“Ik kom uit een familie zelfstandigen en bij ons thuis is het de normaalste zaak om een werkdag te eindigen met een glaasje. Toen ik begon te werken, heb ik die gewoonte overgenomen”, begint Steven zijn verhaal. Alles veranderde echter toen hij ging samenwonen met zijn ex-vriendin, met wie de relatie niet altijd over rozen ging. “We hadden veel problemen met de aankoop van ons huis en op termijn kregen we veel discussies, die ik probeerde te ontvluchten. In dezelfde periode werd ik ook zelfstandige. Het vertrouwde glas na de werkdag werden er snel meer. Alcohol hielp me om dingen los te laten. Ik zag het als extra brandstof voor mijn motor, om er weer tegenaan te kunnen gaan. Maar het ging van kwaad naar erger: soms ging ik overdag naar de supermarkt een sixpack halen, die in opdronk in het geniep”, klinkt het. “Mijn moeder heeft ’s middags eens gemerkt dat ik gedronken had, maar ik loog dat ik graag een pintje had bij mijn lunch.”

Negen maanden twijfel

De relatie van de man evolueerde niet in de goede richting en dat had een impact op zijn drinkgedrag. “Op een avond biechtte mijn toenmalige vriendin op dat ze me had bedrogen. Ik voelde me schuldig omdat ik constant bezig was met mijn werk en vergaf haar. Een maand later vertelde ze me dat ze zwanger was. Ik heb negen maanden in twijfel geleefd, want was ik wel de papa? Ik panikeerde en pintjes boden geen soelaas meer. Ik greep naar jenever. Op dat moment besefte ik voor het eerst dat ik verslaafd was. Na de geboorte, toen het me duidelijk werd dat het mijn zoontje is, werd het erger. Ik schonk cava uit voor de mensen die op kraambezoek kwamen. Elke keer een glas voor mij, een glas voor het bezoek. Ik denk dat ik elke dag een fles dronk.

Dieptepunt

Vier maanden na de komst van onze zoon pleegde ze echter opnieuw overspel en gingen we uit elkaar, maar we bleven nog even samenwonen. Ik dronk niet meer thuis, wel elke avond tijdens het uitgaan. Plots wist iedereen het. Ook mijn dokter, die me adviseerde om een opname te overwegen. Dit was het begin van mijn dieptepunt. Eind 2015 verloor ik mijn neef en ging ik onderuit. “Ik dronk tot ik in slaap viel. In de living, in de keuken, op de salontafel. Ik ging werken, maar kreeg tijdens de voormiddag last van ontwenningsverschijnselen. Tegen ’s middags had ik alcohol nodig. Op een dag zei ik aan mijn moeder en broer dat ik me niet goed voelde en niet in het bedrijf kwam werken. Ze roken onraad en kwamen me even later opzoeken. Ze troffen me bewusteloos aan op de vloer. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht met vier promille alcohol in mijn bloed. Daar heb ik beslist om me te laten opnemen in de ontwenningskliniek St Jozef in Pittem, waar ik vier maanden ben gebleven.”

Alarmbellen

De periode in de ontwenningskliniek gaf Steven veel zelfinzicht. “Ik kon van de drank blijven, maar merkte dat één tegenslag een grote uitdaging zou zijn. Die kwam na een dik jaar: mijn hond had iets aan zijn poot en het probleem was te verhelpen met een operatie van tweeduizend euro. Ik kon dat niet betalen. Het kwam in orde dankzij mijn ouders, maar ik zat erdoor en herviel. Ik heb meteen zelf aan de alarmbel getrokken. Na twee weken opname was ik terug thuis, maar alle oude problemen kwamen aan de oppervlakte en ik kon ze moeilijk een plaats geven met alle gevolgen van dien.” De man liet zich opnieuw vier maanden opnemen. “Ik besefte meer dan ooit dat er iets drastisch moest veranderen in mijn leven. Voorgoed.”

Sensibiliseren

Steven, die intussen een nieuwe stabiele relatie heeft, geeft aan dat hij opnieuw wil beginnen en binnenkort stopt als zelfstandige om stress en angsten te vermijden. Hij heeft plannen om over zijn woelige jaren te vertellen om mensen te sensibiliseren, naar het voorbeeld van alcoholcoach Michael Niclaus. “Wat binnenkomt, krop ik niet meer op maar vindt meteen een weg naar buiten. Dat is het belangrijkste: probeer een alcoholprobleem niet zelf op te lossen. Jezelf opleggen om morgen te stoppen, lukt niet zomaar. Vertel het aan een vertrouwenspersoon, een dokter of psycholoog. Het is geen schande”, klinkt het. Verder speelt Steven, die zich op feestjes even goed amuseert met een watertje, cola of non-alcoholische alternatieven, met het idee om een boek te schrijven. “Ik heb altijd een superman willen zijn. Voor mijn familie, vrienden, voor iedereen. Maar ik verloor mezelf uit het oog. Nu zet ik me op de eerste plaats.”

Vragen voor Steven? Stuur hem een mailtje.