Herman/Hermien...
hoe komen ze er in godsnaam op? Van alle namen die je een baby kan
geven, van alle lieve woordjes, van alle verkleinwoordjes, nee...
Herman noemen ze me nu. "We moeten er toch iets tegen zeggen?" hoor ik
mijn mama vragen. Ok, maar... Herman? Enfin, zolang die echte naam maar
een beetje meevalt. Intussen weten de oma's en opa's en
nonkels al van mijn komst en was ik blijkbaar wel een leuk
kerstkadootje. Mama en papa hadden een foto van mij getoond toen ik 7
weken oud was, ja zeg... kan het nog meer belachelijk? Intussen ben ik
wel serieus gegroeid, ik ben niet meer die kleine rijstkorrel van
enkele weken geleden, ik ben groter geworden en ik wil dat ze dat
doorhebben en respecteren. Enfin, intussen zijn er nieuwe bewijzen van
mijn extra centimeters (nu al 5.5 cm groot), maar de hedendaagse
technologie is toch nog dat niet. Alhoewel ik geprobeerd heb om er op
mijn best uit te zien, lopen m'n ouders nu te paraderen met een foto
van een spookachtig ding met holle ogen en magere armpjes en beentjes.
Mama loopt te glunderen dat ik toch zo mooi ben... tja, wat kan je
daarop zeggen? Als ze al met zoiets tevreden zijn... ik alvast niet,
dus groeien is de boodschap!
Whoohoo, nog 7
maanden en dan zie ik eindelijk wie mijn mama en papa zijn. Wel zalig
dat ze zo met mij bezig zijn. Mama is gestopt met roken (zonder enige
moeite) en ook de wijn kan ze laten staan. Mijn papa daarentegen neemt
de taak op zich om die tak van de economie op peil te houden maar ik
zit dan ook niet in zijn buik, dus van mij mag hij doen wat hij wil.
M'n ouders zijn nog niet begonnen met verwoed baby-shoppen want alles
moet nog een geheim blijven. Niet dat ze niet tevreden zijn over mijn
komst, maar ze zouden mij als verrassing willen houden voor kerstavond,
want zo is er dan direct iets om over te praten bij de kalkoen. Mama zou liever de hele dag
kotsmisselijk zijn, heeft ze gezegd, zo weet ze tenminste dat ze nog
zwanger is. Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ik weinig hormonen in
beweging zet, maar misschien heeft ze wel gelijk en moet ik dringend
wat groeien zodat ik eens een ferme duw kan geven op die buik en mama
gerustgesteld is.
M'n ouders
hadden het precies al langer in de gaten dat ik zo ergens tussen het
vruchtwater door zweefde, maar dat moesten ze nog eens bevestigd zien.
Op 1 december 2005 heb ik dan maar mijn bestaan aan de wereld (mama,
papa en dokter) bekend gemaakt. Vooral mama had nogal wat overtuigende
beelden nodig voor ze wou geloven dat ik er was (dan ben je zo
vriendelijk om niet mee te spelen met die hormonen zodat ze geen last
heeft, en dan gelooft ze niet dat ik er ben). Papa daarentegen was
direct overtuigd van mijn komst, die meneer was al te overtuigen met
een dikke roze streep op een predictor (of zoiets). Enfin, met mijn 1.2 cm heb ik nog
behoorlijk wat te gaan zei de dokter (hineekooloog, noemen ze die),
maar mijn hartslag is al dik in orde: 162 slagen per minuut. Ja, beste
mensen, ik heb dus al een hart en bijgevolg ook gevoelens, dus
vriendelijk blijven is de boodschap!
Aangezien de
kleine zelf nog niet kan typen en bijgevolgd geen commentaar kan geven
op de fratsen van zijn ouders, neemt zijn 'inner speech' het hier over.
Volledig waarheidsgetrouw weergegeven door een perfecte omzetting van
stampjes en stompjes naar de Nederlandse taal.
De eerstkomende dagen meer...
