Puggy en Rammstein verzachten het EK-leed op Werchter

Puggy bestaat uit een Brit, een Fransman en een Zweed, maar heeft Brussel als uitvalsbasis. Jarenlang waren ze vooral succesvol in Wallonië, maar de jongste jaren gaat ook Vlaanderen langzaam overstag.

Meteen na het verlies van de Rode Duivels op het EK kan de gemiddelde Werchterganger wel een oppepper gebruiken. De Duivelsattributen zijn intussen al in de modder achtergebleven en het verdriet wordt stevig weggedronken. Twee jaar geleden zagen we gelijkaardige taferelen. Toen werd België op het WK uitgeschakeld door Argentinië tijdens het Werchter-weekend.

Puggy slaagt er in de amper halfvolle Klub C (op het hoofdpodium staat Rammstein) echter meteen in de sfeer om te keren. Op hun aanstekelijke poprock volgen enthousiaste reacties. Mensen brullen mee en klappen uitbundig. Her en der wordt er ook gedanst. Is het afreageren, om op te warmen of gewoon opgaan in de muziek? Op dit moment kan het het op Werchter allemaal zijn.

Welke band is er beter om de collectieve Schmerz van het Belgische verlies op het EK te verwoorden dan Rammstein? De Duitse band brengt op de Main Stage een theatrale show met een serieuze hoek af tjokvol spectaculaire effecten. Puur visueel alleen al zit de set knap ineen. De band is uitgedost alsof ze meespelen in de recente "Mad Max"-remake. De meesten van hen zouden we niet graag alleen in het donker tegenkomen.

Ieder nummer gaat gepaard met spectaculaire effecten: van de muur van rook die de hele weide inneemt aan het begin van de set tot de tientallen vuurwerksalvo's. Maar daar blijft het niet bij. Zo staan alle bandleden op een gegeven moment vuur te spuwen op het podium. Op een ander moment in de set blijkt er een bomgordel rond het lichaam te zitten van frontman en zanger Till Lindemann die met veel theater en effecten tot ontploffing wordt gebracht, een gewaagde vertoning in deze tijden.

Het loeiharde gitaargeweld en dito beats van Rammstein lijkt exact wat de vele teleurgestelde EK-supporters nodig hebben. Al vanaf de eerste noot van de strak gespeelde en geregisseerde show, laat de weide voor de Main Stage zich helemaal gaan. En dat blijft zo gedurende de hele set, tot de laatste gitaarrif is gespeeld en het laatste vuurwerk is afgeschoten.

Het moet gezegd worden: dit is geen evidente editie, noch voor de organisatie, noch voor de festivalganger. Het terrein en de mensen erop hebben te lijden onder de weersomstandigheden. Her en der hoorden we mensen al zeggen dat ze de vier dagen niet zullen uitdoen.

De muziek, en daarvoor is iedereen hier toch, maakt echter veel goed. En morgen is er een nieuwe, hopelijk iets drogere dag, op Rock Werchter.