Een overwinning dankzij verstand en passie

De rechterwijsvinger wees naar zijn hoofd, de linkerwijsvinger priemde in de richting van zijn hart. Met dat gebaar overschreed Luca Paolini zondagmiddag, drie kwartier later dan verwacht, de eindstreep van Gent-Wevelgem. Daarin lag het geheim verborgen van zijn gedenkwaardige overwinning.

'Het was vandaag een kwestie van twee dingen: je verstand bewaren en met volle overgave koersen', verklaarde de 38-jarige Italiaan dat bijzondere gebaar bij de finish. 'En daarom', voegde hij er even later aan toe, 'was het de mooiste overwinning in mijn loopbaan.'

Gent-Wevelgem is een wedstrijd die enigszins zweeft tussen servet en tafellaken. Mooi om op de erelijst te hebben, maar dan toch altijd als opstapje naar het echte werk. Dankzij de nieuwe indeling van de kalender is de status officieel al een paar jaar dezelfde als die van de Ronde van Vlaanderen, in het perspectief van de liefhebber staat Gent-Wevelgem nog altijd een treetje lager.

Onstuimig herfstweer

De elementen moeten een beetje meewerken om deze koers op gang te helpen en dat deden ze zondag met volle overtuiging. Bij de start in Deinze, een dorp bij Gent, stonden de bussen van de ploegen met hun luifels uitgespreid. Normaal gesproken beschermen ze de renners tegen het felle zonlicht, nu konden ze het daardoor eventjes droog houden.

Eenmaal op de fiets was de regen het minste probleem. Een onstuimige herfst had zondag bezit genomen van het vlakke Vlaanderenland. De stormachtige wind dreef vanaf het begin wiggen in het peloton en tilde een individu soms als een poppetje van zijn fiets. Het was weer voor echte kerels en Paolini, hoe klein ook, is een echte kerel.

Hij heeft een baard, dat zegt eigenlijk genoeg. Baarden mogen tegenwoordig een modebewust uithangbord zijn, bij Paolini is de baard wat die behoort te zijn: stoer. Het is de baard die met onverzettelijkheid en intelligentie de elementen trotseert. Het is de baard uit dat oud-Hollandse volksliedje waarin mannen met baarden de kaap'ren varen. Jan, Piet, Joris, Corneel en Luca.

Overdosis wind

Als een van de laatsten sloot Paolini aan bij het selecte groepje waaruit de winnaar naar voren zou treden. Op dat moment reed Jürgen Roelandts, de dapperste man in koers, voor hen. Maar iedereen wist dat zijn ont-snappingspoging zou stranden op een overdosis tegenwind.

Van de zes uitverkorenen leek Paolini op een paar kilometer voor het einde de minste papieren te hebben. Niki Terpstra en Stijn Vandenbergh konden als ploegmaats op elkaar rekenen, al is die vertrouwensbasis dit seizoen vaak wankel gebleken.

Jens Debusschere mocht op zijn eindsprint rekenen. Sep Vanmarcke reed rond in de wetenschap dat hij al maanden ijzersterk is. Geraint Thomas had dat in de voorgaande kilometers afdoende aangetoond. En dan was dus nog Luca Paolini aan boord.

Bij de tweede passage van de Kemmelberg, de enig echte hindernis in Gent-Wevelgem, moest hij lossen. Dat kwam, zei Paolini achteraf, door zijn fiets. Na zijn laatste valpartij, hij overleefde er twee, moest Paolini van fiets wisselen en daarmee kon hij bergop niet genoeg kracht zetten.

Dat was het moment waarop zijn hoofd van pas kwam. 'Ik dacht bij mezelf: rustig blijven. Straks kan ik in het vlakke gedeelte op weg naar Wevelgem mogelijk weer aansluiten.' Eenmaal beneden liet hij zijn hart spreken. 'Ik ben er vol voor gegaan. Ik wist dat ik anders kansloos was.'

Halve kracht

In de finale ging koelbloedigheid gepaard aan voortvarendheid. Paolini wist zich kansloos in de eindsprint en plaatste eerst een demarrage op halve kracht. Gewoon even kijken hoe snel de anderen weer in zijn wiel zouden zitten. Dat duurde langer dan gedacht. 'Toen heb ik 10 seconden gewacht en ben voluit gegaan.'

Met zijn machtige dijen draaide Paolini, wind mee, een reusachtig verzet rond en bleef daarmee uit de greep van Terpstra en Thomas, respectievelijk twee en drie. Om 17.45 uur, drie kwartier vertraagd door de barre weersomstandigheden, bereikte hij als eerste de Vanackerestraat.

Veertien jaar geleden maakte Paolini zijn debuut bij de profs. Eerst stond hij landgenoot Paolo Bettini terzijde. De laatste jaren is hij bij Katjoesja de steun en toeverlaat van Alexander Kristoff. En nu boekt hij de mooiste overwinning uit zijn loopbaan. Maakt Paolini volgend jaar ook nog deel uit van het peloton? Grijnzend plukte hij aan zijn baard. 'Ik moet eerlijk zeggen: dit is wel motiverend.'