Yummie, eindelijk die eerste groentenpap naar binnen gespeeld. Weliswaar nog niet helemaal, en ook wel met de nodige klodders en spatten, maar dat gezapig naar binnen lepelen bevalt me wel. Sinds enkele dagen heb ik ook m'n nieuwe troon ingenomen, zodat ik ongeveer op hetzelfde (eet)niveau kom te zitten als mama en papa, heel wat leuker aan tafel, je kan zo al eens iets vertellen tegen elkaar, niet? Ik gooi speelgoed op de grond dat het een lieve lust is, en laat m'n moeder maar kruipen om al het speelgoed op te rapen. Zolang ze het nog wil doen, moet ik ervan profiteren. Ook papa heeft een nieuw spelletje gevonden: Fred Astaire-gewijs een danspasje ten beste geven, terwijl hij een soort 'ketsjing' doet als bijpassend geluid. Mama kon natuurlijk niet achterblijven, maar omdat haar benencoördinatie precies dat niet is, heeft ze maar gekozen voor Afrikaanse dans. Dus zit ik in mijn troon, met langs de ene kant een halve Fred Astaire en langs de andere kant een awoembawé-ende (halve) moeder. Zucht...
Hij staat er: mijn eigen Fagus Sylvatica.
...een stam vol toekomst, drager van knisperende jonge blaadjes
...zachtjes wiegen de broze takken op een koude novembermorgen
...bang om af te breken, want ze zijn nog zo klein
...wachten op de lente, op de zon
...op nieuwe blaadjes
O Benne-boom, o Benne-boom, wat zijn uw takken wonderschoon...
Enfin, genoeg poëzie: ik heb dus m'n eigen boom, m'n eigen beuk. Mama
en papa zijn die zaterdagmorgen plechtig gaan planten. 't Is te zeggen:
de opa's hebben die geplant, papa heeft plechtig het etiketje errond
gehangen en de oma's en mama stonden likkebaardend te lonken naar de
wijn en de jenever die aangeboden werd. We waren niet alleen, al mijn
toekomstige stoere vrienden en (ex-)liefjes uit Deerlijk waren er ook,
en die zaten ook gezellig van achter hun plastieken venster (het
regende...) de zwoegende ouders en grootouders te bekijken. Achteraf
kreeg ik (en niet mijn boomplanters) een heus 'boomdiploom'. Zonder
examens, leve Deerlijk! Maar ze kunnen toch niet op tegen die vier
bomen die mijn papa afgelopen zomer in de tuin heeft geplant. Ik denk
dat mijn hoofdomtrek en hun stamomtrek gewaagd zijn aan elkaar, maar
m'n jolige ouders zien het weer heel goed zitten om tegen mijn 6de
verjaardag een boomhut in elkaar te knutselen, met m'n vier bomen als
hoeken. Ik zie wel wat ze ervan terecht brengen, voor hetzelfde geld
krijg ik een door Viggo of Diezel uitgegraven putje gevuld met zand
(met de commentaar: 'Oooh, kijk eens wat een mooie zandbak...').
Deze jongen is hier intussen ook een kwieke 4-maander geworden en heeft
ook de bijhorende leutigheden van deze leeftijd ontdekt, zijnde: met de
handen op het water slaan (zo raakt die badkamer ook weer gekuist), met
de handen op de tafel slaan (zo krijgt papa hoofdpijn), brillen pakken
(en liefst op de grond gooien), liefdevol aai-krabben (liefst in mama's
gezicht zodat ze de volgende dag met een rode streep langs haar neus
naar het werk moet), mezelf verstoppen (achter een slabbetje waar ik al
wat dingen op achtergelaten heb, ruikt heerlijk) en vettig lachen (naar
het schijnt kan ik er wat van...).
Mijn mama is dan wel geen huisvrouw uit Kapellen...
Mijn papa is dan wel geen toonaangevende klimatoloog...
Ik ben eigenlijk nog veel te klein om het allemaal te begrijpen...
maar toch deze oproep: ga de documentaire "An inconvenient truth" bekijken.
Mama en papa wisten al langer dat er wel iets aan de gang was en zijn nu nog meer overtuigd om hun best te doen.
...omdat ik graag een echte ijsbeer wil zien en niet zo'n vergeelde foto 'van vroeger'
...omdat ik graag in de sneeuw wil spelen en wil schaatsen op echt ijs ...omdat ik graag wil stappen in een echt bos, geen hoopje struiken
...omdat ik graag wil buiten spelen zonder bang te moeten zijn voor gevaarlijke uv-stralen
...omdat deze aardbol ook van mij is...
Geeuw, eindelijk ben ik gerecupereerd na die fantastische 100-dagen fuif. Op 26 oktober was ik exact 100 dagen oud en mama en papa, altijd wel in voor een gezellig samenzijn, vonden dat zoiets moest gevierd worden. Ballonnen, slingers, een kroon en een gekke familie uit Izegem en Desselgem, aangevuld met wat pistolets, beleg en soep: ziedaar de ingrediënten voor een onvervalst 'Benne-feestje' bij het gezinnetje Kerckhove. En ik, ik was weer de grote man aan het afgeven, oma's en tantes charmeren en lekker stoer dollen met opa's en nonkels. Mama was blij dat ze erna enkele dagen verlof had (werkt pas terug en heeft alweer verlof...) zodat ze wat kon recupereren want het slaaptekort tijdens de week is toch wel gigantisch zegt ze. Ik doe mijn best om het tot zes uur te rekken 's morgens en om 's avonds wat langer wakker te blijven, maar rond tien uur vallen mijn ogen echt -boenk - dicht, en rond vier uur 's morgens zijn ze -boenk - terug open. Ik kan wel een kwartier liggen tureluren in mijn wieg, maar twee uur naar het geknor in mijn buik luisteren? Nee hoor! Enfin, mama staat met die wallen, geven een mooi paars kleurtje aan haar ogen . 'k Heb intussen ook lekker mijn tweede reeks spuiten gehad en deze keer was papa mee om te controleren of ik wel degelijk zon stoere beer ben als mama de vorige keer beweerde. Effectief: twee spuiten en niks, nada, niente laten horen. Papa zo trots als iets met zijn nageslacht naar buiten, maar in de auto heb ik mij eens goed laten gaan. Het moet er toch een keer uit hé (en t was niet van die spuit, daar kan ik echt wel tegen, t was meer van de honger). Als de Sint komt volgende maand brengt hij enkele prikken mee, heeft mama gezegd, hij doet maar, die Sintmeneer, als daar kadootjes tegenover staan wil ik nog wel een paar keer mijn broek optrekken voor een spuit Mama en papa vertelden dat meneer de Sint en meneer zwarte piet in het land zijn, en dat ik vanaf nu heel braaf moet zijn of ik krijg geen kadootjes. Eerst en vooral: hoe weet die Sintmeneer dat ik hier al ben en waar ik woon? En twee: als ik al niet braaf ben, mama en papa dan zeker niet Omdat ik wel al kan schrijven maar er niet altijd voor in de mood ben, heb ik mama de opdracht gegeven een briefje te schrijven naar de Sint om mijn adres door te geven, om mijn huis te beschrijven zodat hij het zeker zou herkennen, om me kort voor te stellen (Super Benne, mega-lief-tof-zacht-koddig-ventje-van-miekenstiev), en om te zeggen dat hij Viggo en Diezel ook een been mag geven, en de rest sparen we voor de kerstman. Nu ik erover denk: al het goede komt toch van de ventjes hé: kerstman, sinterklaas en zwarte piet (ook meneren), paashaas (zal ook wel een ventje zijn), en natuurlijk Benne-man! Allez, ik ga verder met mijn opera genaamd rihoew, wihoew, grrrrfffff, hik. Tot de volgende!
Boehoe, mama moet volgende week terug aan het werk en da's voor niemand echt plezant: papa zal zijn vrije maandag niet meer met ons twee kunnen doorbrengen, hij moet het nu met mij alleen doen. Ik krijg de kans om nog maar eens iemand te verleiden, onthaalmoeder Ilse, en zal dan ook heel hard mijn best doen om te zorgen dat ze helemaal zot is van me. Maar 'k hoop wel dat ze me zoveel knuffelt als mama, want 'k ben nogal een knuffelachtig geval, zoals ze zeggen. Intussen weer een hele reeks oude kleren weggestopt, en een niewe resem kleren boven gehaald. Toch fun als je zo vaak van kleren kan verwisselen als ik? De stoere jeansbroeken, de coole sweaters met kap, laat maar komen die boswandelingen! Intussen is mijn papa er toch in geslaagd om materiaal van Bumba in huis te tolereren, mama was al heel lang gek van die zotte clown (twee jaar geleden al, toen Bumba nog een Bumbaatje was), en heel subtiel heeft ze enkele weken geleden een paar kousen meegebracht van Bumba. Papa (niet echt fan van clowns die de hele tijd met hun achterwerk heen en weer en op en neer staan te schudden) vond het best te pruimen en dat was het startschot voor de Bumba-gekte in ons huis. Intussen heb ik een Bumba-hoed (foto!) en een Bumba-vriendenboek erbij. Papa vroeg zich af wie in godsnaam zijn papegaai Kiwi noemt, en wie er bang zou moeten zijn voor een leeuw die Barry noemt. Met een frons op het gezicht keek hij ernaar en hij zweeg. Zolang ik zelf nog niet met mijn heupen sta te wiegen kan hij er nog mee leven. Maar zo'n lang geel kleed (met roze hartje erop) moet ik alvast nooit proberen te dragen. Wedden dat hij daar direct staat met mijn jeansbroek, sweater en stoere boots?
Proficiat Kim en 'kleine broer' Bert met jullie klein 'waeterke' op komst! Proficiat Els met de tot nu toe pickles-loze zwangerschap! Proficiat Liesbeth met de toekomstige speelkameraad voor Trix! Proficiat Evelyn met de toekomstige partner-in-crime voor Bes! Proficiat Lieve met een minstens even guitige spruit als Ida! Proficiat Veronique met je superzoon Brent!
Hèhè, zijn dat even drukke tijden geweest. Op één of andere manier kwamen noch mijn moeder noch mijn vader aan de tijd om hier enkele foto's van mijn allemooiste mezelf op de wereld los te laten, maar bij deze: we zijn nog steeds alledrie alive and kicking. Het moet gezegd: het is maar saai zonder papa thuis, natuurlijk probeert mama me wel te entertainen en ik kan mezelf ook al behoorlijk wat bezighouden, maar 't is toch leuker om eens met een andere vent te kunnen spreken. En zeker nu ik al zo'n flinke beer ben. Mama gloeide van trots toen we vorige week naar de dokter mochten en bleek dat ik toch wel 'ne groten' ben. Zeker voor zo'n ukkepuk als mama was dat een hele opluchting dat ik tenminste al goed begonnen ben in mijn spurt naar de 2 meter. Mama en papa zijn eigenlijk kinderlijk blij voor het minste dingetje dat met mij te maken heeft. 't Zal bij mijn broer of zus al heel wat minder enthousiasme zijn, want dan kunnen ze telkens vergelijken in de trant van: 'Ooh, maar Benne deed dat al veel vroeger...' Hihihi... Zonder grappen: vorige week ben ik serieus geschrokken van mezelf, ik lag zoals gewoonlijk weer eens te kraaien van plezier toen mama me in bad wou stoppen en plots kwam een heel nieuw register geluidjes naar boven. Ietsje hoger dan gewoonlijk, ietsje scheller, maar naar mama's doen te beoordelen vond ze 't wel leuk. Ikzelf vond het eerst maar een heel vreemd geluid, en ik wist totaal niet hoe ik die hoge schelle klank nog eens moest herhalen, maar intussen ben ik er weg mee, en laat ik regelmatig nieuwe versie van 'oehoe' en 'ihie' los. En content dat ze weer zijn Sinds vorige week hangen er ook twee handjes aan mij. Ik denk dat ze die vergeten waren en ze die er nu vlug bijgeplakt hebben, want tot vorige week wist ik niet dat die twee grijpers er waren. Enfin, die twee handen zijn er nu en wat je daar niet allemaal mee kan doen. Ik heb zo'n speelgoedslang, Suzie genaamd, en daar 'klop' ik wel graag op. Dan begint dat beest heen en weer te wiebelen en dat maakt het wel leuk. Ook is er zo'n bal, en als je daar tegen klopt (met die nieuwe handen van me) dan maakt die een geluidje. En daarbovenop komt dan ook nog telkens het gekir van mama of het applaus van mama als ik ook maar even in de buurt durf te komen van iets wat op 'grijpen' lijkt. 'k Heb nog tijd genoeg, zolang ik mama's haren kan vastnemen als ze me in bad wil stoppen heb ik hier nog wel even mijn plezier. Ze nemen me toch nog niets kwalijk, tenzij als ik weer eens in een grote boog probeer te plassen over mama, over de commode, op de grond, enfin... overal eigenlijk. Niets zo leuk als even ongecontroleerd wildplassen als je pas gewassen bent... zucht, wat een leven
Hiplahoi, Ze zeggen dat ik lach... en als ik dat doe, springen de traantjes in mama's ogen van blijdschap. Nu hebben m'n ouders al geleerd hoe ze dat lachje zelf kunnen 'activeren': even met de vinger langs mijn wangetje strelen (van oog naar kin, zo moet het), en ik begin spontaan te lachen. Voor mij is het ook reuzeleuk hoor. Intussen heeft mama al mijn eerste kleren mogen opbergen, ik ben al zooooooveel gegroeid dat die kleine ukkepuk-kleren niets meer voor mij zijn, laat dat dus maar over aan de echte baby's. Ik ben intussen mijn 1ste maand voorbij, en vooral mama en papa vinden dat heel leuk. Ik ben wat actiever geworden, ben al wat steviger (alhoewel ik met momenten nog een stevig rondje kan headbangen op hun schouders), het slapen gaat supergoed, ... zo wil mama er nog 10 kopen heeft ze gezegd. En dan zitten ze aan de 11, die papa altijd had gewild voor zijn voetbalploeg... Nog een weekje en papa gaat terug aan het werk, dan heb ik samen met mama het kot voor mij alleen, we zien het al helemaal zitten met ons twee, maar het zal leuker zijn met nog een 'echte vent' in huis... Nieuws heet van de naald: ik krijg mijn haar terug... en het is niet zwart of bruin of wit... nee, het is gewoon donkerblond. Hetzelfde als toen ik pas geboren was. Mijn weelderige haardos is dus bijna terug! De vorige coupe zag er niet uit, met mijn 'kletskopje' begon ik een beetje teveel op mijn opa's te lijken
'Do not feed me', yeah right. Gisteren even langs geweest bij Kind en Gezin, en zomaar eventjes 680 gram bijgekomen in twee weken tijd. Dubbel zo dik, dubbel zo goed dus
Voila, recyleren is de boodschap! En daar gaan we ver in... tot in 1978! Oma Yvette had enkele kleertjes van mijn papa Steve teruggevonden, toen hij nog klein was. Mijn moeder vond die 'kostuumkes' natuurlijk weer veel te koddig en dus ben ik vandaag in een seventies-mood. Nu nog juist de gepaste boogie shoes vinden...
- dicht, en rond vier uur 's morgens zijn ze -boenk 
.
