Gents zomerfeest Parkkaffee geeft er de brui aan na geklaag van buren

Sommige ideeën zijn zo mooi dat ze zichzelf kapotmaken. Zorg je voor te véél blije gezichten, dan gaan omwonenden klagen. Marco Cassiman en Nani Rammant hadden geen zin meer om die strijd te voeren. Ze beslisten dat er geen nieuwe editie meer komt van het Parkkaffee, het zomerse feest dat haast twintig jaar lang bezoekers uit de wijde omtrek naar hun kasteeltje in Mariakerke lokte.

Parkkaffee was niet eens een festival, veeleer een gezellig samenzijn met hapjes, drankjes en waarzegsters. Bomen, een vijver en vuurkorven: meer moest dat niet zijn. Toch was het voor sommige buren te veel, ook al zette Cassiman stewards in en moesten alle bezoekers om middernacht naar huis. De stad Gent besliste dat de volgende editie van Parkkaffee pas mocht beginnen na de Gentse Feesten en niet langer mocht duren dan vier weken. Dat zagen Cassiman en Rammant niet zitten.

Boskabouters

Ondanks de miezerregen ligt het kasteelpark er ook nu bij alsof je er ieder moment een feest kunt bouwen. De woonwagens staan klaar, de banken bevinden zich netjes rond de vuurkorven. Bij de grootste beuk lachen boskabouters je toe en op de vijver danst het beeld van een hindoegod. Op het balkon van het kasteel staat een palmboom te treuren – zijn baasjes Marco en Nani zitten voor een maand in het buitenland.

Op de derde verdieping van residentie Ever Green heeft Daniël Broché (69) een mooi zicht op het park van zijn buren. Hij beklaagt zich erover dat hij nooit meer van de sfeer kan genieten. “Het was daar echt aangenaam, ik kan er niets dan positieve dingen over zeggen”, stelt hij. “Wij vonden het leuker om daar een Duvel te drinken dan op ons eigen terras”, knikt zijn vrouw Ingrid (70).

Waren er dan geen parkeerproblemen in de buurt? “Dat was het enige”, zegt Daniël. “Is het mijn indruk of waren mensen vroeger toleranter? We hopen dat het weer opengaat, we hebben nog toegangskaarten en drankbonnen!”

Dwazekloten

François (70) woont vlak naast de ingang, de berm voor zijn huis is een modderpoel. Het moet hier wat zijn in de zomer. Toch had hij geen problemen met Parkkaffee en ging hij er zelf regelmatig naartoe. “Ge hebt altijd dwazekloten”, zegt zijn zoon Christian (41). “Ze willen Tomorrowland afschaffen, ze willen de Gentse Feesten afschaffen... Het is belachelijk dat weinig mensen het genot kunnen afnemen van duizenden anderen.”

Die weinige mensen die last hadden van het tuinfeest zijn bekend in de buurt, maar willen geen reactie kwijt. Eén zogenaamde klager opent pas zijn mond op voorwaarde van anonimiteit.

“Ik ben content dat Parkkaffee sluit”, zegt de bejaarde meneer van wie de achtertuin aan het kasteelpark grenst. “Nu hebben we onze verkaveling terug. Op den duur waren we blij als het eens regende. We konden anders niet in onze tuin zitten van het lawaai en de rook. Om twaalf uur gingen de bezoekers al roepend en tierend naar buiten. Aan de nummerplaten zag je dat ze helemaal uit Kortrijk en Sint-Niklaas naar hier kwamen. Als die dan uw verkaveling komen verpesten...”

Toch benadrukt de man dat hij geen leedvermaak koestert. “De stad heeft Marco verplichtingen opgelegd, ik denk dat dat de druppel voor hem was”, zegt hij.

Uit de hand gelopen

Een zevental huizen verder wijzen ook Magda (77) en Roger (77) Leybaert naar het stadsbestuur, al zijn zij pertinente voorstanders van Parkkaffee. “Verschrikkelijk spijtig”, zegt Magda wanneer ze de deur opent. “Marco heeft altijd geluisterd naar de buren. Toen jongeren drankflesjes in onze tuin gooiden, heeft hij daar iets aan gedaan.”

Een houten brug over de gracht verbindt Magda’s tuin met het kasteelpark, dat ze lang gehuurd hebben. “Toen Marco hier kwam wonen, hielden we in het bos een buurtbarbecue. Hij zei: 'Dit wil ik doen voor mijn vrienden.'” Ze glimlacht. “Het is een beetje uit de hand gelopen. Terwijl Marco het zélf klein wou houden.”

Roger heeft Marco er verschillende keren van overtuigd niet te stoppen, hij vreest dat het nu niet meer zal lukken. “Niemand verdraagt nog iets van elkaar, maar het ergste vind ik dat het stadsbestuur daarin meegegaan is”, bromt hij. “Voor mij zijn zij de grootste schuldige. De stad promoot altijd dat we sociaal doen, maar hier doen ze het tegenovergestelde.”

Hadden de misnoegde buren dan geen punt? “Het zijn mensen van enkele straten verder die het hardst klagen”, haalt Roger de schouders op. “Zij sluiten zich af van de buurt, terwijl we een heel sociale wijk zijn. Nu moet zoiets schoons stoppen door een paar asociale mensen. Het was werkelijk een paradijs. Kinderen die zich amuseren, dat is toch muziek in de oren? Maar sommige mensen kunnen daar blijkbaar niet tegen. Terwijl de enige last de geparkeerde auto’s in de straat waren op topdagen. Marco vond die topdagen zelf niet aangenaam.”

“Marco heeft zo veel mensen gelukkig gemaakt, maar hij vindt het niet eens spijtig dat hij moet sluiten”, zegt Roger met een grijns die een zucht wordt. “Het is gepasseerd, een monument dat gesloopt is. Hij zal niet meer van gedacht veranderen.”

Parkkaffee, een korte historie

• Sinds 1999 organiseerden Marco Cassiman en Nani Rammant het Parkkaffee in de boomrijke tuin van Les Fougères, hun neoclassicistisch kasteeltje (1860) in Mariakerke.

• Houten woonwagens, een circustent, hangmatten en vuurkorven rond de kasteelvijver bepaalden de sfeer.

• Op topavonden trok Parkkaffee 2.000 bezoekers.

• Sinds 2007 was het Parkkaffee twee maanden open, telkens van 1 juli tot 31 augustus.

• De stad Gent besliste dat de volgende editie slechts gedurende vier weken na de Gentse Feesten mocht plaatsvinden, waarop Cassiman er de brui aan gaf.

• Het afscheidsbericht op Facebook was na een half uur al 400 keer gedeeld, met duizend verdrietige reacties.

• In de appartementen in het kasteel hebben ook muzikanten Roland Van Campenhout en Raf Walsschaerts (Kommil Foo) gewoond.