Frank Albers in "Knack" Een roman is geen restaurant
Het gaat goed met het romandebuut van de jonge Italiaanse schrijver Paulo Giordano (°1982): De eenzaamheid van de priemgetallen kreeg in Italië meteen de meest prestigieuze literatuurprijs van het land, de Premio Strega, en er werden al meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Ook de Nederlandse vertaling doet het uitstekend: ruim 250 000 exemplaren in elf maanden. Hoe is die bijval te verklaren? Welke maatstaven leggen al die jubelende recensenten aan? Wat zijn hun argumenten? De receptie van deze Italiaanse succesroman in de Nederlandse pers getuigt van een onthutsende eensgezindheid en oppervlakkigheid.
De eenzaamheid van de priemgetallen beschrijft de onmogelijke liefde tussen twee Italiaanse jongeren, het kreupele en anorectische meisje Alice en de autistische, wiskundig uiterst begaafde Mattia. Tussen Alice en Mattia wordt het nooit echt wat, maar toch omcirkelen en doorkruisen hun jonge levens elkaar veertien jaar lang. Alice en Mattia hebben allebei erge dingen meegemaakt, ze hunkeren naar warmte en begrip maar kunnen zich nooit echt hechten, niet aan de wereld, niet aan anderen, niet aan elkaar. Vandaar de titel: "Priemgetallen zijn alleen deelbaar door 1 en door zichzelf. Ze staan op hun plaats in de oneindige rij natuurlijke getallen, zoals allemaal tussen twee ingeklemd, maar verder uit elkaar dan de andere. Het zijn argwanende, eenzame getallen (...)."
Giordano vertelt het verhaal van Alice en Mattia tussen 1983 en 2007, in zeven chronologisch geordende episoden die het boek een eenvoudige structuur verlenen. Ook de stijl waar het boek zo om wordt geprezen, is van een grote, soms naar monotonie neigende eenvoud. Giordano mag graag afgevijlde zinnetjes stapelen: "Ze had zich geen pijn gedaan. Ze moest niet huilen. Ze kon niet nadenken over wat er zojuist was gebeurd. (...) Ze zou niets opruimen. Ze zou wachten tot haar schoonouders kwamen en haar zo aantroffen. Ze zou hun vertellen hoe Fabio zich had gedragen." Ook het uiterst empatische vertelperspectief draagt er toe bij dat dit boek 'lekker wegleest'. Bovendien focust de verteller nadrukkelijk op het wedervaren en de zieleroerselen van Alice en Mattia, waardoor de meeste andere personages weinig reliëf krijgen en de lezer zich dus niet al te zeer op nevenintriges of tegenstemmen hoeft te concentreren. Een easy read.
De Nederlandse vertaling is in januari 2009 verschenen bij Cargo, een imprint van De Bezige Bij. De lof spat van het kaft af: "Een van de belangrijkste boeken van het jaar. Een hartverscheurende vertelling," krijt esta (een glossy met als motto: 'Elke twee weken serieus leuk.'). "Een hartverscheurend mooi boek" echoot Veronica Magazine . "Prachtig geschreven en aangrijpend vanaf de eerste bladzijde," juicht Libelle . "Ontzettend mooi en overtuigend geschreven," aldus de Nederlandse gratiskrant Spits .
Esta, Veronica Magazine, Libelle: niet meteen gezaghebbende bladen als het over literatuurkritiek gaat, maar ook minder fluttige media hadden voor Giordano's boek veel waardering. "De jubel in Italië" is "volkomen terecht," schreef Het Parool, "wie op zo'n jeugdige leeftijd al zo'n rijpe, levenswijze en beheerst geschreven roman schrijft, is een uitzonderlijk talent." "Ontroerende debuutroman met een volmaakt beheerste schrijfstijl," luidde het in Trouw. NRC Handelsblad loofde Giordano's "literaire talent, dat berust op zijn ingehouden tederheid en op de poëzie van zijn rake metaforen." Weliswaar af en toe "sentimenteel" maar toch een "goed boek", vond de kwaliteitskrant. Het minst onder de indruk was de Volkskrant, die de schrijver "onbeholpen perspectiefwisselingen", een "af en toe hinderlijk clichématige stijl en een stuk of wat onhandigheden" aanwreef. "Een verre van gaaf boek" heette het. Niettemin kreeg ook deze recensent van het slot "een droge mond en vochtige ogen." In Vlaanderen noemde De Morgen dit boek "een triomf." De Standaard nam gewoon de jubelrecensie uit Het Parool over. Knack heeft dit boek niet gerecenseerd, in Humo verscheen een beknopte samenvatting.
Uit dit overzichtje blijkt dat vrijwel alle recensenten De eenzaamheid van de priemgetallen loven om dezelfde twee redenen: het boek is ontroerend en het is mooi geschreven. Dat zijn geen onbelangrijke maar wel erg vage en subjectieve criteria. Wat is dat, mooi schrijven? "Zijn vrouw was uit het leven aan het verdwijnen als een vochtkring uit een trui": is dit mooi schrijven? "De meubels die de avond daarvoor nog een ziel leken te hebben (...) waren nu niets meer dan haar slaapkamermeubels, geurloos als haar lauwe berusting." Jawel: geurloos als haar lauwe berusting . Of nog: "Hij wilde ontdekken of dat storende stolsel van verlangen dat in zijn hoofd zat echt als boter zou smelten als hij zijn klasgenoot, op wie hij verliefd was, gewoon zou aanraken." Smaken verschillen, maar laten we een beetje ernstig blijven.
Bovendien: wat is in dit geval het aandeel van de vertalers (Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd) in die - betwistbare - schoonheid? Daar stond geen enkele recensent bij stil. En waarom zou een roman "gaaf" moeten zijn? Waarom is gaafheid een literaire kwaliteit? Is Macbeth gaaf? Bouvard et Pécuchet ? Moby-Dick ? En waar ligt de grens tussen hartverscheurend en sentimenteel? En waarom zou een roman "levenswijs" moeten zijn? Is Voyage au bout de la nuit levenswijs? Ulysses ? Beckett?
Of je nu Veronica Magazine leest of NRC Handelsblad, de ondoordachte normen die literatuurcritici in de commerciële media hanteren zijn grosso modo overal dezelfde: psychologisch en vaag esthetisch. Als een boek maar "mooi" geschreven is en als je er "een droge mond en vochtige ogen" van krijgt, dan is het goed. Dit is culinaire literatuurkritiek : je somt op wat je hebt gegeten en je zegt wat je lekker vond en wat niet. Klaar. Maar een roman is geen restaurant.
Me dunkt dat literatuurkritiek toch interessantere en complexere kwesties aan de orde kan stellen, zelfs binnen de krappe ruimte die de commerciële cultuurjournalistiek haar vergunt. De eenzaamheid van de priemgetallen speelt zich af in Italië tussen 1983 en 2007. Maar wat zegt het boek ons over dat land in die tijd? Niets. Geschiedenis, politiek, globalisering, cultuurkritiek: geen spoor. De roman baadt in een wereldvreemdheid die misschien wel typerend is voor eenzelvige, verliefde tieners, maar levert dit ook interessante, relevante literatuur op? Kennelijk kreeg geen enkele recensent tijdens het lezen van dit boek last van de benauwdheid die mij gaandeweg beving. Zelfs de kritiek van de Volkskrantrecensent bleef beperkt tot formele, technische tekortkomingen van het boek, en stelde niet de veel urgentere vraag: Waar is de wereld in dit boek? Kon dit boek niet net zo goed in de jaren vijftig of zestig spelen? Wat is het belang van de historische markeringen - de zeven episodes spelen zich af in 1983, 1984, 1991, 1995, 1998, 2003 en 2007 - als er in het verhaal van die historische inbedding niets te merken valt? Waarom is de huishoudster van Alices vader - een welgestelde advocaat - een Ecuadoriaanse als dit gegeven er in de rest van de roman helemaal niet toe doet? Nergens slaagt deze roman erin een zinvol, verhelderend verband te leggen tussen de sombere binnenwereld van twee tobbende adolescenten en de grote buitenwereld.
Moet dat dan? Moet een roman altijd cultuurkritiek zijn, zich met geschiedenis en politiek bemoeien? Is dit geen erg beperkende visie, die de betekenis van literatuur reduceert tot wat documentairemakers of, godbetert, journalisten doen? Natuurlijk moét een roman of een schrijver niets, maar dat neemt niet weg dat sommige boeken, oeuvres, schrijvers relevanter zijn dan andere. Relevante literatuur verhoudt zich altijd op de een of andere manier tot de geschiedenis, tot een context. Relevante literatuur is éérst eigentijds en daarna misschien tijdloos. Dit betekent helemaal niet dat een relevante roman geen schoonheid of ontroering kan bevatten. Maar in literatuur die ertoe doet zijn ook schoonheid en ontroering geworteld in iets méér dan simpele psychologische herkenbaarheid. Ook schoonheid en ontroering moet je bevechten, bedingen, aan de wereld ontfutselen. Dat is het verschil tussen schrijvers als David Grossman en Orhan Pamuk enerzijds, en bellettristen als Giordano anderzijds. Het oeuvre van de eerste twee hangt met klodden vast aan een tijd, een cultuur, een context, terwijl je in een roman als De eenzaamheid van de priemgetallen niet eens de vingerafdrukken van een buitenwereld aantreft. Daardoor neigt deze Italiaanse succesroman minder naar kunst dan naar edelkitsch: hij creëert, in het beste geval, schoonheid in het historisch luchtledige. Lippizanerkunst. In vergelijking hiermee is bijvoorbeeld De vliegeraar een veel interessanter boek. Daarin werd een bijwijlen ook hartverscheurend en zelfs sentimenteel verhaal wél afgezet tegen het canvas van de recente geschiedenis, wat op een andere manier ook geldt voor Het huis van de moskee . Of neem een best wel intimistische novelle als Ian McEwans On Cecil Beach . Daarin voel je op iedere pagina hoe de benauwende tijdgeest van de jaren vijftig in Engeland doordringt tot in elke porie van de seksueel gestremde hoofdpersonages. Commercieel succesvol én relevant: het kan.
Natuurlijk bestaan er ook romans die zich lijken te hebben losgezongen van alle herkenbare, cultuurhistorische referenties en die er toch toe doen. Ik denk aan J.M. Coetzee en José Saramago bijvoorbeeld, twee recente Nobelprijswinnaars die in hun werk vaak slechts op een zeer indirecte manier verwijzen naar een historische werkelijkheid. Maar in romans als Waiting for the Barbarians en De stad der blinden bezit het verhaal een duidelijk allegorisch karakter, wat de lezer uitnodigt en uitdaagt om zelf een brug te slaan tussen de romaneske wereld en de grote wereld daarbuiten. In De eenzaamheid van de priemgetallen is er van een dergelijke allegorische dimensie geen sprake. Deze roman kiest radicaal voor de binnenkant: gemijmer, getob, gehunker - gevat in een eenvoudige en vereenvoudigende taal.
Eenvoud, herkenbaarheid, directe ontroering: daarop drijft deze roman, en dat zijn wellicht ook de ingrediënten die het massale succes van dit boek verklaren. Natuurlijk staat het iedereen vrij om op deze manier aan literatuur te doen en om van dit soort literatuur te genieten. Maar de vanzelfsprekendheid waarmee de literatuurkritiek - van pulpblaadjes tot kwaliteitskranten - zich van dezelfde oppervlakkige en eenzijdige normen bedient, is bepaald zorgwekkend. Relevante literatuur is iets anders dan vacuümverpakte bellettrie.
Geheel terecht stelt Frank Albers de vraag naar relevante literatuur.
Geheel toevallig heb ik daar per toeval uitgebreid onderzoek naar verricht dat ik u niet wil onthouden.
Relevante literatuur bestaat in eerste instantie uit relevante letters.
Geen relevante literatuur zonder relevante letters, dat hebben de meeste niet-relevante auteurs toch helemaal niet begrepen.
Ontstellend om vast te stellen hoe weinig de letter x aan bod komt in flutromannetjes.
Regelmatig stelt men mij de vraag of Konsalik een relevant auteur genoemd mag worden.
Laten we er geen doekjes om winden, het niveau van de romantiek bij Konsalik is nul komma nul, nihil.
Vergelijk dat maar eens met Nobelprijswinnaar Gao Xingjian.
Om één voorbeeld te geven, uit zijn roman het axioma van de liefde haal ik volgende relevante zin: Ze draaide het volume van de jukebox op maximum.
Staat u me toe om even een zijsprongetje te maken. Zelf ben ik namelijk nogal liefhebber van erotische literatuur. Ik ben mij er van bewust dat dit een zeer subjectieve voorkeur is, maar omdat het voorbeeld me toch relevant lijkt meen ik mij dit zijsprongetje te kunnen veroorloven.
Geen relevante erotische literatuur zonder relevante cijfers.
Ontstellend hoe weinig het cijfer 69 aan bod komt.
Laten we er geen doekjes om winden, dat is geen erotische literatuur, dat is ordinaire pornografische literatuur. Relevante literatuur is altijd suggestie, dat is toch net een iets ander niveau dan de artikels in playboy.
Regelmatig stelt men mij ook de vraag naar de objectieve criteria voor een relevante column.
Op het gevaar af van in herhaling te vallen: geen relevante column zonder relevante letters. Meer specifiek de letters H en A.
Hahaha.
Of was dat een criterium voor relevante cursiefjes? Ik ben het even kwijt, dat onderzoek is ondertussen toch ook al weer een tijdje geleden.
Ik ben wel nog zeker van het tweede objectief criterium: een relevante column is altijd op relevant papier geschreven.
Niemand kan alles weten, natuurlijk. Maar de onwetendheid kan soms toch stuitend groot zijn. Zoals die van Jean-Marie Dedecker.
De man denkt dat er drinkwater uit de lucht valt wanneer het regent. Daarom heeft hij zijn kleinzoon afgeleerd om zuinig om te springen met kraantjeswater, omdat het bij ons toch genoeg regent. Echt waar, hij zei dat vrijdag in deze krant.
Begin er maar eens aan. De school moet de ukjes van alles leren waar de ouders niet meer aan toekomen. Bijvoorbeeld dat de mens niet de bezitter van de aarde is, maar slechts de rentmeester ervan en het dus geen goed idee is om kostbaar water te verspillen.
Maar thuis treffen die ukjes zo'n betweter van een bompa aan, die knort dat het helemaal niet nodig is om zuinig te zijn met water, zelfs niet als dit geen schijntje pijn kost.
Het ging bij Dedecker en zijn kleinzoon om niets belangrijkers dan om het dichtdraaien van de waterkraan bij het tandenpoetsen. Waarom verbiedt bompa dat? Kent hij dan het verschil niet tussen kraantjeswater en regenwater? Laten we mild zijn en hem niet voor een domoor houden, maar zijn gedrag interpreteren als een manier om contrair te zijn, of om te provoceren, gedrag dat ook bij pubers wel eens pleegt voor te komen.
Alsof de historische strijd voor de menselijke vrijheid zijn hoogtepunt vindt in het recht om iets kostbaars als water te verkwisten, alleen omdat het kan. Het moet slecht gesteld zijn met de ideologie van Dedecker als het aanmoedigen van onverantwoordelijkheid daar de essentie van uitmaakt.
Dat geldt niet voor anderen natuurlijk. Die hebben misschien een beetje rechten, maar vooral veel plichten. Maar wijzelf? Pff, vrijheid blijheid. We worden al genoeg gepest met regeltjes die ons gedrag willen sturen. Snelheidsbeperking, rookverbod, enfin, u kent die geheven vingertjes - o, verkleinwoordjes! - die onze vrijheid beknotten en ons tot slachtoffer maken.
En daar is het dat we moeten zijn: de strijd om het slachtofferschap, een status waaraan bijzondere voorrechten te ontlenen zijn. Dedecker is wel tegen elke pamper- en slachtoffercultuur, maar bij nader toezien is hij dat alleen als het over anderen en niet over 'ons' gaat. Want wie zijn de echte slachtoffers? Niet die Bengali's die straks hun Bangladesh zullen zien overstromen. Wij zijn de ware slachtoffers, wij die niet eens meer wat kostbaar water mogen laten wegstromen.
Populisme, anyone? Want in ons allen zit een conservatieve trek. De mens is nu eenmaal een gewoontedier, dat moeite heeft met verandering. Hij kan zichzelf daarin sterken en paaien door de noodzaak tot aanpassing en verandering voor te stellen als iets kwalijks, iets boosaardigs dat ons iets wil afnemen wat ons dierbaar is. We vinden altijd wel een reden om van anderen te eisen dat ze hun gedrag veranderen, maar wijzelf?
Een excuus is snel gevonden. Zorg voor het milieu is bij lui als Dedecker niets anders dan 'klimaathysterie', ja, 'een nieuw soort religie'. Als we tegenwoordig ergens tegen zijn, dan zeggen we dat het - yuk! - een religie is. Niet dat we iets hebben tegen religies. Enfin, toch niet tegen de onze. Die noemen we dan cultuur, traditie, erfgoed of identiteit, en ze mag best tot op de begraafplaatsen zichtbaar zijn.
Maar o wee wanneer het over de religie van iemand anders gaat. Al bedoelen we daarmee maar één andere religie. Die zien we als hinderlijk, achterlijk, kwalijk en fanatiek. Ze maakt iedereen tot slachtoffer, ook haar eigen gelovigen. Ze maakt vooral ons tot slachtoffer, want wij moeten toch maar de aanblik - yuk! - van die hoofddoeken of minaretten verduren.
Zeer zeker, er lopen klimaatpastoors rond, die overal zonde en verderf zien, hel en verdoemenis uitspreken over wie zijn afval niet goed sorteert en in 4x4-chauffeurs de komst van de antichrist aangekondigd zien. Elke goede zaak heeft haar excessen en excentrieke uitwassen. Ze bewijzen die zaak inderdaad allerminst een dienst. Want het is bepaald niet de moraal die het klimaatprobleem zal oplossen.
Maar het omgekeerde is al evenmin correct. Het is intellectueel oneerlijk om excentriciteit, hysterie en religie als de norm voor te stellen en bijvoorbeeld de bijeenkomst in Kopenhagen een 'concilie' noemen. Dan begint de terechte kritiek als snel te lijken op het zoeken naar uitvluchten.
Ondertussen moet niemand Dedecker voorhouden hoe lang hij onder de douche mag staan: 'ik douche me tot ik proper ben'. Maar wat doet hij daar zo lang? Hij neemt in alle geval niet de gelegenheid te baat om zich ook eens de mond te spoelen.
Ik ken Marc Reynebeau niet. Maar hij is wel dapper.
Ik stel hem mij voor als een grote sterke kerel met armen als stalen kabels.
Stalen kabels die eindelijk die judocoach eens in een houdgreep kunnen pakken.
Vergeet het maar Marc.
Jean-Marie brengt gewoon een kniptang mee.
Knip knip en hij werpt je gewoon weg. Hij zal niet eens een poging ondernemen om je op reglementaire wijze met ippon te vloeren. Hij slingert je gewoon weg.
Mooie titel voor je column van volgende week: Ik, slachtoffer.
Deze column is een perfecte illustratie van het opzet van dit blog: verzet tegen de nieuwe religie. Een mening wordt niet meer geponeerd als mening, een mening krijgt een aureool van religie mee. Een mening is niet meer een mening, het is de waarheid omdat ze gefundeerd is in de ethiek of in de rede.
Elke goede zaak heeft haar excessen en excentrieke uitwassen.
Klimaatregels zijn een goede zaak is het uitgangspunt van Marc Reynebeau.
Eerlijk durven toegeven Marc.
Dat is een wereld van verschil met ik vind klimaatregels een goede zaak of wij vinden klimaatregels een goede zaak
Waar zit het verschil?
Wat zijn de consequenties van de stelling klimaatregels zijn een goede zaak?
1.
Niemand kan alles weten, natuurlijk. Maar de onwetendheid kan soms toch stuitend groot zijn. Zoals die van Jean-Marie Dedecker.
Je kan Jean-Marie zonder probleem voor een dommekloot uitmaken. (intellectueel minderwaardig)
2.
Laten we mild zijn en hem niet voor een domoor houden
Het moet slecht gesteld zijn met de ideologie van Dedecker als het aanmoedigen van onverantwoordelijkheid daar de essentie van uitmaakt.
Je kan Jean-Marie zonder probleem onverantwoordelijkheid aanwrijven. (ethisch minderwaardig)
Is de stelling klimaatregels zijn een goede zaak intrinsiek juist?
Voor elke wetenschapper die Marc Reynebeau aanbrengt om dat te bewijzen schudt Jean-Marie er wel ééntje uit de mouw van zijn kimono om het tegendeel te bewijzen.
De stelling klimaatregels zijn een goede zaak is niet intrinsiek juist.
O wee Marc.
Als de stelling klimaatregels zijn een goede zaak niet intrinsiek juist is en je eigent je het recht toe om die stelling toch als dusdanig te poneren, dan zie ik alvast geen enkele reden waarom Jean-Marie dat recht ontzegd zou moeten worden.
Vergeef het mij als ik in een wedstrijdje de vloer aanvegen met de tegenstander toch mijn geld op tatami expert Jean-Marie ga zetten.
Zeer zeker, er lopen klimaatpastoors rond, die overal zonde en verderf zien, hel en verdoemenis uitspreken over wie zijn afval niet goed sorteert en in 4x4-chauffeurs de komst van de antichrist aangekondigd zien.
Een voorzet die ik Jean-Marie alvast niet zie missen.
Ik zie het hem al zo zeggen.
Onze pastoor van dienst vindt dat fouten tegen het afval sorteren of met de 4x4 nog absolutie moeten krijgen, maar als ik mijn kraantje iets te lang laat lopen, ho maar. En dan zou ik mijn mond moeten spoelen? Ik wil altijd zijn mond wel eens komen spoelen !
Ik heb hier nog een mondstuk op reserve Marc. Er is wel wat plakwerk aan, maar als je het goed vastbijt, is het toch heel wat beter dan niks vermoed ik.
Want het is bepaald niet de moraal die het klimaatprobleem zal oplossen.
Dat is verstandig Marc.
Dat is Wij vinden klimaatregels een goede zaak.
Een wereld van verschil.
Bepaalde regels kunnen opgelegd worden omdat een meerderheid die wil opleggen. Niet omdat ze juist zijn, maar omdat ze juist bevonden worden.
En zolang je de meerderheid hebt zal het andere kamp de minderheid zijn.
Allemaal mensen die op basis van objectieve argumenten hun stem hebben uitgebracht.
Nog zo één en het vriest morgen, zegt Frank Deboosere tijdens het weerbericht.
Het is toch niet meer zoals vroeger.
Dat is waar Marja, zei Irma en ze roerde nog even met haar plastic lepeltje in haar kopje koffie. Ze haalde haar lepeltje uit de koffie, tikte er twee keer mee op de bovenkant van het kopje en legde het op het bordje.
Die kleinkinderen, die hebben geen tijd meer vandaag de dag. Volgens mij is dat de schuld van het internet. Altijd maar chatten en twitten en spellekes spelen.
Dat is waar Marja, zei Irma en ze nam het oor van haar kopje tussen duim en wijsvinger. Ze nam een slokje terwijl ze met haar pink naar Maria wees.
Ik zie die mannen nog amper. Toch veel minder dan vroeger in alle geval. En als ze dan toch eens langskomen dan is het vlug vlug een kuske en dan roef! op mijn computer. Dan zie ik die van de hele dag niet meer. Die zitten heel de dag achter dat scherm.
Dat is waar Marja, zei Irma en ze draaide een paar keer met haar kopje in de hoop dat de koffie het laatste bodempje suiker helemaal zou absorberen.
Nee, dat internet dat deugt voor niet veel als ge het mij vraagt.
Vice-eersteminister Joëlle Milquet legt uit waarom de houding van de Vlaamse regering onbegrijpelijk is.
We moeten in crisistijden onze krachten over bevoegdheidsniveaus heen bundelen om de arbeidsmarkt te beschermen en niet met slechte argumenten en pseudo-redenen komen aandraven. Dat de rede terugkome, en graag snel!
Hartverwarmende oproep in deze kersttijd Joëlle.
Eén ding is zeker, de (oog)schaduw van Joëlle Milquet is sneller dan haarzelf. Haar column was al gedateerd nog voor ik de kans gekregen had om hem te lezen. Het getuigt toch van weinig respect voor de werkende mens die pas s avonds de tijd heeft om zijn krant rustig door te nemen.
Inmiddels is er dus al een akkoord.
Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk in de politiek?
In zijn hand spuwen en dan de hand uitsteken als uitnodiging voor een gelijkaardig gebaar: hand erop?
Slechte argumenten en pseudo-redenen
Mais quand-même Joëlle!
Had je nu iets langer gewacht met dat compromis Joëlle, had je nu net iets langer gewacht, dan had je geen enkele toegeving moeten doen, ik zweer het je.
De godganse dag heb ik het horen fluisteren.
Dat was wel echt een slecht argument van mij
De godganse dag heb ik ze horen fezelen tegen elkaar.
Geef toe, ze heeft gelijk, dat waren gewoon pseudo-redenen, dat we dat zelf niet gezien hebben.
Ik wist helemaal niet waar ze het over hadden Joëlle, anders had ik je zeker een Smsje gestuurd. Ik lees mijn krant pas s avonds Joëlle.
Zou Joëlle zich afvragen of er al één iemand van gedacht is veranderd door haar proza?
Of vraagt ze zich dat alleen af als ze de teksten van iemand anders leest?
Net zoals ik.
Eén pluspunt is er wel aan het akkoord: de rede hoeft niet snel terug te komen. Dat is niet meer nodig.
Ik ben er nog altijd niet goed van. Dat was echt wel een uppercut waar ik een paar tellen van tegen het canvas bleef liggen. Even was er nog een sprankeltje hoop: misschien was er wel een foutje in de vertaling geslopen.
Ik heb de originele tekst even opgezocht.
There will be times when nations -- acting individually or in concert -- will find the use of force not only necessary but morally justified.
Daar staat het dan, zwart op wit.
morally justified
Barack Obama, president van de Verenigde Staten van Amerika, winnaar van de Nobelprijs voor de vrede 2009.
Man, man, man. Er is nog werk aan die kerel.
Even mijn gedachten proberen te verzetten.
Ik ben al uren bezig met mijn glazen bol weer te lijmen.
Die glazen bol werd het slachtoffer van een tabula rasa (af en toe weer van nul opnieuw beginnen denken)
Maar telkens kom ik toch weer die hinkelende mens tegen.
Dus die bol stukgooien was niet zon goed idee. Ik zou beter wat meer mijn instinct volgen in plaats van mijn intellect. En zeggen dat nu precies dat het credo is van dit blog.
De christelijke vakbond ACV wil desnoods via juridische weg een eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden afdwingen. "Op de duur kunnen we niet anders dan gelijke statuten opeisen via de rechterlijke macht of langs Europa", zei voorzitter Luc Cortebeeck zaterdag op het congres in Gent.
Luc Cortebeeck warmt zijn handen bij het knappend vuurtje dat de kameraden hebben aangestoken in een oud olievat waar ze het deksel van hebben verwijderd. Verschrikkelijk koud is het bij deze eerste winterprik. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt om zijn plaatsje bij het vuur te verlaten. Hij pakt zijn megafoon en roept: HIER IS HET MANNEN. HIER MOETEN JULLIE ZIJN
Waarom is Luc Cortebeeck daar verzeild geraakt?
Luc is daar verzeild geraakt omdat voor hem het eenheidsstatuut de waarheid is.
Was dat van bij de aanvang zijn instelling?
Dat weet ik niet. Dat moet hij zelf maar eens rustig nagaan.
Laten we hem het voordeel van de twijfel geven. Een mens gaat toch geen maanden onderhandelen voor de schone schijn?
Begin december gooit Luc de handdoek in de ring: eenheidsstatuut is het BHV van de sociale partners.
Reactie van premier Leterme: De discussie over het verschillende statuut van arbeiders en bedienden moet gevoerd worden binnen het sociaal overleg tussen werkgevers en vakbonden.
Dat zijn van die momenten waarop ik me afvraag waarom we een parlement hebben.
Een dag of twee drie discussiëren zodat alle invalshoeken aan bod gekomen zijn en we stemmen. Gerust voor een jaar of vijf. Is daar iets mis mee?
Het is maar een suggestie, over de precieze modaliteiten kan nog gepraat worden.
Ik wil me beperken tot de core-business van dit blog.
Wat er ook beslist wordt, het zal nooit de waarheid zijn.
Wat gaat Luc doen als er tegen het eenheidsstatuut gestemd wordt?
Een beslissing is altijd gefundeerd in autoriteit.
Als het parlement beslist tegen het eenheidsstatuut is die beslissing gefundeerd in een democratische meerderheid.
Gaat Luc die autoriteit aanvechten?
In dat geval kan hij de autoriteit van het gerecht verkiezen. Waar is die autoriteit in gefundeerd?
Hij kan ook de autoriteit van een hogere(?) meerderheid verkiezen. Europa.
En als die uitspraak hem niet zint, kan hij nog altijd naar het VN tribunaal.
Zal die uitspraak de waarheid zijn?
We hebben wel het voordeel dat er tegen die tijd ongetwijfeld een extra-terrestriaal orgaan zal bestaan die door alle betrokken partijen als onafhankelijk zal erkend worden.
Misschien, heel misschien kunnen we in afwachting van dat moment nog tot een oplossing komen als er iemand Luc zijn megafoon afpakt.
In reacties op de rede van Barack Obama lees ik veel onbehagen maar nergens een echte veroordeling. President op of neer, niet met deze jongen. Niemand vindt een denkfout in de logica. Niet de logica is fout, het uitgangspunt is fout.
Uitgangspunt van de logica Want vergis u niet: er bestaat kwaad in deze wereld.
Ofwel is dit hoogtepunt een eindpunt in de logica en ziet de toekomst er niet zo fraai uit. Ofwel ga je nog een stapje verder in de logica en schrijf je ook je condoleances aan de nabestaanden.
Geachte,
De dood van uw familielid was een rechtvaardige dood.
Mijn innige deelneming,
Uw president,
Barack Obama
Barack Obama schrijft de condoleances niet zelf, hij schrijft liever speeches. Jammer, misschien zou die laatste stap wel een eerste stap terug in de richting van het uitgangspunt kunnen zijn.
Een oorlog die nodig is. Misschien is dat wel waar.
Een oorlog die onvermijdelijk is. Misschien is dat wel waar.
Maar een oorlog is nooit een rechtvaardige oorlog. Dat kan niet, dat mag niet.
Een rechtvaardige oorlog is synoniem van een Heilige oorlog.
Plaatsvervangende schaamte.
Oorlog is nooit rechtvaardige oorlog, oorlog is altijd een uit de hand gelopen straf.
De dood van het meisje Typhaine was geen rechtvaardige dood, het was een uit de hand gelopen straf.
Op dergelijk moment kan je beter beschaamd het hoofd buigen.
Dat lijkt me gepaster dan op een free-podium in Noorwegen een rationele verklaring proberen te geven.
Walter Van Steenbrugge heeft het in de morgen over KB lux en het onheil van pro deo
Ik vind niet direct een link op internet en ik ben zeker niet zinnens om het artikel over te schrijven. Ik heb wel wat beters te doen.
Ik veroorloof mij een objectieve samenvatting.
Klassejustitie bestaat, maar een goede advocaat heeft altijd het recht om hiaten in de wet uit te spelen. KB lux is een voorbeeld van rechtvaardige klassejustitie, sukkelaars die zich geen topadvocaat kunnen veroorloven is een voorbeeld van onrechtvaardige klassejustitie.
Ik ben de schepper van Ventje Tutlatee.
CHECK oooooké.
De schepper is God.
CHECK oooooké.
God heeft nog een restje genetisch materiaal van Walter Van Steenbrugge.
CHECK oooooké.
Walter Van Steenbrugge kan perfect gekloond worden.
CHECK oooooké.
Op een voldragen en volkomen wijze tegenspraak kunnen voeren en zich volwaardig kunnen verdedigen op een binnen de wet toegelaten wijze is even essentieel als de hierboven besproken onaantastbare principes. Een verdediging moet even grondig kunnen onderbouwd worden als een vervolging, en dit in volledige gelijkwaardigheid. (wat een mooie volzinnen!)
CHECK oooooké.
Alleen een echte checks and balances leidt tot rechtvaardigheid en evenwicht.
CHECK oooooké.
Maar dan moet dit voor elkeen kunnen en laat men dit het best niet afhangen van Gods wil.
CHECK
Contradictio in terminis.
TILT, TILT, TILT, TILT, TILT
Recht en Rechtvaardigheid zijn twee verschillende begrippen die door de Grieken met elkaar werden verbonden. In dezelfde periode ontstond ook het woord mensdom.
P.S. voor u de bedenking maakt zal ik het zelf al maar zeggen: ik weet het, ik ben nogal vol van mezelf.
Zoals u weet moet ik ondertussen een mondstuk dragen tegen het knarsetanden. De tandarts had mij geadviseerd om het vooral s nachts te dragen. De meeste mensen knarsetanden namelijk onbewust in hun slaap.
Zoals u weet ben ik niet de meeste mensen. Ik doe het mondstuk uit als ik ga slapen en ik steek het in als ik s morgens opsta.
Vanmorgen in de wagen heb ik tijdens het ochtendjournaal van zeven uur, op de radio uiteraard, mijn mondstuk carrément in twee gebeten.
Als de nieuwe rookwet wordt goedgekeurd, zal de Vlaamse Liga tegen Kanker hem voor het Grondwettelijk Hof aanvechten
De grondwet staat boven de mens. De grondwet is immers gefundeerd in de grond en de mens niet. Doet me altijd denken aan het grapje: in de grond is het geen slechte mens. Voor wie niet bekend is met de zinspeling: dood en begraven (in de grond) is hij zo slecht nog niet. In de grond is de grondwet geen slechte wet.
Het is ver gekomen als ik mezelf begin te citeren. Dan is mijn gebroken mondstuk nog het minste van mijn zorgen.
Gelukkig had ik de superlijm loctite in de wagen.
Straf spul, die loctite.
Het verkeerslicht sprong wel net iets vlugger op groen dan ik verwacht had zodat ik mijn mondstuk net iets vlugger dan toegelaten weer tegen mijn tanden drukte.
Sdraf spul, die locdide.
Nied de rap panikeren Johan, zei ik tot mezelf, panda rhei, nieds is voor eeuwig, zelfs locdide nied
Journaal van 11 uur: Het VlaamsBelang is fel gekant tegen regularisaties en trok naar de Raad van State om de lopende procedure te laten vernietigen. De auditeur van het administratief rechtscollege beveelt de Raad van State nu aan de procedure te schorsen en te vernietigen. Het kan volgens hem niet dat de vreemdelingenwet wordt gewijzigd via een instructienota. Enkel de wetgever kan dat, redeneert hij.
Het kan nooit meer dan een paar seconden geweest zijn, dat knarsetanden. Van het verschieten mijn mondstuk bijna ingeslikt. Zo snel kwam het los! Een klein stukje hoektand weg, het mondstuk zelf ook opnieuw in twee, maar voor de rest alles oké.
Ocharme de oei-oei mensen. Ik heb er medelijden mee. Iedereen zit ze voortdurend op de kop dat ze de boel laten verzieken, dat ze alles laten aanslepen tot in het oneindige. Dan doen ze eens iets, dan zijn ze eens kordaat, dan is het weer niet goed.
Nieuws op internet vanavond om 18.36: Partijen reageren ontzet op vernietiging KB Lux-proces
Van pure ellende en bij gebrek aan een degelijk boksermondstuk ben ik opnieuw beginnen roken. Ik denk dat ik de Vlaamse liga tegen Kanker ga dagvaarden wegens roekeloos gedrag.
Oh ja, voor ik het vergeet, er was ook nog Fortis. Sorry, BNP. Waarom is er eigenlijk nog een dossier Fortis?
Rechter Patrice Libiez oordeelt dat de buitengewone algemene vergadering rechtmatig heeft ingestemd met de verkoop van de bank aan BNP Paribas. Er is dan ook geen reden om de integratie met BNP Paribas stop te zetten. De verdere integratie stoppen zou de toekomst van de bank in gevaar kunnen brengen, aldus het vonnis.
Bad timing Mischaël. Zonder al die andere belangrijke uitspraken zou ik zeker een item aan je strijd voor gerechtigheid gewijd hebben. Dan zou je naam gewis voor eeuwig in de annalen van dit blog gebeiteld staan. Nu niet, jammer.
Drie heuse filosofen dienen Patrick De Witte van antwoord.
Wij dachten dat het eerder te maken had met een geloof in diversiteit en wereldburgerschap, met de hete adem van extreemrechtse partijen, met de vrees om het progressieve electoraat niet tegen de borst te stuiten, met de idee dat we solidair moeten zijn met de immigranten, met de vrees om niet te stigmatiseren en met de idee dat we respect moeten hebben voor andere culturen. Hoe misplaatst, naïef of terzake die ideeën geweest zijn, daar kunnen inderdaad interessante discussies over worden opgezet. Maar dan het best zonder (pdw), want volgens hem heeft het gewoon te maken met de vrees om door een slagersmes onthoofd te worden.
De idee dat we respect moeten hebben voor andere culturen.
De cultuur van pdw hoort blijkbaar niet thuis in dat rijtje, die mag niet meer meespelen.
Beste Patrick, nog een tip voor het opstellen van je examens die er aan komen.
Leg je column voor aan de studenten met de bijhorende vraag: Waar zit de denkfout?
Je wordt de schrik van de univ Patrick.
(Veiligheidshalve geef ik ook maar het antwoord mee:
Hij is tot nader order bekend als (pdw), maar niet als religiewetenschapper.
Waarom zou ik je godverdomme nog een geschenk brengen als je het toch maar stuk maakt? Sinterklaas en Zwarte Piet.
Mijn jongste zoon trachtte me nog wat te troosten door me proberen wijs te maken dat Sinterklaas niet bestaat.
Het is ongetwijfeld goed bedoeld maar hij liegt. Een leugentje om bestwil. Sinterklaas bestaat, ik heb het opgezocht op Google.
2.180.000 hits.
Nee, sinterklaas heeft gelijk. Ik ben Ventje Tutlatee.
Ventje Tutlatee is nooit tevree, zo begon het verhaaltje dat mijn grootmoeder vertelde. Een verhaaltje over tevreden zijn met wat je hebt. Verhaaltjes moeten altijd een moraal hebben.
Ik wist eigenlijk niet meer hoe het precies ging en ik heb het opgezocht op Google.
Wat een klotedag. Ventje Tutlatee blijkt helemaal niet te bestaan !!!
Ventje Tutlatee is helemaal geen waarheid.
Eén klik op de knop toevoegen en Ventje Tutlatee bestaat.
Wat een rustgevende gedachte.
Eerst is Ventje Tutlatee geen waarheid en dan is hij waarheid.
Waarheid is altijd relatieve waarheid.
En uit het Niets schiep God het Iets.
De mens is goed bezig om het omgekeerde te realiseren.
Weg met de literatuur Eigenlijk is het allemaal begonnen met het punt Vroeger bestond dat helemaal niet een punt Ik vraag me af waarom we dat ook nodig hebben Het is toch allemaal duidelijk zonder punt zeker Een punt heeft geen voordelen, alleen maar nadelen Je krijgt er alleen maar een punthoofd van Al die mensen die altijd maar weer een punt willen maken Ik vraag me af waarom dat allemaal nodig is En vooraleer u op hoge poten reageert, Kristien Hemmerechts et les autres kom alstublieft niet aanzetten met u scheert alle punten over dezelfde kam, slechts een héél klein percentage zijn gevaarlijke punten Een punt is een punt en daarmee uit Een punt betekent dat het gedaan is, je kan niet een punt zetten achter een relatie en daarna nog een eind blijven verder lullen Dat pikt geen enkele vrouw En een punt tot daar aan toe Daar zou ik nog mee kunnen leven Maar je geeft die mannen een vinger en voor je het weet ben je een hele arm kwijt Je geeft ze een punt en binnen de kortste keren staat er een uitroepteken Het is toch waar zeker En zo een uitroepteken, als je dat toelaat dan, neem het van me aan, dan hebben we het einde nog niet gezien hoor Zo een uitroepteken dat kweekt zoals konijnen jong Ik moet daar toch geen tekeningetje bijmaken zeker Zo een uitroepteken, heb je dat al eens goed bekeken, dat staat constant in erectie Voor je het weet heb je drie of vier uitroeptekens En zoals iedereen wel weet, drie of vier uitroeptekens, dat is het equivalent van een column Mij niet gelaten hoor zo een column Maar wat voor onzin je daarin allemaal wel niet kan lezen Neem nu deze als voorbeeld Hij begint met het verwerpen van een punt en hij eindigt met het afschaffen van de literatuur Dat is sowieso toch bewijs genoeg dat we de literatuur beter zouden afschaffen
En nu serieus Patrick.
Patrick zit ergens in een kamertje 1100110010101 en hij is het daar beu, hartsgrondig beu. Dus wat doet hij, hij doet het licht uit en gooit de deur van kamer 1100110010101 boos achter zich dicht en zegt bij zichzelf: Geen halve maatregelen meer, nu gaan we voor eens en voor altijd komaf maken met dat gezeik. Jaja, Patrick durft het van tijd tot tijd wel eens zeggen zoals het is. Gezeik, dat is wat hij zegt. Patrick is van plan om de oorzaak van alle problemen met wortel en al uit te trekken, stapt dapper in de richting van waar hij gekomen is en belandt uiteindelijk bij het kruispunt 11? .
Is vrije meningsuiting de belangrijkste waarheid binnen de democratische waarheid?
Hier is het, zegt Patrick die al een beetje moe is van al dat stappen, en vooral van al dat denken.
Hier is het, hier heb ik me vergist. 111 moest het zijn in plaats van 110. Dju toch, dat ik zo heb kunnen missen.
Allé Patrick, efkes verder denken man.
Kon je lachen met de parodie op je column?
Ik ben er zeker van dat je lach eerder aan de groene kant was.
Ik ben er zeker van dat vrijwel iedereen die het eens is met de standpunten die je in je column vertolkt de parodie NIET grappig vindt, en ik ben er zeker van dat vrijwel iedereen die het niet met je standpunten eens is de parodie WEL grappig vindt.
Waarom ben ik daar zeker van?
Omdat vrijwel iedereen overtuigd is van zijn gelijk.
De mening van die mensen over de parodie laat me koud.
Alleen het oordeel van de mensen die een stap verder gezet hebben acht ik waardevol.
Toch belangrijk voor iemand die humor hoog in het vaandel voert?
Ik heb er geen bezwaar tegen als een democratisch verkozen meerderheid in dit land er voor kiest om te beslissen om het algemeen rookverbod in de horeca niet in te voeren. Als ik het met die mensen eens ben kan ik ze bij een volgende verkiezing belonen, als ik het er niet mee eens ben kan ik ze wegstemmen.
Ik heb er geen bezwaar tegen als een democratisch verkozen meerderheid in dit land er voor kiest om te beslissen om het algemeen rookverbod in de horeca in te voeren. Als ik het met die mensen eens ben kan ik ze bij een volgende verkiezing belonen, als ik het er niet mee eens ben kan ik ze wegstemmen.
Een beslissing om in 2014 het verbod in te voeren?
2014?
2014?????
Tegen 2014 zijn er een stuk of tien verkiezingen (op voorwaarde dat de regering niet valt wel te verstaan) en zullen we een veelvoud van gezondheidsministers zien passeren hebben.
ZEG DAN TOCH GEWOON DAT ER GEEN ALGEMEEN ROOKVERBOD IN DE HORECA KOMT.
Ik word er zowaar een beetje boos van.
Hoog tijd dat ze daar eens geld geven aan een communicatiespecialist.
Ik vind de oei-oei mensen niet de geschikte mensen om een land te leiden.
Ik vind de zoïsten niet de geschikte mensen om een land te leiden.
Elke verkiezing weer heb ik de keuze tussen een resem zoïsten en een leger oei-oei mensen.
Oh wat zou ik toch eens graag voor een dikke nul stemmen.
Een nul is een mens die er trots op is dat elk van zijn standpunten begint met een nul.
Het maakt mij op dit ogenblik helemaal niets uit dat geen enkel van zijn standpunten met het mijne overeen komt, maar de eerste die eens duidelijk maakt dat hij een nul is krijgt van mij zijn stem.
Komaan heren en dames politici.
Ik verklaar de jacht op de stem van de nitwit voor geopend.
Bedoeling was dat een Nederlandse Kamerdelegatie in januari naar Turkije zou reizen. Op het programma stond onder andere een ontmoeting met Turkse regeringsleden. Maar toen de extreem rechtse politicus Geert Wilders liet weten dat hij met de delegatie zou meereizen, was er in Ankara plots veel minder enthousiasme om de Nederlandse verkozenen te ontmoeten. De Turkse regering liet weten niet meer beschikbaar te zijn. Ontmoetingen met Turkse parlementariërs en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties waren nog wel mogelijk. Maar gisteren beslisten de Nederlandse delegatieleden unaniem om de reis af te gelasten.
Wilders verklaarde ingenomen te zijn met het besluit van zijn collega-kamerleden. Het is goed dat de andere partijen niet gecapituleerd hebben voor de Turkse regering. Wilders is naar eigen zeggen verrast over de ophef rond deze reis. Ik wilde niet van ver af roepen wat ik er van vind. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wilde er naar toe maar critici zijn in Turkije niet welkom. Dit toont aan dat Turkije een totalitair en barbaars regime is dat het woord democratie niet kan spellen. Als je democratische waarden aanhangt, dan ontvang je ook je tegenstanders. Dit land mag in geen honderd jaar miljoen jaar lid worden van de Europese Unie.
De Morgen, 3 december.
In geen honderd miljoen jaar!
Panta rhei.
Alles stroomt.
Er is geen waarheid.
Laten we dus eens al onze semi-theoretisch gewauwel over de hinkelende mens overboord gooien. Ik heb mijn glazen bol stuk gegooid. Ik geef het toe, net iets te laat gezien dat hij nogal verslingerd was aan de waarheid. Van een verrassende wending gesproken.
Op het niveau van de waarheid dient de waarheid zich niet aan als een duidelijk geheel, de waarheid is een cluster van waarheid, een conglomeraat van waarheid, een samenklontering van waarheden.
Binair denken. Als er iets succesvol is gebleken in de wetenschap dan toch het binair denken. Waarheid of geen waarheid. Het stroomt of het stroomt niet. Stroom of geen stroom in de geheugencel.
Even de geheugencel van Geert Wilders analyseren.
Is er Waarheid of is er geen Waarheid? Er is waarheid. 1
Is de democratie de belangrijkste Waarheid of niet? Democratie is de belangrijkste waarheid. 1
Is vrijheid van meningsuiting de belangrijkste democratische waarheid in deze aangelegenheid of niet? Vrijheid van meningsuiting is de belangrijkste waarheid. 1
111: Turks regime is een barbaars regime. Perfect legitiem. Stroom, stroom, stroom.
Er is niet zoiets als positieve stroom en negatieve stroom. De + en de zijn neutraal, het zijn symbolen voor de richting van de stroom.
De beslissing om de reis af te blazen was unaniem. Hoe is dat mogelijk?Hebben al die collega-kamerleden dezelfde stroomimpulsen gekregen?
Ik kan het niet geloven.
Je hebt de zoïsten en de oei-oei mensen. (binair denken !)
Geert Wilders is een zoïst.
Democratie IS de hoogste waarheid. Binnen de democratische waarheden IS de waarheid van het recht op vrije meningsuiting de hoogste waarheid. ZO IS T.
Er zijn er nog. Alsmaar minder ondertussen, maar voorlopig zijn er nog altijd heel wat oei-oei mensen. De mensen die overal waarheid zien en die binnen de waarheden van de democratie ook de waarheid van het respect voor de andere mens zien. Voor de collega-kamerleden van Geert Wilders was het respect voor de andere mens uitgangspunt voor een snoepreisje naar Turkije.
Ik vraag me af wat wie er op bezoek gaat bij iemand waarvan je vindt dat het een barbaar is, maar dit geheel terzijde.
Maar dan is daar de zoïst die zegt: vrijheid van meningsuiting is de waarheid, zo is t. Ah ja, anders was het geen zoïst. Pijnlijk momentje voor de oei-oei mens. Oei oei, de Geert heeft eigenlijk wel gelijk. Vrijheid van meningsuiting is wel de basispijler van onze samenleving. Laten we maar thuisblijven, of beter nog, misschien naar Spanje, daar is het ook wel aangenaam warm deze tijd van het jaar.
Wat mij betreft mogen de collega-kamerleden best wel thuisblijven van Turkije. Als ze in eer en geweten beslissen dat op dat ogenblik de vrijheid van meningsuiting belangrijker is dan het respect voor de andere mens, dan is dat een gerechtvaardigde houding. Respect voor de andere mens is immers ook geen waarheid die altijd primeert op andere waarheden, af en toe mogen we ook wel verwachten dat de andere mens respect voor ons betoont. Waarschijnlijk zijn er bij de collega-kamerleden een aantal zoïsten. Een aantal collegas zullen het zonder twijfel eens zijn met Geert Wilders en oordelen dat de vrijheid van meningsuiting primeert. Maar unaniem? Dat geloof ik nooit.
Volgens mij zijn de meerderheid van de collega-kamerleden gewoon oei-oei mensen. Goed bedoelende twijfelende mensen. Maar in een wereld waar waarheid bestaat is twijfel geen optie meer. Waarom nog twijfelen als er waarheid is?
De oei-oei mens is de twijfelende mens, ten dode opgeschreven. Als hij wil overleven zal hij moeten kiezen, willen of niet.
De oei-oei mens gaat ten onder aan kortsluiting. Respect voor het Turkse regime is toch wel belangrijk.
Stroom van + naar -.
Oei, oei, vrijheid van meningsuiting is toch ook belangrijk.
Stroom van naar +.
Vroeg of laat is het dan natuurlijk van dattum.
KKSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS. Cour-circuit.
11?: Vanavond blijven we lekker thuis schat.
Toch jammer wat we allemaal missen. We zitten ondertussen boven op zolder en overal brandt er licht. Is dat in deze tijden nog wel ecologisch verantwoord? Zijn we niet stilaan verblind door al dat licht? Af en toe loont het de moeite om het licht uit te doen en terug te keren. Geen zin om even terug te keren? Niet bang zijn. Je kan terug wanneer je maar wil.
11
Even de andere kamer proberen.
110: Kijk, goed kijken want het is hier wel een beetje donker. Hier zitten de mensen die respect voor de andere mens belangrijker vonden dan de vrijheid van meningsuiting. Per slot van rekening was het ook maar een bezoekje nietwaar. Het is toch niet omdat we er op bezoek gaan dat we er mee naar bed moeten, is het niet? Niet mee eens? Geen enkel probleem. Misschien zijn ze inderdaad wel blind geworden van altijd in de duisternis te leven. Deurtje Toe.
11
Kijk zo eenvoudig is het. Niks aan toch? Kijk daar de trap omhoog, licht aan en je zit weer in je veilige 111. Nog eens proberen?
1
10
Van hieruit kan je weer heel wat stappen verder hoor. Een pad dat zich alsmaar verder splitst. Paden die leiden naar koningen, keizers, verlichte despoten.
Ben je het beu? Goed, we gaan terug, geen enkel probleem.
1
Eén dingetje wil ik je nog graag laten zien.
0
01
011.
Kijk. Er zitten niet zo heel veel mensen, maar dit is een kamertje waar de mensen heel veel met je gemeen hebben. Ze zijn net als jij van oordeel dat het beter is om thuis te blijven van Turkije. Ze vinden het Turkse regime barbaars. Maar dat zul je ze niet zo gauw op het marktplein horen roepen. Ze maken een verschil is tussen een regime dat barbaars bevonden wordt en een regime dat barbaars is.
Een kleine moeite, voor een wereld van verschil.
In die wereld van verschil is het eerste cijfer is altijd een nul. Het is de nul die tegen alle andere getallen zegt dat Archimedes niet sneller is dan de schildpad. Zeno was visionair computerspecialist avant-la-lettre.
Diep in zijn binnenste denk ik dat Geert Wilders ook liever in 011 zou zitten dan in
111. Alleen wil hij niet terug zolang er mensen in 110 zitten.
Oh la, vandaag serieus onder mijn voeten gekregen. Ik zal niet zeggen van wie, maar ik kan jullie garanderen dat het er hard aan toe ging.
Wat heeft de Walter u misdaan jong?
Niks, helemaal niks.
Daarmee dan dat ge gene uitleg geeft.
Hoe bedoelt ge?
Ja, ge zet diene mens te kakken zonder één woordeke uitleg. En dan verwacht ge zekerst ook nog dat diene vent in zijn gazet reklam gaat maken voor uw blogske.
Ik dacht dat het duidelijk was wat ik wilde zeggen.
Duidelijk? Wat is er nu al mis mee om te vragen van een beetje water bij de wijn te doen. Duidelijk? NEEJE Johan, dat is ni dui-de-lijk. Ik verstaan daar nul-de-ka-lot-ten van. Of hebt ge daar een probleem mee misschienst?
Welaan dan.
Van mij mag Walter dat vragen, van mij mag Walter best wel pleiten voor een beetje meer verdraagzaamheid. Beter een pleidooi te veel dan een pleidooi te weinig op dat vlak.
Maar is het een pleidooi voor meer verdraagzaamheid?
Neen, het is een pleidooi voor meer verdraagzaamheid van de niet-roker en het is een pleidooi voor meer verdraagzaamheid van de mensen die BHV gesplitst willen zien. Het is een selectief pleidooi voor verdraagzaamheid.
Bij mijn weten heb ik Walter nooit weten pleiten voor verdraagzaamheid ten aanzien van het Vlaams Belang.
Een onderhandelde oplossing voor BHV is beter dan een niet-onderhandelde oplossing kan geponeerd worden als mening. Dat is een zeer gerechtvaardigde mening, even gerechtvaardigd als het tegendeel. Een naakt waardeoordeel als het ware, zo hebben we het graag. Beter is nog Ik vind een onderhandelde oplossing beter dan een niet-onderhandelde oplossing. Maar het is een vitter die daar een punt van maakt.
Geeft Walter een naakt waardeoordeel?
Volgens mij niet.
Hij gebruikt een argument in zijn betoog. Zo hebben we het allemaal toch geleerd, is het niet.
Een onderhandelde oplossing is (intrinsiek) beter dan een niet-onderhandelde oplossing DUS is een onderhandelde oplossing voor BHVbeter dan een niet-onderhandelde oplossing
Dat is het stramien van het betoog.
De conclusie is juist als de premisse juist is.
Kan ik aantonen dat de premisse juist of fout is?
Dat kan ik in dit geval niet. Is dat de waarheid? Dat weet ik niet. Dat weet niemand.
Ofwel geloof je dat het de waarheid is ofwel niet.
Als je gelooft dat de premisse een waarheid is, alle respect. Ik pas.
Maar wel niet hinkelen.
Als je er van overtuigd bent dat het de waarheid is moet je er wel naar handelen.
Bij deze roep ik Walter op om betreffende het verbod op minaretten tot een onderhandelde oplossing te komen.
Bottom line: Voor BHV en voor het roken zegt Walter dat de premisse waar is. Voor ik weet niet welke discussies allemaal zegt Walter dat de premisse niet waar is. Een hinkelende mens. Een retorische truc zo oud als Socrates.
De beste manier om de uitdaging aan te nemen en iemands relativistische uitspraken te ontmaskeren als een louter tactisch manuvre, is geringschattend te doen over waarden die hij hoog heeft. Ik zou bv kunnen zeggen: "Ik snap niet waarom we wetten hebben die rassendiscriminatie verbieden. Mensen kunnen zich toch niet aanmatigen de moraal bij wet te regelen?" Of wat denkt u van deze : "Waarom zoveel trammelant gemaakt over het milieu ? Waarom zou ik me terwille van toekomstige generaties over het welzijn van onze planeet bekommeren?" Wanneer we te maken hebben met iemand die bij hoog en bij laag volhoudt dat alle moraal relatief is, ( en door die uitspraak het onderscheid tussen goed en kwaad wegwerkt) moeten we hem maar eens een klap in het gezicht geven. Hij zal protesteren en zeggen:"Dat mag niet, dat had je niet moeten doen." Zijn bezwaar luidde immers niet :"Ik hou er niet van geslagen te worden", maar "Dat had je niet moeten (oftewel behoren) doen. Daarmee doet hij een beroep op een vaste norm waarvan hij immers aanneemt dat ze ook voor ons geldt en die wij niet hadden moeten schenden. Wanneer mensen ontkennen dat de moraal absoluut is, is dat meestal een retorische truc waarmee ze een morele opvatting die jij aanhangt en zij niet, willen ondermijnen
Mauste, speciaal voor jou een parabel.
Het predicaat uitmuntend moet je verdienen, elke dag.
Ik hoop dat het je bevalt. Je kunt er in alle geval van op aan dat hij met de allerbeste bedoelingen is geschreven.
Mauste?
Rare nick. Moet je mij bij gelegenheid toch eens verklaren.
Toch geen familie van de Mauste die ik ken in Siberië?
De Mauste die ik ken woont met zijn zoon Pjotr in het verre Siberië. Mauste doet me altijd aan een grizzly beer denken. Geloof me vrij, als je hem één keer gezien hebt dan kom je s nachts in een bos liever een grizzly tegen dan Mauste. Zijn zoon Pjotr is frêler van lichaamsbouw, maar hij staat zijn mannetje wel. Dat heeft nochtans heel wat voeten in de aarde gehad. Bij de geboorte van Pjotr liep het grondig fout. Maustes vrouw stierf in het kraambed en de kleine hersenen van Pjotr leden korte tijd zuurstoftekort. De dokters gaven Pjotr weinig kans op overleven in het meedogenloze Siberische klimaat.
Maar dan kenden ze Mauste niet goed. Mauste was een verbeten man, opgeven was een woord dat niet voorkwam in zijn vocabularium.
Hij was hard voor zijn zoon. In de hete zomer liet hij hem wennen aan de hitte. Lekker in de schaduw zitten met een glas limonade? Pjotr zou niet weten wat hij er zich bij moest voorstellen. En dat was niet omdat hij nogal simpel van geest was.
Het tussenseizoen duurde lang bij Mauste. Als iedereen al zijn winterkleren uit de kast had gehaald liep Pjotr nog rond in zijn hemd. Mauste wist dat het nog veel kouder zou worden, Siberisch koud. Hij was hard om de doodeenvoudige reden dat zijn zoon gehard moest worden, daar was geen zachte manier voor.
Ze hadden het best wel goed samen, Mauste en Pjotr met hun tweetjes.
Mauste was bouwvakker. In de zomer verbranden in de zon en in de winter bevriezen, er werd gemetseld met verwarmde mortel bij temperaturen tot 50 °. Pjotr ging al mee naar de werf vanaf zijn veertien, er was altijd wel iets te versjouwen.Sjouwen kon Pjotr, daar had Mauste wel voor gezorgd.
Elke ochtend was er hetzelfde ritueel. Voor dag en dauw stonden ze op en wasten ze zich in een teil water. Zwijgend aten ze hun boterhammen en dronken ze een kop koffie. En als ze dan op het schamele busje stonden te wachten wisselden ze de eerste woorden.
Warm hé pa, zei Pjotr in de zomer.
Heet zoon, een verdomd hete dag gaat het vandaag worden.
Friskes vandaag Pa, ging het in het tussenseizoen.
Niet te warm, niet te koud, net goed, zei Mauste dan.
Brrr, koud, rilde Pjotr in de winter.
Absoluut, antwoordde Mauste wiens vocabularium altijd recht evenredig was met de temperatuur.
Mauste en Pjotr waren mannen van weinig woorden.
Eén enkele keer was er verandering gekomen in dat stramien.
Dat kwam zo. s Avonds deed Pjotr niets liever dan televisie kijken. En dan vooral de reclamefilmpjes, daar keek hij het liefst naar.
Op een ijzige wintermorgen zei Pjotr Brrr, koud
Absoluut, zei Mauste.
Absoluut wodka, imiteerde Pjotr de reclamestem van de televisie.
Waarop Mauste grinnikend naar zijn zoon keek en absoluut wodka herhaalde.
Vanaf die dag kwam er telkens de wodka aan te pas.
Elke dag hetzelfde ritueel, dag na dag, seizoen na seizoen, jaar in jaar uit.
Tot die dag midden in de winter dat Mauste ziek te bed lag. De ploegbaas die met zijn aftands busje iedereen kwam oppikken wreef eerst zijn ogen uit toen hij niemand aan de deur van Maustes huis zag staan. Hij wreef zijn ogen uit om het huisnummer fatsoenlijk te kunnen lezen en zeker te zijn dat hij niet aan de verkeerde deur stond.
Toen hij naar binnen ging zag hij onmiddellijk dat Mauste niet in staat was om te gaan werken. Rillend van de koorts zat hij op zijn stoel. Toen hij aanstalten maakte om recht te staan schudde de ploegbaas zijn hoofd.
Vandaag gaat het niet lukken Mauste, zei hij.
Het moet, zei Mauste, Pjotr.
Ik zal wel een oogje in het zeil houden vandaag Mauste, maak je geen zorgen
Oké pa, oké, Pjotr oké, lachte Pjotr.
Zuchtend liet Mauste zich weer op zijn stoel zakken en keek toe hoe zijn zoon de deur achter zich sloot.
Van zodra hij buiten was keek Pjotr voortdurend schichtig heen en weer.
Als Mauste het gemerkt had zou hij nooit op die stoel zijn blijven zitten.
Brrr, koud, zei Pjotr toen hij het busje instapte.
Koud?, zei Boris die altijd als eerste werd opgepikt, zo koud is het nu ook weer niet. Vorig jaar rond deze tijd, toen was het pas koud, weet je nog chef, toen hebben we een weekje weerverlet gehad. Was dat niet rond deze tijd?
Toen er rond de middag op de venster geklopt werd stond Mauste als een weerlicht aan zijn deur.
De ploegbaas en Boris droegen Pjotr naar binnen en legden hem op de versleten sofa.
Mauste kon zijn ogen niet geloven. Hij herkende zijn zoon nauwelijks. Er kleefden stukken ijs in zijn wenkbrauwen en zijn haren. Zijn huid was volledig wit met hier en daar rode en zelfs blauwe plekken. Hij had blaren op zijn handen.
Mauste keek naar Boris en de ploegbaas, zijn ogen schoten vuur.
Ik weet echt niet wat in die zoon van je is gevaren Mauste, echt niet. Hij wou zijn jas niet aan, hij werd bijna hysterisch toen Boris zijn muts op zijn hoofd probeerde te zetten. En zo maar werken. Uiteindelijk bleef er een stuk betonijzer aan zijn handen plakken en toen wou hij nog niet van stoppen weten. We hebben hem met zijn drieën in het busje moeten steken., zei de ploegbaas.
Mauste keek weer naar zijn reutelende zoon.
Ik ik denk dat hij iets wil zeggen Mauste, zei Boris die achterwaarts naar de deur was geschuifeld maar nu toch weer schoorvoetend wat dichterbij kwam.
Mauste legde zijn oor aan de mond van Pjotr.
Toen hij weer rechtstond biggelden er tranen op zijn wang.
Wat heeft hij gezegd?, vroeg Boris.
Mauste schudde zijn berenkop vervaarlijk heen en weer.
Friskes vandaag pa.
Ik ben er zeker van dat Mauste schrander genoeg is om een parabel te begrijpen. Maar omdat het vooruitzicht van een verkrachting door één of andere Störig mij niet aanlokkelijk lijkt geef ik het voor alle veiligheid toch maar mee: van waar de idée fixe dat een relatieve moraal geen verplichtingen zou kunnen opleggen?
P.S. als uitsmijter nog een retorische truc:
Als ik zeg dat het relatief gevaarlijk is om mij een klap in het gezicht te geven, ga je het dan laten?
Hier en daar iets herlezen wat ik de afgelopen dagen schreef. Er staan fouten in. Schrijffouten, dit of dat had ik beter zus of zo geformuleerd, zelfs denkfouten. Vooral bij dat laatste breekt het angstzweet me dan uit. Moeilijk om daar aan te wennen. Maar ach, ik maak toch vorderingen. Waar is de dag dat ik gewoon terug van mijn werk naar huis kwam om mijn blog uit de ether te halen. Echt gebeurd. Ik heb vrede met de fouten.
Anderzijds is dat schrijven een mooie uitlaatklep. Mijn brein is een windmolen, een windmolen die graan maalt. Mijn brein blijft maar malen en malen. Bijna continu, de dagen dat het windstil is zijn zeldzaam. Soms is er ook een beetje te veel wind om goed te zijn. Zoals de afgelopen dagen. Het zit er in en het moet er uit. Verstand op nul (!) en schrijven maar. Anders blijft het hierboven maar malen en malen. Dat is niet goed, dan zit ik aan tafel en worden er ganse gesprekken gevoerd waar ik niets van gehoord heb. Altijd goed voor de nodige hilariteit, maar toch ook een beetje wrang. Het is altijd zo geweest, ook toen ik niet schreef, ook de maand dat ik stopte met schrijven was er geen beterschap. Mijn brein maalt en maalt. Is het u al overkomen dat u iets gaat halen en eens ter plaatse weet u bij God niet meer wat u daar kwam doen? Ik hoop het van ganser harte. Omdat het mij voortdurend gebeurt.
De vraag van Walter Pauli is nog lang blijven hangen op de molensteen. Een harde halm. De vraag is intrigerend. Waarom is de problematiek van de gelijkhebberij plots zo acuut? Waarom is er 2500 jaar lang niet echt een noemenswaardig probleem geweest?
Een hypothese. De democratisering van het onderwijs. Het ontwikkelen van een conclusie is eeuwen het privilege van een elite geweest. De conclusie was dan wel nooit 100 % sluitend, maar de overgrote meerderheid was nooit in staat om de zwakte in de redenering bloot te leggen. Vandaag de dag is de overgrote meerderheid wel in staat om een evenwaardige conclusie tot ontwikkeling te brengen. Bij ons werkt er iemand en telkens hij zijn mening geeft besluit hij met: zo is het en niet anders.
Wat kan je dan zeggen? Het is zoals de nul die tegen alle andere getallen zegt: "Maar Archimedes is helemaal niet sneller dommerds."
Dat is waar. Dat hebben we aangetoond. De premisse "Archimedes is niet sneller dan de schildpad" is een juiste premisse. Maar het is ook een volstrekt nutteloze premisse. Premisses waar een negatie in zit zijn volstrekt onbruikbaar als premisse, daar kan je nooit mee tot een conclusie komen. Als één niet twee is, dan.... Dan wat?
Even naar buiten. Altijd een risico deze tijd van het jaar. De wind weet u wel. Enerzijds wordt alles eens fatsoenlijk weggeblazen, maar anderzijds is er de kans dat die wieken op volle toeren beginnen draaien. Zo heb ik ooit een fietstocht gemaakt en toen ik terug thuis kwam kon ik amper vertellen welke route ik genomen had. Maar tijdens die fietstocht was wel Kris De Coster in mijn hoofd gekropen. Echt gebeurd. Straffer nog, daar zijn geen ooggetuigen van. Het zal je maar overkomen, terwijl je fietst kruipt er gewoon een ganse mens in je hoofd en niemand die daar iets van gezien heeft.
Zeno van Elea (Zeno van Citium was de stichter van het stoïcisme), een leerling van Parmenides een een slimme jongeman, was briljant in het verzinnen van paradoxen die de mensen nog altijd voor raadsels stellen. Eén daarvan is het verhaal van Achilles en de schildpad, die een hardloopwedstrijd aangaan. Omdat Achilles 10 keer zo snel rent als de schildpad, geeft hij hem een voorsprong van een kilometer. Zodra Achilles het uitgangspunt van de schildpad heeft bereikt, aldus Zeno, heeft de laatste weer 1/10 km afgelegd; als hij op dat punt is aangekomen, is de schildpad weer 1/100 km verder, ad infinitum. Achilles kan de schildpad nooit inhalen omdat hij op elk moment dat hij de afstand tussen hen heeft afgelegd, de laatste steeds 1/10 deel van die diezelfde afstand heeft afgelegd; 1/1000 km, 1/10.000 km, enzovoort. Alleen in het oneindige kan Achilles de schildpad inhalen.
Wacht even, zult u zeggen, dat is onzin, want Achilles haalt de schildpad wel degelijk in.
Maar dan mist u de clou van het verhaal. Want het gaat er helemaal niet om u ervan te overtuigen dat Achilles de schildpad nooit kan inhalen. Dat dat gebeurt, weet u net zo goed als Zeno. De clou is dat een onberispelijke logische redenering leidt tot een foute conclusie. En wat hebben we daarop te zeggen?
Als het mogelijk blijkt uit te gaan van juiste premissen en na een aantal logische stappen uit te komen bij een apert onjuiste conclusie, vormt dat een bedreiging voor al onze redeneringen over de wereld. De paradoxen van Zeno brengen iedereen altijd in grote verlegenheid. Er zit een fout in de logica, zegt men meestal. Maar niemand heeft ooit precies kunnen aantonen, waar die fout zit.
Een bekend filosoof uit de twintigste eeuw, Gilbert Ryle, schreef over de parabel van Achilles en de schildpad: Er zijn goede redenen haar te beschouwen als het schoolvoorbeeld van een filosofisch raadsel.
Misschien wordt ze ooit nog eens opgelost, zoals onlangs iemand het probleem van de laatste stelling van Fermat heeft opgelost. (B)
Bent u een beetje mee met dit blog?
Waarschijnlijk worden we door Parmenides en de zijnen op hoongelach onthaald, maar voor de vrienden van Heraclitus is dit toch een piece of cake.
De snelheid van de schildpad wordt niet bepaald. 1 km/uur? 2 km/uur? 3 km/uur?4 km/uur?5 km/uur? Een oneindig aantal mogelijkheden voor de snelheid van de schildpad. Dat maakt niet uit, want Archimedes is altijd tien keer sneller.
Altijd?
Van het oneindig aantal mogelijkheden is Archimedes altijd sneller, behalve één mogelijkheid. Als de snelheid van de schildpad 0 km/uur is, dan is Archimedes NIET sneller.
Er zit een fout in de logica. t Zal niet kunnen!
Juiste premisse? Ja, tarara.
Belangrijker dan de oplossing van dit raadsel is de vraag waarom niemand de oplossing ziet of wil zien.
Omdat de oplossing het ongelijk van Parmenides bewijst.
Volgt u even mee.
Wanneer kunnen we stellen dat Archimedes intrinsiek sneller is dan de schildpad?
Als hij in een oneindig aantal mogelijkheden sneller is dan de schildpad, als Archimedes in ALLE mogelijke scenarios sneller is.
Bij eenvoudige controle blijkt dat Archimedes in een oneindig aantal mogelijkheden -1 sneller is.
Consequentie: Archimedes is niet intrinsiek sneller dan de schildpad.
Case closed
Zo fier als een gieter overlopen we nog even onze argumentatie.
Wanneer kunnen we stellen dat iets intrinsiek beter is dan iets anders.
Als dat ene in een oneindig aantal mogelijkheden beter is dan dat andere, als dat ene in ALLE mogelijke scenarios beter is dan het andere.
Maar een oneindig aantal mogelijkheden, dat is wel erg veel hoor.
Een oneindig aantal mogelijkheden, kunnen wij dat wel vatten met onze rationaliteit?
Bij nader inzien is dat toch wel een beetje een probleem, een beetje een groot probleem.
In het verhaaltje van Zeno is er een probleem. Met een juiste premisse komen we tot een foute conclusie. Dat is wel degelijk een probleem, want dat vormt een bedreiging voor al onze redeneringen over de wereld. Het voordeel van dit scenario is dat we deze apert onjuiste conclusie met een beetje goede wil kunnen verantwoorden als collateral damage.
De oplossing die we formuleren is niet zo maar een probleem, dat is een regelrechte ramp. In dat scenario is het onvermijdelijke besluit: we hebben geen juiste premissen tot onze beschikking. Dus kunnen we in de toekomst ook geen enkele conclusie meer produceren.
Of hoe we al 2500 jaar over hetzelfde filosofisch raadsel onze hersenen breken.
Twijfel aan de principes waar we gewoonlijk van uitgaan.
Dat zijn de eerste zoete zinnen van Het verhaal van de filosofie.
In de tweede alinea is het zoete er al van af.
een filosofische redenering bevat haar eigen geloofsbrieven in de vorm van rationele argumenten.
op de belangrijkste vragen vinden we misschien nooit een antwoord. Omdat we dat van tevoren niet weten, zullen we elk interessant probleem aanpakken. Als we dan al doende merken dat een probleem waarschijnlijk onoplosbaar is, moeten we dat op een of andere manier verantwoorden. Voor een dergelijke conclusie, zoals voor alle filosofische conclusies, moeten we namelijk goede redenen hebben. We aanvaarden die conclusie niet zomaar, op intuïtie, maar we willen weten waarom ze juist is. Rationaliteit is een van de keurmerken van de filosofie
Alles, maar dan ook alles ademt Parmenides uit. De leer van Parmenides is doorgedrongen tot in de diepste poriën van ons denken.
Twijfel aan de principes waar we gewoonlijk van uitgaan is beperkt tot twijfel aan de principes waar we gewoonlijk van uitgaan behalve het uitgangsprincipe van Parmenides.
2500 jaar westers denken is vanaf dag twee geconditioneerd door Parmenides, de slimste mens van de wereld.
Het is een dictatuur.
Op zich is er niets mis met een dictatuur. Op zich is een dictatuur niet intrinsiek slecht. Dat zou een ontkenning zijn van ons eigen uitgangspunt. Als een meerderheid kiest voor een dictatuur, het zij zo. Het is niet direct mijn ding, maar ja, wie ben ik.
Edoch, edoch. Elke drie of vier of vijf jaar wil ik dat toch eens herhalen.
Het probleem met een dictatuur is precies dat die mogelijkheid over het algemeen wordt gesupprimeerd. En dat deugt niet.
Panta rhei.
Alles stroomt.
Niets is voor eeuwig.
Parmenides was de ideale aangever.
Socrates was de man met het killerinstinct. De doelpuntenmaker.
De huidige malaise in onze samenleving is niet de schuld van de politiek, het is niet de schuld van de media, het is niet de schuld van de nieuwe burgerij.
Het is de schuld van Socrates. Handige zondebok bovendien, de man is toch dood.
Steek het maar op Amedee.
Amedee was de voornaam van Socrates. Dat is jaren, wat zeg ik, dat is eeuwen een goed bewaard geheim gebleven, maar nu komt het eindelijk uit. Amedee was de voornaam van Socrates. Daar was hij zelf een beetje gegeneerd over. Net goed.
Socrates was de grondlegger van de ethiek; Hij introduceerde ook de methode van de voortdurende ondervraging om de waarheid te bereiken. (B)
Socrates stelde communicatie centraal. Men vond hem altijd ergens op de agora omringd door een groepje toegewijde luisteraars, met daartussen ook enkele achterdochtigen of zelfs afluisteraars. Hij toetste zijn denkbeelden voortdurend in zogeheten 'dialectische' of socratische gesprekken met allerlei mensen, en perste als het ware hun kennis uit hen, om die vervolgens op waarheids- en houdbaarheidsgehalte te onderzoeken en zo nodig te verwerpen. Men noemde deze verwerping aporia, van het Griekse aporein: zich geen uitweg meer weten). Hij vergeleek zijn werkwijze ook met die van een horzel, die een traag paard (Athene) probeerde wakker te houden, en dat leverde hem onvermijdelijk vijanden op. Niet iedereen kon deze methode van onderzoek (elenchus) immers waarderen. Onderwerpen voor deze dialogen waren meestal deugden als rechtvaardigheid, zelfbeheersing, vroomheid, dapperheid en wijsheid. Door beredeneerd onderzoek van ieders kennis van toepassingen zocht Socrates naar algemeen geldende waarheden en principes voor het menselijk doen en laten, essenties. Hij was ervan overtuigd dat het mogelijk was door inzicht en kennis de deugd te vinden en vond dat iedereen de deugd kan aanleren, zijnde een zaak van het intellect.
Het is allemaal de schuld van Socrates.
Steek het maar op Amedee.
De waarheid bestaat.
Ik toon aan dat jij geen gelijk hebt.
Als jij geen gelijk hebt heb ik gelijk.
Dat is Socrates in een notedop.
Hij placht te zeggen dat hij geen inhoudelijke leer te bieden had en alleen vragen kon stellen. De werkelijkheid was echter anders.
Dat zeg ik niet, dat zegt professor Bryan Magee.
Socrates was ook de eerste hinkelende mens.
De waarheid bestaat, maar als de grond een beetje te heet werd onder zijn voeten, dan zei hij:
"Panta rhei."
Op dit eigenste ogenblik komt mijn jongste zoon met een beteuterd gezicht vragen of ik nog niets heb klaargemaakt om te eten.
Neen jongen, moet ik eerlijk bekennen, dat is de schuld van Socrates.
"Hier komt ooit een citaat van één of andere nitwit." Johan.
STATUTEN
0)NAAM: nullen club 1)LIJFLIED: Volver (terugkeren)
2)MASCOTTE: Ventje Tutlatee 3)GROET: het "ok" teken dat duikers tegen mekaar maken (symboliseert de nul) 4)LIDMAATSCHAP: iedereen die dit blog meer dan één keer bezoekt wordt automatisch lid. 5) ERE - LIDMAATSCHAP: volgens redelijke subjectieve normen. 6) ERE - LEDEN: Theo Vloebergh Joss Stone Manu Van Hecke Muriel Barbery
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"De schoonheid der dingen bestaat in de geest van wie ze beschouwt" DAVID HUME
"De rede is de slaaf van de hartstochten" DAVID HUME
"Er zijn geen feiten, alleen interpretaties" FRIEDRICH NIETZSCHE
"Je kunt een probleem niet oplossen vanuit hetzelfde soort denken dat tot het probleem heeft geleid" ALBERT EINSTEIN
"De werkelijkheid is slechts een illusie, maar wel een heel hardnekkige" ALBERT EINSTEIN
Bon, waarvan hebben we het deze week weer op de zenuwen gekregen?
Jury’s van televisieprogramma’s, laten we daarmee beginnen. Volgt u ze, al die uitzendingen waarin dans-, zang-, schaats- of keukenkwaliteiten van al dan niet bekende Vlamingen worden getest? We mogen hopen van niet, maar helemaal kunnen ze u niet ontgaan zijn. Claudio en Gaëlle zijn een koppel – of beter gezegd: waren een koppel – waar ook onze kwaliteitskranten geen nadere toelichting meer bij verstrekken. Claudio en Gaëlle, de kwaliteitslezer wordt verondersteld te weten over wie het dan gaat. Zoals bij Nicole en Hugo, Wendy en Frans, of Miet en Wilfried.
In zowat al die programma’s is er een jury van soi-disant deskundigen die oordeelt over de deelnemers. De meesten van hen vinden al vlug dat zij belangrijker zijn dan de kandidaten. En erger: gaan zich daarnaar gedragen.
Welnu, hier ons voorstel. Al die aanstellers van juryleden in een bus van Pam Vermeulen en afvoeren naar een afgelegen loods of schuur. Daar netjes op een rij opstellen, wijl tegenover hen, ook netjes op een rij, de beledigde of vernederde kandidaten al hebben plaatsgenomen. Aan elk der leden van deze tweede rij nu een geladen machinegeweer ter hand stellen. En een mand vol reservemunitie. Daarna het teken geven: ‘Tien minuten, vanaf… nu!’ En dan schieten maar. Het zal gauw gedaan zijn met Peter Goossens en Davy Brocatus. Of met dat madammeke met haar visveilingstem uit Mijn restaurant.
Wat heeft ons, en u ongetwijfeld ook, nog meer geërgerd? Opiniepagina’s in kwaliteitskranten. Dat is dus echt dé gesel van de hedendaagse journalistiek. In overweging nemende dat opiniepagina’s er een rechtstreeks gevolg van zijn, wat valt er dan nog aan te voeren ter verdediging van de vrijheid van meningsuiting? Ja, het is de enige manier waarop Dirk Verhofstadt, onder zijn nom de plume van zijn broer Joenk of van Mathias De Clercq, iets terugdoet voor het vele belastinggeld dat hij in zijn nutteloze carrière weddegewijs heeft binnengerijfd. Nooit iemand ontmoet die kon uitleggen wat Dirk Verhofstadt eigenlijk uitricht, behalve op uw en mijn kosten boekjes zitten lezen.
Maar dit is vanzelfsprekend geen vergoelijking voor het oeverloze geëmmer en geëtter en gezeur en gezeik dat allerlei zichzelf interessant wanende personen dagelijks via vrije tribunes in de krant kwakken. Eén bladzijde is daarbij al lang niet meer genoeg, twee of drie, in het weekend negen. En o wee als Pier Pol op de korrel heeft genomen. Dan staat er de volgende dag op dezelfde plaats geheid de reactie van Pol op Pier, in een even oeverloze stroom van hoogdravende woorden.
Was het hiermee afgelopen, een mens zou de schouders kunnen ophalen, maar nee: de dag nadien is Pier er weer. Pol heeft niet gelezen wat er stond! Pol maakt eerst een karikatuur van de woorden van Pier, of van Pier zelf, en neemt dan de karikatuur op de korrel, een eeuwenoude truc uit het sofisme. Pas op: soms durft Pol dan nog een tweede keer te reageren. Pier heeft ook niet gelezen wat er stond… Als dan eindelijk, ein-de-lijk, zowel Pier als Pol als de eindredacteurs van deze kletspagina’s het welletjes vinden, is daar Kristien Hemmerechts. Of Cas Vander Taelen. Of meester Van Steenbrugge. Gevolgd door een eindeloze stoet gesubsidieerde universiteitsprofessoren. Leve de vakschool.
En dat heeft dan met zijn allen de hoogmoed te beweren dat zij ‘het maatschappelijk debat’ voeren. Wel, indien dat zo is: weg met het maatschappelijk debat. Al die vrijetribunespelers in een doodlopende steeg samendrijven en een bom erop, wedden dat de wereld nadien een betere plaats zal zijn?
Maar het allerergst zijn natuurlijk de columnisten, van wie er helaas ook steeds meer en meer zijn. Een plaag. Niemand bedenkt nog een krant of een tijdschrift, of er moeten zes columns in. Liefst zeven. Jezus, wat een ellendige troep nitwits. Uitroeien!
Koen Meulenaere
Heeft nergens iets mee te maken. Pure filosofie dus.
Zit wat te zappen en zie op ATV een madammeke uit een jeans boetiekske in 't stad. De interviewster vraagt wat er typisch is aan de nieuwe collectie.
Het maske zegt: de zomercollectie is zeer ethisch geïnspireerd. Waw, denk ik, en spits mijn oren. Terwijl ik dat doe, of daardoor, valt mijn frank. Ze zei natuurlijk niet "ethisch". Ze zei "eighties".... Op z'n Antwerps Schoon Vlaams klinkt dat natuurlijk hetzelfde.
RIKM
"Zwijgen is een argument dat moeilijk te weerleggen is" HEINRICH BÖLL
Filosofie-vrije wetenschap bestaat niet; er is hooguit wetenschap waarvan de filosofische bagage zonder nadere inspectie aan boord wordt genomen.
DANIEL DENNETT
"A truth ceases to be true when more than one person believes in it. " OSCAR WILDE