Love yourself

Tijd. Tijd in het kwadraat. Tijd plus tijd is meer tijd.
Meer tijd vermenigvuldigd met meer tijd is teveel tijd. In dit alcoholland heb
ik tijd zat. Dan heb ik het uiteraard niet over de weekendavonden, wanneer de
tijd wel degelijk als een hogesnelheidstrein voorbij vliegt, sneller nog dan de
versnelling van ene Yannick Carrasco ( ja, ik heb tijd om veel voetbal te
kijken tegenwoordig). Ik ben tot de conclusie gekomen dat elke
uitwisselingsstudent wel eenzaam is. Niet elk uur van de dag is een �Indiana
Jones avontuur� en ik spendeer dan ook vele uren alleen op mijn kamer. Ik heb
dan eens rustig kunnen nadenken en eigenlijk is zowel het probleem als de
solutie eenvoudig te vinden. Eenzaam zijn is iets wat je alleen doet, met niemand
anders, alleen� jezelf, toch? Dus stel nu dat je met die ene persoon, namelijk
jezelf, niet goed opschiet? Elke dag ruzie, meningsverschillen, andere
interesses� Dan wordt eenzaam zijn wel erg vervelend? Maar wat als ( het nieuwe
seizoen is uit) die ene persoon, nog steeds jezelf, je beste vriend wordt? Wat
als je die ene persoon alles toevertrouwt en steeds eerlijk bent, de gebreken
accepteert en de talenten in alle bescheidenheid bewondert? Wat als je rust
vindt bij jezelf? Zelfs al voel je dat hij of zij aan het veranderen is? Bij
het leren leven met jezelf hoort acceptatie en liefde. Ik ben in bepaalde mate
meer van mezelf gaan houden, zonder ego�stische weerklank, zodat ik nooit meer
alleen ben, maar altijd mezelf heb.

 

Sweet lovin�

Geen zwaar geval deze paragraaf, geen diepste gevoelens,
geen uiterst moeilijk uit te leggen emoties; dit gaat over eten. Servi� is nu
niet het land van de verfijnde keuken, culinair kan je het zeker niet noemen.
Over Burek en Pecenja heeft u al wel genoeg gehoord, daar gaat het deze keer
niet over ( anders had ik het titeltje wel �Same Old Love� genoemd). Neen, ik
wil het hebben over de toetjes. Steevast na elke maaltijd (ook het ontbijt ja
en nee ik krijg dat niet binnen) staat er wel iets van zoetigheid klaar. Zelf
houd ik het bij proeven, maar de overige leden van dit apenland vallen gulzig
aan ( zelfs als ze eigenlijk geen honger hadden bij de maaltijd, lees �de
hypocrisie der Servi�rs�). Verscheidenheid is wel een term die hier van
toepassing is, van Berlijnse bollen zonder pudding en pannenkoeken met nutella,
banaan en Snickers ( dit is wel echt een toppertje, zeker eens proberen) tot
pasta met bruine suiker en bollen van zoete aardappelpuree, gevuld met pruimen,
alles komt aan bod. Voorts stel ik me er al niet meer teveel vragen bij als ik
weer ��n of ander gifgroen gekleurd taartje krijg voorgeschoteld, maar van de
chocolade blijf ik af. Het enige cacaoproduct dat ik hier eet, zijn �Jaffa
cakes�. Net nog een reuzedoos van 120 centimeter lang cadeau gekregen van m�n
gastgezin in Arandjelovac ( dat zijn vier dozen van telkens twee rijen van 20
koekjes). Als ik dat maar op krijg tegen mijn terugvlucht�

 

Een blog schrijven is soms confronterend. Het doet je even
stilstaan in deze rollercoaster van emoties. Je moet nadenken over welke zaken
je wilt delen met het thuisfront en welke zaken je liever voor jezelf houdt.
Soms is het dan ook maar ��n grote kluwen van gedachtegangen, voortgevloeid uit
de emoties van ��n specifiek moment. Meestal probeer ik goed na te denken over
wat ik neerpen, maar soms is het ook gewoon onzin van de zuiverste soort. De
belangrijkste factor die hierbij meespeelt is inspiratie. Niet alles wat ik
hier meemaak zal jullie interesseren en ik doe ook zeker niet elke dag iets noemenswaardig
genoeg om te vermelden. Ik heb mezelf wat extra tijd gegeven om deze nieuwe
post te schrijven ( u krijgt hem nog later aan, wegens de internetverbinding
die donderdag pas terug is), om m�n gedachten te rangschikken en beter te
bepalen wat het algemene thema zou zijn. Ik was er namelijk zelf niet tevreden
over de vorige keren, te ongestructureerd en te impulsief geschreven. M�n
gevoel zei me dat jullie daar wel wat beters verdienden, dus ben ik ( tussen
het uit het hoofd leren van de lyrics van Eminem en de presidentsverkiezingen
voorspellen � ik gok op Donald- door) door mijn virtuele lijst van ervaringen
gaan scrollen. Er zijn nog wel een groot aantal zaken die ik zal meedelen
tijdens de twee volgende posts, maar die zullen voornamelijk gaan over mijn
vertrek. U zult dus moeten hopen dat u ooit eens de kans krijgt het boek vol
herinneringen in mijn hoofd te mogen lezen. Al denk ik dat dit nog wel een
tijdje kan duren, zelfs voor mij lijkt het met momenten in een andere taal
geschreven te zijn�

11-11-2016, 21:40 Geschreven door Anton  
Reageren (3)

20-10-2016, 00:00 Geschreven door Anton  
Reageren (3)

Fast Car

Twee maanden, zoveel tijd had m’n gastzus nodig om de gezinswagen een enkeltje naar de schroothoop te bezorgen. Toegegeven, een echt trots strijdros heb ik er nooit in gezien, het arme ding haalde eind augustus nog moeite negentig km per uur. Indien het gaspedaal daarna nog verder werd ingeduwd, maakte de motor een nogal sputterend en tegendraads geluid. ( Een mop die alleen bedoeld is voor meyne zuster Marija: het geluid kan je nog het best vergelijken met een ‘spetterpoep’.)
Bij dit verhaal moet uiteraard een belangrijke kanttekening gemaakt worden: zelfs het beste jumpingpaard springt niet over een hindernis zonder goede jockey. Alle begrip natuurlijk voor iemand die net leert rijden, maar bij haar heb ik soms doodsangsten uitgestaan. Het liefst van al wandel ik naar school (zelfs als het regent, want ik vind dat ECHT niet erg) en boven wandeltempo rijden vertrouw ik het hele zaakje sowieso niet.
Veel langer zou de vierwieler het toch niet hebben uitgehouden met haar. Een kapotte zijspiegel, krassen tot 30cm lang en twee gebroken achterlichten. Een mens zou voor minder op pensioen gaan.

Hymn for the weekend

Een vreemd gevoel bekroop me een tweetal weken geleden. De vakantiesfeer had plaats geruimd voor het normale leven van een Serviër. Nu de taal begint te wennen en niet elke zandkorrel meer speciaal voor me is, slaagt het syndroom der verveling wel eens toe. Zeker nu mijn enige overgebleven zus de godganse dag moet studeren en stilte daarbij een noodzaak blijkt. Gelukkige is mijn redding nooit meer dan vijf dagen van me verwijderd, heilig zijn de weekends. Vrijdag blijkt een uitgelezen kans om te gaan gamen met Matija, Marko en Sarac, zaterdag is dan weer geschikt voor een vriendschappelijke voetbalinterland België-Servië. Lang uitrusten is iets wat ik dan weer voor zondag bewaar, zaterdagavond heb ik het te druk met op café gaan met de volledige klas. Een apart verschijnsel, een stamkroeg voor een school, maar daar echt om malen doe ik niet.
De lunch op zondag zou ik eerder vergelijken met een terroristische aanslag op mijn vetgehalte. Soep als voorgerecht is nog gezond en goed voor de lijn. Maar vervolgens zelf gevangen vis in een botersaus (lees: boter), of zelf geschoten hertenvlees met wel hele vette patatjes (die frietjes moeten voorstellen), dat begint door te wegen. Pannenkoeken gevuld met een soort chocoladesaus of Servische Berlijnse bollen zijn dan vaak ook de vetdruppel(s) die de emmer doen overlopen. Een uurtje dutten erna, ik heb geleerd het te appreciëren. Dat wordt moeilijk om af te kicken eenmaal in België terug…

Allemaal in da house

Vakantie tijdens vakantie? Ach, waarom ook niet! Een driedaagse naar de heuvels van Arandjelovac en eindelijk de andere AFS studenten nog eens terugzien, laat maar komen! Het overtrof mijn stoutste dromen, enkele van de beste dagen van m’n leven. Continu omgeven door mensen die in dezelfde situatie zitten als jezelf, geen zorgen, genieten met een G. Er is dan wel geen Franse student onder ons, dat weekend waren we allemaal Bourgondiërs. Ervaringen werden uitgewisseld, avonturen zowel gedeeld als beleefd, drank vloeide rijkelijk tijdens onze uitgangsnachten ( al hield ik het wel een pak rustiger dan de meesten) en vriendschapsbanden werden gesmeed.
Wat echter het meest opvallend bleek, was het gastgezin waarbij ik tijdelijk verbleef. De gelijkenissen waren treffend met thuis: gescheiden ouders, zoon van 15 ( volwassen karakter, een stille denker), dochter van 13 ( speels, altijd opgewekt), zowel mama als papa waar ik op korte tijd een band mee kreeg. Een familie waar warmte een centrale rol speelt ( en dan doel ik niet op de centrale verwarming, want die was stuk). Een bezoekje aan de plaatselijke pecenjara ( restaurant voor geroosterd varkensvlees, heerlijk), gevolgd door een gezellige babbel op de top van de heuvel. Koffietje drinken in het midden van de bossen, met uitzicht op Arandjelovac by night: herinneringen voor het leven. De gesprekken werden al snel diepgaander, zonder dat het enig moment stroef liep. De afspraak om nog eens een weekend terug te komen werd dan ook snel beklonken. Kortom een gezinnetje naar m’n hart, dit ruikt naar thuis…

10-10-2016, 00:00 Geschreven door Anton  
Reageren (2)

Quand c'est

Dit stuk gaat over de hypocrisie van de Serviërs.  Zo mocht ik de eerste twee weken 's morgens niet douchen, omdat het te koud was buiten.  Ik zou er sinusproblemen door oplopen, zeiden ze.  Toen ik eenmaal doorhad dat sommigen zich al wasten voor ik wakker werd, heb ik dat advies naast me neergelegd.  Daarbij komt nog dat ik acht uren wiskunde in de week volg.  Sinusproblemen zal ik dus wel niet snel krijgen.

Een ander heikel punt is de vluchtelingenpolitiek.  Voor hen is het normaal dat ze geen vluchtelingen binnenlaten.  Al vinden ze het wel schandalig dat bijvoorbeeld België (ik noem nu maar een willekeurig land) een tekort aan opvangcentra heeft.  Argumentatie volgt al snel.  "Iedereen heeft toch recht op water en onderdak?"  Een vraag die tot nadenken stemt...

Tot slot nog twee momenten van de afgelopen week, die me lichtjes verbaasden.  Het eerste gaat over een bezoek aan het kerkhof ter nagedachtenis van een overleden nonkel.  Erg tragisch, 57 jaar, longkanker. Choquerend feitje: ze plantten een brandende sigaret in de aarde voor zijn graf.  "Hij hield zo van roken."  Het thema van de tweede gebeurtenis is hetzelfde.  Ik mag namelijk een flesje water dat ik gekocht heb, niet bijvullen.  Dit zou de kans op kanker aanzienlijk vergroten.  Is getekend, Jana Stojanovic, de grootste roker van het gezin.

Where are U now

Het gezin wordt afgeslankt.  Niet letterlijk, ik krijg nog steeds genoeg eten voor twee.  Wel vertrekt de oudste zus volgende week naar Belgrado om te gaan studeren aan de universiteit voor politieke wetenschappen.  Alles en iedereen lijkt hier plots vreselijk gestrest te zijn.  Familie en vrienden die nog een 'laatste' keer Majda willen zien en op bezoek komen.  Een drukke bende, dat verzeker ik u.  Zelf blijf ik dan liever op mijn kamer.  Ik heb genoeg voorhanden: het sudokuboek ligt nooit ver weg, net zoals de eindeloze lijst van Servische woorden.  Daarbij komt nog dat ik mijzelf ook klaarmaak voor vertrek.  Van donderdag tot zondag zal ik namelijk in een ander gastgezin verblijven, een tripje voor AFS, in het kader van IDD (International Dialogue Day).

Christine

Opgepast.  Dit is een inhoudsloze alinea.  Het gaat over mijn onvermogen de namen van leerlingen uit mijn klas te onthouden.  Drie jongensnamen - Jovan, Matija en Urosh - dat gaat nog net.  Bij de meisjes is het moeilijker.  Tanja, de enige (natuurlijke) blondine van de klas en Dragana (lang, krullend haar)  zijn nog herkenbaar.  De rest haal ik consequent door elkaar.  Gelukkig is er geen giscorrectie aanwezig en vinden ze het niet erg dat ik ze allemaal Christina noem.  Echt vaak zit ik er echter niet naast aangezien vier meisjes Christina/Hristina heten.

Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten.  Ik word nu Brisel genoemd, het equivalent van Brussel, zeg maar.

25-09-2016, 18:52 Geschreven door Anton  
Reageren (3)

Ave Césaria

In een stadje waar het bruist van mysterieuze culturen is het met momenten bijzonder aangenaam vertoeven. Eentonigheid is minder aanwezig dan in het eigen Belgenlandje. Racisme zo goed als onbestaande. Tussen deze gezellige mengelmoes van Europese, Joegoslavische en Turkse invloeden zit er ook een vleugje Grieks Romeins verleden. Onze speelplaats is - op een nogal brutale wijze – volledig opengebroken, aangezien er resten van een Griekse begraafplaats werden ontdekt. De schadevergoeding die de school hiervoor heeft ontvangen, werd besteed aan het plaatsen van dubbel glas in de klaslokalen. Uiteindelijk kreeg dit idee een ietwat andere gedaante. De oude ramen vervangen bleek toch wat te prijzig, een nieuw raam ervoor zetten echter, kon wel bekostigd worden. Niemand zal nog vragen of het raam open mag, meervoudsvorm is hier wel z’n plaats.
Voorts is die extra beweging geen overbodige luxe voor mij. Ik word volgepropt met typisch Grieks en speciaal Turks bereid eten. Pizza met een hotdog in de korst, een keer proberen akkoord, maar ’s ochtends? Ik probeer mijn maaltijden te beperken tot 2 per dag ( de portie calorieën zou me waarschijnlijk wel drie dagen op de been houden), al is dat makkelijker gezegd dan gedaan met een overbezorgde grootmoeder. Zitten en eten!
Sedi i jedi, ’t is alsof Julius het zelf gezegd heeft…

Hotter than hell

Onlangs las ik in de krant dat de temperaturen in België hoger lagen dan die in Portugal. Wel nu, het kwik in Servië stijgt met momenten toch ook aardig. Dinsdag nog, haalden we hier de magische kaap van 40° Celsius in het zonnetje, lekker weertje toch? Combineer dat met een klaslokaal dat tegelijkertijd dienst doet als oven ( dubbel glas weet u wel) en u weet hoe laat het is. Misschien kan iemand het aan Donald vertellen, niet Brussel, wel Cacak is hellhole.
Een groot voordeel ten opzichte van België is dat het hier ’s nachts wel degelijk afkoelt. Rond zonsondergang steekt er een aangename bries op die zachtere temperaturen met zich meebrengt. Mijn trui vergeten doe ik dus best niet, ik zou een longontsteking kunnen opdoen van de plotse temperatuurschommelingen. Laat het een wijze raad wezen voor Hillary.

I can’t say no!

“Ja” is een belangrijk woordje voor mij. Nee zeggen kan niet, mag niet. Ja, ik ga graag mee op café met jullie. Ja, ik eet mee met jullie pizza of burek als ontbijt. Ja, natuurlijk vind ik het eten heerlijk grootmoeder. Of ik meer wil…euhm…( te laat, het onheil geschiedde). Ja, ik wil mee basketballen ( volledig ingemaakt).
De enige “ja” waar ik misschien toch wat spijt van heb, werd gisteren uitgesproken. Echt veel zin in het volksdansen heb ik nu toch niet meer…
Het doet me allemaal wat denken aan het tv-programma van Jan Van Looveren. Al bij al moet ik toegeven dat het leven er een stukje interessanter gaat uitzien als je niks weigert. Beetje bij beetje wen ik meer aan het ritme van het Servische leven. Naar school begeleid worden door de stem van “Mimi Merzedes” of op de beats van “Wiz Khalifa” de les biologie doorkomen. Zelfs de oude folklore volksliederen over het oude en geliefde Joegoslavië, komen met momenten aan bod. Ach, het hoort er allemaal bij.

16-09-2016, 11:44 Geschreven door Anton  
Reageren (1)

Afscheid nemen bestaat niet

Een afscheid op de luchthaven is niet aangenaam. Het moet snel gebeuren en tijd voor sentimenteel gedoe is al zeker niet aan de orde. Dat is de reden waarom ik een week eerder al begon met dag te zeggen aan de kleine dingen. In mijn hoofd was ik de ochtend van 26 augustus al weg uit België. Toch raakte het me harder dan verwacht, een laatste keer in drie maand tijd doorheen je eigen kamer wandelen doet heel raar. Op de luchthaven was dat anders, de adrenaline en opwinding nemen het overwicht dan. Voor de achterblijvers heerst er een heel ander gevoel, meer een leegte. Dat gevoel kwam bij mij pas enkele uren later. Zeker toen het vliegtuig wegens een panne met een tweetal uur vertraging aankwam, waardoor ik het eerste contact met de andere uitwisselingsstudenten miste. Gelukkig is het morgen altijd beter. 27 augustus kon het avontuur eindelijk beginnen!

My house

Een Servisch gastgezin. Vooroordelen? Wel, misschien een paar. Geheel onterecht natuurlijk.
Sommige zaken zijn bepaald door het aantal nullen op een bankrekening. Check. Een robuuste villa bovenop het gerieflijke appartementje deed dit al vermoeden. Een veel belangrijker aspect voor een uitwisselingsstudent zijn echter de zaken die men niet kan kopen. Interesse in andere culturen, gebrek aan verlegenheid, de wil om me overal mee naar toe te nemen,…
Een band opbouwen met de familie bleek tot mijn grote verrassing van een leien dakje te lopen. Een week ver en ik hoor de jongste al meermaals in een Servisch getint ruzietje roepen: “On je moj brat!” Vrij vertaald, hij is mijn broer, niet de uwe. Daarnaast is de vader wel van plan ieder weekend iets te doen met mij, voorts is hij niet veel thuis. Niet dat ik het hem kwalijk zal nemen, met een vrouw die in het leger zit, moet hij elke dag weer het onderspit delven. Voeg daarbij een dochter van 19, die volledig geobsedeerd is door politiek en Italië, en het plaatje klopt volledig.
Kortom, meet the Stojanivickes, een typisch Servisch gezinnetje vol pit en jonge ‘goesting’!

Lune Lune

Dat dit nieuwe taaltje leren moeilijk zou worden, had ik al wel snel door. 7 naamvallen, strikt gebruikt, vormen een dodelijke cocktail met de vreselijk op elkaar gelijkende tsje/dje/ch/… klanken. Deze cocktail gecombineerd met een toetje van Azbuka garandeert totale vermoeidheid aan het einde van elke dag. Om nog maar te zwijgen van de enorme snelheid waarmee deze vreemde woorden dienen uitgesproken te worden.
Ten einde raad zoek je na slechts een paar dagen al een uitweg. Muziek helpt uitstekend in mijn geval. Gelukkig voor mij valt dit dan ook nog eens perfect te combineren met mijn dagelijkse lessen Servisch. Enkele oude volksliederen, waarom niet?
Lune Lune Lune, da sredimo racune.

Money Money Money

Groot voordeel aan Servië? De munt is niets waard. Voor een enkele euro ontvang je al snel 120 dinar. Alles hangt natuurlijk af van de prijzen, maar ook daar is er geen vuiltje aan de lucht. Een broodje en glaasje melk als ontbijt, meer dan 25 dinar heb ik er nog niet voor betaald. Een koffietje na school in een van de talrijke cafeetjes? Voor 40 dinar krijg je er nog wat ratluk bij.
Al is er nog niet veel geld uit m’n buidel verdwenen, de jongens en meisjes van klas zijn maar wat blij om me een keer te trakteren. Ach, als ze er echt op staan ( vette knipoog). En daarbij, ze zullen wel eens iets terug krijgen.

11-09-2016, 00:00 Geschreven door Anton  
Reageren (3)