Inhoud blog
  • Artemis wordt Chelone
  • Afscheid
  • De laatste dagen
  • Adele
  • Happy Time
  • Bloggenland is dood(s)
  • Celtic Woman
  • Volgens het boekje
  • De aanhouder wint
  • Bezinningstijd
  • Kersttip voor mannen
  • Als de kat van huis is…
  • Amy Winehouse was here!
  • Moeder in 't groen
  • Dipje
  • Halloween
  • Dubbele tijden
  • Stille eenvoud
  • Hij is terug!
  • Vandaag: Wereld Ei Dag!
  • Het zit ‘em in het hoofd
  • Lekstokkenfestijn
  • IK DOE MEE
  • Citaat
  • Huwelijk
  • Sympathy
  • Laatste zomerallures
  • Tijd om uw schoentje te zetten?
  • Stef
  • Klok (3)
    Zoeken in blog

    Foto
    Klik op het logo voor de homepage.
    [ ARTEMIS ]
    Niet iedereen die denkt, heeft gedachten.
    01-10-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IK DOE MEE
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ook ik heb een afspraak voor aanstaande vrijdag, net als Menck. Waarom het eigenlijk niet samen proberen en elkaar steunen in deze moeilijke beslissing?

    De acupuncturiste waar ik regelmatig ga, heeft al wonderen verricht met mij. Ik ben blijkbaar heel gevoelig voor haar naalden. Ze prikt dingen in mij teweeg die er voordien nooit waren. Ze kent me al. Ze weet dat ik - het zal dan wel zeker - een onbewust psychosomatisch geval ben. Ze zal me moeten helpen want ik kan het niet alleen.

    Sinds enige jaren besef ik dat de sigaret mijn dood zal worden. Voor de rest ben ik heel gezond. Geen overtollige cholesterol, geen gele tanden, geen hart- of maagklachten en ik kan nog werken als een paard. Mijn longinhoud moet enorm groot zijn, gezien de fysieke arbeid die ik nog kan verrichten en het aantal trappen dat ik gezwind op en af kan rennen. Ik maak mezelf wijs dat het de lights zijn die het verschil uitmaken of dat ik van een oeroude en degelijke West-Vlaamse familie afkomstig ben.

    In de jaren zeventig rookten we allemaal: vader, moeder en de vijf kinderen. Wij kinderen, ik weet het nog als vandaag, leerden ons moeder roken. Ze was toen veertig, ze vond het plots ook lekker.

    Mijn vader rookte dikke sigaren en als hij zich al eens aan een sigaretje waagde, hield hij tien centimeter gloed over na slechts twee keer trekken. Hoe vaak heeft hij me niet gezegd dat ik mijn jonge longetjes zo niet mocht verprutsen.

    Nu, dertig jaar later, rook ik nog steeds en neem, als zijnde evident, de ongemakken die deze verslaving met zich meebrengt er automatisch bij en sluit mijn ogen en mijn oren voor de rest.

    Ik doe mijn hoed af voor elkeen uit mijn omgeving die het roken van de ene op de andere dag heeft opgegeven. Wat hebben die mensen karakter! Wat zijn ze zoveel slimmer! Zelfs zonder plakkers, surrogaatstickies, kauwgom of therapie. Ik wou dat ik het ook kon.

    Dagen, jaren, gaan voorbij. Ik hoest me enkel even te pletter ‘s morgens en ’s avonds maar tijdens de dag kan ik nog vrij ademen. De sigaret staat me leuk bij gelijkverslaafden. In het bijzijn van onthoudenden of afgekickten voel ik me een domme loser.

    Het is pas gezellig met een sigaretje en een drankje, het voedsel verteert zoveel beter mét. Net zoals een heerlijke discussie of zwoele zomeravonden: steeds mét. Ik kan me dit alles niet voorstellen zonder. Word ik zonder dat stokje tussen mijn vingers plots een bitch? Zal ik minder genieten van het leven? Zal ik nog kunnen lachen? Zal ik dikker worden? Zullen de mensen mij nog sympathiek vinden? Zal mijn wijntje nog even goed smaken? Zal ik niet kritischer worden of mijn naasten afsnauwen? Is er nog een leven na mijn allesomvattende gezellin?

    Ik wil het er op wagen, ik wil weten hoe het leven voelt na meer dan dertig jaar afhankelijkheid. Ik wil op een andere manier sterven: liever wiedend, lachend, me verslikkend in een visgraat of verslonden door een krokodil.

    Menck, niet zeuren hé. Eerlijk je relaas van elke dag vertellen. Zullen wij die hele bende hier eens bewijzen dat WIJ het ook kunnen?


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Citaat



    Toen ik dit citaat (uit de Standaard van donderdag) voor het eerst las, was ik diep geschokt. Hoe erg is het met het mensdom gesteld, hoe is het in Godsnaam mogelijk dat mensen elkaar op zulk een manier proberen te vermoorden? Tot ik sceptischer werd over de auteur van het citaat. Een uitspraak van Aartsbisschop Francisco Chimoio, hoofd van de katholieke kerk in Mozambique. Meer dan 16 % van de 19 miljoen inwoners van dit land zijn besmet met HIV en per dag komen daar 500 nieuwe gevallen bij.
    Om hierover zelf een oordeel te kunnen vormen, ging ik via het net op zoek naar de persoon achter Chimoio. Zijn uitspraak moge dan wel over heel de wereld te lezen zijn, iedereen lijkt geschokt, maar over de man in kwestie is bitter weinig te vinden. Geboren in 1947, door Paus Johannes Paulus II in 2003 aangesteld als Aartsbisschop van de provincie Maputo in Mozambique. Verder is op het hele net niets over hem te vinden. Wikipedia smeekt zelfs om meer informatie over hem. Wat bezielt die man? Wat wil hij met zulke beschuldigingen bekomen? Waarom geeft hij de namen van de twee geviseerde Europese landen niet prijs?
    Moest ik journaliste zijn, ik zou hierop blijven doorboren en zelfs een audiëntie afdwingen bij de Paus!


    29-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Huwelijk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn dochter heet voortaan “Mooie Berg”, de Duitse vertaling van de familienaam van haar man. Haar man, ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn kleine meisje is eergisteren voor de wet gehuwd. Er wordt voortaan Mevrouw tegen haar gezegd. Ze heeft een trouwboekje met nog heel veel vrije lijntjes voor het nageslacht. Een boekje waar ze beiden zo trots op zijn en dat een speciaal plaatsje krijgt in een laatje van hun commode.

    Ik maak dit voor de eerste keer mee en ik kan je verzekeren dat het voor een moeder een heel speciale gewaarwording is. Wilde ik het liever nog even uitgesteld hebben omdat ze nog zo jong is? Wilde ik haar nog even verstoppen onder mijn hennenvleugels? Had ik de behoefte om haar nogmaals op het hart te drukken dat liefde in het leven het allerbelangrijkste is en dat ik haar, meer dan iemand anders, het meest mogelijke geluk uit mijn ganser hart gun?

    Met negenen van haar Belgische familie waren we al heel vroeg naar Rheinberg vertrokken. Ik had er hartzeer van dat mijn moeder dit niet meer kon meemaken, dat ze het niet beseft dat haar eerste kleindochter trouwt. Haar tweede jongste die wil huwen zoals het hoort.

    Maar mijn oudste dochter en mijn zussen waren er. Zij en ik, we zullen jullie steun nooit vergeten.

    Ze zag er stralend uit, mijn kind! Het was haar dag. Ze droeg een beige jurkje dat ze eigenhandig had gemaakt. Haar vierde creatie, ze had er uren aan gewerkt. Vooral het kanten strikje achteraan, het was zo schattig!

    Haar ja-woord klonk heel overtuigend, een traantje bengelde in de oogjes van haar zus die mijn arm heel innig en teder vasthield. De Duitse schepen van burgerlijke stand articuleerde haar teksten bijzonder goed. Een vrouw met kennis van zaken, met humor. Het maakte de ceremonie mooier, intenser. Ik liet geen traan; wees er niet boos om, ik verwerk belangrijke dingen trager, ik capteer momenten en geniet later.

    Een maaltijd op z’n Duits, alles in overvloed, overvolle borden. Jammer dat die Duitsers geen Engels praten, het zou makkelijker zijn geweest.

    A-L, mijn dochter, is gelukkig. Ik heb het gezien. Haar voornaam past perfect met de Schoonenberg die ze zal beklimmen. Ik heb vertrouwen in haar concept van geluk. Ze zullen het goed doen, die twee. Het zal anders zijn voor mij, zij horen nu bij elkaar!

    Dank aan Sandrissimo, voor de stofjes en de garens. Die vele stofjes, weet je wel, daarvan gaat mijn dochter hangmatjes maken voor hun huismuisjes! De garens zullen verwerkt worden in jurkjes.

    Dank ook aan die speciale vrienden. Ik zal jullie nooit genoeg kunnen bedanken.
    In 2008 houden we een tweede huwelijksfeest. Dit keer in België, in de zomer, in Keerbergen, in de kerk en later in mijn tuin. Zijn familie heeft al toegezegd.





     

    23-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sympathy
    Een song van Rare Bird van de jaren zeventig. Toen ik het op Youtube opzocht, merkte ik dat er een remake van werd gemaakt door Marillion, in 2006. Het  is de versie die ik hieronder weergeef: een kort, eenvoudig maar erg krachtig lied. Nu meer dan actueel.



    Now when you climb, into your bed tonight.
    And when you lock and bolt the door.
    Just think of those, out in the cold and dark,
    `cause there's not enough love to go `round.

    And sympathy is what we need my friend,
    and sympathy is what we need.
    And sympathy is what we need my friend,
    `cause there's not enough love to go `round,
    no there's not enough love to go `round.

    Now half the world, hates the other half.
    And half the world, has all the food
    And half the world, lies down and cries :”We starve”,
    `cause there's not enough love to go `round.

    And sympathy is what we need my friend,
    and sympathy is what we need.
    And sympathy is what we need my friend,
    `cause there's not enough love to go `round,
    no there's not enough love to go `round

    22-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste zomerallures

    Zalig zo een zomerdagje op de tweede herfstdag. Een vitaminekuurtje waarnaar we met z’n allen zo erg verlangden.

    Kikkers zonnen nog een keertje en overkwaken elk te dominerend geluid. Vlinders fladderen dartel in de ijle blauwe lucht en verpozen op een najaarsbloem. Een pracht van een libel met groenige elitekleuren zoemt haastig voorbij, te gretig naar de laatste zon. Ze deponeert zichzelf op mijn wasgoed dat naar bloesem ruikt. Mijn volièrevogeltjes zingen zich een gat uit hun keeltjes, de kippen zoeken schaduw onder de shelter en nemen een stofbad.
    Honderden bijtjes verzamelen zich op de Viburnum en zingen hun afscheidslied.

    Sprieten gras staan weer blinkend rechtop, de pompoen grijpt zijn kans om nog even aan te dikken. Poezen wentelen op hun rug, hun pootjes in de lucht.

    Elke buur vertoeft buiten; zont, maait, poetst, rust... en geniet.
    En zeggen dat we morgen nog zo een dagje mogen vergenieten.

    Het doet een mens zo'n deugd te weten dat de zomer nog niet voorbij was.

     





     
     


     

    17-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tijd om uw schoentje te zetten?

    Mijn dochter is aan het naaien geslagen en had daarvoor verschillende kleurtjes garen nodig.

    Twee weken geleden had ik hiervan een promotiepakket zien liggen bij Aldi en ging er vandaag om. Het lag er nog, gelukkig.

    Als verstomd bleef ik plots staan in de volgende rayon. Ik wreef mijn ogen uit om me ervan te vergewissen dat ik niet droomde en niet hallucineerde. Ik had het inderdaad goed gezien.

    Rekken vol Sinterklaassnoepgoed! Het stond er allemaal al: sinterklazen in speculaas en chocolade, verschillende soorten marsepein, zo van die plastiekachtig uitziende zachte snoepjes in de vorm van hobbelpaardjes, zwarte-pietkoppen en geschenkpakjes. Ook chocolade kerstballen in wit en bruin.

    Het is vandaag begot MAANDAG 17 SEPTEMBER 2007. Nog bijna drie maanden vooraleer de heilige man jarig is!

    De lessen zijn nog maar net weer gestart na de zomervakantie. De bladeren moeten nog van de bomen vallen, de herfstvakantie begint op 29 oktober en de  maan maakt nog geen enkele aanstalt om door de bomen te schijnen.

    Ik denk aan de ouders van jonge kinderen. Wat moeten ze dit jaar weer verzinnen? Euh,… Sinterklaas is dementerend en heeft zich serieus van datum vergist? Wegens de opwarming van de aarde is het nu al bijna winter in Spanje? De cacaoprijzen slaan binnenkort op en daarom heeft de arme man zijn voorraad nu al opgeslagen bij Aldi?

    Enkele mensen keken me vreemd aan toen ik foto’s nam van dit eigenaardige fenomeen waar ik het koud van kreeg.

    De vervaldatum op de verpakkingen is gelukkig nog valabel tot in de lente van 2008, het minste dat ik voor jullie kon checken.

    Ik vind ze alleszins wraakroepend, die manier van pure afzetterij! Dat ze sollen met volwassenen, niet met kinderen!



     


    15-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stef
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hij is vrij, jullie zullen het intussen allemaal al wel gehoord hebben. Gelukkig! Ook van mijn hart is er een pak af.

    Ncumisa, meisje, nu kan je weer volop leven. Ik kan me voorstellen dat vooral jullie elkaar nu enorm veel te vertellen hebben.
    Dat jullie veel steun mogen hebben aan elkaar!

     


    12-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Klok (3)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    - Aansluitend op mijn vorige log: 'Klok (2)' -

    Mañana
    betekent niet-vandaag. Mañana mañana daarentegen betekent zoveel als nooit in het Spaans.

    Mijn klok werd mañana teruggebracht, zijnde vandaag, precies twintig dagen nadat mijn Spaans/Mexicaanse nieuwe vrienden haar onder hun hoede namen en een Arabische vriend zouden benaderen om de versierselteksten rondom de wijzerplaat te laten ontcijferen.

    Ik denk dat ze gisteren al voorbij kwamen volgens het summiere relaas van mijn dochter  Maar ze verkeerde toen in négligé-toestand, en waande  zich dus in de onmogelijkheid om de voordeur te openen. Zich van geen kwaad bewust, heeft ze dan maar de overgordijnen dichtgetrokken.

    Neen, Artemis, je vergeet nog te vermelden dat die brave mensen verleden week al kwamen aankloppen. Toen nog zonder klok maar mét een potje overheerlijke frambozenconfituur van eigen makelij. Toen ik hen vroeg of ze nieuws hadden over mijn klok, vertelden ze me dat ze die aan een Antwerpse Arabische vriend hadden gegeven, als cadeau. Hij was er erg tevreden mee.

    Oei, hier moest een misverstand aan de orde zijn. Met behulp van mijn handen, een kleine portie habla Espagnol, een scheutje Engels en een snuifje Nederlands, lukte het me tenslotte om hen duidelijk te maken dat ik die klok eigenlijk liefst aan mijn eigenste keukenmuur had zien hangen.

    Hun zoon die al twee jaar Vlaams Atheneum loopt diende als tolk. Ze verontschuldigden zich voor de communicatieproblemen en zouden me mijn dierbaar stuk zo gauw mogelijk terug bezorgen.

    Vandaag geschiedde alzo.

    Mevrouw had peren mee die ik verzilverde in zes scharrelverse eitjes.

    Nu dé uitleg nog! Ik zocht tevergeefs in het plastic zakje naar het notitieboekje dat ik hen, samen met het hanghorloge, afleverde.

    Ja…, eh… waarschijnlijk Koranverzen, aldus hun Arabische vriend. Die had zelf moeilijkheden met de vertaling en moest vervolgens te rade gaan bij zijn vader. (Vandaar dus de talloze vingersporen op het glazen omhulsel van de klok)

    Allah is groot, Allah is het begin en het einde. Het stond er volgens hen allemaal op. De rest van de voor mij kostbare uitleg, waren ze vergeten. Hoe kon het ook anders; zijzelf zijn getuigen van Jehova. Hun uitleg klonk erg Arabisch doch doordrenkt met heel veel Latino invloeden.

    Feliz!  Ik heb mijn klok terug en hij tikt nog steeds. Ik ben een kilo verse peren rijker en word door de hele buurt benijd dat ik, als eerste, contact had met onze nieuwe zuiderse buren. Het zijn trouwens schatjes.

    Sinds kort heeft Keerbergen zijn eigen nachtwinkel, uitgebaat door een vreemdeling. Ik denk dat ik daar eens mijn licht ga opsteken.

    Op Google vind ik mijn naam terug onder de term Muqaddas. Hopelijk enkel verwijzend naar bloggen.be.

     

    (Wordt - misschien - nog eens vervolgd)


    10-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gedwongen lauriersnoei

    Het moet in de herfst  van 2003 of  2004 zijn geweest dat ik noodgedwongen (zie vorig stukje) enkele stoere kerels moest inhuren om mijn laurierhaag een kopje kleiner te maken. Ik zag er enorm tegen op. Maar zoals het vaak gaat, kunnen vervelende omstandigheden toch nog een positieve weerslag krijgen. De klus was op anderhalve dag geklaard, veel vroeger dan voorzien. Die jonge gasten met hun bruingekleurde lijf en spierballen lagen rechtstreeks in het vizier van mijn goedkeurende dochters. 
    Het weer was toen nog prachtig, de avonden zwoel. Zwoel genoeg voor mij om op de achtergebleven tractor te klimmen met een glaasje witte wijn en een sigaretje.
    De houtresten werden netjes versnipperd tot een grote hoop die later gebruikt werd tussen de nieuwe borders.
    Frappant hoe de laurierhaag er nu uitziet. Die snoeibeurt heeft haar danig deugd gedaan, ze staat al hoger dan toen. Een tractor kan er niet meer door, het gras heeft op die plaats voor een nieuwe border moeten wijken.
    Wat gaat de tijd snel! De natuur hou je al evenmin tegen.




     


    06-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hardleers bezoek
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Privacy is een voor mij meer dan een heilige behoefte. Daarom laat ik mijn laurierhaag ook hoger groeien dan de wet het voorschrijft. Zolang de buren er niet over klagen, zou ik ze liefst tot aan de hemel laten reiken Twee jaar geleden vond mijn toenmalige buurman het echter nodig om de vrederechter in te schakelen omdat enkele van zijn coniferen er ietwat bruinachtig uitzagen en dat sommige van mijn geliefde heggetakken zijn zicht belemmerden. Mijn hypergezonde laurierhaag zou hiervan de oorzaak zijn.
    De rechter met zomerdienst had weinig tijd voor dit soort burgerperikelen en bleek een wijs man te zijn. Ik vergaf het hem graag dat hij zich van naam en haag vergiste. Toen ik hem er even op attent mocht maken dat de ouderwetse soort dennenbomen mijner buurman even groot was als mijn dartele struiken, besliste hij, tot grote ergernis van de eiser, dat beide hagen omstreeks hetzelfde tijdstip gesnoeid dienden te worden. Daar had buurman Paul vast niet op gerekend. En ik, ik lachte in mijn vuistje. Gesnoeide coniferen! Die zien er gewiekt allerminst fraai uit, neem het maar van me aan. Laurierhagen daarentegen worden alsmaar frisser na een stevige snoei.

    Buurman Paul heb ik sindsdien niet meer gezien, hij is intussen ook nog es verhuisd naar een appartementje. Zijn verkochte coniferen zijn nog steeds niet om aan te zien. Poets wederom poets. Het zal je privacy maar wezen!

    Sindsdien woon ik weer in de dichtheid der natuur. Niemand die mij of mijn muziek kan horen. In mijn paradijs doe ik tenslotte wat ik wil.

    See the picture: the jazz/blues van Pat Metheny op mijn terras en dochter op studentenjob in haar speelgoedwinkel. Een ‘twee in één’-moment: de strijk en een kleurtje op mijn lijf; in torse nue een zalige ervaring.

    "Joehoe, Artemis, ben je daar?" Ik haat dat onverwacht geschreeuw, ik haat het hartgrondig! Kunnen ze hun bezoek niet even aankondigen voor ze zo sociaal gaan doen? Eieren komen ze vragen, ze willen naar mijn uitgevlogen vogeltjes komen zien, Het KAJ wil een vrouwentocht-met-stopplaats. Plots is men verdwaald en heeft men dorst. Een diarreebeurt doet zich altijd ter mijner hoogte voor.

    Ik ben het zat, ik ben het meer dan spuugzat.

    Mijn hoogste heggen zijn niet hoog genoeg, mijn indringers komen goddomme langs de achterkant binnen. Langs die kant waar ze weten dat de bel niet werkt. Ze komen toch, met ajuinen en aardappelschillen die geen enkele van mijn kippen lust.

    Ik wil een hek, ik wil poortjes aan alle kanten van mijn huis, desnoods plaats ik elektronische ogen.

    Ik benader jullie met zoveel omzichtigheid, zet stiekem eitjes aan jullie achterdeur en respecteer alle poortjes die leiden tot jullie privacy. Zijn hier nog veel meer lessen nodig?

    Wait until the Indian Summer. Komen jullie dan nog een keertje, onverwacht? Ik zal jullie een lesje leren! Ik zal jullie opwachten. Naakt! En ongeschoren! En dat daar maar es iemand een opmerking over maakt!


    04-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het laatste uit de kan

    Effenaf belachelijk is het, maar ik moet.
    Ik kan niet goed overweg met mensen die pretenderen dat elk seizoen zijn charmes heeft. Voor mij moet het altijd zomer zijn. Of op zijn minst een mooie lente. Ik hunker er mijn hele bestaan al naar, door alle andere depressievolle seizoenen heen. Ik ben namelijk een zonnefreak en het is daarom niet zo moeilijk in te denken dat een serieuze dip zich op dit moment van mij meester maakt.

    Het zal mijn struggle for life wel wezen en het kan mij geen fluit schelen dat ik achterlijk word bevonden wanneer ik nu nog steeds op zoek ga naar de zon. De Belgische zon, die ooit nog eens zal schijnen. Die Indian summer waar ik, als ultieme houvast, op zit te wachten. Of ik ga weg, voor eeuwig, uit dit sombere land dat binnenkort ongetwijfeld toch verdeeld zal worden

    Alhoewel, eigenlijk wil ik nog eerder hier watertanden dan terug te moeten keren van één of ander exotisch oord om in Zaventem te landen bij vrieskou en middels een jetlag nog dieper in het onwezenlijke te moeten zinken. Deze gewaarwording lijkt me gunstiger voor vluchters of voor zij met het vele geld of voor zij, die na een echtscheiding, hun leven weer op een rijtje willen zetten.

    Deed ik ook toen, in Tunesië. Eén kind op de arm, het andere in de buggy. Kamelen waren er; veel betaald voor een kinderzitje tussen de bulten, armzalige foto’s, weinig troost. Tapijtenverkopers op het strand ook. Waarom zou ik in Godsnaam een tapijt meesleuren terwijl mijn eigen Perzische nog niet gerechtelijk verdeeld waren?
    Het enige wat ik van die hele surrogaatreis overhield, is dat ik nog slechts negenenveertig kilo woog, twee huilende kinderen meesleurde in mijn verdriet en dat er niemand aanwezig was die ons een helpend handje toestak. Hoe schattig kan een alleenstaande vrouw wel zijn met twee kleine kinderen aan haar hand? Leuke vakantie! Verkeerde verwachtingen om ook al zo spoedig mogelijk te vergeten.

    Met veel plezier had ik toen een nieuwe relatie afgewezen - de opportuniteit was toen minder aan de orde. Ik was blij dat het Belgische strand mijn verdriet iets beter begreep. Familie kan erg heilzaam te werk gaan. Toen toch.

    Enfin, nog zoekende naar de zon, vond ik vanavond, om exact kwart na zes, nog het laatste plekje waar die verwarmende bol nog net over mijn dak uitstak om vervolgens zeer snel te willen ondergaan. Ook nu benutte ik die kans tenvolle.

    Een paar minuten van intens genot, een ah! en een oh! en een openbare stille smeekbede om nog een klein beetje meer. Ik vond het de moeite om daarvoor mijn stoeltje meermaals te verplaatsen.

    Nu zon hamsteren, het is nog niet te laat!


    02-09-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ode aan de schoolgaande jeugd

    Ik heb geen echt schoolgaande kinderen meer. Eén dochter studeert nog, maar dat is anders. Ze heeft de opleiding mogen kiezen die haar het meest interesseert, leeft quasi zelfstandig, verdient wat accessoiregeld mits een zondaagse studentenjob en ze heeft een vriendje. In hun vrije tijd doen ze een cafeetje aan, gaan de nieuwste films bekijken en kokkerellen er wat op los. En moeder doet de was.
    Studententijd; voor mij was het ook de heerlijkste tijd van mijn leven. De meest zorgeloze tijd ooit. Dat ze er maar van genieten, nu.

    Maandag, 3 september. Hoeveel kinderen gaan weer met de meeste tegenzin naar school?

    Hoeveel vaders en moeders hunkeren naar die regelmaat?

    Alles moet plots weer. Vroeg op, boterhammen mee, de fiets op, door weer en wind, huiswerk maken, geen tijd meer om te spelen. De vakantie is gedaan. Presteren moeten ze.

    Ik kijk hen met begrip na, en hoop dat de toekomende winter niet te hard zal zijn.

    Kinderen op een niet verlichte fiets met dikke jassen en sjaal, spierwit. Soms doorweekt. Zware boekentassen vol met huistaken en toetsen om te memoriseren voor de volgende dag.

    Donkere dagen, lichtgevende vestjes. Ongevallen. Misnoegde vaders en moeders. Issues en te behalen punten om te mogen overgaan naar een misschien betere toekomst. Het uithouden tot aan de komende vakantie.

    Laat ons even stilstaan bij die dapperen die vechten voor hun toekomst en voor de onze.

    Met veel respect.

     


    31-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Experiment MISLUKT
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het doolde al lang in mijn hoofd rond. Ik weet niet meer heel precies wat ik wilde bewijzen maar ik stond in ieder geval sceptisch tegenover de rankings van bloggen.be.

    Ik had het gevoel dat je hier eender wat kon posten maar dat de kwantiteit van de postings de doorslag gaf voor een positie in de hoogste rangen. Niet dat ik dit ambieerde; iedereen weet dat ik slechts een gelegenheidsschrijfstertje ben. Ik wilde het gewoon - voor mezelf - even weten/uittesten.

    Mijn theorie kreeg niet genoeg tijd voor sterke bewijzen omdat het me te lang duurde om de essentie van de zaak bloot te leggen. En daarenboven had ik schoon genoeg van die ridicule schrijfsels van me. En ik moet eerlijk toegeven dat mijn geloofwaardigheid me dierbaarder is dan een dom statement waar niemand baat bij heeft.

    Ik lulde er in deze experimentenfase dus maar wat op los, schreef zinnen zonder inhoud en zonder erover na te denken. Zolang ik maar voldoende nieuwigheden toevoegde. Niet dat ik voorheen hoogstaande stukjes schreef, daar ging het me niet om.

    Het feit is dat ik altijd wil begrijpen hoe de vork aan de steel zit. Halve realiteiten zijn er voor mij geen.

    De reacties op mijn stupide logjes  waren natuurlijk nul. Er was ook niets op te antwoorden. Daar kon ik gemakkelijk mee leven. Het was zelfs mijn opzet.

    Het feit dat ik niet hoger klom in de algemene lijsten, was eerder een ontgoocheling omdat zovele anderen het me wel al hebben voorgedaan met even inhoudsloze stukjes. Op de een of de andere manier moeten hun bijdragen wél interesse hebben gewekt.

     

    Ik heb dus helemaal niets bewezen met mijn flauwekul.

    Alhoewel, in de top duizend heb ik een vijftigtal plaatsen gewonnen zonder mezelf ieder uur weer naar boven te werken in de recent bijgewerkte bloglijst. Da’s ook weer zoiets typisch voor sommigen…

    Hierbij blaas ik mijn nieuwsgierigheidsproject af en verwijder ik straks al mijn “experimenten”. Laat me mijn eigen gang maar gaan.


    29-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment - 12
    .

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment - 11
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Gedichtje

    Dochter rijdt naar vorst in plaats van naar Heverlee,

    om te solliciteren bij ROB.

    Moeder zit thuis minuten te tellen,

    alvorens het gebrek aan krediet te bellen.

    Zet je ruitenwissers aan,

    voor je door het groen licht wil gaan.

    Jij kan er wel tegen.

    misschien ben je wel de beste van die negen.

    Je moet in jezelf geloven,

    want de pizza staat al in de oven.

     

    Enige verklaring: in Brussel staan kinderen aan het rood licht om je autoramen te lappen.

    Je moet dan je ruitenwissers opzetten, teken dat je het niet nodig acht dat je voorruit wordt gepoetst. Een weetje.


    Copyright Artemis 

     


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment - 10
    Uit De Standaard van vandaag.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment 9
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het viel me wreed tegen dat niemand in Duitsland naar mijn nieuwe Kia keek. (In België trouwens ook niet)  Zo'n schoon autootje. Heeft niemand dan die sticker van  seven years warranty bemerkt op mijn achterruit? Binnen een week of zo moet die er wel weer af, ik maak niet graag reclame voor anderen en ik ben een heel bescheiden menske. Wat erger is, die afschuwelijk lelijke gele warning-stickers op de zonneweerflappen, waar ook het spiegeltje (zonder lichtje) zit. Je weet wel, boven je hoofd in een auto. Ewel, daar hebben ze er ook geplakt en die zijn er nooit meer af te krijgen.
    Ik word er precies kleurenblind van.

    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment 8
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    We gingen vandaag naar een shopping center in Oberhausen, Duitsland. Nog nooit zo een groot complex gezien. Het blijkt het grootste van Europa te zijn.
    Ikke, Artemis, ben er begot geweest.
    We kochten er alle drie twee paar schoenen voor 20 Euro het paar.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment 7
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Naar Duitsland. Tweehonderd vijftig kilometer heen, tweehonderd vijftig kilometer terug. Om wat te doen? Om het appartement van slordig dochtertje lief  te poetsen. Wat een puinhoop!
    De Chinees was lekker. Buffet à volonté voor 15 Euro pp.

    28-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artemis' experiment 6 of zo

    Oei, ik denk dat ik me vergist heb in de fotootjes of zo.Geeft niet, ik ben toch moe.



    Archief per maand
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006


    Blogroll
  • AnneTanne
  • Chocolate Moose
  • Lezen om te leven
  • Mohow
  • Sandrissimo
  • Speedy
  • Studio Stefke's weblog

    Blogroll 2
  • vrt-blogger en co.
  • Muggenbeet
  • Elise
  • Madame
  • wat gebeurt
  • Houbi.com
  • Alex

  • Blog als favoriet !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Kriebel hier gerust iets neer!



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs