Mijn moeder heeft haar muziekboekje voor ons altijd halsstarrig verborgen gehouden. We vonden het enkele maanden geleden toen we in haar huis meubeltjes uitzochten die het best zouden passen in haar kamertje van het rusthuis. Het boekje bevat honderden titels van liedjes die haar tussen 1992 en 1998 het meest raakten. Na het overlijden van haar man had ze nog tweede grote liefdes; de natuur en de muziek. De radio stond bij haar altijd aan. Ook het laatste jaar nog, voor ze haar woning moest verlaten. Toen gebruikte ze zelfs twee radios, een in de keuken en een in de woonkamer. Meestal stond de TV ook nog aan. Ik denk dat ze wat angst had dat ze die toestellen niet meer aan of uit kon zetten.
Vele liedjes komen meermaals terug in haar muziekboekje en worden gemarkeerd met één, twee of drie kruisjes naargelang de woorden en de muziek voor haar belangrijk waren.
Ik sta ervan versteld hoe ze - ze was toen al bijna tachtig - de titels van de liedjes ook in het Engels en het Frans foutloos in haar boekje noteerde. Soms schreef ze zelfs hele zinnen over die ze treffend of emotioneel vond en illustreerde die dan met spreekwoorden en gezegden.
Mijn dochter wilde zaterdag mee naar het rusthuis. Ze wilde haar grootmoeder verrassen met haar favoriete muziek afkomstig van het mysterieuze boekje. Via het internet downloadde ze een cdtje vol met de muzikale smaak van haar grootmoeder. Geen gemakkelijke klus als je het legaal wil doen. Wel gezellig en nostalgisch voor ons. De twintig nummers werden één voor één telefonisch aangerekend. Het duurde een eeuwigheid voor we ze eindelijk ter beschikking kregen.
Onderweg kochten we batterijen voor de cd-speler, zochten een rustig plekje in de eetzaal van het rusthuis en zorgden voor een vitaminedrankje voor mijn moeder.
En of het de moeite waard was!
Are You Lonesome Tonight, Bright Eyes, Dont Break My heart, Et Maintenant, Only You, Sacrifice, Sense Una Donna, Streets Of Philadelphia, Tears In Heaven, Wicked Game
; ze herinnerde zich nog elke song. Het stoorde ons niet dat ze de teksten niet meer kon meezingen. Ze genoot, we hebben het gezien.
Ze probeerde zelfs mee te zingen met Het Dorp van Wim Sonneveld en met Jennifer Jennings en Laat Ons Een Bloem van Louis Neefs. Het doet zon deugd om je moeder gelukkig te zien en te beseffen dat dementerende mensen zoveel nood hebben aan affectie. Ze lachte toen ik een foto van haar en haar kleindochter nam. Die heb ik voor eeuwig vastgelegd.
Heeft het belang dat mijn moeder alweer vergeten is wat gisteren gebeurde?
We leefden toen en we zagen dat het goed was!
|