezig met onderzoek om de hersendood vast te stellen, wat een paar uur duurt. Toen dat was afgerond, kwamen ze de familie condoleren. Ze vertelden hoe laat ze zijn dood hadden vastgesteld. Ik weet nog dat ik het tijdstip voor ze heb opgeschreven en ik herinner me nog wat ik heb gezegd: we zullen goed voor hem zorgen."

"Toen hij werd geopereerd, bleef zijn vrouw in het ziekenhuis. Vijf uur lang heeft ze zitten wachten totdat zijn organen waren uitgenomen. Na zes weken heb ik haar gebeld - dat doe ik altijd om nabestaanden te vertellen wat er met de organen is gebeurd. Ze wilde graag dat ik langskwam."

"En zo zat ik opeens in een onbekende huiskamer en zag ik voor het eerst een foto van de man toen hij nog leefde, een man die ik alleen maar in een bed had gezien, vastgekoppeld aan apparaten. Ze vertelde me waarom ze had ingestemd met orgaandonatie. Ze had het er met hem vaak over gehad, het paste zo goed in zijn stijl van leven, hij was altijd bezig met anderen. Ze moest huilen toen ik haar vertelde dat dankzij zijn nieren, zijn hart, lever en alvleesklier vijf patiënten weer een normaal leven konden leiden."

"Ik voer dit soort gesprekken enkele tientallen keren per jaar, in ziekenhuizen in heel West-Nederland, en die gesprekken zijn altijd aangrijpend. Soms stijgt er iemand bovenuit, een nabestaande die ik me blijf herinneren en dat is deze vrouw. Ik heb haar maar heel kort gekend maar in die weken ontstond een sterke band."

"Over het moment waarop ik de kamer binnenstapte op de intensive care, zei ze later: en toen kwam Hanneke in ons leven. Die zin zegt alles. Dat zij, met haar kinderen, mij in de zwaarste periode van haar leven zo veel vertrouwen gaf, vind ik nog steeds indrukwekkend. Daardoor ben ik gaan beseffen waarom ik dit werk waardevol vind. Omdat ik nabestaanden, te midden van al het verdriet, een gevoel van troost kan geven, over het laatste wat hun geliefde nog kan betekenen. Deze vrouw heeft mij doen inzien hoe belangrijk het is om een leven goed af te ronden."