“Naast Pinkpop en Lowlands is Pukkelpop ons favoriete festival.” Herman Schueremans zal het graag horen. Marcus Mumford weet inmiddels perfect hoe hij een massa moet opfokken, zowel met noten als woorden. Dat laatste ging hem beter af: de anderhalf uur lange set van Mumford & Sons zat te vol met trage wiegers als Ghosts That We Knew en een belachelijk slap White Blank Page. Niet van zijn gewoonte. Mumford koos een dik jaar geleden in het Sportpaleis nog voor regelrechte natmakerij, deze keer waagde hij het met een ingetogener plan. Of dat altijd even geslaagd was, laten we aan u over: de ene helft van Kiewit kroop in de linkse buurman z’n nek, de andere stond platonisch te leunen tegen iedere vlaggenmast die nog beschikbaar was.

Schabouwelijk is een Mumford-show nooit, daarvoor hebben de lieden uit Londen té goeie nummers. Die staan grotendeels op laatste worp Wilder Minds, zaterdag niet toevallig de dikst gezaaide van de drie. Tompkins Square Park is een anthem zoals Kings of Leon ze dezer dagen hoopt te schrijven - zonder succes -, Believe misschien wel de slimste single die de Britten ooit losten. Want neen, Little Lion Man is dat niet. Die zat opvallend vroeg in de set, maar werd te snel, dan weer te sloom afgehaspeld om te kunnen boeien. Een boeltje. Ook Dust Bowl Dance was rommelig: struikelend in de start, rommelend aan het eind. We zagen de Mumfies al scherper.

Alsof de Pukkelpoppers daar om gaven. Zij sméten zich, krijsten zich verloren en stampten rond ons een geldbeugel aan pinten uit andermans handen in hun rondedans. Plat vertier, zeg maar, en dat is geen schande bij een laatste Pukkelavond. Alleen, Mumford & Sons mag zich stilaan weer eens gaan bewijzen. Dan moeten ze wel pakken beter doen dan het makke nieuwe Blind Leading The Blind. Want bah, daar is die banjo weer.