Een stukje paradijs op aarde: het Trump National Doral resort in Miami

De allerbeste hof van Eden ligt vlak bij de lucht­haven van Miami. Deze lusthof is 17 hectaren groot en heeft meer wuivende palmen, mooiere golfbanen en fraaiere met goud omrande king­sizebedden dan welke andere lusthof. Vele oorden noemen zichzelf paradijs, er kan er maar één het paradijselijkst zijn. It's simple, do it better than anyone else. Die zin is het motto dat dit Eden voert. Hij vloeide uit de mond van de eigenaar, die sinds een half jaar vaak in het nieuws is als president van de Verenigde Staten.

Als de naam Donald J. Trump verbonden was geweest aan modale hotels van het kaliber Van der Valk, was hij nóóit gekozen tot president van de VS – menig commentator stelde het. Aan de letters TRUMP kleven geen twee sterren, aan die letters kleven víjf sterren. Hillary Clinton beloofde gouden bergen in campagnespots, haar tegenstander kon die gouden bergen laten zíén, met resorts als vitrines van de lusthof. Dat aardig wat Trump-kiezers heimelijk hoopten dat hij de VS zou veranderen in een Trump-hotel van vijftig staten, mag je serieus vermoeden. In zo’n lusthof leidt geen mens meer een grauw tweesterrenleven.

Van alle resorts uit het Trump-imperium is de Trump National Doral in Miami naar verluidt diens persoonlijke favoriet. “Ik was niet geïnteresseerd in een 9, alleen in een 10”, zei de eigenaar over deze plek. In de pluralis majestatis: “We're very proud of it.”

Bijna 10 minuten ben ik in de tropische nacht aan het dwalen tussen de palmen van de oprijlanen van de Trump National Doral Miami als ik de hoofd­ingang in zicht krijg, achter een fontein, een aantal witte Bentleys en zuilen van een steensoort die bij Lodewijk XIV jaloezie had opgewekt.

Tien meter onyx

Dan gebeurt het volgende: de jongens in het wit die de sleutels afnemen van lui die hier voorrijden, vertrouwen het niet. Ik begrijp die jongens wel: zij hebben ook hun intuïtie. Ze zien mij achter het stuur zitten van een klein Chevroletje van Budget Cars Miami, hun hersencellen sturen een foutmelding. “You're not allowed to pick up someone here.” Ik vertel dat ik hier kom logeren. Beleefd verbaasde blikken: loopt u dan eerst maar met de creditcard langs de receptiebalie.

De muren van de marmeren hal zijn gedecoreerd met portretten van de eigenaar van het hotel: achter zijn bureau in de directeurskamer, in joggingbroek met de olympische vlam, samen met Melania uit Slovenië en samen met Nelson Mandela, die ook lachend met Bono en Kadhafi op de foto ging. De balie is 10 vette meters van het edelgesteente onyx lang, er hangt een oorkonde die Trump ontving als Master Builder. Het is niet alleen daarom dat ik nu een beetje moet rillen. In deze hal is het minstens 20 graden aircokouder dan buiten in de zompige nacht.

De onberispelijke receptionist hoeft alleen maar de creditcard te zien. Anderhalve minuut later rijdt een van de jongens in wit mijn budget-Chevroletje uit het zicht, naar een budgetparking ten zuiden van een neoklassieke tempel die dienstdoet als conferentiehal en die Donald J. Trump vernoemde naar Donald J. Trump. Een witte jongen in een golf­wagentje levert mij daarna af voor de zuilengalerij van de Ben Hogan Villa, een van de acht complexen van de Hof van Eden die The Donald vernoemde naar zijn favoriete golfers.

Even later zit ik in een suite van 100 vierkante meter te staren naar een spiegel met zonnestralen van bladgoud en naar kolossale reproducties van Ben Hogan in full swing. Boven de wc in badkamer-maatje-XXL hangt ook een grote Ben Hogan. Ik moet hier even flink wennen aan het gouden sanitair en de hoeveelheid haarproducten waarin Trump grossiert. Centraal gepositioneerd is, geen geintje, een forse föhn – alsof de Opperföhner wist dat ik zou komen en even de spot wilde drijven met mijn gemillimeterde haarrestanten.

Er zijn meer redenen waarom ik mij op dit moment enigszins ongemakkelijk voel. In het beste aller walhalla’s prijken de letters van Trumps achternaam niet alleen in goud op de gevel naast de hoofdingang, naast het neoklassieke Trump-familiewapen met drie leeuwen. Die letters keren terug op alle badjassen en alle shampooflacons, op de conditioner, de bodylotion en de bodywash, op de kleurplaten van Trump Kids, de yogamatjes van Trump Yoga en de halsbanden van Trump Pets.

De laatste maanden werd ik bijna onpasselijk van Trumps hoofd, Trumps stem en de woorden die uit zijn monden vloeiden. Nu zit ik in een Trump-badjas in een Trump-suite en gebruik ik Trump-bodywash. Omdat de zompige zomer in Florida voor golfers het laagseizoen is, kostte mijn plekje in dit paradijs maar een derde van wat het kost in januari, 250 in plaats van 750 dollar (650 euro) per nacht. Ik kreeg ook nog een fijne korting van Booking.com, omdat ik die website zo vaak gebruik. Toch worstel ik in mijn Trump-suite nog met de gedachte dat ik in plaats van één nachtje bij The Donald tien nachten had kunnen logeren in mijn favoriete hotel in Sofia en twintig nachten in een fijn fin-de-sièclehotel in Buenos Aires.

Dat is een manier van denken die je in deze lusthof moet afleren. Welcome to a lifestyle of privilege: het staat in grote letters op de brochure op het nachtkastje. Daarin word ik gefeliciteerd met de successen die van mij een Trump-gast hebben gemaakt. If succes hasn’t spoiled you, we will. Voor extra privileges kan ik nu een Trump Card gaan aanvragen. Bij Trump Cards hebben ze maar één zinnetje nodig om af te rekenen met de hypocrisie die zoveel sobere mensen eigen is: Whoever said less is more, never had more.

Blue Monster

De afgelopen kwarteeuw heb ik in een stuk of vijftig landen gelogeerd op goedkopere plekken dan deze. Bijna overal was het in het begin even wennen. Bijna overal begon ik me in de loop van de eerste dag meestal thuis te voelen. Ik loop in de heteluchtoven van zuidelijk Florida langs wuivende palmen over de mooiste golfbanen ter wereld, vliegtuigen op weg naar Miami Airport scheren rakelings over de petten van de golfers, de tien forse letters TRUMP DORAL, horizontaal in het hart van het resort, kunnen ze vanuit de lucht zien – me hier thuisvoelen valt me niet mee.

Dat komt niet alleen doordat ik geen flauw benul heb van golf, maar ook door een wet die zich kan meten met die van de zwaartekracht, namelijk dat hoe kapitaalkrachtiger hotelgasten zijn, hoe moeilijker je toenadering tot ze vindt. Je hebt extraverte rijkaards à la Donald Trump die graag over hun prestaties uit de school klappen, maar de meeste rijken van deze aarde zijn wantrouwend en doen er tegenover nieuwsgierigen bij voorkeur het zwijgen toe.

Dat ondervind ik op de Blue Monster, een van de vier golfbanen die het resort rijk is en bij kenners geliefd als ‘de uitdagendste’. Trump rekent voor gebruik een dagtariefje van rond de 500 dollar. Ik sluip zonder golfuitrusting het veld op en maak op fraaie groene heuveltjes korte tot zeer korte babbeltjes met golfers uit onder meer Zuid-Korea, India en Venezuela. Die weet ik te ontfutselen dat dit een very special place is, maar niet veel meer dan dat. Onze oosterburen geven hier ook acte de présence: “Alles geht gut, danke!”

Dat nodigt niet uit tot stellen van vervolgvragen over hoe het inkomen is vergaard dat toegang verschaft tot de golftuin van Eden.

Veruit het aardigst en meest open zijn de golfers uit de Verenigde Staten. Deze ochtend praat ik onder meer met Don en Rita uit San Francisco. Rita is dertig jaar jonger dan Don en niet zijn eerste en ook niet zijn tweede echtgenote. Don deed voor zijn pensionering net als de eigenaar van het hotel in vastgoed (“But I wasn’t that big!”). Don en Rita gruwen van het linksige (liberal) sfeertje aan de Amerikaanse westkust. Hun buren zijn oude hippies die niets van hun voorkeur voor The Donald begrijpen. Rita zegt het met een knipoog. “That's why we came here.”

Golfballenopduiker

Als u zich tijdens uw laatste bezoek aan Honduras, El Salvador of de Dominicaanse Republiek afvroeg waarom de villa’s van de 0,01 procent steenrijke inwoners er zo verlaten bij lagen, kan ik dat mysterie op deze plek voor u ophelderen: de bewoners zitten in de Trump National Doral in Miami. Die golfers uit Honduras nemen hun vrouwen niet mee naar de Blue Monster. Vier van de vijf volslanke vrouwen die ik bij het plakkerig warme zwembad aanspreek, blijken gezelschapsdames van rijkaards uit straatarme staatjes in Midden-Amerika. Een adequate samenvatting van zo’n Trump-vakantie laat ik over aan Elvira, de vriendin van de Hondurese businessman Alfonso: “For me it's a shopping heaven. For him it’s a golf heaven.”

Een golfhemel is geen hemel als iedereen naar binnen kan. De laatste decennia is golf in rap tempo populair geworden bij de modalere inkomens. Het wemelt van de initiatieven om deze ooit exclusieve sport te moderniseren. De vader van een klasgenootje van mijn dochter is een oud-golfprofessional die als golftrainer een methode heeft ontwikkeld waarmee het klassieke spel aantrekkelijker en toegankelijker wordt.

Hoe de old boys van het golfestablishment tegen dit soort ‘golfsocialisme’ aankijken, laat zich raden. De beroemdste tegenstander van golf voor de massa’s is de bezitter van ’s werelds mooiste golfbanen. In een interview uit 2015 haalde The Donald trumpiaans uit naar alle Che Guevara’s die zich tegenwoordig met de sport bemoeien: “Let golf be elitist. Let people work hard and aspire to some day play golf. To afford to play it.”

Dat laatste waarborg je met een dagtarief van 500 dollar. Hoe je van rijke golfers goede golfers maakt, is zo eenvoudig nog niet. De zon staat op haar hoogst als ik vlak bij het meertje van Trumps uitdagendste golfbaan in gesprek raak met een man die meer weet over minder geslaagde swings van rijkaards dan wie ook. Iedere dag weer haalt golfballenopduiker Robert honderden balletjes uit het schitterende diepblauwe water van de Blue Monster – balletjes die idealiter óver dat water heen waren gegaan.

Van de legendarische Amerikaanse golfer Sam Snead is de uitspraak: “Als mensen hun mes en vork net zo beroerd zouden vasthouden als hun golfstok, zouden ze omkomen van de honger.” Duiker Robert zegt het op zijn eigen manier: “Hoe meer amateurs, hoe harder ik bezig ben. Voor lunchtijd zul je mij niet tegenkomen. Van zes tot twaalf zit ik onder water.”

Robert was een jonge duiker toen hij in 1973 in dienst kwam van dit dan nog jonge resort. “Vroeger was dit allemaal moeras. De eerste twintig jaar zaten er nog alligators in het Blue Monster-meer. Je had hier ook slangen. Ik ben zo vaak gebeten dat ik voor honderd jaar tegengif heb opgebouwd.”

In zijn eerste jaar kwam niemand minder dan Richard Nixon hier golfen. Voor de toenmalige president van de VS was dat een fijne afleiding van het Watergate-schandaal dat zich in volle omvang ontvouwde. De eerste keer dat Robert in duikpak met golfballen uit het water kwam, werd hij ingerekend door Nixons bodyguards. “Ze dachten dat ik me onder water had verscholen om een aanslag op Nixon te plegen!” Die body­guards van Nixon bedachten wat Roberts bijnaam zou worden: ‘Het monster van de Blue Monster’.

Metamorfose

Golfresort Doral was het geesteskind van projectontwikkelaar Al Kaskel, die het in 1962 vernoemde naar zijn vrouw Doris (‘Dor’) en zichzelf. Dor-Al was een instantsucces. Steeds meer Amerikanen ontdekten in de gouden naoorlogse decennia de charmes van de golfclub, concurrentie was er nog weinig. De bloeiperiode van de Doral viel samen met die van de naoorlogse VS. Midden jaren 70 begon een neergang die een paar decennia later de vorm had aangenomen van serieus verval. Het ooit beroemde resort was verworden tot een relikwie uit de vroege jaren 60. De financiële crisis van 2008 gaf de genadeklap.

Weinigen gaven een cent voor de toekomst toen de boedel in 2012 voor een zacht prijsje werd opgekocht door ’s lands grootste vastgoedcelebrity Donald J. Trump. Die kwam er al sinds de jaren 70 en had gewacht op een goed moment om het resort aan zijn imperium toe te voegen. Trump volgde met die aankoop zijn hart, bekende hij zelf. Calculerende mannetjes binnen de Trump Organization die waarschuwden dat klassieke golf­resorts niet meer van deze tijd zijn, hadden geen invloed op de baas.

In het tijdperk dat aanbrak, onderging de Doral de metaformose tot Trump Doral. Het resort kreeg een facelift die zelfs het totaal aan plastisch-chirurgische ingrepen en botoxspuiten in het lijf van Trumps ex Ivana deed verbleken.

Wie foto’s uit het pre-Trump-tijdperk ziet, herkent het resort nauwelijks terug. In de volledig vertrumpte Doral keerde vanaf 2013 niet alleen een oude golfclientèle terug, met de gouden letters ‘Trump’ op de gevel begon het resort ook een nieuw publiek te trekken. “It’s been a tremendous succes”, constateerde de eigenaar in 2015 zonder storende valse bescheidenheid.

Wie tot nog toe twijfelde aan de relevantie van een verhaal over een golfresort, moet weten dat de ‘wedergeboorte’ van de Doral in de VS door toedoen van The Donald nogal wat publiciteit kreeg, en zeker in Florida invloed had op de stembusgang. Vooral voor oudere kiezers was het verleidelijk in die Doral een metafoor te zien voor de VS.

Op wie golfballenopduiker Robert heeft gestemd, hoef je niet te vragen. Op zijn zwarte pet staat ‘Make America great again’. In de jaren 2012-2013 liep Trump hier dagelijks rond. Op de golfbaan had hij altijd een paar seconden aandacht voor zijn duiker. “You got to know the guy!”, zegt Robert over de president van de VS. Dat zal ik hier vaker horen. Geheel tegen mijn verwachting in komen personeelsleden zelf met anekdotes over de baas.

Zeven kroonluchters

“Mister Trump is een echte hands-on man, iemand die je leert kénnen, geen kille anonieme directeur”, zegt Delio, de vriendelijke en behulpzame hoofdconciërge van de Doral, voor zijn vlucht uit Cuba naar Miami werkzaam als bioloog. “Mister Trump is iemand die niet rust voor hij de dingen heeft zoals hij ze wil hebben. Als de portretten van de golfers in de gangen niet goed hingen, dan liet hij ze verwisselen.”

In 2012 mocht Delio aanzitten bij een overleg in de zaal die later de Crystal Ballroom zou worden gedoopt. Destijds hing daar maar één kristallen kroonluchter. “Mister Trump zei: we gaan er zeven neerhangen, de hele zaal rond, en ik haal het kristal uit Oostenrijk.” Een soortgelijke uitspraak over kristallen kroonluchters vloeide uit de mond van mevrouw Ceausescu bij de inrichting van een groot paleis in Boekarest, maar dat slik ik nu even in om meer over de baas van de VS te kunnen horen.

Wisten u en andere Europeanen die niet gecharmeerd zijn van mister Trump wel dat hij prijs stelt op andermans mening? “Vlak bij mijn bureau hingen lijsten in twee verschillende tinten goud”, zegt conciërge Delio. “Mister Trump liep langs en vroeg mij persoonlijk: vind jij die lijsten goed bij elkaar passen?”

Dat Ivanka van alle Trump-kinderen het belangrijkst is, wist het personeel van de Doral ruim voor vader en dochter hun intrek namen in het Witte Huis .”Ze vullen elkaar perfect aan”, zegt Carl, barman in een der prijzige etablissementen die het resort rijk is. “Donald en Ivanka hebben datzelfde gevoel voor mensen. Ivanka kon nog zo druk zijn, ze maakte altijd even een praatje. Donald Trump is een echte man van vlees en bloed, geen machine en geen ijskonijn zoals Hillary Clinton.”

De lievelingskleur van Ivanka Trump is geel. Wie dat niet wist, weet het na een verblijf in ’s werelds mooiste golfresort. De stoffering daarvan was goeddeels in haar handen. Dat zie je aan de gordijnen in de grote zaal die als eerbetoon de Ivanka Trump Ballroom is genoemd. Hoofdconciërge Delio laat mij een geheimpje zien dat zich onder het tapijt schuilhoudt: een forse vloerlift. Daarmee is ‘de kamer van Ivanka’ ook geschikt voor de presentatie van nieuwe automodellen en andere grote objecten.

Wie na een bezoek aan de Ivanka Trump Ballroom nog meer Ivanka wil, kan een verdieping lager de creditcard hanteren in de goed geoutilleer­de Trump Boutique met Ivanka Trump-sieraden, Ivanka Trump-tassen en Ivanka Trump-naald­hakken.

Carlos Inspire

Eindelijk een Trump-gast die het leuk vindt om met mij te praten! Carlos Siqueira is 34 jaar oud, 1 meter 90 lang, 110 kilo zwaar en heeft een beroep dat luistert naar de naam High Performance Coach. Bij zijn clientèle in Los Angeles is hij bekend als Carlos Inspire. Ook in het 35 graden warme water van Trumps buitenzwembad houdt hij zijn zwarte T-shirt aan. Carlos heeft een dochter van de leeftijd van de mijne, wat een fijne reden is om een gesprek aan te knopen.

Ik vertel Carlos wat ik doe voor de kost. Hij wil meteen dingen van mij weten. Deze coach is bezig met het schrijven van zijn autobiografie en kan advies gebruiken van een auteur van buiten. Daar hoort wat goede chardonnay bij, waarvan ik niet wil weten hoeveel die hier kost, aangezien een aller­lulligst glaasje middelmatige chardonnay mij bij Trump al op 15 dollar kwam te staan.

Carlos Inspire komt uit Belém in het noorden van Brazilië. Zeker in de late 20ste eeuw was dat een gevaarlijk oord. Zijn vader kwam om in een auto-explosie, zijn stiefvader stierf door kogels. Op z’n achttiende vertrok Carlos naar de VS, waar hij zijn carrière begon met het van deur tot deur ­slijten van kabelabonnementen. Nu, anderhalf decennium later, traint hij in L.A. beroemdheden en CEO’s die door moeilijke periodes heengaan en advies kunnen gebruiken van iemand die wéét hoe je moeilijkheden kunt overwinnen. “Niets van wat ik mensen leer, heb ik niet zelf doorleefd”, verklaart Carlos het succes van Carlos Inspire.

Voor zijn autobiografie bedacht hij de titel: Van kogels naar succes. Zijn uitgever wil dat veranderen in een ondertitel: How a Latino Kid That Grew Up between the Bullets Became Successful. Ik zeg dat me dat een goede verandering lijkt en ga met elk glas chardonnay blijmoediger knikken bij oneliners die ik nuchter afdoe als onzin à la ‘succes is een keuze’ en ‘je hoeft maar één woord uit je leven te schrappen, het woord onmogelijk’.

Carlos Inspire heeft als High Performance Coach een natuurlijk oog voor de wijze waarop mensen zichzelf vastzetten. Bij mij is hij al snel ‘remmingen’ en ‘een voorkeur voor de comfortzone’ op het spoor. Heb ik bijvoorbeeld al goed leren golfen? Nee!? Hij is ook pas net begonnen. Hup, nú mee naar de golf­les. Vandaag gaan we de bunker leren.

Zonder Assistant Alcohol had geen High Performance Coach mij honderd remmingen doen overwinnen, maar ik beland met een golfclub in een bunker op een van ’s werelds duurste golfbanen. Voor wie denkt dat ik heimelijk toch een beetje golfkennis had: tot dat moment wist ik niet dat een bunker een soort zandbak op een golfbaan is.

De golfleraar is een enthousiaste twintiger uit Noord-Carolina die Spencer heet. Soepeltjes doet Spencer voor hoe je de bal met licht opstuivend zand uit de bunker terug het gras op helpt. Wat ik het uur daarna in die Trump-bunker tot stand breng, is volgens mij volstrekt abominabel. Echter: we zijn hier in de Verenigde Staten van Amerika, waar je al wordt geprezen om je keuze van de menukaart (great choice!). En dus krijg ik van Spencer nog complimenten ook voor mijn aangeschoten gemep tegen witte balletjes. “Great try Olaf!” “You’re improving Olaf!” “See you can do it Olaf!”

Legeroefening

Na afloop van de les zijn er óók complimenten voor de man die dit resort zo mooi heeft gemaakt, en die is verkast naar het Witte Huis. Ik begin me nu serieus af te vragen of het wel goed met me gaat. Ik kwam die Trump National Doral ongemakkelijk binnen. Nu sta ik er met een golfclub in de hand op een baan van honderden dollars te knikken tussen mensen die vinden dat succes een keuze is en de 45ste president van de VS het ondanks alle tegenwerking goed doet.

Joey, yogaleraar in de Trump National Doral, is 59 maar ziet eruit als 29. Wie vindt dat Trump en yoga even goed bij elkaar passen als Berlusconi en seksuele onthouding, ziet een stukje van de realiteit over het hoofd. Joey geeft les in een blauw Trump-T-shirt. Afgelopen herfst bezocht hij een verkiezingsbijeenkomst van Trump. Daar beantwoordde hij nietsvermoedend sluwe vragen van een journaliste van de politiek-correcte pers. Het leverde een ironisch artikel op: ‘He's a great boss’: Trump National Doral Yoga Instructor explains why he backs the candidate. Het is vanwege die ervaring dat Joey liever niet meer praat met de pers. Ik vertel hem dat Nederland erg klein is, een taal heeft die ze alleen daar lezen en dat ik alleen zijn voornaam zal noemen. Ik mag een matje uitrollen in de prachtige yogaruimte van de Trump Doral met uitzicht op de golfvelden. In dit yogaklasje van tien ben ik zo te zien de enige man die zijn haar niet verft én een van de weinige leerlingen waarin geen botox is gespoten.

Het kan zijn dat u denkt dat ik ook een fles chardonnay nodig had om mij naar de Trump Yoga-ruimte te slepen. Dat is niet waar. Ik zit sinds negen maanden op yoga in mijn woonplaats en ben daar zo enthousiast over dat ik nieuwsgierig ben hoe ze er bij Trump invulling aan geven. Als ik had geweten dat yoga in Trump-saus een soort legeroefening wordt, was ik fijn in mijn Trump-suite gebleven. Met vier Opwaartse en vier Neerwaartse Honden per minuut ligt het tempo ongeveer vijftig keer hoger dan ik gewend ben. Als Joey mij komt helpen mijn benen de goede richting in te buigen, begin ik te vermoeden dat hij me naar Afghanistan zal sturen. Ik kom in 60 minuten voor net zoveel verrassingen te staan als Donald Trump in de eerste zes maanden van zijn presidentschap.

Na afloop heb ik overal pijn. Naar het voorbeeld van The Donald houd ik mezelf nu groot: it's working out very nicely.

Koffie voor één dollar

Ik kamp nog steeds met pijnlijke ledematen als ik aan de fraaie receptie van de Trump Doral uitcheck. Eerlijk is eerlijk: ik bezocht wel meer paradijzen die ik met enige opluchting verliet, maar zo opgelucht als bij het uitchecken in Paradijs Trump was ik niet eerder. In het slotnummer van het Hotel California-album van The Eagles, ‘The Last Resort’, wekt elke plek die ze paradijs noemen de sterke drang op er weg te gaan. ‘They called it paradise/ I don't know why/ You call some place paradise/ Kiss it goodbye.’ Waarvan akte.

Tot de absolute geluksmomenten uit mijn leven reken ik het eerste wat ik doe na mijn exodus uit Paradijs Trump, namelijk koffie drinken voor één dollar in de Little Havana-buurt van Miami. Bijna een uur lang kijk ik naar oude Cubaanse mannen die in een parkje domino spelen. Onderwijl concludeer ik dat leven tussen gewone mensen een voorrecht is, en dat er weinig erger kan zijn dan ballingschap in een rijkeluisenclave. Dat wist ik natuurlijk wel – dat ik het nu ook ‘voel’, dank ik aan Donald J. Trump.

’s Avonds stop ik aan de Interstate 95 voor het goedkoopst ogende motel dat ik zie. Receptionist José is een hartelijke Cubaanse emigré. In dit receptiehalletje zijn de tegels van plastic en de muren Trump-loos. Het hoofd van de president van de VS is wel te zien op het tv-scherm naast de balie. Bijna opgelucht constateer ik dat mijn afkeer van de blonde föhnkoning nog intact is.

José kijkt heel anders naar dit hoofd. Hij zegt: “Geweldige man. Jammer dat die klootzakken hem zo dwarszitten.”