Meester Sofie Van Wesemael hechtte net zoals het openbaar ministerie meer waarde aan de eerste verklaringen die de beschuldigden hadden afgelegd, dan aan hun uitleg op het proces zelf. Adrienne zegt daarin dat ze Lies had gewaarschuwd. Ze zou ‘prutsen’ krijgen als ze Fien iets aandeed. Lies was echter over haar toeren en wilde volgens Adrienne niet luisteren. Ze had haar dochter ook één keer vastgepakt, maar Lies viel niet te kalmeren.

‘Het is dus niet zo dat ze helemaal niets heeft ondernomen om Lies tegen te houden en dat ze zich zo schuldig maakte aan deelneming door onthouding, zoals het openbaar ministerie zegt. Het is ook niet zo dat ze akkoord ging met de feiten’, pleitte de advocate.

Adrienne had volgens haar ook geen actieve daden gesteld voordat de baby overleden was. ‘Ze is wel die emmer water en die vuilzak gaan halen, maar volgens de wetsdokter was Fien toen wellicht al overleden. Die daden zijn dan ook niet strafbaar, want het misdrijf was al voltooid.’

De verdediging van Adrienne vroeg dus om haar niet schuldig te verklaren aan mededaderschap aan moord, maar wel schuldig aan schuldig verzuim. Daarop staan celstraffen van 8 dagen tot 2 jaar, op moord de levenslange opsluiting. Adrienne zit bovendien al 2 jaar en 8 maanden in de cel, waardoor ze dus vrij zou kunnen komen.

Postnatale depressie

De advocaten van Lies pleitten wel schuldig aan moord en probeerden in hun pleidooien een antwoord te geven op de vraag waarom ze haar dochtertje gedood had. ‘Fien zal die ochtend gehuild hebben, maar ik geloof niet dat dat de reden was. Het was misschien wel de trigger om het op dat moment te doen’, stelde advocaat Frédéric Thiebaut.

Hij denkt dat de verklaring eerder gezocht moet worden in de postnatale depressie, de hormonale schommelingen en de vrees om haar dochter aan vader Sadok J. te verliezen. Die factoren hadden een dodelijke cocktail gevormd. ‘Ze kon daardoor niet meer helder denken, schakelde haar emoties uit en pleegde de feiten op automatische piloot.’