Leve het defilé! - Van Dievel Consulting

Eigenlijk wilde ik als ambteloos burger het defilé voor de Nationale Feestdag bijwonen. Uit solidariteit en zo, ik moet het u niet uitleggen. Ik had zelfs betaald voor mijn treinkaartje naar Brussel, met vermindering wegens mijn hoge leeftijd, dat wel. Ik had nog een vlaggetje over van het EK voetbal, dus ook qua feestelijkheid zat het wel snor. 'Vrienden,' had ik mij tot Brab en Dinska gericht, 'maak er een schone dag van, we zien elkander straks weer op perron 14 van de Statie.' Maar het is zoals het is: de aanwezigheid van VDC gaat nooit onopgemerkt voorbij in de Wetstraat en als zaakvoerder/eigenaar kan ik niet nee zeggen als er op mijn geweten, mijn goodwill, mijn ervaring en mijn diensten een beroep wordt gedaan. En al zeker niet als de vorstin zelve tot de roependen behoort.

De zon scheen, de hoogwaardigheidsbekleders namen druppelsgewijs hun plaats op de eretribune in, prins Laurent was uit zijn taxi gesukkeld, de koters van het vorstenpaar vertederden de spaarzaam opgekomen volkstoeloop, de militaire kapel blies zich de wangen bol, de koning en koningin Mathilde waren onderweg, alles liep zoals gepland. Ik slenterde wat rond en knikte in het voorbijgaan minzaam & verstrooid naar de zogenoemde "set" vanwaaruit de openbare omroep het defilé zou becommentariëren en laten becommentariëren.

'Lowie, ge komt als geroepen!'
Een van de vele hoofdredacteurs van VRTnieuws liep mij achterna en trok mij aan de slippen. Op zijn (M/V) voorhoofd parelde zweet. Zijn (M/V) das zat scheef en zijn (M/V) hemd wapperde uit zijn (M/V) zondagse broek.
'Ik ben zo blij dat ik u zie!'
Ik kon me niet herinneren die woorden ooit eerder uit zijn (M/V) mond te hebben gehoord.
'Peter Verlinden heeft een zonneslag, denken we, hij slaat wartaal uit. Kunt ge hem vervangen?'
Mijn achterachterachterachterneef aan vaderskant bleek de commentator van dienst te zijn, een uitverkiezing die aan de vakantieperiode te wijten was en aan de vele extra-journaals die de redactie had moeten presteren, waarna oververmoeidheid had toegeslagen. Had mijn achterachterachterachterneef met zijn pet gegooid naar de voorbereiding van het defilé, of had Peter Verlinden inderdaad last van de warmte? In ieder geval herkende hij haast niemand van de hoge genodigden, had hij commentaar op hun kapsel, kleding, verdiensten en moraliteit, had hij zijn co-commentatoren - Christian De Coninck van de Brusselse politie en professor Marc Van den Wijngaert van het Oorlogswezen - al na tien minuten naar huis gestuurd en had hij zich tenslotte op de set ingesloten met majoor Sandra Bertocchi, een atypische vertegenwoordiger van de Belgische Strijdkrachten, waarna er alleen nog maar rare geluiden vanachter de gesloten gordijnen van de cabine waren gekomen.

Tja, het Speciale Interventieteam kwam eraan te pas om de rechtstreekse uitzending naar behoren te doen verlopen en mijn achterachterachterneef keek mij eerder verwijtend en in dwangbuis aan toen ik de micro en de camera van hem overnam. Tja bis: als het om het vaderland gaat, ken ik geen familie. Afijn, net toen ik als alternatieve commentator op dreef begon te komen - er hadden zich gelijk bij de familiedag van Thuis dikke rijen toeschouwers rondom ons podium geschaard - stormde Bart Tommelein de set op, daarmede een interessant gesprek over de Slag bij Waterloo onderbrekend, die helemaal anders zou zijn afgelopen mocht Van den Wijngaert de Franse troepen hebben aangevoerd, zei hij toch.
'Lowie, kom mee met mij, ik kan dat niet alleen aan, ik sterf van de stress!' kreet minister Tommelein.
Een uitspraak die hem een warm applaus van het publiek opleverde.
Wat bleek? Door het forfait van Oppervlaming Geert Bourgeois en mede-OpperVlaming Jan Peumans, moest Tommelein in de eretribune helemaal alleen de honneurs waarnemen namens de republiek Vlaanderen, wat nog een paar ander mouwen is dan het afzwakken van de Turteltaks en het schimpen op de socialisten.
'Dinska!' wenkte ik de net passerende trainee van Van Dievel Consulting de televisieset op, 'werk aan de winkel!'
Het moest haar geen twee keer gezegd worden. The camera just loves Dinka!

Snel knoopte ik een zwartgele foulard om mijn nek en nam in de tribune naast minister Tommelein plaats, overigens helemaal aan het einde van de rij van de regionale grootheden, en maar net op tijd voor een handdruk met het vorstenpaar.
De koning fronste zijn wenkbrauwen toen hij mijn foulard en mijn onschuldige blik zag maar zei niets.
'Bent u verkouden, meneer Van Dievel?' wilde de koningin weten wijl zij op mijn Vlaamse das wees.
Soms kan ik wat wereldvreemdheid wel appreciëren.

'En hebt u kaartjes voor ons kunnen bemachtigen, zoals u beloofd had?' vervolgde koningin Mathilde, de hand van haar gemaal negerend die haar mee naar de koninklijke stoelen in de eretribune wilde trekken.
Even brak het angstzweet mij uit.
Ik tastte naar mijn binnenzak. Gelukkig ritselden daar vertrouwenwekkend de VIP-kaartjes voor Tomorrowland, die ik voor de koningin en haar oudste dochter, kroonprinses Elisabeth, had kunnen regelen.
'Toe chérie,' pleitte de koning, 'het leger wordt ongeduldig.'
'Momentje , mon petit roi,' antwoordde de koningin enigszins korzelig, 'het gaat hier wel over de opvoeding van ons Elisabeth.'
'Weet u wat?' loste zij vervolgens het probleem elegant op, 'kom bij ons zitten, meneer Van Dievel, dan kunnen we op ons gemak voortbabbelen.'
Minister van Binnenlandse Zaken Jambon was niet content toen hij zijn stoel moest afstaan en in zijn goeie goed op de vloer moest gaan zitten. En het schijnt een wat ongewoon gezicht te zijn geweest op de televisie, toen ikzelf tussen de koning en de koningin plaatsnam. Vooral toen de koning - de macht der gewoonte nietwaar - de hele tijd zijn hand op de mijne wilde leggen.

De televisiekijkers zullen zich ook hebben afgevraagd waarom de kroonprinses en de koningin niet eens opkeken toen de F-16's boven onze hoofden passeerden en de Belgische driekleur door het zwerk trokken. Ik was toen net aan het uitleggen dat ze geen boterhammen moesten meenemen want dat op Tomorrowland werkelijk alles te krijgen is.
'Ook drugs?' wilde Elisabeth weten.
'Kinderdrugs,' antwoordde ik op pedagogisch verantwoorde wijze.
'Gelijk Kiddybul,' verduidelijkte de koningin.
'Beikes,' zei Elisabeth, 'als ik later koningin ben ... '
'Jaja, het is al goed,' onderbrak haar moeder haar voornemens voor later.
'Komt nonkel Laurent ook naar Tomorrowland?'
De kroonprinses wees op de in diepe slaap verzonken broer van het staatshoofd die het defilé volgde vanuit de prinselijke loge.
'Als hij mag van tante Claire,' zei de koningin.
'En anders ook,' voegde de kroonprinses er wereldwijs aan toe.