Madonna krijgt het Sportpaleis niet uitverkocht **

Het heeft niettemin flink wat voeten in de aarde gehad voor Madonna bereid werd gevonden om België in haar tourschema op te nemen. De eerste keer - in 2009- had ze al elf platen uit, maar precies omdat ze hier nooit eerder was geweest kreeg ze de weide van Werchter moeiteloos uitverkocht. Alleen werd die passage zo'n aanfluiting dat ze drie jaar later in het veel kleinere Koning Boudewijnstadion nog amper de helft van die 65.000 toeschouwers wist te trekken. Zaterdag stond ze voor het eerst in een Belgische zaal. Nog een kleinere locatie, dus.

En toch: enkele uren voor het optreden in Antwerpen zijn er nog in drie verschillende prijscategorieën beschikbaar. Een van de grootste popiconen in de geschiedenis trekt in België dus geen 20.000 fans meer. Die dalende belangstelling legt meteen de grootste zwakte van Madonna bloot: ondanks de ook nu weer fantastische choreografieën, sprankelende video's en talloze kledingwissels kan je er niet omheen dat Madonna live een ondermaatse zangeres is.

Het heet een publiek geheim dat ze tijdens concerten vaak terugvalt op vooropgenomen partijen, en ook in Antwerpen hoor je dat haar 'stem' veel zuiverder doorkomt als ze ondersteboven aan een paal hangt te zingen, dan wanneer ze in rust een akoestisch 'True Blue' afwerkt.

We hoeven er, kortom, geen tekeningetje bij te maken: live betekent in het woordenboek van Madonna dat ze lijfelijk aanwezig is, niet dat alles on the spot wordt gereproduceerd. Ook tijdens het tenenkrullende, in een bevreemdend soort Frans gezongen Frans gezongen  'La Vie En Rose' word je met de neus op de feiten gedrukt: er zijn koeien die op weg naar de slachtbank toonvaster loeien dan Madge tijdens een optreden.

Dat blijft zonde, want Madonna kan een song schrijven. Ze heeft meer hits dan The Beatles, en als popicoon komt geen enkele vrouw in de buurt. Niemand heeft zo'n verstrekkende invloed op mode, dans en feminisme dan zij. We hebben alles van Madonna gezien, tot haar schaamstreek toe. Vrijgevochten? Jazeker. Al hoop ik van harte dat Bruce Springsteen of Tom Petty morgen niet op het idee komen om een fotoboek uit te brengen waarin ze in hun blote kont poseren. 

Het pleit niettemin voor Madonna dat ze haar talent maximaal laat renderen. Zoals ze het zelf samenvat tijdens de set: everybody knows I don't smoke, but I like to start fires. En dus krijgen we de obligate sm-spelletjes, worden de heetste standjes van de kama sutra gedemonstreerd, en staan haar veertien dansers meer dan eens in niemendalletjes op het podium.

Wél knappe en originele visuele vondsten. Haar dansers die op verende palen wiebelen als zijn het grassprieten in de wind: prachtig beeld. En ook Madonna's entree - in een kooi vanuit het dak van het Sportpaleis- mag er zijn. Ze ziét er op haar zevenenvijftigste bovendien een stuk gezonder uit dan de pezige überwoman van een paar jaar geleden. En jawel: podia schuiven open, kantelen, veren naar boven en draaien in het rond dat het een aard heeft. Er valt een draaitrap uit de hemel, en bij wijze van exit verdwijnt ze aan een haak in de coulissen. Als de special effects het enige criterium zijn, scoort deze Rebel Heart-tournee vlot het maximum van de punten.

Alleen: de setlist is niet je dat: de songs uit de nieuwe cd blijven weliswaar verrassend overeind, maar van classics als 'Hung Up', 'Like A Prayer', 'Express Yourself', 'Papa Don't Preach', 'Ray Of Light' en 'Beautiful Stranger' geen spoor. In ruil daarvoor een chaotisch 'Burning Up' en 'Dress You Up' dat in een totaal misplaatst flamenco-arrangement wordt gestopt. 

Diezelfde aanpak werkt overigens wél bij 'Into The Groove', waar het nummer naadloos in overgaat. Ook goed: een mooi uitgewerkt 'Body Shop' waarbij het podium in een oogwenk wordt omgetoverd in een autogarage, stoere werklieden incluis. Als show oogt het allemaal mooi,  maar als popconcert valt het gewoon te licht uit. Ook de band -weggemoffeld op het podium, en kennelijk geen introductie waard- speelt werktuiglijk en functioneel, maar zonder veel overgave. 

Het publiek reageert zo mak dat Madonna tot twee keer toe informeert of iedereen wel Engels verstaat, en uiteindelijk vraagt ze zelfs of de mensen op de balkons misschien willen recht staan om haar wat meer energie te geven. "Want jullie kijken niet naar een film. Het draait rond interactie". Ironisch genoeg zegt ze dat pas nadat de set al drie kwartier volgens een strak geregisseerd draaiboek vooruit huppelt, waardoor het allemaal erg koel en afstandelijk overkomt. 

Er zijn nog een paar lichtpuntjes - 'Music' begint als iets uit een nightclub van de jaren veertig, maar vervelt al gauw tot een clubclassic voor het hier en nu.  En het als toegift bewaard 'Holiday' -met Madonna in de Belgische driekleur- is een feestelijke apotheose. Maar media die deze tournee een grootse terugkeer noemen, hebben zich vooral voor de kar van een goed geoliede promocampagne laten spannen. Zoals wel vaker zit the proof of the pudding in the eating. En dan stap je -popicoon of niet- na bijna twee en een half uur concert toch nog steeds met honger het Sportpaleis buiten.