Zonnig, 35°.

Gisterenavond voelde een Franse dichter zich geroepen om Franse romantische poëzie voor te dragen in de gîte. Hij laat zich inspireren door een Oostenrijkse dame Astrid die met haar 20-jarige dochter Anna op stap is naar Compostella. Zij is actrice. Hiro, de jongen uit Japan, komt ook luisteren. Hij snapt er niets van maar heeft wel de emotie gevoeld!!! De dichter oefent zijn repertoire luidop in terwijl hij alleen onderweg is. Een rariteitenkabinet, die Compostellapelgrims!

Vertrokken om 7.45 u. Op de zaterdagmarkt koop ik tomaten, brood en vijgen. Het eerste stuk lopen we langs het oude kanaal. ( De eerste avond waren er 3 dames in de gîte die fietsten langs dit 'Canal du Midi' van Béziers tot Bordeaux. ) Aan de sluis van L'Espagnette gaat de GR de hoogte in. Zo zien we de samenvloeiing van de Tarn en de Garonne in de diepte. Marie-Renée heeft op haar camera een close-up van een plaatselijke krekel op een boomstam: pokdalig, schimmelig, een duim lang, nauwelijks te onderscheiden van de schors van de boom (een lawaai dat die beesten produceren!) Ze wist mij ook te vertellen dat het skelet onderweg van een slang was. Geen gewerveld dier dus. Er bleef omzeggens niets van over, alleen dat kleine stukje wit-zwarte huid...

Ik loop op een pad tussen 2 zonnebloemvelden door met uitzicht op ... de 2 koeltorens van Golfech. Terug langs  het kleine kanaal, in de schaduw van 200-jaar oude platanen. Het ruikt er fris naar de talud vol valeriaan. In Pommevic steken we 2 kanalen over: het oude en het moderne, brede kanaal van Golfech. Veel over asfalt vandaag. Jammer! Auvillar ligt hoog boven de Garonne, heeft een pittoreske ronde 19-de eeuwse markthal.

Om 18.30 u aangekomen in  St-Antoine, een onooglijk dorpje waar vroeger de kloosterorde van de Antonieten een pelgrimshospitaal had. We eten in het plaatselijke restaurant. De straat wordt gewoon afgezet: stoelen en tafels buiten! We zijn met zijn vijven: een Bretoen Yves, de 2 Noorse dames die ik al ontmoette in Lauzerte, ikzelf en Hans, een Nederlander die begin mei vertrokken is uit Amsterdam. We hebben het onder andere over de pensioenleeftijd. In Frankrijk zijn er veel beroepscategorieën die heel vroeg met pensioen kunnen: de politie op 43, het leger op 45, de spoorwegmannen op 55. In Noorwegen kan je op 62 met pensioen, maar bijna niemand doet het. Ze blijven doorwerken tot 67. Een van de dames is 69 en ze werkt nog. Ze is gechoqueerd als ze hoort dat ik ook al op 56,5 heb kunnen stoppen! Europa!!! Tussen haakjes: gelukkig zijn er nog Vlamingen die talen kennen, ik vertaal in het Frans, in het Engels. Hans beweert dat hij alle talen spreekt, het is er aan te horen!!! Hij moet wel een beroep doen op mij om een deftige conversatie te kunnen voeren. Grappig! Achteraf komt de Bretoen zijn beklag doen bij mij. Hij houdt maar niet op die Hans, altijd maar tateren... In de gîte slaapt ook een 18-jarige Antwerpenaar J. Hij is vertrokken uit zijn geboortestad, stapt met een oudere vriend van 39, ze slapen meestal in een tent, maar af en toe slaapt J. in een gîte, om een 'douchke' te kunnen nemen. J doet de tocht ' om te reflecteren'. Zijn rugzak weegt 22 kg, die van zijn vriend 27! ( wordt vervolgd).