Dag allemaal!

Hier ben ik eindelijk! Het heeft lang geduurd maar we hebben dan ook veel te doen gehad en internetcafés bezoeken stond niet op ons lijstje.

Onze reis begon op maandag 6 april:

Een uur te vroeg stond ik al aan het raam van de luchthaven om Lorenzo te zien toekomen. (je weet maar nooit dat het vliegtuig vroeger toekwam). Met als gevolg dat ik zowat het langste uur van mijn leven heb meegemaakt. Als ik hem uiteindelijk zag was dat lange uur nog steeds niet gedaan want hij moest nog wachten op zijn valies. Ongeduldig keken we elkaar aan, verlangend naar die knuffel waar we al 2 maanden op hadden gewacht. Die bleef dan toch nog iets langer weg dan verwacht want meneer de valies had geen zin om toe te komen! Na wat geregel aan het bureautje kwam hij (Lolo, niet de valies) dan toch eindelijk die deur uit! Het weerzien was zoals verwacht FANTASTISCH!! Het was onbeschrijfbaar genieten om terug bij elkaar te kunnen zijn. De valies was er niet maar dat maakte ons op dat moment niet zoveel uit.. die kwam wel achter..

Dinsdag 7 april:

Onze eerste dag begon met pech. Ik dacht eerst dat er een tennisbal in Lolo zijn mond zat maarneen, hij had een abces op zijn tand! Pijn + hoge koorts waren het gevolg. Op naar een apotheek voor goede antibiotica en ondertussen nog steeds geen valies. We besloten ons reisschema aan te passen en toch te beginnen aan onze rondreis! Op naar MASAYA. Een klein stadje met 2 gigantische markten. Met een zieke Lolo die normaal in bed moest liggen slenterden we door de gezellige markten. Dan nog naar een uitkijkpunt geweest waar een kleine straatjongen ons een rondleiding gaf en ons het meer toonde. We hadden een gezellig hostel met zelf een tv aan het plafond (handig was anders). Lorenzo viel al snel in slaap terwijl ik ongerust een koud waslapje op zijn hoofd hield. Zooo warm! Ik dacht dat hij bijna 40 graden koorts had dus opnieuw op stap naar een apotheker op zoek naar een thermometer. Meer dan 38 graden koorts was het resultaat. Toch was ik al opgelucht dat ik hem niet naar het ziekenhuis moest brengen.  Slapen was de boodschap!

Woensdag 8 april:

Op naar GRANADA!  Een super mooie stad! We vonden een zeer leuk hostel waar we de komende 3 nachten zouden verblijven. Een groot romantisch huis met leuke kamers, en een keuken die je kon gebruiken.  En de Pali (supermarkt) naast de duur, ideaal dus! In de namiddag zijn we het stad gaan verkennen  en enkele basisbenodigdheden gekocht voor Lorenzo omdat de valies er nog steeds niet was. Een mooie nette boulevard, die nog weinig op Nicaragua leek, bracht ons naar het grootste meer van Nicaragua. Daar krioelde het van de Nicas die een dagje naar het strand kwamen (het was dan ook semana Santa, vakantie voor heel Nicaragua!). Na een verfrissende plons keerden we terug om een gigantische pizza te eten en daarna met de partybus (=een kar achter een tractor vol met lichtjes en luide muziek) granada by night te bezichtigen. Gezellig!!

Donderdag 9 april:

Na een lekker zelfgemaakt ontbijt met eitjes trokken we onze wandelschoenen aan en vertrokken we naar LAGUNA DE APOYO. Dit is een kratermeer vlakbij Granada. Een ongelofelijke warme wandeltocht, eerst door sloppenwijken met super vriendelijke mensen. (hoe meer je buiten het centrum gaat hoe vriendelijker en gastvrijer de mensen zijn). Daarna door dorre velden. De wandeltocht op zich was niet zo lastig maar de felle zon bracht daar al snel verandering in. Na een paar uur wandelen en de juiste weg proberen zoeken, kwamen we aan de rand van het kratermeer. Een prachtig helderblauw meer doemde voor onze neus op. Buiten dat we het een adembenemend uitzicht vonden, dachten we maar één ding: WATER! ZWEMMEN! Zo snel mogelijk daalden we af en al snel zaten we te zwemmen in het helderblauwe water, helemaal alleen, geen kat te zien! Het hele meer voor ons alleen! Echt een zaaaaalige dag! Fay was ondertussen ook op weg naar Granada en toen we ’s avonds in onze kamer waren hoorde ik plots een bekende stem.. Heel toevallig, maar Fay en haar mama sliepen in de kamer naast ons!! ’s Avonds zijn Lolo en ik eens goed gaan eten in de boulevard. Een super drukke leuke sfeer wegens Semana Santa en lekker eten!

Vrijdag 10 april:

Terwijl we een frisse cola zaten te drinken op een terrasje (een dagelijkse bezigheid), zagen we voor  onze neus fietsen staan die te huur waren. Éen blik naar elkaar en we wisten genoeg, fietstocht naar het meer! Na 2 seconden waren onze zadels al volledig gezakt en bij lange Lolo was dat dus een hilarisch zicht! Een zalig fietstochtje naar een haventje waar we het toch niet konden laten even het water in te springen. Granada is echt snikheet! Daarna hadden we een boottocht geboekt tussen de 300 en zoveel kleine eilandjes. We zagen aapjes, mooie grote vogels, chique villas van rijke Nicas die daar een eiland bezitten,enz.. we bezochten ook een burcht vanwaar we naar de zonsondergang konden kijken. Romantisch! Terwijl de zon verder onder ging vaarden we terug en tegen het donker stonden we weer aan wal. Daarna werden we met de paardenkoets terug naar het centrum gebracht.

Zaterdag 11 april:

Zaterdagmorgen kregen we het goede nieuws dat Lorenzo zijn bagage eindelijk was toegekomen in Managua! Hoera! Op naar vuile vieze Managua om daarna verder te reizen naar RIVAS. Vanuit Rivas een taxi naar SAN JORGE en vanuit San jorge de ferry naar  ISLA DE OMETEPE. Tijdens die wiebelende boottocht konden we alweer genieten  van een prachtige zonsondergang terwijl we voor ons Isla de Ometepe zagen opdoemen met zijn 2 vulkanen. Het eiland midden in het grote meer van Nicaragua. Een taxi bracht ons naar een gezellig hostelletje waar we een paar nachten zouden slapen. Vlakbij het water met zoals gewoonlijk de hangmatten en andere gezelligheden. Heel rustig en mooi gelegen. In het hotel naast ons zaten Fay en haar mama (deze keer niet toevallig want Fay wilde mee met ons de vulkaan beklimmen omdat ze het anders alleen zou moeten doen).

Zondag 12 april:

Na wat uitstapjes vast te leggen en te plonsen in het meer, vertrokken we die namiddag te paard naar Ojo de Agua.  Een leuke rit te paard door het mooie eiland om dan te zwemmen in een stuk rivier die eruit zag als een zwembad omdat het half aangelegd was. Op de terugweg  schoot Lolo zijn paard in galop en het mijne rende er achteraan omdat Lolo zijn paard blijkbaar de ‘gids’ was. We kregen de smaak te pakken en galopeerden er op los. Alhoewel mijn paard de helft van de tijd liever snel in draf ging dan in galop te schieten (auw mijn poep!).  Het was een leuke mooie en vooral grappige namiddag!

Maandag 13 april:

We moesten vroeg opstaan want die dag stond de Maderas op het programma. Een vulkaanbeklimming van 9 a 10 uur!! En geen 5 meter plat. Het was duidelijk dat onze gids tot over zijn oren verliefd werd op Fay (haar zak dragen, teveel helpen, lachen met alles wat ze zei ook al verstond hij er niets van,enz..) Tot grote ergernis van Fay. Lorenzo en ik vonden dat natuurlijk hilarisch. De 4u stijgen was ongelofelijk lastig door het warme weer (ondanks we door de jungle liepen) en door het stijl naar boven gaan. De kilometers werden lastiger en lastiger. Gelukkig werd het iets frisser naar boven toe, maar ook veel gladder en meer modder. Vuil en bezweet bereikten we de top! Of dat zei onze gids toch. Wijzelf hadden het niet door want er stonden allemaal bomen en we hadden niets van uitzicht.. een kleine teleurstelling. We gingen met behulp van touwen verder naar het kratermeer. Een groene vlakte met een grote modderpoel was het resultaat. Zeer mooi! Alleen opnieuw een teleurstelling dat we niet in het meer konden zwemmen omdat het te modderig was. Geen probleem dacht Lorenzo en liep het water binnen. Toen hij volledig door de modder zakte leek het hem toch niet zo’n goed plan. Dan maar een verdiende picknick en een deugddoende siesta! Niet te lang natuurlijk want een lange terugweg stond ons nog op te wachten. Naar beneden ging al een stuk vlotter, hoewel onze benen op den duur wel heel erg moe werden. Elke stap werd opnieuw lastig en bij elke aap die we tegenkwamen bleven we een kwartier staan kijken. En zo waren er veel aapjes! Het was een andere terugweg dus we zagen nieuwe dingen en ook een zeer mooi uitkijkpunt over het eiland en de andere vulkaan. Na nog een lange wandeling kwamen we eindelijk aan het eindpunt waar we allemaal een paar frisse cola’s achterover kiepten.  Moe en voldaan gingen we met een pick up terug en wasten we ons eerst en vooral in het meer.. heeeerlijk! Die avond lagen we alle drie al snel te knorren. Het was een lastige beklimming maar uiteraard hadden we er veel voldoening van.

Dinsdag 14 april:

Met stijve benen vertrokken we die dag naar de waterval van San Ramon. Na een uurtje stappen (wat meer als genoeg was voor een dag na de Maderas) kwamen we bij de waterval aan. Zalige verfrissing dachten we maar lang hebben we er toch niet onder gestaan. Ijskoud!! Toch mooi om te zien en vooral het groene mos eromheen maakte het af. Dit alles was nog steeds met onze Francesco, de gids van de dag voordien. Tot groot jolijt van Fay! (niet dus!) Daarna reden we door naar een natuurreservaat. We zagen duizend kleine kikkertjes, mooie vogels, aapjes, en veel andere dieren en de omgeving was zeer rustgevend. Van daaruit hadden we ook een prachtig zicht op de vulkaan Conception.  Na nog een avondzwemke en een lekker avondmaal kropen we weer ons bed in.

Woensdag 15 april:

Een vroege taxi bracht ons naar de andere kant van het eiland om van daaruit de ferry te nemen.  Vaarwel avontuur, op naar wat stranddagen in San Juan! Ferry-taxi-bus.. en aankomst in SAN JUAN DEL SUR! Een echt surfersparadise met veel amerikanen! Een kamertje in een romantisch hoog huis vlakbij het strand leek ons ideaal. Na uit te pakken besloten we het kleine dorpje wat te verkennen om ons vervolgens wat op het strand te leggen en de zee in te springen. Hoge golven, immens zout water en prikvissen!! Dachten we eerst.. later dachten we dat al ons wondjes van de voorbije dagen of opengekrabde muggenbeten (in mijn geval dan toch) piekten van het zoute water. Maar wat bleek achteraf.. het waren allemaal kleine kwalletjes die je onmogelijk kon zien. Hoera! Bij zonsondergang vonden we een superleuk en romantische bar op het strand waar we genoten van een lekkere cocktail! ’s Avonds kozen we voor een bar-restaurant met een dakterras die uitkeek op de zee en aangezien we daar ongelofelijk lekker gegeten hadden zijn we daar elke avond terug geweest.

Donderdag 16 april:

Donderdag zijn we met een surfbusje naar playa maderas, een supermooi strand geweest. We hadden 2 surfboards gehuurd om ons alvast wat te trainen voor de komende zomer! De golven waren ons iets te groot (om niet te zeggen gigantisch) dus bleven we maar in het schuim surfen. Het was wel zeer leuk om nog eens te doen en we hebben ons goed geamuseerd. Na het avondeten zijn we naar een coctailbar geweest (op het strand uiteraard) waar er een live band aan het optreden was. Een zalige sfeer en teveel coctails. Met andere woorden, een superleuke avond en we besloten om ons verblijf in San Juan met nog een dag te verlengen.

Vrijdag 17 april:

Opnieuw met het surfersbusje op stap. Deze keer naar een andere mooi strand, Playa Ramonso. Na wat te zwemmen en te zonnen besloten we om eens rond te wandelen en te gaan kijken wat er achter de kliffen te zien was. Na een eindje te wandelen moesten we over de kliffen klimmen. Lorenzo besloot om eerst te gaan en te kijken of het de moeite was. Ik bleef achter met de rugzak. Toen ik besloot om wat foto’s te trekken liet ik de rugzak op 3 meter van mij. Plots verscheen vanachter mijn rug een man met een masker op (zoiets als een bivakmuts) en een gigantisch mes!! Ik verschoot mij natuurlijk een ongeluk!! Lorenzo was nog steeds achter de kliffen en meneertje overvaller ging rechtstreeks naar de rugzak. Gelukkig kwam Lorenzo al snel terug en zag hij mij al trillend staan. Hij ging richting de overvaller (wat een held!) en meneer overvallen zei hem dat hij enkel geld wou en aangezien hij het niet meteen in de rugzak vond, kreeg Lorenzo de rugzak terug om het geld eruit te halen. Ik wist nog niet dat hij enkel geld moest hebben en was bang dat hij de camera zou meepakken (wat voor ons veel erger zou zijn). Daarom draaide ik mij om en foefelde ik de camera in mijn rokje. Hij had blijkbaar gezien dat ik iets had verstopt en kwam meteen op mij af. Ik toonde meteen mijn lege zakken (want de camera zat in mijn bikini) maar hij geloofde mij niet en begon mij te betasten. Ik voelde de camera en ik haalde hem er meteen uit maar dat moest hij niet hebben. Enkel geld! Ik had voor de rest niets zitten maar hij geloofde mij niet dus bleef hij maar verder tasten. Toen hij te ver ging kwam Lorenzo ertussen. Eerst toonde hij zijn mes naar Lorenzo maar uiteindelijk luisterde hij wel naar Lolo. Ik stond ondertussen  verder te trillen op mijn benen. Hij probeerde nog een paar keer maar stopte dan ongeveer. Toen liet hij ons gaan. Wij vlug doorgestapt tot we een heel eind van hem verwijderd waren. Gelukkig ging hij de andere kant op. Ik was er natuurlijk helemaal niet goed van. Het gaat ons niet om dat geld, want we hadden maar een kleine 20 dollar, maar ik was gewoon heel erg geschrokken, zeker als hij aan mij begon te komen. Het heeft nog even geduurd voordat ik bekomen was, maar we hebben onze dag er niet door laten verpesten. Wel zijn we sindsdien beiden veel minder op ons gemak als we ergens zijn met weinig volk en we zijn er zeker en vast overvoorzichtig door geworden.  ’s Avonds zijn we nog eens goed gaan eten en dan op tijd in bed want de volgende morgen moesten we er weer vroeg uit.

Zaterdag 18 april:

Een dagje op de bus want San Juan del Sur ligt helemaal in het zuiden en we moesten via Managua naar Léon.  In de namiddag kwamen we daar aan en Fay was ondertussen ook naar daar gegaan (haar mama was alweer weg) omdat ze ook de Cerro Negro wou beklimmen (een vulkaan) en alleen is maar alleen niewaar.  Na een slaapplaats te hebben gevonden lieten we Lorenzo de stad zien (want wij hadden Léon al bezocht). Veel valt er ook niet te bezoeken dus slenterden we maar wat rond. Op zoek naar een bikini! Want madammeke Anneke was zo slim geweest om haar bikini in de douche te laten liggen in San Juan! Dikke pech als je in Nicaragua naar een bikini moet zoeken want de bikini’s zijn hier allemaal lelijk en marginaal!! Niets gevonden dus… ’s avonds zijn we eens het nachtleven van Léon gaan opzoeken en zijn we in een discotheek beland waar we tot in de vroege uurtjes staan dansen hebben. Een hele leuke avond!

Zondag 19 april:

Na een heerlijk ontbijt namen we de bus naar het strand. Een dagje aan de zee want in Léon stad hadden we alles gezien. Gelukkig was daar weer bijna niets van volk zodat ik in mijn ondergoed kon zwemmen maar we besloten toch van dringend een bikini verder te zoeken want de corn islands kwamen er nog aan en dat is één en al strand. ’s Avonds kropen we vroeg ons bed in want de volgende dag moesten we om 4u op voor de vulkaan te beklimmen.

Maandag 20 april:

Toen we tegen 4u wilden vertrekken bleek Fay ziek te zijn. Ze was te zwak om mee te gaan wat zeer jammer was omdat ze speciaal daarvoor naar Léon was gekomen. Lorenzo en ik vertrokken dus alleen naar de quetzaltrekkers. Dit is een organisatie die zo’n tochten organiseert en de opbrengst gaat naar de straatkinderen. Het bestaat dus uit vrijwilligers. We kregen daar nog een stevig ontbijt en gingen toen met de bus richting het vertrekpunt  om de Cerro negro te beklimmen. Een 2uur durende tocht door vulkanisch zand en ondanks we vroeg vertrokken waren kwam de zon er al snel door en begon ze flink te branden. Het was een zeer mooie omgeving en het leek op een zwarte woestijn. Na die 2uur kwamen we aan de voet van de vulkaan en kon de beklimming beginnen. Die was stijl maar gelukkig niet zo lang. Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht werd. We konden zelf in de krater lopen. Hier en daar nog rook en warme stenen. Er was ook een vreemde geur die van de gele plekken afkomstig was (zie foto’s).  Spectaculair om te doen! Maar dat was nog niet het enigste..  Toen we op de top kwamen hadden we echt een adembenemend uitzicht! Net zoals in de leeuwenkoning kon je zover kijken als je maar wou. Je zag de zwarte opgedroogde lava en.. zie foto’s!!  We werden er even stil van en een gelukzalig gevoel stroomde door ons lichaam.. wat mooi! De afdaling was ook fantastisch! We mochten van de vulkaan afspringen en lopen naar beneden. De ondergrond bestaat uit allemaal kleine zwarte steentjes dus je zakt daar een heel stuk door.. het leek een beetje op moonwalking! Echt superleuk! Toen we beneden kwamen zorgden onze gidsen (die vrijwilligers) voor een heerlijk grote picknick. Daarna was het weer 2uur terugwandelen aan een heel snel tempo zodat we de bus niet zouden missen. Het was echt een zalige dag en zeker één van de dingen die ons het meest zal bijblijven. Het was 2u in de namiddag als we de bus terugnamen en na 5 minuten lagen we allemaal te slapen. Als vuile zwarte zombies liepen Lolo en ik het stad door richting ons hostel. Na een deugddoende douche konden we er weer tegenaan en hebben we nog een poging gedaan om te shoppen! En jawel hoor, een bikini gevonden! Niet supermooi en ik zou hem ook niet kopen moest ik geen nodig hebben maar toch de mooiste van heel Léon! Fay was ondertussen terug naar Esteli terug gekeerd want voor haar zat de vakantie er op.  Wij zijn ’s avonds eens friet met biefstuk gaan eten! Lang niet zoals in België maar het heeft toch gesmaakt.

Dinsdag 21 april:

Op naar de CORN ISLANDS! Vanuit Managua hadden we een binnenlandse vlucht naar de Corn islands, met een tussenstop in Bluefields. Het vliegtuigje was klein, wiebelend, schokkend, warm en vooral heel luid maar we zijn er geraakt! We kwamen aan op Big Corn maar blijkbaar is Little Corn nog veel mooier dus namen we het laatste bootje naar het kleinste eiland. De veelbelovende Corn Islands waren bewolkt en we voelden de eerste regendruppels van het regenseizoen op onze neus vallen.  De SPEEDbood moest tegen stroom varen en de golven waren supergroot dus dat was alweer spektakel! Soms dachten we echt dat het bootje in twee ging barsten maar we vonden het alletwee zeer leuk moeten we toegeven. Af en toe de volle lading water op ons gezicht en gaaaaaan! Toen we toekwamen bracht een plaatselijke pipo ons naar de andere kant van het eiland waar leuke hutjes stonden. Helaas was alles onverwachts volzet. De man kende blijkbaar elk plekje en iedereen (wat ook niet zo moeilijk is op zo’n klein eiland) en bracht ons nog iets verder naar primitieve hutjes op het strand. Goedkoop, schattig,.. meer moesten we niet hebben! Voor te eten gingen we naar de iets sfeervollere hutjes die volzet waren.. daar was een mogelijkheid om te eten.  Het was avondeten op zijn Nicaraguaans zou ik zo zeggen:  bij de eerste voelde de kokkin zich niet zo goed dus ze kon niet koken, bij de tweede deed een verwaaide rastaman die volgens ons al high was onze bestelling. Met alle gevolgen van dien.. na laaaaang wachten kregen we alles behalve wat we gevraagd hadden maar op den duur namen we alles gewoon aan want we hadden ondertussen wel een reuzenhonger. Op onze donkere terugweg naar ons hutje (gelukkig had ik mijn zaklamp mee) zagen we wel honderden krabben tussen ons voeten lopen, maar dan echt van die supergrote! Niet dat we bang zijn van krabben of dat die beestjes iets zouden doen, maar toch reden genoeg om naar huis te crossen!  Ik kreeg van al ons getier de slappe lach en was toch blij als we in ons hutje lagen.

Woensdag 22 april:

Verkenning van Little Corn! Na een kleine wandeling dwars door het eiland merkten we op dat het echt een volledig andere cultuur is dan Nicaragua zelf. De mensen spreken Spaans, Engels, nog iets en ook vanalles door elkaar. Het is precies  zo’n Jamaicaans eiland waar iederen ‘ya man’ zegt. De bevolking ziet er dan ook meer als zwarten uit dan als Nica’s. Aangezien het zo’n klein eiland is dachten we van het eens volledig rond te stappen via het strand. Suprise suprise, er was niet overal strand dus de helft van de tijd moesten we over rotsen klimmen, door het water stappen, enz..  avontuurlijk! Uiteindelijk vonden we het paradijs! Een mooi stuk aan noordkant van het eiland met witte stranden, palmbomen, zee in alle soorten blauw,.. we zagen daar een paar schattige huisjes staan en liepen er benieuwd naartoe. De man des huizes (een Duitser) zag ons staan koekeloeren en vroeg of we geïnteresseerd waren. Na wat overleg over prijs en toestanden besloten we de volgende dag naar daar te verhuizen.  Het was allemaal zeer primitief maar we hadden een keukentje in ons huisje en daar waren we wel voor te vinden. We vervolgden onze toer rond het eiland en besloten onze boel te pakken en naar het echte paradijs te gaan!

Donderdag 23 april:

Valiezen pakken en hupsikee weg ermee. Richting Casa Sunrise! We kregen een warm welkom door onze nieuwe huisdieren en pakten onze boel uit om vervolgens terug naar de winkeltjes te gaan aan de haven om inkopen te doen voor de volgende dagen. Het werd koken met de dingen die we hadden! Beschrijving van ons huisje (zie ook foto’s): klein keukentje, terras met schommelstoelen en hangmat, kamer met uitzicht op het strand en de zee, water verkrijgbaar in de waterput. De douche bestond uit een houten kotje met een emmer water en de wc was net zoals vroeger gewoon een put. Allemaal goed en wel maar om ‘s nachts naar het toilet te gaan is het toch geen aanrader. Duizenden kakkerlakken!!!!! Iiieeeeuuw! Voor het donker naar de wc was de boodschap!

Vrijdag 24 en zaterdag 25 april:

’s morgens stonden onze nieuwe huisdieren (een puppy een hond en een poesje) ons al op te wachten op ons terras! Voor de rest achtervolgende ze ons constant. Zalig om ook eens zelf te koken.. eitjes bakken en buiten ontbijten met zicht op zee. Voor de rest was het wat luieren.. de wolken waren nogal veel van de partij maar als de zon er was waren we op het strand en in de zee te vinden! De kokosnoten lagen er om te rapen en met behulp van de man des huizes kreeg Lolo ze toch open! Jummiiiieeee..  ’s avonds viel de elektriciteit soms uit waardoor we met kaarsjes moesten verder eten (wat wel heel romantisch is uiteraard).  Het was gezellig, knus en eens leuk om zo primitief te leven.

Zondag 26 april:

Vroeg uit de veren want om 7u was onze boot naar Big Corn.  Nog even problemen gehad bij het inchecken op het vliegveldje. Het reisbureau had ons vergeten inschrijven! Na even wachten toch mee gemogen! Grappige ‘douane’ wel.. een fles rum in de handbagage is allemaal niet erg, maar deo in de valiezen.. das wat anders!  Op de terugvlucht kregen we koekjes en een fruitsap of koffie en toen kwamen ze ook eens rond met lekstokken! Haha dat vond ik schitterend! Terug in Managua was het tijd om terug te keren naar Esteli. Nog een laatste lange busrit en toen kwamen we in het verdacht koudere Esteli. Voor mij al zo vertrouwd ondertussen, voor Lolo nog alles nieuw.

Een nieuw gastgezin ondertussen! Wegens geldproblemen met het vorige gezin.. ze wilde er ons wat opleggen en niets gebeurde nog eerlijk met het geld dus dat waren we wel wat beu. Wel jammer want we hebben het daar zeer goed gehad bij Nelly. Ons nieuw huis is supergroot en rijk en proper en totaal niet Nicaraguaans maar we hebben onze ervaring nu wel gehad bij Nelly. Ons nieuwe thuis is maar voor 2 weken. Veel kamers dus dat was ideaal voor Lorenzo ook. Hij kon nu ook eens een weekje in een gastgezin verblijven.

Die avond was het nog het verjaardagsfeestje van Lot en Lieven, 2 andere belgen. Pannenkoeken met nutella mmmm. En meteen een voorstelling van Lorenzo aan al mijn nieuwe vriendjes! Natuurlijk werd hij meer dan goedgekeurd maar hoe kan dat ook anders. Het was nog een superleuke avond en moe maar voldaan van ons prachtige rondreis kropen we in ons bed. Jammer dat het er op zat! Want de dag erna was het weer tijd voor stage, schoolwerk,.. maar dat is voor het volgende verslag! Heel binnenkort want die 2 laatste weken zijn ondertussen ook bijna gedaan en dinsdag ga ik terug richting België!! Naar huis!!

Tot snel!! Liefs xx

08-05-2009 om 16:50 geschreven door Anne  

Holaaaaaaaaaa!!

Laatste werkweek voor de vakantie zit erop! Nog vlug een verslagje vooraleer ik vertrek op reis!

Vorige week weet ik al niet meer goed wat we allemaal deden (ik loop precies wat met mijn hoofd in de wolken!). De stage verliep nog goed, dramasessie hier, dramasessie daar en na de vakantie werken aan het toonmoment! We hebben ondertussen ook onze tussentijdse evaluatie gekregen en die was van zowel Fay als ik supergoed!

Vorige week ben ik wel weer heel even ziek geweest. Ik voelde me al heel de week zeer slap en had constant hoofdpijn. De donderdag viel ik bijna van mijn stokje dus dan ben ik maar naar huis gegaan. Op stage waren ze wel heel behulpzaam. Een energiedrankje, een theetje, enz.. Het is wel snel overgegaan en ik denk dat het misschien door het weer komt. Het is hier op korte tijd zeer warm geworden. Zelf als er geen zon is, is het zweten! Summer in the city!! En das soms wel vermoeiend.. maaaar ik klaag natuurlijk niet over het weer!!  Alle zon is welkom! En zon zal er zijn! Want Esteli ligt in het noorden en is dus wat kouder, dus als het hier al zo warm is, zal het nog puffen worden als we gaan rondtrekken.

Vorig weekend kregen we bezoek van Lotte en Vincent uit Léon, en ze hadden nog 2 duitse meisje mee dus het was hier een drukke bedoening in ons kamertje. Ze bleven hier allemaal slapen. Vrijdagavond hebben we ze de hemelse chocoladebar laten proeven en daarna zijn we Mexicaans gaan eten. ’s Avonds nog iets gaan drinken met de andere belgen en niet te laat gaan slapen want de volgende dag hebben we de bus genomen van 6u30.

Op naar Tisey! Midden in de natuur, boven in de bergen. Eerst gaan ontbijten om daarna door te stappen naar de steenbeeldhouwer. Die woont samen met zijn zus in een afgelegen huisje, prachtig gelegen. Twee oude mensen maar o zo vriendelijk! Zo een warme mensen! We kregen een rondleiding van de oude man en hij toonde ons zijn levenswerk. Een wandeling met een prachtig uitzicht en in elke steen die we tegenkwamen een mooi beeldhouwwerk. Kleine stenen, supergrote stenen.. echt prachtig wat die man op zijn eentje allemaal gemaakt heeft. Hij vertelde ons ook welke fruitbomen of andere planten we passeerden en liet ons genieten van het mooie uitzicht terwijl hij een gedicht opzei. Toen we terug bij het huisje kwamen wisselden we wat fruit en kochten we nog een armbandje of ketting die ze gemaakt hadden. De rondleiding had geen toeristische bedoeling, want het was gratis, maar wel met de bedoeling om zijn levenswerk te tonen, waar hij zo trots op was, en terecht! Omdat het zo’n warme mensen waren en de rondleiding echt de moeite waard was hebben we toch iets betaald.

Daarna terug gewandeld, richting de watervallen! Een heel eind stappen, maar we vonden het de moeite om de watervallen ook eens aan Lotte en Vincent te tonen. Daarna richting huis gewandeld (jaja het was een wandeldag!) en nog een stukje kunnen meerijden met een pick up.

Eenmaal thuisgekomen was het haasten voor Fay en ik om nog op tijd op de ceremonie te komen van de trouw van Laura. De kleindochter van Nelly. Een lange en vooral heel luide ceremonie en daarna nog blijven eten. Het was niet zo groots want aangezien ze nog zo jong zijn (16 en 17) jaar, hadden ze natuurlijk niet zoveel geld. Om er een beeld van te geven: plastiek borden en lepel, cola bij het eten,.. maar dat maakt natuurlijk niet uit! Ik mis die luxe totaal niet en eet gewoon mee met mijn handen! Het eten was lekker en de sfeer was super. Een warme familie en veel bekijks door al de kindjes. Grappig wel want die kunnen dus totaal niet subtiel zijn! Zo roddelen!

Niet zo lang gebleven op het feest want we zaten met volk natuurlijk! Die waren ondertussen ook al ergens gaan eten en toen wilden we nog weggaan maar ze waren te moe. Jammer natuurlijk maar ze vonden het niet erg als Fay en ik wel nog weggingen. Iedereen die we ondertussen hadden leren kennen ging naar de discotheek en we werden zelf opgehaald door een pick up van iemand. Het was een leuke avond, wat zitten babbelen, dansen..

De zondag hebben we iets langer kunnen slapen en zijn we tegen de middag naar La Casita gegaan. Een prachtig plaatsje buiten het centrum waar je kan eten en kan rondhangen. Er is een soort parkje, veel natuur, een cactuspark, speeltuintje.. het is zo een familieplaatsje waar ook veel koppeltjes zijn. Het eten was superlekker! Je hebt er vooral lekker brood met verschillende kazen zoals brie en Zwitserse kaas. En ook milkshakes en verse fruitsappen. Het was heerlijk om  nog eens gewoon een goed stuk brood met brie en een tomaatje te eten! Dat kan toch smaken hoor!

Ons bezoek is daarna weggegaan want ze moesten hun bus halen en Fay en ik hebben daar nog wat rondgewandeld en een privé rondleiding gehad van de zoon van de uitbaters, hij liet ons hun supergrote tuin zien met verschillende fruitbomen.

Fay is vrijdag (3 april) vertrokken op reis, want haar mama kwam dan toe. Dus nu zit ik hier een weekendje alleen maar maandag is het aan mij!! Vandaag (zaterdag) ben ik gaan zwemmen met de jongens (de belgen) naar La Hacienda. Een zwembad buiten het stad dat uitgebaad wordt door een Belg! Reninka was er ook met haar kindjes, dus daar veel mee gespeeld. Amai, vermoeiend! Die worden dus niet moe eh! Maar het was een zeer leuke namiddag en het deed enorm deugd want het was een warme dag! Daarna moe en voldaan terug naar huis want het was nog Maia haar verjaardagsfeestje. Ze is 1 jaar geworden en ze had haar mooi kleedje aan dat Fay en ik haar cadeau hadden gegeven. Heel het huis was versierd en er was taart (zo van die gigantische suikertaarten in alle kleuren) en hotdogs en cola.. gezellig!!

Morgen nog wat schoolwerk die afmoet voor ik vertrek en dan kan het feest beginnen! Nog 1 dag! Maandagmiddag vertrek ik naar Managua, waar Lorenzo toekomt en waar ik al een hotelletje heb geboekt. Om 19u30 zal de boel daar ontploffen want dan zie ik hem eindelijk terug en dan begint onze 3weekse trektocht! Op het programma staat: Léon, Masaya, Granada, Isla de Ometepe, San Juan del Sur en Corn Islands!! Ik probeer van tussendoor nog iets van mij te laten horen!

Voor nog meer  foto’s:

http://www.facebook.com/album.php?aid=84434&id=611332623&l=8b88e31206

Liefs! xx

05-04-2009 om 05:29 geschreven door Anne  

Buenas!

Klaar voor een hele boterham? Ondertussen al de 8^ste week! Voor de moment ben ik serieus aan het aftellen tot Lorenzo komt. Binnen 2 weekjes is hij hier al! En zoals ze zeggen ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ zo duren die laatste weekjes hier ook het langst. Ik ben natuurlijk al volop aan het plannen wat we allemaal gaan doen. We hebben drie weken om rond te reizen en dan blijft Lorenzo nog één week om Estelí en mijn stageplaats te bezien.

Om mijn verslagje te vervolgen.. De week na Léon werd er op stage een hele week lang afscheid gevierd van de directeur. De woensdagnamiddag werd het gevierd met de jongeren. Grote versierde taarten, ballonnen, cadeautjes van de verschillende ateliers en een (wel heel erg lange) speech van de directeur. De vrijdagmiddag gingen we met de collega’s op restaurant gaan eten. Jammer genoeg pas om 14u afgesproken, wat niet zo’n goed plan was. Zeker als je weet dat je in Nicaragua nog een uur langer als anders moet wachten op het eten! Het was wel een zeer mooi restaurant met uitzicht op een klein meertje en een zwembad! Tegen 16u kregen we dan toch ons eten en ook al was het dagelijkse kost (rijst, kip, ..) toch was het zeer lekker!

In het weekend hebben we de zaterdag naar een typisch Nicaraguaanse discotheek geweest met live bands. Een hele avond vlotjes Spaans zitten praten tegen andere vrijwilligers. Het Spaans gaat al goed tegen andere vrijwilligers maar de meeste Nica’s zijn wel nog moeilijk te verstaan omdat ze zo binnensmonds praten en letters weglaten. Vele macho’s vroegen om te dansen maar daar had ik geen behoefte aan. Een paar jongens bleven maar aandringen en toen op het einde van de avond die ene jongen alweer kwam zagen heb ik hem eens goed op zijn plaats gezet. In het Spaans jawel! Ik verschoot van mijzelf dat het er zo vloeiend uitkwam maar ik was het echt beu. Mijn mentor heeft gezegd dat ik mijn mannetje ging moeten staan dus dat ben ik hier volop aan het doen! Het is ook nodig met zo’n machocultuur. Zelf als hun vriendin of vrouw naast hen staan zitten ze nog steeds te fluiten en te roepen en te gapen. Sommige dagen denk ik dat het went maar andere dagen kom ik er nog steeds onozel van!

De zondag werden we uitgenodigd bij de andere Belgen om spaghetti te gaan eten. Juan was ook uitgenodigd. Dit is de nica vriend van een Belgisch meisje die hier al een tijdje woont. Hij is voorlopig de enige nicajongen die mij aanstaat want hij is totaal niet macho en supergrappig! We leerden hem ook enkele Nederlandse woordjes want binnenkort gaat hij op bezoek naar België. Het was een super gezellige en vooral grappige avond en het was al laat toen we naar huis terugkeerden. Juan liep mee met ons naar huis en gelukkig maar want onderweg werden we lastig gevallen. Een man op zijn fiets riep constant gringa’s naar ons. Dit was duidelijk bedoeld als scheldwoord en betekent meestal Noord-Amerikaan (en daar zijn ze niet zo’n goede vriendjes mee) of soms ook gewoon buitenlander. Hij vroeg constant geld aan ons en zei dat we naar ons eigen land moesten gaan en nog meer racistische opmerkingen. Juan is dan meegegaan tot bij ons thuis, maar was zelf ook niet op zijn gemak. De man is uiteindelijk wel weggefietst vooraleer we thuis waren.

Vorige week op stage gaf ik nog een dramasessie die wel goed gelukt is. Het was met momenten echt grappig! Ik kreeg veel positieve commentaar van een andere begeleidster en je merkt dat de jongeren het wel graag doen dus alles verloopt goed! Voor de rest heb ik aan een grote verjaardagskalender gewerkt en daarbij horende kroon voor als een jongere jarig is.  Het zwembad op stage werd ook volledig gekuist en vrijdag mocht ‘iedereen’ in het zwembad! Lang niet iedereen want de meeste stonden gewoon wat toe te kijken.. ik hoop dat daar verandering in komt en dat iedereen eens kan zwemmen. We hebben al gezegd dat we gerust zwemles willen geven. Fay en ik mochten eerst niet in het zwembad omdat we alleen een bikini hadden en dat is hier niet de gewoonte in Nicaragua. Alle meisjes zwemmen hier met een t-shirt en shortje aan. Wat ik persoonlijk wel wat raar vind aangezien de meisjes op straat ‘halfnaakt’ rondlopen. Hun rokjes kunnen hier niet kort genoeg zijn en iedereen loopt met superhoge hakken (terwijl de straten er nu ook niet bepaald goed bijliggen). Maargoed, wij passen ons aan dus lieten we andere kledij meebrengen door Lot, het andere Belgisch meisje die hier ook werkt. De zon liet ons even in de steek waardoor het wel wat frisjes was maar het was wel eens leuk! Het zwemmen is voorzien voor elke vrijdagnamiddag.

In de loop van de week zijn we ook 2 keer naar de kermis geweest! Echt een oude kermis met allemaal verroeste attracties en een halve euro om ergens op te gaan! Best wel spannend met al dat gekraak en gewiebel, maar wel heel grappig! Fay en ik hadden nog bonnetjes over (omdat de kermis plots al zo vroeg sloot) en die hebben we dan aan de dienstmeisjes (die bij ons thuis werken) gegeven. Daar hebben we eigenlijk al het meest contact mee gehad en dus weten we ook dat ze heel weinig verdienen. Ze waren dan ook ongelofelijk gelukkig met de bonnetjes. Het betekende blijkbaar erg veel voor hen en dan besef je nog maar eens hoe alles voor ons zo vanzelfsprekend is. Die twee meisjes hebben nog niets van Nicaragua gezien buiten hun geboortestad en Estelí. We zouden ze graag eens ergens mee naar toe nemen, maar als ze niet moeten werken (alleen de zondag dus) gaan ze zelf eens weg met vrienden.

Vrijdagavond zijn we eens lekker fastfood gaan eten! Een dikke hamburger met lekkere frietjes (i.p.v. halve patatten) mmm. Daarna mee geweest naar het huis van Belgen en de rum nog eens bovengehaald (zoals je wel kan zien op de foto’s). Alweer heel wat afgelachen om daarna af te zakken naar het plaatselijke danscafeetje. Een superleuke avond!

Zaterdag zijn we naar een zwembad gegaan met een paar. Zeer mooi gelegen en jammer dat we dit niet eerder wisten! Daarna nog iets gaan drinken en ’s avonds waren we met al de vrijwilligers  van Los Pipitos uitgenodigd bij de directeur. Hij wou ons nog eens extra bedanken voor onze hulp. Echt een supervriendelijke man! Zijn warm gezin verwende ons met een BBQ en ander lekker eten. Het was een gezellige avond maar het einde was voor mij het hoogtepunt! Tania (onze stagebegeleidster van Los Pipitos) was er ook en ze vond het onverantwoordelijk om ons alleen naar huis te gaan (ook al gingen we met de taxi gaan). Zij was met de moto en haar echtgenoot kwam haar halen met een andere moto dus mocht Fay bij haar op de moto en ik bij de echtgenoot! Dit was voor mij de eerste keer! Spannend! Ik vond het echt zalig! Opeens bedacht ik dat het wel gevaarlijk was, zo zonder helm en van die hobbelstraten met zo’n snelheid, en totaal niet stoppen bij kruispunten en door het rood rijden.. ja mama, ik zie je al kijken! Maar ja, het leven mag ook al eens spannend zijn he! Ik zou natuurlijk niet met jan en allemaal meerijden he!

Dus Luc, als je je moto nog eens gebruikt, mag ik dan mee? J

Zondag hebben we wat proberen uit te slapen (wat hier dus langs geen kanten lukt met al dat lawaai) dus dan maar opgestaan, wat voor school gewerkt en wat genoten van de zon op ons dak. Met alle gevolgen van dien. Mijn gezicht was ’s avonds een tomaatje maar vooral mijn oogleden waren helemaal verbrand! De volgende morgen was het alleen nog maar erger. Ze waren volledig opgezwollen en het leek wel of ik klop had gekregen! Gelukkig wel nog snel verbeterd en de rode tomaat is veranderd in een bruine snoet.

Dit weekend komt Lotte (vanuit Léon) op bezoek en gaan we weer wat dingen gaan bezoeken. Dat wordt dus weer een leuk ontspannend weekendje! En daarna nog één weekje werken vooraleer mijn sjoe eraan komt! Joepiiieee!

Dikke zoenen voor iedereen! xx

25-03-2009 om 16:49 geschreven door Anne  

Week 5 zit er ook al op! Nog 9 te gaan.. want ik kom een paar dagen vroeger thuis! Woensdag de 13^de mei kom ik om 8u30 ‘s morgens in zaventem toe..

Het weekend na mijn verjaardag hebben we niets speciaals gedaan. Het was dan aan Fay om wat uit te zieken en de zondag hebben we wat voor school gewerkt. ’s Avonds wilden we eens een film gaan huren maar toen we wilden betalen bleek dat het om te kopen was.. geen probleem, een film voor nog genen euro is een koopje! Je ziet hier ook enkel maar gekopieerde DVD’s maar dat is normaal. Uiteraard kozen we wel voor een Engelstalige film (met Spaanse ondertiteling). Met wat popcorn bij de hand voelden we ons in een echte cinemazaal in ons huis.. ALHOEWEL!! Mensen komen binnen en buiten, kindjes lopen voor het scherm, iedereen tettert door elkaar.. wat een hectisch boeltje! Niet zo simpel dus om de film te volgen ma bon.. ’t was wel gezellig.

Vorige week bestond uit stage, dansles, iets gaan drinken met een paar,.. De dansles op maandag ging wel niet door want net toen we wilden beginnen sloeg de stroom af voor heel Estelí. Dit gaat niet meteen over dus iedereen terug naar huis! Niets aan te doen. ’s Avonds hadden we ook geen water, maar de volgende dag was alles alweer in orde!

Ondertussen heb ik ook mijn eerste dramasessie gegeven op mijn stage. Die verliep wel goed maar het was toch moeilijk om het zo alleen in het Spaans allemaal uit te leggen! Het was voorlopig wat kennismaken met elkaar want velen kennen (raar maar waar) elkaars naam nog niet.

Vrijdag hebben we maar een halve dag gewerkt want we moesten de bus van 15u halen om naar Léon te gaan! Een weekendje op bezoek bij Lotte en Vincent, de 2 andere studenten van ons school die hier in Nicaragua zitten. Léon ligt eigenlijk niet zo ver van Estelí maar door de onverharde weg is het toch 3u rijden. De bus zat al bijna vol toen we toekwamen maar we hebben dan toch nog een plaatsje gevonden. Veel plaats is er niet en in het gangpad stonden dozen dus helaas pindakaas voor mijn benen! Nu moest ik ze wel tussen de zetels proppen. Ocharme de meneer voor mij, ik heb waarschijnlijk constant met mijn knies in zijn rug zitten porren. Een ferme hobbeldebobbel rit met overal putten, maar met een mooi uitzicht dus mij hoor je niet klagen. We zagen één van de vele vulkanen en andere mooie landschappen. Hoe meer we Léon naderden hoe warmer het werd. De frisse wind die in Esteli door de busramen vloog veranderde in een warme wind. Uiteindelijk gingen die drie uur wel snel voorbij en voor we het wisten zaten we midden in Léon. Uitgestapt aan de Terminal, die ongelofelijk chaotisch, vuil en druk was. Op zoek naar een bus liepen we door de vele verkopers. Het is zo spannend om in een totaal onbekende stad toe te komen! Uiteindelijk een bus gevonden en afgestapt aan de grote kathedraal waar Lotte ons stond op te wachten. We zijn dan eerst ons gerief gaan afzetten bij Lotte. Zij woont met een paar andere studenten in een gezellig groot huis. Vincent was ondertussen bij hem thuis aan het koken voor ons, en samen met nog wat andere meisjes zijn we daar dan gaan eten. Daarna zijn we naar een bar gegaan waar er een bekend groepje een optreden gaf. De sfeer zat er goed in en de muziek was zeer leuk! Om 12u sloot het daar dus dan zijn we nog eens naar de plaatselijke discotheek geweest. We werden allemaal wat moe en tegen 2u zijn we gaan slapen want de volgende dag stond er vanalles op het programma! We sliepen met drie in Lotte haar bed dus dat was snikheet en krap, maar wel gezellig en toch goed geslapen!

Eerste indrukken van Léon:

·         Veel drukker dan Estelí

·         Veeeeeel meer toeristen (wel allemaal jonge mensen die rondtrekken of vrijwilliger zijn en geen chinezen met fototoestellekes)

·         Veel warmer (een trui en lange broek heb je daar niet nodig)

·         Veelal geen stromend water

Zaterdag zijn we op tijd opgestaan om een dagje naar de zee te gaan! Het koude water om te douchen deed, in tegenstelling tot bij ons, echt deugd. Ik was nog geen minuut uit de douche en begon alweer te zweten, zo warm was het! Het ontbijt was superlekker want we waren naar een bakker geweest en je kan niet geloven hoe gewoon brood mij nu kan smaken! Wij eten ’s morgens meestal fruit met galletas (een soort van koekjes) of af en toe eens een soort sandwich maar gewoon brood hadden we nog niet gegeten. Het stokbrood was dus echt hemels en gegeten dat ik heb! Dan snel vertrokken naar de bus want het was nog een klein uurtje rijden naar de zee. Een overvolle bus met als gevolg dat we moesten rechtstaan maar gelukkig hebben we nog jonge benen he! Heel raar dat wij de enigste waren die afstapten aan de zee, ik dacht even dat we verkeerd waren. Maar neen, het is daar gewoon totaal niet toeristisch en dat maakt het zalig! Een groot mooi strand verscheen voor ons neus en geen kat te bespeuren! Het zag er prachtig uit! Het zand was veel te heet om op te lopen dus binnen de 2 seconden zaten we in het water. Zalige golven om in te springen en ik kreeg al meteen zin om te surfen. Met ons viertjes (Lotte, een huisgenoot van Lotte, Fay en ik) lagen we heel alleen op het uitgestrekte strand! Na wat zwemmen, luieren en zonnen zijn we doorgewandeld naar het strand ernaast. Daar waren supergezellige barretjes en een paar hostels met hangmatten, tarraskes.. Een klein beetje meer volk dus maar echt niet veel. Daar dan een lekkere fruitshake gedronken en wat gegeten. Vincent was er ondertussen ook, met een paar kindjes van hun stage. Voor de rest nog veel gezwommen en tegen de avond allemaal moe en voldaan terug de bus op. ’s Avonds nog iets gaan eten en iets gaan drinken maar we hebben het niet laat gemaakt want van het vele zwemmen waren we wat moe.

Zondag opnieuw naar de lekkere bakkerij om chocoladekoekjes! Mmm.. Daarna het stad wat gaan verkennen.. veel kerken, grote binnenmarkten, en een hitte! Het was echt bakken.. In de namiddag alweer huiswaarts want de laatste bus was om 14u30.

Het weekend mocht nog veel langer geduurd hebben want het was echt genieten!

Léon is echt helemaal anders dan Estelí, maar het heeft alletwee zijn charmes. We kijken er al naar uit om binnen 2 weken ‘onze’ stad te laten tonen aan Lotte en Vincent!

Voor foto’s van Léon zie:  http://www.facebook.com/album.php?aid=79767&id=611332623&l=24d89

10-03-2009 om 03:16 geschreven door Anne  

28-02-2009 om 00:00 geschreven door Anne  

Eindelijk nog eens de tijd gevonden om mijn dagboek hier aan te vullen. Wegens veel schoolwerk en weekenduitstapjes een latere update dan anders.

Eerst en vooral: voor mensen die een berichtje stuurden op mijn gsm, dat zal ik pas in mei kunnen lezen! Hij gaat hier namelijk niet en ik heb een nieuwe moeten kopen (gelukkig niet duur hoor) en dus heb ik ook een nieuw nummer: 505 4022467. Daarop kan ik dus berichtjes en telefoontjes ontvangen maar ik kan wel niet terugsturen.

Wat de stage betreft is er veel verandering in gekomen. Na een gesprek met Tania en de directeur hebben we besloten om niet vast te staan in één atelier maar initiatieven te ondernemen met verschillende personen uit verschillende ateliers. Bijvoorbeeld werken met pictogrammen om de communicatie van sommigen te verbeteren of sommige jongeren leren tellen (want dat is bij sommigen echt een ramp) en ze leren omgaan met tijdsbesef (welke dag zijn we,..). Het is nu aan ons om initiatieven te nemen en dat is wel zeer boeiend! Voor de rest hebben we deze week vooral bureauwerk gedaan om ons verder voor te bereiden op ons afstudeerproject. Dossiers inkijken, onderzoekingswerk,.. Ik ben dan ook tot het besluit gekomen dat ik van mijn leven geen bureauwerk wil gaan doen! Neenee, geef mij maar een jobke tussen mensen. Het contact met de jongeren verloopt wel zeer goed. Je krijgt er echt veel liefde van terug. Ik ben eindelijk zover geraakt om een jongen mijn naam te laten zeggen. Het was eerst constant ‘chela chela’ (wat blanke betekent). Dan heb ik hem uitgelegd dat ik ook een naam heb net zoals hem dus dan was het ‘nanna nanna’ (want zijn spreken gaat ook niet zo vlot). Maar na lang oefenen kwam hij op een dag naar mij en riep: Anna! Anna! Eindelijk gelukt! Ik was zo trots op hem..

Vorige week hebben we met de meisjes besloten om te gaan dansen! 4 keer in de week, elke keer een uurtje. Beschrijving van de les: gat schudden, borsten schudden, gat schudden, heupen draaien gat schudden, … en op het einde buikspieroefeningen! We hebben toch allemaal wat moeite om die latina’s  hier te volgen hoor! Het is een soort salsa aerobic. We hebben echt al heel wat afgelachen! Vooral met onze macholeraar! Een spierbundel met een veel te kort en een veel te spannend broekje aan, een topje, een sjaaltje op zijn hoofd, alles gladgeschoren en schudden met dat gat! Beeld je maar eens in dat zo iemand recht voor jouw neus staat.. hilarisch dus! En owee als je niet mee bent of als je te weinig met je gat aan het schudden bent.. dan krijg je daar een blik van ‘k zal u gaan hebben.

Vorige vrijdag zijn we dan iets gaan drinken met Lot, Lieven en zijn collega’s, om toch eens de rum te proeven.. Die is hier echt lekker en goedkoop! En aan iedereen die een fleske rum als souvenir wil.. sorry maar je mag maar 1 fles meenemen per valies. Er zit dus niets anders op dan mij te komen bezoeken en dan zullen we eens een rummeke gaan drinken!

De zaterdag zijn we alweer met een vroege bus vertrokken, op weg naar het Noorden! Somoto is een stadje dicht bij de grens van Honduras en is bekend om zijn canyon. Samen met Filip, zijn mama en een vriendin ervan en Moni en Monica, vertrokken we voor een 2u durende busrit. Al vlug vielen we allemaal in slaap omdat het nog zo vroeg was. Daar aangekomen hebben we het centrum gaan bekijken en nog iets gaan ontbijten, in afwachting op de zon want het was wat bewolkt. Bij het eerste zonnestraaltje besloten we om de canyon te gaan opzoeken. Met 7 in een taxi (dat kan en mag hier allemaal). Na een gids te regelen begon de wandeling naar de canyon. De zon kwam er maar heel af en toe eens door maar het was daarom niet minder warm! Bergop, bergaf.. en ook een slang onderweg! Toen we aan het water kwamen moesten we een reddingsvest aandoen , elektronisch materiaal werd in een waterdichte doos gedaan en de rugzakken in een opblaasbaar bootje. Eerst vooral over stenen lopen in het water om vervolgens te zwemmen in de canyon! Het water was warm maar als we eruit moesten kregen we wel snel koud. Toen kwamen we aan een rots waar je (voor diegene die wilden) ervan kon springen. Na observatie van Filip en de bootjesman had ik ook wel zin om dit te proberen. Maar toen ik boven stond begon ik al te twijfelen.. je moest ver genoeg springen en het was wel redelijk hoog.. en hoe langer ik stond te twijfelen hoe spannender het leek. Toch heb ik mits aanmoedigingen van de anderen de sprong gewaagd en met een kriebelbuikgevoel vloog ik even door de lucht! We legden ook een stuk af met een houten bootje om vervolgens  het hele stuk terug te wandelen. Ik vond het superleuk en mooi om te doen!

Daarna zijn we nog iets gaan eten. Voor we daar vertrokken naar de bus werd ik eerst nog eens opgesloten in het toilet door het jongetje dat daar woonde. Ook altijd leuk natuurlijk. Met wat gebonk op de duur en geroep door het raam kwamen ze dan de deur opendoen. Hoera!

Diezelfde avond zijn we nog uitgegaan. Alletwee heel moe want we hadden maar 5u geslapen maar we moesten tenminste tot 12u volhouden want dan was het Joachim zijn verjaardag! Uiteindelijk zat de sfeer er wel in en was het 4u.. oeps! We hebben ons aangeleerde danspasjes eens uitgeprobeerd, maar ’t was toch nog niet hetzelfde als die local girls hoor. Dat wordt oefenen!

De zondag voor de eerste keer sinds we hier zijn eens deftig kunnen uitslapen. Maar dan in gang geschoten voor het school! Maandag moest ons eerste supervisieverslag binnen en dat was een hele boterham! En voor de mensen die denken dat we hier alleen uitstapjes doen en uitgaan.. niet dus! Want die hele week hebben we elke avond na het dansen flink zitten schoolwerken! En de zondag dus ook.. Door omstandigheden lijkt het misschien op vakantie maar dat is het niet. (of toch niet in de week.. over de weekends zwijg ik hihi). Zondagavond was het nog een mini verjaardagsfeestje van Joachim. Lekkere pannenkoeken met.. NUTELLA!! (meegebracht door Filip zijn mama). Hij kreeg ook nog een typisch cadeau.. een piñata! Dit is een geknutselde pop die je in de lucht moet hangen en waarbij Joachim geblinddoekt naar moest slaan met een versierde stok, tot als de pop volledig kapot was en er uiteindelijk allemaal snoepjes uitvielen. Vervolgens vloog iedereen op de snoepjes af om er zoveel mogelijk te pakken! Het was een gezellig feestje.

Deze week was, ondanks mijn verjaardag, een pechweek. Dinsdag heb ik mijn voet omgeslaan, 5 minuten voor we naar de dansles vertrokken. Gelukkig was dit de volgende dag zo goed als over. Woensdagavond voelde ik mij niet goed en heb ik om 20u in mijn bed gekropen. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan en het toilet heeft mij verschillende keren zien langskomen! Om 12u kon ik mezelf een gelukkige verjaardag wensen want ik was klaarwakker. Ook Fay kon dit doen want zij kwam altijd wakker van mijn nachtwandelingen naar het toilet. Sorry Fay! De volgende morgen had Nelly pannenkoeken gemaakt voor mijn verjaardag. Alleen jammer dat ik niets binnenkreeg omdat ik mij zo ziek voelde. Uit respect heb ik toch geprobeerd en een halve pannenkoek is me gelukt! Toch vertrokken naar stage maar na een halfuur werd ik daar alweer naar huis gestuurd. De directeur maakte mij even bang dat ik ‘Denge’ zou hebben (zoiets als malaria), maar ik had geen koorts dus geen paniek! Hoe ze hier trouwens koorts meten is ook iets raar! De directeur haalde iets boven dat leek op een schroevendraaier en ik was al aan vrezen waar ik dat in godsnaam moest steken, maar wat bleek, ik moest gewoon mijn vingers daarop leggen.. Dus ik weet ook niet zeker of ik nu geen koorts had want zoiets leek me redelijk onbetrouwbaar. Volgens mij haalde hij het uit het kaarsenatelier waar ze ook zoiets gebruiken om de temperatuur van het kaarsenvet te meten. Haha. Maar hij was wel echt lief en zei dat ik hem meteen moest opbellen als ik koorts had. Nelly vertelde mij dat het waarschijnlijk buikgriep was want de kindjes in het gastgezin hadden er ook al last van gehad. Een plaagje dat zijn ronde doet want vandaag heeft Fay het!

Mijn verjaardag was dus vooral uitrusten in mijn bed. ’s Avonds was er een etentje gepland voor mijn verjaardag met al ons nieuwe vriendjes en ik dacht van misschien toch wat honger te hebben tegen dan, aangezien ik een hele dag niets gegeten had.. maar de honger was ver te zoeken. Toch was het wel gezellig en de pizza was wel lekker, maar ik heb wel heel veel moeite moeten doen om zo een kleine pizza op te krijgen. Waardoor ik daarna het gevoel had dat ik er duizend had opgegeten. Daarna nog iets gaan drinken (hoewel ik niets meer gedronken heb). Toch nog een leuke afsluiter van de dag en weer wat leuke sieraden meer om uit te kiezen, want ik kreeg mooie armbandjes en een ketting! Fay had voor mij van die typische sandaaltjes gekocht, echt supermooi! Maar toen ze ermee thuis kwam bleek dat het 2 verschillende waren! Dan terug naar de winkel, maar daar hadden ze geen dubbele meer..raar maar waar! Gelukkig heeft ze toch haar geld teruggekregen. Wel jammer want ze waren echt mooi en eindelijk eens in mijn maat (want met al hun kleine voetjes hier is dat niet altijd makkelijk).

Ook bedankt aan mama en papa voor de mooie ketting en armband, ik had ze al meteen aan! Bedankt aan Berdien voor het lekkere eetpapier en kaartje. Bedankt een Lorenzo voor het mooie briefje! En uiteraard bedankt aan iedereen die een berichtje naliet op mijn facebook of een mailtje stuurde. Ook de berichtjes van Canada en Tanzania heb ik goed ontvangen!

Vandaag nog een dagje thuisgebleven om nog wat uit te zieken, maar de maag is wel al stukken beter! Fay was er vandaag om mij te vergezellen aangezien ze juist hetzelfde heeft.

Daarnet werden we ook bijna vergast. Opeens een gigantisch geluid en Nelly die hier in de deuropening stond te roepen. Ik verstond er niet veel van maar ze trok snel de deur van ons kamer toe en 2 seconden later kwam er superveel rook ons kamer binnen (want die deur zit vol met gaten). Het vulde heel ons kamer, ik kroop onder mijn slaapzak en Fay liep naar buiten om op het dak te klimmen. Blijkbaar was het een machine die elk huis binnenging met insectenverdelger. Alleen jammer dat we niet vroeger werden gewaarschuwd want dan konden we net zoals alle anderen gewoon op de straat gaan staan. Na teveel rook in de kamer toch naar buiten gelopen en een paar minuten laten zagen we overal (maar echt overal!) mieren, kakkerlakken en andere vieze beesten, die half stervend overal uitgekropen kwamen! Een product dat goed werkt blijkbaar (en maar hopen dat het niet werkt op ons!) Gelukkig in ons kamer geen kakkerlakken, wel veel gigantische mieren. In de keuken en buiten wel veel kakkerlakken, en grote! Iiieeeeuw! Alles meisjes in huis roepen en tieren (tot een halfuur later want af en toe kwam er nog één tevoorschijn) en Nelly maar lachen.. en overal haar voet opzetten. Ze gelooft nog altijd niet dat je best geen kakkerlak met je schoen plet omdat je anders de eitjes aan je schoenen hebt kleven en ze dan door heel het huis verspreid. Het leek hier wel een slagveld van dode insecten. Gelukkig hebben ze nu alles grondig gekuisd.. We maken hier wat mee!

Ziezo, weer een hele vertelling, maar het was nu wel al even geleden he.

Foto’s staan op mijn facebook, maar voor diegene die dit niet hebben zal ik binnenkort nog eens een link plaatsen met een andere site waar ze op staan.

Dikke zoen voor allemaal! x

27-02-2009 om 23:26 geschreven door Anne  

Dag allemaal!

Jammergenoeg zit het weekend er al weer op. Het was wel superleuk! Zaterdag zijn we in de late namiddag iets gaan drinken met wat vrienden. Alle cafeetjes zijn hier supergezellig want ze hebben allemaal zo’n buitenterras. Waar wij gingen hadden ze superlekkere chocolade dingen. (de Belgen hadden uiteraard gekozen). Voor de mensen in Gent: het was zoals de chocoladebar! Mmm..

’s avonds hadden we dan opnieuw afgesproken om uit te gaan, MAAR.. dat liep (net zoals de avond ervoor) wat anders af. Ze gingen ons opbellen nadat ze gegeten hadden.. na bijna in slaap te vallen in ons kamer (want het was weer ver over ons uur) belden ze ons op met het nieuws dat ze nog steeds niet gegeten hadden (ze waren aan het wachten in een restaurant) maar we waren altijd welko om naar daar te gaan. Toen we daar kwamen hadden ze nog steeds hun eten niet gehad en ze waren al 2u aan het wachten. Als één van de jongens om 1u nog steeds zijn eten niet had gekregen besloten we van door te gaan. We weten nog steeds niet hoe het komt dat alles zo lang duurde.. Valentijn die moest gevierd worden tussen de koks? Het feit dat we een groep van 14 waren? Of gewoon het feit dat we in Nicaragua zijn.. Nugoed, we vertrokken met wat taxi’s naar één van de ‘discotheken’ (vergelijk dit maar met een schoolbal en bedenk er een marginale DJ bij). Leuk om nog eens te dansen (veel salsa uiteraard!) en gelukkig bijna geen last gehad van ambetante jongens. Dat komt waarschijnlijk omdat we met zo’n grote groep waren en er ook jongens bij waren als onze privé bodyguards. Het was alleszins zeer leuk!

De volgende dag voor de eerste keer wat kunnen uitslapen, maar ook niet zo heel lang want we hadden opnieuw afgesproken met drie meisjes om de watervallen te gaan bezoeken. Eerst een flinke wandeling in de bergen, in de brandende zon. Het laatste stukje werden we opgepikt door een pick-up, joepie, allemaal vanachter in de bak! Zalig! Eerst zijn we naar een kleine waterval geweest en hebben we EINDELIJK eens kunnen zwemmen! Echt heerlijk! Daar wat gebleven en vooral bekeken geworden door wat stoere binken die daar ook zaten. Daarna zijn we dan doorgegaan naar de grote waterval, die jammergenoeg al in de schaduw lag, waardoor het water daar veel kouder was maar de waterval was wel zeer mooi! Toen we terug naar huis wandelden werden we opnieuw opgepikt door een pick-up. Een zalig hobbeldebobbelrit met de wind in de haren en muziek volle bak. Daarna nog iets gaan drinken en gaan eten om af te sluiten. Allemaal wel ergens verbrand, maar rood wordt bruin! ’t Is een felle hoor die zon. En het wordt naar ’t schijnt alleen nog maar warmen, da beloofd! Het was echt een leuke dag!

Vandaag stond ik in het atelier houtbewerking, hoera! Allemaal jongens en allemaal met kleine beperkingen. Toch al wat meer kunnen babbelen (het Spaans is blijkbaar nog verbeterd, hoewel ik soms toch nog mijn handen en voeten moet gebruiken) en buiten dat er weer niet veel werk te doen was, viel het wel nog mee. Er was wel een jongen die zodanig trots was dat hij Engels kon, waardoor hij constant Engels tegen me sprak, maar ik sprak gewoon Spaans terug (als da nie flink is!). Hij probeerde me ook op alle mogelijke manieren te versieren en wou al meteen een date, maar dat heb ik toch vriendelijk afgewezen en uitgelegd dat dit niet kon omdat ik zijn begeleidster was. Want als ik zeg dat ik een vriend heb in België, dan is dat voor hem geen reden. (dus Lolo, kom maar vlug naar hier!)

Warme knuffels voor in het koude België!

Zoen x

17-02-2009 om 01:20 geschreven door Anne  

Hola!

Al 2 weken voorbij, het gaat wel redelijk snel voorbij.  Op stage niet meer zoveel meegemaakt.. Het contact met de gasten loopt wel al iets beter, maar het blijft vooral meewerken in de ateliers. Fay en ik denken eraan om na die 2 weken eens samen te zitten met Reninka en de directeur, om te vragen of we niets anders kunnen doen i.p.v. 2 maand mee te werken in een atelier. Want de bedoeling van een 3dejaars stage is dat we een meerwaarde bieden aan het team en niet gewoon meedraaien. Dat wordt dus een hele uitdaging!

Vrijdagnamiddag was er normaalgezien vergadering maar er gebeurde vanalles en wij wisten van niets. De ene zei dat er pas om 16u een samenkomst was, maar dan met de ouders, anderen zeiden iets anders.. Tania (ons mentor) was er niet eens dus konden we het ook niet vragen. Ondertussen liep iedereen daar wat rond, de helft van de jongeren op de bus, de andere niet.. wat een boeltje! Ik verstond er niets van en de vrijwilligers die er werken ook niet dus besloten we maar van naar huis te gaan. Geen vergadering blijkbaar!

Dan hebben we een bezoekje gebracht aan de winkelstraatjes van Estelí.. lekker druk, warm, allemaal dezelfde kleine winkeltjes met allemaal dezelfde dingen. Ik snap echt niet hoe ze kunnen blijven bestaan, maar het heeft wel z’n charmes. Heel goedkoop maar ook heel veel brol.

’s Avonds hadden we afgesproken met al onze nieuwe vriendjes (belgen, oostenrijkste, spaanse,..). Tegen 9u30 vertrokken, wat op zich al een prestatie is want normaal liggen we dan al in ons bed! Het is hier een heel ander ritme. ’s Avonds vroeg gaan slapen, ’s morgens vroeg op. Nugoed, we hadden eerst afgesproken bij de belgen en dan zijn we naar een gezellige coctailbar geweest waar de rest zat. Normaal gaan ze bijna altijd naar een bepaald danscafe, maar het was die avond net een optreden van gothic/metal (wat het verschil ook mag zijn), dus allemaal zwartgeklede en geschminkte mensen met pinnen rond hun nek en toestanden. We besloten dus om wat later naar daar te gaan want het zou niet voor de hele avond zijn. Helaas pindakaas, toen we daar toekwamen was het nog volle bak geschreeuw, geroep, getier,.. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien! Nog veel erger dan in België.. niet dat ik al ooit naar zo’n optreden geweest ben, maar dat zeiden de andere toch. Ik trok echt mijn ogen open en vond het gewoon zodanig erg dat het grappig werd. Allemaal van die gasten die op een gekrijs van een ‘muziek’ tegen elkaar staan te springen, duwen, vechten, slaan, schoppen, elkaar op de grond duwen, elleboog stoten geven, enz.. Maar dan echt tot bloedens toe! Op een veilige afstand keken we toe.. echt niet te verstaan gewoon! Zo pijnlijk dat zoiets moet zijn! Toch bleef het grappig omdat ze na elk liedje opnieuw de beste vriendjes zijn en elkaar omarmen enzo.

Nadat we er allemaal genoeg van hadden en sommigen koppijn kregen van de muziek, besloten we van iets anders te gaan zoeken. Na wat rond te lopen beseften we dat er niet meer veel open was. Het is hier dan ook niet de gewente van lang open te blijven omdat het (in tegenstelling tot in België) al vroeg op de avond begint. We besloten dan maar om huiswaarts te gaan en vanavond hebben we opnieuw afgesproken. Normaal gingen Fay en ik een taxi nemen want ’s nachts is het toch wel gevaarlijker, maar we waren maar een paar straten van ons huis. De jongens vroegen wel om mee te lopen, maar ze moesten eigenlijk de ander kant op dus besloten we van gewoon op een sneltempo naar huis te wandelen, en buiten wat gefluit en ‘i love you’ en ‘byebye’, hebben we geen last gehad. Echt ferm irritant zo altijd dat gepssst en gefluit, maar gelukkig blijft het daar wel bij. Soms wen ik er al wat aan, maar het blijft wel beu.

Het is wel zeer leuk om hier wat mensen te kennen die ons overal mee naartoe nemen. Zo hebben we toch ook wat te doen in het weekend.

Morgen gaan we te voet naar de waterval (deze keer met betere schoenen dan teenslippers, want voor je het weet zit je op een paard maar reuzebotten aan je voeten). Vandaag wordt het wat voor school werken, want ja, het is hier niet enkel vakantie.. de stageverslagen beginnen al! We gaan ook onze kleren eens wassen (en jawel! Met de hand! Ik ben benieuwd!).

Het weer wordt hier warmer en warmer, zeker als de zon uitzit is het bakken. En de warmste maanden komen nog! Deze week was het opeens iets minder van eten, we kregen ingewanden voor onze neus! Na wat te proeven stond vast dat dit niet mijn ding is. Ik vond het wat vervelend om niet op te eten maar ik dacht bij mezelf, voor de rest heb ik al altijd goed gegeten dus het mag wel eens. Nelly vond het dan ook geen probleem.

Ik wil ook iedereen nog eens bedanken voor de reacties op mijn blog, altijd superleuk om te lezen! Bedankt!!

Tot hoors!

Liefs xx

14-02-2009 om 22:51 geschreven door Anne  

Hola muchacha’s en muchacho’s!

De eerste dagen stage zitten erop. Een heleboel positieve en negatieve gevoelens. We moeten eerst 2 weken observeren (dus wel meedoen met de ateliers, maar zelf nog geen initiatieven nemen). Daarna komt het ‘echte werk’ (en ik vraag me nog steeds af in hoeverre dit ons werk kan zijn). Mijn eindwerk over crea (drama,muziek,spel,beeld) kan doorgaan over de middag, hopelijk meer dan 1 keer in de week want ik kan er pas mee starten in maart.

Even de voorziening schetsen: het zijn dus jongeren en jong volwassenen met een beperking (verschillende soorten en totaal niet onderverdeeld in types, dus alles door elkaar behalve zwaar lichamelijke beperkingen,die zijn er niet), er zijn 6 ateliers (kaarsen maken,knutselen,koken,landbouw,houtbewerking,..), ze doen elke dag hetzelfde atelier ze dat is bijna dagelijks hetzelfde werk. Het is een soort voorbereiding op zelfstandig werken. Wij moeten in ons eerste twee weken elke dag veranderen van atelier om de ateliers, de mensen, de werking en de begeleiders te leren kennen.

Positieve ervaringen: de mensen zijn leuk, je krijgt er veel liefde van terug, goeie uren (van 8 tot 15u30, 5 dagen in de week, en laatkomen is geen probleem, de pauzes duren altijd wat langer). Ze zijn ook zeer flexibel met uren en vakantie. De week van 6 april is er voor bijna iedereen in Nicaragua vakantie want dan is het ‘santa semana’. Aangezien Lorenzo pas de 8^ste toekomt, en ik 2 weken vakantie mag nemen, heb ik die 2 weken erna aangevraagd. Dus in totaal heb ik dan 3 weken vakantie en kom ik nog steeds aan mijn uren voor mijn stage. Genoeg tijd dus om Nicaragua rond te trekken en blijkbaar is dat zeker genoeg om al de belangrijkste dingen te zien. Ideaal dus. We kunnen natuurlijk ook altijd in de weekends dingen gaan bezoeken (als we niet teveel werk hebben voor ons stage en eindwerk). We krijgen ook genoeg hulp met alles van Reninka (die Belgische vrouw die hier woont en af en toe in Los pipitos komt).

Negatieve ervaringen (over de stage): Het spaans blijft moeilijk (wat wel normaal is denk ik, dat zal wel nog verbeteren). Begrijpen lukt wel redelijk als ze duidelijk praten, maar dat is dus het geval niet bij die mensen. Sommigen zijn echt onverstaanbaar voor ons en dat is wel ambetant. Het is dus ook moeilijker om contact te krijgen met die mensen en om iets duidelijk te maken. Ik heb voorlopig nog het gevoel dat ik totaal niet kan functioneren zoals ik ben. Ik zou zo veel willen zeggen maar dat lukt nog niet. Gelukkig bestaat er ook zoiets als non verbale communicatie om alles wat makkelijker te maken. Dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te gebruiken. Dit alles zal wel nog beteren, maar dan zitten we nog met een ander probleem. Voorlopig hebben we het gevoel dat we gewoon moeten meedoen met die mensen, doen wat zij doen en voor de rest niet veel meer. Gisteren heb ik een hele dag kaarsen zitten maken, als ik bedenk dat ik dat 2 maanden zou moeten doen.. zonder enig verschil (behalve dan da kleur van kaarsen).. zonder orthopedagogische meerwaarde.. ‘k heb zo het gevoel dat dit niet is waarvoor we geleerd hebben. Ik hoop dat we een paar dingen kunnen verwezenlijken, maar de voorziening staat ook niet altijd open voor veranderingen. Als ik terugdenk aan mijn stage van vorig jaar is het nu wel een groot verschil. Langs de ene kant veel moeilijker (wat een gedacht om je stage in het spaans te gaan doen haha) maar langs de andere kant denk ik niet dat ik zoveel ga bijleren als vorig jaar. Maargoed, het is nog maar een begin, misschien draait het allemaal wel anders uit.

Uiteindelijk is het wel leuk met die mensen hoor.. maar soms wordt er zo niets gezegd en gewoon gewerkt en dat is dan een beetje saai.

Voor de rest is alles goed! Het eten blijft lekker en vettig, ’s avonds valt er ook al wat meer te beleven (eens iets gaan drinken ofzo), ik kreeg een dikkere matras (joepie!), en dit weekend gaan we nog eens op stap. Waarschijnlijk naar een waterval in de buurt, samen met dat meisje van Oostenrijk. Het is voorlopig mooi weer dus hopelijk dan ook, dan kunnen we misschien eens zwemmen, want daar verlang ik wel naar.

Foto s zullen voor morgen zijn, deze computer is hier echt veel te traag om up te loaden..

Hasta Luego! x

12-02-2009 om 01:17 geschreven door Anne  

Hop paardje in galop!

Veel te vertellen van zaterdag! Maar eerst nog van vrijdag.. als laatste Spaanse les zijn we op uitstap geweest. Eerst eens gaan kijken naar de bibliotheek (groot maar weinig boeken), dan naar een plaatselijk marktje en dan zijn we ons op een supermooi bloemig terras gaan zetten. We hebben daar wat gegeten en gedronken en ondertussen nog wat gebabbeld en voor de verandering nog een paar tijden (grammatica) gezien. Nelly was er niet, alleen Jioconda (dat is mijn lerares en ik kan eindelijk haar naam onthouden! Dus het was nu aan Fay om uitgevraagd te worden naar haar familie, haha! Het was nog een grappige laatste les!

’s Avonds vroeg in bed want om 5u30 moesten we er al weer uit om onze bus van 6u te halen, richting Miraflor (het natuurpark). Een busrit van NORMAALGEZIEN 1u.. maar ondertussen kennen we die nica’s hier ook wel, het werd dus bijna 2u hobbeldebobbel. Zo’n bussen zijn eigenlijk de oude Amerikaanse schoolbussen, dus.. voor kindjes, dus.. ik met mijn lange benen geraak daar nooit tussen! Owee als Lange lolo komt, die zal op het dak moeten zitten! En dat is nog niet eens raar want als de bus vol zit (en daarmee bedoel ik, stampvol, geen halve meter over) dan mag je op het dak gaan zitten. Onze rit naar Miraflor was een beetje (lees: heel erg) krap. Wij zaten gelukkig neer, maar naast mij stond een volslanke madam, en echt.. ik werd geplet! Een airbag was niet nodig, mn hoofd werd namelijk tegen haar boezem geplet. Wat leuk! Als Fay iets zei antwoordde ik: sorry Fay, ik kan je niet horen, er zit een borst in mijn oor. Hihi wat een avontuur.. het was wel grappig. Hoe dichter we bij Miraflor kwamen, hoe bewolkter het werd. Er werd ons al gezegd dat het er doorgaans veel frisser is dan elders. Ons plan was: gewoon een dagje gaan kijken, en dan misschien nog eens terugkeren met een gids of met overnachting. Uiteindelijk kwamen we toe.. Door de andere belgen wisten we dat we ervan moesten.. Die andere belgen hadden een gids geboekt dus die stond klaar en weg waren ze. Wij stonden voor een gigantisch natuurgebied. Geen huisje, geen aanwijzingen, geen bordje.. niets! Alleen 2 wegen voor ons neus.. en koud, mistig, veel wind.. Ik dacht wat stom, geen gids geboekt, hier staan we dan, op ons teenslippers (want ja het was niet de bedoeling veel te wandelen, we gingen gewoon eens naar die waterval gaan ofzo). GELUKKIG stonden daar ook 2 duitse meisjes en na wat te babbelen bleek dat zij met paarden gingen rijden doorheen het reservaat. Aangezien we toch niet wisten waar naartoe te gaan beslisten we van mee te gaan met die meisjes. Wat paardrijden leek ons wel leuk. Een paar kilometer verder troffen we een eerste huisje aan. Het was een bar met daarbij een paar hutjes om te blijven overnachten. Nog steeds even koud en met veel spijt dat we geen gewone schoenen hadden aangedaan liepen we door, op weg naar de paarden. Daar aangekomen was het toch moeilijk om 4 paarden te krijgen dus moesten we maar wat wachten want ze gingen op zoek naar nog 2 andere paarden. Een halfuur, een uur, een uur en een half,.. het is belangrijk om geduldig te zijn in Nicaragua, dat hebben we wel al geleerd. Uiteindelijk begon het toch wat op te klaren en het zonnetje warmde ons terug op. Fay en ik waren zo slim geweest om ons teenslippers aan te doen dus dat was nog een probleem voor het paardrijden. Ze vroegen vriendelijk welke maat we hadden en kwamen vervolgens af met big boots! Echt supergrote botten! Maar toch beter dan niets. We kregen elk ons paard, en iemand die ons ging rondleiden. Redelijk onervaren gingen we op stap. De paarden waren braaf maar deden toch lekker hun eigen zin. Ik vond het al meteen super! Was al vergeten hoe leuk het was om te paardrijden.. De ‘paadjes’ die we namen waren volledig oneffen, vol met stenen en soms heel erg stijl. De paarden struikelden af en toe dus dat maakte het extra spannend. De gids nam ons mee naar de waterval, niet zodanig groot maar wel mooi. Fay had haar bikini aan dus zij heeft eens in het ijskoude water gesprongen. Ondertussen was het wel al mooi weer. Ik had nooit gedacht dat het nog zo’n mooi weer ging worden toen ik daar ’s morgens aankwam. We wandelden en draafden verder naar een uitkijkpunt. De paarden even laten rusten en genieten van een heel mooi uitzicht. Het reservaat heeft zowel echte jungle stukken als uitgestrekte vlakten. Terug naar het paardenhuis (want een manege kan je het niet noemen) werd het tempo wat opgedreven. Ik kon het niet laten om even te galopperen en dat was zalig! Het was een 3uur durende wandeling en ik vond het echt superleuk en supermooi! Onderweg kwamen we af en toe andere toeristen tegen waarmee we op het einde nog iets gaan drinken zijn. Het Spaans werd wat verwaarloosd want er was een canadees koppel (vanuit Vancouver Inie!), een Amerikaanse opa, een paar Hollandse meiden en dan die 2 duitse meisjes. Dat Engels verloopt echt zo vlotjes, ik wou dat ik al zo goed Spaans kon! Het is wel leuk om zo altijd nieuwe mensen te leren kennen en verhalen te wisselen. Ook handig om altijd te vragen wat zij al bezocht hebben van Nicaragua en wat echt de moeite is. We namen dan ook allen tezamen (na lang wachten) de bus terug (want er rijdt maar één) en zagen onderweg een mooie zonsondergang achter de bergen. Moe maar voldaan kwamen we terug thuis en kregen we nog een lekkere maaltijd want we hadden nog bijna niets gegeten die dag. Nooit gedacht dat het zo een leuke dag zou worden toen we daar ’s morgens toekwamen. Het was echt de moeite en zelf het weer was uiteindelijk goed, want we zijn zelf alle twee wat verbrand in ons gezicht en armen. (en Fay haar handen! Hehe). Ook veel foto’s genomen, zelf tijdens het paardrijden! Voor de rest ben ik ook nog lomp geweest (ja toch wel ja..), ik wou zo graag mijn zus eens nadoen en liep vandaag ook in een prikkeldraad. Ter hoogte van mijn ogen, teveel aan het letten waar ik mijn voeten moest zetten en hupla, knal ertegen. Wat geschaafd onder mijn oog en mijn lens die even ambetant deed maar toch een chanseke dat het niet in mijn oog was.

Nog een weetje: Meisjes gebruiken hier i.p.v. een stijltang, voor je haar te stijlen, .. een strijkijzer!! Ik moest nogal kijken! Stukje haar op de strijkplank en strijken maar! Grappig.. zolang ze mijn haar er maar niet onder steken ;) hihi.

Mijn adres hier is:

Frente a Rosticerá el gallito  # 1
Estelí Nicaragua . C. A.
Casa de Nelly Sanabria

08-02-2009 om 18:11 geschreven door Anne