Verleid door frisse lucht en groen

Amstelveen

Nu, drie maanden later, wandelt de 35-jarige IT-specialist naast zijn vrouw Wunhee (32) over het stadsplein, een buggy met hun 2-jarige zoon losjes voor zich uit duwend. Het is al hun tweede stop op deze zonnige zondag: de ontdekkingsreis begon die ochtend met een bezoek aan de Amstelveense vestiging van de Koreaanse ­Gereformeerde Kerk.

Inyong en Wunhee, beiden nog onwennig in Nederland en huiverig om met hun volle naam in een krant te verschijnen, landden een week eerder op Schiphol en voegden zich bij de almaar groeiende gemeenschap van kennismigranten en hoogopgeleide, vaak niet-westerse expats in Amstelveen. Een op de 22 inwoners is tegenwoordig geboren in India, en Indiërs zijn veruit de grootste migrantengroep in de stad – maar bepaald niet de enigen.

‘Een gezonde omgeving voor ons kind’, verklaart Inyong zijn keuze voor Amstelveen. ‘Amstelveen is rustig, veilig, er is groen, ruimte, schone lucht. En voor mij is de afstand tot mijn werk ideaal: Amsterdam is een halfuur met de metro.’

Zijn vrouw Wunhee vult hem aan, en haar enthousiasme groeit terwijl ze het leven in een miljoenenstad vergelijkt met Amstelveen: ‘Er zijn nauwelijks auto’s, ik heb niet één auto horen toeteren. Er is zo veel laagbouw, en nauwelijks vervuiling. Ik kan zelfs de lucht zien!’

De expat is losjes te definiëren als een buitenlandse werknemer met een vrij hoog salaris en in principe tijdelijk hier. Maar er zijn ook veel kennismigranten die, aangetrokken door een bedrijf, in Nederland een leven op willen bouwen. Zeker in Eindhoven wonen veel internationale studenten.

allemaal IT’ers

Maar het is niets vergeleken met het relatief kleine Amstelveen, waar volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek nu bijna vierduizend Indiase migranten van de eerste generatie wonen. Samen met de grote groepen Chinezen, Japanners, Koreanen en andere (Aziatische) expats gaat het om vele duizenden mensen.

Veruit de meesten zijn kennismigranten en hun families. ‘En dat aantal groeit alleen maar,’ zegt Jolanda van der Aart. Zij is hoofd van de afdelingen India en Canada bij Amsterdam inbusiness, een gemeentelijk instituut dat buitenlandse bedrijven probeert te werven.

Veel expats werken in een enorme groeimarkt, zegt Van der Aart: de informatietechnologie. Op het stadsplein in Amstelveen was ‘IT’er’ inderdaad de professie die bijna iedere geïnterviewde migrant opgaf. ‘Wij hebben gewoon te weinig bèta-mensen in Nederland’, zegt Van der Aart. ‘Indiërs vullen dat gat op. De vijf grootste Indiase IT-consultants hebben allemaal een kantoor in Amsterdam, drie ervan op de Zuidas. Die verzinnen geweldige dingen als het gaat om blockchaintechnologie (de technologie achter virtueel geld zoals de bitcoin, red.). Dat is hele specialistische IT-kennis die hier niet voldoende voorhanden is.’

Behalve in de IT werken Aziatische expats vaak in de farmaceutische en medische industrie en in de financiële sector. En met de Brexit op komst neemt de interesse in Amsterdam toe, zegt ook Van der Aart. Eerder deze maand meldde een Japanse bank dat het mogelijk honderden werknemers naar Amsterdam stuurt, deels vanuit Londen.

Inyong en Wunhee hebben voor hun vertrek uit een voorstad van Seoul tientallen uren Nederland zitten googelen, en Amstelveen in het bijzonder. De keuze was logisch, zeggen Inyong en zijn vrouw. Behalve de schone lucht en de geringe reistijd tussen wonen en werk, zijn er al zo veel Koreanen in Amstelveen. Dit zichzelf versterkende effect drijft ook de instroom van andere groepen expats voort.

De aanwezigheid van grote gemeenschappen Chinezen, Japanners, Koreanen en Indiërs betekent dat er een infrastructuur is. Van hindoeïstische geestelijken tot Indiase supermarkten en ­Japanse haarsalons: Amstelveen heeft het allemaal.

Schiphol is bovendien vlakbij en de mensen spreken Engels. Alleen Engelstalige scholen zijn een knelpunt, behalve voor de allerrijksten. Die scholen zijn namelijk of peperduur of er zijn wachtlijsten. In september opent naar verwachting in Amstelveen een Indiase internationale basisschool die de druk wat moet verlichten.

banenmotor

Past het wel in de nationale trend, die toenemende migratie? Ja, zegt Van der Aart. We hebben het over een specifieke groep mensen, zegt zij. ‘Ze dragen bij aan onze kenniseconomie. Daarom heet dat ­visum ook zo: kennismigrantenvisum. Bovendien stimuleren ze werkgelegenheid. Dit zijn mensen met goede banen, die willen een werkster, doen hun boodschappen bij de Albert Heijn, sturen hun kinderen naar school. Er is wel eens becijferd dat één expat drie banen creëert.’

Het winkelend publiek bij de jaarlijkse streekmarkt in Amstelveen telt tegenwoordig veel jonge Aziatische stelletjes. Slager Hergo in het naastgelegen winkelcentrum heeft de namen van de vleesstukken in het Japans en Nederlands staan, drie Indiërs zitten aan de Heineken en bittergarnituur bij Brasserie 14, een Russisch stelletje wijst de weg terug naar Amsterdam.

Er zijn Japanse en Indiase festivals en feestdagen, waarop ook Hollandse Amstelveners van harte welkom zijn. Klachten onder de expats zijn er nauwelijks. Behalve natuurlijk de beruchte Noord-Europese donkere dagen. ‘Over twee maanden ...’, begint Kiran Goli, een 34-jarige Indiase IT’er in joggingbroek, als het winterse weer ter sprake komt. Hij maakt zijn zin niet af, maar sluit zijn ogen en wiegt langzaam het hoofd.

Inwoners van Amstelveen hebben weinig problemen met hun internationale stadsgenoten. ‘Ze zijn heel vriendelijk, maar erg op zichzelf’, zegt Ralph Ferouge (59). De belastingadviseur heeft maar één klacht: de WOZ-waarde van woningen wordt opgedreven door de expats. ‘Ze betalen vaak de vraagprijs voor hun huizen’, zegt Ferouge. ‘Ik neem aan dat ze dat vergoed krijgen. Ik ben in gesprek met de gemeente, ik wil mijn WOZ-waarde met 30.000 euro naar beneden krijgen.’

De expats in het stadshart van Amstelveen hebben niet veel te mopperen over Nederland, maar één onderwerp blijft ook bij hen terugkomen: de schrikbarend hoge huurprijzen in Amstelveen. Het mag de verwachtingen niet temperen. Wunhee, de echtgenote van de Koreaanse IT’er ­Inyong, meldt lachend dat ze bekend is met de lijstjes waarop Nederlandse kinderen als gelukkigsten ter wereld gelden.

In een documentaire zag ze ooit dat parttimewerk voor moeders in ­Nederland heel gangbaar is, in tegenstelling tot in Zuid-Korea. Ook zij hoopt met haar ervaring in de buitenlandse handelsbetrekkingen het moederschap met parttimewerk te combineren. ‘In Korea hebben we een spreekwoord: het is moeilijk om twee konijnen tegelijk te vangen.’ Ze glimlacht. ‘Hier hoop ik twee konijnen tegelijk te vangen.’ <