Veel spannende dingen zijn er niet gebeurd de afgelopen week, maar ik geef jullie (op aanvraag van sommigen;)) toch een overzichtje.
Zondag werden we wakker in de hoop dat de paasklokken chocolade eieren verstopt zouden hebben voor ons, maar tevergeefs! Ze hebben de weg naar Zambia spijtig genoeg niet gevonden. Misschien waren we niet braaf genoeg geweest? Om daar verandering in te brengen trokken we als brave christenen naar de kerk. Het was boeiender dan in België maar nu ook niet om te zeggen dat we ons rot geamuseerd hebben! Ik had me er net iets meer van voorgesteld. Dit kwam waarschijnlijk omdat het geen typische Afrikaanse viering was. Er waren namelijk abnormaal veel blanken aanwezig (het was lang geleden dat we er nog zoveel in één ruimte gezien hadden!).
Na de mis is het blijkbaar de gewoonte dat iedereen bij een bepaald gezin thuis bijeenkomt om iets te drinken/eten. Ook wij werden dus van harte uitgenodigd om hen te vergezellen. Het was een plezier om al deze blanken (die een beetje van overal kwamen) te leren kennen en met een tas thee en brownies elkaars verhalen te aanhoren.
Na de middag trokken we weer huiswaarts om een hapje te eten, om vervolgens een luie zondagnamiddag tegemoet te gaan.
Spijtig genoeg stak mijn keelpijn weer de kop op en kreeg ik koorts.
Mijn keelontsteking weerhield me ervan om de bloemetjes buiten te zetten de eerste dagen. Ik lag daarom maar wat te zweten in mijn bed, in plaats van buiten (want het is hier weer meer dan warm genoeg!).
Maandag was dus een niet zo boeiende dag: slapen, rusten, en wat helpen met groenten kuisen en koken. Ook werden onze laatste grote inkopen gedaan om nog toe te komen tot de laatste dag van ons verblijf in Zambia.
Dinsdagvoormiddag trokken we naar Bwacha High School om afscheid te gaan nemen van iedereen en om nog wat verbeterde examens terug te brengen. Veel leerkrachten waren er (wegens de staking, en het feit dat het nu vakantie is voor het middelbaar) niet meer aanwezig, maar de belangrijkste hebben we toch nog goodbye kunnen zeggen. Het is wel raar te beseffen dat we die wellicht nooit meer terug zullen zien!
Woensdag was het spaghettidag voor de kinderen van de daycare! We hadden onze saus al de avond ervoor klaargemaakt zodat we ze alleen nog moesten opwarmen. Ze hebben allemaal hun buikje rond gesmuld, alle borden waren leeg. Of ze het echt lekker vonden weten we niet, aangezien de kinderen in koor spontaan moeten antwoorden Hmmm, very nice op de vraag of ze het lekker vinden. We veronderstellen in ieder geval dat ze het apprecieerden.
In de namiddag verslonden Kimberly en ik nog enkele afleveringen van heroes, waar we intussen aan verslaafd zijn geraakt. s Avonds kropen we alweer met buikpijn van het lachen in ons bed. Kimberlys tandenborstel was uit haar mond gevallen toen ze toevallig langs de wc passeerde die aan het doorspoelen was. Nu klinkt dit misschien niet zo grappig, maar wij hebben plat gelegen.
Vandaag (donderdag) trokken we in de voormiddag naar de tweede grootste compound (= sloppenwijk) van Zambia: Makululu. We maakten een lange wandeling doorheen de hutjes/dorpjes/ om ook van dit deel van Zambia een beeld te krijgen. Ons popstergehalte steeg alweer met de minuut. We vertrokken met een drietal kinderen die ons achtervolgden en op het einde van onze tocht hadden we plots een gevolg van meer dan 50 kleine Zambiaantjes. Met een hand te geven maakten we hun dag, ongelooflij! Het was in ieder geval hartverwarmend en aangrijpend.
Ik had me de armoede nog net iets erger voorgesteld, maar als je weet dat de meeste hutjes wegspoelen bij een regenbui (en dat gebeurt wel vaker in het regenseizoen), ze enkel watervoorzieningen hebben op 200m van hun woonplaats, enz., besef je toch wel hoe goed wij het hebben! Ik ben in ieder geval blij dat we dit nog gezien hebben vooraleer we terug richting België vliegen!
Deze avond hebben we gekookt voor ons gastgezin, op zn Belgisch: frieten met stoofvlees en koude schotel met als voorgerecht enkele hapjes en als dessert: dame blanche! Ze waren in de wolken. Ook gaven we hen een klein geschenkje om hen te bedanken voor de goede zorgen van de afgelopen 3 maanden. We hadden hier zeker en vast een goede thuis!
Morgen wordt nog een dag om uit te slapen (voor zover mogelijk hier in Zambia), de laatste souvenirs bijeen te sprokkelen en voor de laatste keer contact op te nemen met het thuisfront via internet.
Wat we in het weekend gaan doen weten we nog niet precies. In ieder geval gaan we zaterdagavond nog eens weg met iedereen die zin heeft om ons afscheid te vieren. We zullen het hier toch wel missen!
Maandag wordt dan kuis- en valiesdag (wat zien we daar tegenop!) om vervolgens dinsdagochtend naar de luchthaven te vertrekken.
Hier stopt mijn blog dan ook, aangezien ik in België niet zon spannend leven meer zal hebben: bachelorproef, blok, pffff!!!
In het weekend trokken we samen met Raj naar de boatclub, het is er dan eindelijk toch van gekomen! Spijtig genoeg was het weer niet wat het moest zijn en had Raj nog 2 vriendinnen (een Engelse en een Britse) uitgenodigd om ons te vergezellen. We konden het niet echt goed vinden met hen, ze waren ongelooflijk vol van zichzelf en egoïstisch tot en met. Maar ondanks dat hebben we er toch een leuk weekend van gemaakt!
De boatclub bevindt zich op ongeveer 3uur rijden van onze thuis in Kabwe. De weg ligt er ongelooflijk slecht bij maar we zijn er toch heelhuids geraakt (de 4x4 van Raj kan vele wegen trotseren!).
We sliepen in een enorm klein hutje, kookten buiten op een vuurtje/barbecue: een echt kampeergevoel dus! Het heeft gelukkig niet geregend maar de zon wist zich ook goed te verstoppen. Wanneer we dus aan een hoge snelheid over het water scheurden, was het best wel koud!
Toch hebben we er ongelooflijk van genoten. Er was een prachtige waterval te zien (hier waren we reeds van onder de indruk, omdat we de Victoria Falls nog niet gezien hadden) en ook de natuur in de omgeving was adembenemend mooi.
Zondagnamiddag keerden we dan terug huiswaarts. Uiteraard was de zon dan wel van de partij. Daarom kropen we met zn drieën in de laadbak en genoten zo toch nog een beetje van het mooie weer. Met wat blauwe plekken, een rode neus en een pijnlijk staartbeen kwamen we zo (vermoeid maar voldaan) terug thuis.
Maandag was een rustdag. Ik ben zaterdag opgestaan met keelpijn en het bootavontuur heeft daar niet veel goeds aan gedaan. Ik bracht dus een dagje door in bed, ondanks dat het een mooie en warme dag was! Ook maakten we er gebruik van om wat voor school te werken, nog wat examens te verbeteren, reflecties te schrijven,eten te maken, enz. Een toch wel productieve dag dus!
Wanneer Kimberly die avond naar onze kamer ging en in het donker naar de badkamer wou stappen merkte ze dat ze in een plas stapte. Ze dacht dat iemand van ons gemorst had (wat wel vaker voorvalt) maar bij haar volgende stap werd het nog natter! Wanneer ze het licht aanstak merkte ze dat de hele kamer onder water stond. Ze riep ons en vol ongeloof kwamen Dries en ik een kijkje nemen. Inderdaad, zowel onze badkamer als onze kamer stonden blank. Jammer voor alles wat op de grond lag van papieren/kleren/valiezen/ maar de schade viel al bij al nog mee. Er was een lek aan de wc blijkbaar. Dweilen kennen ze hier niet in Zambia, aftrekkers nog minder, dus daar zaten we dan. Op handen en voeten in het water, met doeken/T-shirts/ probeerden we het water uit onze kamer te krijgen. Op die manier was onze kamer dan ook weer eens gekuist! Zoals je kan zien, hier in Zambia houden de avonturen nooit op!
Dinsdagochtend vertrokken we om half 9 naar Livingstone. Althans dat was de bedoeling. Het was alweer een kleine 2uur later wanneer we eindelijk onderweg waren. We hadden het geluk dat we meekonden met de studenten van de UK die hier voor 2 weken in Zambia vertoeven. Op die manier bespaarden we ons een grote kost aan vervoer en bezorgden we onszelf een veel comfortabelere busrit dan wanneer we het openbaar vervoer zouden gebruikt hebben.
s Avonds kwamen we dan (vermoeid en suf van de lange busrit) aan in Livingstone. We verbleven in een guesthouse en waren blij verrast door de mooie kamers, gezellige living en het vriendelijk personeel. Na een lekkere warme maaltijd en nog wat keuvelen kropen we doodop in ons bed. We hadden verwacht dat we als doornroosje zouden slapen tot s morgens, maar dat was spijtig genoeg niet het geval! Kimberly en ik deelden samen een bed met een te harde matras, een te groot kussen en een lichte uitholling in het midden van het bed. Gevolg? We rolden allebei steeds naar het midden waardoor we elkaar elke keer opnieuw wakker maakten, hadden verschillende gevechten met het laken/kussen en elkaar. Van goed slapen is dus de afgelopen dagen niet veel in huis gekomen! Gelukkig maakten de heerlijke momenten overdag onze reis goed.
Woensdagochtend was het alweer vroeg dag en met een stralende zon trokken we naar de village waar we de typische hutjes en het dagdagelijkse leven van de niet zo rijke klasse konden bezichtigen. Voor ons was dit iets minder nieuw dan voor de studenten van de UK, maar we hebben er toch van genoten! Grappig is wel dat wij niet meer opkijken wanneer er een aap naast ons loopt of wanneer een nijlpaard even de kop op steekt. De UKers daarentegen gaven hun ogen de kost en hadden onmiddellijk hun fototoestel in de aanslag (net als wij in het begin dus). Jaja, we zijn reeds echte Zambianen geworden.
Na een snelle hap trokken we dan richting Victoria Falls, één van de hoogtepunten van ons verblijf in Zambia!
Als er één ding is dat je in je leven echt eens moet gezien hebben zijn het de Victoria Falls in Livinstone! De schoonheid daarvan is niet in woorden uit te drukken. We hebben geprobeerd het op foto vast te leggen maar dat is niet te vergelijken met de werkelijkheid!
We namen eerst een kijkje op de brug aan de falls waar we al enkelen naar beneden zagen tuimelen (aan een rekker weliswaar). Bij Dries en ik begon het al te jeuken om hetzelfde te doen, maar dat was voor morgen!
Vervolgens maakten we ons klaar om op de brug naast de falls te lopen waar we als verzopen waterkiekens uitkwamen. Door het opnieuw opspattend water dat naar beneden komt van de falls (weetje: er valt zon 550 miljoen l/s naar beneden!) werden we kletsnat. Gelukkig was het snikheet en was zon koude douche meer dan welkom! Ook het uitzicht was adembenemend!
Om terug wat droger te worden ondernamen sommigen onder ons (jaja de dapperen, het mag gezegd worden;)) een tocht naar de boiling pot waar het water van de falls met een hoge snelheid toekomt waardoor er indrukwekkende draaikolken ontstaan. Dit punt (dat zich bevindtop 629m van de plaats waar het water zich naar de afgrond begeeft) bereiken, was al een avontuur op zich. We liepen door rivieren, klommen over rotsblokken, deden honderden trappen, om zo uiteindelijk bij het natuurwonder te komen. Vooral de terugweg was zweten: 629m stijgen! Maar we zijn er heelhuids geraakt en waren blij dat we het gehaald hadden!
Donderdag gingen we alleen (met zn drieën) op stap omdat de Engelsen op safari gingen en wij dit reeds achter de rug hebben. Iets wat zenuwachtig trokken we in de voormiddag opnieuw naar de brug van de falls om ons aan de beruchte sprong te wagen. Een echte bungee jump zoals wij die kennen (ondersteboven met de rekker aan de voeten) kostte over de 100 dollar. Een andere bungee (hier: swing genoemd) waarbij de rekker via riemen en dergelijke rond jelichaam wordt vastgemaakt kostte maar 75dollar. De keuze was hierdoor snel gemaakt. In plaats van ons hoofd gingen onze voeten dus eerst de afgrond in. De vrije val duurde maar enkele seconden, maar het leek een eeuwigheid! Het was een fantastische en onbeschrijfelijke ervaring maar die vrije val is echt vreselijk. Wanneer je dan beneden (net boven het water) door de rekker terug naar boven vliegt is het volop genieten. Het uitzicht is prachtig en het geeft een ongelooflijke kick! Ik ben heel erg blij dat ik het gedaan heb. Kimberly bestierf het enkel en alleen al door naar ons te kijken dus heeft ze zich zelf niet aan gewaagd, maar ze is er toch in geslaagd de sprong op film vast te leggen. Jammer genoeg kan ik dit niet uploaden op mijn blog.
In de namiddag trokken we dan richting stad en bezochten enkele lokale marktjes om alle onze souvenirs te kopen. We waren bekaf van al het stappen, afbieden, onderhandelen, zoeken, ! Jammer genoeg bracht de nacht geen rust want het was alweer veel te warm en het bed was er nog niet op verbeterd
Ook viel de stroom uit die avond, waardoor we onze zak in het donker moesten maken: niet alles! En je raadt het nooit: we hebben die nacht alweer het licht gezien!
Wanneer we even later in slaap gevallen waren, zat Kimberly plots weer kaarsrecht in bed om mij te waarschuwen voor de waterval naast ons bed (terwijl ze naar ons muggennet wees). De volgende ochtend wist ze weer van toeten of blazen! Die malariapillen zijn voor niets goed, het is bij deze nog maar eens bewezen!
Gelukkig slapen we nu terug in ons eigen bed. Maar wegens verkoudheden/keelpijn/ is het slapen nog steeds niet wat het moet zijn! Hopelijk gaat dit alles snel over.
Deze week wordt een weekje om afscheid te nemen van alles en iedereen, spaghetti te maken voor de straatkindjes, nog eens naar onze stagescholen gaan, frieten met stoofvlees voor ons gastgezin,
En volgende week is het tijd om huiswaarts te keren Het zal raar doen!
Tot gauw, is het niet op deze blog, dan is het in België!
Het wordt een kort verslagje van de afgelopen week want heel veel nieuws heb ik niet en ik ben behoorlijk moe. We zijn dus bezig aan onze laatste week overige stage. In de voormiddag helpen we met de examens op Bwacha High School (waar we lesgegeven hebben) omdat de leerkrachten daar aan het staken zijn wegens te weinig of niet betaald.
Bij gevolg zijn er gemiddeld 2 leerkrachten ter beschikking om honderden leerlingen (die meer op elkaar dan naast elkaar zitten tijdens het maken van hun examens) in de gaten te houden. Er wordt dus naar hartenlust gespiekt! Gelukkig kennen wij de knepen van het vak al (of nog) een beetje en hebben al heel wat leerlingen op het matje geroepen. Het is wel niet leuk om steeds de vieze te moeten uithangen maar niks aan te doen! We mogen eigenlijk alleen waarschuwingen geven, 0 geven mag niet en blad afnemen ook niet. Maar wanneer je leerlingen hun volledige cursus ziet overschrijven onder hun bank of elkaars examenpapieren ziet uitwisselen heb je het toch wel gehad. Bij gevolg zullen er dus nog meer gebuisd zijn dan dat normaal al het geval is. De leerlingen moeten hier 40% hebben om geslaagd te zijn volgens Zambiaanse normen en dan nog is ongeveer drie vierden gebuisd.
Ik heb het muziekexamen opgesteld (aangezien mijn leerkracht van muziek ook staakt en de leerlingen anders geen examen te zien zouden krijgen). Mijn leerlingen hebben dit vandaag gemaakt. Resultaat? Klassengemiddelde: 9,2/20. De helft geslaagd. Al bij al moet ik dus nog tevreden zijn met dit resultaat, al zou dit in België enorm teleurstellend zijn! De helft verstaat de vraag niet eens of doet niet wat gevraagd wordt, al heb je het 100 keer uitgelegd! Frustrerend!
In de namiddag werken we dus met de straatkinderen. Ik had verwacht dat dit behoorlijk zwaar zou zijn (emotioneel dan), maar dit valt beter mee dan verwacht. Het is wel erg te beseffen dat de helft van deze kinderen besmet is met het hiv-virus en velen onder hen misschien nooit groot zullen worden, maar wanneer je dan een glimlach op hun gezicht kan toveren door met hen te spelen word je op slag gelukkig!
In het begin was vooral de taal een struikelblok. Ze spreken dus amper of geen Engels, maar dit loopt steeds vlotter door het gebruik van gebaren, enkele woorden die wij en zij beginnen te kennen, enz.
Wanneer Kimberly en ik daar toekomen in de namiddag worden we altijd hartelijk ontvangen door alle kinderen die ons rond de nek vliegen, echt plezant!
Het is echt een toffe ervaring!
Naast het daycare centre ligt dus het hospice, waar aidspatiënten opgenomen worden. Velen onder hen verlaten dit ziekenhuis dus niet meer levend.
We hadden pannenkoeken gebakken voor de kindjes vorige week en gingen met de overschot rond bij deze mensen. Het was wel even schrikken! Sommigen zagen er echt slecht uit. En de container achteraan de tuin die dienst doet als mortuarium is ook iets waar ik nooit aan zal wennen!
Vandaag is het één april. Vooral Dries heeft dit geweten.
Kimberly en ik verstopten deze ochtend al zijn schoenen met als gevolg dat er een halfuur later tandpasta aan de klink hing. Poets wederom poets. We besloten het er niet bij te laten en hingen al de kleren van Dries buiten (in de bomen, aan de draad, ). Spijtig genoeg was het al donker wanneer Dries s avonds terugkwam en was de grap er een beetje af, maar we maakten het goed door aperitiefhapjes te serveren en te koken met diner bij kaarslicht!
Gelukkig is het morgen terug 2 april dan zijn we weer allemaal op ons gemak!
Dit weekend gaan we (als het weer het toelaat) naar de boatclub met Raj en volgende week trekken we dan naar Livingstone met de studenten van de UK. Daarna zal ik wellicht wel weer wat avonturen hebben om hier neer te schrijven! Tot volgende week dus!
Ik zou een boek kunnen schrijven over alles wat we afgelopen week meegemaakt hebben maar ik zal een poging doen om hier een iets beknoptere versie neer te schrijven.
Vorig weekend hadden we een weekendje boatclub met Raj gepland maar dat is (letterlijk en figuurlijk) in het water gevallen. Wegens een te slechte conditie van de wegen en de niet ophoudende regen- en onweersbuien brachten we het weekend dan maar thuis door. Ook onze was verliep dus weer bijzonder moeizaam. Zaterdag was er alweer sportdag rechtover onze deur. Tussen de buien door gingen we daar een kijkje nemen maar droog blijven was onmogelijk. Zondag brachten we in de namiddag een bezoekje bij Raj, waar we alweer een feestmaaltijd voorgeschoteld kregen. Samen met nog enkele vrienden van hem genoten we van een heerlijke barbecue (overdekt weliswaar) en van een gezellige avond.
Maandag was het zover! Gepakt en gezakt vertrokken we voor een weekje avontuur (dit bleek achteraf wel iets meer avontuur dan verwacht). Met de bus trokken we naar Lusaka (de hoofdstad van Zambia) om daar een dag en nacht door te brengen. Aangezien de lodge van Amid (de man die we op het vliegtuig hadden leren kennen en reeds eerder een weekendje bij logeerden) volgeboekt was zochten we onze toevlucht in een soort jeugdherberg. We sliepen in een halfopen hutje met daarin stapelbedden. Die nacht regende het onophoudelijk waardoor de 4uur slaap die we voorzien hadden nog eens werden gehalveerd.
Dinsdagochtend ging om 4uur onverbiddelijk de wekker af. Met kleine oogjes reden we met een taxi richting intercity waar de grote coaches (grote reisbussen) klaarstonden om te vertrekken (althans dat dachten we). We hadden reeds een dag op voorhand onze tickets gekocht (zoals ons aangeraden was) en hadden bij verschillende mensen geïnformeerd welke bus er het veiligst/snelst/goedkoopst/ was. Wanneer we toekwamen met de taxi werd onze auto (zoals meestal het geval is) omringd door opdringerige mannen die ons allemaal wouden ronselen om met hun bus mee te gaan. Dries zat vooraan naast de taxichauffeur met de portefeuille (waar onze gemeenschappelijke pot in zit) op zijn schoot, klaar om de chauffeur te betalen. In een fractie van een seconde trokken ze zijn deur open en moeten op onverklaarbare wijze de portefeuille meegenomen hebben, want plots was deze spoorloos. We begrepen er niks van! Er zat gelukkig niet veel geld in, maar onze bustickets zaten er wel in! Gelukkig heeft onze taxichauffeur het dan toch kunnen regelen dat we zonder opnieuw te moeten betalen toch mee mochten met de bus. Dit alles was uiteraard reeds een domper op ons humeur! Ze hadden ons beloofd dat de bus ten laatste om 6uur zou vertrekken. We weten dat dit in Zambia met een korreltje zout genomen moet worden dus hadden we wel op enige vertraging gerekend. Wat ze ons wel vergeten vertellen hebben was dat de bus pas vertrok wanneer deze volledig vol zat! 5uur later (echt niet overdreven!) was dit bijna het geval maar toen kwam de mededeling dat er iets fout was met de motor. We moesten een andere bus nemen! In het begin konden we er nog mee lachen, maar na enkele uren wachten hadden we het echt wel gehad! Uiteindelijk (om een lang verhaal kort te maken) zijn we na een goeie 6uur vertraging dan eindelijk vertrokken voor een 8uur lange busrit richting Chipata.
Wanneer we daar aankwamen was het dus al avond (dat was niet gepland) waardoor we geen busverbinding meer hadden naar Mfuwe (waar het wildlife camp zich bevindt). We moesten dus de nacht doorbrengen in Chipata, alweer in een jeugdherberg. Gelukkig was het redelijk goedkoop en waren ze enorm vriendelijk.
Dinsdagochtend vertrokken we dan uiteindelijk naar Mfuwe, met een minibusje. Ze hadden ons op voorhand gewaarschuwd dat de wegen er slecht bijlagen naar, maar we dachten dat we het ergste al gezien hadden, niet dus!
Na (voor de verandering) even gewacht te hebben vertrokken we met een overvol busje (je zou er bij moeten geweest zijn om het te begrijpen, het was echt niet meer normaal) richting Mfuwe. Na nog geen km stopte het busje alweer. Hier werden we geconfronteerd met de nog steeds aanwezige corruptie in Zambia. Het busje was veel te vol en de buschauffeur bleek zijn rijbewijs niet bij te hebben. Net voor de politiecontrole stapte de conductor uit en kocht de politie om. Deze deden dan gewoon alsof hun neus bloedde wanneer wij voorbij reden. We konden onze ogen niet geloven! We hadden er al dik spijt van dat we op dat busje nog 4uur moesten doorbrengen, maar er was geen andere keuze.
Het eerste uur vielen de wegen nog heel goed mee, maar dan begon de miserie. Het school geen haar of het busje lag in de gracht, was gekanteld of had een platte band. Gelukkig zijn we van dit alles gespaard gebleven. Wel raakten we vast in de modder en moesten uitstappen om te duwen. We kwamen er dus met de schrik (en een pijnlijke rug) vanaf.
In Mfuwe aangekomen stond een jeep ons op te wachten om naar het wildlife camp te gaan. De slechte weg was nog amper voelbaar en ook ons humeur verbeterde er terug op. Daar aangekomen werden we met open armen ontvangen. We waren de enige gasten! In het regenseizoen zijn safaris blijkbaar niet zo populair. Dit zorgde er wel voor dat we ongelooflijk in de watten werden gelegd. Iedereen was ontzettend vriendelijk en we kregen een prachtige kamer (ook in een soort hut) toegewezen. Er werd ons aanbevolen de ramen en deuren gesloten te houden aangezien er anders apen binnen zouden komen om ons gerief mee te nemen. Wanneer we buiten kwamen moesten we eerst kijken of er geen olifant of nijlpaard voor de deur stond. We werden bijna altijd door een gids naar onze hut vergezeld om zeker te zijn dat we veilig in ons bed konden kruipen.
Na een heerlijke avondmaaltijd kropen we doodop in ons bedje. Om 5uur zou de wekker afgaan om aan onze eerste safari te beginnen. We zouden dus nog een 6-tal uurtjes kunnen slapen. Alweer een misrekening! Kimberly en ik sliepen samen in een kamer (Dries sliep de kamer naast ons, wel in dezelfde hut) en zijn niet echt helden wat dieren betreft. Van slapen kwam dus de eerste uren niet veel in huis aangezien we salamanders op de muur zagen kruipen, nijlpaarden hoorden grazen aan ons raam, enz. Wanneer we de slaap dan toch eindelijk gevat leken te hebben schoten we beiden terug wakker van een hevige donderslag. Daar zaten we dan alweer: klaarwakker! Wanneer we het licht probeerden aansteken bleek de stroom weg te zijn door het onweer! Met onze mijnwerkerslamp op ons hoofd gingen we met een klein hartje samen naar de wc. Van Dries bleek geen spoor van leven, deze sliep door weer en dier!
Enkele uren later mochten we alweer opstaan. Nog steeds geen stroom, dus ook geen warm water! Na een koude douche maakten we ons klaar (met lange broek en regenjas) om aan onze safari te beginnen. Dit was echt fantastisch! Onze gids, Andrew, gaf ons eerste enkele instructies over hoe we ons moesten gedragen in het bijzijn van wilde dieren (zoals leeuwen, olifanten, enz.) en nam ons toen mee de wildernis in. Ondanks het slechte weer genoten we toch ten volle van de prachtige natuur en de mooie dieren! Zowel zebras, giraffen, mpalas, buffels, nijlpaarden, een toen nog slapende leeuw, kruisten ons pad die ochtend. s Middags genoten we opnieuw van een smakelijke lunch om dan na een (broodnodige!) siësta in de late namiddag aan onze nightdrive te beginnen.
Aan de sporen van de dieren, de uitwerpselen en tips van andere gidsen kon Andrew ons naar de juiste plaatsen brengen. We zagen een krokodil, allerlei roof- en andere vogels, olifanten, alweer veel nijlpaarden, apen, een leeuw (op een meter afstand!) en nog veel meer. We zaten in een open jeep dus de dieren konden eigenlijk zo aan ons. Ons hartje sloeg alweer net iets sneller dan normaal (vooral bij mij en Kimberly dan). Blijkbaar is het zo dat deze gevaarlijke wilde dieren een auto niet als een bedreiging zien. Wanneer wij dan niet bewegen lijken wij samen met de auto één geheel. Wanneer we grove bewegingen zouden maken kan het wel gevaarlijk worden. Als standbeelden probeerden we dus om subtiel fotos te trekken en waren diep onder de indruk van de leeuw die op een meter van ons zijn prooi achterna sprong.
Bij zonsondergang genoten hielden we even halt en genoten van een drankje aan een prachtig meer. Naast onze gids hadden we ook een andere gids mee die een grote spot mee had. Wanneer het donker was vertrokken we voor het tweede deel van ons nightdrive en deze persoon kon door de ogen van de dieren die oplichten in het donker ons (met de spot) de dieren tonen. Ook dit was alweer een avontuur op zich! Een geweldige ervaring! Wel zorgde de combinatie Nederlands-Engels voor enige hilariteit en spraakverwarring. De spotter die een dier met spots spot. Ja, je moest erbij geweest zijn
Na een lekker 3gangenmenu was het alweer tijd om in ons bedje te kruipen. Deze keer hielden de beesten zich koest en bleef ook het onweer uit.
Na iets meer slaap kropen we de volgende dag (donderdag) dan weer om 5uur uit de veren om aan onze laatste morningdrive te beginnen.
We dachten dat we het meeste al gezien hadden maar niets bleek minder waar. Alle dieren die maar zelden tevoorschijn komen overdag kruisten ons pad. Zelfs een luipaard liep rakelings naast onze safari-jeep! Dit dier is werkelijk een streling voor het oog! Ook de olifanten konden we van heel dichtbij bezichtigen. We waren alweer onder de indruk! Het weer was ook al een heel pak beter, waardoor we met het zonnetje op ons gezicht konden genieten van een heerlijke tocht in de natuur.
Net zoals de dag voordien kregen we weer een lunch voorgeschoteld om onze vingers van af te likken. Na het eten namen we een duikje in het zwembad en vertrokken in de namiddag op onze village tour. De gids nam ons mee naar verschillende dorpjes waar we de kans kregen om heel wat meer te weten te komen over hoe de mensen in Zambia precies leven, hoe hun cultuur precies in elkaar zit, We hadden een heel boeiend gesprek en waren diep onder de indruk van hoe sommige dingen er hier nog steeds aan toe gaan! Uithuwelijken, de opvatting dat aids verdwijnt wanneer je met een maagd slaapt (waarvoor dus heel jonge kinderen gebruikt worden), enz. Ook nam de gids ons mee naar een textielbedrijf waar we een korte rondleiding kregen en dan een kijkje konden nemen op een lokaal marktje en in de shops. Prachtige dingen maakten ze hier! Jammer genoeg hadden we ons geld in onze verblijfplaats achtergelaten waardoor we dus niets hebben kunnen kopen (maar achteraf gezien was dit misschien het beste voor ons budget). Wanneer het reeds donker werd reden we met een vuurrood gezicht (door de combinatie zon en wind) terug naar huis. Bijna in ons kamp aangekomen zagen we olifanten staan op/naast de weg. Onze gids stopte de auto en stond vlak naast de olifanten stil. Deze stonden nu wel heel echt dicht bij ons (aan mijn kant van de auto). Kimberly en ik zaten roerloos en muisstil te kijken naar de olifanten toen Dries het plots in zijn hoofd haalde om zijn vinger uit te steken naar het babyolifantje en te roepen: hé, een mini!!. De ene olifant begon met zijn oren te flapperen en te blazen, geluiden te maken, Kimberly en ik bestierven het van de schrik! Onze gids riep snel: dont move, en gelukkig kwam de olifant terug tot bedaren. Achteraf konden we er hartelijk om lachen maar op het moment zelf waren we verstijfd van de schrik.
s Avonds verorberden we dan voor de laatste keer een delicieuze maaltijd en maakten ons klaar om de volgende dag weer huiswaarts te keren.
We zagen het niet meer zitten om terug met een minibusje terug te keren, aangezien het weer heel erg beginnen regenen was en de wegen er dus nog slechter zouden bijliggen dan voordien. We vreesden dat we er niet heelhuids zouden geraken op die manier en besloten dus een andere optie te zoeken. De enige uitweg was een taxi, maar dit kostte stukken van mensen. Andrew, die ondertussen al bijna een vriend geworden was van ons, bood uiteindelijk aan om ons te voeren (mits enkel vergoeding van de benzine) naar Chipata. Zijn auto was wel kapot, dus er moesten eerst nieuwe banden opgezet worden en dan ging hij een poging wagen. Wanneer we bij hem thuis kwamen zagen we dat hij het eigenlijk niet zo breed had. Hij leefde samen met zijn grote familie in kleine hutjes. Nadat we dit gezien hadden voelden we ons dus enorm schuldig! We zeiden dat het ok was, dat we toch wel een busje zouden nemen, maar hij stond erop dat hij ons veilig in Chipata zou brengen.
Zaterdagochtend begonnen we dus (alweer om een onmenselijk uur: half 5) aan onze terugweg. Het regende alweer pijpenstelen. Het gevreesde gebeurde uiteraard: we raakten alweer vast in de modder. Dries en Kimberly hebben hun schoenen uitgedaan, broek opgerold, om zo de auto uit de modder te krijgen. Ik zit nog steeds met mijn brandwonde (die ondertussen opengegaan is) dus leek het me verstandiger om niet met mijn open wonde in de modder te gaan ploeteren. Wanneer we dachten dat het ergste voorbij was (er zat zelfs al water in de auto) werden we verrast door een overgestroomde rivier. De weg was dus een deel van de rivier geworden! In België zouden de meeste chauffeurs al beginnen vloeken of een andere weg proberen zoeken. In Zambia vinden ze dit grappig en maken van de gelegenheid gebruik om in de rivier te gaan staan en hun autos te wassen. Wanneer het water weer een beetje daalde waagden sommigen het er dan toch op om de stroom te trotseren en erdoor te rijden. Met ons hoofd naar beneden en ogen dicht (ons= ik en Kimberly) waagden ook wij een poging om de rivier te doorkruisen. Veilig en wel (maar met water in de auto) raakten we aan de overkant en konden onze tocht eindelijk verder zetten. Op deze manier zijn we toch nog veilig in Chipata geraakt. Daar konden we direct op een coach stappen die gelukkig onmiddellijk vertrok. Tot zover het avontuur, dachten we, tot de bus stopte en de chauffeur aan iedereen vroeg om uit te stappen. Wij zaten helemaal achteraan in de bus en verstonden er niks van. Kimberly en ik gehoorzaamden dus maar en volgden de menigte naar buiten en begonnen mee te stappen. Dries bleef in de bus en de bus reed weg. Er waren werken op de baan waardoor de bus een andere weg moest nemen die blijkbaar te gevaarlijk was (door de stenen,modder,putten) om met een volle bus over te rijden. Met ons broek opgetrokken liepen we alweer in de modder en in de regen, ons afvragend waar de bus naartoe was. Gelukkig vonden we de juiste weg en stond de bus ons een beetje verder alweer op te wachten. Plots dook er een kudde koeien op die ons de weg versperden. Toen ik merkte dat er ook stieren bij waren begon ons hart alweer sneller te slaan. Je weet maar nooit waartoe stieren in Zambia in staat zijn. Ik verstopte snel mijn rood zakje en snel liepen we door, richting bus. Twee oude vrouwtjes zagen dat we bang waren en namen ons vast aan de arm en vergezelden ons zo richting bus.
Gelukkig verliep het vervolg van de terugreis rustig en zonder nieuwe avonturen.
Die avond brachten we dan nog voor de laatste keer de nacht door in Lusaka, deze keer wel in de lodge van Amid, waar we ook alweer lekker eten kregen (alles gratis!). We hebben hier wel echt de juiste mensen op het juiste moment leren kennen! Zondagochtend deden we dan nog enkele inkopen en keerden huiswaarts. Het deed goed om terug thuis te zijn (ja, zo beschouwen we Kabwe toch wel een beetje).
Tot zover onze avontuurlijk safariweek!
Vanaf vorige maandag zijn we begonnen aan onze overige stage. Kimberly en ik werken in een daycare centre voor straatkinderen. In de voormiddag (van 8 tot 13u) wordt er lesgegeven en na het eten mogen de kinderen vrij buiten spelen. Ook wij moeten dus lesgeven in de voormiddag. Dit is een hels karwei! De eerste dag hadden we de babyklas: rond 3 jaar. Deze verstaan dus geen Engels, spreken enkel Bimba. Probeer hier dan maar eens iets aan te leren! We hebben alles geprobeerd: dansen, kleuren, . We waren echt kapot! Op zulke momenten besef je wel waarom wij voor leerkracht secundair onderwijs gekozen hebben en niet kleuteronderwijs!! Het zou niks voor mij zijn!
Er zijn heel wat kindjes die HIV positief zijn, dus het is wel confronterend te beseffen dat velen onder hen misschien niet erg lang meer te leven hebben. Ook het feit dat deze kinderen in het weekend, s nachts en na 16u op straat (of in de compounds of sloppenwijken) leven opent wel de ogen.
Wanneer wij dan een lach op de kinderen hun gezicht kunnen brengen of met een knuffel hun dag goed maken doet dat wel iets!
Het is enorm vermoeiend en lastig, maar achteraf gezien toch wel de moeite waard!
Ondertussen zijn het hier ook examens in het middelbaar onderwijs. Morgen (woensdag) gaan we daar een kijkje gaan nemen, wat observeren, helpen waar we kunnen. Ik heb ook het examen muziek opgesteld (dat krijgen ze vrijdag). Over een week en half gaan we nog enkele dagen naar Livingstone. Het begint hier stilletjes aan te korten. De tijd vliegt voorbij!
Zondag was het Womansday. Een feestdag die ervoor zorgde dat iedereen de dag nadien een dagje verlof had. Kimberly en ik werden om 8u verwacht in town om daar in aangepaste, traditionele kledij te verzamelen. Iedereen die bij hetzelfde bedrijf/instelling werkt draagt dezelfde outfit. Wij droegen dus allemaal een (veel te grote) grijze T-shirt met een chitenge (een doek die ze ons gegeven hadden om rond ons middel te draperen). We zagen er net echt uit!
Uiteraard stonden we daar de eerste 2 uren mooi te schilderen. Iedereen was te laat! Rond half 11 startte de optocht. Alle vrouwen gingen in een lange rij staan en marcheerden zo met spandoeken en passende liederen doorheen de straten van Kabwe. Indrukwekkend om te zien! Voor één keer stond de vrouw in het middelpunt van de belangstelling. Na de optocht verzamelden alle vrouwen op een grasplein waar verschillende speeches werden gehouden. Jammer genoeg waren deze in Bemba, met als gevolg dat we er geen snars van begrepen. Na de middag hielden we het dan voor bekeken en keerden terug huiswaarts. De rest van de zondagnamiddag brachten we door met het spelen van gezelschapspelletjes, eten maken, (deze keer waren de wortels wel geslaagd!).
Maandag was dus ten gevolge van Womensday een public Holiday. Eindelijk eens een dagje uitslapen, dachten we! Maar niets was minder waar om half 7 zorgden de warmte en het zonlicht er alweer voor dat we vroeger dan voorzien het daglicht zagen. We besloten van de voormiddag gebruik te maken om pannenkoeken te bakken, om de volgende dag uit te delen ter ere van onze laatste lesdag in Bwacha High School.
Om 14u kwam Ray, de farmer (die we via de studenten van vorig jaar leren kennen hebben) ons thuis oppikken om zijn farm te gaan bezoeken. De pannenkoeken waren nog niet klaar, dus besloten we s avonds verder te doen. Wanneer we in zijn 4x4 op zijn farm toekwamen konden we onze ogen niet geloven. Hij heeft verschillende huizen, 200 mensen die voor hem werken, een prachtig meer om in te zwemmen, ontelbaar veel hectares land, een watervalletje(!), Ook zijn huis telde verschillende slaapkamers, een prachtige keuken, kortom alle luxe die je je maar kan inbeelden! We waren onder de indruk!
Na een verfrissend drankje kropen we terug in zijn auto om naar de waterval en meer te rijden. Heeeeerlijk was dat! We genoten met volle teugen van het prachtige uitzicht en de verfrissende duik. Jammer genoeg duren mooie liedjes niet lang en maakte de regen een einde aan het paradijs.
s Avonds maakten we een cocktail als aperitief om vervolgens te smullen van zelfgemaakte(op Belgische wijze!) frietjes met groetjes en overheerlijke kip op de barbecue.
Het was al laat wanneer we terug huiswaarts keerden waardoor we besloten om de pannenkoeken dan maar de volgende dag tijdens onze springuren af te werken.
Dinsdag begon dan de (normaalgezien) laatste lesdag. We stonden om 6u op om eerst nog wat deeg te maken voor de pannenkoeken en vertrokken dan naar school.
Eerst gaf ik mijn laatste lessen in Kabwe High School, we hebben er een toffe les van gemaakt! Veel gezongen, iets gedronken, gedanst,
Vervolgens ging ik naar Bwacha om daar eerst nog wat te helpen met het bakken van de pannenkoeken om vervolgens aan mijn laatste lesuren te beginnen. Maar spijtig genoeg strooide een klein ongelukje roet in het eten. Ik kreeg per ongeluk kokende olie op mijn voet waardoor ik nu met brandwonden op mijn voet zit. In plaats van les te geven moest ik dus naar een dokter. De Indische farmer (waar we de dag voordien bij geweest waren kwam (zodra hij ons telefoontje had ontvangen) naar school en voerde mij naar een dokter. Die wou mij een spuit geven, maar dat heb ik vriendelijk geweigerd. Vervolgens heeft hij er brandwondenzalf opgesmeerd, wat de pijn al een stuk verzachtte. Momenteel zit ik dus in het verband, aangezien het pijn doet wanneer er zon op komt. Er beginnen blazen op te komen, wat wel een beetje pijnlijk is maar het is goed te doen.
Woensdag brachten we nog een dagje op school door, hielpen waar we konden en brachten enkele zaken in orde. s Avonds nam Raj (de farmer) ons mee uit eten. Het was alweer een heerlijke maaltijd, gevolgd door enkele spelletjes poolen. Ondanks dat ik zwaar verloren ben was het toch een geslaagde avond! Alweer enorm vermoeid kropen we in ons bedje want de volgende dag was het alweer vroeg dag. Raj ging ons meenemen naar een wild park om daar de dag door te brengen. Het was een goeie 2 uur rijden maar met de nodige muziek viel dit best mee. Daar aangekomen konden we (alweer!) onze ogen niet geloven. We waren in Luilekkerland aangekomen! Prachtige natuur, dieren, een oogverblindend meer, strooien hutjes, palmbomen,
Wanneer we eerst de menu voorgeschoteld kregen waren we dolgelukkig toen we zagen dat er spareribs op het menu stonden! Jammer genoeg smaakten ze niet zoals in België maar het was best lekker.
Wanneer we ons buikje rond gesmuld hadden gingen we richting zwembad om daar nog 2uurtjes te relaxen. Wanneer Raj ons vertelde dat je ook massages kon krijgen begonnen we alweer te glunderen. We genoten alle drie van een full-body-massage om vervolgens in een ligstoel aan het water nog eventjes van de zon te genieten! Ja, we waren echt in het paradijs terechtgekomen
Alsof de dag nog niet compleet was mochten we achterin (in de laadbak) van de jeep plaatsnemen om zo een tocht te maken doorheen het park. Het was letterlijk met de jeep door het oerwoud! Al rechtstaand in de laadbak, met de wind in onze haren, de zon op ons gezicht genoten we van de prachtige natuur. We zagen verschillende wilde dieren maar waren vooral onder de indruk van de giraffen die op enkele meters van ons stonden. De putten, modder en uitstekende takken maakten de tocht niet alleen avontuurlijk maar ook onvergetelijk!
Ten slotte genoten we nog van een laatste drankje aan het meer bij ondergaande zon en keerden vervolgens moe maar voldaan terug naar huis. Het was een meer dan geslaagde dag!
Gisterenavond vielen we zonder elektriciteit, onze mijnwerkerslampjes kwamen dus goed van pas! Afwassen in het donker het is eens iets anders! Jammer genoeg wisten we niet of we het licht in onze kamer hadden aangestoken of niet vooraleer de elektriciteit wegviel. Gevolg? Ik heb om 3u s nachts het licht gezien!
Vandaag, vrijdag geef ik mijn laatste 2 uurtjes les (om mijn uren van dinsdag in te halen) en dan zit mijn didactische stage er definitief op.
Morgen gaan we (alweer met Raj) een weekendje naar een boatclub om daar te genieten van een boottochtje, vissen, zwemmen, bbq, Het zal ongetwijfeld weer een onvergetelijk weekendje worden!
Maandag vertrekken we dan naar Lusaka (de hoofdstad) om daar een dag en nacht door te brengen om dan dinsdagochtend heel vroeg naar Chipata te vertrekken. Daar zouden we normaalgezien dinsdagavond moeten aankomen om dan met de taxi naar South Luangwa National Park te rijden. Hier gaan we enkele dagen op safari! Ik kijk er al ongelooflijk naar uit! We zullen waarschijnlijk pas zaterdag terugkeren, misschien zondag. Dus op de verhalen zal je nog een weekje moeten wachten.
Na dat weekend gaan we dan 2 weken werken in een daycare centre (dichtbij onze woonplaats) waar we een handje kunnen helpen met het entertainen, eten geven, onderwijzen, verzorgen, van kleine straatkindjes. Deze kinderen worden uit de compounds (= de sloppenwijken) geplukt en worden (met toestemming van de ouders) naar dit centrum gebracht waar ze dan de hele dag verzorgd worden. De kinderen zijn tussen de 2 en 6jaar denk ik, ongelooflijk schattig! Ik kijk er al naar uit!
Op het einde gaan we dan nog met de studenten die van de UK komen naar Livingstone om daar de wondermooie waterfalls te gaan bezoeken en zo zal het alweer snel tijd zijn om terug naar België te keren
We hebben hier in ieder geval de tijd van ons leven!
Veel spannende dingen zijn er niet gebeurd afgelopen week, maar ik zal toch mijn best doen om jullie een overzichtje te geven van ons reilen en zeilen in Zambia van de afgelopen dagen.
Vorige week zondag ging de wekker af om 7u (wat best vroeg is op een zondag!!) omdat we om 8u zouden opgepikt worden door Simbe (de driver van de directeur van de lerarenopleiding) om naar de kerk te gaan. En inderdaad, je kan het al raden
8u: niemand!
half 9: niemand!
9u: niemand!
half 10: nog steeds niemand.
Wanneer we hem belden kregen we geen gehoor tot hij uiteindelijk zelf liet weten dat zijn kindje door een slang was gebeten en dus naar het ziekenhuis moest. Rond half 11 kwam hij ons dan uiteindelijk toch halen met als gevolg dat we de laatste 2 minuten van de dienst hebben kunnen meemaken! Kwam er dan nog eens bij dat het laatste deel van de dienst in Bimba (één van de 72 talen hier) was, dus we verstonden er niks van! We waren dus wel een beetje teleurgesteld, maar we zijn hier nog anderhalve maand dus we zullen nog wel eens de kans krijgen om een mis bij te wonen! Misschien morgen, wie weet?
In de namiddag wisten we alweer niet waar kruipen van de warmte. Een zwembad hebben we hier in de buurt nog steeds niet gevonden dus moesten we ons behelpen met waterspelletjes. Samen met de dochters/zoon van ons gastgezin en de kleine kindjes van de buren speelden we spelletjes. Ook leerden we enkele typische Zambiaanse (vermoeiende!) spelletjes kennen, wel leuk! Ook was het weer tijd om te wassen en zoals elke week opnieuw hing de was alweer een half uurtje buiten en begon het weer te regenen met pijpenstelen.
s Avonds maakten we ons dan nog even nuttig door alvast wortelen te kuisen en te koken om vervolgens in de diepvries te steken. Terwijl de wortels op het vuur stonden ploften we uitgeteld in de zetel om ons te verdiepen in een hoogstaand spelletje. Wanneer we 2uur later ons hoofd aan het breken waren over een dier met de letter e, zei Kimberly: Hmm dat ruikt hier precies verbrand. Het duurde nog eventjes vooraleer we rechtsprongen en tot het besef kwamen dat onze wortels nog op het vuur stonden! Het water was volledig verdampt, de pot en de wortels zagen pekzwart en het vuur roodgloeiend. We waren er net op tijd bij!
Maandagavond hadden we de intentie om lekkere chocomousse te maken als dessert (met recept van Kimberly) maar er was precies iets mis met de room. De chocomousse zag er ongelooflijk slecht uit, het had eerder iets mee van klei. We zijn dan maar beginnen boetseren :p Dit leidde alweer tot hilarische taferelen!
Dinsdag was weer een werkdag aangebroken. Kimberly is mijn les komen observeren en trok wat fotos/filmpjes, wel grappig om jezelf bezig te zien!
Woensdag moest ik lesgeven op Kabwe High School, terwijl Dries en Kimberly in Bwacha lesgaven. Blijkbaar was daar iemand (een vrouw die de financiën regelde) gestorven en dan staat alles op zijn kop. Ze moesten (na weer lang wachten) mee met de schoolbus naar het huis van de gestorven vrouw. Dries moest daar plaatsnemen onder een soort pergola in de tuin terwijl Kimberly blootsvoets het huis moest binnentreden om tussen alle wenende vrouwen te zitten. Ook wordt verwacht dat de vrouwen bij dergelijke gebeurtenissen een sjitenga (of zoiets) dragen. Dit is een doek van 2 meter die je om je heupen (als een rok) moet draperen. We zijn deze dus gaan kopen en moeten die voortaan altijd in onze tas met ons meedragen.
Voor meer details over deze funeral verwijs ik naar de blog van Kimberly en Dries, aangezien ik er zelf niet bij was.
Een begrafenis duurt hier 3 dagen in Zambia. Wanneer ik dus de volgende dag op school kwam vertrok er om 8u alweer een bus om naar de begrafenis te gaan. Vandaag werd de vrouw onder de grond gestopt. Ik mocht ook mee, maar ik moest lesgeven en aangezien het mijn voorlaatste les in die klas was heb ik ervoor gekozen om op school te blijven. Vele leerlingen hadden dus alweer geen les, aangezien bijna alle leerkrachten mee waren naar de begrafenis. Het gebeurt wel vaker dat leerkrachten niet komen opdagen in lessen! Als je wat meer informatie wilt over het schoolsysteem in Zambia verwijs ik naar de blog van Dries.
Donderdag bezochten we nog een lokaal marktje (op zoek naar een rugzak en schoenen voor Dries) waar we alweer in het middelpunt van de belangstelling stonden. Dit word je echt wel beu! We hielden het er dus al snel voor bekeken en besloten om de volgende dag een ander marktje op te zoeken. Dat bleek al heel wat rustiger en meer afgelegen te zijn! Vandaag gaan we daar op ons gemak terug een kijkje gaan nemen.
Nu maandag is het hier een public Holiday, het is Womansday! We (= ik en Kimberly) worden vroeg in de ochtend verwacht in t stad om daar te gaan stappen,vieren,eten, . We kregen weer Afrikaanse stoffen om rond ons te draperen om zo niet uit te boot te vallen wanneer alle vrouwen het beste van zichzelf geven maandag! Ik laat jullie zeker en vast weten hoe het geweest is! Wij zijn alvast benieuwd!
Dit waren de belevenissen van deze week. Op enkele buikkrampen en andere kwaaltjes na was het alweer een boeiende week!
Ohja, we hebben er ook 2 nieuwe huisgenoten bij! Twee puppys: Dries en Jens genaamd (of ze zo zullen blijven noemen betwijfelen we). We doen alvast een poging om ze in het Nederlands op te voeden!
Dinsdag sluiten we onze 6weken didactische stage (hopelijk in stijl) af. Ik heb de leerlingen een toffe les beloofd, dus nog een laatste stukje theorie, zingen, bodypercussion, een hapje en een drankje staan alvast op het programma! Ook ga ik dan mijn balpennen/latten/schriften uitdelen, ze zullen in de wolken zijn!
Ik heb in mijn vorige lessen gevraagd aan de leerlingen om een briefje in te vullen over wat ze van mijn lessen vonden, hoe ik mijn lesgeven kan verbeteren, Ongelooflijk wat voor lovende woorden zij daar allemaal opschrijven! Ze zijn hier zeer sterk gelovig dus op elk papiertje vind je: God bless you terug of I hope to see you again in heaven, Dit zijn wel echt leuke herinneringen! Ze vragen allemaal of we echt niet kunnen blijven, dat ze echt graag les krijgen van ons, dit doet wel deugd!
Vanaf woensdag beginnen we dan aan onze overige stage (met wees- straatkinderen). Gisteren bezochten we al een organisatie voor straatkinderen (waar de sociaalwerkers gestrand zijn) en een hospice (dit is een ziekenhuis voor dergelijke kinderen). We hadden het ons wel net iets erger voorgesteld dan het leek, maar dat was slechts de eerste indruk!
Wanneer we dan in de hospice kwamen stond daar een blauwe container in het tuintje die als mortuarium dienst deed, een enge gedachte! Hier verblijven dus kinderen met hiv,tbc, Het is een andere wereld die opengaat voor ons! Meer hierover volgende week.
Ons reisje naar Livingstone stellen we nog even uit aangezien er op 2 april studenten van de UK naar hier komen. Zij gaan met een bus (van de lerarenopleiding van Zambia) naar Livingstone en verblijven daar in een lodge, gaan alles bezoeken wat wij ook willen zien dus op die manier kunnen we dan mee. Dit zal een stuk makkelijker en goedkoper uitkomen voor ons! Nog eventjes geduld dus
