Inhoud blog
  • Artemis wordt Chelone
  • Afscheid
  • De laatste dagen
  • Adele
  • Happy Time
  • Bloggenland is dood(s)
  • Celtic Woman
  • Volgens het boekje
  • De aanhouder wint
  • Bezinningstijd
  • Kersttip voor mannen
  • Als de kat van huis is…
  • Amy Winehouse was here!
  • Moeder in 't groen
  • Dipje
  • Halloween
  • Dubbele tijden
  • Stille eenvoud
  • Hij is terug!
  • Vandaag: Wereld Ei Dag!
  • Het zit ‘em in het hoofd
  • Lekstokkenfestijn
  • IK DOE MEE
  • Citaat
  • Huwelijk
  • Sympathy
  • Laatste zomerallures
  • Tijd om uw schoentje te zetten?
  • Stef
  • Klok (3)
    Zoeken in blog

    Foto
    Klik op het logo voor de homepage.
    [ ARTEMIS ]
    Niet iedereen die denkt, heeft gedachten.
    28-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Muziekavond

    Waarom er niet eens een gezellig muziekavondje van maken, dacht ik, nu ik voor Mencks plezier toch mijn tien all time muziekfavorieten wil uitzoeken?
    Hierbij komen de honderden platen, die ik in the good old days van Napster downloadde, goed van pas.  Waren dat gouden tijden, man!  
    Gratis muziek voor iedereen. Wat je maar kon bedenken, het stond er allemaal op. 
    Tegen het midden van de maand vlogen we meestal al op smalband omdat die twee dochters van mij hun lijstjes ook wilden vervolledigen. Daarbij kwam nog dat we natuurlijk altijd vergaten de uploadfunctie te desactiveren, zodat iedereen van ons kon komen stelen. Mijn oudste downloadde zelfs hele CD's terwijl ik er geen weet van had. 
    Op een bepaald moment kregen de muziekdieven, zoals wij dus, dreigbrieven in de mail omdat we zogezegd illegaal bezig waren. Ik was me van geen kwaad bewust.  We zijn er dan maar mee gestopt. Jammer. We hebben intussen genoeg muziek die ik ooit eens op CD wil branden.
    Heerlijk om dit stukje te schrijven terwijl ik één voor één mijn favoriete stukjes kan beluisteren.
    Fleetwood Mac is er zo eentje.  Dit filmpje moest ik van YouTube halen, mijn Napster-versie is nochtans veel zuiverder.


    27-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uitbreiding

    Mijn afgewerkte volière staat al enkele weken te schitteren in de najaarszon maar het idee om er ook nog eens vogeltjes in op te sluiten, leek me een onoverkomelijke gewetensdrempel.

    Johnny, mijn buurman, die zelf vogeltjes kweekt, overtuigde me om mee te gaan naar een vogelbeurs.  De constructie van mijn volière had hij voorheen al volmondig en enthousiast goedgekeurd mits het voorzien van enkele bijkomende stokjes in het hoogste gedeelte van de nok, de slaapstek. 

    Rond negenen arriveerden we op de vogelmarkt van Aarschot . De grootste ruiltransacties hadden zich duidelijk al verwezenlijkt want tientallen bevredigde liefhebbers, gepakt met volle minikooitjes, kwamen ons reeds tegemoet op de enorme parking. 

    Johnny vertelde me dat België erg gegeerd is in de vogelwereld. Het aanwezige publiek was inderdaad internationaal.  Ik hoorde Italiaanse, Engelse en Duitse bezoekers hevig discussiëren over hun wederzijdse hobby.

    Er hing een gezellige sfeer op de buitenkoeren van het oude schooltje en het kopen en verkopen van vogels moet blijkbaar ook gepaard gaan met het savoureren van een stevige pint bij het krieken van de morgen.

    Johnny loodste me door de smalle gangen tussen honderden standjes. Doelbewust negeerde hij de zelfstandige handelaars die je herkent aan hun uniforme houten opfokdozen.

    Hij keurde nauwgezet veer, poot en het al dan niet vliegend enthousiasme van de tentoongestelde diertjes. Minutenlang analyseerde hij het gedrag van een distelvink, of ie wel degelijk zijn beide pootjes evenwichtig neerzette op het neptakje.

    Ik leerde dat zebravinken aan een soort nestbolie lijden en er dus psychisch niet voor terugdeinzen om de kant-en-klare nestjes van de sijsjes tot vulgair vulsel te herleiden.

    Na de tweede rondgang beslisten we voor de aankoop van een koppeltje prachtige bronskleurige kanaries. Johnny koos er de levendigste uit.  Er werd in hun achterste geblazen om hun geslacht te determineren - wat een piepkleine seksestreepjes!  Aan een andere stand kocht ik een koppeltje groengele sijsjes dat volgens mijn begeleider vriendschap zou sluiten  met het koppeltje kanariepietjes.

    We kochten slechts één vrouwelijk kwarteltje, de mannetjes keurde Johnny namelijk resoluut af.

    Welgezind over mijn prijsbewuste kwaliteitsaankopen stond ik te popelen om de aanwinst ter kooie te laten. Voor mij het spannendste gedeelte van het hele gebeuren.

    De vier vogeltjes vlogen vrolijk naar de top van de volière. Een halfuurtje later kon ik al meegenieten van hun uitgebreide badsessie,waarna ze zich schommelend droog zwierden op de wiebelende twijgjes van de hanghortensia.

    In de namiddag kwam Johnny me verrassen met een mannelijk kwarteltje waarvoor hij speciaal naar Leuven was gereden.

    Over hun geluk ben ik nog niet zeker, ze ijsberen voortdurend van het ene muurtje naar het andere en mijden elkaar als de pest. Daarover zal ik Johnny nog raad moeten vragen.

    Mijn aviarium is bevolkt met heerlijke wezentjes.  Ze bezorgen me onnoemelijk veel vreugde en pretoogjes. Dat geldt helaas ook voor mijn zeskoppige poezenfamilie.

     


    21-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Trolleke of éénoortje

    Toegegeven, hij was vervelend de laatste tijd.  Vanaf het moment dat ik Whousley, alias Mariah Carey in huis haalde, was hij stikjaloers en plaste tegen elk verworven goed dat hij in zijn gaan en komen tegenkwam.

    Trol, mijn tweede oudste kater, was onuitstaanbaar geworden.  Ik liet hem daarom ook meer buiten dan me lief was en wilde hem op die manier leren dat ook katten zich dienen te gedragen tegenover broers en zussen van een verschillend nest.

    Hij bleef toen enkele dagen weg en op die zekere morgen vond ik hem huilend aan de achterdeur, bloedend uit zijn linkeroor.

    De buurvrouw van nummer éénendertig had hem aan de gemeente aangegeven als zwerfkat die dringend gecastreerd moest worden.

    Blijkbaar had een bepaald gedeelte van de gemeente een briefje in de bus gekregen dat zwerfkatten opgespoord moesten worden.

    (Mijn ondervraging in de omliggende straten bewees later het tegendeel)

    De dierenarts in dienst van de gemeente, had hem in een kooi gevangen, geopereerd en nadien weer gedumpt op de plaats waar ze hem gevonden had. In plaats van de gebruikelijke kleine driehoeksinsnijding had die beul van een vrouwmens Trols oor tot meer dan drie vierde geamputeerd.

    Mijn dierenarts die hier nota bene meermaals aan huis kwam voor de verzorging van mijn katten.  Ze had zelfs Trols ziekenboekje opgesteld.

    Wanneer aan de mijnen onrecht wordt aangedaan, kan ik furieus worden.

    De gemeente heb ik aangeschreven tot bij de burgemeester toe, Gaia heb ik ingeschakeld. 

    (Die hebben trouwens heel goed gereageerd en het gebeuren nog eens extra aangekaart).

    De bewuste dierenarts heeft een verwittiging gekregen, dat is alles wat ik uit de bus kon halen.

    Intussen is mijn Trolleke voor het leven verminkt.  Hij kan nog steeds niet verdragen dat zijn oor of buik worden geaaid en heeft van die geweldadigheid een serieus trauma overgehouden.

    Ik koester hem intussen wat meer dan zijn broer en zussen.



    20-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kwaliteitskrant
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Via onze plaatselijke televisiezender ROB leerde ik de vogelspecialist Luc De Meersman kennen.

    Tegen vergoeding van zijn verplaatsingsonkosten was hij bereid om particulieren aan huis te bezoeken en hen in te wijden in de verschillende vogelgezangen.

    Dit aanbod interesseerde me en afgelopen zomer nodigde ik Luc uit in mijn tuin.

    Het was gezellig praten met hem tot plots de voordeurbel rinkelde.

    Een mevrouw vroeg naar de vogelkenner.  Ik liet haar binnen en ze stelde zich voor als redactrice van De Morgen. Ze zou een interview afnemen van de Meersman en mezelf.

    Ik was er niet gelukkig om vermits ze zich vooraf niet had aangekondigd maar ik bleef vriendelijk, ook wanneer zich enkele minuten later een fotograaf van dezelfde krant aanbood.

    Tegen mijn zin maar vermits ze aandrongen, poseerde ik mee op de foto.

    Het interview zou enkele dagen later in de krant verschijnen.

    Toen ik het artikel twee dagen later las, zag ik tot mijn grote ontsteltenis dat niet mijn foto maar die van een andere vrouw onder het interview stond met daaronder mijn naam.  Die foto was beslist niet in mijn tuin genomen.

    Ik belde onmiddellijk De Meersman en hij vertelde me wat er was gebeurd:

    door een verkeerde manipulatie van zijn apparaat waren de foto’s die de fotograaf van ons nam, mislukt. In paniek voor de nakende deadline reed hij naar Luc en nam een nieuwe opname van de Heer en Mevrouw De Meersman, in hun tuin.

    In mijn grootste boosheid belde ik onmiddellijk De Morgen op, deed mijn beklag en vroeg om uitdrukkelijke rechtzetting in de krant van de volgende dag.

    Dit werd mij pertinent beloofd.

    Die rechtzetting is er nooit gekomen ondanks mijn veelvuldige mails.

    Onderstaande mail ontving ik van de fotograaf:

    Beste,

    Bij deze bied ik onze excuses aan voor de gemaakte vergissing in de krant van 8 juli.

    Hoewel dit geen afbreuk doet aan de ernst van de zaak, is de fout een spijtig gevolg van een opeenstapeling van blunders.

    Ten eerste sla ik zelf een mea culpa; ik wiste in mijn haast de geheugenkaart van mijn fototoestel, zonder eerst de bestanden te hebben gekopiëerd.  Erg dom, en uiteraard onomkeerbaar.

    Daarom diende een nieuwe foto van mr. De Meersman gemaakt te worden, liefst met opnieuw uzelf in beeld.  Door tijdsgebrek van de heer de Meersman (en onze nakende deadline), was het niet mogelijk om nog tot bij u te komen. Daarom opteerden wij voor een foto van mr. De Meersman, plus wat publiek, om het item te verduidelijken. In casu werd dat publiek de bereidwillige echtgenote van mr. De Meersman. Bedoeling was echter wel om in het onderschrift duidelijk te maken dat de vrouw op de foto NIET uzelf was, maar iemand anders. De foto zou dan fungeren als een algemeen beeld van de aktiviteit van mr. De Meersman, ter illustratie bij de repro. Er zat ook niets anders op.

    Helaas, als het fout kan gaan, dan doet het dat meestal ook. De eindredactie was niet op de hoogte gesteld van de vergissing, en nam daardoor gewoon de namen uit het artikel over voor het onderschrift. Met de gekende gevolgen.

    Nogmaals bied ik u hierbij onze excuses aan, en hoop op begrip van uw kant.

    met vriendelijke groet,

    Thomas Vanhaute

    Fotograaf DM

     

    Dat noemt zich dan een kwaliteitskrant!


    18-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laat
    Ik hou van laat.  Late zomers, late herfst, late winter, late avonden, laatbloeiers.
    Als de lente maar op tijd komt.
    Deze nam ik vandaag vanuit mijn slaapkamer.  Open venster, vol natuur.
    De winter lonkt, nog net niet.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De uitdaging van Philou

    Zaterdagavond, Ik ben alleen en wil de uitdaging van Philou wel eens aangaan als die tenminste eenmalig blijft.


    "Sinds zijn twaalfde was Philou bezeten van avonturenfilms. Hij kreeg er nooit genoeg van. 
    Jurassic Park, King Kong, E.T., Star Wars,  het werd zijn passie.  Hij bekeek ze opnieuw en opnieuw, verdiepte zich in de geschiedenis van de brontosaurus en verzamelde hem in een vitrinekastje dat zijn ouders hem voor zijn verjaardag kochten.

    Philou groeide op tot een knappe twintiger. 

    Als enig kind kreeg hij alles wat zijn hartje maar verlangen kon.

    Hij had nochtans één groot geheim dat hij voor iedereen verdoken hield.  Onder zijn linker tepel groeide namelijk een ontiegelijk grote steenpuist.

    Zonder dat zijn ouders het vermoedden, was hij reeds meermaals in de kruipkelder van zijn ouderlijk huis gedoken en was dat lelijk gedrocht met een kaasboor te lijf gegaan. Het deed pijn maar het wilde niet weg.

    Niets mocht helpen, hij was voor eeuwig gedoemd. Hij werd er langzaam zwakzinnig van.

    Tijdens de kroegentocht van verleden jaar oktober leerde Philou Elfje kennen.

    Ze was nog veel mooier dan een madelief, het was wederzijdse liefde.

    Elfje droeg steeds diezelfde ketting om haar nek. Er hing een hangertje aan, een scheepsanker, een talisman, een geluksbrenger, enkel hij kende háár geheim.

    Philou zocht allerlei uitvluchten om zijn bovenlijf niet aan Elfje te moeten blootstellen maar toen zijn vriendinnetje meermaals aandrong om eindelijk zijn stoere borst te mogen zien, besliste hij voor de beëindiging van hun korte relatie.

    Hij was er kapot van en verzocht zijn ouders meermaals om euthanasie, hetgeen zij pertinent weigerden.  Zelfs nu ze op de hoogte waren van zijn huidprobleem.

    Elfje wilde haar Philou nooit meer kwijt en op die bewuste avond besloot ze in te breken in de videotheek in de Tolpootstraat in Leuven waar Philou de laatste hand legde aan de inventaris van het voorbije jaar.

    Het inbrekersgerief had ze van haar vriendin mogen lenen. Die had daags voordien nog het meikevertje van Paramarenko kunnen stelen uit het streng bewaakte museum in Gent.

    Door het gordijnloze venster kon ze zien hoe verdrietig hij was.

    Ze aanschouwde hoe hij zijn T-shirt omhoog trok, hevig begon te krabben aan dat afschuwelijke ding onder zijn borst en snikte toen hij de foto van zijn geliefde kuste.

    Niets kon Elfje nog beletten, ze voelde zoveel liefde voor haar Philouke.

    Plots stond ze voor hem en kuste hem hartstochtelijk.

    Hij vertelde haar over zijn geheim.

    Ze troostte hem en samen beleefden ze de meest onstuimige nacht.

    Philou beloofde haar om samen naar de huidspecialist te gaan.

    Die stelde een ijzertekort vast. Philou had al die tijd te weinig vitaminen tot zich genomen en te veel junkfood gegeten tijdens het film kijken.

    De remedie van de arts was duidelijk, het eten van twee sneetjes zevengranenbrood per dag zou die verdomde puist doen rijpen.

    Toen Elfje gisteren wat langer dan normaal "aaitje aaitje" deed over de borst van haar lieveling, barstte de puist plots open.

    Ze leefden nog lang en gelukkig, namen twee poezen in huis en beslisten bijna om samen een gezinnetje te stichten".


    17-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Courrière (1)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Op zijn knieën zat hij terwijl hij zijn handen vouwde.  Hij verkondigde mijn moeder dat hij mij nooit zou verlaten.

    Bullshit.

    Ik denk aan die nacht dat mijn kinderen rustig sliepen en dat ik in de waan was dat hij ons miste. Het was de eerste keer sinds lang dat ik eindelijk dat verdomde kasteel mocht verlaten.

    Het kasteel dat hij toen wilde kopen, waar hij eindelijk gelukkig wilde zijn.

    Kruiwagens had ik er versjouwd terwijl ik hoogzwanger was van de tweede.

    Ik gaf mijn veelbelovende job op voor hem en bleef  binnen het lager gelegen gedeelte van een dertiende-eeuwse kasteel.  Ik zag geen mens en wachtte op hem,  zelfs na het happy-hour op vrijdag toen hij meestal te veel gedronken had.

    We gingen nooit weg.  Weekends werden besteed om te werken tussen diezelfde ouderwetse  muren. Mijn baby’s huilden, vleermuizen zweefden door mijn haren toen de verwarming het weer eens begaf.  Ik belde hem, bleef hem bellen, me van geen enkel nakend onheil bewust. Ik wilde hem enkel nog een nachtkusje geven.

    Onvergankelijke liefde, dat was hetgeen ik met hem wilde meemaken, tot de dood ons zou scheiden. Uiteindelijk antwoordde hij. Hij zou er morgen met mij over praten. Ik wist niets, ik wist genoeg.

    De volgende dag was de zwaarste uit mijn leven.

    Er waren plots geen kinderen meer, geen dromen, geen liefde, geen toekomst.

    Er was enkel nog die ander die voor hem belangrijk was.

    Mijn leven stopte.

    Sindsdien begrijp ik niets meer over liefde.


    Sorry, ik geraak niet verder...


    16-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sudoku
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    In wiskunde ben ik steeds heel slecht geweest.  Logisch redenen kan ik niet en ruimtelijke voorstellingen zie ik niet zonder dat iemand het eindeloze geduld opbrengt om er van alle kanten tekeningetjes van en bij te maken.

    Voor een vroegere job moest ik ooit eens een heel eenvoudige test afleggen.  In het linkervak moest ik de cijfers doorstrepen die in het rechtervak voorkwamen.  In no time was ik klaar en had nog tijd over om alles nog eens na te kijken.  Ik vond nog enkele over het hoofd geziene cijfers en wist zeker dat ik geslaagd zou zijn.

    Niets was minder waar. Het resultaat was beneden alle peil, ik zou nooit de lonen kunnen berekenen van een personeelsbestand van een handvol bedienden.

    Ik heb me ermee verzoend, ik kick inderdaad meer op woorden.

    Maar kruiswoordraadsels worden tegenwoordig vervangen door Sudoku’s en vermits die oefening ook goed is voor het geheugen, zo wordt gezegd, wou ik de uitdaging aangaan.

    Hoe begin je er in godsnaam aan?  Ik zag geen enkel logisch verband en snapte de opgave niet eens.

    Herhaaldelijk liet ik me afleiden door de “Ik zoek”-rubriek die in DS naast de Sudoku staat.

    “Nelly Van de Velde en klasgenoten van de Afdeling Snit en Naad van O.L.V. ten Doorn in Eeklo is op zoek naar Raphaëla Lambrecht (Raf) uit de streek van Aalst”.

    Ik wilde nog liever op zoek gaan naar “Rafke” dan de cijfertjes in de juiste vakjes te plaatsen.

    Eindelijk kreeg ik het voor mekaar om de Startersopgave in te vullen zonder fout.  Toen moest ik nog een potlood gebruiken om de errata uit te kunnen gommen.

    Later werd de doorbijter een nieuwe challenge en nu los ik de Kamikaze’s gezwind op.

    Al doende leerde ik de kneepjes van het vak, ze zullen me niet meer liggen hebben met hun te weinig aan cijfertjes, al moet ik er telkens weer mijn kop over breken.

    Vroeger stond ik op voor een lekker koffietje en een broodje met kaas en confituur.

    Nu installeer ik me met dienblad: koffie, melk en surrogaatsuiker, een klein koekje, omega-3 tabletten, calcium en vitamine C, de krant en een balpen, asbak, sigaretje én Yakultje.

    En dan maar Sudokussen.

    Ze mogen ze van mij nog wat moeilijker maken.

     


    14-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Maybe tomorrow

    Oké, het is een oldie en waarschijnlijk de enige hit die ze ooit konden produceren, in 1969.
    Bij mij altijd van toepassing geweest toen ik van liefje moest veranderen.
    Doe me een plezier en luister eens naar het steeds terugkerende zinnetje.
    Ze nemen het luchtig op, dat soort Beatlemannekes. Al zingen ze over een heel serieus onderwerp.
    Het zijn de alom ongekende Iveys.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik heb me laten gaan
    Klik op de afbeelding om de link te volgen En of ik me heb laten gaan!
    Al is het enigszins moeilijk om in een privinciestadje als Mechelen volledig uit de bol te gaan.
    Je kan het vergelijken met het aantal Luna parken en goktentjes die, vergeleken met de andere badsteden, in Zeebrugge ook niet te vinden zijn.
    Pure luxe voor Ncusima dat je op zondagmorgen in Antwerpen zonder blikken of blozen een lingeriesetje kan vinden.
    Vermits het weer sowieso niet meeviel, spaarde ik een haarwasbeurt uit, wild vertrekken dacht ik, om nog kroezeliger maar tevreden terug te keren.
    De halflange felblauwe flanellen nachtjapon met pinguinmotieven leek me heerlijk om de winter en mijn aankopen mee aan te vatten.  De slaapsokken zouden het gezelligheidsgehalte enkel nog verhogen.
    Bij Mexx stapte ik gewoon binnen. De winkel was gelukkig leeg zodat ik de verkoopster de vraag kon stellen die ik vannacht al voorbereidde: "Mijn dochter vindt dat het niet meer zo langer kan, dat ik aan een hele nieuwe garderobe toe ben. Ik haat shoppen, kan u mij even helpen bij het samenstellen?  Ik heb namelijk alles nodig, rok, jeans, truien en een vest en ik haat shoppen".
    De verkoopster haalde heel behulpzaam een vijftiental kledingsstukken uit de rekken waarvan ik wist dat ik er slechts een drietal van zou passen. Die gecentreerde bedoeningen van tegenwoordig zijn echt niet aan mij besteed, ze beperken me danig in mijn verworven vrijheden.
    Het oriëntaals rokje zal beslist mijn lijfstuk worden voor het komende seizoen, het voor mij gewaagde bijpassende truitje ook.
    Paris Ixelles ligt tegenover. Weer een verkoopster voor mij alleen.  Ik voelde me plots heel belangrijk en om dit optische bedrog te fungeren opteerde ik voor de "Pure Poison" van Dior en "Noa Perle" van Cacharel om af te wisselen.  Ik kreeg er nog een heel zakje staaltjes bij voor de ouderwordende huid en werd bij het buitengaan uitgebreid geparfumeerd. Heerlijk! 
    Volgens de daaropvolgende verkoopster paste de Natan jeans me het best.  Duur oké, maar onverslijtbaar en heel lekker zittend.  Van het grijze truitje moesten de heuplintjes verwijderd worden, tirlantijntjes maken me truttig en hulpeloos.
    Ik vond nog een schat van een spaarvarken (zonder sleuteltje), haar en nagel complex en Ginseng pillen bij Hema en een heleboel andere dingen.
    Maar ik sloot af met "The Ultimate Collection" van Vaya Con Dios.
    En of ik me heb laten gaan!
    Het "day after-gevoel" is voor morgen.


    13-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verleden

    Hij was marathon loper.  We ontmoetten elkaar op het loopcircuit van het sportcentrum van de Navo in Evere waar we beiden werkzaam waren.  Ik was jong en had net iets meer dan vier jaar gewerkt op het Consulaat van Zürich in Zwitserland.

    Hij zei me dat ik verkeerd liep, dat de hielen eerst de grond moesten raken bij het lopen.

    Ik was aanvankelijk niet in hem geïnteresseerd, hij was immers een stuk ouder dan ik.

    Hij kwam me elke dag vervoegen op de looppiste, we liepen samen, we schreven elkaar berichtjes op de ponskaarten van de eerste computers van de jaren tachtig.

    Hij vertelde me dat hij aan het scheiden was, ik vertelde hem dat ik verliefd was op Henrique, de Portugees.

    Op de grote markt van Mechelen hebben beide mannen het uitgevochten, van Henrique heb ik nooit meer iets gehoord.  Ik zag hem nadien nog een keer toen hij de Ambassadeur van Spanje op de luchthaven kwam afhalen.

    Op een bepaald moment, toen T voor zichzelf een appartement had gehuurd, belde hij me huilend op. Hij kon niet meer leven zonder mij.

    Ik pakte mijn koffers en verliet het ouderlijke huis in de minst gunstige omstandigheden.

    We hebben samen een jaartje op een appartementje gewoond, in een piepklein Brabants dorpje.

    Ik raakte in verwachting van mijn oudste dochter.

    We kochten een kasteel in de Ardennen.  Ik kreeg van hem een tweede dochter.

    De relatie met zijn drie eerste kinderen verliep vlot, we hielden allen van elkaar.

    Mijn kinderen waren beiden jonger dan drie toen hij me vertelde dat hij zielsveel van die andere hield.  Hij moest haar beschermen voor de man die haar sloeg.  Hij zou terugkomen indien het niet zou vlotten tussen hen.

    De werkzaamheden in het kasteel werden stopgezet, de kinderkamers waren gelukkig voltooid.

    Ik bleef er nog een jaartje wonen in de meest erbarmelijke toestanden

    Mijn kinderen gingen naar een Waalse school, ik hield me recht door hen en door de steun van mijn vrienden.
    Toen het niet meer lukte met die andere, verhuisde hij naar Indonesië waar hij voor niemand nog alimentatie moest betalen.

    Ook daar bouwde hij eigenhandig een derde huis en kreeg nog twee kinderen.

    Na acht jaar contacteerde hij plots mijn kinderen.  Hij wilde hen ontmoeten.

    Een week nadien kreeg ik bericht dat hij stervende was.

    Allen samen zijn we naar Indonesië getrokken. Ik heb er lang over getwijfeld of ik mijn kinderen wel zou meenemen.

    We hebben met hem gepraat, op zijn sterfbed.

    Hij overleed op mijn verjaardag, op moederkesdag.

    We hebben hem begraven, met zijn gezicht naar Mekka gericht. Hij had zich weer bekeerd.

    Plots spreekt één van zijn vrienden me aan, op de begrafenis, en zegt me dat T het meest van mij gehouden heeft.  Ik huil, ontroostbaar, en blijf sindsdien verward achter.

    Ik wil Indonesië nooit meer zien.  Mijn kinderen proberen het verleden te vergeten.
    Ik zou dringend een boek moeten schrijven.


    12-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De eerste week

     

    De laatste hermetisch verpakte doos is zoek.  Die met de ajuinsoep, het  noordzeepannetje, de andijvipuree en de praliné flan.

    De koude schotel die voorzien was voor zondag en op vrijdag werd gebracht stond warm te worden op de verwarming.

    De keuken van mijn moeder staat boordevol restjes van de voorbije dagen.

    Geen sprake van dat ik die mag meenemen voor mijn kippetjes.

    Ze slaat alle gerechten door elkaar, wordt boos als we de overtijdse weghalen en staat er telkens weer versteld van dat ze de volgende morgen een nieuwe maaltijd krijgt.

    Ze bleef zaterdag thuis en wachtte op traiteur Goossens die nooit is komen opdagen omdat hij op vrijdag alles al had gebracht.

    Ze ging vandaag boodschappen doen en bracht haar lievelingsgerecht mee, rauw gehakt.

    Met het maandmenu in de hand bel ik haar iedere dag om te vragen wat ze voor lekkers kreeg.

    Boterboontjes zijn voor haar gekookte frietjes, een schnitzel was zonder twijfel gepaneerde vis, de chipolatta lijkt dan weer op spaghetti omdat er een gaatje inzit.

    Opgestapelde lege dozen in de hall die Amanda, het hulpkokje van Goossens, niet meekrijgt.

    Die dozen zijn immers haar bezit.

    De levering gebeurt volgens mijn moeder al even na negenen en soms komen ze ook na twee.

    Misschien toch niet zo’n goed idee, die warme maaltijden.

     


    11-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Coco is haar naam

    Gezegend werd ik met een mooie naam,

    Je verwerpt mijn eer, mijn hele zijn,

    als je hem niet eens gebruiken durft,

    in je mails naar mij,

    en ondertekent als een papegaai.


    10-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn love birds
    Ze worden 'love birds' genoemd. En dat is niet lukraak gekozen: een koppeltje bemint elkaar eindeloos.
    Kleurrijk zijn ze ook, deze Agapornis roseicollis, gemeenzaam dwergpapegaaitjes genoemd. Ik schafte me er onlangs twee aan: een blauwstaartig mannetje en zijn vrouwtje.
    Hoe kon ik vermoeden dat ze me zoveel plezier zouden verschaffen! Ze huizen in mijn bureel en zorgen voor non-stop muziek in alle volumes en toonaarden. Hun reportoire lijkt wel eindeloos.
    Ik vernam dat deze soort erg handtam te maken is. Daar wil ik me deze winter dan ook graag onledig mee houden. Hopelijk evolueert dat zodanig dat ik binnen de korste keren een blogstukje aan het typen ben terwijl Davy en Diva, zittend op mijn schouder, al fluitend meebloggen. I'll let you know.



    09-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De mol en ik.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het was genoeg geweest! Mijn geduld en vredelievende bedoelingen hadden tot dusver niets opgeleverd.  Integendeel, in grotere getallen waren jullie opgedoken vanuit alle richtingen tegelijk.

     

    Alles had ik geprobeerd. Met de waterslang was ik jullie te lijf gegaan, overstromingen moeten zijn ontstaan in die ingenieus geknutselde gangen. Met in white spirit gedrenkte propjes heb ik jullie uitgangen versperd en sonorapparaten noch omgedraaide plasticflessen mét stok konden jullie doen verhuizen naar de tuin van mijn buurman. Het was allemaal tevergeefs.

    Het was genoeg geweest, mijn laatste troef moest nu worden uitgespeeld.

     

    Ik had mijn vuile, stoute schoenen aangetrokken en, gewapend met een schop, stond ik daar op het laatste lapje ongerept gazon van mijn eens zo mooie tuin.

    Het motregende vies en bloeddorstige muskieten hadden al een hele tijd in mijn stokstijve, blote benen gestoken. Ik hield vol. Het was nu of nooit.

     

    Wat zag ik daar? Mijn wachten werd eindelijk beloond.

    Een klompje aarde dwarrelde langzaam van je laatst gecreëerde bergje naar beneden. Je was dus in de buurt en wel pal voor mijn voeten. Het zou nog enkele seconden duren vooraleer je adem zou komen happen.

    Concentratie, diep inhaleren, één, twee, drie en…tsjak, boem, patat, erin, erop en nog eens, en nog eens.

    Hebbes!

    Ik tilde je voorzichtig op met mijn schop en legde je opzij. Er was gelukkig geen bloed te bespeuren maar ik zag dat je op heterdaad werd betrapt want je graafhandjes en je kleine mondje zaten nog vol verse aarde.

    Ik had eigenlijk meelij want je was zo mooi! Maar het moest, sorry!

    Om mijn geweten wat te sussen, heb ik je begraven zoals je het zou verkiezen: in het bos tussen de afgevallen eikenbladeren.

     

    Morgen, wanneer de regen de laatste sporen zal hebben uitgewist, zal ik weer kunnen genieten van mijn mooie tuin.

    Voor hoelang? Ik weet het niet. Waarschijnlijk tot je collega’s zullen komen proeven van mijn voedselrijke tuinbodem.

    Maar ook ik zal er zijn!


    08-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrijgezellen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Totaal overbodig om urenlang op café te zitten kniezen voor een gekleurd cocktailtje mét strootje in de hoop dat een ladderzatte kerel eindelijk de moed opbrengt om je lallend aan te spreken.

    Evenzo vruchteloos is het om een dancing vol te swingen, slechts één drankje te kunnen betalen, in de oren van je danspartner te moeten schreeuwen en er de volgende dag enkel teenpijn en het nasidderen van de technomuziek aan over te houden.

    Er zijn inderdaad eenvoudigere en aangenamere manieren om een potentieel lief te leren kennen.

    Stel je boodschappen eens uit tot een doordeweekse dag, maandagen en vrijdagen uitgezonderd weliswaar.

    Naargelang het type dat je wil leren kennen stap je gezwind tussen vijf uur dertig en zeven uur dertig je favoriete magazijn binnen.

    Je herkent ze meteen al aan hun kledij, die vrijgezellen. 

    De sportievelingen onder de bedienden dragen een nonchalante trui, een broek in velours en eigentijdse stappers.

    Hun boodschappen beperken zich tot een snelmaaltijd, een huiswijn, appelen en een paar repen chocolade.

    Om de managers te kunnen strikken moet je helaas wat later opdagen.  Zij waren immers slechts om half tien op het werk vanmorgen en moeten nog een reeks e-mails over de items en issues aanvinken en ze naar hun secretaresses forwarden zodat deze ze voor hun aankomst morgen vroeg zouden kunnen afprinten.

    Zij dragen natuurlijk een pak, das en de opgeblonken schoenen die hun huishoudster op de afgesproken plek op een rijtje zette.

    Als hun vest nonchalant open valt bemerk je beslist een valse plooi in hun hemd.  Voor mij hét teken dat er geen vrouw in hun tijdelijk vrijgezellenleven huist.

    Het zijn die vrijgevochten alleenblijvers waarvan hun ex vroeger naar The Bold and the Beautiful keek en die bij thuiskomst van hun ambitieuze eega het avondeten enkel nog in de micro hoefde op te warmen.  Zij en de kinderen hadden veel vroeger gegeten. Zij wachtte al dan niet op hem, reeds gehuld in négligé.

    Hún boodschappenmandje bevat voorgewassen sla, een steak, een subtiel uitgekozen fles wijn, een paar pakken merkchips en een pousse-café.

    Ze hebben meestal geen voordeelkaart, die past niet in het etui van hun krediet kaarten.

     

    Al ben ik niet op vrijersvoeten, toch vind ik het telkens weer interessant die mannen gade te slaan. Zijn ze niet vreselijk boeiend?

    Veel boeiender dan de buurvrouw die net een nieuw wasmiddel heeft ontdekt.

    Aan jullie de keuze en steeds tot uw dienst,

    Artemis

     


    07-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Traiteur
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Traiteur Goossens was bereid mijn leugentje-om-bestwil mee te spelen.
    De volgende dag zou mijn prijs al voor de eerste keer bij mijn moeder arriveren.
    Om elf uur vanmorgen kreeg ik al een telefoontje van haar (ze belt me nooit).  Ze was alweer alles vergeten en vroeg me wat ze moest doen met die hermetisch verpakte doos die aan huis werd geleverd.
    Ze had dat meisje aan de voordeur verteld dat ze zich van adres moest vergissen daar ze niets speciaals verwachtte.
    Toen het vrouwtje mijn naam vernoemde heeft ze het pakje uiteindelijk toch aanvaard.
    Ze vroeg me wat er in die doos kon zitten. 
    Ik vertelde haar het hele verhaal opnieuw; dat ik een gedichtje had geschreven voor een wedstrijd op het internet en dat ik hiermee de eerste prijs won, namelijk een dagelijkse gratis maaltijd voor mijn moeder gedurende een heel jaar lang.
    Ik bleef een kwartiertje wachten aan de telefoon tot ze de doos had geopend en zich ervan vergewiste wat erin zat.
    Ze was blij verrast, bejubelde me en wilde mijn ingezonden gedichtje absoluut lezen. (Dat zal ik dus nog moeten schrijven)
    Toen ik vanmiddag even bij haar langs ging, had ze bijna alles opgegeten.
    De kok die haar de maaltijd kwam brengen had zijn koksmuts op. (lol)
    Ik zag geen schorseneren zoals ze me over de telefoon vertelde. 
    Traiteur Goossens had het menu voor de hele maand november netjes op papier achtergelaten.
    Vandaag kreeg ze preisoep, een wildstoofpotje met peren en puree en een advocaatpudding.  De pudding vond ze het lekkerst.
    Het menu heb ik stiekem mee naar huis genomen omdat Goossens niet enkel aan bedrijven en particulieren levert maar ook aan bejaarden.
    Mijn moeder wil natuurlijk niet geweten hebben dat ze bejaard is.
    En zo weet ik meteen ook dat ze morgen geen asperges met euroburgers en witte kool zal eten.
    Neen, morgen krijgt ze knolseldersoep, schnitzel, boterboontjes en aardappeltjes.  De griesmeelpudding (wat dit ook moge zijn) zal natuurlijk eerst verorberd worden.
    Een kleine overwinning, ik voel me goed.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Puberteit

    Moest deze weblog een paar jaar eerder hebben bestaan, dan had ik mezelf waarschijnlijk tenvolle teruggevonden in de problematiek van de huidige bloggende moeders.

    Ik lees hun ervaringen nu gematigd, eerder kritisch en soms al lachend en met enig leedvermaak.

    Hoe kan ik trouwens ooit vergeten hoe mijn dochters eindelijk volwassen zijn geworden?

    Nu pas realiseer ik me hoe mijn ouders hebben moeten opboksen tegen de opvoeding van een kroost van vijf stuk eigenwijzen.

    Op twaalf versierde mijn dochter nog een bidhoekje aan de rand van haar bed als voorbereiding tot het ontvangen van het Heilig Sacrament. Tijdens de vormselmis had ik geen enkel probleem om haar te vinden; ze stak een kop uit boven de rest van de maagden die Jezus Christus in hun hartje droegen. Haar heiligheid evolueerde snel tot het verwijderen van alle onzekerheden in een puberleven. Kruisjes en kusjes werden geband, de ontdekking van haar eigen waarheid begon.

    Ik keek ernaar, bewonderde en verwonderde met haar mee. Ik was moeder en vader tegelijk om haar de weg te wijzen naar die van een volwassen redelijkheid.

    Het is niet van een leien dakje gelopen.

    Twee maal heb ik de ruit van de achterdeur moeten vernieuwen. Stoelen en tafels vlogen in het rond. Mijn slaapkamerdeur werd ingebeukt omdat ik haar GSM daar had verstopt.

    De boterhammen die ik voor haar smeerde, vond ik terug op weg naar school, die instelling die ze meermaals niet bereikte en zo vreselijk verafschuwde.

    Ik heb vaak beroep moeten doen op de politie. Child Focus heeft haar net op tijd gevonden toen ze de oversteek naar Dover wilde aanvatten. Ze was toen helemaal alleen, ze dacht na over de relatie met haar vriendje die haar zoveel verdriet had berokkend

    (Die twee nachten in onzekerheid waren de verschrikkelijkste uit mijn leven).

    Ze haatte alles en iedereen. Ze kwam thuis wanneer ze wilde, praatte met mij als het haar zinde.

    Moeders maanden me aan de strijd op te geven.
    Wij vochten echter verder, uiteindelijk voor hetzelfde recht.

    Het is niet bij maanden gebleven, het was een uitzichtloze strijd.
    Ook ik heb haar soms gehaat, het soort van liefdevolle haat die enkel ouders begrijpen.

    Hoe het is afgelopen?

    We hebben gewonnen. Het wederzijds vertrouwen tussen moeder en dochter kan nooit meer stuk.

    05-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Inventief
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Als ik haar zeg dat banken op zondagnamiddag nooit open zijn antwoordt ze dat het facultatief wel kan.
    Wanneer ze de juiste tijd niet meer kan inschatten, schrijft ze dit toe aan de minuten die tussen mijn vraag en haar antwoord inmiddels al verstreken zijn.
    Een ei dat wekenlang ligt te dobberen in een steelpannetje duidt er telkens op dat het morgen gekookt zal worden.
    De tuinman brandde het immense gat in haar fauteuil toen zij even in de keuken was terwijl hij zijn sigaretje rookte. Ze heeft het vuur nog helpen blussen.
    Zelfs de buren kunnen bevestigen dat het bij mij donkerder is dan bij haar om dezelfde tijd.
    De vetvlekken op haar vest zullen vergoed worden door de kapper die morste, hij beloofde haar een gratis manicurebeurt.

    Het was de vrouw voor haar die haar centen niet meer kon tellen aan de kassa van het winkeltje in de buurt.

    Het schuim dat de zeep achterliet in haar lavabo droogde ze op voor wij kwamen.
    Mijn moeder plast, wast en kookt nog zelf, in haar gedachten.

    Ze verzet zich met man en macht tegen die ziekte die haar nooit zal treffen.

    Mijn moeder is dementerend en weet het niet.

     

    Gisteren loog ik haar voor dat ik een prachtige prijs won via het internet.  Enkel zij, zijnde mijn moeder, kon van die prijs genieten.

    Een jaar lang zal haar elke dag een maaltijd worden gebracht via een chic traiteurbedrijf.

    De naam ervan schoot me niet direct te binnen maar hij zou haar zijn kaartje achterlaten.  Ze bleef er graag voor thuis.

    Morgen zal ik de warmemaaltijddienst opbellen en hen vragen of ze mijn leugentje-om-bestwil meespelen. 
    Hoop met mij dat het lukt.
     


    04-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Warmte

    Kranten worden luchtig verfrommeld en fungeren als fond voor de minutieus gesprokkelde duntakjes. Hun vlam werkt aanstekelijk op de gedroogde beukstronken. Die slaan meteen aan. De trotse eik kan tenslotte niet meer weerstaan, brandt eerst aan zijn uiteinden om zich vervolgens volledig over te geven aan de pret van het branden.

    Haarden branden, harten verwarmen.

     

     


    02-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aansluitend,...

    ... because.


    01-11-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Advertentie (column?)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Veertiger, academicus, professor aan de Universiteit, bezitter van landerijen en paarden, zoekt vrouw uit goed milieu voor blijvende vriendschap”.


    Och, waarom zou ik deze advertentie van DS niet beantwoorden?

    Wat had ik te verliezen? Ik was trouwens alleen en had nood aan een vriend.

    Mijnheer VC uit West-Vaanderen belde me enige dagen later op om een afspraak te maken.

    Die zomerse dag belde hij aan, met heel wat dossiers onder de arm.  Een echte businessman.  Hij leek me een stuk ouder dan de leeftijd die hij aangaf in zijn advertentie en was voor mij niet aantrekkelijk.

    Hij vertelde me dat hij verschillende vakken doceerde aan de Universiteit van Gent.

    Het duurde niet lang voor mijn jongste dochter op zijn knie belandde.  Ze zou van hem een pony krijgen die haar zou dragen.

    Een vriend kon hij wel blijven maar verder hoefde het voor mij niet.

    VC was mijn type niet en zou het nooit worden.

    De volgende week kwam hij nog eens langs.  We aten samen op het terras. 

    Vermits hij archeologie doceerde, gaf ik hem twee houten antiquiteiten mee waarvan ik de herkomst niet kende.  Hij zou ze laten onderzoeken door één van zijn assistenten.

    Ik stuurde VC dezelfde week een brief waarin ik hem uitlegde dat een vriendschap tussen ons niet zou lukken en dat ik graag mijn antieke objecten weer in mijn bezit zou krijgen.

    Er gingen enkele dagen over toen ik een fax ontving van de Brugse politiediensten.

    Zij hadden mijn laatste brief en telefoonnummer gevonden bij VC en zouden van mij graag wat meer uitleg krijgen.

    De politie vertelde me dat VC gezocht werd voor oplichting van verschillende vrouwelijke slachtoffers. Ik zou hen onmiddellijk op de hoogte moeten brengen indien VC zich bij mij nog zou melden.

    De politie was net enkele uren weg toen VC aanbelde.

    Toen hij binnen was, lokte ik mijn dochter naar de keuken en maande haar aan onmiddellijk naar de plaatselijke politiediensten te bellen.

    Ik sta er nog steeds versteld van hoe ze stiekem naar boven liep en resoluut deed hetgeen er van haar verlangd werd.

    Kalm als ik soms kan zijn, schonk ik VC een glaasje rode wijn in en deed alsof ik naar hem luisterde. Hij heeft nooit gemerkt hoe gespannen ik toen was.

    Nog geen tien minuten later belde de politie aan om de gezochte man mee te nemen.

    Hij wist niet wat ik toen wist en wat ik van plan was en overhandigde me de dossiers die hij meedroeg, ter bewaring.

    Hij werd berecht en zit zijn gevangenisstraf uit.

    De politie vond mijn bezittingen terug in zijn woning.

    Ik blijf  singel, gelukkig, doch ietwat minder goedgelovig.

     


    31-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leven (2)

    Zes poezen, drie kippen (twee zijn er gestorven van de kroep maar in de lente wil ik meer van die scharrelkipjes, eitjes uitdelen is toch zo leuk!) en de konijntjes Huppel en Puppel (Huppel is denk ik blind, het is een albinootje).

    Een tuin vol bomen en elk jaar meer en andere bloemen en vaste planten.

    Het wordt hier onderhand een chaotische bedoening, de weerspiegeling van mijn eigenste karakter.

    Moet je toch meegemaakt hebben in dit eenmalig leven!

    Kraaien, eksters, eekhoorntjes, ijsvogels, vinkjes, roodborstjes, egeltjes en muizen, ik lok ze allemaal om deel te nemen aan mijn besef van bestaan dat voortdurend uitgebreid dient te worden.

    Ik ben een freak en het wordt steeds erger!

    Ik wil nu een volière.  Met vinkjes en kleurrijke parkietjes en ik wil dat ze hier gelukkig zijn.  Dat ze zingen uit volle borst, dat ze me wakker maken vooraleer ik hen wek.

    De stapel houtblokken voor de open haard heeft plaats moeten ruimen. Hun stapelplaats – een overkapping onder de dakpannen – kwam vrij.

     

    Toen Babi, mijn jongste kattin, tussen dat mensenhoog opgestapeld hout een “verborgen pad” ontdekte, viel de hele lading naar beneden. Van stapelen heb ik, zo bleek, weinig verstand.

    De lege plek die aldus ontstond bleek geknipt als volière.

    Hun behuizing is reeds klaar.  Natuurlijk heb ik ze niet zelf gemaakt maar ik ben verliefd op het resultaat en ben die ene die voor mij weer een droom heeft waargemaakt eeuwig dankbaar.

    Temidden van de Hydrangea petioloaris die zich een weg door de pannen heeft gebaand, zullen ze straks happy zijn, mijn pittevogeltjes.



    Archief per maand
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006


    Blogroll
  • AnneTanne
  • Chocolate Moose
  • Lezen om te leven
  • Mohow
  • Sandrissimo
  • Speedy
  • Studio Stefke's weblog

    Blogroll 2
  • vrt-blogger en co.
  • Muggenbeet
  • Elise
  • Madame
  • wat gebeurt
  • Houbi.com
  • Alex

  • Blog als favoriet !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Kriebel hier gerust iets neer!



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs