|
Vakantie Tschaval (Italië) 2008
Op zondag 29 juni vertrokken we in alle vroegte richting Italië. Dit jaar zouden we richting een niet zo bekend deel van Italië gaan, de streek rond Aosta en meer bepaald de Lysvallei. De rit verliep zeer vlot maar duurde wat langer dan voorzien omdat we aan de grens tussen Zwitserland en Italië kozen om de pasovergang van de Grand Saint Bernard (2500m) te nemen i.p.v. de tunnel doorheen de berg. Dit was zeker eens de moeite waard. Omstreeks vier uur in de namiddag arriveerden we in Tschaval, een gehucht dat bij Gressoney-la-Trinité hoort. We logeerden in het klein maar uiterst gezellig hotel Ellex. Van de hoteleigenaar kregen we een prachtige kamer met 2 grote terrassen toegewezen.
Dag 1:
Maandag 30 juni, de zon scheen en het ging een prachtige dag worden.
 Zicht op de Pollux (4092m) en de Castor (4176m) vanuit Gressoney-la-Trinité
Vandaag stond onze eerste echte wandeling op het programma. We reden met de auto tot Gressoneyla-Trinité (1644m). Hier vertrok onze wandeling naar het stuwmeer Lago Gabiet (2350 m). Het eerste deel van de wandeling liepen we in het
bos langs een mooi kabbelend beekje.
 
Het was al onmiddellijk een serieuze wandeling maar het uitzicht maakte alles goed.
Zicht op de Piramide Vincent (4215m) en Punta Giordani (4046m)
Lago Gabiet (2350m)
Eenmaal aangekomen bij het stuwmeer moesten we nog een heel eind langs de oever van het meer water wandelen. Dit deel van de wandeling was wat moeilijker door de aanwezigheid van veel losse stenen en steile afdalingen. Er kwam soms zelfs wat klauterwerk aan te pas.
Tot hier waren we nog geen mensen tegengekomen maar aan het meer was het veel drukker. Dit had te maken met de aanwezigheid van een kabelbaan.
Rifugio del Lys met op de achtergrond de Lyskamm (4527m)
Na wat gegeten te hebben begonnen we aan onze afdaling die ons via Punta Jolanda (2240m) terug naar de auto in Gressoney-la-Trinité bracht.
De afdaling was echt wel steil en dat zouden we de volgende dagen in onze benen voelen.
Dag 2:
Dinsdag 1 juli, weer een erg zonnige dag. Vandaag zouden we de lift nemen vanuit Tschaval tot Lago Gabiet (2350m). Dit was het startpunt voor onze wandeling naar Hochlicht (3185m). Onderweg werden we opnieuw getrakteerd op mooie uitzichten.
 
Op een hoogte van 2800m kwamen we onze eerste sneeuw van de vakantie tegen. Zoals op onderstaande fotos te zien is, was het soms erg moeilijk om het wandelpad te vinden.
 
Rond 12u kwamen we aan op de colle de Salza (2900m). Hier aten we samen met 2 Franse klimmers onze broodjes op. De tocht was al redelijk inspannend geweest maar toch besloot ik om alleen verder te klimmen naar Hochlicht. Op deze uitzichtsberg was het panorama opnieuw grandioos.
  Lyskam (4527m) Piramide Vincent (4215m)
De afdaling leverde nog enkele leuke plaatjes op.
 
Dag 3:
Woensdag 2 juli, de zon was weeral van de partij en we besloten de lift te nemen vanuit Tschaval tot de Passo Salati (2936m). Het plan was om een echte hooggebergtetour te maken via Stolemberg, Punta Indren en de Indren Gletsjer tot aan de Rifugio Citta de Mantova (3498m). We begonnen vol goede moed aan onze tocht.
 
Stolemberg (3200m)
Na een paar sneeuwvelden te hebben doorkruist, moesten we verschillende rotspassages die met staalkabels waren gezekerd overwinnen. De afgrond onder ons was enorm steil en de sneeuw was s morgens rond 10u nog bevroren en bijgevolg super glad. Dit alles deed ons besluiten dat het voor ons te gevaarlijk werd om verder te klimmen. We maakten dan ook vroegtijdig rechtsomkeer omdat we ons leven nog niet beu waren. We konden wel nog enkele leuke plaatjes trekken.
 
Zoals gezegd keerden we terug tot Passo Salati (2936m) en besloten om een stukje af te dalen tot de Col de Olen (2881m). Dit is een pas die veel gebruikt wordt door de wandelaars die de Tour de Monte Rosa volgen.
 
Col de Olen (2881m) met op de achtergrond de Castor (4228m)
Onze magen begonnen te grommen en we besloten om een hapje te gaan eten in Rifugio Guglielmina (2864m). Dit was een uiterst gezellige en warme hut waar we bovendien lekker gegeten hebben.
 
Dag 4:
Donderdag 3 juli, we deden de gordijnen open en zagen dat de hemel toegetrokken was en dat het bovendien ook nog regende. Omdat stilzitten niks voor ons is besloten we om toch een wandeling te maken. Vanuit Gressoney-Saint-Jean (1400m) via Rifugio Alpenzu (1779m) terug tot Gressoney-la-Trinité (1685m). De wandeling voerde ons over een groene bergflank en via een steil zig-zag pad wonnen we al snel veel hoogte.
 
Tot hier toe ging alles ondanks het mindere weer die dag volgens plan. Maar opeens was er geen pad meer. Het pad hield op aan een afgrond waar we onmogelijk voorbij konden. Op een steen stond er chiuso geschreven wat zoveel betekent als gesloten. Was dit even een domper want we hadden honger en we hadden gepland om in Rifugio Alpenzu iets te eten. Dan maar onze rugzak opengetrokken en wat chocolade en enkele mueslirepen gegeten. Vervolgens via dezelfde weg teruggekeerd naar Gressoney-Saint-Jean waar we ons te goed deden aan een lekker Italiaans ijsje en gebak. Terwijl we wachtten op de bus barste er nog een mals onweer los.
 
Dag 5:
Vrijdag 4 juli, de regenwolken zijn weggetrokken en hebben plaatsgemaakt voor opnieuw het zonnetje. Vandaag gaan Ann en ik elk onze eigen weg gaan. Ann kiest ervoor om vanuit Tschaval naar St Anna (2172m) te gaan van waaruit ze een prachtig uitzicht heeft op de Monte Rosa groep. Helaas hadden we maar 1 fototoestel bij en daardoor hebben we hier geen fotos van. Ik wou absoluut de Rifugio Citta di Mantova (3498m) bereiken maar ditmaal via een andere route. Ik nam de lift tot Lago Gabiet (2350m) en vanaf hier startte de eigenlijke wandeling. Het eerste deel van de route kende ik nog van onze wandeling naar Hochlicht waardoor dit dan ook redelijk vlot verliep.
 
Dankzij het stralende weer waren de vergezichten die dag adembenemend. Eenmaal aangekomen op een hoogte van ongeveer 3000m was er geen sprake meer van een pad maar moest ik constant over sneeuwvelden lopen. Ik zakte bij elke stap diep in de sneeuw wat de tocht nog meer vermoeiender maakte. Onderweg kwam ik 2 Spaanse klimmers tegen die mij de juiste richting wezen. Regelmatig bleef ik even stilstaan om van het enig mooi landschap te genieten.
 
Vaak moest ik echt wel steile sneeuwmuren overwinnen wat de tocht toch wel erg inspannend maakte. Onder de sneeuw hoorde je soms het smeltwater naar beneden lopen. Na een lange beklimming zag je de Rifugio in de verte liggen.
 
Rechts de Rif. Citta di Mantova 3498m en links in de verte de Rif. Gnifetti 3647m
Na nog wat sneeuwvelden en op het laatste een steile rotspassage overwonnen te hebben bereikte ik eindelijk de hut op een hoogte van 3498m. Boven in de hut was het redelijk druk. Klimmers waren druk in de weer met het drogen van hun kleren en met het in orde brengen van hun materiaal. Er werd wat raar naar mij gekeken omdat ik daar op mijn eentje in korte broek toekwam. Ze zagen direct aan mij dat ik niet een echte klimmer was maar ze vonden het raar dat ik zonder uitrusting helemaal tot daar geraakt was.
 
Ik ging de hut binnen en bestelde mij een lekker bord verse pasta. Dat smaakte heerlijk! Ik keek nog even naar mijn wandelkaart om de namen van de beroemde bergen rondom mij bij naam te kennen. Hierna nam ik nog ruimschoots de tijd om nog wat fotos te maken.
 
Toen werd het tijd om de lange afdaling aan te vatten. Gelijktijdig vertrok er iemand met zijn skis naar beneden. Natuurlijk ging hij veel sneller dan ik te voet. Later zou ik hem toch nog inhalen op het stuk waar er geen sneeuw meer lag. Rond 15u was ik alweer aan de lift en zat deze fantastische wandeling er op.
Dag 6:
Zaterdag 5 juli, weeral een zeer warme en zonnige dag. We kozen ervoor om door de Lysvallei tot aan de voet van de Lysgletsjer te wandelen.
 
Dit was qua natuur misschien wel de mooiste wandeling van onze vakantie. Het eerste deel van de wandeling liepen we doorheen een naaldbos. Iets hogerop liep ons pad door schitterende groene weiden waardoor een prachtig kronkelend, helder beekje stroomde. Op de achtergrond kwamen de besneeuwde toppen van het Monte Rosa massief steeds dichterbij.
 
We wandelden verder om uiteindelijk uit te komen bij de voet van de Lysgletsjer.
 
Ik daalde nog wat verder om echt op de gletsjertong te kunnen lopen. Dit is wel een bijzonder gevoel wanneer je van op de tong recht naar de machtige 4000ers voor je kijkt. Ann en ik zaten nog een heel tijdje op een grote steen om naar dit geweldig panorama te kijken. Met de verrekijker kwam dit alles nog wat dichterbij. Regelmatig hoorden we wat gerommel. Dit kwam van naar beneden vallend puin op de gletsjer. Toen was het tijd voor de afdaling waar we nog enkele gezellige plekjes tegenkwamen.
 
Namiddag besloten we nog om naar de Rifugio Alpenzu (1779m) te wandelen. Deze wandeling hadden we wat onderschat want hiervoor moesten we een 400-tal meter echt wel steil omhoog klimmen. En na onze fikse wandeling van voormiddag en met een loodzware zon aan de hemel was dit toch wel een zware tocht. Na veel zweet verloren te hebben bereikten we de hut. Hier waren veel mensen aan het zonnebaden met op de achtergrond een schitterend vergezicht.
Dag 7:
Zondag 6 juli, het weer was wat wisselvallig en na de vermoeiende wandelingen van de voorbije dagen besloten we om de auto te nemen en naar Aosta te rijden, de hoofdstad van de provincie Aosta. Onderweg nog een serieuze wolkbreuk gehad waardoor we even genoodzaakt waren om de wagen aan de kant te zetten.
Aosta is best wel een gezellige stad met vele typische winkeltjes waar ze typische Aostaanse (is dit juist?) producten verkochten zoals gedroogde champignons, gezouten ham, kazen, olijfolie,
Na wat rondgeslenterd te hebben en een straffe cappuccino gedronken te hebben besloten we om terug naar Tschaval te rijden. Eerst nog een lekkere Calzone (soort pizza) uithalen en terug naar ons hotelletje.
Namiddag naar de aankomst van een Tourrit gekeken en ook nog gebruik gemaakt van het zalig bubbelbad in ons hotel. Zo een namiddag rusten kan toch deugddoend zijn
Dag 8:
Maandag 7 juli, alweer onze laatste wandeldag. Het weer zou voormiddag wat minder zijn maar namiddag liet de zon zich alweer van zijn beste kant zien. Op deze laatste dag besloten we om vanuit Gressoney-Saint-Jean naar Rifugio Osp. Sottile (2480m) te wandelen. Dit kon tellen als afsluiter want we moesten zo een 1200m stijgen.
 
Onderweg scheen de zon maar kregen we ook een mals buitje te verwerken. Na een fikse wandeling kwamen we boven bij de hut maar nu bleek deze gesloten te zijn. Foutje! Voor de 2e keer deze vakantie moesten enkele mueslirepen en wat chocolade onze honger stillen. Boven aan de hut waaide het fel dus gingen we al snel terug naar beneden. Namiddag was het tijd om wat te zonnen.
Dit was meteen het einde van onze mooie vakantie in Tschaval. Op dinsdag 9 juli vertrokken we terug richting het rustige Limburg. Eerst nog even stoppen in Gressoney-Saint-Jean om de nodige cadeautjes te kopen. Met onderstaande foto namen we afscheid van deze fantastische streek.
Monte Rosa massief
26-08-2008, 00:00 geschreven door prikkeldraad 
|
