Vandaag staan we op in ons eigen paradijsje. We bestellen het gewone ontbijt en krijgen heerlijke broodjes, omelet met kruiden en paprika, thee en een sapje met hibiscusbloemen. Na het ontbijt vertrekken we met Uncle Raf naar een huwelijk. Zelfs het huwelijk gaat op Ghana Time, want voor we vertrekken, verandert het uur van aanvang nog drie keer. Als we dan toch aankomen, merken we dat Uncle Raf de grootvader van de bruid is. We komen te weten dat het het niet het echte huwelijk is, maar een verlovingsceremonie. De bruid is een Ghanese en de bruidegom is van Nigeria. De familie heeft elkaar nog nooit gezien. In het begin moet iedereen zichzelf voorstellen. Wij worden door de Nigeriaanse familie voorgesteld als vrienden uit Europa. Het hele huwelijk is een grote onderhandeling. De familie van de bruid heeft een lijst gegeven met allerlei spullen erop die de familie van de bruidegom hen moet geven. De hele lijst wordt overlopen en telkens brengt de familie van de bruidegom de dingen naar voor. En het is een heel lange lijst! Een van de dingen op de lijst is palmwijn. Dit heeft de familie niet gevonden en in ruil moeten ze tien Ghana Cedi (vijf euro) geven. Als de hele lijst overlopen is, komt er een gesluierd persoon uit het hutje. De bruidegom zegt dat dit niet zijn bruid is. Het is een valse. Er wordt gelachen en de familie van de bruidegom moet meer geld geven als hij zijn echte bruid te zien wil krijgen. Uiteindelijk komt er een jonge dame in zeer mooie kledij met een sluier over haar hoofd het strand op. De sluier wordt opgeheven en de bruid en bruidegom nemen plaats voor Uncle Raf. Hij voert het woord. Er volgen twee uur vol Ewe. We hebben geluk dat er vertaald moet worden voor de Nigeriaanse familie. Zo verstaan wij ook wat er gezegd wordt. De bruid krijgt een ring en daarna volgt ‘peptalk’. Dit komt erop neer dat twee mensen van elke familie de bruid inpeperen dat ze er nu alleen voor staat en dat ze naar haar man moet luisteren. Er worden foto’s genomen en we merken op dat de bruid nog geen enkele keer gelachen heeft. Zij moet na de ceremonie haar familie achterlaten en mee naar Nigeria vertrekken. Daarna wordt er meer geld naar de bruid gegooid voor haar familie. Dan rijkt de bruid haar vader en moeder een flesje cola aan. De vader neemt het flesje vast en bevestigt daarmee dat hij achter het huwelijk staat. Daarna krijgt iedereen frisdrank en een bakje rijst met kip. Voor ons is het tijd om door te gaan, dus we drinken snel onze drank op en eten de pikante rijst in het hotel op. We hebben toch nog honger, dus bestellen nog een cheese sandwich. Best lekker.

Na het eten wandelen we met Becky, een andere Engelse die in het hotel verblijft, naar een begrafenis in het dorpje. Daar ontmoeten we Uncle Raf weer. Hij is ook familie van de overleden man. Iedereen (inclusief wij) krijgt een kaartje met zijn foto opgespeld. We zien een honderdtal mensen drummen en dansen. Hier is de sfeer een pak beter dan op de trouw, vreemd genoeg. We ontmoeten een hele hoop mensen die ons allemaal welkom heten. Alle mensen zijn zeer uitbundig en gek genoeg worden we gelukkig van de sfeer die hier heerst. Alle mensen zijn in rood en zwart gekleed en het lijkt wel een groot feest op het strand, onder de palmbomen. Uncle Raf neemt ons mee naar zijn ‘clan’. Die zitten iets verder op en zijn in het wit gekleed. Hier is de sfeer rustiger. Er wordt ook gedanst en gedrumd. Hier ontmoeten we een belangrijk persoon. Hij biedt ons een enorm straffe borrel aan. We slikken het door en hoesten ons bijna te pletter :p

We zien een hoop mensen aan een lang touw trekken. Als we het touw volgen, zien we dat het vasthangt aan een palmboom. Als ik Uncle Raf vraag of ze de palmboom aan het rechttrekken zijn, lacht hij. De overledene was een visser en de mensen geven hem een laatste eerbetoon door zijn beroep (het binnenhalen van netten) na te bootsen.

De begrafenis duurt nog tot middernacht, dus we besluiten om toch maar door te gaan. We wandelen terug langs het strand en rapen schelpen. Na een tijdje zijn we Joyce en Lynn kwijt. We besluiten even te gaan zitten en van de omgeving te genieten. We krijgen het warm en zien de zee voor ons liggen. Een blik en we weten genoeg. We schieten onze kleren uit en lopen het water in. De stroming is hier enorm sterk! Als we net de golf ‘overleeft’ hebben, worden we onderuit gehaald door het water dat terug naar zee stroomt. En we staan nog niet tot onze knieën in het water! Na een hoop leuk geplons, schreeuwt Sanne het uit. Het enige dat ze zegt is ‘trek aan mijn been!’. Als ik naar haar been kijk, zie ik dat haar knieschijf aan de zijkant zit in plaats van vooraan. Elke houdt haar boven water en ik trek aan haar been. Sanne klopt met haar hand haar knieschijf terug in de kom. Dan moeten we haar het water uit trekken. Ze ligt op haar rug in het zand en heeft veel pijn. Ik loop naar Joyce en Lynn om hen te zeggen zich te haasten. Becky loop naar het hotel en stuurt de liveguard. Deze neemt Sanne op zijn rug en draagt haar naar het hotel. Meteen wordt ze omringd met goede zorgen. Ze krijgt ijs op haar knie en elke tien minuten komt er wel iemand vragen of alle ok is. Ik bestel weer een saté met yam frietjes, niet pikant deze keer :)

Daarna kaarten we nog een beetje en kijken we naar de sterren. Hier zien we er een pak meer dan in Kpando en dus heel veel meer dan in België. In Kpando is er niet echt zoveel verschil te zien met Antwerpen, maar hier wordt de hemel verlicht door massa’s sterren. Prachtig!