Gisteren m'n eerste ver'week'dag gevierd. Toen ik exact een week oud was, lag ik samen met mama in het grote bed wat te soezen (nadat ik ze weeral had wakker gemaakt om te proeven wat voor lekkers er nu weer klaarstond voor me). Ik probeer om m'n ouders gemiddeld vier keer per nacht wakker te maken, dat lijkt me zo net op het randje van het menselijke . Vannacht heb ik wel beter m'n best gedaan en had ik m'n eerste hongeraanval rond vier uur. Ze mogen ook eens uitslapen die twee. Mama kan er eigenlijk nog behoorlijk goed tegen, naar het schijnt maakt die hormonen aan waardoor ze beter tegen het slaaptekort kan. Papa, daarentegen, die lag na m'n eerste nachtje thuis tegen de middag totaal uitgeput in de zetel. Een flink middagdutje deed dus wonderen, voor ons allebei. Mama is intussen van plan me in te schrijven voor een reportage 'vraatzucht bij baby's'. Ze heeft het de hele tijd over mijn vraatzucht, maar ik heb gewoon honger en dorst. Wat wil je met dit warme weer? Trouwens, als ze zeggen dat ik toch zo'n grote zal worden door m'n grote voeten, dan is er nog flink wat werk aan de winkel om die 1 meter 90 te halen. Papa zegt wel dat ik daar nog 20 jaar voor heb, maar je kan nooit vroeg genoeg beginnen met groeien, nah. Ik zou graag tegen m'n twaalf jaar al groter zijn dan mijn mama, dat lijkt me nog behoorlijk fun en het werkt misschien wel imponerend... Gisteren hebben we ook al de kinderwagen, maxi-cosi en de hele reutemeteut getest door op stap te gaan naar Desselgem en Izegem. Oma's en opa's content en ik kon de huizen daar eens inspecteren of ze wel baby-proof en baby-friendly waren. Maar ze hebben al serieus hun best gedaan, die oudjes. We moeten dus dringend mama en papa eens buitenkrijgen zodat ik het kot voor mij alleen heb in Izegem of Desselgem Uitnodigingen voor de eerste fuif-zonder-ouders volgen dus...
Vorige dinsdag moesten we met z'n drietjes nog langs bij de dokter en er was nog steeds niet veel verandering in te zien. Alhoewel die meneer tegen mama had gezegd dat ze donderdagavond wel zou bevallen, geloofde mama er niet al te veel van en was ze weeral volop plannen aan het maken voor de komende dagen. Plannen maken, goed en wel, maar planten verpotten? Waar haalt ze het? Toen ik hoorde dat ze van plan was om die avond nog al haar planten te verpotten vond ik het welletjes en heb ik maar besloten dat het tijd was om met z'n drieën aan het echte leven te beginnen. Ook vond ik het totaal niet kunen dat Tom Boonen had opgegeven in de Tour, en ik besloot hiervan zelf polshoogte te nemen. Naar het schijnt heb ik iets in gang gezet dat ze 'het breken van de vliezen' noemen. Maar m'n ouders waren nog altijd niet onder de indruk die dinsdag, 18 juli, om 21.30 's avonds. Mama die begon nog rustig aan de afwas, was zelfs nog van plan te strijken, papa heeft nog een tijdje met de hondjes gespeeld in de tuin, en toen zijn ze op hun grootste gemakken vertrokken naar het ziekenhuis. Rond half elf 's avonds zijn ze daar toegekomen, als waren ze op kamp. Allebei met hun rugzakje, nog grapjes makend met de vroedvrouw, die wellicht ook al dacht dat ze toch wel twee heel vreemde snuiters had ontmoet nu. Maar mama deed heel goed haar best, en voor we 't wisten mochten we naar de verloskamer en hield ik me klaar om opgevangen te worden door de grappige dokter. Viel dat even tegen, bleek dat die vent nog in zijn bed lag en dat we het moesten doen met de dokter van wacht. Ik kon en wou niet meer wachten tot 's morgens (mama zou het ook niet meer geapprecieerd hebben), en dus moesten we het maar doen met de middelen die voorhanden waren. Om 25 voor vijf 's morgens, 19 juli 2006, liet ik mijn knapste glimlach zien, plaste ik mama onder en hield ik een vuist op naar papa. Daarna kreeg ik mijn rapport van de liefste vroedvrouw van de wereld en die gaf me 10 op 10! De planten zullen dus nog even in hun potten moeten blijven, ik ben intussen thuisgekomen met mama en papa, heb de honden mijn gejodel al laten horen en heb de halve inhoud van mijn darmstelsel al achtergelaten op papa. Zelf ga ik eerst nog wat bekomen van de drukste dagen in mijn leventje tot nu toe, bedankt aan alle mensen die me al zijn komen bewonderen, bedankt voor alle leuke kadootjes en bedankt voor alle sms'jes, telefoontjes, kaartjes, ... ik laat jullie dan nog wel eens mijn liefste glimlach zien!
Ha! Ze hebben het door dat ik hier de trotse bezitter ben van een stel weerhaakjes waarmee ik me nog gretig vastklamp aan mijn coconnetje. Mama en papa proberen er rustig onder te blijven maar niemand had gedacht dat ik na de uitgerekende datum zou geboren worden, lekker wel dus. Niet dat ik jullie niet wil zien, of niet dat ik de wereld niet wil verblijden met mijn allerknapste aanwezigheid, maar het is me momenteel een beetje te warm buiten en ik wacht liever tot de Tour de France gedaan is zodat ik mijn eerste dutjes niet moet doen tijdens een tussensprint in de bergen. De dokter kon vandaag zelfs mijn gewicht niet meer schatten, zo rond en gezond ben ik al (net zoals mama, alhoewel die het meer dan beu is om zo genoemd te worden). Aan de monitor heb ik me kalmpjes gehouden en ook bij de dokter zelf was ik braaf (dan mag ik nog wat langer bij mama blijven, hoop ik). Papa vraagt regelmatig aan me wanneer ik zal komen, maar dan steek ik eens lekker mijn poep naar boven om te tonen dat ik er eigenlijk al ben, maar gewoon nog wacht op één of ander startsein. Laat ze nog maar wat van elkaar genieten, die twee, eens ik er ben zal hun onverdeelde aandacht naar mij moeten gaan, en dan komen mijn eerste stapjes zodat ik elk moment van de dag spoorloos zal verdwenen zijn, en daarna komt de schoolperiode, ..., en voor ze 't weten zijn ze oud en versleten en zit ik volop in mijn puberteit, zagend om een piercing en een tattoo en ga ik naar rare fuiven zodat mijn moeder tot een gat in de nacht wakker ligt omdat ik nog niet thuis ben... dus die twee weekjes rust gun ik ze nu nog wel
Waaaauw, ik durf het gerust te zeggen: niemand zal een mooier 'voituur' en bed hebben als ik. En bij niemand is het wellicht met meer liefde gegeven dan bij mij. Mama en oma Yvette hebben vandaag mijn bedje opgemaakt, nadat papa en opa Gerrit het in elkaar hadden geknutseld. Echt fantastisch mooi! Ik moet es vragen aan mama en papa of ze een foto van het bedje en de kinderwagen willen nemen, zodat jullie allemaal al lekker jaloers kunnen zijn (moehahahaa...). Die kinderwagen is alvast heel 'flesjie', een soort appelblauwzeegroen met een mooi lakentje en dekentje, allemaal gemaakt door oma Christine en opa Bernard. Die moeten nogal geknutseld hebben, zeg. Ik weet één ding zeker: bekijks heb ik zeker als ik als een echte koning door Sellewie zal rondgereden worden (ja, ik laat me rijden...). Aan alle mensen van wie ik nu al kadootjes krijg: deze jongen is daar heel blij mee en mama en papa zijn jullie enorm dankbaar voor de fijne geschenken! Vandaag moesten we naar een andere dokter, omdat mama's dokter een beetje 'op verlof' is, en nu weet ik het wel zeker: deze jongen blijft zitten tot die andere dokter terug is, en mama zal me daarbij wel helpen. 'k Vond het maar niets bij de dokter zelf, maar het leuke was wel dat ik op voorhand aan een monitor mocht liggen. En ik maar bonken en bewegen, want dat werd allemaal door het toestel geregistreerd (ik haalde minstens een acht op de schaal van baby-Richter, een aardbeving is er niets bij...), terwijl papa er toch niet helemaal gerust in was want hij keek af en toe met een scheef oog alsof mama's buik ging ontploffen. Ik weet niet of ze me tot buiten hebben gehoord, maar 'k heb alleszins mijn best gedaan. Een hartslag tot 180, wanneer ik met mijn voeten lig te schoppen, alstublieft! Dat sporthart zal voor later zijn, vrees ik. Intussen is mama met verlof (maar niet zoals de dokter), nee, ze moet zich voorbereiden op mijn komst, heet dat dan. Eigenlijk maar goed ook, want de laatste tijd begint ze toch wat last te krijgen van de rug en de benen en de voeten en de ... (kan zagen hoor, ons ma, maar volgens papa mag ik dat niet zo zeggen). Enfin, hier alles nog goed, toen ze met die monitor wilden luisteren naar mijn hartslag was het niet simpel om alles te vinden, ik heb nog een beetje teveel plaats. Er kon er dus gerust nog eentje bij, maar dat zou ik m'n ouders nu niet willen aandoen. Ze zullen het al druk genoeg hebben om mijn maag- en darmstelsel te volgen
Bravo mama en papa! Jullie hebben eindelijk mijn valiesje weten te maken, en goed dat jullie ook aan mama's valies gedacht hebben! Een hele prestatie, proficiat! (Je moet ouders eigenlijk behandelen als kinderen: als ze iets goeds doen ze uitvoerig belonen...) We zijn gisteren met z'n allen terug naar de hinékoloog geweest en 't was wel even slikken toen ik hoorde dat die meneer met verlof ging tot 10 juli. Nog even bij mama blijven dus, want die ziet het niet goed zitten om met een andere dokter te bevallen. Maar ze verwachten me eigenlijk niet veel vroeger, eerder een beetje later. Waarom zou ik me ook haasten? Ik zit hier in m'n comfortabele ton van 38 graden en heb nog alle plaats van de wereld (plaats maken hé mensen). M'n hoofd kan nog alle kanten uit (niet ingedaald, noemen ze zoiets) en zolang m'n moeder zich koest houdt blijf ik hier nog wel even. En ze zal zich koest houden, heeft ze gezegd, tot de 10de juli, tot de dokter terug is... En ja, goed nieuws: deze adonis heeft de kaap van 3000 gram gehaald! In twee weken tijd maar liefst een halve kilogram bijgekomen, en mama ook! Mama was dus supercontent dat ze alleen maar 'baby' was bijgekomen en niets meer. En m'n papa heeft vakantie! Twee maanden, naar 't schijnt is zoiets wel tof en zal ik me tijdens de vakanties later nooit vervelen. We trekken gewoon papa uit bed als mama moet werken en dan hou ik me de hele dag bezig om hem te entertainen. We starten gewoon een eigen speelpleinwerking in de tuin, met Diezel en Viggo als monitor en papa als kok. En alle spaghetti lekker voor mij
Neuh... denk
maar niet dat die valies al klaarstaat hoor... Misschien moet ik eens
wat weeën simuleren om ervoor te zorgen dat ons moeder in actie schiet?
Nu ja, ik heb het hier nog teveel naar mijn zin, en het is hier echt
wel superrekbaar! Vannacht mijn liefste mama wakkergeschopt, ter
voorbereiding van de komende nachten dat ik ze zal wakker huilen. Toen
is ze echt geschrokken, hoor! Ik eigenlijk ook, want ik had niet
gedacht dat ik zo ver mijn benen zou kunnen strekken, de bobbel op
mama's buik was zo groot dat zelfs de Mont Ventoux spontaan begint te
huilen door een minderwaardigheidscomplex. Als we komende vrijdag naar
de dokter gaan moet ik dat toch nog eens demonstreren, kwestie dat die
meneer weet welk vlees hij in de kuip heeft!
Ik hoor mijn
mama constant stoefen tegen iedereen dat ze mijn valies dit weekend
écht wel zal klaarzetten (en de hare ook), maar zelf zegt ze dat ze om
te bevallen toch geen tandenborstel of pantoffels nodig heeft, dus als
die valies niet zou klaarstaan, dan kan papa er nog altijd om... Kan
allemaal wel zijn, maar toch zou ik liever hebben dat zowel mijn moeder
als ik direct een beetje toonbaar zijn naar de buitenwereld toe en niet
nog eerst een uur verfomfaaid moeten zitten wachten tot papa alle
spullen bijeen heeft gesprokkeld. Enfin, ze ging deze week nog eens een
poging doen, heeft ze gezegd. Ik denk stiekem dat ze een beetje bang
aan het worden is, het begint nu toch wel heel erg dichtbij te komen en
misschien twijfelt ze of ze het allemaal wel goed zal doen. Maar, mama,
geen nood: als je 't niet goed doet dan zet ik mijn keel wel open, geen
probleem. Vrijdag zijn we terug naar de
hinékoloog geweest en opnieuw werd bevestigd wat een prachtbaby ik wel
ben. Ik zie dat elke dag, maar mama en papa zien dat maar om de zoveel
weken en ik hoor het de dokter ook zo graag zeggen hoe mooi en
fantastisch ik wel ben Ik weeg nu de volle 2500 gram en
dat schoppen gaat nog altijd goed (alhoewel de dokter zei dat ik
stilaan wel mocht verminderen), zelfs al heb ik minder plaats, voor
zoiets moet je plaats maken, vind ik (mama is hier niet altijd mee
akkoord). Verder zei die dokter iets over indalen en dat daar bij mij
totaal nog geen sprake van was, waarom zou ik ook? Liever nog vier
weken kunnen draaien met m'n hoofd, dan al gekneld te zitten tussen dat
bekken. En ik weet wel dat mama liever zou hebben dat ik indaal omdat
ze dan wat meer lucht krijgt, maar ze is dat ongemak nu al zo gewoon
dat die vier weken er ook nog bijkunnen zeker? Als ze dat al niet over
heeft voor mij... Mijn lieve oma's zijn volop bezig
met de laatste hand te leggen aan mijn kamer (zelfgemaakte gordijntjes,
nieuwe deurknoppen, de laatse likjes verf) en ook de opa's zijn op hun
manier bezig met deuren kapot te zagen (grapje, opa Gerrit) en
postzegels te tellen. Ik heb nog niet beslist of ik nu
een beetje vroeger zal komen, of een beetje later. Misschien blijf ik
nog wel een week langer zitten om ze allemaal wat zenuwachtig te maken,
ben benieuwd wat dat zal geven
Intussen ben ik 35 weken oud, en begint het hier behoorlijk krap te
zitten. Nu heb ik wel gemerkt dat dat ding waar ik in zit behoorlijk
rekbaar is langs alle kanten, en zodus kunnen die tricepsen en
kuitspieren nog dagelijks een training hebben. Maar met dit warme weer
hoor ik mijn moeder meer en meer zuchten en puffen en dan heeft ze het
over water in haar voeten (zou daar dan ook nog een kleine
speelkameraad voor mij inzitten) en over loodjes en zwaar wegen. Ze
doet maar, ik amuseer me hier nog best!
Papa houdt zich intussen bezig met het 'WK voetbal', ik denk dat een
plezante mens moet zijn, want als hij daarover vertelt hoor ik zijn
stem enthousiast op en neer gaan en in de verte hoor ik mensen roepen
en juichen. Die 'WK voetbal', die komt niet zo goed overeen met mama,
maar papa heeft al verteld dat die meneer 'WK voetbal' met weinig mama's kan
opschieten. Intussen houdt mama zich dan maar bezig met een dagboek
voor mij, want al van toen ik nog maar een rijstkorrel groot was
schrijft ze regelmatig een briefje naar mij en als ik dan groot ben
(naar 't schijnt ben ik dat nu nog niet), dan krijg ik dat. Wie weet
belooft ze me dingen waar ik haar later nog kan op pakken, dat zou wel
wat geven, dat ze het dan maar eens uitleggen, die twee ouders van
mij
Super, ik weet hoe ik mijn moeder moet kietelen.
Papa heeft me dat eens helemaal zitten vertellen toen mama lag te
slapen en heeft me de allerlaatste kieteltechnieken bijgebracht. En ja
hoor, het werkt. Mama zegt dat ze het voelt kietelen aan de rechterkant
van haar buik, ik ben het niet zeker, maar volgens mij werkt mijn
handmassage dus écht. Verder speel ik heel graag 'alien', da's een heel
tof spelletje waarbij je doet alsof je uitbreekt. Je begint
bijvoorbeeld heel hard te duwen met je handen, maakt je vervolgens heel
klein en daarna duw je met je voeten zo hard je kan, recht naar omlaag!
Ja, omlaag, want ik hang hier al met mijn hoofd naar beneden, nu ja,
da's goed voor het verstand.
Verder is het ongelooflijk plezant om te schoppen als mama in een
vergadering zit, dan moet ze heel serieus doen en al ik dan zit op en
neer te wiebelen in die buik, kan ik het haar toch knap lastig maken.
Pfft, die vergaderingen zijn toch mijn ding niet, dus dan maak ik
liever wat leute op mijn eentje.
Naar het schijnt zijn ze bezig met het schilderen van mijn kamer en als
ik al die 'oohs' en 'aahs' mag geloven heeft die ene oma toch wel
formidabel werk geleverd. Mama vertelde dat er in ons huis de laatste
maanden behoorlijk wat drukte is geweest met al lieve mensen die m'n
mama en papa zijn komen helpen om het huisje 'Herman-klaar' te maken.
Nu, die omheining in de tuin is eerder voor die honden, dan voor mij,
ik ben niet van plan zo vlug uit te breken. Bij deze: bedankt oma en
opa Izegem, bedankt oma en opa Desselgem, bedankt nonkel Jacques (als
ik groot ben dan draai ik wel eens een kippenworst voor je), bedankt
aan alle mensen die mijn mama en papa zo geholpen hebben. Ze zijn er
zwaar van onder de indruk, en ik kan het weten, want ik voel die
stemmingen van mijn moeder beter aan dan wie ook. Hopelijk begrijp ik
de vrouwen later ook nog zo goed
Bon, tijd voor weer wat buitelingen!
Ik ken mijn naam! Papa die was al enkele weken
datzelfde woordje aan het zeggen, en ook mama begon meer en meer dat
woord tegen me te zeggen. Ik dacht: "Waar gaat dit hier over?" en ik
heb het door. Ze kunnen me onmogelijk met een naam als Herman door het
leven laten gaan (hebben ze eindelijk ook door) en daarom hebben ze
maar een andere naam voor me gekozen. Eigenlijk wisten ze die naam al
langer, maar 't is pas sinds enkele dagen dat ze die ook hardop
uitspreken om te horen hoe die naam klinkt. En het bevalt me wel, moet
ik zeggen. Maar da's weer zoiets dat mijn mama en papa geheim willen
houden tot ik er ben... nu voor mij alvast geen probleem, ik kan het
toch nog aan niemand zeggen.
Intussen zijn ze nog maar eens op bezoek geweest bij de dokter, maar
het beviel me niet zo. Lag ik juist rustig te soezen na een lange zware
dag (ja, ook wij kunnen zo onze baaldagjes hebben), begint daar zo'n
apparaat weer te zoemen en wordt m'n hele lichaampje gescand. Die
dokter maar weer leutig doen, maar ik was echt niet in de mood en dat
heb ik laten merken ook. Toen hij bezig was met mijn voeten te tonen,
heb ik hem eens een reden gegeven om die voeten te tonen. Een
gigantische schop waar ze even alledrie niet goed van waren. Maar ze
konden er nog mee lachen, blijkbaar. Ik weeg momenteel 1355 gram
(verdubbeling in vier weken tijd), als dit zo doorgaat zal mijn mama
nog serieus mogen puffen. En papa zal mij al direct op een fiets mogen
zetten om de overtollige kilo's eraf te krijgen.
Jongens, ik moet dringend aan mijn lijn werken, ik
weeg nu al 734 gram en da's zomaar eventjes heel veel bijgekomen in een
korte tijd... als dat maar geen striemen op mijn nieuw velletje zal
geven. Mama en papa hebben een zogenaamde 3-D foto gekregen van die
lieve, grappige dokter, en blijkbaar ben ik toch wel een mooi manneke,
maar wel eentje met een wipneusje. Ze waren de hele tijd bezig over
'schattig', 'lief', 'koddig', 'super', 'goddelijk', etc. Als zij het
zeggen... 't is hun eerste kindje, je kan het ze niet kwalijk nemen...
Intussen stamp ik dus hard genoeg zodat mijn mama me kan voelen, dat
werd tijd zeg! Zit ik hier al zoveel weken te stampen en te schudden:
geen reactie. Begin ik met mijn poep op en neer te gaan: geen reactie.
Ben ik mijn hoofd weg en weer aan het schudden: geen reactie. Maar als
je dan op een dag plots een spasme hebt in je been en een klein stampje
geeft hoor je plots lachen en 'ooh' en 'aah'... Enfin, mama gerust,
papa nog een beetje aan de zijlijn want die wil natuurlijk die buik op
een neer zien gaan als een zee in woeste storm. Geduld papa, jouw
spieren zijn er ook niet in één dag gekomen.
Wist je trouwens dat mama en papa vandaag 6 jaar samen zijn? Zes jaar
met z'n tweeën, drie jaar samengewoon en dan plots ikke erbij... ze
weten niet waar ze aan beginnen, die twee
Ooh help, mijn
moeder is verliefd op me, zegt ze. Daar gaan mijn kansen bij het andere
geslacht. Maar anderzijds begrijp ik ze wel: ik heb m'n ouders namelijk
mijn kuiten en voeten laten zien. En ze waren behoorlijk onder de
indruk, wat wil je, met voeten van 3.23 cm. Zalig hoe die twee constant
lopen te gibberen en gelukzalig te zuchten als ze het over mij hebben.
Middelpunt van de wereld? Ikke, nah! Maar naar het schijnt duurt dat
niet lang, er zijn ook nog twee honden waar ik mee zal moeten
concurreren en als er dan nog broers of zussen bijkomen kan ik het
helemaal vergeten om het centrum van hun bestaan te zijn. Enfin,
genieten zolang het duurt! M'n papa heeft het de hele tijd
over zijn 'zoon', die meneer is echt content dat wij iets
gemeenschappelijks hebben! Intussen komt die verhuis naar Sellewie
dichter en alhoewel mijn mama veel moet rusten zit ze toch hele avonden
te sjouwen met dozen, en ze doet het nog graag ook. Probeer dat maar
eens te begrijpen. Ik denk dat ik meer zal zijn als papa: het zalig
nietsdoen boven alles... maar... er moet gewerkt worden en dan moeten
de stoere mannen de vrouwtjes helpen, dus vooruit met die dozen!
Ahum, we zijn zo bijna halverwege en nog altijd
zitten mama en papa rustig te wezen. Die zijn meer met het huis bezig
dan met mij... maar naar het schijnt is dat maar van korte duur, dan
moet alle aandacht naar deze echte vent gaan. Ja, echte vent, want daar
zijn intussen al bewijzen genoeg van, en zelf heb ik het nu ook door
dat er iets tussen mijn benen zit, voorlopig nog met een vreemde vorm
maar 't is wel leuk om naar te kijken. Als ik groot ben moet iedereen
dat eens gezien hebben!
Mama en papa zijn intussen naar 'info-avonden' geweest in het
ziekenhuis. Dat weet direct hoe ze een kleine moeten in elkaar steken,
maar bevallen... ho maar! Papa en mama hebben heel goed geluisterd want
ik hoorde ze daarna in de auto nog een soort samenvatting geven van wat
ze nog allemaal moesten doen. Het duurde behoorlijk lang, en ze bleven
er nog rustig onder, die twee. Niet te geloven, zeg...
Ja hallo, hebben
ze nu toch wel een huis gekocht zeker? Moet dat er nu ook nog eens bij?
Kwestie dat het hier nog niet druk genoeg is... mama heeft examens
gehad en had behoorlijk wat slaaptekort en natuurlijk heeft dat zijn
gevolgen: een vermanende vinger van de dokter (hahaaa, als die het
zegt, dan moet ze wel luisteren, die moeder van mij), en een bezorgde
blik van papa. Om even egoïstisch te doen: met mij gaat alles
uitstekend. Blijkbaar hebben die bloeddruk van mama (die stond
superhoog) en die blaasontsteking nog niet zoveel invloed gehad. Zelf
ben ik de volle 12 cm, ik weeg ongeveer 152 gram (behoorlijk
anorectisch, ik weet het) en mijn rikketik klopt 150 keer per minuut.
Denk dat mama de laatste weken ook een paar keer zo hoog heeft
gezeten Ah, en eindelijk heeft ze gehuild,
ze wou toch per sé last van haar hormonen, voila: het is zover... Maar
eigenlijk had ze er een gegronde reden voor: examens, moe, veel werk,
en meest verschrikkelijke van allemaal: ze vond geen leuke
zwangerschapsbroeken. Dat was de druppel. Ik denk dat ik nu maar aan
die hormonen zal vragen om ze weer een beetje met rust te laten, 't is
toch leuker als ze zich wat beter voelt. Best dat die papa er nog is... Naar het schijnt ben ik zoals papa,
de dokter zei plots dat ik een jongen was. Ik begreep er niets van, ben
al blij dat ik er ben, maar blijkbaar delen ze de mensen in hokjes in,
te beginnen met meisje/jongen. Ik weet echt niet hoe die meneer (nogal
een toffe meneer, trouwens) zoiets durft te zeggen, want ik heb wel
graag dat ik zelf weet hoe het in elkaar zit. Misschien eens later aan
papa vragen wat dat 'jongensschap' precies inhoudt, welke extralegale
voordelen je daarbij hebt en hoe ik dat 'jongensschap' optimaal kan
benutten.
Herman/Hermien...
hoe komen ze er in godsnaam op? Van alle namen die je een baby kan
geven, van alle lieve woordjes, van alle verkleinwoordjes, nee...
Herman noemen ze me nu. "We moeten er toch iets tegen zeggen?" hoor ik
mijn mama vragen. Ok, maar... Herman? Enfin, zolang die echte naam maar
een beetje meevalt. Intussen weten de oma's en opa's en
nonkels al van mijn komst en was ik blijkbaar wel een leuk
kerstkadootje. Mama en papa hadden een foto van mij getoond toen ik 7
weken oud was, ja zeg... kan het nog meer belachelijk? Intussen ben ik
wel serieus gegroeid, ik ben niet meer die kleine rijstkorrel van
enkele weken geleden, ik ben groter geworden en ik wil dat ze dat
doorhebben en respecteren. Enfin, intussen zijn er nieuwe bewijzen van
mijn extra centimeters (nu al 5.5 cm groot), maar de hedendaagse
technologie is toch nog dat niet. Alhoewel ik geprobeerd heb om er op
mijn best uit te zien, lopen m'n ouders nu te paraderen met een foto
van een spookachtig ding met holle ogen en magere armpjes en beentjes.
Mama loopt te glunderen dat ik toch zo mooi ben... tja, wat kan je
daarop zeggen? Als ze al met zoiets tevreden zijn... ik alvast niet,
dus groeien is de boodschap!
. Vannacht heb ik wel beter m'n best gedaan en had ik m'n eerste hongeraanval rond vier uur. Ze mogen ook eens uitslapen die twee. Mama kan er eigenlijk nog behoorlijk goed tegen, naar het schijnt maakt die hormonen aan waardoor ze beter tegen het slaaptekort kan. Papa, daarentegen, die lag na m'n eerste nachtje thuis tegen de middag totaal uitgeput in de zetel. Een flink middagdutje deed dus wonderen, voor ons allebei. 
