Megan Nash uit Georgia had de mooiste foto’s van haar zoontje van vijftien maanden oud ingestuurd. Ze waren gemaakt door een professionele fotografe, Crystal Barbee.

Maar het agentschap wees de kandidatuur af. Volgens het bureau voldeed het jongetje niet aan de criteria. Omdat moeder Megan zich afvroeg aan welke punten ze konden werken, stuurde ze een mailtje naar de talentenjager. Hij antwoordde haar dat hij ervan uitging dat geen enkel bedrijf een kind met een handicap in de reclamecampagne zou willen.

“Evenveel waard als eender wie”

Gefrustreerd postte Megan de foto’s van haar zoontje op de Facebookpagina ‘Changing the Face of Beauty’. Daarbij schreef ze een bericht dat vele kledingmerken waarschijnlijk niet beseffen dat foto’s van kinderen met een handicap nooit aanvaard worden voor een casting. “Maar wij geven niet op! Deze knappe jongen is klaar om te tonen wat #changingthefaceofbeauty is”, schreef ze.

Niet veel later deelde de populaire pagina “Kids With Down Syndrome” haar bericht, dat sindsdien 124.000 keer gedeeld werd.

“Er zijn drie redenen waarom het belangrijk is mensen met een handicap op te nemen in reclamecampagnes”, zegt moeder Megan aan CNN. “Ten eerste willen mensen met een beperking betrokken worden bij de alledaagse dingen. Ten tweede is aanvaarding zeer belangrijk. Zonder mijn zoon en andere mensen met een handicap te aanvaarden, kunnen ze nooit helemaal opgenomen worden in de maatschappij. De derde reden is respect. Door hen op te nemen in reclamecampagnes, toon je dat deze mensen evenveel waard zijn als eender wie.”

“Lach op zijn gezichtje”

Vorige week werd de familie uiteindelijk gecontacteerd door het kinderkledingmerk OshKosh. Bij hen mag Asher volgende week op gesprek. “Ik wil niet dat ze hem gebruiken door de reacties op het internet. Ik wil dat ze hem gebruiken omdat ze hem waarderen en omdat ze zien hoeveel hij kan bijdragen”, zegt Megan nog.

Of hij nu effectief in de reclamecampagne zal verschijnen of niet, maakt zijn moeder niet veel uit. Zij is alvast blij dat ze de aandacht kon vestigen op kinderen met een beperking. “Als er een camera in de buurt is, verschijnt er automatisch een lach op zijn gezichtje. Alsof hij weet dat het dan tijd is om te glimlachen.”