Echt kwaad word ik hiervan - Wendy Huyghe

Wendy Huyghe is freelance journalist.

Het eerste woord in de oproep om zaterdag of zondag in boerkini of bikini te protesteren tegen het boerkiniverbod spreekt boekdelen. Ook de vele verbolgen reacties op het incident op het strand van Nice getuigen van iets unieks: verbondenheid tussen vrouwen, van welke afkomst en religie ze ook zijn, in de strijd om baas te mogen zijn over het eigen lichaam.

Schandalig! Walgelijk! Al dagen worden Facebook en Twitter overspoeld met reacties op het boerkini-incident. Columns en standpunten worden gretig gedeeld, er kunnen niet genoeg uitroeptekens en verontwaardigde emoticons worden gebruikt om de walging uit te drukken over het feit dat een vrouw door Franse politiemannen werd verplicht zich meer te ontbloten op het strand.

En hoewel de beelden inderdaad schaamte en verdriet oproepen, geven de vele reacties erop ook een klein beetje hoop.

Het debat over hoofddoeken en boerka’s is aartsmoeilijk en heel vaak is het een discours over die vrouwen. Vrouwen met wie we weinig gemeen hebben en ons moeilijk kunnen identificeren. En dat laatste is belangrijk.

Al jaren schrijf ik over vrouwen uit andere culturen en altijd probeer ik op zoek te gaan naar bruggen en herkenningspunten, probeer ik de hoofddoeken te doen ‘verdwijnen’ om zo het échte verhaal (dat van een vrouw, een mens zoals jij en ik, met dromen en de hoop op een goed leven) te kunnen vertellen. Anders wordt het niet gelezen, wordt er gezegd. Al zeker niet in de zomer.

En kijk eens. Hier is het vanzelf gebeurd. Tussen de resem aan vakantiekiekjes van kinderen die de hitte trotseren, komen er plots reacties van vrouwen, ook van diegenen die zich zelden mengen in een publiek debat, die hun afschuw uitspreken.

Echt kwaad word ik hier van. Gaan we daar weer naartoe, een paar mannen die gaan bepalen wat vrouwen wel of niet mogen dragen? En ook veel voorkomend: Ik voel me hier als vrouw zelf door beledigd.

Ineens worden twee debatten gemengd. Dat over hoe westerse vrouwen nog steeds worden beoordeeld op hun kledingkeuze en uiterlijk (meestal voer voor feministen) en dat over de manier waarop moslima’s worden geviseerd.

En bovenal, en dat is zeldzaam, wordt het gevoerd vanuit een wij-gevoel. Wij vrouwen, van om het even welke afkomst of religie, worden nog steeds niet gelijk behandeld. Of het nu gaat om de manier waarop sportjournalisten tijdens de Olympische Spelen berichten over vrouwelijke atleten, studio 100 zijn K3-meisjes fotoshopt, of over hoe burgemeesters vrouwen ‘tentendragers’ noemen.

We moeten wel erg onderdanig zijn als we een hoofddoek willen dragen. We moeten wel een hoer zijn als we met een rok tot net onder onze kont willen buiten komen (ook al is het 30 graden). Er wordt vandaag gesproken over gender en het vrouwenlichaam, en ondanks de grote verschillen is het gesprek doorspekt van herkenning en verbondenheid.

Het ging de voorbije dagen niet over haar of over hen, maar over wij. Je zou het cynisch kunnen noemen dat we iets op onszelf moeten kunnen betrekken voor we op de barricaden gaan staan. Maar de verbondenheid, die al dan niet tijdelijke brug tussen twee culturen, kan ook hoopgevend worden genoemd en is alvast de tegenovergestelde reactie op wat het boerkiniverbod moet teweegbrengen: stigmatiseren.

Laten we hopen dat het niet tijdelijk is. Go sisters.