The Notwist in de Vooruit: Sie schaffen das

Het zou een doodsaaie band kunnen zijn, The Notwist: zes Duitsers, aangevoerd door het broederpaar Micha en Markus Acher. Ze spelen emotioneel geladen gitaarrock. Het is een stel veertigers uit Beieren dat gekleed gaat als overjaarse studenten en nauwelijks te onderscheiden is van hun roadies. Podiumprésence? Nope.

Maar dan zag je die kerels in de Vooruit aftastende blikken uitwisselen tijdens het nieuwe ‘Come In’, of bemerkte je dat aftellende vingertje van Micha Acher bij ‘One with the Freaks’, waarna het nummer in kwestie ontplofte dan wel een onverwachte afslag nam. Tortoise-achtige postrock veranderde plots in futuristische r&b – dat is nieuw voor deze jongens – en uit het niets dook er een hiphopsample op – ook al een primeurtje.

En dan wist je weer: dit is geen saaie, maar juist een retespannende band die blijft zoeken naar nieuwe geluiden. Wie anders durft zijn nummers op het podium zo grondig af te breken om de stukken dan weer stap voor stap in elkaar te schuiven (en oké, af en toe ook eens de puzzel de zaal in te keilen)? Ook nu weer in Gent bleek: The Notwist is live zo avontuurlijk als Radiohead en zo strak als Soulwax.

Neem nu ‘Kong’ en ‘Boneless’ (een song met juist véél vlees aan het bot), waarin de band zich schatplichtig toonde aan NEU en andere krautrockers van de eerste generatie – die motorikbeat was een mooie ode aan de onlangs overleden Can-drummer Jaki Liebezeit. Of ‘Into Another Tune’, dat door zijn subtiele dubinvloeden heel even beelden opriep van Lee ‘Scratch’ Perry in lederhosen. En ‘Pick up the Phone’ dan. Voor de zoveelste keer was het ding helemaal opnieuw geprogrammeerd, nog altijd nam niemand op, maar deze song bood wél een directe lijn met onbestemde melancholie en het knagende besef dat je misschien nooit écht kunt doordringen tot iemand anders.

In de Vooruit kwam The Notwist, op verzoek van Democrazy, zijn liveplaat/best-of van vorig jaar presenteren, Superheroes, Ghostvillains + Stuff, maar eigenlijk kon ook dit Gentse concert zo weer op een schijfje geperst worden. Kunnen er dan wel worden uitgeknipt: ‘The Devil, You + Me’ (prachtsong, kabbelversie) en ‘Lineri’, een jam die vlak voor de bissen weinig spectaculair neerkwakte in de aardig volgelopen Concertzaal. Het was de enige keer dat we de knisperende elektronica misten van Martin Gretschmann (hij verliet de band in 2014, en is ook actief als Console).

Maar ‘Lineri’ bleek een geval van reculer pour mieux sauter. Toegiften ‘Trashing Days’ (als je maar één indietronicanummer wilt kennen, laat het dan dit zijn) en ‘Consequence’ (voortaan is “fail with consequence, lose with eloquence and smile” ons levensmotto) toonden The Notwist op z’n scherpst: perfect balancerend op de lijn tussen doordacht en spontaan.

Diezelfde gedachte welde eerder al in je op tijdens het enige ninetiesnummer dat ze speelden, ‘One Dark Love Poem’ (de rustige jongens herontdekten de heftige punkers in zichzelf), of bij ‘This Room’, waarin de uitstapjes naar losgeslagen freejazz perfect spoorden met de tekst over willen ontsnappen, maar hopeloos vastzitten. Dat sentiment hoorde je ook in setsluiter ‘Gone Gone Gone’: de nooit op te lossen spanning tussen het verlangen alles achter te willen laten, gewoon wég, maar je langs alle kanten gebonden weten.

De ware clou van dit concert zat dan ook in ‘Run, Run, Run’, een gitaarsong die ter plekke metamorfoseerde in zijn eigen Nite Version. The Notwist leek wel vaker dansen boven rocken te verkiezen – als we dan toch vastzitten, laat ons dan maar een feestje bouwen, dat idee. Zo was het repetitieve ‘Neon Golden’ op niet meer dan één zanglijntje gebouwd, maar gebeurden er honderd dingen tegelijk – zou Caribou hier zijn mosterd hebben gehaald? – en was ‘Pilot’ één langgerekte parade van euforische beats, rare samples en knipogen naar Underworld en Chemical Brothers.

The Brothers gonna work it out? Dat zeggen we voortaan zo: Die Brüder Acher schaffen dass.