omdat de reclame hier bovenaan ons al een hele tijd tegenstak omdat we weer tijd over hadden om te experimenteren met iets nieuws omdat mama nu toch een ict-job heeft en dus ook nieuwe snufjes moet onderzoeken omdat papa het adres van de oude blog nog altijd niet vanbuiten kende omdat de nieuwe blog niet meer alleen rond Benne draait
Papa mag de komende dagen stempelen. Elke dag twee keer. 's Morgens moet hij op post staan en 's avonds is er opnieuw controle. 't Kan ook zijn dat mama het overneemt. Ik geef er niet om, als ze maar stempelen, deppen, knuffelen, aaien, ... Ik ben een beetje ziek. Officieel dan toch, want behalve een ver-schrik-ke-lij-ke jeuk voel ik me best wel goed. De vakantie is begonnen voor papa dus da's twee maanden jolijtig allerlei toeren met elkaar uithalen. Maar sinds gisteren (na een halve crisis bij mama) ben ik gediagnosticeerd als een waterpokkenkindje (of windpokken, u kiest maar). En dus loop ik nu rond als een halve dalmatiër... Dinsdagmorgen dacht mama nog dat ik een enorme muggenbeet had op mijn arm, woensdag kwamen daar drie kleinere 'puistjes' bij in mijn hals. Woensdagavond was er nog een 'ouderoverleg' over het ontstaan van de 'puistjes', de aard ervan, het doel, de relevantie... Enfin: ze kwamen tot de conclusie dat, als het de waterpokken zouden zijn, dat toch heel wat sneller zou moeten gaan. Waarop mijn lichaampje de dag erop (donderdag) als een bezetene puistjes, vlekjes, blaasjes, ... is beginnen aanmaken. Toen mama me gisterenavond kwam ophalen bij onthaalmoeder Ann wist die doodleuk te vertellen dat ook ik slachtoffer was geworden van de waterpokken die een maand eerder haar hele groep peuters had stilgekregen. Moeder in een halve crisis spurten naar de dokter, de apotheker zijn halve hebben en houden aangekocht en beginnen smeren, deppen, stempelen, ... alsof die blaasjes ooit tot leven durven komen als ze me niet verzorgde. Toen papa thuiskwam was ik al getransformeerd in een mooie dalmatiër, weliswaar met heel korte nagels. Ik moet er zelfs niet aan denken om me te beginnen krabben. Waterpokken, dus... hebben we nu ook weeral gehad.
Ik ben geen bosmens, nooit geweest. En ik zal het ook nooit worden, hoeveel keer ze me ook nog proberen mee te sleuren naar een groep bomen die ze dan 'bos' noemen. Vorige zondag, toen papa in een hoog tempo de percentages aan het uitdelen was aan zijn leerlingen, ben ik naar het 'bos' geweest. Het Kluis'bos'. Meer dan wat hobbelige paadjes en natte bomen die er allemaal hetzelfde uitzien (bruin vanonder, groen vanboven), heb ik niet gezien. En de rest maar verrukt aan het kirren, de geur aan het opsnuiven, het ruisen van de takken aanhoren, de mooie 'bos'wereld aan het verkennen. Enfin: ze mogen het hebben. Mij zien ze alvast nooit in een scouts- of chirogroep. Bwaaah, 'bos'... Ik vond er niets aan en heb dat dan ook duidelijk laten merken. Nog voor het eerste, min of meer stijgende, paadje moest bewandeld worden hing ik al rond mijn moeders nek, of oma's nek, rond eender wie zijn nek. Als ik maar niet in die buggy moest zitten loeren naar al die bomen. Resultaat: ofwel tante Charlotte, ofwel oma, ofwel mama die superbelachelijk met een buggy-zonder-baby naar boven of naar beneden aan het stappen waren, ofwel tante Charlotte, ofwel oma, ofwel mama die hijgend met mij op hun arm achter de lege buggy rondhuppelden. Nu is het zo bedenk: ik heb me eigenlijk wel geamuseerd. Zouden er in de scouts ook leidsters bestaan met een derde arm om mij op te dragen?
Ik heb een tijdje niet kunnen schrijven omdat ik wat flou zag uit mijn ene oog. Het zit zo: stoelen zijn er in verschillende maten en gewichten, en vooral die gewichten zijn belangrijk. Eén van de nieuwe wetmatigheden in de Benne-fysica is: 'als Benne zwaarder is dan de stoel, dan loopt het niet goed af'. Proefondervindelijk bewezen, jawel. Na het optrekken aan zetels, kasten, mama's broek, tafelpoten, bedspijlen, bad, en dergelijke meer, wou ik me vorige week optrekken aan een stoel bij oma Izegem. Die leek me heel stabiel: vier poten, die stoel stond daar al een tijdje te staan zonder uit zichzelf te bewegen, had dezelfde structuur (poten, zitvlak, leuning) als de stoelen bij mama en papa,... alles wees erop dat ook dit voorwerp het label 'getest en goedgekeurd' zou krijgen. Ik begon aan mijn testprocedure en trok me recht aan de stoel tot ik halverwege de uitdaging op de grond viel en die stoel me wou nadoen en bijgevolg ook op de grond viel... en op mij. Op mijn oog. Eerste resultaat: een oog dat intussen al alle kleuren van de regenboog heeft gehad. Van rood naar paars naar groen naar bruin naar geel. Tweede resultaat van de hele onderneming: een enorm geschrokken oma die er maar niet bijkan dat dit kon gebeuren Derde resultaat: ik sta bekend als superstoere kerel, want aan iedereen die me vraagt hoe ik aan dat blauw oog kom zeg ik dat de andere waarmee ik gevochten heb in het ziekenhuis ligt. Vierde resultaat: de hele historie is intussen al naar mijn niet-bewustzijn verbannen en bijgevolg trek ik me vrolijk verder op aan alles wat vier poten heeft. Viggo en Diezel: you're next!
Iemand mijn stukje tand gezien? Na al die moeite om er bovenaan twee ferme bijters door te duwen, heb ik eigenlijk niet zo heel lang mogen genieten van mijn twee grootste tanden in al hun glorie. Het zit zo: ik wou geen middagdutje doen, en liet dat ook duidelijk merken aan mama. Die besloot om dan maar wat met mij op het grote bed te liggen in de hoop dat haar (gespeelde) slapen mij op andere gedachten zou brengen en ik zo wel in slaap zou vallen. Maar terwijl mama met halfdichtgeknepen ogen deed alsof ze sliep begon ik zowaar weer mijn tuimelingen uitvoeren in het bed. Over mama, op mama, mezelf laten vallen op de matras, in de hoop kussens, enfin: dat middagdutje zou er zeker niet meer van komen. En toen besloten we om een kruipspelletje te spelen (op de grond). Mama verstopte zich (achter een deur, hoek, ...) en gooide dan mijn knuffelkonijn voor haar. Ik dus al lachend beginnen kruipen naar dat konijn, en eens ik daar was, kwam mama met een gek gezicht te voorschijn, zodat ik het echt wel in mijn broek deed van het lachen. Hilariteit alom en ik kreeg zowaar de slappe lach. Tot het misliep: mama had zich in mijn kamer verstopt en ik kroop door de gang om ze te 'zoeken' (je moet het mee spelen hé, ik wist natuurlijk al lang waar die zat), net toen ik om de hoek kwam koekeloeren kwam mama op handen en knieën van achter de deur en opnieuw begon ik zo hard te lachen... zo hard dat ik door mijn handen zakte en recht op mijn tanden viel. Twee seconden absolute stilte en daarna een kwartier oorverdovend gehuil en jawel: 't bloed liep uit m'n mond. 't Klinkt erger dan het was en mama bleef er nog behoorlijk rustig onder, nam de zakdoekjes en begon te deppen, op zoek naar de plaats van die 'grote gapende wonde'. Na heel wat spoelen en gewrijf over mijn rugje, begon ik ze weeral uit te lachen. 't Zal haar leren, die moeder van me. Toen zag ze dat het bloed van mijn bovenste (linker)snijtand kwam. De tand zat er nog, dus het grote gevaar was geweken. En intussen was haar lieve baby toch ook weeral aan het lachen, met rode wateroogjes en nog een beetje groggy van de onzachte aanraking met de grond. Eind goed, al goed... tot zowel mama als papa (ja, ze moeten daarvoor met twee zijn), de dag erna tot de conclusie kwamen dat er een stukje tand weg was. Geen groot stuk, en hopelijk heeft het geen gevolgen voor het kunnen verorberen van biefstuk en die ribbetjes op mijn verjaardag. Ze hebben me wel beloofd dat ik over vijf of zes jaar nieuwe krijg, veel grotere en mooiere tanden. En tegen dan zal ik wel al niet meer kruipen zeker? Het blijft een levensles, zoals mijn wijze opa Bernard vroeger zei toen mama nog een mamaatje was: alle geweldige, maar wilde spelletjes, ontaarden vroeg of laat in gehuil. Bedankt, opa, dat weten we nu ook alweer, maar ik denk niet dat ik me voorlopig al veel van je wijsheid zal aantrekken, daarvoor moet ik nog teveel leren...
Benne klapt luid in zijn handjes voor de komst van kleine Lien, dochtertje van Dries en Liesbeth. Pruts heeft eindelijk een naam gekregen! Geniet van de nachtelijke uitstapjes naar keuken, badkamer, woonkamer, ... voor je 't weet slapen ze door!