12 jaar geleden begon voor mij een leven met pijn. Ik speelde drie keer per week volleybal met een toffe bende. Tot op een dag mijn rug het sporten niet meer aankon. Er werd me verteld dat ik te zwakke spieren had, een te zwakke rug en dat dit aangeboren was. Door die laatste woorden wist ik dat volleybal er voor mij niet langer in zat. Op school was het ook niet makkelijk. Vaak had ik zoveel pijn dat ik niet naar school kon en dus een achterstand van de leerstof had. Dat schooljaar kreeg ik dan ook te horen dat ik het jaar moest overdoen of een lagere richting moest kiezen. Dit was dus de tweede teleurstelling op een paar maanden tijd. Ik heb voor de laatste optie gekozen en de daarop volgende twee jaar ging het redelijk. Enkel in mijn zevende jaar van het secundair onderwijs begonnen de klachten te verergeren. Naast mijn rug kreeg ik ook vaak pijn in mijn linkerknie. De uitslag van een bloedtest: reuma!

De reumatoloog heeft me onderzocht en schreef me medicatie voor. De eerste maanden werkte deze niet en bleef ik met veel vocht in de knie zitten. Deze moest ik maandelijks laten wegtrekken en dat was geen lachertje. Maar geleidelijk aan ging het beter. Na een jaar was de waarde in mijn bloed goed en was er geen reuma meer. Ik mocht stoppen met de voorgeschreven medicatie. 

Ondertussen zat ik op de hogeschool. Mijn droom was altijd om kleuterleidster te worden. Artsen zeiden me dat mijn lichaam met ouder worden wat stijver zou worden en dat ik daardoor minder pijn zou hebben. Ik heb vijf jaar over de opleiding gedaan, maar ik heb het gehaald. Ik studeerde als 24-jarige af als kleuterleidster. In mijn eerste jaar als werkende mens deed ik de voor- en naschoolse opvang van een school en had ik nog een aantal uren erbij in de klas. Het laatste trimester was ik voltijds aan het werk. Ik was over mijn grens gegaan en kon dit niet verder aan. Opnieuw teleurstelling! Vanaf toen werd me aangeraden om enkel nog deeltijds te werken. Mensen van het onderwijs zullen weten dat het de eerste jaren niet makkelijk is om deeltijdse interims te krijgen en dus ook niet makkelijk om je dagen die je nodig hebt op te bouwen. Resultaat is dat ik nu, vijf jaar verder, nog lang niet aan mijn aantal dagen zit. Mijn klachten zijn in die vijf jaar ook alleen maar toegenomen in plaats van verbeterd. In juni 2013 is er bij mij fibromyalgie vastgesteld. Een test die ze doen om dit te kunnen vaststellen is 18 tenderpoints (pijnpunten) op je lichaam controleren. Wanneer er minstens 11 punten pijnlijk zijn, kan er sprake zijn van fibromyalgie. Bij het onderzoek waren er dit bij mij 15 van de 18, ondertussen zijn ze alle 18 heel pijnlijk. 

Ik heb dit schooljaar dan ook de keuze gemaakt om voor een administratieve functie te solliciteren in het onderwijs. Momenteel ben ik voor 7 uren tewerkgesteld op het secretariaat van twee scholen. De dagen dat ik nog eens een korte vervanging doe in een klas, voel ik meer en meer dat mijn lichaam dat niet langer gaat toelaten.

Het is niet enkel de pijn die ik ervaar, maar ook vermoeidheid, van elke dag opnieuw pijn te hebben. Slecht slapen, regelmatig wakker worden van pijn en dan moeilijk de slaap hervatten. Soms zegt een vriend van me: 'je ziet er zo moe uit!' Ondertussen voegt hij er zelf aan toe: 'Heb je veel pijn?'.

De frustraties rond dingen die je niet kan zoals werken. Het onbegrip dat je hierin soms tegenkomt. Want het is niet dat ik niet wil werken, ik kan het gewoon niet altijd.

Je sociaal leven dat achteruit gaat, door je vermoeidheid en pijn kan je niet altijd afspreken met vrienden. Uitgaan lukt nog amper. Als ik nog eens uitga, kan ik het niet laat maken en zal ik de er dagen erna nog veel 'plezier' van hebben in mijn lichaam.

Dit jaar word ik 29, veel van mijn leeftijdsgenoten zie je bouwen, trouwen, kinderen krijgen. Maar die dingen zitten er voor mij voorlopig nog niet in omwille van mijn gezondheid.

Dit is een zo kort mogelijke omschrijving van mijn ervaringen de afgelopen 12 jaar omtrent mijn gezondheid. Gevoelens van frustratie, woede, teleurstelling, verdriet,...heb ik meerdere keren gehad en zal ik nog regelmatig gaan voelen. Maar ik denk dat dit logisch is als je 24 uur, 7 op 7 pijn hebt. Het kan alleen maar beter gaan denk ik dan nu. Ik probeer zo goed mogelijk te relativeren en te leren leven met mijn grenzen, beperking. Gelukkig zijn er mijn ouders, mijn broer en mijn vriend die me altijd steunen en me zoveel mogelijk helpen! Ik kan hun hiervoor niet genoeg bedanken.

Er gaan mensen zijn die de gevoelens die ik ervaar herkennen, dit was ook de bedoeling van mijn blog. Ik weet dat ik niet alleen ben, dus graag hoor ik ook jullie ervaringen!