'Opeens was ik gebiologeerd door het idee van rockiconen die ouder worden'

Leuke avond gehad?

'Zeker. Het was wel geestig, het contrast tussen de twee films die ik heb gezien, kon bijna niet groter. De één, The Sugar Film, is een groot project over de suikerindustrie dat volgens mij behoorlijk wat geld heeft gekost en waar echt alles uit de kast is gehaald. Sound it out was juist weer heel klein, zelfs zonder geluidsman opgenomen'

Is een bezoek aan IDFA voor jou ontspanning of ook werk?

'Het is een combinatie. Ik zit niet bij alles op te letten, maar het valt me wel op dat het geluid voor Sound it out via de camera is opgenomen. Zo zonde. Geluid is een van de meest onderschatte dingen. Een slordige montage hoeft niet zo erg te zijn, als het geluid maar goed is. Daar kijk ik dan wel met een makersoog naar. Ik word ook geïnspireerd. Hoe zou ik dat hebben gedaan? Had ik dat kunnen bedenken? Het zorgt dat ik zin krijg in nieuwe projecten.'

Drie jaar terug verscheen je eerste lange documentaire. Was dat iets wat je al lang wilde doen?

'Voordat ik begon met presenteren, was ik veel meer een maker. Lange reportages, interviews. Als presentator geef je dat steeds meer weg. Toen dat ophield, had ik heel erg de behoefte iets helemaal zelf te doen. Niets uit handen geven, alles zelf bepalen. Dat moest echt even gebeuren.'

In de film volg je Golden Earring-zanger Barry Hay naar zijn geboorteland India. Hoe kwam je bij dat verhaal?

'Toeval, eigenlijk. Een kennis vertelde me dat hij over drie weken naar Curaçao zou gaan voor de zestigste verjaardag van Barry. Ik had Barry in het verleden wel eens geïnterviewd en had altijd het gevoel dat daar nog een verhaal zat. Madonna werd die zomer vijftig. Opeens was ik gebiologeerd door het idee van rockiconen die ouder worden. Toen dacht ik, 'ik moet mee'.'

Naar Curaçao?

'Ja. Ik had een tijdsbestek van twee, drie weken en nog geen verhaal. Nu zou ik dat nooit meer zo doen. Het was heel impulsief. Ik heb een producer zo gek gekregen mee te gaan en Barry zo gek gekregen mij naar zijn verjaardag te laten komen. Meteen die eerste avond begon hij over zijn vader en dat hij naar zijn graf in India wilde. Ineens was het verhaal er. Eigenlijk de compleet omgekeerde weg. We zijn in India met mensen gaan praten, hebben het graf gezocht. Toen het verhaal stond, waren de rollen ineens omgekeerd. Eerst was ik degene die Barry stalkte, maar vanaf dat moment hing hij wekelijks aan de telefoon.'

Was het lastig, één iemand portretteren?

'Ik vond het wel spannend. Maar instinctief wist ik dat als ik achter hem aan zou hobbelen, dat hij dat wel zou kunnen dragen. Barry heeft een gelaagdheid, het is een man van uiterste. Hij kan heel ijdel zijn, maar ook weer helemaal niet. Hij kan afstandelijk zijn, maar ook heel toegankelijk. Het is een flinke drinker, maar hij is ook heel gedisciplineerd. Het was ook te gek dat er echt een verhaal in zat. Maar ik heb wel een paar slapeloze nachten gehad.'

Wat maakt voor jou een goede documentaire?

'Dat is heel wisselend. Ik vond Sound it out niet mooi gedraaid en het geluid kut, maar het was wel een ontroerend portret van een platenzaakje en het leven van de mensen in een Noord-Engelse stadje. Je ziet dat er veel liefde in de film zit. The Sugar Film was weer totaal anders. Wat die goed doet, is dat het echt wat losmaakt. Het is een belangrijke boodschap. Of het daarmee ook een goede documentaire is? Misschien.'

Had je bewust voor twee compleet verschillende films gekozen?

'Totaal niet. Ik keek gewoon op het programma wat er die avond draaide. Ik zoek niet bewust naar bepaalde genres of dingen die ik zelf ook zou kunnen maken. Er draait zo veel moois tijdens IDFA. Je kunt gewoon blind gaan zitten, zelden word je teleurgesteld. Oké, soms vind ik films iets te lang, maar ze zijn wel goed geselecteerd.'

Zou IFDA bezoekers nog meer moeten helpen met selecties maken?

'Nee, er zijn genoeg opties. Op de site heb je beschrijvingen, trailers. Kranten en tijdschriften komen met hun eigen selecties. Je hebt de publieksfavorieten. Ik vind het ook wel weer leuk dat de hoeveelheid zo groot is dat ik geen keuze kan maken. Aan het eind van The Sugar Film was er nog een Q&A met de regisseur, maar al bij de aftiteling liepen mensen met hun jas aan naar buiten, op naar de volgende film. Dat kan gewoon, het hoort erbij.'

Blijf je wel altijd zitten voor de Q&A's?

'Ik vind het altijd wel leuk dat je nog dingen kunt vragen. Al ben ik dan zo'n schijterd die zelf geen vraag durft te stellen.'

Wat had je hem willen vragen?

'Volgens mij was het een dure film was, dus ik ben benieuwd hoe hij het geld bij elkaar heeft gekregen. Maar dat is best een saaie vraag. Met zijn onderzoek wilde hij ook per se een punt maken, je ziet dat hij er weinig aan heeft gedaan om dingen te weerleggen. Op een gegeven moment volgt hij een jongen die al jaren drie liter Mountain Dew per dag drinkt naar de tandarts. Het gaat vervolgens alleen over zijn tanden, maar niet wat het effect is op de rest van zijn gezondheid. Dat is toch een beetje een tunnelvisie. Een gemiste kans, vond ik.'

Dat was toch een terechte vraag geweest?

'Ach, die jongen is op zijn première en er liepen al mensen de zaal uit. Laat maar, dacht ik.'

Waar zou je IDFA-bezoekers aanraden om tussen films door even wat te eten?

'Café Schiller op het Rembrandtplein. Het eten is lekker en ze hebben goede wijnen. In de Amstelstraat zit een simpel, authentiek Italiaans restaurant, Il Stivale d'Oro. Je kunt er niet reserveren en het zit er altijd bomvol, maar ze hebben goede pizza's en heerlijke, kleine Italiaanse gerechtjes. Iets verderop in de Utrechtse straat zit café Krom, dat is ook een fijne plek. Ze hebben geen muziek, maar wel een jukebox die iedere week wordt aangevuld. Als je rustig wilt napraten, is dat een betere optie dan Schiller.'

Nog een laatste tip?

'Laat je verrassen. Publieksfavorieten komen vaak toch nog wel op televisie. Laat je ook niet ontmoedigen als alles is uitverkocht. Kijk gewoon waar nog wel kaarten voor zijn. Je steekt er altijd wel iets van op, het is zelden verspilde tijd.'