Mijn dochter is aan het naaien geslagen en had daarvoor verschillende kleurtjes garen nodig.

Twee weken geleden had ik hiervan een promotiepakket zien liggen bij Aldi en ging er vandaag om. Het lag er nog, gelukkig.

Als verstomd bleef ik plots staan in de volgende rayon. Ik wreef mijn ogen uit om me ervan te vergewissen dat ik niet droomde en niet hallucineerde. Ik had het inderdaad goed gezien.

Rekken vol Sinterklaassnoepgoed! Het stond er allemaal al: sinterklazen in speculaas en chocolade, verschillende soorten marsepein, zo van die plastiekachtig uitziende zachte snoepjes in de vorm van hobbelpaardjes, zwarte-pietkoppen en geschenkpakjes. Ook chocolade kerstballen in wit en bruin.

Het is vandaag begot MAANDAG 17 SEPTEMBER 2007. Nog bijna drie maanden vooraleer de heilige man jarig is!

De lessen zijn nog maar net weer gestart na de zomervakantie. De bladeren moeten nog van de bomen vallen, de herfstvakantie begint op 29 oktober en de  maan maakt nog geen enkele aanstalt om door de bomen te schijnen.

Ik denk aan de ouders van jonge kinderen. Wat moeten ze dit jaar weer verzinnen? Euh,… Sinterklaas is dementerend en heeft zich serieus van datum vergist? Wegens de opwarming van de aarde is het nu al bijna winter in Spanje? De cacaoprijzen slaan binnenkort op en daarom heeft de arme man zijn voorraad nu al opgeslagen bij Aldi?

Enkele mensen keken me vreemd aan toen ik foto’s nam van dit eigenaardige fenomeen waar ik het koud van kreeg.

De vervaldatum op de verpakkingen is gelukkig nog valabel tot in de lente van 2008, het minste dat ik voor jullie kon checken.

Ik vind ze alleszins wraakroepend, die manier van pure afzetterij! Dat ze sollen met volwassenen, niet met kinderen!

Hij is vrij, jullie zullen het intussen allemaal al wel gehoord hebben. Gelukkig! Ook van mijn hart is er een pak af.

Ncumisa, meisje, nu kan je weer volop leven. Ik kan me voorstellen dat vooral jullie elkaar nu enorm veel te vertellen hebben.
Dat jullie veel steun mogen hebben aan elkaar!

(Wordt - misschien - nog eens vervolgd)

Het moet in de herfst  van 2003 of  2004 zijn geweest dat ik noodgedwongen (zie vorig stukje) enkele stoere kerels moest inhuren om mijn laurierhaag een kopje kleiner te maken. Ik zag er enorm tegen op. Maar zoals het vaak gaat, kunnen vervelende omstandigheden toch nog een positieve weerslag krijgen. De klus was op anderhalve dag geklaard, veel vroeger dan voorzien. Die jonge gasten met hun bruingekleurde lijf en spierballen lagen rechtstreeks in het vizier van mijn goedkeurende dochters. 
Het weer was toen nog prachtig, de avonden zwoel. Zwoel genoeg voor mij om op de achtergebleven tractor te klimmen met een glaasje witte wijn en een sigaretje.
De houtresten werden netjes versnipperd tot een grote hoop die later gebruikt werd tussen de nieuwe borders.
Frappant hoe de laurierhaag er nu uitziet. Die snoeibeurt heeft haar danig deugd gedaan, ze staat al hoger dan toen. Een tractor kan er niet meer door, het gras heeft op die plaats voor een nieuwe border moeten wijken.
Wat gaat de tijd snel! De natuur hou je al evenmin tegen.

Privacy is een voor mij meer dan een heilige behoefte. Daarom laat ik mijn laurierhaag ook hoger groeien dan de wet het voorschrijft. Zolang de buren er niet over klagen, zou ik ze liefst tot aan de hemel laten reiken Twee jaar geleden vond mijn toenmalige buurman het echter nodig om de vrederechter in te schakelen omdat enkele van zijn coniferen er ietwat bruinachtig uitzagen en dat sommige van mijn geliefde heggetakken zijn zicht belemmerden. Mijn hypergezonde laurierhaag zou hiervan de oorzaak zijn.
De rechter met zomerdienst had weinig tijd voor dit soort burgerperikelen en bleek een wijs man te zijn. Ik vergaf het hem graag dat hij zich van naam en haag vergiste. Toen ik hem er even op attent mocht maken dat de ouderwetse soort dennenbomen mijner buurman even groot was als mijn dartele struiken, besliste hij, tot grote ergernis van de eiser, dat beide hagen omstreeks hetzelfde tijdstip gesnoeid dienden te worden. Daar had buurman Paul vast niet op gerekend. En ik, ik lachte in mijn vuistje. Gesnoeide coniferen! Die zien er gewiekt allerminst fraai uit, neem het maar van me aan. Laurierhagen daarentegen worden alsmaar frisser na een stevige snoei.

Buurman Paul heb ik sindsdien niet meer gezien, hij is intussen ook nog es verhuisd naar een appartementje. Zijn verkochte coniferen zijn nog steeds niet om aan te zien. Poets wederom poets. Het zal je privacy maar wezen!

Sindsdien woon ik weer in de dichtheid der natuur. Niemand die mij of mijn muziek kan horen. In mijn paradijs doe ik tenslotte wat ik wil.

See the picture: the jazz/blues van Pat Metheny op mijn terras en dochter op studentenjob in haar speelgoedwinkel. Een ‘twee in één’-moment: de strijk en een kleurtje op mijn lijf; in torse nue een zalige ervaring.

"Joehoe, Artemis, ben je daar?" Ik haat dat onverwacht geschreeuw, ik haat het hartgrondig! Kunnen ze hun bezoek niet even aankondigen voor ze zo sociaal gaan doen? Eieren komen ze vragen, ze willen naar mijn uitgevlogen vogeltjes komen zien, Het KAJ wil een vrouwentocht-met-stopplaats. Plots is men verdwaald en heeft men dorst. Een diarreebeurt doet zich altijd ter mijner hoogte voor.

Ik ben het zat, ik ben het meer dan spuugzat.

Mijn hoogste heggen zijn niet hoog genoeg, mijn indringers komen goddomme langs de achterkant binnen. Langs die kant waar ze weten dat de bel niet werkt. Ze komen toch, met ajuinen en aardappelschillen die geen enkele van mijn kippen lust.

Ik wil een hek, ik wil poortjes aan alle kanten van mijn huis, desnoods plaats ik elektronische ogen.

Ik benader jullie met zoveel omzichtigheid, zet stiekem eitjes aan jullie achterdeur en respecteer alle poortjes die leiden tot jullie privacy. Zijn hier nog veel meer lessen nodig?

Wait until the Indian Summer. Komen jullie dan nog een keertje, onverwacht? Ik zal jullie een lesje leren! Ik zal jullie opwachten. Naakt! En ongeschoren! En dat daar maar es iemand een opmerking over maakt!

Effenaf belachelijk is het, maar ik moet.
Ik kan niet goed overweg met mensen die pretenderen dat elk seizoen zijn charmes heeft. Voor mij moet het altijd zomer zijn. Of op zijn minst een mooie lente. Ik hunker er mijn hele bestaan al naar, door alle andere depressievolle seizoenen heen. Ik ben namelijk een zonnefreak en het is daarom niet zo moeilijk in te denken dat een serieuze dip zich op dit moment van mij meester maakt.

Het zal mijn struggle for life wel wezen en het kan mij geen fluit schelen dat ik achterlijk word bevonden wanneer ik nu nog steeds op zoek ga naar de zon. De Belgische zon, die ooit nog eens zal schijnen. Die Indian summer waar ik, als ultieme houvast, op zit te wachten. Of ik ga weg, voor eeuwig, uit dit sombere land dat binnenkort ongetwijfeld toch verdeeld zal worden

Alhoewel, eigenlijk wil ik nog eerder hier watertanden dan terug te moeten keren van één of ander exotisch oord om in Zaventem te landen bij vrieskou en middels een jetlag nog dieper in het onwezenlijke te moeten zinken. Deze gewaarwording lijkt me gunstiger voor vluchters of voor zij met het vele geld of voor zij, die na een echtscheiding, hun leven weer op een rijtje willen zetten.

Deed ik ook toen, in Tunesië. Eén kind op de arm, het andere in de buggy. Kamelen waren er; veel betaald voor een kinderzitje tussen de bulten, armzalige foto’s, weinig troost. Tapijtenverkopers op het strand ook. Waarom zou ik in Godsnaam een tapijt meesleuren terwijl mijn eigen Perzische nog niet gerechtelijk verdeeld waren?
Het enige wat ik van die hele surrogaatreis overhield, is dat ik nog slechts negenenveertig kilo woog, twee huilende kinderen meesleurde in mijn verdriet en dat er niemand aanwezig was die ons een helpend handje toestak. Hoe schattig kan een alleenstaande vrouw wel zijn met twee kleine kinderen aan haar hand? Leuke vakantie! Verkeerde verwachtingen om ook al zo spoedig mogelijk te vergeten.

Met veel plezier had ik toen een nieuwe relatie afgewezen - de opportuniteit was toen minder aan de orde. Ik was blij dat het Belgische strand mijn verdriet iets beter begreep. Familie kan erg heilzaam te werk gaan. Toen toch.

Enfin, nog zoekende naar de zon, vond ik vanavond, om exact kwart na zes, nog het laatste plekje waar die verwarmende bol nog net over mijn dak uitstak om vervolgens zeer snel te willen ondergaan. Ook nu benutte ik die kans tenvolle.

Een paar minuten van intens genot, een ah! en een oh! en een openbare stille smeekbede om nog een klein beetje meer. Ik vond het de moeite om daarvoor mijn stoeltje meermaals te verplaatsen.

Nu zon hamsteren, het is nog niet te laat!

Ik heb geen echt schoolgaande kinderen meer. Eén dochter studeert nog, maar dat is anders. Ze heeft de opleiding mogen kiezen die haar het meest interesseert, leeft quasi zelfstandig, verdient wat accessoiregeld mits een zondaagse studentenjob en ze heeft een vriendje. In hun vrije tijd doen ze een cafeetje aan, gaan de nieuwste films bekijken en kokkerellen er wat op los. En moeder doet de was.
Studententijd; voor mij was het ook de heerlijkste tijd van mijn leven. De meest zorgeloze tijd ooit. Dat ze er maar van genieten, nu.

Maandag, 3 september. Hoeveel kinderen gaan weer met de meeste tegenzin naar school?

Hoeveel vaders en moeders hunkeren naar die regelmaat?

Alles moet plots weer. Vroeg op, boterhammen mee, de fiets op, door weer en wind, huiswerk maken, geen tijd meer om te spelen. De vakantie is gedaan. Presteren moeten ze.

Ik kijk hen met begrip na, en hoop dat de toekomende winter niet te hard zal zijn.

Kinderen op een niet verlichte fiets met dikke jassen en sjaal, spierwit. Soms doorweekt. Zware boekentassen vol met huistaken en toetsen om te memoriseren voor de volgende dag.

Donkere dagen, lichtgevende vestjes. Ongevallen. Misnoegde vaders en moeders. Issues en te behalen punten om te mogen overgaan naar een misschien betere toekomst. Het uithouden tot aan de komende vakantie.

Laat ons even stilstaan bij die dapperen die vechten voor hun toekomst en voor de onze.

Met veel respect.

Het doolde al lang in mijn hoofd rond. Ik weet niet meer heel precies wat ik wilde bewijzen maar ik stond in ieder geval sceptisch tegenover de rankings van bloggen.be.

Ik had het gevoel dat je hier eender wat kon posten maar dat de kwantiteit van de postings de doorslag gaf voor een positie in de hoogste rangen. Niet dat ik dit ambieerde; iedereen weet dat ik slechts een gelegenheidsschrijfstertje ben. Ik wilde het gewoon - voor mezelf - even weten/uittesten.

Mijn theorie kreeg niet genoeg tijd voor sterke bewijzen omdat het me te lang duurde om de essentie van de zaak bloot te leggen. En daarenboven had ik schoon genoeg van die ridicule schrijfsels van me. En ik moet eerlijk toegeven dat mijn geloofwaardigheid me dierbaarder is dan een dom statement waar niemand baat bij heeft.

Ik lulde er in deze experimentenfase dus maar wat op los, schreef zinnen zonder inhoud en zonder erover na te denken. Zolang ik maar voldoende nieuwigheden toevoegde. Niet dat ik voorheen hoogstaande stukjes schreef, daar ging het me niet om.

Het feit is dat ik altijd wil begrijpen hoe de vork aan de steel zit. Halve realiteiten zijn er voor mij geen.

De reacties op mijn stupide logjes  waren natuurlijk nul. Er was ook niets op te antwoorden. Daar kon ik gemakkelijk mee leven. Het was zelfs mijn opzet.

Het feit dat ik niet hoger klom in de algemene lijsten, was eerder een ontgoocheling omdat zovele anderen het me wel al hebben voorgedaan met even inhoudsloze stukjes. Op de een of de andere manier moeten hun bijdragen wél interesse hebben gewekt.

Ik heb dus helemaal niets bewezen met mijn flauwekul.

Alhoewel, in de top duizend heb ik een vijftigtal plaatsen gewonnen zonder mezelf ieder uur weer naar boven te werken in de recent bijgewerkte bloglijst. Da’s ook weer zoiets typisch voor sommigen…

Hierbij blaas ik mijn nieuwsgierigheidsproject af en verwijder ik straks al mijn “experimenten”. Laat me mijn eigen gang maar gaan.

Gedichtje

Dochter rijdt naar vorst in plaats van naar Heverlee,

om te solliciteren bij ROB.

Moeder zit thuis minuten te tellen,

alvorens het gebrek aan krediet te bellen.

Zet je ruitenwissers aan,

voor je door het groen licht wil gaan.

Jij kan er wel tegen.

misschien ben je wel de beste van die negen.

Je moet in jezelf geloven,

want de pizza staat al in de oven.

Enige verklaring: in Brussel staan kinderen aan het rood licht om je autoramen te lappen.

Je moet dan je ruitenwissers opzetten, teken dat je het niet nodig acht dat je voorruit wordt gepoetst. Een weetje.

Copyright Artemis 

We gingen vandaag naar een shopping center in Oberhausen, Duitsland. Nog nooit zo een groot complex gezien. Het blijkt het grootste van Europa te zijn.
Ikke, Artemis, ben er begot geweest.
We kochten er alle drie twee paar schoenen voor 20 Euro het paar.

Oei, ik denk dat ik me vergist heb in de fotootjes of zo.Geeft niet, ik ben toch moe.

Diva en Davy komen nog steeds niet goed overeen. Ze zitten beiden wel op hetzelfde stokje maar ze haten elkaar als de pest.
Zou ik enige verbetering kunnen verwachten? Kent iemand de namen van de verschillende rassen? Zouden het twee mannetjes kunnen zijn, of misschien twee vrouwtjes?
In het beste geval is het een mannetje en een vrouwtje. Wat zou ik daar blij om zijn!
Jullie deskundige raad is steeds welkom.

Oktoberzonnetje vandaag. De borders links en rechts zijn al schoongemaakt. Een hele zak vol onkruid. Ik ben gelukkig over mijn prestaties.
Henin, mijn dikke kip, heeft niet gelegd vandaag, misschien doet ze het morgen wel. Ik moet meer groentjes halen.