Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Anne's Verhalenwereld
Susan en co
02-02-2016
Welkom iedereen
Dit is de blog van een veertienjarige die een verhaal(boek) aan het schrijven is.
Ik wil dit verhaal graag met iedereen delen die van lezen en/of fantasie houd. En met de rest ook wel. Ik deel mijn verhaal op één voorwaarde; jullie moeten eerlijk je mening geven en me zeggen wat ik kan verbeteren.
Waarschuwing: dit is zo gezegd de 'kladversie' en staat vol met gramatica fouten. Daar werk ik nog aan. Voor wie nu al geen zin meer heeft of niet van engelen, elfen en magie houd, wacht noch. Je mist iets. En de anderen wens ik veel plezier met lezen.
Elke keer als ik weer een deel heb van het verhaal post ik het even.
Tijdens de les voelde Susan de hele tijd dat Ander zich aan het verplaatsen was. Van noord naar west naar noordoost enzoverder. Het leek alsof hij niet stilbleef en Susan voelde het allemaal door haar ring. Ze merkte ook op dat Lilly haar uit haar ooghoeken steeds aankeek.
Ander reisde met behulp van magie van het ene naar het andere land en daar van het ene naar het andere bos. En steeds weer openiew blies hij in zijn magische elfenhoorn. Na een tijdje hoorde hij uit de ferte hoe enkele horens hem antwoorden. Hij moest tegen de avond in meer dan 50 landen met grote bossen geweest zijn. Hij had nadat Susan hem over de situatie in het observatorium verteld had, besloten om een elfenvergadering bijeen te roepen. Dat mag alleen als het uiterst dringend is. En dit begon serieus te worden vond Ander. Hij hoopt alleen dat ze zouden luisteren, tenslotte was hij de jongste en onervarenste elf. En hij hoopt ook vurig dat ze Susan zullen accepteren. Hij bleef even staan om in zijn hoorn te blazen, wachtte tot hij een antwoord hoorde en opende toen een portaal voor het volgende land.
Susan werd wakker door Kenji die met zijn poot in haar buik porde.
Kenji:âKomaan wakker worden. Je moet de vloek verbreken. Het is tijd voor de talentenshow. Hup hup, Ander is al klaarâ.
Susan schoot omhoog en liep naar buiten. Ze werd vrolijk begroet door Ander:
'Goede morgen. Klaar om je vrienden terug te halen naar de werkelijkheid?'
Susan kon een grijnz niet onderdrukken:
'Jazeker goede morgen! En natuurlijk ben ik klaar. Laten we gaan'.
Hand in hand gingen ze de drukke school binnen. Overal liepen kinderen rond samen met hun ouders. Die van Susan waren er ook. Ze zwaaiden naar haar en zij zwaaide terug. Haar vader plaagde haar natuurlijk omdat ze hand in hand met Ander rondliep. Ze liepen door de lange rijen met stoelen voor de toeschouwers tot ze de plaatsen vonden die gereserveert waren voor diegenen die meededen. De jury bestond uit een oudleerling, de directeur en twee leerkrachten. De prijs voor de winnaar was een heel optreden tijdens de lesuren en twee tickets voor een concert na keuze. Er waren eigelijk niet zoveel deelnemers. Een dertigtal groepjes waren er en repeteerden nog eens hun act.
Dan was het tijd om te beginnen.
Susan en Ander waren als negende aan de beurt. Ze gingen op het podium staan em zochten met hun ogen Heidi, Ulf en Lukas.
Ze vonden hun. Ze staarden. Ze staarden met een blik die zo afwezig was als nooit tevoren.
De muziek begon en Susan en Ander begonnen te zingen. Susan zong uit heel haar hart. Ze zong zoals ze nog nooit gezongen had. Terwijl ze zongen zagen Susan en Ander haar vrienden bleek worden en zweten. Toen liepen ze naar de toiletten. Ook Lilly zag dat. Ander meende even een witte veer te zien en een heel zwak licht. Ook dat zag Lilly. Bijna was ze naar de toiletten gelopen om te zien wat er was. Maar het lied was gedaan en de drie verschenen weer. Ze wachtten aan de rand van het podium. Het viel Susan op dat hun blik veel levendiger was en ze niet wachtten om naar hun toe te gaan. Maar eerst moest ze zich het oneindige applaus van het publiek aanhoren.
Susan kwam net van school. Alles was zoals altijd. Ze had haar vrienden en goede cijfers haalde ze. Het was vrijdag. Eindelijk. Thuis had haar moeder heerlijk eten klaar, Susan liep het water in de mond en deed haar best om nog sneller te fietsen. Ze fietste daar het 'park der groene bossen'
zoals ze het noemden, de lui van het parlement. Susan had nogal een lage mening van de politiek in haar land. Hoe dan ook. Terwijl ze door het park fietste zag ze opeens een boek met lederen omslag op een bank liggen. "Hmm dat zal wel iemand verloren zijn" dacht ze. Waarom wist ze niet maar ze stopte om het boek te bekijken. Het was raar. Ze kreeg het niet open maar er zat geen slot aan ofzo. Ze wist dat ze naar huis moets en daarom besloot ze met een beetje schuldgevoel om het boek mee te nemen en thuis rustig te bekijken. Als ze het gelezen had zou ze het wel naar een bibliotheek brengen ofzo.
Tijdens het eten dwaalden haar gedachten steeds naar het boek af. Ze had haar ouders er niets over verteld en toen ze na het eten naar boven wou en haar ouders wouden weten waarom loog ze snel:' ik heb megaveel huiswerk, daar ga ik al vast aan beginnen'.
Boven aangekomen legde ze het boek op haar bureau en bekeek het voor het eerst duidelijk. De omslag was van echt zwaar leder en er stonden twee tekens op gedrukt in het goud: twee vleugeltjes met een cirkeltje erboven en daaronder was een symbool van ineengestrengelde bladeren aan een bizare plant.
Toen merkte ze een klein gleufje in de vorm van een zevenpuntige ster, net als een van haar halskettingen op. Snel zocht Susan ze en vergeleek het gleufje met de hanger. Het was precies dezelfde vorm en precies even groot. Ineens vond Susan dat de ketting raar gloeide en bijna automatisch legde ze het hangertje in het gleufje en zoals het te verwachten was paste het perfect. En onder de verbaasde ogen van Susan opende het boek zich. Nieuwsgierig geworden nestelde ze zich in haar bed met het boek en begon te lezen. Op de eerste pagina stond vet gedrukt »GESCHREVEN DOOR COLUMBA«
Op de volgende paginas stonden tekeningen, kaarten, teksten, gedichten, rijmpjes en nog meer. Geïnteresseerd begon Susan te lezen. Ze las over twee demensies en over engelen, elfen en monsters. Ze las over magie, de kunst van het omgaan met wapens en ze las over verschillende personen. Ze las tot ze in ongeveer de helft van het boek een pagina tegenkwam met de naam:" persoonlijke aantekeningen. Door Columba."
Er stond dat ze in verwachting was van een elf. En dat er een vreselijk onheil zat te gebeuren zodat ze haar dochter moest opgeven en naar de mensen moest sturen om haar te beschermen. Dat ze het baby uit haar buik in dat van een vriendelijke mensenvrouw had getoverd. Ze schreef dat ze wou dat haar dochter later wist dat ze een driebloed was en dat ze ervan droomde dat haar dochter beschermer zou worden. En de laatste zin las Susan wel vijf keer openieuw. " Ik heb de vrouw zo gemanipuleert dat ze mijn dochter Susan gaat noemen."
Susan wist dat het absurd was om te denken dat zij dat was. Dat was tenslotte maar een fantasieboek.
Ze las nog tot haar ogen dichtvielen en ze in een diepe slaap viel. In die slaap dacht ze dat ze droomde dat ze in een soort 'burcht op wolken' wakker werd. Uiteindelijk bleek het de vestiging van de engelen te zijn. Een erg oud uitziende engel verwelkomde haar hartelijk met de woorden:'Welkom Susan. We verwachtten je al. Wij hebben veel te bespreken. En er werd veel besproken. Ze ontdekte eindelijk wie ze was: Susan, het einige driebloed in de geschiedenis van de magische wezens. Ze kreeg een leermester; Aquila de zoon van de oude engel die later ontpopt werd als Apus Major, de aanvoerder van de engelen. Voordat ze terug naar de mensenwerel ging moest ze een proef ondergaan om haar vleugels te krijgen. Maar eerst mocht ze kennismaken met enkele leerlingengelen die samen met haar gingen trainen. Ze heetten Heidi, Ulf en Lukas. Ze kwamen direct goed overeen. Het was tijd voor de proef. Aquila blinddoekte haar en leidde haar naar een windige plek. Ze haalden het doek voor haar ogen weg en ze stond op een verschrikkelijk hoge toren.Aquila versperde de uitgang en onder haar ging het bijna een kilometer naar beneden. In de lucht voor en onder haar vlogen haar nieuwe vrienden. Aquila legde haar uit:' Om je vleugels te krijgen moet je naar beneden springen.Jou zelfverdedigingssysteem zal jou beschermen. Als iets misgaat vangen wij je op. Spring maar'.
Susan dacht dat ze ging flauwvallen uit angst. De tranen sprongen in haar ogen. Maar zonder erbij na te denken sprong ze.
[21:57 29-01-2016] Anne Albertð: Susan gilde en krijste tot ze niet meer kon. En haar tranen vlogen in het rond. Maar dan zag ze uit de hoeken van haar ogen dat haar vrienden en haar leermeester direct naast haar vlogen en haar vriendelijk en bemoedigend toelachten. Dat stelde haar gerust. Ze stopte met schreeuwen en huilen en haar hart ging rustiger slaan. Eigelijk genoot ze zelfs van de val. Ze nam een pose aan in die ze makkelijk met vleugels kon vliegen of als dat moest om opgevangen te worden. Opeens was de grond misselijkmakend dichtbij en van vleugels was nog niets te zien. Susan kneep haar ogen vast dicht in afwachting op de val en de pijn. In plaats daarvan voelde ze hoe twee paar armen haar opvingen en haar geruststellend murmelend veilig op de grond zetten. Haar benen konden haar gwicht niet dragen en ze viel flauw.
***
Toen Susan wakker werd zaten Heidi, Ulf en Aquila rond haar en hielpen haar recht. 'Waar is Lukas?' Bracht Susan met moeite uit. Heidi keek bezorgd en Ulf antwoorde mat:'Hij zag een vruchtenboom en wou een paar vruchten voor jou gaan plukken. Als ik eerlijk ben had hij al lang terug moeten zijn'. Susan had onmiddelijk al haar energie terug. 'Vlug! Ik heb er geen goed gevoel bij. We moeten hem zoeken!'
Ze gingen in de richting waar Lukas heen ging; naar de vijgenboom. Op een bepaald moment hoorden ze geroezemoez en iets verderop stond Lukas. Omsingeld door een grote groep monsters! 'Snel! Susan, jij verbergt je in de struiken. Ulf. Heidi. Kom!'
Vanuit haar schuilplaats zag Susan hoe de monsters nu ook de andere drie insloten. Haar vrienden vochten verbeten voor de vrijheid maar Susan zag dat ze de strijd aan het verliezen waren! Gedachten raasden door haar hoofd gemengd met emoties. Een onbetwistbare vastberadenheid en sterkte nam bezit van haar. Dat moment zal ze nooit vergeten. Ze voelde hoe de musculatuur op haar rug veranderte en een kort moment werd ze verblind en het moment zag ze alles wel driekeer zo scherp. Ze rook de geuren van de natuur en ze hoorde het ritselen van een grasveld kilometers verderop. Met ogen die bliksems schoten vloog ze naar de monsters toe. Een vreselijke explosie van magie en alle monsters vielen neer en gingen in stof op. Terwijl iedereen zat uit te hijgen keek Lukas op naar Susan met ogen die straalden van dakbaarheid. ' Gefeliciteerd engel. En boven alles bedankt. Ik denk dat ik namens ons alle vier spreek als ik zeg dat wij jou iets verschuldigd zijn. Je redde ons leven'. Susan merkte de veranderingen nu pas allemaal op. Ze voelde met haar handen aan haar rug en voelde veren. Boven haar hoofd zat een geel cirkeltje en haar zintuigen waren sterk verbeterd. Bovendien voelde ze zich ook sterker, het was alsof ze de magie door haar heen voelde stromen.
Ze gingen terug naar de engelenburcht, die ook wel observatorium genoemd werd, en daar aangekomen merkte Susan een soort tatoe op haar pols op.
Het waren engelenvleugeltjes en het cirketje. Maar daarrond groeiden planten. Ze krulden zich erond. Apus Major legde uit dat dit een soort merkteken is dat alleen zichtbaar is voor magische wezens.
Susan moest nu weer terug naar haar eigen wereld. Voorlopig kon ze hier terug geraken door simpelweg te gaan slapen. En haar vleugels en cirkeltje zouden door een toverspreuk "verdwenen" zijn.
Ze werd wakker en het eerste wat ze dacht was dat ze gedroomt had. Maar ze zag haar tatoeage en haar zintuigen waren nog altijd scherp.
Haar opleiding als beschermer was begonnen.
